Anton Bruckner

Saraband

Zweden 2003. Drama van Ingmar Bergman. Met o.a. Erland Josephson, Liv Ullmann, Börje Ahlstedt, Julia Dufvenius en Gunnel Fred.

Lise et André

Frankrijk 2000. Drama van Denis Dercourt. Met o.a. Isabelle Candelier, Michel Duchaussoy, Aïssa Maïga, Augustin Bartholomé en Jean-Christophe Bouvet.

Fugueuses

Frankrijk 1995. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Irène Jacob, Nicole Garcia, Stéfano Dionisi en François Berléand.

In de trein Parijs-Lissabon wil Marina (Marie Trintignant) zich een snel nummer van haar begeleider Bruno (Gelin), die de zestig gepasseerd is, zich niet laten welgevallen. Hij slaat met zijn hoofd tegen de rand van de wasbak en is op slag dood. Marina verlaat de coup[KA1]e en ontmoet in een wagon verderop Prune (Jacob), die haar vertelt dat ze op weg is naar haar vader in Lissabon die ze in haar hele leven nog geen tien keer heeft gezien, om haar onuitstaanbare moeder Jeanne (Garcia) te ontvluchten. Marina en Prune liggen elkaar wel en ze zetten samen de reis voort. Bij het baden in Portugal verdrinkt Prune en neemt Marina haar identiteit aan en begint lieve brieven naar Jeanne te sturen, die het zaakje op een gegeven moment niet meer vertrouwt. Ondertussen is Marina, die dus nu Prune is, verliefd geworden op Prune`s halfbroer Eugenio (Dionisi). Uiteindelijk moet alles fout lopen. Het scenario van regisseuse Nadine Trintignant en Gilles Perrault bevat geen nieuwe stof, is tamelijk zwak en laat een aantal zaken onopgelost. Hierbij komen een aantal idiote dialogen direct in de camera en dat is heel erg jammer, want Marie Trintignant en Jacob beschikken allebei over veel talent om de kijker te boeien. Ze hadden derhalve een betere film verdiend. Het camerawerk van Acacio De Almeida bevat een aantal prachtige shots van het landschap en is in zijn totaliteit zeer aanvaardbaar. Er is dankbaar gebruik gemaakt van klassieke muziek (Mozart, Bruckner, Wagner, Vivaldi) die heel goed past en mooi klinkt.

Bruckners Entscheidung

Duitsland 1995. Drama van Jan Schmidt-Garre. Met o.a. Joachim Bauer, Markus Ertelthaler, Sophie von Kessel, Julia Regehr en Joachim Kaiser.

De vermaarde Oostenrijkse componist Anton Bruckner (1824- 1896) durfde aanvankelijk aan zijn muzikaal talent niet toe te geven. Hij werd leraar en studeerde in het geheim muziek en werd in 1855 op 31-jarige leeftijd organist van de dom in Linz. Toen hij 43 was maakte hij een geweldige crisis door om te besluiten hoe het verdere verloop van zijn leven zou zijn. Hij ging drie maanden kuren in het sanatorium van wondergenezer Vinzenz Prei[KL29]nitz in Bad Kreuzen. De film, gedraaid in effectief zwart-wit gaat over de tijd in het kuroord. Een fictieve, buitenbeeldse figuur, de architect Otto (met de stem in de originele versie van Peter Fricke) wisselt van gedachten met Brucker en raakt met hem bevriend. Hij schrijft over zijn ontmoetingen met Bruckner aan zijn vriendin Sophia, die we wel in beeld zien (Von Kessel). De regisseur, die eerder de film CELIBIDACHE (over de gelijknamige dirigent) maakte, laat de kijker middels zijn gedramatiseerde documentaire zien hoe Bruckner tot de slotsom komt voor het verdere verloop van zijn begenadigde carri[KA2]ere. Zowel de slow-motion beelden als de muziek van Richard Wagner (die in de figuur van Kaiser door Bruckner ontmoet wordt), Sebastian D'Iradier en Bruckner zelf spelen een grote rol in deze meditatieve, filosofische film. Scenario van regisseur Schmidt-Garre. Het camerawerk is van Pascal Hoffmann en Wedigo von Schutzendorf. Voor Bruckner liefhebbers -en vorsers een must. De buitenbeeldse stem van Bruckner is van Peter von Fontano.

Johan

Frankrijk 1976. Drama van Philippe Vallois. Met o.a. Philippe Vallois, Marie-Christine Weil, Walter Maney, Jean-Paul Doux en Georges Barber.

Een regisseur wil een film over zijn geliefde Nederlandse vriend maken, maar deze wordt gearresteerd. Hij zet zijn project toch door en gaat in Parijse ontmoetingsplaatsen van homo's op zoek naar mannen die Johan en hemzelf kunnen belichamen. Deze merkwaardige en bij vlagen zeer interessante film-in-wording is boeiend als indirecte liefdesverklaring maar irritant in het narcisme waarmee de regisseur zichzelf portretteert en laat portretteren door anderen. Treffende en uitdagende stukken reportage over 'pees'-trajecten en een raak geschetste, spreekwoordelijke nichten-moeder.

Die Pfarrhauskomödie

Duitsland 1971. Komedie van Veit Relin. Met o.a. Maria Schell, Veit Relin, Hugo Lindinger, Jane Tilden en Christine Schuberth.

Pastoor Achatius heeft zijn kokkin Ambrosia bezwangerd en stuurt haar weg om anoniem te bevallen. Haar plaats wordt ingenomen door Irma Prechtl, die als Ambrosia terugkomt, haar baantje niet wil opgeven. Ze verleidt daarom Achatius, maar ook zijn onervaren, nog jonge hulppastoor Vinzenz Maurermeier. Alleen de moeite vanwege Maria Schell.