Brigands, Chapitre VII
1996 |
Frankrijk/Rusland/Zwitserland/Italië 1996. Otar Iosseliani. Met o.a. Amiran Amiranasvili, Guio Tzintzadze, Dato Gogibeidasvili, Nino Odzonikidze en Keti Kapanadze.
Een nieuwe film van de voormalige Russische dissident (uit Georgi[KA3]e), die sedert de jaren 1970 in Frankrijk leeft en werkt, is voor zijn aanhangers altijd een soort happening. Deze keer is het thema dat buurmans gras altijd groener is: de rijken willen gewoon en arm zijn en de armen willen belangrijk zijn. Nauwelijks een realistisch uitgangspunt. Aan de hand van de belevenissen van Nicolas (Tarielashvili), een telg uit een steenrijke familie, maken we mee hoe dit allemaal in elkaar steekt. Twintig jaar lang beschermde zijn ondernemende moeder (Lavina) hem, die van het ene zakelijke gesprek naar het andere snelt per helicopter, in een ommuurd, ouderlijk herenhuis in Parijs, maar dan gaat Nicolas er van tijd tot tijd toch zelf op uit. Hij wast borden in een caf[KA1]e in een asociale buurt en heeft een oogje op Paulette (Hainque), de dochter van de kastelein, maar zij ziet hem niet. Ze heeft wel oog voor Gaston (Bas), een hochstapler die zich uitgeeft voor de bezitter van een jacht (dat hij zou verhuren) en op een geleende motor rondrijdt. Paulette schijnt verrukt te zijn van het feit dat Gaston haar als oud vuil behandelt en zij lijkt te genieten van zijn hardhandige optreden. De vader van Nicolas (regisseur Iosseliani) wordt weggehouden door moeder en verdoet zijn tijd met de modelspoorbaan en bezat zich overmatig aan dure wijnen. Tenslotte neemt Nicolas een aantal vrienden van laag allooi mee, waarbij zijn vader een drinkebroer treft. Nadat Nicolas in de gevangenis is beland, besluit hij zijn leven te veranderen. Ook zijn vader besluit de vrijheid te kiezen, hoewel het meer een beschikking over het eigen lot is. Het scenario van regisseur Iosseliani is onsamenhangend, waardoor de film het moet hebben van de scène's, maar die zijn meestal veel te lang zijn en slaan dikwijls nergens op. De ironie ligt er soms duimendik bovenop en de humor is des duivels, maar niet kwetsend of storend. De spelprestaties zijn ondergeschikt aan de vertelling, die eigenlijk geen vertelling is. Al met al duurt deze film veel te lang en werkt hij in het laatste half uur op de zenuwen. Het camerawerk is van William Lubtchansky. De titel slaat op een uitdrukking van Franse zeelieden uit de 19e eeuw, die als ze uitvoeren de vaste bodem onder de voeten verloren, maar dan hoopten op nieuwe, betere gronden - wij zouden zeggen: op water kun je niet lopen.
