Jacky Nercessian

Les aventures extraordinaire d'Adele Blanc-Sec

Frankrijk 2010. Actiefilm van Luc Besson. Met o.a. Mathieu Amalric, Louise Bourgoin, Gilles Lellouche, Jean-Paul Rouve en Jacky Nercessian.

Le grand voyage

Marokko​/​​Frankrijk 2004. Drama van Ismaël Ferroukhi. Met o.a. Nicolas Cazalé, Mohamed Majd en Jacky Nercessian.

'Waarom heb je niet gewoon het vliegtuig genomen?' vraagt Reda aan het eind van Le grand voyage aan zijn vader. De twee hebben dan een zware autorit van Frankrijk naar Saoedi-Arabië achter de rug. Reda's vraag illustreert de kloof tussen de generaties. Hij moet van z'n vader horen dat een pelgrimstocht naar Mekka de nodige moeite moet kosten. Maar de uitkomst van deze roadmovie is voorspelbaar: vader en zoon komen nader tot elkaar. De manier waarop dat gebeurt, ligt minder voor de hand. Goed kijken, en niet te snel oordelen, adviseert de regisseur. Dat geldt ook voor zijn film, die gaandeweg aan schoonheid en zeggingskracht wint.

Napoléon

Duitsland​/​​Italië​/​​Canada​/​​Frankrijk​/​​Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 2002. Drama van Yves Simoneau. Met o.a. Christian Clavier, Isabella Rossellini, Gérard Depardieu, John Malkovich en Heino Ferch.

Serie over het leven van Napoleon. Voor het eerst wordt hij afgebeeld als een man van vlees en bloed, een soldaat, politicus en idealist tegelijk. Hij plaatste zichzelf boven andere mensen en transfomeerde zichzelf in een mythe. De kijker ziet hoe hij omging met macht, vrouwen en zijn veeleisende Corsicaanse familie.

Les rois mages

Frankrijk 2002. Komedie van Didier Bourdon en Bernard Campan. Met o.a. Didier Bourdon, Bernard Campan, Pascal Légitimus, Virginie de Clausade en Walid Afkir.

Serie over het leven van Napoleon. Voor het eerst wordt hij afgebeeld als een man van vlees en bloed, een soldaat, politicus en idealist tegelijk. Hij plaatste zichzelf boven andere mensen en transfomeerde zichzelf in een mythe. De kijker ziet hoe hij omging met macht, vrouwen en zijn veeleisende Corsicaanse familie.

Maigret: Madame Quatre et ses enfants

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1999. Misdaad van Philippe Bérenger. Met o.a. Bruno Cremer, Marianne Basler, Claude Duparfait, Sacha Briquet en Christian Morin.

Als een jonge vrouw bij commissaris Vaimber aanklopt met een onsamenhangend verhaal over een mogelijke moord, laat hij haar een getuigenis afleggen. Niet wetend hoe te handelen gaat hij met het verhaal naar Maigret, die vervolgens besluit om zelf op onderzoek uit te gaan. Een onderzoek dat Maigret niet alleen in aanraking brengt met Madame Quatre en haar kinderen, maar dat hem ook op het spoor zet van een meervoudig moordenaar.

Les Parasites

Frankrijk​/​​Italië 1999. Komedie van Philippe de Chauveron. Met o.a. Oulage Abour, Estelle Skornik, Atmen Khelif, Elie Semoun en Lionel Abelanski.

Als een jonge vrouw bij commissaris Vaimber aanklopt met een onsamenhangend verhaal over een mogelijke moord, laat hij haar een getuigenis afleggen. Niet wetend hoe te handelen gaat hij met het verhaal naar Maigret, die vervolgens besluit om zelf op onderzoek uit te gaan. Een onderzoek dat Maigret niet alleen in aanraking brengt met Madame Quatre en haar kinderen, maar dat hem ook op het spoor zet van een meervoudig moordenaar.

Le double de ma moitié

Frankrijk 1999. Komedie van Yves Amoureux. Met o.a. Bernard Giraudeau, Zabou Breitman, Marc Lavoine, Jacky Nercessian en Adrienne Bonnet.

De Parijse modeontwerper Thierry (Giraudeau) ontdekt dat zijn vrouw Cécile (Breitman) hem bedriegt met zijn assistent. Bovendien zijn de twee van plan om zijn bedrijf aan een groep investeerders te verpatsen. Tot op het bot gekwetst wil hij een einde aan zijn leven maken. Maar dan komt plotseling Céciles tweelingzus Suzy (eveneens Breitman) opdraven, die net haar vriendje aan de kant heeft gezet. De twee besluiten gezamenlijk wraak te nemen. Aardige Franse komedie neemt het nuffige modewereldje op de hak, maar is soms wat aan de platte kant.

Baldi et la voleuse d'amour

Frankrijk 1997. Komedie van Claude D'Anna. Met o.a. Charles Aznavour, Mélanie Leray, Jacques Frantz, Fabien Thomann en Sekkou Sall.

De Parijse modeontwerper Thierry (Giraudeau) ontdekt dat zijn vrouw Cécile (Breitman) hem bedriegt met zijn assistent. Bovendien zijn de twee van plan om zijn bedrijf aan een groep investeerders te verpatsen. Tot op het bot gekwetst wil hij een einde aan zijn leven maken. Maar dan komt plotseling Céciles tweelingzus Suzy (eveneens Breitman) opdraven, die net haar vriendje aan de kant heeft gezet. De twee besluiten gezamenlijk wraak te nemen. Aardige Franse komedie neemt het nuffige modewereldje op de hak, maar is soms wat aan de platte kant.

Baldi et la voleuse d'amour

Frankrijk​/​​België​/​​Canada 1997. Komedie van Claude D'Anna. Met o.a. Charles Aznavour, Mélanie Leray, Jacques Frantz, Mona Heftre en Fabien Thomann.

De Parijse modeontwerper Thierry (Giraudeau) ontdekt dat zijn vrouw Cécile (Breitman) hem bedriegt met zijn assistent. Bovendien zijn de twee van plan om zijn bedrijf aan een groep investeerders te verpatsen. Tot op het bot gekwetst wil hij een einde aan zijn leven maken. Maar dan komt plotseling Céciles tweelingzus Suzy (eveneens Breitman) opdraven, die net haar vriendje aan de kant heeft gezet. De twee besluiten gezamenlijk wraak te nemen. Aardige Franse komedie neemt het nuffige modewereldje op de hak, maar is soms wat aan de platte kant.

Peggio di così si muore

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1995. Komedie van Marcello Cesena. Met o.a. Carla Signoris, Maurizio Crozza, Ugo Dighero, Mauro Pirovani en Marcello Cesena.

Na de terugkeer van hun huwelijksreis naar Brazili[KA3]e nemen Anna (Signoris) en Carlo (Crozza) op het vliegveld de verkeerde koffer mee. Hij bevat het niet onaardige bedrag van vijfhonderd miljoen lire (ongeveer tweehonderdvijfentwintigduizend euro). Ondanks de protesten van Carlo wil Anna het geld houden. Ze kopen een huis en tijdens de house-warmingsparty ontvangen ze een geschenk... hun eigen koffer. Ze krijgen twee weken de tijd om het geld terug te bezorgen. De twee gangsters die de boodschap overbrengen, laten merken dat het menens is. Doldwaze, zwarte komedie waarbij de twee hoofdpersonages door allerlei verwikkelingen zelfs met een spook opgescheept zitten! Een filmstijl die doet denken aan Richard Lester in zijn beste kolderperiode en er worden heel wat knipoogjes naar Alfred Hitchcock opgediend in een verhaal, waarvan je de afloop onmogelijk kan raden. Cesena en Ugo Dighero schreven het luchtige scenario. Fotografie van Regis Blondeau. Dolby S.R. Digital.

Mecanicas Celestes

Venezuela​/​​Portugal​/​​Frankrijk​/​​Spanje​/​​België 1995. Romantiek van Fina Torres. Met o.a. Ariadna Gil, Arielle Dombasle, Evelyne Didi, Frederic Longbois en Lluís Homar.

Venezuela. Op een stralende dag vlucht de knappe bruid Ana (Gil) tijdens de huwelijksceremonie de kerk uit. Ze gaat naar huis, pikt haar beauty-case en een poster van haar idool Maria Callas op en pakt het vliegtuig naar de Franse hoofdstad om haar wensdroom in vervulling te laten gaan: operazangeres worden.

Les trois frères

Frankrijk 1995. Drama van Didier Bourdon en Bernard Campan. Met o.a. Bernard Campan, Didier Bourdon, Pascal Légitimus, Antoine Du Merle en Anne Jacquemin.

Sedert 1987 nadat ze elkaar al in 1982 ontmoet hadden, vormen Bourdon, Campan en L[KA1]egitimus het komisch-satirische gezelschap Les Inconnus. Ze werden overladen met toneelprijzen en hadden in 1990 een satirisch programma met sketches op de Franse zender FRANCE 2. Nu hebben ze een film - het is overigens niet de eerste keer dat ze in een rolprent zitten: in 1984 zaten ze in LE T[KA1]EL[KA1]EPHONE SONNE TOUJOURS DEUX FOIS van Jean-Pierre Vergne. Deze film die vol sociale kritiek op de Franse maatschappij zit, is heel erg grappig voor wie die toestanden begrijpt en aanvoelt, maar ook buitenstaanders beleven er genoeg lol aan. Het verhaal is eigenlijk krankzinnig, maar tegelijkertijd onzinnig en eenvoudig. Didier Latour (Bourdon) is bewaker van een supermarkt en staat op het punt om te trouwen. Bernard Latour (Campan) is een soft-porno filmster, die inwoont bij vrienden. Pascal Latour (L[KA1]egitimus) is een head-hunter met een duur kantoor. De drie kennen elkaar niet. Ze ontvangen een oproep om bij de notaris te komen, en ontdekken dat ze halfbroers zijn en dat hun moeder hun een fortuin heeft nagelaten. Hoewel het geld nog niet op hun respectievelijke rekeningen is gestort, zetten ze de bloemetjes flink buiten en gaan ze op de pof dingen kopen. Kort erop moeten ze weer bij de notaris komen, die hen op de hoogte stelt dat de wettelijke termijn, waarin zij recht hadden op de erfenis al verstreken was en dat het vermogen naar een weeshuis gaat. Ze zitten tot over hun oren in de schuld, ze zijn zonder werk geraakt en bovendien blijkt Didier ook nog de vader te zijn van een kind, Michael (Du Merle). Ze moeten zich (met het kind) uit de Franse hoofdstad voor hun schuldeisers in veiligheid brengen en vluchten naar het Zuiden. Ze houden zich in leven met kleine vergrijpen, die variëren van het stelen van een auto tot frauderen met loterijbriefjes. Het is echt heel leuk en het wordt met verve gespeeld. Het camerawerk van Alain Choquart past heel goed bij de film. Het scenario is van regisseurs-acteurs Bourdon en Campan en Michel Lengliney. De volgende film van het trio LE PARI is veel minder geslaagd. De film werd bekroond met een César.

Pourquoi maman est dans mon lit ?

Frankrijk 1994. Familiefilm van Patrick Malakian. Met o.a. Gérard Klein, Marie-France Pisier, Jean-Michel Dupuis, Sophie Desmarets en Consuelo De Haviland.

Tijdens een stormachtige nacht ontwaakt de kleine Georges (Dupuis) met naast zich zijn moeder (Pisier). Waarom ligt mama in zijn bed? Omdat papa (Klein) niet in het zijne ligt. Drie weken geleden bleef hij weg. Georges peinst na over de oorzaak. Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden toen hij betrapt werd op de diefstal van een leren jekker die zijn ouders niet konden betalen. Uit een soort schuldgevoel besluit mama V[KA1]eronique (Pisier) uit werken te gaan. Tot groot ongenoegen van papa Pierre (Klein) vindt ze een job als telefoniste. Hierdoor verandert er heel wat in de gezinssituatie. Onsamenhangende, verwarde komedie over gezinswaarden en kinder-en ouderliefde. Regisseur Malakian tracht de stijl te benaderen van TOTO LE HÉROS maar slaagt er niet in dit tot het einde toe vol te houden. Het scenario van Catherine Hertault en Jean-Luc Seigle wordt verteld vanuit het standpunt van de jongen wat tot enkele gemakkelijke komische situaties leidt. Fotografie van Régis Blondeau. Gedraaid in Panavision.

La soif de l'or

Frankrijk 1993. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Christian Clavier, Tsilla Chelton, Catherine Jacob, Philippe Khorsand en Marine Delterme.

Clavier is een ongelooflijke vrek. Met zijn onderneming heeft hij een fortuin verduisterd dat hij omzet in goud. Samen met zijn geldzieke oma beraamt hij een plannetje om het edele metaal naar Zwitserland te brengen. Zijn vrouw en zijn chauffeur hebben in de gaten wat er aan de hand is en zijn van plan er een stokje voor te steken om zelf om de buit een luxe leventje te gaan leiden. Verschrikkelijk flauwe komedie waarbij niet te lachen valt. Clavier werkt hooguit op de zenuwen. De ellenlange openingsscène waarin hij een wegwaaiend briefje van vijfhonderd franc achternazit is gewoonweg idioot en de rest van de film blijft op dat niveau. Oury - van wie we beter gewend zijn - schreef het scenario samen met Clavier en Muriel Jullian. Fotografie van Tonino Delli Colli. Dolby Stereo. Panavision.

Les mamies

Frankrijk 1992. Komedie van Annick Lanoë. Met o.a. Danielle Darrieux, Sophie Desmarets, Paulette Dubost, Jackie Sardou en Marthe Villalonga.

De twaalf-jarige Gallon woont bij zijn grootmoeder Darrieux en zijn moeder Kriegel. Deze laatste is zo ingenomen met haar aanstaande, tweede huwelijk, dat ze geen aandacht heeft voor de jongen. Wanneer moeder op zakenreis is, loopt de jongen weg. Darrieux wil haar kleinzoon terugvinden en roept de hulp in van enkele oude vriendinnen. Ontwapenend spel van zeven oudere actrices redt de film van de totale ondergang. Het scenario hangt met haken en ogen aan elkaar en heeft weinig opwindends, maar Darrieux en haar trawanten zorgen voor leuke dialogen en situaties. Lano[KA3]e, Claude Besson, Claire Alexandrakis en Chantal Pelletier schreven het scenario, dat (gelukkig) veel plaats laat voor improvisatie. Fotografie van Olivier Gueneau.

Mayrig

Frankrijk 1991. Henri Verneuil. Met o.a. Claudia Cardinale, Omar Sharif, Isabelle Sadoyan, Nathalie Roussel en Cédric Doucet.

Regisseur Verneuil heette in werkelijkheid Achad Malakian (in de film is hij Azad Zacharian) en is afkomstig uit Armeni[KA3]e, waar hij in 1920 werd geboren. In 1915 maakten de Turken handig gebruik om in de luwte van WO I middels volkerenmoord zich van de lastige Armeni[KA3]ers te ontdoen. In 1921 gingen zijn ouders aan land in Marseille. Zijn vader was van beroep wapensmid, begon daar een overhemdenwinkeltje dat goed ging lopen en het hele gezin in het levensonderhoud kon voorzien. Verneuil kreeg een uitstekende schoolopleiding en belandde in het Franse filmvak, waarin hij beschouwd wordt als een regisseur van de betere amusementsfilms van Hollywood formaat. In 1985 schreef hij zijn (gelijknamige) autobiografie, die hij in twee delen verfilmde; het tweede deel is getiteld 588 RUE PARADIS en van het geheel maakte hij ook nog een zes uur durende miniserie. Er is veel moeite gedaan om de sfeer op te roepen van het tijdperk dat dankzij de fraaie decors van Oscarwinnaar (TESS) Pierre Guffroy gelukt is, hoewel een enkel speciaal effect zich verraadt. Het spel van de hoofdrollen is uitmuntend en de regisseur heeft veel warmte in zijn verhaal gelegd. Het Pagnol-achtige scenario is van Verneuil zelf en Edmond Richard verzorgde het camerawerk. Mayrig betekent moeder (gespeeld door Cardinale), die een paar goudstukken tot knopen had verwerkt, het startkapitaal voor de familie-onderneming.

588 rue Paradis

Frankrijk 1991. Henri Verneuil. Met o.a. Richard Berry, Claudia Cardinale, Omar Sharif, Diane Bellego en Zabou Breitman.

Tweede, wat zoetere deel van Verneuil`s autobiografische film met Berry in de hoofdrol als Pierre Zakar, die nu zijn oorspronkelijke Armeense naam Azad Zakarian verfranst heeft. Veertig jaar zijn voorbij en zijn ouders (wat ongeloofwaardig oud gemaakt) Cardinale en Sharif mogen zijn succes proeven. Vader Sharif wil met beide benen op de grond blijven staan en kan de pracht en praal waarop zijn succesvolle zoon hem wil onthalen, niet goed verdragen. Nog voordat Berri de kans krijgt hierover met zijn vader te spreken, overlijdt die. De titel slaat op het herenhuis met bijbehorende tuin, waar de Armeense familie uiteindelijk terecht kwam, nadat het hen goed ging. Over het geheel behoorlijk gedaan, vooral Berry, naar Verneuils eigen scenario en gebaseerd op zijn autobiografie Mayrig. Het camerawerk is van Edmond Richard.