Giuliana de Sio

Der Kapitän - Kein Hafen für die 'Anastasia'

Duitsland 2000. Avonturenfilm van Sabine Landgraeber. Met o.a. Robert Atzorn, Jophi Ries, Giuliana de Sio, Laszlo I. Kish en Dieter Hufschmidt.

Italiani

Italië 1995. Komedie van Maurizio Ponzi. Met o.a. Giulio Scarpati, Giuliana de Sio, Maria Grazia Cucinotta en Vanessa Gravina.

Palermo, midden augustus jaren 1960: een trein, volgestouwd met mensen, vertrekt uit het station op weg naar Milaan. Jaarlijks verlaten op die manier zo'n vijftigduizend Italianen de streken rond Calabrië en Sicilië om hun geluk te beproeven in steden van het industriële Noorden. Slechts weinigen onder hen slagen erin hun armoede te overwinnen. De meesten belanden in de eentonigheid van het bandwerk. In de trein bevindt zich de familie Salemis: de ouders, de negenjarige Nino en zijn zeventienjarige zus Agata. Tijdens de treinreis ontmoeten zij twee jongens die onmiddellijk ten strijde trekken voor de gunsten van het jonge meisje. Niet bijzonder geslaagd mengsel van sociaal drama en tragikomedie, geschreven door de regisseur, Melania Mazzucco en Luigi Guarnieri. Muziek van Bruno Zambrini, fotografie van Maurizio Calvesi.

Per non dimenticare

Italië 1992. Drama van Massimo Martelli. Met o.a. Giuseppe Cederna, Roberto Citran, Massimo Dapporto, Giuliana de Sio en Angela Finocchiaro.

De herinnering aan de explosie die op 2 augustus 1980 op het station van Bologna plaatsvond, doet de Italianen nog steeds zeer. Het bloedbad dat hierdoor werd aangericht, laat veel vragen onbeantwoord. In deze film denkt Roberto (Cederna) aan deze gebeurtenis terug. Opnieuw beleeft hij de momenten voordat de bom ontploft. Hij hoort stemmen en flarden van gesprekken en ziet gezichten en coupés met mensen die in- of uitstappen. Reizigers komen aan en vertrekken. Mensen ontmoeten elkaar en nemen afscheid. Kortom: individuele drama's, als het leven zelf. Dan ontploft de bom. Vele mensenlevens worden in één seconde vernietigd. Roberto is een van de velen die zijn aanwezigheid bij dit drama ontkent. Hij wil niet weten waarom en zoekt niet naar gerechtigheid of de waarheid. Hij loopt weg voor zichzelf, maar is niet in staat om te vergeten. Deze stimulerende en ontroerende film stelt veel vragen en zoekt naar antwoorden.

Dentro la Piovra

Italië 1992. Drama van Anna Maria Bianchi. Met o.a. Michele Placido, Vittorio Mezzogiorno, Remo Girone, Patricia Millardet en Simona Cavallari.

Compilatie van de eerste vijf Piovra-tv-films, die in Italië en later in heel Europa een hit zijn geworden. In dit overzicht zien we een aantal scènes met Placido als Inspecteur Cattani, die in de vierde aflevering wordt vermoord, en met Mezzogiorno, die in vijfde serie als David Licata de misdaadbestrijding overneemt. We krijgen ook een paar scènes uit de zesde serie te zien, naast interviews met de hoofdrolspelers. De Italiaanse christendemocraten hebben steen en been geklaagd over deze series, omdat er wordt gesuggereerd dat politici bindingen zouden hebben met de mafia. Interessante, met zorg samengestelde special.

Centro storico

Italië 1992. Komedie van Roberto Giannarelli. Met o.a. Giuliana de Sio, Amanda Sandrelli, Blas Roca Rey, Nadia Rinaldi en Sabrina Ferilli.

Een verhaal over vijf vrouwen die samen een flat delen. We leven mee met hun onzekerheden en angst voor de toekomst. De dertig-jarige Sandra (De Sio) is regisseuse, maar ze heeft nooit meer dan [KA1]e[KA1]en film gemaakt. De vijftien-jarige Graziella komt uit de provincie en wil journaliste worden, maar in de stad heeft zij de moed opgegeven. Dan is er nog een aankomend actrice en een maffe man (Rey) met een moedercomplex. En een meisje uit Zuid Amerika, 130 kilo zwaar, afgestudeerd politicologe, die zich op zwarte katten en astrologie heeft gestort. De oudste vrouw (Grandi) ziet het allemaal aan. Er zijn problemen te over, maar de vrouwen voelen zich in ieder geval niet eenzaam. Naar het toneelstuk Coabitazione van Luciana Luppi.

Cattiva

Italië 1991. Drama van Carlo Lizzani. Met o.a. Julian Sands, Erland Josephson, Milena Vukotic, Didi Perego en Francesca Ventura.

Dit historisch drama speelt zich af in een psychiatrische inrichting rond 1900 toen de psychoanalyse controversieel was; er heersten twee opvattingen: de oude en de nieuwe Freudiaanse therapie. De Sio speelt een vrouw die een zenuwinstorting krijgt door de dood van haar dochter nadat ze al getraumatiseerd was door de zelfmoord van haar vader 7 jaar ervoor.

Feu sur le candidat

Frankrijk 1990. Thriller van Agnès Delarive. Met o.a. Michel Galabru, Patrick Chesnais, Giuliana de Sio en Françoise Dorner.

Robert Cavaillon (Galabru), die zijn fabrieken aan zijn personeel heeft geschonken, is erg populair geworden en werpt zich op de politiek. Het succes is zo groot dat zijn vijanden vrezen dat hij de presidentiële verkiezingen zal winnen en besluiten hem uit de weg te ruimen. Het thema doet wat overdreven aan. Van de politieke zeden heeft niemand een hoge pet op, maar dit gaat wel erg ver. Bovendien gaat er noch van het scenario, noch van de personages iets uit, al is de technische realisatie redelijk.

Ti presento un'amica

Italië 1988. Drama van Francesco Massaro. Met o.a. Michele Placido, Giuliana de Sio, Kate Capshaw, David Naughton en Luca Barbareschi.

Een jaar uit het leven van drie mannen en drie vrouwen. Een man heeft een relatie met een vrouw, maar voelt zich eigenlijk tot een jongere vrouw aangetrokken. Een journaliste wordt door haar man teleurgesteld en gaat met een ander uit. Binnen het jaar worden de relaties van de Yuppies verstoord en blijken hun tekortkomingen. Allemaal problemen dus; de Amerikaanse acteurs voelen zich in de film niet erg op hun gemak.

Se lo scopre Gargiulo

Italië 1988. Komedie van Elvio Porta. Met o.a. Giuliana de Sio, Richard Anconina, Nicola di Pinto, Maria Scarpetta en Enzo Cannavale.

De verrukkelijke De Sio speelt Teresa Gargiulo, een verpleegster die getrouwd is met een nietsnut die niet met haar maar met zijn moeder slaapt. Het verhaal gaat over nachtelijke avonturen van Teresa om geld te vinden om haar vader te redden van de Napolitaanse onderwereld.

Private Affairs

1988. Francesco Massaro. Met o.a. Giuliana de Sio, Michele Placido, Kate Capshaw en David Naughton.

De verrukkelijke De Sio speelt Teresa Gargiulo, een verpleegster die getrouwd is met een nietsnut die niet met haar maar met zijn moeder slaapt. Het verhaal gaat over nachtelijke avonturen van Teresa om geld te vinden om haar vader te redden van de Napolitaanse onderwereld.

La Piovra 3

Italië 1987. Misdaad van Luigi Perelli. Met o.a. Michele Placido, Giuliana de Sio, Alain Cuny, Francisco Rabal en Marie Laforêt.

Deze tv-film gaat over de strijd van commissaris Cattani met de georganiseerde misdaad in Milaan. De thema's zijn in dit derde deel wapensmokkel en witte- boordencriminaliteit. Goed spel en snelle actie maken de film de moeite van het zien waard. Engelse titel: THE OCTOPUS 3.

I Picari

Spanje​/​​Italië 1987. Avonturenfilm van Mario Monicelli. Met o.a. Giancarlo Giannini, Enrico Montesano, Vittorio Gassman, Nino Manfredi en Giuliana de Sio.

Stijlvolle produktie, met vakmanschap en veel inventiviteit gemaakt. De film, met veel sterren, is gebaseerd op 17e-eeuwse schelmenromans uit Spanje. Twee schurkachtige helden, een hoerenzoon, die aan een wrede blinde man wordt verkocht, en de zoon van een oplichter, die aan de galg is gestorven, komen elkaar tegen. Zij verliezen elkaar uit het oog en komen elkaar telkens weer tegen. De Sio is buitengewoon sexy en de acteurs spelen prachtig. Goed camerawerk van Tonino Nardi.

Speriamo che sia femmina

Frankrijk​/​​Italië 1986. Drama van Mario Monicelli en Mario Piovani. Met o.a. Liv Ullmann, Philippe Noiret, Catherine Deneuve, Giuliana de Sio en Bernard Blier.

Een verfrissend onconventionele film met een grote bezetting van spelers in een aantal door elkaar heen lopende verhaaltjes. Ullman speelt de hardvochtige gravin Elena Leonardi die een boerderij in Toscane bezit waar haar echtgenoot, die van haar vervreemd is, haar tevergeefs tracht over te halen zijn excentrieke project te financieren. Andere kleurrijke figuren maken hun opwachting: Deneuve speelt een beroemde filmster Claudia en de zuster van Ullman, er zijn twee ongewone dochters en nog vele anderen. De film gaat over vrouwen die in staat zijn zonder mannen een gelukkig leven te leiden. Scenario van Tullio Pinelli, Suso Cecchi D'Amico, Leo Benvenuti en Piero De Bernardi. Het camerawerk is van Camillo Bazzoni.

Uno scandalo perbene

Italië 1985. Drama van Pasquale Festa Campanile en Pasquale Festa Campanile. Met o.a. Giuliana de Sio, Valeria D'Obici, Vittorio Caprioli, Carlos De Carvalho en Giuliana Calandra.

Naar een waar verhaal over een man met twee levens. Dit schokkende mysterie begint voorjaar 1926, als een man van middelbare leeftijd zich noch zijn naam noch zijn verleden kan herinneren. De tragische toedracht begint duidelijk te worden als een krant in Februari 1927 zijn foto publiceert onder de kop 'Wie herkent deze man?' Gazzara is goed als de tragische Italiaan en De Sio is een genot voor het oog.

Casablanca Casablanca

Italië 1985. Romantiek van Francesco Nuti. Met o.a. Francesco Nuti, Giuliana de Sio, Daniel Olbrychski, Novello Novelli en Marcello Lotti.

Dit simpele maar onderhoudende liefdesverhaal speelt in Marokko. Een biljarter doet mee aan het wereldkampioenschap in Casablanca maar wordt verliefd op een mooie vrouw. Er zijn nostalgische verwijzingen naar Rick's Bar en naar de filmklassieker CASABLANCA. De film heeft een te verwachten happy-end en alle acteurs zijn leuk en aardig.

Cuore

Italië 1984. Oorlogsfilm van Luigi Comencini. Met o.a. Johnny Dorelli, Bernard Blier, Giuliana de Sio, Laurent Malet en Valeria D'Obici.

Er zijn teveel flashbacks in deze melancholieke, nostalgische en sentimentele mini-serie over jonge kinderen die in de laatste jaren van de negentiende eeuw slechts opgroeien om op de slagvelden van WO I te sterven. De film is een getrouwe bewerking van een roman van Edmondo De Amicis, maar is te lang en te sentimenteel, hoewel hij technisch gezien goed gemaakt is. Trouwens ook een fijne regie van Comencini.

Cento giorni a Palermo

Italië​/​​Frankrijk 1984. Drama van Giuseppe Ferrara. Met o.a. Lino Ventura, Giuliana de Sio, Stefano Satta Flores, Arnaldo Foà en Lino Troisi.

Dit op feiten gebaseerde drama verbeeldt de laatste honderd dagen van Carlo Alberto Dalla Chiesa, in 1982 aangesteld als hoofd politie in Palermo. Voordien had hij effectief opgetreden tegen de Rode Brigades, vandaar de hoop dat hij opgewassen zou zijn tegen de Siciliaanse maffia. Dat bleek niet zo: in hetzelfde jaar werd hij vermoord. Ventura in een van zijn laatste rollen in een sober, realistisch ogend drama van regisseur Ferrara, die sindsdien ook nog films maakte over de Rode Brigades-ontvoering van politicus Aldo Moro, en de in 1992 vermoorde maffiarechter Giovanni Falcone.

Io, Chiara e lo scurro

Italië 1983. Komedie van Maurizio Ponzi. Met o.a. Francesco Nuti, Giuliana de Sio, Marcello Lotti, Renato Cecchetto en Antonio Detrocelli.

Een eenzame, uit Toscane afkomstige hotelportier toont zijn uitzonderlijke biljarttalenten in de buurtkroeg en verslaat daar zelfs de kampioen. Deze haalt hem uit wraak over om voor geld te gaan spelen, waardoor hij diep in de schulden belandt. Deze verfrissende eenvoudige komedie geeft een sfeervol beeld van het nachtelijke Rome. De toeschouwer krijgt een aantal verbazende biljarttrucs te zien zonder dat er van stand-ins gebruik is gemaakt. (Lotti is drievoudig Italiaans kampioen en acteur- scenarioschrijver Nuti ging maanden lang in training voor zijn rol). In deze film zit ook een verrassende rol van De Sio als de aanvankelijk sceptische saxofiniste die Nuti uit de nesten helpt.

Scusate il ritardo

Italië 1982. Komedie van Massimo Troisi. Met o.a. Massimo Troisi, Giuliana de Sio, Lello Arena, Lina Polito en Franco Acampora.

Een Napolitaanse nietsnut leeft op kosten van zijn familie, tot hij verliefd wordt op een ge[KA3]emancipeerde jonge vrouw. Zij zal hem misschien tot het inzicht brengen dat hij meer verantwoordelijkheid en minder ego[KA3]isme ten toon moet spreiden. Deze vooral op verbale (dialect-)humor steunende film van een nieuwe komiek-regisseur is als zodanig effectief - de personages praten om de leegte op te vullen - maar zal buiten Italië niet snel aanslaan, ook omdat de vormgeving wel erg sober en statisch is. Het goede spel van de voornaamste acteurs maakt de personages - over die barrières heen - herkenbaar.

Sciopèn

Italië 1982. Drama van Luciano Odorisio. Met o.a. Michele Placido, Giuliana de Sio, Adalberto Maria Merli, Tino Schrinzi en Lino Troisi.

Een provincieplaatsje is bezig met de oprichting van een groot symfonieorkest ten bate van het cultureel toerisme. De ambitieuze vrouw van een muziekleraar spant zich in om hem een positie als dirigent te bezorgen. Een ook in zijn muzikale carrière gestagneerde jeugdvriend wordt teruggehaald uit Milaan om ook zijn kandidatuur te stellen. Deze boeiende sociale tragikomedie geeft rake observaties van gekonkel en snobisme en enkele nogal grove grappen, naast een treffend beeld van vriendschap over rivaliteit heen. Er wordt goed geacteerd, zonder loze pretenties. De film werd ex aequo bekroond met de Gouden Leeuw als Beste Debuut met DE SMAAK VAN WATER op het festival van Venetië. Het scenario is van regisseur Odorisio. Het camerawerk is van Nando Forni. Eastmancolor.

Il Malato immaginario

Italië 1979. Komedie van Tonino Cervi. Met o.a. Alberto Sordi, Laura Antonelli, Marina Vlady, Bernard Blier en Stefano Satta Flores.

Rondom het ziekbed van een rijke zwartkijker spelen intriges en persoonsverwarringen waar een kordate huishoudster helderheid in brengt zodat haar baas voorlopig ook van zijn denkbeeldige kwaaltjes afkomt. De klassieke komedie van Molière werd naar het 17de-eeuws Rome verplaatst. De banale kluchteffecten doen aan de humor meer af dan toe, maar uitbundig acteren compenseert de stijlloze regie.

Le Mani sporche

Italië 1978. Drama van Elio Petri. Met o.a. Marcello Mastroianni, Giuliana de Sio, Giovanni Visentin, Massimo Foschi en Anna Maria Gherardi.

De leider van een communistische verzetsgroep wil onderhandelen met zijn tegenstanders en moet daarom geliquideerd worden door een jonge idealist die eerst zijn vertrouwen probeert te winnen. Uiteindelijk zal hij hem doden op de onware verdenking van een verhouding met zijn vrouw en worden de verfoeide compromissen als officiële partijprincipes aangenomen. Deze zorgvuldig gemaakte en vooral door Mastroianni als de gedesillusioneerde Hoederer goed geacteerde tv-film naar Sartres Les mains sales, is door het ontbreken van een eigen, inhoudelijke interpretatie gedateerder dan het stuk verdient, maar blijft toch boeien.