The Chelsea Girls
1966 | Drama, Experimenteel
Verenigde Staten 1966. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Nico, Ari, Bob 'Ondine' Olivio, Ingrid Superstar en Mario Montez.
In vijf hoofdstukken, die zich in en rond het Newyorkse Chelsea Hotel afspelen, maakt Warhol een balans op van de underground. Gedurende drie en een half uur observeert hij de leden van zijn 'gevolg', registreert hun gesprekken, toont hoe ze zich vervelen, gaan discussiëren, vrijen, van de ene kamer naar de andere gaan. De film wordt geprojecteerd op twee schermen, dus als iemand van de 'acteurs' van de ene kamer naar de andere gaat verdwijnt hij van het ene scherm om op het andere te verschijnen. Zo brengt Warhol een mozaïek van levens en gezichten. Sommigen zijn 'geacteerd', anderen niet. De film groeide uit tot de ultieme undergroundfilm en is zowat de beste documentaire die we onder ogen kunnen krijgen van het leven in de marge tijdens de jaren 1960. Ook al was de film gebaseerd op een scenario van Ronald Tavel laat Warhol zijn acteurs vrij improviseren. De meeste 'supersterren' van Warhols Factory namen deel aan de film. Hij maakt van de kijker een voyeur in de zuiverste zin van het woord, want de camera, gehanteerd door Paul Morrissey die ook tekende voor de montage, observeert enkel, zonder deel uit te maken van de actie. Geen film naar ieders smaak, wat trouwens gezegd kan worden van alle films van Warhol, maar een waardevol document over een verloren, maar invloedrijke periode. En hoe dikwijls kan je zeven uur film zien op drie en een half uur?