Sophie Broustal

Une mère sous influence

Frankrijk 2018. Misdaad van Adeline Darraux. Met o.a. André Marcon, Caroline Anglade, Julie de Bona, Arnaud Binard en Sophie Broustal.

Crime en Lozère

Frankrijk 2014. Misdaad van Claude-Michel Rome. Met o.a. Jérôme Anger, Julien Baudracco, Renaud Leymans en Sophie Broustal.

In een grot in de Larzac wordt het lijk van een boer gevonden. De verdachte is Julien Cazagnes, een jonge herder die een paar weken eerder met het slachtoffer gevochten heeft.

Du goût et des couleurs

Frankrijk 2006. Drama van Michaëla Watteaux. Met o.a. Sophie Broustal, François-Régis Marchasson, Pascal Légitimus, Julie Bataille en Jean Dell.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Lune rousse

Frankrijk 2003. Thriller van Laurent Dussaux. Met o.a. Arnaud Binard, Olivier Sitruk en Sophie Broustal.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Le miroir d'Alice

Frankrijk 2002. Drama van Marc Rivière. Met o.a. Suzanne Flon, Bruno Todeschini en Sophie Broustal.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Les complices

Frankrijk 1999. Drama van Serge Moati. Met o.a. Eva Darlan, Sophie Broustal en Bernard Verley.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Les 7 vies du docteur Laux

Frankrijk 1999. Thriller van Jacek Gasiorowski. Met o.a. Sophie Broustal, Philippe Caroît, Max Morel, Fabrice Roux en Tomi Christin.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Hygiene de L'Assassin

Frankrijk 1999. Thriller van François Ruggieri. Met o.a. Jean Yanne, Barbara Schulz, Sophie Broustal, Catherine Hiegel en Eric Prat.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Vérité oblige : Ma fille... cette inconnue

Frankrijk 1997. Drama van Claude-Michel Rome. Met o.a. André Dussollier, Béatrice Agenin, Sophie Broustal, Agathe De La Boulaye en Stéphane Slima.

Wie slaat nu het aanbod af om chef te worden van een comptoir voor wijn en gedistilleerd? Juliette (Broustal), al enige tijd werkloos, in elk geval niet, al betekent haar 'ja, ik wil' dat zij met man en kroost van Parijs naar de landelijke Bourgogne moet verkassen. En daar begint het dubbelzinnig getitelde Du goût et des couleurs pas echt: echtgenoot en leraar Frans Olivier (co-scenarist Légitimus) heeft een koffiekleurtje en dat zorgt voor stekelige obstakels. Bekend gegeven in typisch Frans decor lijdt helaas onder nogal stereotiepe afschildering van zowel de stads- als plattelandsbevolking.

Les mystères de Sadjurah

Frankrijk​/​​Duitsland 1997. Avonturenfilm van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Sophie Broustal, Ralf Bauer, Horst Janson, Gulshan Grover en Ravindra Randeniya.

Op het eiland Sadjura in de buurt van Ceylon (tegenwoordig Sri Lanka) woedt in de jaren 1950 een hevige burgeroorlog. Wapenhandelaar Schwartz gebruikt nachtclubzangeres Marguerite om de maharadja van Sadjura te vermoorden. Diens zoon, prins Nadjah, herkent echter in haar een jeugdliefde en helpt haar ontsnappen, niet wetend dat zij een tweelingzuster had. Exotisch, romantisch drama dat zo uit de 1001 nachten zou kunnen komen, maar met iets te weinig spektakel om opwindend te zijn. Broustal doet haar best om van haar dubbelrol iets speciaals te maken, maar het voorspelbare operette-scenario krijgt ze onmogelijk op een hoger niveau.

Le corps d'un homme

Frankrijk 1997. Thriller van Claude-Michel Rome. Met o.a. Sophie Broustal, Michel Volta en Jean-François Garreaud.

Op het eiland Sadjura in de buurt van Ceylon (tegenwoordig Sri Lanka) woedt in de jaren 1950 een hevige burgeroorlog. Wapenhandelaar Schwartz gebruikt nachtclubzangeres Marguerite om de maharadja van Sadjura te vermoorden. Diens zoon, prins Nadjah, herkent echter in haar een jeugdliefde en helpt haar ontsnappen, niet wetend dat zij een tweelingzuster had. Exotisch, romantisch drama dat zo uit de 1001 nachten zou kunnen komen, maar met iets te weinig spektakel om opwindend te zijn. Broustal doet haar best om van haar dubbelrol iets speciaals te maken, maar het voorspelbare operette-scenario krijgt ze onmogelijk op een hoger niveau.

Le choix de la nuit

Frankrijk 1996. Drama van Thierry Binisti. Met o.a. François Carron, Sophie Broustal, Julie-Anne Roth, Anne Deleuze en Michel Favory.

Claire en François zijn de ouders van een babytweeling. Eén van de baby's heeft een ongeneeslijke ziekte en met hulp van dr. Jarousse, een familievriend, proberen ze het kind alle mogelijke medische verzorging te geven. Op een ochtend treft François het kind levenloos aan in bed en het blijkt te zijn gestorven aan een overdosis medicijnen

La mère de nos enfants

Frankrijk 1996. Komedie van Jean-Louis Lorenzi. Met o.a. Stéphane Freiss, Sophie Broustal, Antoine Duléry, Deborah Epstein en Pascale Roberts.

Claire en François zijn de ouders van een babytweeling. Eén van de baby's heeft een ongeneeslijke ziekte en met hulp van dr. Jarousse, een familievriend, proberen ze het kind alle mogelijke medische verzorging te geven. Op een ochtend treft François het kind levenloos aan in bed en het blijkt te zijn gestorven aan een overdosis medicijnen

Pour une vie ou deux

Frankrijk 1995. Romantiek van Marc Angelo. Met o.a. Lambert Wilson, Judith Godrèche, Raoul Billerey, Christian Vadim en Luc Thuillier.

De schatrijke chemische ingenieur No[KA3]el Gr[KA1]egorio (Wilson) staat op het punt te trouwen met de mooie Andr[KA1]ea (Broustal). Op weg naar zijn kantoor rijdt hij Mila (Godr[KA2]eche) omver die met haar moto boodschappen doet voor een fotograaf. Ze is niet gewond maar kan een gunstige financi[KA3]ele regeling treffen met No[KA3]el. De foto`s die ze moest wegbrengen zijn echter hopeloos verloren en ze krijgt de bons van haar baas. Weer een zware slag voor het meisje dat juist een einde heeft gemaakt aan haar relatie met G[KA1]erard (Thuillier). Deze wil echter het voogdijschap over hun zesjarig dochtertje Betty (Serre) en grijpt elke gelegenheid te baat om haar in discrediet te brengen. Ten einde raad vraagt Mila de hulp van Noël. Gérard, die haar schuilplaats ontdekt heeft, ontvoert Betty en vlucht met de auto van Noël. Een ontspannende farce die weinig om het lijf heeft en bovendien erg voorspelbaar is. Het puike spel van Wilson en Godrèche maakt de film wel aantrekkelijk, evenals het ontwapenende acteertalent van de kleine Serre. Niets om voor thuis te blijven, maar als je niets anders te doen hebt best vermakelijk. Philippe Setbon, Claude Lerist en Léon Noël baseerden hun scenario op een origineel verhaal van Georges Desmouceaux en Yvan Lopez Garcia. Fotografie is van Jacques Boumendil. Stereo.

Cronaca di un amore violato

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Italië 1995. Thriller van Giacomo Battiato. Met o.a. Roberto Zibetti, Isabella Ferrari, Sophie Broustal, Goya Toledo en Marisa Paredes.

Luca (Zibetti) die aan de universiteit studeert, is onzeker. Uiterlijk merk je dat niet aan hem, maar zijn twijfel aan zichzelf heeft hem contactarm gemaakt en gestoord. Tegenover zijn woning is een tandartsenpraktijk waar hij de hupse assistente Valeria (Broustal) ziet. Hij heeft de wildste fantasie[KA3]en en de bizarste seksuele obssesies over haar. Hij begluurt haar en volgt haar heimelijk met zijn videocamera. Hij wordt steeds wanhopiger. Als hij ziet dat ze `s avonds haar auto niet aan de gang kan krijgen, besluipt hij haar en verkracht haar in het donker. Hij keert snel terug naar de woning en ontpopt zich even later als de barmhartige overbuur, die met haar te doen heeft. Valeria heeft hem niet herkend, is ontdaan over zijn warme gevoelens en is hem dankbaar. Terwijl Valeria het trauma over het voorval tracht te verwerken, gaat Luca gebukt onder schuldgevoelens. Als hij troost zoekt bij de oudere Lorena (Ferrari), vangt zij hem wel op, maar weigert iedere vorm van intimiteit. Nu komt de duivel pas echt los in Luca en belandt hij in een neerwaartse spiraal. Deze film gaat over de ontleding van een ongelukkige ziel en is gedaan in de vorm van een psychologische thriller. Broustal gooide later hogere ogen met vergelijkbare rollen in haar eigen land in sterkere films. Het magere scenario van regisseur Battiato en Graziano Diana naar de feministische roman van Anna Maria Pellegrino is behoorlijk traag. Het camerawerk is van Roberto Forza.

Charlotte, dite Charlie

Duitsland​/​​Frankrijk 1995. Familiefilm van Caroline Huppert. Met o.a. Eloïse Charretier, Amandine Dewasmes, Jacques Mathou, Geneviève Mnich en Marc Citti.

De 15-jarige Charlotte (Charretier) uit de Franse provincie heeft een onbezorgde jeugd. Haar ouders kennen geen geldzorgen en ze geven hun dochter de nodige liefde en de juiste aandacht. In Babou (Dewasmes) heeft Charlotte een boezemvriendin bij wie ze steeds terecht kan met haar problemen, totdat die een vriendje krijgt.

La voyageuse du soir

Frankrijk​/​​Italië​/​​Zwitserland 1994. Komedie van Igaal Niddam. Met o.a. Sophie Broustal, Andrea Occhipinti, Yves Jacques, Aurore Clément en Maxime Leroux.

Viviane Vermorel (Broustal) groeit op in Marseille. Haar vader is marine-officier en meestal afwezig. Haar moeder, een naaister, weigert in te zien dat haar dochter het talent bezit om een succesrijke mode-ontwerpster te worden. Het komt dan ook dikwijls tot hevige ruzies tussen moeder en dochter. De enige die begrip opbrengt voor het meisje is Jeanne (Cotillon), eigenares van het H[KA4]otel des Voyageurs, waar zeelieden en prostitu[KA1]ees elkaar ontmoeten. Nadat ze door haar vriend bedrogen werd, besluit Viviane naar Parijs te trekken om er een mode-opleiding te volgen. Drie jaar later studeert ze met succes af. Door haar grote zelfzekerheid slaagt ze erin een baan als stagiaire te krijgen in het mode-atelier van J. Boissard. Hier maakt ze kennis met Boissards medewerker Arthur (Jacques), die droomt van een carrière als striptekenaar. Het dramatische relaas van een meisje dat haar milieu wil ontvluchten en er nog in slaagt ook. Het verhaal loopt niet altijd even vlot en Broustal is niet steeds even geloofwaardig in haar rol. Dat sociaal succes steeds een prijs heeft is de moraal van het scenario dat Odile Barsky en Igaal Niddam baseerden op de roman van Annick Geille. Fotografie van Charlie Gaëta.

Du Fond du Coeur: Germaine et Benjamin

Frankrijk 1994. Biografie van Jacques Doillon. Met o.a. Anne Brochet, Benoît Régent, Frances Barber, Sophie Broustal en Thibault de Montalembert.

Doillon monteerde uit de miniserie GERMAINE ET BENJAMIN, die 312m duurt (verdeeld over twaalf korte afleveringen van telkens 26m), een bioscoopfilm van twee uur en een kleine 20m. Volgens sommigen is dit te veel, te lang, maar de fans van de cerebrale Doillon kunnen er niet genoeg van krijgen. Centraal staat, zonder bedsc[KA2]enes, de gepassioneerde haat-liefde-verhouding die de Franse schrijfster van Zwitserse afkomst Germaine (Madame) de Staël en de Franse schrijver en politicus Benjamin Constant van 1794 tot 1811 hadden. Tegen de achtergrond van Empire- interieurs is Brochet een lust voor oog en oor als Germaine de Staël. Régant als Benjamin Constant is sympathiek en zelfs beminnelijk. De acteur stierf op 41-jarige leeftijd, kort na de opnamen voor deze film/tv-serie. De Fransen beweren dat dit de eerste bioscoopfilm is die integraal in high-definition digitale video is opgenomen, waarna hij op 35mm werd overgebracht.

Cronoca di un amore violato/Journal d'un viol

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Italië 1994. Thriller van Giacomo Battiato. Met o.a. Sophie Broustal, Isabella Ferrari en Robert Zibetti.

Doillon monteerde uit de miniserie GERMAINE ET BENJAMIN, die 312m duurt (verdeeld over twaalf korte afleveringen van telkens 26m), een bioscoopfilm van twee uur en een kleine 20m. Volgens sommigen is dit te veel, te lang, maar de fans van de cerebrale Doillon kunnen er niet genoeg van krijgen. Centraal staat, zonder bedsc[KA2]enes, de gepassioneerde haat-liefde-verhouding die de Franse schrijfster van Zwitserse afkomst Germaine (Madame) de Staël en de Franse schrijver en politicus Benjamin Constant van 1794 tot 1811 hadden. Tegen de achtergrond van Empire- interieurs is Brochet een lust voor oog en oor als Germaine de Staël. Régant als Benjamin Constant is sympathiek en zelfs beminnelijk. De acteur stierf op 41-jarige leeftijd, kort na de opnamen voor deze film/tv-serie. De Fransen beweren dat dit de eerste bioscoopfilm is die integraal in high-definition digitale video is opgenomen, waarna hij op 35mm werd overgebracht.

Un crime

Frankrijk 1993. Drama van Jacques Deray. Met o.a. Alain Delon, Manuel Blanc, Sophie Broustal, Francine Bergé en Maxime Leroux.

Een zelfingenomen jongeman (Blanc) uit een welgesteld gezin wordt beschuldigd van de moord op zijn ouders. Delon speelt de advocaat die hem met verve verdedigt en vrij weet te krijgen, maar dan aan het twijfelen slaat. De ouderwets spannende film moet het niet hebben van actie, maar draait vooral om de verbale confrontatie tussen cliënt en advocaat. Het personage van Blanc en de verschillende plotwendingen doen meer dan eens denken aan de latere succesthriller Primal Fear. Gebaseerd op de roman Le dérapage van Gilles Perrault, die naar verluidt niet erg te spreken was over de film.

Cache-cash

Frankrijk 1993. Familiefilm van Claude Pinoteau. Met o.a. Aurélien Wiik, Joséphine Serre, Jean Carmet, Rose Thiery en Sophie Broustal.

Antoine (Wiik) is een jongen van twaalf. Hij heeft diep in het woud een hut in een boom, waar hij zich vaak terugtrekt. Liza (Serre) is een Canadees meisje dat met haar vader en diens vriendin op vakantie komt in de buurt van Antoine's huis. Samen ontdekken zij een zak met waanzinnig veel geld, verstopt op een eilandje vlakbij de boomhut. Ze nemen de zak mee en verbergen hem elders in de hoop de dieven te betrappen. Het blijkt de buit te zijn van gemene bankovervallers. De twee kinderen slaan op de vlucht. Moraal van het verhaal: geld is verwerpelijk en het echte geluk vind je in kleine, dagdagelijkse dingen. Kindvriendelijke film van jeugdfilmer Pinoteau die het gewelddadige zorgvuldig vermeed.

Toutes peines confondues

Frankrijk 1991. Thriller van Michel Deville. Met o.a. Jacques Dutronc, Patrick Bruel, Mathilda May, Vernon Dobtcheff en Bruce Myers.

Klassieke suspense, vakkundig en precies uitgewerkt: `zakenman` in Zurich Dutronc (drugs, witwasserij, moord en chantage) is de gejaagde; ambitieuze politieman Bruel, gestuurd door zijn baas Dobtcheff, is de jager. May is de begerenswaardige vrouw van Dutronc. Naar het verhaal Sweetheart van Andrew Coburn, door Deville's echtgenote Rosalinda bewerkt tot scenario. Camerawerk van Bernard Lutic.

Pas de bavards à la Muette

Frankrijk 1991. Mysterie van Henri Helman. Met o.a. Guy Marchand, Sophie Broustal, Claude Brosset, Danièle Girard en Pierre Tornade.

Naar de gelijknamige roman van de surrealistische poe[KA3]et L[KA1]eo Malot. Het gaat om een wijk in Parijs, zoals in elke roman uit de reeks [KL]Nouveaux Myst[KA2]eres de Paris[KLE] een ander arrondissement wordt verkend. Deze keer heet de serie gewoon [KLE]Nestor Burma[KLE], naar de beroemde priv[KA1]e- detective die, bijgestaan door zijn trouwe secretaresse H[KA1]el[KA2]ene (Broustal), de kunst verstaat verzeild te raken in de grootste puinhopen. Tijdens zijn onderzoek naar een juwelenroof in de rijke kringen van het XVIe arrondissement, stuit hij op allerlei familieverwikkelingen en krijgt te maken met een reeks moorden. Waarom is Burma (Marchand is niet de aangewezen figuur voor zo'n personage) in een elegante en 'aanstellerige' dandy veranderd? Hij werd opgescheept met grof taalgebruik en een veel minder bekrompen persoonlijkheid. Wat 'n afzwakking! Eenvoudige regie in de stijl van een fotoroman.

Nestor Burma : Les cadavres de la plaine Monceau

Frankrijk 1991. Misdaad van Claude Grinberg. Met o.a. Guy Marchand, Nathalie Presles, Nicolas Silberg, Sophie Broustal en Claude Brosset.

In de vroege ochtenduren wordt Burma (Marchand) opgebeld door een bewoonster van een chique herenhuis uit Monceau in het 17de Arrondisement, met het verzoek meteen te komen. Als hij aanbelt, doet niemand open. Hij vindt in de vestibule van het huis de meid (Felten). Ze vertelt hem dat zij haar werkgevers dood heeft aangetroffen, Monsieur in zijn kantoor, Madame op haar kamer. Burma denkt meteen aan zelfmoord. Hij belt de politie en Inspecteur Faroux (Guillemin) komt ter plekke de eerste conclusies trekken van het onderzoek. Burma keert terug naar zijn kantoor waar hij opgewacht wordt door zijn lekkere secretaresse H[KA1]el[KA2]ene (Broustal) en een bekende actrice, No[KA1]emie (Presles) die beweert gechanteerd te worden met pornofoto's. Een jonge vrouw die sterk op haar lijkt, zou naakt poseren in pornotijdschriften. Burma raakt ongewild, zoals vaak het geval is, betrokken in een dubbele zaak met dubbele moord en chantage. Geslaagde policier die lichtvoetig intriges en humor combineert. Marchand acteert weer op het randje van de karikatuur maar je blijft kijken. Presles speelt een dubbelrol: ze is zowel voornoemde Noémie als het model Régine. Het scenario is van Gildas Bourdet naar de roman van Léo Malet. Het camerawerk is van Francis Junek. Aflevering 2 van het eerste seizoen, 2 nummer van 40.

Imogène contre-espionne

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Françoise Thuries.

In een ultrageheime Franse dienst waar nieuwe wapens ontwikkeld worden, Top Secret Interarmes, werden enkele moorden gepleegd, terwijl enkele mensen tevens spoorloos verdwenen. Bovendien werden de plannen gestolen van nieuwe wapens. Imog[KA2]ene (Lavanant) krijgt van haar overste de opdracht in deze dienst te infiltreren als spionne om zo de zaak te onderzoeken. Ze merken niet dat een bizar personage, dat een beetje van hen verwijderd staat, hun gesprek volgt met een gevoelige microfoon. Als kolonel komt Imogène aan het hoofd van deze belangrijke dienst. Een voorspelbaar komisch spionage- avontuur met een humor die op het peil staat van een derderangs stripverhaal voor kinderen van rond de vijf jaar. Lavanant overacteert op genante manier en de haar omringende acteurs trachten duidelijk om ter slechtst te spelen. Waardeloze rommel waaraan de kijker zich enkel kan ergeren. Een laagtepunt in deze al niet bepaald hoog scorende reeks. Geschreven door Daniel Goldenberg. Fotografie van Georges Strouve.

Nestor Burma: Pas de bavards à la muette

. Henri Helman. Met o.a. Sophie Aubry, Sophie Broustal en Guy Marchand.

In een ultrageheime Franse dienst waar nieuwe wapens ontwikkeld worden, Top Secret Interarmes, werden enkele moorden gepleegd, terwijl enkele mensen tevens spoorloos verdwenen. Bovendien werden de plannen gestolen van nieuwe wapens. Imog[KA2]ene (Lavanant) krijgt van haar overste de opdracht in deze dienst te infiltreren als spionne om zo de zaak te onderzoeken. Ze merken niet dat een bizar personage, dat een beetje van hen verwijderd staat, hun gesprek volgt met een gevoelige microfoon. Als kolonel komt Imogène aan het hoofd van deze belangrijke dienst. Een voorspelbaar komisch spionage- avontuur met een humor die op het peil staat van een derderangs stripverhaal voor kinderen van rond de vijf jaar. Lavanant overacteert op genante manier en de haar omringende acteurs trachten duidelijk om ter slechtst te spelen. Waardeloze rommel waaraan de kijker zich enkel kan ergeren. Een laagtepunt in deze al niet bepaald hoog scorende reeks. Geschreven door Daniel Goldenberg. Fotografie van Georges Strouve.