Paul Chevillard

Le feu sous la glace

Frankrijk 1997. Romantiek van Françoise Decaux-Thomelet. Met o.a. Philippine Leroy-Beaulieu, François Levantal, Rufus, Valérie Bonneton en Pierre-Olivier Mornas.

Le neuvième jour

Frankrijk 1996. Thriller van David Delrieux. Met o.a. Michel Voïta, Jean-Paul Comart, Anne Jacquemin, Anne Coesens en Jean-Pierre Cassel.

Une qui promet

Frankrijk 1994. Komedie van Marianne Lamour. Met o.a. Lambert Wilson, Cécile Pallas, Naka, Denise Provence en Franck Lapersonne.

De mooie, jonge Pallas is bezeten door muziek. In haar vrije tijd treedt ze op als manager voor de Afrikaanse groep [KL]Les Tam-Tams Noirs[KLE]. Ze heeft een geniaal idee voor een grootse publiciteitsstunt. Tijdens het offici[KA3]ele bezoek van een Afrikaanse minister aan Frankrijk, zal ze haar groep onaangekondigd laten optreden. De onderhandelingen tussen de minister en zijn Franse collega mislukken en [KL]Les Tam-Tams Noirs[KLE] worden ervoor aansprakelijk gesteld. Bovendien worden ze beschuldigd van spionage. Lichtvoetige muzikale komedie met ge[KA3]engageerde tintjes (de ministers onderhandelen over de verkoop van uranium aan Afrika). Ontspannend maar erg ambitieus. De acteurs leveren aanvaardbaar werk af, maar het scenario van Lamour, Hélène Weigand en Patrick Laurent wil teveel hooi op de vork nemen en schiet daardoor het doel voorbij. Goede muzikale nummers voor liefhebbers van Afro-muziek. Fotografie van Jean-Jacques Flori. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Libera me

Frankrijk 1993. Drama van Alain Cavalier. Met o.a. Annick Concha, Pierre Concha, Thierry Labelle, Christophe Turrier en Philippe Tardif.

Op een niet nader bepaald tijdstip ligt een niet genoemd land onder het juk van een fascistische regering. Terwijl de soldaten naar willekeur mensen aanhouden en weerspannigen of vluchtelingen genadeloos neerschieten, groeit de weerstand van de burgers. Het speciale aan deze film is dat er geen woord in gesproken wordt en er evenmin gebruik gemaakt wordt van muziek of decors. Enkel mensen en geluiden, met close-ups van gezichten, handen, voorwerpen. Maar wat een sfeer! Als toeschouwer ga je je benauwd voelen. De beelden komen als mokerslagen aan. Cavalier weet de stilte in zijn voordeel aan te wenden. Je wordt honderd procent in de handeling betrokken, zonder dat je de kans krijgt je te laten afleiden. Voor de rolverdeling deed hij enkel beroep op werkloze acteurs. Hij schreef zelf het scenario in samenwerking met Andrée Fresco. Fotografie van Patrick Blossier. Geen eenvoudige film, wel een bijzonder persoonlijk meesterwerk dat met geen enkele andere film te vergelijken is.