Valérie Mairesse

La promeneuse d'oiseaux

Frankrijk​/​​Zwitserland 2007. Drama van Jacques Otmezguine. Met o.a. Lola Naymark, Maxime Leroux en Valérie Mairesse.

L'évangile selon Aîmé

Frankrijk​/​​België 2005. Drama van André Chandelle. Met o.a. Isaach De Bankolé, Valérie Mairesse, Maurice Risch en Patrick Préjean.

De Senegalese Aîmé verblijft illegaal in Frankrijk, maar wordt opgevangen in een klooster. Hij kan daar aan de slag als assistent van de klusjesman, een oude kennis van hem, maar Aîmé weet iets beters: een naburige gemeente zoekt een pastoor. Nu kijken hoe lang de gemeente nodig heeft om erachter te komen dat hij niet bepaald ervaring heeft. Lichtvoetig verhaal met een leuke hoofdrol voor de uit Ivoorkust afkomstige Isaach De Bankolé, die internationaal werkt: hij was te zien in onder meer S'en fout la mort, The Sopranos en Manderlay en heeft een rol in Casino Royale.

Moitié-moitié

Frankrijk 2004. Komedie van Laurent Firode. Met o.a. Roland Magdane, Valérie Mairesse, Eric Savin en Valérie Kaprisky.

Al jaren ijveren Franse regeringen voor meer maatschappelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen. In de praktijk blijken de goede idealistische bedenksels vaak als gummiballen op ingesleten mannencultuurtjes te stuiten. Moitié-moitié ('Half-om-half') tackelt het onderwerp met humor: een burgemeester met bepaald achterhaalde ideeën over man-vrouwverhoudingen wordt gedwongen om nieuwe gelijkheidsregels te implementeren. De dames in zijn omgeving hebben echter al lang schoon genoeg van hem. Ironisch genoeg heeft deze middenmoter onder de tv-komedies een bijrol van Kaprisky, Frans sekssymbool uit de jaren tachtig (La femme publique, Breathless).

Le miroir de l'eau

Frankrijk 2004. Mysterie van Edwin Baily. Met o.a. Bernard Yerlès, Line Renaud, Cristiana Réali, Jean-Claude Adelin en Valérie Mairesse.

Al jaren ijveren Franse regeringen voor meer maatschappelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen. In de praktijk blijken de goede idealistische bedenksels vaak als gummiballen op ingesleten mannencultuurtjes te stuiten. Moitié-moitié ('Half-om-half') tackelt het onderwerp met humor: een burgemeester met bepaald achterhaalde ideeën over man-vrouwverhoudingen wordt gedwongen om nieuwe gelijkheidsregels te implementeren. De dames in zijn omgeving hebben echter al lang schoon genoeg van hem. Ironisch genoeg heeft deze middenmoter onder de tv-komedies een bijrol van Kaprisky, Frans sekssymbool uit de jaren tachtig (La femme publique, Breathless).

Une maison dans la tempête

Frankrijk 2002. Christiane Lehérissey. Met o.a. Jessica Beudaert, Valérie Mairesse en Daniel Russo.

Al jaren ijveren Franse regeringen voor meer maatschappelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen. In de praktijk blijken de goede idealistische bedenksels vaak als gummiballen op ingesleten mannencultuurtjes te stuiten. Moitié-moitié ('Half-om-half') tackelt het onderwerp met humor: een burgemeester met bepaald achterhaalde ideeën over man-vrouwverhoudingen wordt gedwongen om nieuwe gelijkheidsregels te implementeren. De dames in zijn omgeving hebben echter al lang schoon genoeg van hem. Ironisch genoeg heeft deze middenmoter onder de tv-komedies een bijrol van Kaprisky, Frans sekssymbool uit de jaren tachtig (La femme publique, Breathless).

Un couple épatant

Frankrijk​/​​België 2002. Komedie van Lucas Belvaux. Met o.a. François Morel, Ornella Muti, Gilbert Melki, Dominique Blanc en Lucas Belvaux.

Alain (Morel) en Cécile (Muti) zijn een hecht koppel totdat hypochonder Alain het in zijn hoofd haalt dat hij spoedig zal sterven. Zijn drang naar isolement wordt door nietsvermoedende Cécile opgevat als bewijs dat hij vreemd gaat. Ten einde raad vraagt ze bevriende politieman Pascal (Melki) om Alain te schaduwen, niet wetende dat Pascal verliefd is op haar. Un couple épatant maakt onderdeel uit van Belvaux' trilogie - samen met Cavale en Après la vie - over het wankele fundament van liefde. Elke film is gemaakt in een ander genre met de hoofdpersoon in de ene film als figurant in de ander. Net echt.

Un crime au Paradis

Frankrijk 2001. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Josiane Balasko, André Dussollier, Suzanne Flon en Daniel Prévost.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

La vie ne me fait pas peur

Zwitserland​/​​Frankrijk 1999. Drama van Noémie Lvovsky. Met o.a. Magali Woch, Ingrid Molinier, Jean-Marie Parmentier, Camille Rousselet en Valeria Bruni Tedeschi.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Titane

Frankrijk 1997. Komedie van Daniel Moosman en Daniel Moosmann. Met o.a. Valérie Mairesse, Ismaïla Meite, Stéphane Bault, Sébastien Chaudoul en César Choisi.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Baby-sitter Blues

Frankrijk 1997. Komedie van Williams Crépin. Met o.a. Valérie Mairesse, Erwan Baynaud, Johanna Carvais, Caroline Loeb en Marie-Pierre Casey.

In een interview zei scriptschrijver-regisseur Becker (Les enfants du marais) dat hij nogmaals wilde aantonen dat Jacques Villeret - met wie hij vaker werkte - een van de beste (komische) acteurs van Frankrijk is. Dat lukte met Un crime au Paradis, en op het nippertje, want Villeret stierf enkele films later. De zwarte komedie is gebaseerd op La poison (1951), maar de hoofdpersoon is minder cynisch, en dat beviel Villeret volgens eigen zeggen zeer. Jojo woont op de aftandse boerderij 'Paradis', met zijn helse vrouw Lulu, die hij haat. Een slim gestructureerd gesprek met een topadvocaat (Dussollier) licht Jojo in over moord zonder zware consequenties.

Dose mortelle

Frankrijk 1993. Thriller van Joyce Buñuel. Met o.a. Ludmila Mikaël, Frédéric Vandendriessche, Valérie Mairesse, François Chaumette en Aurelin Levitan.

Interniste Mikael met een aantrekkelijk uiterlijk en gespecialiseerd in levertransplantaties, wordt op een morgen bruut aangerand in de parkeergarage van het flatgebouw, waarin zij woont. Ze weet het vege lijf te redden door het gezicht van de aanrander met een broche te bewerken. Enige tijd later wordt dezelfde misdadiger na een mislukte overval op haar snijtafel gebracht voor een transplantatie. Ze overwint haar wrok en opereert hem met succes. Verpleegster Mairesse, die jaloers is op de romance tussen Mikael en dokter Vandendriessche, geeft de patiënt een dodelijke injectie. Dr Mikael wordt verdacht van moord, maar zuster Mairesse begaat gelukkig een fatale fout. Pretentieloos amusement. Scenario van regisseuse Buñuel en Jean-Pierre Gallo.

Sup de Fric

Frankrijk 1992. Misdaad van Christian Gion. Met o.a. Jean Poiret, Anthony Delon, Cris Campion, Roland Giraud en Valérie Mairesse.

Rijkeluis-zoontje Delon, een verschrikkelijke nietsnut, en Campion, een computerhacker die geweerd is van officiële instituten, proberen directeur Poiret een koekje van eigen deeg te bezorgen door zijn business-school op te kopen met de door hem onderwezen technieken. Poiret heeft het door en zint op wraak, na eerst gechanteerd te zijn over een computervirus. De locatie is adembenemend en de bijrollen van Leroy als geldmagnaat en Saint- Cyr als de adellijke dame met aandelen, zijn goed, maar wat een aardige eigentijdse komedie had kunnen zijn, wordt verpest door slappe regie en het slechte scenario van Gion. Chique Poiret, acteur van grote klasse, hier in zijn laatste film. Camerawerk van Bernard Joliot en Michel Thiriet.

Les Cordier, juge et flic : Peinture au pistolet

Frankrijk 1992. Drama van Alain Bonnot. Met o.a. Pierre Mondy, Bruino Madinier, Alicia Alonso, Antonella Lualdi en Redjep Mitrovitsa.

Martine Barbier (Mairesse), eigenaresse van kunstgalerie, ontdekt dat haar tweelingbroer en vennoot Yves (Mitrovitsa) een liaison heeft met hun hulpje Sylvie (Jeanneret), die zij als een intrigante wantrouwt. Sylvie blijkt ook de ma[KA4]itresse te zijn van ongure Franco (Vellani). Dan verdwijnt Martine mysterieus. Politiecommissaris Charles Cordier (Mondy) vindt in haar flat het lijk van Franco. Zoon van Cordier, onderzoeksrechter Bruno Cordier (Madinier), slaagt erin belangrijke getuige Anne-Marie (Valadié), nichtje van Martine, aan de praat te krijgen en de klus te klaren. Zoals wel vaker in deze serie gaan vader en zoon met elkaar in de clinch. Vader Cordier, ouwe rot in het vak, zweert bij doel heiligt alle middelen, ook de niet wettelijke. Zoon Cordier is integere knaap die sommige praktijken van zijn vader misprijst.

Mario révise

Frankrijk​/​​België 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Jacques Martial.

Mario (Scolca) zou graag pret maken met een jong meisje dat hij heeft ontmoet en dat ook niets liever wil. Maar hij moet kiezen tussen zijn examens en de lol. Een vreselijk dilemma, kortom, en hij kiest voor de lol, waarna het met zijn examens... Onbeduidend gegeven, zo goed en zo kwaad mogelijk uitgewerkt met een routineuze regie en steeds even platvloerse dialogen. Een (onvermijdelijke) optreden van een bekende ster (Mairesse), ongetwijfeld bestemd om de afvallige kijker vast te houden. Nogal

Les secrets professionels du Dr. Apfelglück

Frankrijk 1991. Komedie van Hervé Palud, Alessandro Capone, Mathias Ledoux, Stéphane Clavier en Thierry Lhermitte. Met o.a. Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Josiane Balasko, Gérard Jugnot en Michel Blanc.

Vijf z.g. komische noten over de patie[KA3]enten van de dokter uit de titel, waarom nauwelijks te lachen valt. In de eerste sketch stopt vrachtwagenchauffeur Villeret, die op weg is naar psychiater Apfelgl[KA3]uck (Llhermitte) bij een herberg: waard Holgado heeft slechts [KA1]e[KA1]en oog, waardin Nadeau is exhibitioniste en samen mishandelen zij hun 75-jarige dienster Bayard. Het tweede verhaaltje gaat over de rondborstige Zabou, die bij een tv-quiz de vragen mag voorlezen. Quizmaster Chabat hoopt dat hij zijn grove racistische kandidaat Gireaud (hij spuwt, boert en laat winden) kan laten verliezen, maar wordt er zelf gek van. Het derde verhaaltje speelt in een filmstudio in Rome, waar een medewerker op de set moeite heeft met het uitblazen van een kaars; de spelers, crew en de regisseur gaan allen uit hun dak; in het vierde verhaaltje wordt door een groepje een kinderachtig gezelschapsspel gespeeld, waarbij je geen 'ja' of 'nee' mag zeggen; dokter Llhermitte stijgt op naar de hemel, terwijl de deelnemrs fouten maken en in gevaarlijke situaties belanden. Ten slotte gelooft Jugnot dat er een bril bestaat waarmee hij dwars door de kleren van zijn medemens kan kijken. Het geheel dat geregisseerd is door vijf verschillende regisseurs, wordt bijeen gehouden in de wachtkamer van dokter Lhermitte, die samen met Philippe Bruneau het scenario schreef. De fotografie was in handen van Jean-Jacques Tarbes, Roberto Girometti, Claude Agostini en Gérard Sterin. Over het algemeen mag gesteld worden, dat hier talent verknoeid is; maar ook geldt: eigen schuld, dikke bult, want het is veel te veel een onderonsje van een competente, maar zelfingenomen cast die nieuw talent niet velen kan. Pauvre France...

Les cravates léopard

Canada​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Raymond Aquilon, Jean-Marie Bigard, Michel Cremades, Pierre Curzi en Jacques François.

Monsieur Bergaux-Latour(François) is de directeur van een afvalverwerkend bedrijf in Parijs. Hij is van oordeel dat zijn personeel te weinig strijdvaardigheid aan de dag legt en besluit, ten einde hen te motiveren, voor zijn mensen een overlevingsweekend te organiseren. In deze tijd van crisis mag het echter allemaal niet teveel kosten, dus stelt de aangeworven coach voor om de verre jungle in te ruilen voor het maquis op Corsica, waar toch ook dieren huizen, ook al zijn deze tam. Infantiele komedie die ontdaan is van elke vorm van humor. De acteurs hebben blijkbaar een onderlinge wedstrijd afgesloten om te zien wie het slechtste kan acteren. Hopeloos tijdverlies dat zelfs niet goed gemaakt wordt door de kritiek op het gebrek aan contact tussen directie en arbeiders. Lullig scenario van Christian Dob en Trotignon. Fotografie van Jacques Audrain.

Le Lyonnais: Morphée aux enfers

Frankrijk 1991. Misdaad van Claude Grinberg. Met o.a. Kader Boukhanef, Pierre Santini, Valérie Mairesse, Nathalie Mann en Bernard Freyd.

Vijfde deel van de serie [KL]Le Lyonnais[KLE]. Aan het plot werkten maar liefst drie scenarioschrijvers mee! Centraal staan de teleurstellingen van inspecteur Morph[KA1]ee (Santini), die wordt meesgesleept in een complot, hegeen zijn schorsing en zelfs zijn opsluiting tot gevolg heeft. Zijn vriend S[KA1]elin (Boukhanev) gaat met het onderzoek door in pistooltrekkend Frankrijk, en weet uiteindelijk de onschuld van zijn vriend aan te tonen. Hij komt erachter wie werkelijk de prostituée heeft vermoord. Yves Boisset gaat van deze serie een film maken. Er is niet bezuinigd op de middelen : twee componisten die speciaal de muziek voor hun rekening namen is uniek voor tv! Efficiënt en degelijk werk, en bovendien niet helemaal uit de lucht gegrepen, want enerzijds is Lyon de meest criminele stad van Frankrijk en anderzijds is de keuze van een Noordafrikaanse acteur in de rol van bestrijder van het onrecht gedaan om als voorbeeld te dienen voor de omvangrijke bevolking uit de Maghreb-landen in Lyon. Q.E.D. Gezien de omstandigheden best

L'entraînement du champion avant la course

Frankrijk 1991. Komedie van Bernard Favre. Met o.a. Richard Berry en Valérie Mairesse.

Een ironische titel voor het stuk van Michel Deutsch over de wederwaardigheden van een doodgewone man, die tussen zijn vrouw en zijn minnares, die een slagerij in een provinciaal gehucht drijft, wordt heen en weer geslingerd. Hij houdt eigenlijk vooral van zijn fiets, waaraan hij veel tijd besteedt. Hij heeft de bijnaam `De Kampioen`, voor hem des te pijnlijker omdat hij diep in zijn hart weet dat hij nooit een wedstrijd zal winnen. De interessante filmer Favre (LA TRACE, 1983) heeft deze zeden- en karakterstudie verpest, door er een te lange of wel een te korte film van te maken. Te lang vanwege de vele scènes met de sportieve vrienden, waarbij de kijkers die niet niet zo van wielrijden houden zich flink vervelen. Te kort omdat, mede daarom, de beschrijving van de personages op het anekdotische af is. Overigens lijkt dit alleen maar een goed thema, maar is het niet. Blijven over de karakterrollen van Berry en Mairesse, verreweg de beste acteurs in een totaal onbekende casting, en de landschappen van een streek waar de regisseur duidelijk veel van houdt. Scenario van de regisseur en fotografie van Michel Amathieu.

Le gorille compte ses abattis

Frankrijk 1990. Misdaad van Jean Delannoy. Met o.a. Karim Allaoui, François Perrier, Michel Creton, Rufus en Valérie Mairesse.

Een bewerking van de roman van Antoine Dominique over een van de heldendaden van zijn `stille`. Voorzien van treffende dialogen van Roger Boussinot, maar helaas van een stijve regie van de 82- jarige cineast. Dit verhaal over een skelettenfabriek voor de collegezaal, die `losse stukken`, rechtsstreeks afkomstig uit de kelders van een medische faculteit gebruikt, grenst aan het gruwelijke, hoewel steeds geneutraliseerd door de zwarte humor. Niet `Gorilla` (Allaoui), maar Rufus steelt de show.

Venezia rosso sangue

Frankrijk​/​​Italië 1989. Mysterie van Etienne Périer. Met o.a. Vincent Spano, Wojtek Pszoniak, Isabel Russinova, Andréa Ferréol en Massimo Dapporto.

Het verhaal gaat over Goldoni als potentieel toneelschrijver. Hij vindt een financier voor zijn stuk, maar deze meacenas wordt vermoord door een gemaskerde man die een rode zakdoek bij het lijk achterlaat. Ook volgende financiers vinden op vergelijkbare wijze de dood en de Grootinquisiteur verdenkt de onschuldige auteur, die zelf bijna slachtoffer wordt. Venice is de ster van de film. Heerlijk camerawerk en prachtige kostuums, maar de film als geheel is onbevredigend, als moordmysterie en als romantische komedie. Ook kekend als: VENICE BLOOD RED.

Funny Boy

Frankrijk 1987. Komedie van Christian Le Hémonet. Met o.a. Gérard Lecaillon, Valérie Mairesse, Anaïs Jeanneret, Jean-Pierre Kalfon en Sacha Briquet.

De ouders van Micky weten niets van zijn travestienummer in het cabaret waar hij zingt. Zij geloven ook dat Marianne zijn verloofde is. Dat wil zij ook graag, maar ze moet wedijveren met alle vrouwen die om Micky heendraaien. Alles loopt echter goed af. Ondanks de onwaarschijnlijkheid van het gegeven, (een travestiet aangerand door vrouwen), onbeduidende regie en het zeer magere verhaal is dit toch een leuke komedie.

Tu veux jouer les durs... et tu touches pas ta bille

Frankrijk 1986. Misdaad van Patrick Cabouat. Met o.a. Jean-Louis Robert, Valérie Mairesse, Charlie Nelson, Françoise Pages en Toufik Ouchème.

Drie, gelet op de inhoud allemaal even ongelukkig gekozen titels, want dit is de DE BRUIT ET DE FUREUR die gesitueerd is omstreeks 1971. De streken van een aantal bewoners van de betonnen voorsteden van Parijs (La Défense en vooral Bobigny), die zich er doodongelukkig voelen en met wie het zeer slecht afloopt, wanneer een kroegbaas uiteindelijk een van de bendeleden doodt. Zijn kameraad die zich wil wreken komt in een psychiatrische inrichting terecht, waar hij even heftig als onherroepelijk in opstand komt. Treurig, heel erg treurig en op het ongehoord begripvolle af. De acteurs spelen met angstaanjagende overtuigingskracht. Er is wat onbeholpen te werk gegaan bij het knip- en plakwerk maar nou ook weer niet zo erg dat deze volledig mislukte film de jonge regisseur in de anonimiteit moest doen belanden. Ook bekend als LES LOULOUS en FURIE.

Les Frères Pétard

Frankrijk 1986. Komedie van Hervé Palud. Met o.a. Gérard Lenvin, Jacques Villeret, Josiane Balasko, Valérie Mairesse en Michel Galabru.

Manu en Momo stemmen erin toe een onbekende lading vanuit Amsterdam mee te nemen. Ze ontdekken dat ze verdovende middelen transporteren en willen deze stelen. Achter dit immorele thema gaat een zogenaamd absurde komedie met 'humoristische' gangsters schuil. 't is 'monsterlijk!' schreeuwt het affiche. Inderdaad, monsterlijk als een olifant in een porseleinkast. Meelijwekkend scenario, cliché's en tot op de draad versleten grappen. Kortom, een dieptreurig consumptie-artikel.

Het offer

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​Zweden 1986. Drama van Andrej Tarkovski. Met o.a. Gudrún Gísladóttir, Sven Wollter, Filippa Franzen, Tommy Kjellqvist en Valérie Mairesse.

Na het vallen van 'De Bom' discussiëren enkele vrienden op een afgelegen Zweeds eiland over de zin van het leven met als erudiet hoogtepunt een Nietschze citerende postbode. Tarkovski's drijfveer was 'the absence in our culture of room for a spiritual existence'. Een pretentieus uitgangspunt, maar de boodschap komt wonderwel over door de naadloze combinatie van woord, beeld en muziek (Bach, Japanse en Zweedse volksmuziek). Tarkovski's laatste film. Hij schreef zelf het scenario. Het camerawerk is van Sven Nykvist.

Gros Dégueulasse

Frankrijk 1985. Komedie van Bruno Zincone. Met o.a. Maurice Risch, Valérie Mairesse, Martin Lamotte, Jackie Serdou en France Dougnac.

Vrije bewerking van het door tekenaar Reiser vlak voor zijn dood gecreëerde personage; een zeer slechte bewerking van een stripverhaal. De scherpe, wrede, agressieve, wanhopige en menslievende wereld van Reiser is geniaal en kán getoond gemaakt worden aan het filmpubliek waarbij echte personages gebruikt kunnen worden. Maar de producent heeft volstaan met het monteren van de afdrukken van het stripverhalenalbum zonder de dialogen te bewerken. Het resultaat is een complete mislukking.

Bunny's Bar

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Marie Vincent. Met o.a. Josiane Balasko, Michel Blanc, Valérie Mairesse en Bruno Moynot.

Genoemde bar is een striptease-club in de Parijse wijk Pigalle, waar de toiletjuffrouw Anita (Balasko) en de ooit als pianist geflopte portier elkaar een uur voordat de tent opengaat ontmoeten, zoals elke avond. Eerstgenoemde is heel gelukkig: zij komt vanavond voor het laatst, want ze vertrekt naar Metz om met de man van haar dromen te trouwen. De komst van haar vervangster, die ze nog moet instrueren, stuurt echter alles in de war. Slappe regie van een stuk van Balasko zelf. Zij draait, schrijft en speelt maar raak, maar wat maakt het uit als je toch al succes hebt (bij de massa)? Vandaar de verschrikkelijke clichés en de afgezaagde geintjes. Pulp in de ergste zin van het woord. Bovendien is de actrice zeer opdringerig.

Un homme comblé

Frankrijk 1984. Komedie van Paula Delsol. Met o.a. Eva Darlan, Arielle Sémenoff, Robin Renucci, Julien Dubois en Jean Reno.

Een stel is gelukkig samen, maar de vrouw, Laura, is onvruchtbaar. Haar man Pierre wil koste wat kost kinderen krijgen. Laura stelt hem daarom voor aan Nelly. De hele film draait om deze modieuze driehoeksverhouding. Waarom hebben die mensen er nooit aan gedacht een kind te adopteren? Deze satire op 'de man' is traag en nogal zwak geregisseerd, hoewel het verhaal voldoende psychologische diepgang heeft.

Les fauves

Frankrijk 1984. Film noir van Jean-Louis Daniel. Met o.a. Daniel Auteuil, Philippe Léotard, Gabrielle Lazure, Véronique Delbourg en Jean-François Balmer.

Deze film is een somber en bloederig drama dat zich afspeelt in het wereldje van stuntmannen. Incestueuze liefde, wraak en een duel dat leidt tot de dood van de held tijdens een confrontatie op het eind zijn typisch de ingredi[KA3]enten van de film noir (hij zit echter ook vol met allerlei cliché's, te danken aan een serieuze maar overdreven nauwgezette productie). Scenario van Jean-Louis Daniel, Philippe Setbon en Catherine Cohen. Camerawerk van Richard Andry.

La triche

Frankrijk 1984. Drama van Yannick Bellon. Met o.a. Victor Lanoux, Xavier Deluc, Anny Duperey, Valérie Mairesse en Michel Galabru.

Politiecommissaris Michel Varta (Lanoux) is bezig met het onderzoek naar de moord op een homoseksuele man, een bekendheid in het theatercircuit. Zo leert hij Bernard (Deluc) kennen, een jonge muzikant. Hij begint een affaire met de aantrekkelijke jongeman. Daar wordt het ingewikkeld. Niet alleen is de rechercheur een getrouwde gezinsman, zijn minnaar zou wel eens betrokken kunnen zijn bij de moordzaak. Yannick (geboortenaam Marie-Annick) Bellon begon als documentairemaker en maakte vanaf de jaren zeventig geëngageerde speelfilms over vrouwenzaken en maatschappelijke misstanden. Hoofdrolspeler Lanoux was eerder te zien in de Franse internationale hit Cousin Cousine (1975)

Debout les crabes, la mer monte!

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Martin Lamotte, Véronique Genest, Virginie Thévenet, Richard Bohringer en Valérie Mairesse.

Genest speelt een hoertje dat net vijf jaar heeft opgeknapt voor een moord, die ze niet begaan had, wat ze te danken had aan haar laffe souteneur Sentier. In de trein op weg naar de kust vindt ze een slachtoffer in de vorm van professor Lamotte, die ze ertoe overhaalt om een kamer bij hem te mogen huren nadat diens vrouw akkoord is gegaan. Ze wil zich op Sentier wreken, maar ze moet ook leven en omdat ze geen vak geleerd heeft, pakt ze algauw het oudste beroep ter wereld weer op. Niet meer dan een boulevardklucht die opgetuigd is tot film. Naar een idee van Bertrand Blier en Philippe Dumarcay. Het scenario is van regisseur Grand-Jouan en schrijver Dumarcay. Camerawerk Eduardo Serra.

Deux heures moins le quart avant Jesus Christ

Frankrijk 1982. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Michel Serrault, Jean Yanne, Coluche, Mimi Coutelier en Françoise Fabian.

Julius Caesar heeft tijdens een vakantie in Noord-Afrika een geheim rendez-vous met Cleopatra, terwijl vakbondsleider Ben Hur een manifestatie leidt tegen de energiecrisis en de Purperen Brigades aanslagen organiseren. De zouteloze anarchistische humor werkt helemaal niet buiten Frankrijk, waar alle in de handeling opduikende tv-presentatoren onbekend zijn. Het spektakel is lamlendig, de aankleding foeilelijk en Serraults Caesar als relnicht is een aanfluiting voor zijn talent. Andere topacteurs weten evenmin wat ze met hun rol aanmoeten, zelfs (regisseur/schrijver/componist) Yanne niet.

Banzaï

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Coluche, Didier Kaminka, François Perrot, Jean-Marie Proslier en Marthe Villalonga.

De vierde dijenkletser van het duo Coluche/Zidi; een melige film, waarmee het soms toch vreselijk lachen geblazen is. Coluche is een wat onnozele bediende bij een verzekeringsmaatschappij met een grote hekel aan reizen, terwijl zijn vriendin stewardess is. Zijn superieur stuurt hem - om hem te pesten - naar allerlei exotische oorden in de wereld, waar hij de meest idiote avonturen beleeft en waar hij er altijd in slaagt de boel enorm op stelten te zetten. Gemaakt pikant, maar verplichte kost voor Coluche- fanaten. Acteur Kaminka schreef met regisseur Zidi het scenario. Het camerawerk is van Jean-Jaques Tarbes.

Banzai

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Valérie Mairesse, François Perrot, Didier Kaminka en Coluche.

De vierde dijenkletser van het duo Coluche/Zidi; een melige film, waarmee het soms toch vreselijk lachen geblazen is. Coluche is een wat onnozele bediende bij een verzekeringsmaatschappij met een grote hekel aan reizen, terwijl zijn vriendin stewardess is. Zijn superieur stuurt hem - om hem te pesten - naar allerlei exotische oorden in de wereld, waar hij de meest idiote avonturen beleeft en waar hij er altijd in slaagt de boel enorm op stelten te zetten. Gemaakt pikant, maar verplichte kost voor Coluche- fanaten. Acteur Kaminka schreef met regisseur Zidi het scenario. Het camerawerk is van Jean-Jaques Tarbes.

Si ma geule vous plait...

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Caputo. Met o.a. Valérie Mairesse, Bernadette Lafont, Michel Galabru, David Pontemoli en Pascale Roberts.

In tegenstelling tot haar vriendinnen wordt een meisje van seksuele ervaringen koud noch warm en hoopt met rekwisieten uit de seks-shop en via contact-advertenties daar verandering in te brengen. Uiteenlopende, maar steeds teleurstellende ervaringen, tot ze met een Italiaan die al die tijd beschikbaar was het gewenste orgasme beleeft. Deze porno-regisseur probeert zijn entree in de offici[KA3]ele cinema met een `komedie-net-tegen-het-randje`, maar het geringe aantal en de veel te lamlendige grappen maken er een ergerlijke mislukking van, die alleen verbaast door de medewerking van acteurs die bewezen hebben anders en veel beter te kunnen. (Het volstrekt seksistische scenario werd door vrouwen geschreven)

Le coup du parapluie

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Gert Fröbe, Valérie Mairesse, Christine Murillo en Vittorio Caprioli.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.

Le Coup De Parapluie

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Valérie Mairesse, Gert Fröbe, Pierre Richard en Christine Murillo.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.

Un si joli village

Frankrijk 1979. Drama van Etienne Périer. Met o.a. Victor Lanoux, Jean Carmet, Valérie Mairesse, Michel Robin en Gérard Jugnot.

Een ondernemer heeft het in een klein dorpje helemaal voor het zeggen. Op een dag verdwijnt zijn vrouw en ook al vermoedt iedereen dat Bertin haar uit de weg heeft geruimd, niemand durft iets te ondernemen. Gealarmeerd door de dorpsroddel komt uiteindelijk rechercheur Carmet een onderzoek instellen, maar hij stoot op een muur van stilte. Het interessante scenario van deze thriller werd sober en verzorgd verfilmd en door met name Lanoux en Carmet boeiend vertolkt, maar lijdt onder wat langdradigheden en een geforceerd slot.

Haro!

Frankrijk 1979. Drama van Gilles Béhat. Met o.a. Jean-Claude Bouillon, Valérie Mairesse, Laurent Malet, Nathalie Courval en Guy Mairesse.

Een boer die kreupel is teruggekomen uit WO I is een van de weinige overlevende jongemannen in zijn dorp. Zijn succes bij de vrouwen maakt hem weinig populair. Zijn jongere broer, die geïsoleerd en bijna verwilderd opgroeide, stroopt op de naburige boerderijen en wordt bij de politie aangegeven. Die vindt geen bewijs, maar kan hem wel arresteren wegens dienstweigering. Dit ongewone plattelandsdrama was het lowbudget-debuut van ex-acteur Béhat, en werd collectief geproduceerd door de spelers. Deze sympathieke poging en inzet worden niettemin gehandicapt door het gebrek aan financiële middelen en routine. Deze film is de ontdekking van Malet als potentieel nieuwe ster.

C'est pas moi, c'est lui!

Frankrijk 1979. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Danièle Minazzoli, Aldo Maccione, Valérie Mairesse en Antoinette Poivre.

Een ghost-writer kan niet hebben dat hij geen deel heeft in het succes van de komedie-schrijver voor wie hij werkt. Hij laat zich paaien om voor een Italiaanse ster op locatie in Tunesië een filmscript op maat te schrijven. Fransman Richard heeft beslist komische kwaliteiten, maar als hij zelf de regie ter hand neemt is het door hem afgeleverde werk minder. En vooral als de Italiaan Maccione zijn partner is. Het duo gaat de strijd aan met ergerlijke ongein en weet niet van ophouden, zodat er ook aan het magere verhaaltje absoluut niets meer valt te beleven. Scenario van regisseur Richard en Alain Godard. Camerawerk van Claude Agostini.

The Other Doesn't One Sings

Frankrijk 1977. Agnès Varda. Met o.a. Therese Liotard, Valérie Mairesse en Thérèse Liotard.

Een ghost-writer kan niet hebben dat hij geen deel heeft in het succes van de komedie-schrijver voor wie hij werkt. Hij laat zich paaien om voor een Italiaanse ster op locatie in Tunesië een filmscript op maat te schrijven. Fransman Richard heeft beslist komische kwaliteiten, maar als hij zelf de regie ter hand neemt is het door hem afgeleverde werk minder. En vooral als de Italiaan Maccione zijn partner is. Het duo gaat de strijd aan met ergerlijke ongein en weet niet van ophouden, zodat er ook aan het magere verhaaltje absoluut niets meer valt te beleven. Scenario van regisseur Richard en Alain Godard. Camerawerk van Claude Agostini.

Répérages

Zwitserland​/​​Frankrijk 1977. Drama van Michel Soutter. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Delphine Seyrig, Lea Massari, Valérie Mairesse en Roger Jendly.

Een regisseur gaat van Tsjechov Drie zusters verfilmen en repeteert met de actrices in de omgeving van het Zwitsers hotel waar het stuk geschreven werd. Hij provoceert een psychologisch drama door zijn ex-vrouw voor een rol te engageren èn een jonge debutante op wie hij mentaal geen vat kan krijgen. De door hem zelf veroorzaakte conflict situaties ontgaan hem. Een treffende tekening van een repetitieproces vol ironische en intelligente observaties met een opmerkelijke, contrasterende rolbezetting in een attente regie. Trintignant die zich achter doorzichtige autoriteit verschanst, is onweerstaanbaar komisch.

L' Une chante, l'autre pas

België​/​​Frankrijk 1977. Drama van Agnès Varda. Met o.a. Thérèse Liotard, Valérie Mairesse, Robert Dadies, Ali Affi en Jean-Pierre Pellegrin.

De parallelle ontwikkeling van twee jonge vrouwen gedurende veertien jaar huwelijk, werkkring, abortus en het bewust ongehuwde-moederschap en vooral hun onderlinge vriendschap op hun telkens weer kruisende wegen. Prentenboekachtige aanpak en al te naïeve rooskleurigheid - met veel zoet gezongen liedjes - ontneemt dit feministisch pamflet veel overtuigingskracht, ook door de erg schematische opbouw. Het niet aanheffen van een hoge toon is prijzenswaardig, maar de film vervalt in andere uiterste. De actrices contrasteren boeiend met elkaar. Scenario van Varda, camerawerk van Charlie van Damme.

Emmenez-moi au Ritz

Frankrijk 1977. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Maurice Ronet, Macha Méril, Marsha Grant, Tina Aumont en Valérie Mairesse.

Méril, Grant en Aumont, de drie ex-echtgenotes die van Ronet een belangrijk projectontwikkelaar hebben gemaakt, ontmoeten elkaar op een begrafenis en vatten sympathie voor elkaar op. Een redelijk geslaagde komedie.

Dora et la lanterne magique

Frankrijk 1977. Fantasy van Pascal Kané. Met o.a. Nathalie Manet, Valérie Mairesse, Gérard Boucaron, Rita Maiden en Serge Coursan.

Een bevreemdende film naar een scenario van Raul Ruiz met Manet als een meisje dat allerlei bizarre avonturen beleeft. Kan[KA1]e goochelt met verschillende stijlen, werkt met oude filmfragmenten (waarin we o.a. Douglas Fairbanks en Rudolph Valentino zien), parodiëert en is dan weer ernstig. Het resultaat balanceert tussen irritant en fascinerend, maar is als experimenteel sprookje voor volwassenen hoe dan ook niet oninteressant.

René la Canne

Italië​/​​Frankrijk 1976. Misdaad van Francis Girod. Met o.a. Gérard Depardieu, Sylvia Kristel, Michel Piccoli, Stefano Patrizi en Jean Carmet.

Een politieman slaagt er niet in een behendige oplichter te arresteren, tot beiden tijdens de oorlog in een Duits werkkamp worden geplaatst, vriendschap sluiten en ontsnappen met behulp van de vriendin van de gangster. Na de bevrijding zet ieder zijn oorspronkelijke loopbaan weer voort, maar de speurder kan de oude band niet vergeten. De film maakt de herinneringen van inspecteur Borniche tot een kluchtige schelmenkomedie, en weet de juiste toon niet te treffen zodat de zwarte grappen onnodig smakeloos werken terwijl de vrolijke inzet van de acteurs krampachtig werkt. Kristel toont in een minder extreme rol komedie-aanleg. Luxueuze aankleding en kleureffecten lijken de aandacht van de regisseur te hebben opgeëist ten koste van het scenario.

Les Loulous

Frankrijk 1976. Drama van Patrick Cabouat. Met o.a. Jean-Louis Robert, Valérie Mairesse, Charlie Nelson, Françoise Pagès en Toufik Oucheme.

Een goed bedoeld sociologisch drama over een groep jonge marginalen die het voortdurend aan de stok hebben met een reactionaire cafébaas. Als een van hen door de man wordt neergeschoten zweert zijn broer wraak. De intense vertolkingen en de stootkracht van het thema worden ietwat ondergraven door de besluiteloze regie van Cabouat, maar het geheel blijft toch boeien. Geproduceerd door Véra Belmont.

L'une chante, l'autre pas

België​/​​Frankrijk​/​​Venezuela 1976. Drama van Agnès Varda. Met o.a. Valérie Mairesse, Thérèse Liotard, Robert Dadies, Ali Rafie en Jean-Pierre Pellegrin.

Internationaal bewonderd feministisch pamflet van Agnès Varda (1928), de 'grootmoeder van de Franse Nouvelle Vague', over de vriendschap tussen twee vrouwen met de ontwikkeling van de Franse vrouwenbeweging als horizondoek. De wederzijdse genegenheid ontstaat nadat de provinciaalse Suzanne (Liotard) hulp krijgt van rebelse stadstiener Pauline (Mairesse) bij een (illegale) abortus. Jaren - en vele brieven - later komen de vrijgevochten vrouwen elkaar weer tegen bij een demonstratie en de vriendschap blijkt hechter dan ooit. L'une chante, l'autre pas is ontroerend maar niet sentimenteel, bevlogen maar niet belerend. Varda wilde 'het geluk van het vrouw-zijn' uitdragen en is geslaagd in haar opzet.

Calmos

Frankrijk 1975. Erotiek van Bertrand Blier. Met o.a. Jean Rochefort, Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Brigitte Fossey en Claude Piéplu.

Gynaecoloog en de man van een veeleisende echtgenote duiken onder op het platteland voor een 'leven zonder vrouw'. Hun voorbeeld vindt zoveel navolging dat vrouwen zich organiseren in de strijd om hun rechten. Gevangenen van vrouwenleger worden met medische begeleiding tot neukmachines gemaakt en geheel uitgeput. Uitdagende satire van vrouwenhaat - die mannen nauwelijks voordeliger voorstelt - weet in de tweede helft geen maat te houden en ontaardt in zulke grove effecten dat de werkzaamheid verloren gaat. Ironische finale waarin onttakelde slachtoffers een schuilplaats zoeken in de enorme baarmoeder maakt veel goed.

Les Cordier, juge et flic: Peinture au pistolet

Frankrijk. Alain Bonnot. Met o.a. Bruno Madinier, Valérie Mairesse en Pierre Mondy.

Gynaecoloog en de man van een veeleisende echtgenote duiken onder op het platteland voor een 'leven zonder vrouw'. Hun voorbeeld vindt zoveel navolging dat vrouwen zich organiseren in de strijd om hun rechten. Gevangenen van vrouwenleger worden met medische begeleiding tot neukmachines gemaakt en geheel uitgeput. Uitdagende satire van vrouwenhaat - die mannen nauwelijks voordeliger voorstelt - weet in de tweede helft geen maat te houden en ontaardt in zulke grove effecten dat de werkzaamheid verloren gaat. Ironische finale waarin onttakelde slachtoffers een schuilplaats zoeken in de enorme baarmoeder maakt veel goed.

Baby sitter blues

Frankrijk. François Marthouret. Met o.a. Erwan Bayaud, Valérie Mairesse en Johanna Carvais.

Gynaecoloog en de man van een veeleisende echtgenote duiken onder op het platteland voor een 'leven zonder vrouw'. Hun voorbeeld vindt zoveel navolging dat vrouwen zich organiseren in de strijd om hun rechten. Gevangenen van vrouwenleger worden met medische begeleiding tot neukmachines gemaakt en geheel uitgeput. Uitdagende satire van vrouwenhaat - die mannen nauwelijks voordeliger voorstelt - weet in de tweede helft geen maat te houden en ontaardt in zulke grove effecten dat de werkzaamheid verloren gaat. Ironische finale waarin onttakelde slachtoffers een schuilplaats zoeken in de enorme baarmoeder maakt veel goed.