Marion Game

Boulevard du palais: Beauté trahie

Frankrijk 2003. Thriller van Renaud Bertrand. Met o.a. Marion Game, Jean-François Balmer en Anne Richard.

Boulevard du palais: Trahisons

Frankrijk 2002. Thriller van Benoît d'Aubert. Met o.a. Marion Game, Jean-François Balmer en Anne Richard.

Boulevard du palais: Revers de médaille

Frankrijk 2002. Thriller van Benoît d'Aubert. Met o.a. Marion Game, Jean-François Balmer en Anne Richard.

Boulevard du palais: Les murmures de la forêt

Frankrijk 2001. Thriller van Renaud Bertrand. Met o.a. Anne Richard, Marion Game en Jean-François Balmer.

Boulevard du Palais

Frankrijk 2001. Thriller van Jacques Malaterre, Renaud Bertrand en Benoît d'Aubert. Met o.a. Jean-François Balmer, Anne Richard en Marion Game.

Boulevard du Palais : La guerre des nerfs

Frankrijk 2000. Misdaad van Jacques Malaterre. Met o.a. Anne Richard, Jean-François Balmer, Philippe Ambrosini, Marion Game en Valérie Leboutte.

Madame le proviseur : L'heure de la sortie

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Marc Seban. Met o.a. Danièle Delorme, Daniel Gélin, Christine Dejoux, Josiane Lévêque en Lionel Vitrant.

La route à l'envers

Frankrijk 1999. Romantiek van Chantal Picault. Met o.a. Ludmila Mikaël, Sylvain Joubert, Élodie Navarre, Roger Van Hool en Loïc Corbery.

Boulevard du palais : Le prix d'un enfant

Frankrijk 1999. Misdaad van Jacques Malaterre. Met o.a. Anne Richard, Jean-François Balmer, Daniel Berlioux, Valérie Leboutte en Pierre-Arnaud Juin.

Quai no. 1 : Compagnons de la Loco

Frankrijk​/​​België 1996. Misdaad van Patrick Jamain. Met o.a. Sophie Duez, Olivier Marchal, Raoul Billerey, François-Régis Marchasson en Marion Game.

Une seconde naissance

Frankrijk​/​​België 1994. Drama van Dominique Tabuteau. Met o.a. Alison Hornus, Thierry Belnet, Laetitia Legrix, Bernard Larmande en Steve Kalfa.

Bij een tien maanden oude baby wordt een ernstige leveraandoening vastgesteld. Als niet snel een donor gevonden wordt voor een levertransplantatie, is de zuigeling ten dode opgeschreven. Uiteindelijk zal de vader donor zijn, ook al zijn de medici sceptisch over een goede afloop. Aangrijpende, soms sentimentele, film die vooral de aandacht vestigt op de ethische en morele problemen waar artsen mee te maken hebben. Het scenario van Luc Jabon is geïnspireerd op een waar gebeurd feit, waarvoor de research werd gedaan door Michèle Leloup. Goed spel van minder bekende acteurs. Vinnige fotografie van Gérald Thiaville.

Blancs cassés

Frankrijk 1989. Philippe Venault. Met o.a. Jacques Bonaffé, Sylvie Orcier, Christophe Odent, Marion Game en John Berry.

Het dagelijks leven binnen een blanke gemeenschap in een moderne Afrikaanse hoofdstad staat bol van de moeizame onderlinge verhoudingen tussen de moderne ontwikkelingswerkers en de autochtonen. Een beklemmende sfeer in een poging het merendeel van de blanken als week, laaghartig en cynisch af te schilderen. De maker lijkt geen vat op zijn onderwerp te kunnen krijgen. Het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte en laat de toeschouwer onverschillig, ondanks talloze merkwaardige verwijzingen.

Parking

Frankrijk 1985. Drama van Jacques Demy. Met o.a. Francis Huster, Laurent Malet, Keiko Ito, Gérard Klein en Marie-France Pisier.

Een vrije bewerking van Orpheus waarin Orpheus een popster is. Eurydice pleegt zelfmoord met een overdosis heroïne. Het had een meesterwerk kunnen worden, ware het niet dat Michel Legrand ongeïnspireerd was bij het schrijven van de muziek en dat Francis Huster van zingen totaal geen kaas heeft gegeten. Blijven nog de mooie plaatjes, zoals die van de hel.

Facteur de Saint-Tropez

Frankrijk 1985. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Paul Préboist, Henri Génès, Manuel Gélin, Marion Game en Michel Galabru.

Conflict tussen een milieubewuste postbode en de plaatselijke notabelen die een casino willen bouwen, in de uitgekauwde Saint Tropez-stijl. Het is snel te merken dat de enige reden om dit prul te maken de dubieuze herinnering aan de GENDARMES is (die werden gered door het elan van Louis de Funès). Maar het kan jammer genoeg nog erger: een opeenhoping van onsamenhangende flauwigheid, afgeraffelde regie, grappen die tot de draad versleten zijn en botte humor.

Dulces horas

Frankrijk​/​​Spanje 1981. Drama van Carlos Saura. Met o.a. Inaki Aierra, Assumpta Serna, Alvaro de Luna, Jacques Lalande en Luisa Rodrigo.

Een filmregisseur, die als jongen getuige is gewwest van de zelfmoord van zijn moeder, ontdekt via een oude correspondentie het ongelukkige huwelijk van zijn ouders en gaat er een biografische speelfilm van maken. Verliefdheid op de actrice van de moederrol bevrijdt hem van zijn jeugdtrauma. Het Freudiaanse scenario wordt in de regie gecompliceerd door een legpuzzel- aanpak, waarbij herinneringsbeelden (met afwisselend het jongetje en de volwassen acteur als de zoon), research en nagespeelde scènes in de tegenwoordige tijd, onnodig verwarren en tot dramatische stijlbreuken leiden. Het getroubleerde spel van de hoofdrol gaat komisch werken en Saura blijkt geen simpele romantische scènes - tussen regisseur en actrice - aannemelijk in beeld te kunnen brengen. Een miskleun.

Voulez-vous un bébé Nobel?

Frankrijk 1980. Robert Pouret. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Darry Cowl, Daniel Prévost, Patricia Lesieur en Dany Saval.

Kunstmatige inseminatie met een Nobelprijswinnaar als donor resulteert in een baby die direct na de geboorte al kan praten. Een professor laat zich uit ideële overwegingen met andere geleerden strikken voor een spermabank, maar de vraag blijkt spoedig groter dan het aanbod. Het uitgangspunt is al niet erg fris en geestig, maar zelfs voor de hand liggende grappen daarover zijn binnen twintig minuten opgebruikt, zodat ruim een uur amechtige verveling volgt.

La tortue sur le dos

Frankrijk 1978. Drama van Luc Béraud. Met o.a. Jean-François Stévenin, Bernadette Lafont, Virginie Thévenet, Véronique Silver en Marion Game.

De titelgevende schildpad op z'n rug is de 35-jarige schrijver Paul Neveu, kampend met writer's block, zelftwijfel en huwelijksimpasse. Op de vlucht voor de blanco bladzijde en hunkerend naar afleiding - liefst iets met jongere vrouwen - raakt hij op drift. Zeer jaren-zeventig Truffaut-esk, deze laaggebudgetteerde debuutregie op coscenario van Claude Miller (hier tevens acteur). Stévenin, uitstekend als klungelend dwaallicht in premature midlifecrisis, vertolkt de rol die oorspronkelijk was bedoeld voor Jean-Louis Trintignant. Lafont sprankelt als de echtgenote die het schrijversgeneuzel zat is. Deels opgenomen in Bérauds toenmalige appartement.

Vous ne l'emporterez pas au paradis

Frankrijk 1975. Komedie van François Dupont-Midy. Met o.a. Charles Denner, Pierre Mondy, Micheline Luccioni, Romain Bouteille en Marion Game.

Een lijkwagen en een lijk worden telkens op de [KA1]keén of andere manier tegengehouden. Dat is de draad van deze komedie waar geen origineel idee inzit en die gefilmd is met een platheid die wel vreemd is voor de vroegere assistent van Jean Delannoy die, gelukkig, niet meer van zich heeft laten horen na dit brouwsel. Denner's spel wordt steeds aantselleriger.

Les Onze mille verges

Frankrijk 1975. Komedie van Eric Lipmann. Met o.a. Yves-Marie Maurin, Florence Cayrol, Nathalie Zeiger, Jenny Arasse en Marion Game.

Een jonge bankemployé heeft een preutse verloofde en droomt weg in een identificatie met een oom, die eind vorige eeuw de passie voor zijn geliefde wilde bewijzen door twintig keer achter elkaar de liefde te bedrijven en na het falen daarvan werd gemarteld. Bij zijn terugkeer in de realiteit lukt het hem de reserve van zijn vriendin te doorbreken. Deze befaamde libertijnse roman van Apollinaire is een cultureel alibi voor deze sjieke soft-porno in de gebruikelijke reclamefoto-esthetiek. Literaire teksten en modieuze beelden maken elkaar wezenloos, waardoor Maurin - een broer van Patrick Dewaere - niks van zijn rol kan maken. De muziek van Colombier is een betere film waard.

Y a un os dans la moulinette

Frankrijk 1974. Komedie van Raoul André. Met o.a. Michel Galabru, Daniel Prévost, Paul Préboist, Darry Cowl en Marion Game.

'Komische' voorvallen van twee komedianten die werkzaam zijn als detective. André, een goede technicus, heeft zich sinds lang verlaagd tot het maken van slechte komedies, waarin groffe woordspelingen, afgezaagde grappen en alledaagsheid en vooral tevredenheid met zichzelf en deze 'typisch Franse' slechte stijl hoogtij vieren. Klunzig.

La Grande Nouba

Frankrijk 1974. Komedie van Christian Caza. Met o.a. Jacques Dufilho, Rosy Varte, Sim, Marion Game en Jacques Jouanneau.

Een vice-admiraal tevens burggraaf en zijn gemalin krijgen op weg naar de verloving van hun dochter te maken met ernstig oponthoud. Stukje bij beetje worden zij meegesleurd in ongelooflijke avonturen, wat hen echter niet belet uiteindelijk op de maaltijd van de verloving te arriveren. Een reeks onsamenhangende sketches met domme, gezochte en demagogische grappen. Christian Caza staat voor Michel Ardan. Ook bekend als DEUX GREVISTES EN FOLIE.

C'est pas parce qu'on a rien à dire qu'il faut fermer sa gueule

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Bernard Blier, Jean Lefebvre, Michel Serrault, Tsilla Chelton en Marion Game.

Kruimeldieven krijgen lucht van koffer vol geld in kluis op Gare de l'Est die aan toiletten grenst. In reeks snelle vermommingen moeten ze wc constant bezet houden om muur open te breken, maar ze hebben gerekend buiten slimheid van toiletjuffrouw. Idee van acteurs uit café-theatergroep Splendid werkt door één locatie en verkleedpartijen waarschijnlijk beter op toneel en kreeg filmbewerking en rolbezetting in traditioneler kluchttraditie. Spel van Blier en Serrault blijft echter leuk en een geestiger film waard.

La Dernière bourrée à Paris

Frankrijk 1973. Komedie van Raoul André. Met o.a. Patricia Lesieur, Tony Kendall, Francis Blanche, Roger Coggio en Annie Cordy.

Onder invloed van de film LAST TANGO IN PARIS is de fantasie van een studente op hol geslagen. Ze verwart een Amerikaanse weduwnaar, die ze toevallig in een leeg appartement ontmoet, met Marlon Brando. Deze heeft echter potentieproblemen en vlucht voor haar avances. Deze banale parodie op Bertolucci's film moet het vooral hebben van dubbelzinnige grappen over boter - de held heeft een zuivelfabriek geërfd -, die nooit leuk worden, evenmin als de bekende reeks tweederangskomieken die op klompen door hun amechtige scènes baggeren.

Les bidasses en folie

Frankrijk 1971. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Les Charlots, Marion Game, Jacques Siller, Jacques en Dufilho.

De vijf Charlots (dit zijn: Jean-Guy Fechner, Gérard Rinaldi, Luis Rego, Gérrard Philpelli en Jean Sarrus) formeren een popgroep, maar juist als succes zich aandient, worden zij onder de wapenen geroepen. Bij tijd en wijle flitsende komedie, waarin een groot aantal vondsten in hoog tempo worden opgevoerd. Later nemen tempo en originaliteit zienderogen af en belandt de film in de lappenmand.

L' Albatros

Frankrijk 1971. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jean-Pierre Mocky, Marion Game, André LeGall, Paul Muller en Raphaël Delpard.

Een ontsnapte gevangene gijzelt, zonder te weten hoe belangrijk zijn slachtoffer wel is, de dochter van de Franse president. Die is in volle verkiezingsstrijd en probeert de gijzeling electoraal uit te buiten. Zijn tegenstrever doet dat ook, door te suggereren dat het meisje veeleer medeplichtige dan wel slachtoffer is. Een goed bedoelde, maar technisch stuntelige en gechargeerde politieke satire in thrillervorm. Muziek van Léo Ferré. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Marcel Weiss.

Le cri du cormoran le soir au-dessus des jonques

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Michel Serrault, Paul Meurisse, Bernard Blier, Marion Game en Françoise Giret.

Een werkloze laat zich door een gangster huren als lijk, om in zijn doodkist diamanten over de grens te smokkelen. Deze prent naar een boek van Evan Hunter steunt uitsluitend op woordspelige dialooggrapjes en op acteurs die doen wat ze kunnen. Filmdebuut in een kleine rol van Gérard Depardieu.

La Liberté en croupe

Frankrijk 1970. Drama van Edouard Molinaro. Met o.a. Bernard LeCocq, Juliette Villard, Maria Mauban, Michel Serrault en Jean Rochefort.

Een jongen wiens pogingen om via vriendschap of flirts met zijn burgerlijk milieu te breken zijn mislukt, wordt verliefd op een meisje wier revolutionair idealisme wel oprecht is. Ze brengen samen een romantische vakantie in de Dordogne door als in Parijs - mei 1968 - de studentenrevolte losbreekt. Ondanks treffende scènes en spelprestaties mist de film overtuigingskracht in dit portret van de jonge generatie waardoor het inhaken op recent verzet nogal opportunistisch overkomt. Hoewel de sympathie aan de zijde van jeugd ligt, wordt de oudere generatie in compromissen en teleurstellingen genuanceerder getekend.

L'acrobate

Frankrijk 1970. Komedie van Jean-Daniel Pollet. Met o.a. Claude Melki, Guy Marchand, Marion Game, Laurence Bru en Micheline Dax.

Een underdog, werkzaam als badmeester in een sauna, beleeft onverwachte triomfen als hij als tango-danser aan een ballroom- competitie gaat deelnemen. Hij wint het Europees kampioenschap, maar verspeelt de liefde van zijn partner. Deze ongebruikelijke komedie zal niet naar iedere smaak zijn. Melki vertoont een opvallende gelijkenis met Buster Keaton, ook in zijn spel. Scenario van regisseur Pollet. Camerawerk van Alain Levent en Christian Garnier.