Leopoldo Trieste

Commissario Montalbano : Il cane di terracotta

Italië 2000. Misdaad van Alberto Sironi. Met o.a. Luca Zingaretti, Katharina Böhm, Peppino Mazzotta, Giuseppe Lo Presti en Leopoldo Trieste.

La vie silencieuse de Marianna Ucria

Portugal​/​​Italië​/​​Frankrijk 1997. Drama van Roberto Faenza. Met o.a. Emmanuelle Laborit, Eva Grieco, Roberto Herlitzka, Philippe Noiret en Laura Morante.

Sicilië, achttiende eeuw. De adellijke, doofstomme Marianne wordt op dertienjarige leeftijd uitgehuwelijkt aan een oude oom. Ze verafschuwt hem maar binnen enkele jaren heeft het stel vier kinderen. Marianna aanvaardt haar lot maar blijft de vrijheid zoeken in de marge van haar benauwende bestaan wat onder andere leidt tot een lieflijke affaire met een bediende en een warme vriendschap met zijn zus. Een prachtig tijdsbeeld met fraai uitgewerkte personages van alle rangen en standen. Regisseur Faenza baseerde zijn werk op de bejubelde roman La lunga vita di Marianna Ucrìa (1990) van Dacia Maraini (in Nederland uitgebracht als Een stille passie).

L'uomo delle stelle

Italië 1995. Drama van Giuseppe Tornatore. Met o.a. Tiziana Lodato, Franco Scaldati, Leopoldo Trieste, Clelia Rondinella en Tano Cimarosa.

De sterreman van scenarist/regisseur/editor Tornatore hoort bij diens zes jaar oudere kunstwerkje Cinema paradiso. Beide films spelen zich af in het achtergeraakte Sicilië, in de begintijd van televisie en beide zijn een lofrede op cinema. L'uomo delle stelle is alleen wat slordiger wat betreft dramatiek en ritme en kwam dan ook in tegenstelling tot Cinema paradiso niet verder dan een Oscarnominatie. Het verhaal gaat over een nep-talentenjager (Castellitto) die met een camera Sicilië afgaat om tegen betaling proefopnames te maken van dorpelingen die hopen gauw door DeSica of een andere grote filmmaker uit Rome gebeld te worden. Achter de camera krijgt de droomverkoper het ene na het andere zieleroersel te horen. Deze handel is voor ons kijkers, gefilmd door Dante Spinotti (L.A. Confidential) en onder muziek van Ennio Morricone, prachtig om te zien. Jammer dat Tornatore de sfeer en cadans van zijn film met nare seks wijzigt.

Il giudice ragazzino

Italië 1994. Thriller van Alessandro Di Robilant. Met o.a. Giulio Scarpati, Leopoldo Trieste, Regina Bianchi, Sabrina Ferilli en Paolo De Vita.

Deze film is naar een waar gebeurd voorval, waarbij in 1990 een jonge, onverschrokken, idealistische onderzoeksrechter in een kleine stad op Sicili[KA3]e uiteindelijk in zijn ongelijke strijd tegen het onrecht en politieke corruptie werd neergemaaid door twee mafia killers. Temidden van de oogverblindende landschapsfotografie van David Scott geeft Scarpati een prachtige rol weg als de rechter met het jongensachtige uiterlijk die met een fataal risiko en zelfopoffering een einde probeert te maken aan de misdaad in een soms bange, maar meestal door en door verrotte, onverschillige wereld. Ugo Pirro, Andrea Purgatori en regisseur Di Robilant baseerden hun scenario vrijelijk op het boek van Nando Dalla Chiesa, die het boek over haar vader de vermaarde (en vermoorde) mafiabestrijder schreef.

La mort d'Auguste

Italië​/​​Frankrijk 1992. Drama van Milan Dor. Met o.a. Leopoldo Trieste, Mario Colli, Gabriele Tinti, Maria Martina en Gertrud Roll.

Tijdens de avonddrukte in een Parijs restaurant krijgt de eigenaar, de bejaarde Paryla, een beroerte. Hij overlijdt ter plaatse. Zijn zoon en partner Trieste slaagt erin opschudding te voorkomen en voor de gasten verloopt de avond normaal. Spoedig verschijnen twee andere zonen, Colli en Tinti, die op Trieste neerkijken, om hun deel van de erfenis op te eisen. Zij vermoeden dat er flink wat te halen is. Alles draait om een bankkluis, waarvan de demente weduwe van Paryla het geheim kent. De inhoud van de brandkast blijkt teleurstellend. Naar het gelijknamige psychologische drama van Georges Simenon uit 1966. Eenvoudig verhaal rond een van Simenons favoriete mythen, de bankkluis. Sobere regie van deze door regisseur Dor bewerkte kwaliteitsintrige, met Italiaanse steracteurs en Vlaamse Van Mieghem in de rol van Sylvie.

Madame Ardel

Oostenrijk​/​​Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1991. Drama van Michaël Braun. Met o.a. Andréa Jonasson, Véronique Jannot, Florinda Bolkan, Jean-Luc Bideau en Philippe Caroit.

De charmante veertig-jarige Maxi Ardel (Jonasson) leidt in Parijs een bekend modehuis. Ze heeft nog een grote wens: de textielfabriek van de oude aristocratische familie di Falco in Firenze overnemen. Ze wil zich op hen wreken omdat graaf Massimo di Falco haar twintig jaar geleden het kind dat ze van hem verwachtte ontnomen heeft. Nu wil ze de di Falco`s vernietigen, maar gravin Bianca di Falco (Bolkan) wil zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen geven. Een erg pretentieus gemaakte Europese productie die lang duurt maar er niet in slaagt echt op gang te raken. De bordkartonnen personages kunnen geen ogenblik overtuigen en de kijker kan enkel genieten van de variëteit en schoonheid van de internationale decors, in beeld gebracht door Immo Rentz en Jorg Widmer. Ulrich del Mestre schreef het scenario.

Se non avessi l'amore

Italië 1990. Drama van Leandro Castellani. Met o.a. Antonio Sabato jr, Gaia Zoppi, Giacomo Piperno, Ottavia Piccolo en Franco Interlenghi.

Prachtig sociaal drama, naar het leven van Pier Giorgio Frassati (1901-1925), die op 20 mei 1990 door de paus zalig verklaard werd. Turijn, begin 1900. Giorgio Frassati (Sabato Jr.) is eerstgeborene in een gezin, dat behoort tot de gegoede burgerij. Zijn vader is oprichter en directeur van het dagblad La Stampa, zijn moeder is een kunstenares van niveau. Ondanks zijn rijkdom trekt de jongeman zich het lot aan van de armen en verworpenen. Hij en zijn zusje stellen zich in dienst van de allerarmsten. Een ontroerende en emotioneel sterke film.

Il sole buio

Italië 1990. Drama van Damiano Damiani. Met o.a. Michael Paré, Jo Champa, Erland Josephson, Leopoldo Trieste en Luciano Catenacci.

Een jonge Amerikaan gaat naar zijn geboorteplaats Palermo op Sicilië. Zijn oom zal door de staat benoemd worden tot voorzitter van een anti-mafia-commissie, maar voor hetzelfde geld is de man lid van de mafia. Hij ontmoet een heroïneverkoopstertje en terwijl hij probeert haar te helpen komt hij gaandeweg in aanraking met de mentaliteit, de corruptie, de angst en de achterdocht in de duistere schaduw van de mafia, die met zijn alomtegenwoordige macht een bedreiging vormt voor de staat. Een serieus drama, ondanks het gebrek aan actie en het niet erg opzienbarende spel. Ennio De Concini schreef samen met regisseur Damiani het scenario.

Nuovo cinema Paradiso

Italië​/​​Frankrijk 1988. Drama van Giuseppe Tornatore. Met o.a. Philippe Noiret, Jacques Perrin, Salvatore Cascio, Marco Leonardi en Agnese Nano.

Een Oscar en de Juryprijs van Cannes waren slechts twee van de vele onderscheidingen die deze warme ode aan de cinema kreeg. Noiret speelt een oudere filmoperateur die in naoorlogs Sicilië zijn filmliefde onwillekeurig overdraagt op een kleine jongen die, nieuwsgierig naar de techniek en magie van film, in de projectiecabine doordringt. Tevens de plek waar films op aanwijzingen van de lokale priester van hun zoenscènes worden ontdaan. Tornatore maakte een nostalgische, tikje sentimentele, cinefiele terugblik op de tijd dat films, op groot doek vertoond, een venster op de wereld vormden voor een breed, volks en luidruchtig publiek.

Il coraggio di parlare

Italië 1988. Drama van Leandro Castellani en Leandro Castellari. Met o.a. Gianluca Schiavoni, Riccardo Cucciolla, Lello Arena, Giuliana Calandra en Enzo Cannavale.

Jongeren worden door de mafia gebruikt om drugs te verhandelen. Ze zijn minderjarig en kunnen niet veroordeeld worden. Een goed gemaakte film, met uitstekende acteurs, waarin de situatie in Zuid-Italië aan de kaak wordt gesteld.

Momo

Italië​/​​Duitsland 1986. Familiefilm van Johannes Schaaf. Met o.a. Radost Bokel, John Huston, Mario Adorf, Armin Mueller-Stahl en Leopoldo Trieste.

Met fantastische beelden, die een groot budget verraden, verfilmde Johannes Schaaf het boek van Michael Ende over het weesmeisje Momo dat op het laatste moment weet te verhinderen dat haastige grijze heren de tijd stelen. Ook Endes boek Die Unendliche Geschichte werd reeds verfilmd. Angelo Branduardi tekent voor de muziek, achter de camera stond Xaver Schwarzenberger en aan het scenario werkten Rosemarie Fendel en Marcello Coscia, die gesteund werden door de regisseur en de auteur.

Quo Vadis

Italië 1985. Historische film van Franco Rossi. Met o.a. Klaus Maria Brandauer, Frederic Forrest, Max von Sydow, Cristina Raines en Barbara DeRossi.

Naar de gelijknamige roman van de Poolse schrijver Sienkiewicz, die in 1905 de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Deze televisiefilm met internationale bezetting gaat over drie gebeurtenissen die plaatsvonden tussen 64-67 n.Chr., toen Nero regeerde over het Romeinse keizerrijk: de brand van Rome, de vervolging van de Christenen en de samenzwering van Piso. Prachtig geënsceneerd en schitterend van fotografie. De in Amerika uitgebrachte versie is bekort tot 200m.

Piso pisello

Italië 1981. Familiefilm van Peter Del Monte. Met o.a. Luco Porro, Fabio Peraboni, Valeria d' Obici, Alessandro Haber en Leopoldo Trieste.

Een dertien-jarige maakt bijna ongemerkt de Amerikaanse logée van zijn ouders zwanger en eist de verantwoordelijkheid voor zijn vaderschap op, terwijl zijn omgeving niet weet hoe deze situatie te behandelen. De film als charmerende fantasie rond de belevenissen van de prille vader en zijn zoon verliest geleidelijk aan inventiviteit, valt dan in herhalingen en legt de vertedering er wel erg dik op. De spontane kinderregie en het kansrijke gegeven verdienden een beter uitgewerkt scenario.

Piedone d'Egitto

Italië 1979. Komedie van Steno. Met o.a. Bud Spencer, Robert Loggia, Baldwyn Dakile, Cinzia Monceale en Vincenzo Cannavale.

Commissaris Rizzo moet de ontvoering oplossen van de dochter van een Amerikaanse oliemagnaat en van een geleerde die een nieuw middel heeft ontdekt om oliebronnen te vinden. Samen met zijn uit PIEDONE L'AFRICANO overgehouden zwarte protégé en zijn onhandige adjudant volgt hij het spoor naar Egypte. Deze matte film geeft Spencer de kans om zijn overbekende krachtpatserijen te demonstreren, maar de karikaturaal neergezette Arabische personages, die van hem klop krijgen, geven deze actieklucht een onbedoeld racistisch tintje. Steno heet in werkelijkheid Stefano Vanzina. Ook bekend als FLATFOOT ON THE NILE.

Peppino e la vergine Maria

Italië 1975. Komedie van Sergio Nascia. Met o.a. Turi Ferro, Andréa Ferréol, Cinzia de Carolis, Renato Pinciroli en Clelia Matania.

Een dorpsmeisje wordt na een aanval van epilepsie doodgewaand, maar blijkt na de kerkdienst van haar begrafenis niet alleen springlevend, maar ook nog zwanger. De primitieve gemeenschap gelooft aan een nieuwe Onbevlekte Ontvangenis en wordt fanatiek religieus. De dorpspastoor moet de vader van het kind zien op te sporen omdat hij anders wegens aanzetten tot ketterij ge[KA3]excommuniceerd dreigt te worden. Deze in Itali[KA3]e lang verboden gebleven religieuze satire brengt grof geschut en opzettelijke smakeloosheden in het geweer, waar wel om gelachen kan worden maar niet van harte. Een sterke rol van Ferro als de geplaagde pastoor. (De film was een produktie van de Nederlander Roel Bos, ooit een acteur met het pseudoniem Glenn Saxson).

Due cuori e una cappella

Italië 1975. Actiefilm van Maurizio Lucidi. Met o.a. Renato Pozzetto, Agostina Belli, Aldo Maccione en Leopoldo Trieste.

Een oude vrouw sterft en laat voor haar zoon Aristide (Pozzetto) de juwelen na die zij in haar beroep gedurende vele jaren bij elkaar had verzameld. Aristide besluit ze in de familiekapel te begraven, maar als hij verliefd wordt op de mooie Claudia (Belli) ontstaan er problemen. Iedereen zit achter de sieraden aan. Pozetto zit onder zijn gebruikelijke niveau. Alleen Belli is het kijken waard in deze bar slecht geregisseerde klucht.

Don't Look Now

Verenigd Koninkrijk​/​​Italië 1973. Thriller van Nicolas Roeg. Met o.a. Donald Sutherland, Julie Christie, Hilary Mason, Clelia Matania en Massimo Serato.

Don't Look Now opent met de verdrinkingsdood van het dochtertje van John (Sutherland) en Laura, die onmachtig zijn het drama in hun eigen tuin te voorkomen. De meteen gekweekte verontrustende sfeer wijkt in deze griezelklassieker niet meer. In Venetië, waar John en Laura later naartoe gaan in verband met Johns werk, vertellen twee zusters hen dat het dochtertje signalen uitzendt vanuit het hiernamaals. Laura wil het graag geloven, John is sceptisch, maar raakt steeds verder uit zijn evenwicht als hij iets roods ziet, de kleur van het regenjasje van zijn overleden dochtertje.

Pulp

Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 1972. Drama van Michael Hodges en Mike Hodges. Met o.a. Michael Caine, Mickey Rooney, Lionel Stander, Lizabeth Scott en Nadia Cassini.

Mickey King (Caine) is een succesvolle schrijver van pulpverhalen. Ex-filmster Preston Gilbert (Rooney) vraagt hem als ghost-writer zijn autobiografie te schrijven waarin een heldendicht is opgenomen over zijn connecties met de onderwereld. Voordat Mickey een letter op papier heeft wordt zijn 'onderwerp' koud gemaakt. Een aardige satire over misdaadverhalen, die af en toe wat hapert, maar Rooney geeft een goede rol weg. Het scenario is van regisseur Hodges. Het camerawerk is van Ousama Rawi.

Every Little Crook and Nanny

Verenigde Staten 1972. Misdaad van Cy Howard. Met o.a. Lynn Redgrave, Victor Mature, Paul Sand, Austin Pendelton en John Astin.

Wanneer de zoon van een machtige maffiabaas ontvoerd wordt, probeert zijn kindermeid het geld bijeen te krijgen om het losgeld te betalen. Dit valt echter niet mee, omdat ze tegenwerking ondervindt van een onhandige advocaat, de onderwereld en internationale verwikkelingen. Slechts af en toe kan men lachen met dit komisch bedoelde scenario dat Howard, Jonathan Axelrod en Robert Klane distilleerden uit de toch geestige roman van Evan Hunter. De regisseur kon duidelijk zijn acteurs niet in de hand houden, waardoor ze regelmatig hun personage wat te dik in de verf zetten. Mature als gangsterbaas is echter een ware traktatie. Philip Lathrop stond in voor het camerawerk en de muzikale bijdrage is van Fred Karlin.

Ecologia del delitto

Italië 1972. Horror van Mario Bava. Met o.a. Claudine Auger, Claudio Volonté, Laura Betti, Isa Miranda en Anna Rossati.

Om een villa aan zee te erven, is een echtpaar verantwoordelijk voor elf moorden en het wordt als het doel bereikt is, per ongeluk zelf doodgeschoten door hun spelende kinderen. Nogal korte film lijkt geen ander doel te hebben dan te tonen op hoeveel verschillende wijzen moordsc[KA2]enes in beeld kunnen worden gebracht. Dat gebeurt inderdaad inventief, verrassend, sfeervol (en bloederig) met de regisseur zelf aan de camera, maar het pover scenario zonder - zwarte - humor is onvoldoende.

La folie des grandeurs

Italië​/​​Spanje​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1971. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Louis de Funès, Yves Montand, Karin Schubert, Alberto De Mendoza en Alice Sapritch.

Een gierige minister wordt op last van de koningin van Spanje ontslagen. Om zich te wreken wil hij haar compromitteren met zijn naïeve knecht die in stilte verliefd op haar is. Kostuumklucht - zeer vrij naar Ruy Blas van Victor Hugo - wordt gedragen door de combinatie De Funès-Montand, maar onvoldoende echt leuke grappen en zeer zwakke tegenspelers maken het resultaat beneden verwachting. Scenario van Danièle Thompson, Marcel Julian en regisseur Oury.

La Vacanza

Italië 1970. Drama van Tinto Brass. Met o.a. Vanessa Redgrave, Franco Nero, Leopoldo Trieste, Corin Redgrave en Osidiri Pevarello.

Een boerenmeisje dreigt na haar verblijf in psychiatrische inrichting te worden uitgehuwelijkt, ontmoet bij haar vlucht een arbeider en raakt betrokken bij de bezetting van een fabriek. De geliefde wordt gedood en zij gaat definitief terug naar de inrichting. Een potsierlijke film die modieus, maar onhandig inhaakt op politieke actualiteiten. Het hysterisch spel van Redgrave moet gezien worden om geloofd te kunnen worden.

Escalation

Italië 1968. Komedie van Roberto Faenza. Met o.a. Claudine Auger, Lino Capolicchio, Gabriele Ferzetti, Didi Perego en Leopoldo Trieste.

De fascinerende debuutfilm van Faenza (die in 1982 de psycholische thriller en cultachtige film ORDER OF DEATH zou draaien) over de luie pot-puffende hippie-zoon van een industrieel, die door een bijzonder uitgekookte zelfzuchtige psychologe in het huwelijk wordt ingepakt. Vader moet al zijn list en macht inzetten om een eind aan de ongewenste toestand te maken. Het scenario is van regisseur Faenza. Het camerawerk van Luigi Kuveiller is effectieve en fraai. Mono.

La ragazza del bersagliere

Italië 1967. Komedie van Alessandro Blasetti. Met o.a. Graziella Granata, Antonio Casagrande, Vittorio Caprioli, Tony Renis en Leopoldo Trieste.

Waarschijnlijk vertegenwoordigt deze film Blasetti's zwakste regiepoging. Technisch doet hij zeker onder voor zijn eerdere werk. Het verhaal is tamelijk banaal. Het Italiaanse leger op een gemeenschappelijke NAVO-oefening en de bezigheden van de Italiaanse soldaten met hun vriendinnen staan centraal. Een van de meisjes is Graziella Granata, wier vader gedurende een militaire oefening is omgekomen. Hij keert echter als geest bij haar terug. Een niet zo grappige situatiekomedie.

Assicurasi vergine

Italië 1967. Drama van Giorgio Bianchi. Met o.a. Romina Power, Leopoldo Trieste, Dino Mele en Vittorio Caprioli.

Op het ruige platteland van Sicilië verzekert een man, die bijna omkomt van schulden, de maagdelijkheid van zijn mooie dochter. Romina, de dochter van Tyrone Power, is bloed-mooi, maar haar spelprestaties zijn middelmatig. In zijn totaliteit dwingt de film geen bewondering af en is deze eigenlijk alleen maar geschikt voor de eiland bewoners.

Spara forte, più forte...non capisco!

Italië 1966. Komedie van Eduardo De Filippo. Met o.a. Marcello Mastroianni, Raquel Welch, Eduardo De Filippo, Guido Alberti en Leopoldo Trieste.

Een Napolitaanse beeldhouwer kan droom en werkelijkheid niet meer scheiden. Na een ontmoeting met een rijkaard, die bang voor een moordaanslag zegt te zijn, droomt hij dat zijn gehate buren de daders zijn en geeft ze vervolgens aan bij de politie. Deze op een succesvol volksstuk geïnspireerde film van De Filippo mist verve en fantasie in de regie om deze stof aannemelijk te maken. De voor de export ingelaste rol van Welch voegt zowel decoratie toe als overbodige extra-complicaties aan het bizarre verhaal. Het aardigste is nog De Filippo's eigen rol als de met explosieven experimenterende oom van de held, die communiceert via Morse-knallen.

Una Vergine per il principe

Frankrijk​/​​Italië 1965. Komedie van Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Vittorio Gassman, Virna Lisi, Philippe Leroy, Maria Grazia Buccella en Tino Buazelli.

Het belangenhuwelijk tussen een renaissance-prins en zijn vrouw wordt ontbonden als de echtgenoot impotent blijkt. De politieke implicaties hiervan zijn zó groot dat de prins voor de ambassadeurs van de verschillende Italiaanse hoven zijn mannelijkheid moet bewijzen met een jonge maagd in zijn slaapkamer. Het scenario is geïnspireerd op correspondentie uit de 16de eeuw en relativeert de Italiaanse renaissance als hoogtepunt van cultuur, wetenschap en moraal tot een broeinest van hypocriet gekonkel. De bittere ironie dat de prins in bed zijn belangen redt maar daarmee ook zijn net gegroeide liefde offert, laat zich echter lang tevoren voorspellen.

Signore e signori

Frankrijk​/​​Italië 1965. Komedie van Pietro Germi. Met o.a. Virna Lisi, Gastone Moschin, Nora Ricci, Gigi Ballista en Beba Loncar.

Een feestavondje bij een belangrijk burger in een Italiaanse provinciestad is het decor voor drie verschillende episodes waarin het meerderwaardigheidsgevoel en de dubbele moraal van de Italiaanse man danig op de hak worden genomen. Deze uitbundige satire weet een reeks vermakelijke karikaturen met verve aan elkaar te rijgen, maar de niet aflatende rumoerigheid werkt in combinatie met de lengte op den duur afmattend. De film werd onderscheiden met de Grote Frijs in Cannes. Het scenario is van Furio Scarpelli, Agnore Incrocci, Luciano Vincenzoni en regisseur Germi. Het camerawerk is van Aiace Parolin.

L' Ombrellone

Italië​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Sandra Milo, Enrico Maria Salerno, Jean Sorel, Daniela Bianchi en Leopoldo Trieste.

Een academicus gaat voor een paar dagen zijn vrouw opzoeken die een strandvakantie houdt. Ze gaat zó op in haar nieuwe kennissenkring en het modieuze vertier dat de echtgenoot in plaats van de gehoopte rust één grote slijtageslag ondergaat. Deze onderhoudende satire op de tomeloze amuseerdrang van vakantiegangers combineert rake observaties met flauwe gemeenplaatsen, maar heeft amusante rollen die de aandacht blijven vasthouden.

Via Veneto

Italië 1964. Komedie van Giuseppe Lipartiti. Met o.a. Gerard Blain, Cristina Gajoni, Donatella Turri, Leopoldo Trieste en Ingrid Schoeller.

De Via Veneto is een sjieke straat in Rome, waar de café's vol zitten met rijke en beroemde mensen. Deze sociale satire laat de bittere achtergronden zien van de economische vooruitgang in Italië in de periode 1960-1970. Het verhaal gaat over een nietsnut die overleeft door gotspe en oplichterij. Als hij een rijkaard probeert te strikken om een film te financieren wordt een valse cheque van hem ontdekt en hij valt door de mand. Bittere, tragische film over de onrechtvaardige verdeling van rijkdom in een bloeiende maatschappij.

Sedotti e bidonati

Italië 1964. Komedie van Giorgio Bianchi. Met o.a. Franco Franchi, Ciccio Ingrassia en Leopoldo Trieste.

Twee rijke neven uit Sicilië vallen voor de onweerstaanbare charme van een Siamese tweeling. De lichtgelovige neven geven een fortuin uit om de tweeling operatief te laten scheiden. Maar helaas zijn de meisjes helemaal geen Siamese tweeling - ze hebben het allemaal maar verzonnen om de neven van hun geld af te helpen. Best lollig, al is de humor hier en daar wat aan de grove kant.

Sedotta e abbandonata

Italië 1964. Komedie van Pietro Germi. Met o.a. Stefania Sandrelli, Saro Urzì, Aldo Puglisi, Leopoldo Trieste en Paola Biggio.

Peppino Califano (Puglisi), een Siciliaan, verleidt op een hete middag Agnese (Sandrelli), de mooie minderjarige zuster van zijn verloofde Matilde (Biggio). Ze wordt zwanger, maar hij weigert te trouwen met de vrouw die geen maagd meer is. Haar vader Don Vincenzo Ascalone (Urzi) zet alles in het werk om de familie-eer te redden en brengt het huwelijk tot stand terwijl hij zelf van opwinding sterft. Deze harde, maar vermakelijke satire op Siciliaanse eer - die een heet hangijzer is - wordt temperamentvol geacteerd, maar is door alle verwikkelingen ook geleidelijk aan vermoeiend en rumoerig. Het scenario is van Luciano Vincenzoni, Agenore Incrocci, Furio Scarpelli en regisseur Germi. Incrocci staat op de aftiteling als Age en Scarpelli alleen met zijn achternaam. Het camerawerk is van Aiace Parolin.

Le Voci Bianche

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Pasquale Festa Campanile en Massimo Franciosa. Met o.a. Paolo Ferrari, Anouk Aimée, Vittorio Caprioli, Claudio Gora en Graziella Granata.

Gecastreerde contratenors zijn risicoloos gezelschap voor getrouwde, adellijke dames, hetgeen een zanger die door een list aan de operatie is ontsnapt, ongekende mogelijkheden biedt. De sterbezetting en de fantasierijke pruikentijd-aankleding weten uitbundig te verhullen, dat de regie en het scenario de meeste kansen van het gegeven hebben laten liggen. Ferrari is te weinig schelms voor de hoofdrol.

Il Successo

Frankrijk​/​​Italië 1963. Drama van Mauro Morassi en Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Anouk Aimée, Jean-Louis Trintignant, Leopoldo Trieste en Christina Gaioni.

Een man meent, ondanks reden tot tevredenheid over beroepsuitoefening en privé-leven, onvoldoende geslaagd te zijn; met zijn slechte humeur stelt hij het geduld van zijn vrouw en een loyale vriend op de proef. De naoorlogse economische welvaart biedt hem de kans op grondspeculatie in toeristische gebieden op Sardinië, waaraan hij het belang van de arme bevolking, de huwelijkstrouw, het bezit van zijn oude vader en de vriendschap opoffert. Uiteindelijk is hij rijk en tevreden, maar eenzaam. De door Ettore Scola geschreven harde satire dankt veel aan de cynische verve van Gassman en het subtiele tegenspel van Aimée en Trintignant in nogal kleurloze rollen. Risi nam kort na het begin van de opnamen de regie over en evenaart hierin bijna zijn SORPASSO.

La Smania adosso

Italië​/​​Frankrijk 1962. Komedie van Marcello Andrei. Met o.a. Gérard Blain, Annette Stroyberg, Nino Castelnuovo, Mariangela Giordano en Vittorio Gassman.

Twee Siciliaanse jongemannen randen samen een dorpsgenote aan. Volgens de lokale traditie moet één van beiden met haar trouwen, maar ze weigeren elk een echtgenote die al aan een ander heeft toebehoord. Familie, justitie en mafia bemoeien zich ermee, tot de uitspraak van een schertsproces leidt tot een dubbel happy end, zonder dat één van de betrokkenen zelf iets in te brengen heeft. De harde satire op de Siciliaanse seksuele moraal geeft een onaangename bijsmaak, doordat zowel de vrouwelijke als de mannelijke waardigheid met voeten wordt getreden. De gedachteloze humor van de personages geeft daaraan echter navrante accenten.

Un Giorno da leoni

Italië 1961. Drama van Nanni Loy. Met o.a. Renato Salvatori, Tomas Milian, Nino Castelnuovo, Romolo Valli en Anna-Maria Ferrero.

Groepje jonge Romeinen voegt zich in 1943 bij de partizanen en krijgt opdracht om een viaduct op te blazen. Het lukt, hoewel de nazi's de geallieerden verantwoordelijk stellen en de burgerbevolking de verzetsgroep van passiviteit beschuldigt. Boeiende historische reconstructie met gebruik van documentair archiefmateriaal maakt van de personages geen bovenmenselijke helden, maar tekent ze in hun beperkingen en zwaktes en toch in staat tot heroïsche prestaties. Rake karakteriseringen in het scenario krijgen navenante vertolking.

Divorzio all'italiana

Italië 1961. Komedie van Pietro Germi. Met o.a. Marcello Mastroianni, Daniela Rocca, Stefania Sandrelli, Leopoldo Trieste en Margherita Girelli.

Toen deze film gemaakt werd was scheiden in Italië nog niet toegestaan. Toch wil de reeds gehuwde Siciliaanse baron Fernando Cefalú (Mastroianni) met zijn mooie zestienjarige nichtje Angela (Sandrelli) trouwen. Hij wil dus van zijn vrouw af. Als zij overspel zou plegen kan hij haar vermoorden en er met een lichte straf vanaf komen, hij moet immers zijn eer verdedigen. Hij zoekt dus een minnaar voor zijn vrouw. Venijnige, af en toe bijzonder geestige satire op de Italiaanse huwelijkswetgeving en dubbele moraal, met een fraaie hoofdrol voor Mastroianni. Oscar voor het scenario.

Che gioia vivere

Frankrijk​/​​Italië 1961. Komedie van René Clément. Met o.a. Alain Delon, Barbara Lass, Gino Cervi, Paolo Stoppa en Rina Morelli.

Een jongeman die na diensttijd werkloos is, gaat in 1922 werken voor de fascistische partij, maar belandt via zijn verloofde in een familie van anarchisten wier revolutionair vuur groter is dan hun behendigheid. Fransman Clément weet opmerkelijk goed de toon van de satirische commedia all'Italiana te treffen, maar kan geen bevredigend slot voor zijn film vinden. Niettemin is het commercieel mislukken onverdiend; het maakte de regisseur en Delon ten onrechte kopschuw voor verdere komediepogingen.

Tutti innamorati

Italië​/​​Frankrijk 1959. Komedie van Giuseppe Orlandini. Met o.a. Jacqueline Sassard, Marcello Mastroianni, Gabriele Ferzetti, Marisa Merlini en Nando Bruno.

De relatie tussen oude schoolvrienden - twee mannen, één vrouw - wordt beslissend beïnvloed door een jong meisje dat haar zinnen heeft gezet op één van de makkers, die dan zijn invloed ook gebruikt om de andere twee na jaren eindelijk bij elkaar te brengen. De innemende komedie - bedacht en gesuperviseerd door de in 'vriendschapsfilms' gespecialiseerde Franco Rossi - heeft treffende rollen van Sassard als de doortastende jongedame en vooral van Merlini als de bijna-oude vrijster wier geduld opraakt. In de weinig doortastende regie zijn Mastroianni en Ferzetti te voorspelbaar in hun eeuwige onvolwassenheid.

Avventura a Capri

Italië 1958. Komedie van Giuseppe Lipartiti. Met o.a. Maurizio Arena, Alessandra Panaro, Nino Taranto, Leopoldo Trieste en Walter Santesso.

Het prachtige eiland Capri dient als achtergrond voor deze genoeglijke geschiedenis over de zowel droevige als grappige liefdesverwikkelingen van een aantal vakantiegangers. Sympathieke karakters. Enkele mooie opnamen van het prachtige eiland doen veel.

Il Padrone sono me

Frankrijk​/​​Italië 1956. Drama van Franco Brusati. Met o.a. Myriam Bru, Jacques Chabassol, Paolo Stoppa, Andreina Pagnani en Albino Cocco.

Op het sterfbed van een boer herinnert zijn zoon zich zijn ongecompliceerde jeugdjaren en zijn vriendschap met de zoon van de landeigenaar. Als deze in de Tweede Wereldoorlog omkomt wordt zijn weduwe genoodzaakt het land aan de pachter te verkopen, zodat de zoon de verantwoordelijkheid voor zijn erfenis moet dragen. Dit filmdebuut van schrijver Brusati blijft steken in de goede bedoelingen, hoewel het thema van de jeugdnostalgie en het doorwerken daarvan in de volwassenheid het toch tot een interessante voorstudie maken voor DIMENTICARE VENEZIA.

Un Eroe di nostri tempi

Italië 1955. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Alberto Sordi, Giovanna Ralli, Franca Valeri, Tina Pica en Mario Carotenuto.

Een burgerman heeft een overdreven conformistisch verantwoordelijkheidsbesef, waardoor hij verwanten, collega's en tenslotte zichzelf in de problemen brengt. De gedweeheid waarmee hij zijn onschuld tegenover een valse beschuldiging tracht te bewijzen leidt tot zoveel blunders dat hij zich steeds verdachter maakt. In deze vroege satire, die vooruitloopt op de Italiaanse filmsuccessen van na 1960, speelt Sordi zijn eerste rol als schipperende angsthaas, een rol die later zijn standaardpersonage zou worden.

Il coraggio

Italië 1955. Komedie van Domenico Paolella. Met o.a. Totò, Gino Cervi, Irene Galter, Gabriele Tinti en Leopoldo Trieste.

Een simpele, maar onderhoudende komedie. Een onderscheiden, rijke edelman heeft te kampen met een bemoeizieke, nukkige opportunist die hem op sluwe wijze probeert uit te buiten. Goede vertolking van Totò en Gino Cervi.

Il Segno di Venere

Italië 1955. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Sophia Loren, Raf Vallone, Franca Valeri, Peppino De Filippo en Alberto Sordi.

Een van de vele Italiaanse komedies waar de jonge Sophia Loren begin jaren vijftig in speelde. In de rol van Agnese zitten alle mannen achter haar aan, terwijl haar nicht Cesira (Franca Valeri) hopeloos op zoek is naar de ware. Een melancholische satire op de Italiaanse man, met temperamentvolle dialogen en een fijne bijrol van Vittoria De Sica (regisseur van de neorealistische klassieker Ladri di biciclette) als huichelende dichter. Maar het is vooral de film van de komisch talentvolle Valeri, die ook meeschreef aan het scenario en als Cesira de show steelt.

I vitelloni

Italië​/​​Frankrijk 1953. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Franco Fabrizi, Franco Interlenghi, Alberto Sordi, Leonora Ruffo en Riccardo Fellini.

In een Italiaans kustplaatsje brengt een groepje werkeloze jongemannen hun tijd lummelend en zoekend naar vermaak door, tot een van hen moet trouwen met zijn zwangere vriendin. Verantwoordelijkheid voor werk en gezin leert hij met de nodige moeite dragen en ook zijn bevriende zwager neemt de eerste stappen naar een volwassener gedrag. Deze zedenkomedie met autobiografische elementen was de eerste belangrijke Fellini-film die met ironische observatie van personages en milieu het moralisme mist dat zijn beroemdere films uit de jaren 1950-60 nog wel eens ontsiert. Scenario van regisseur Fellini, Tullio Pinelli en Ennio Flaiano. Camerawerk van Otello Martelli, Luciano Trasatti en Carlo Carlini.

Dov'é la libertà

Italië 1953. Komedie van Roberto Rossellini. Met o.a. Totò, Vera Molnar, Leopoldo Trieste, Franca Faldini en Eugenio Orlandi.

De ongelukkige Salvatore (Totò) wordt vreselijk jaloers, wanneer een man zijn vrouw het hof begint te maken, en tenslotte vermoordt hij hem. Hij eindigt voor enige tijd in de gevangenis, maar als hij vrijkomt ontdekt hij dat zijn vrouw hem werkelijk in de steek heeft gelaten. Hoofdrolspeler Totò, die furore maakte als komiek en in eigen land gezien wordt als een van de grootste entertainers aller tijden, maakt zijn dramatische rol geloofwaardig, ook al zet hij dus niet zijn gebruikelijke stereotiepe personage neer. Goed geregisseerd door Roberto Rossellini (Roma città aperta), hoewel niet zijn meest gedenkwaardige film, noch zijn beste. Sommige scènes werden overigens helemaal niet door hem gedraaid, maar door collega's Mario Monicelli, Lucio Fulci en Federico Fellini.

Lo sceicco bianco

Italië 1952. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Alberto Sordi, Brunella Bovo, Leopoldo Trieste, Giulietta Masina en Ernesto Almirante.

Een pas getrouwde vrouw is verslingerd aan de wekelijkse fotostrip rond het romantische personage van de 'blanke sheik'. Een huwelijksreis naar Rome geeft haar de kans om haar idool te ontmoeten en zelf in een nieuwe fotoroman te figureren. De sheik blijkt een ijdele pantoffelheld zodat ze met meer realiteitsbesef terugkeert bij haar echtgenoot die ze in de steek had gelaten. Een milde satire op driestuiversromantiek dankt veel aan de geslaagde karikaturale titelrol van nog jonge Sordi. Het talent van Fellini manifesteert zich nog tamelijk voorzichtig.