Margherita Lozano: cast.
Er zijn 6 films gevonden.

La notte di San Lorenzo

1982 | Drama, Oorlogsfilm, Experimenteel

Italië 1982. Drama van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Taviani, Omero Antonutti, Margarita Lozano, Claudio Bigagli en Massimo Bonetti.

Een volwassen vrouw herinnert zich hoe ze als zes-jarige getuige was van het optrekken van de geallieerden en het terugtrekken van de fascisten op het platteland van Toscane en van de grote en kleine drama's daaromheen. De uitzonderlijk warm en intens geobserveerde film heeft ondanks zijn kleinschaligheid toch een epische reikwijdte in de ongewone, magische benadering van bijgeloof, religie en kinderlijke fantasie. Talloze expliciet gewelddadige oorlogsdrama's hebben bij elkaar nog geen fractie van de indringendheid van dit lyrische meesterwerk. Bekroond met de Grote Prijs van de Jury in Cannes. Het scenario is van Tonino Guerra, Giuliani G. De Negri, Vittorio Taviani en Paolo Taviani. Het camerawerk is van Franco Di Giacomo. Eastmancolor, Mono.

Il presidente del Borgorosso Football Club

1970 | Komedie, Mysterie

Italië 1970. Komedie van Luigi Filippo D'Amico. Met o.a. Alberto Sordi, Carlo Taranto en Margherita Lozano.

Een alleraardigste satire waarin Sordi uitstekend op dreef is als beamte in het Vaticaan, die van zijn vader een voetbalelftal erft. In het begin heeft hij er niet zoveel belangstelling voor, maar gaandeweg wordt hij een voetbalfan en raakt hij verknocht aan zijn ploeg.

Porcile

1969 | Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1969. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Franco Citti, Ninetto Davoli, Marco Ferreri en Alberto Lionello.

Voor de ontgoocheling na de mislukte revolutie van 1968 kenmerkend zwartgallige film plaatst een kannibalistische rebel in een onbestemd verleden naast een bourgeois-jongen die zich passief verzet tegen de Duitse consumptiemaatschappij in zijn liefde voor varkens die hem tenslotte opvreten. Het ontbreken van poëzie en lyrische bevlogenheid geeft de film een dor-theoretisch karakter, die misschien interessante denkstof aandraagt, maar nauwelijks boeiend is om naar te kijken. De indruk van uitgeblustheid wordt nog versterkt door het ledenpop-achtig optreden van de Franse hoofdrolspelers.

La Monaca di Monza

1969 | Drama, Romantiek, Erotiek

Italië 1969. Drama van Eriprando Visconti. Met o.a. Anne Heywood, Antonio Sabatò, Hardy Krüger, Carla Gravina en Tino Carraro.

Een revolutionair tegen de Spaanse bezetting van Italië wordt door een bevriende priester een schuilplaats in een klooster bezorgd waar hij de autoritaire moeder-overste verleidt en zwanger maakt. Jaloezie van een lekezuster brengt het geheim buiten de kloostermuren. Bevrijdingspogingen na zijn arrestatie mislukken. De man wordt vermoord en de non wordt veroordeeld en levend ingemetseld. Ondanks de prestige-rolbezetting en het scenario van toneelschrijver Edward Bond is de nieuwe filmversie van het beroemde drama nog melodramatischer dan zijn voorgangers, met uitvoerige martelscènes waarbij Heywood ijselijk blijkt te kunnen gillen. Ook bekend als THE LADY OF MONZA.

Un bellissimo Novembre

1968 | Drama

Italië 1968. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Gina Lollobrigida, Paolo Turco, Gabriele Ferzetti, André Laurence en Danielle Godet.

Tijdens een familierëunie op allerheiligen wordt een zeventien-jarige puber verliefd op een mooie, grillige tante die voor de grap op zijn avances ingaat. Het banale gegeven wordt gered door het vinnige beeld van de hypocrisie binnen een decadente familie. Lollobrigida blijft in opmerkelijke vorm, maar heeft als actrice in een lange loopbaan weinig geleerd.

Sequestro di persona

1968 | Drama, Misdaad

Italië 1968. Drama van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Franco Nero, Charlotte Rampling, Frank Wolff, Ennio Balbo en Pierluigi Aprà.

De zoon van een grootgrondbezitter in Sardinië wordt ontvoerd, maar de familie heeft het geëiste losgeld niet contant. Een vriend wordt met een aanbetaling naar de bandieten gestuurd, maar de verloofde van de ontvoerde zoon waarschuwt de politie, die zijn lijk vindt. Ondanks de protesten van het meisje blijft iedereen vastbesloten het recht in eigen hand te houden. Deze interessante poging om via buitenstaander Rampling een traditioneel gecodificeerde gemeenschap te tonen, vertoont helaas ook nogal wat cliché-elementen, zoals de semi-heldenrol van Nero. De ideële motieven van de ontvoerders om grondspeculaties tegen te gaan blijven wel erg onbestemd.