Dis-moi oui...
1995 | Komedie
Frankrijk 1995. Komedie van Alexandre Arcady. Met o.a. Jean-Hugues Anglade, Julia Maraval, Claude Rich, Valérie Kaprisky en Patrick Braoudé.
Kinderarts dokter St[KA1]ephane Villiers (Anglade) is de benijdenswaardigste vrijgezel van Bordeaux. Hij is rond de dertig, succesvol en werkt in de chique priv[KA1]ekliniek van zijn vader, professor Villiers (Rich). Ooit zal dat alles aan hem toebehoren. Het leven in de stad aan de Gironde is mooi, iedereen bezit de nieuwste electronische speelgoedjes, luxe terreinwagens en fraaie appartementen. Tussen het rokkenjagen en het wagen van een gokje in een illegale speelhol, is er ook nog wat werk. Op een avond wordt St[KA1]ephane geconfronteerd met een meisje op zijn stoep, Eva (Maraval). Hij denkt dat het een scholiere is die de bus of de trein gemist heeft, maar het verleidelijke wichtje vertelt hem dat ze thuis mishandeld wordt. Hij wil haar wel voor de nacht onderdak verlenen, maar hij raakt niet meer van haar af. Om een lang verhaal kort te maken: ze lijdt aan een bijzondere hersentumor, die dokter Villiers moet verhelpen. Een dergelijke operatie is nog nooit uitgevoerd! De afloop laat zich raden. De kwaal is overigens authentiek, maar verder is de film volslagen ongeloofwaardig en het scenario van Olivier Dazat, Antoine Lacomblez en Arcady is ronduit slecht en oppervlakkig. Positief aan deze idiote, stroperige film zijn de volgende zaken die de waardering bepaald hebben: hunkerende ziekenhuispsychologe Nathalie, is lief, mooi en echt; Laforêt als moeder van Eva stelt haar oude fans niet teleur; de beelden van Robert Alazraki geven je zin om eens tijdens een vakantie Bordeaux te bezoeken en last, but not least, de muziek van Philippe Sarde beantwoordt aan de verwachtingen. Dolby-geluid.
