Henri Diamant-Berger

Min store tjocke far

Zweden 1992. Familiefilm van Kjell-Ake Andersson. Met o.a. Rolf Lassgård, Nick Börjlind, Ann Petrén, Lena Strömdahl en Gunilla Röör.

Un drôle de paroissien

Frankrijk 1963. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jean Poiret, Jean Tissier, Jean Yonnel, Véronique Nordey en Marcel Pérès.

‘Heer, geef me een teken’, smeekt berooide aristocraat George (Bourvil), geknield in zijn Parijse buurtkerk. Nog geen seconde later wordt zijn smeekbede verhoord met het geluid van klinkende munten in de collectebus aan de muur. Voilà, George wordt collecterover, zodat hij zijn tijd kan wijden aan le Seigneur en zich - volgens zijn eigen waterdichte logica - niet hoeft te verlagen tot werk. Een zachtaardige, mild bevoogdende komedie met voorzichtige maatschappijkritiek, gefilmd in en rond een tiental verschillende kathedralen in de Franse hoofdstad. Ook bekend als Deo gratias.

Messieurs les ronds-de-cuir

Frankrijk 1958. Komedie van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Noël-Noël, Pierre Brasseur, Philippe Clay, Michel Serrault en Jean Poiret.

Een conservator maakt aanspraak op een museumstuk, maar wordt geconfronteerd met een onvoorstelbare bureaucratie en lamlendigheid op het verantwoordelijke ministerie. Deze venijnige toneelsatire van Georges Courteline heeft nog niets aan werkzaamheid en burleske humor verloren, maar zowel de scenariobewerking als de regie zijn veel te mat, waardoor de sterbezetting het er te dik op legt. Onderhoudend, maar het had zoveel meer kunnen zijn.

La Madone des sleepings

Frankrijk 1955. Thriller van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Giselle Pascal, Erich von Stroheim, Jean Gaven en Philippe Mareuil.

Op het terrein van een aantrekkelijke grootgrondbezitster is uranium gevonden. Er duiken geheimzinnige personages op die afwisselend belagers en redders in de nood blijken te zijn. Een van hen ontpopt zich als een geheim agent die alles tot klaarheid brengt. De lamlendige regie maakt de, misplaatst gemoderniseerde, spionageroman van Maurice Dekobra nauwelijks te volgen en bovendien langdradig. Er valt enig genoegen te beleven aan de laatste rol van Stroheim.

Monsieur Fabre

Frankrijk 1951. Biografie van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Elina Labourdette, Elisabeth Hardy, Espanita Cortez, France Descaut en Catherine Cullaz.

Gedramatiseerde film over het leven van Jean-Henri Fabre (Fresnay) een wetenschapper uit de Provence, die de geschiedenis is ingegaan als insektenkenner (entomoloog). Het verhaal speelt ten tijde van het Seconde Empire van Napoleon III (Bertin), die van 1852 tot 1870 keizer van Frankrijk was. De film is vooral curieus door het camerawerk van Claude Renoir. Het scenario is van regisseur Diamant-Berger en Jack Kirkland naar een idee van W. Futter.

La maternelle

Frankrijk 1949. Familiefilm van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Blanchette Brunoy, Marie Déa, Annette Poivre, Louise Fouquet en Denise Kerny.

Een plichtmatige en weinig persoonlijke verfilming van de roman, die Léon Frapier ervoor behoedde helemaal in de vergetelheid te raken. De film straalt iets verwelkts uit maar ook iets betoverends, te danken aan het spel van jonge en minder jonge acteurs. Kenmerkend voor de kwaliteitsfilm van die tijd.

Arsène Lupin détective

Frankrijk 1937. Mysterie van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Gabriel Signoret, Jules Berry, Suzy Prim en Mady Berry.

Een trouwe bewerking van de roman L'agence Barnett van Maurice Leblanc. Een avontuur van de befaamde gentleman- oplichter, vlot verfilmd door deze vakbekwame en produktieve regisseur en producent. Een van zijn beste films, vooral dankzij het spel in het algemeen en in het bijzonder dat van ene Berry, in een onvergetelijke hoofdrol.

Ma tante d'Honfleur

Frankrijk 1931. Komedie van Henri Diamant-Berger. Met o.a. Florelle, Jim Gérard, Robert Pizani, Daniel Lecourtois en Jeanne Cheirel.

Naar de succesvolle klucht van Paul Gavault (1914). De op commercieel gebied voorzichtige producent en regisseur Diamant- Berger tekende voor talrijke films. Het ontbreekt hem niet aan vakkennis, maar wel aan vindingrijkheid. Hoe dan ook, deze fantasie, opgebouwd rond de beginselen van de achtervolgingswedstrijd, haalt het niet bij de successen van Ren[KA1]e Clair rond dit thema (LE MILLION, toevallig eveneens uit 1931), en komt vandaag de dag nogal bedaagd over. Destijds was het internationale succes van het stuk zo groot, dat het al de tweede televisiebewerking betrof, na die van Robert Saidreau in 1923.

Paris qui dort

Frankrijk 1923. Experimenteel van René Clair. Met o.a. Henri Rollan, Madeleine Rodrigue, Marcel Vallée, Myla Seller en Charles Martinelli.

Een dolgedraaide wetenschapper brengt met een lichtstraal het leven in Parijs tot stilstand. De stadsbewoners die aan het effect ontsnappen, gaan hun eigen gang. Vroeg, stil science fiction werk heeft niet alleen een intrigerend verhaal, maar ook fraaie beelden van historisch Parijs met een prominente rol voor de Eiffeltoren. Eerste film van de fantasievolle René Clair (1898-1981), die zich zou profileren als avantgardist, gelieerd aan de Dada-beweging. In hetzelfde jaar maakt hij de eveneens korte Entre’acte, een klassieker waar Erik Satie de muziek voor componeerde.