Rosette

Du poil sous les roses

Frankrijk​/​​Luxemburg 2000. Familiefilm van Jean-Julien Chervier en Agnès Obadia. Met o.a. Julie Durand, Alexis Roucout, Alice Houri, Jean-Baptiste Pénigault en Marina Tomé.

Une page d'amour

Frankrijk 1995. Drama van Serge Moati. Met o.a. Miou-Miou, Jacques Perrin, Félicité Chaton, Grace de Capitani en François Berléand.

Rond 1865 woont de weduwe H[KA1]el[KA2]ene (Miou-Miou) met haar dochter Jeanne (Chaton), die elf is, in een bescheiden etagewoning. Jeanne hangt aan haar moeder en zou er niet aan moeten denken dat iemand anders, in casu een man, te veel aandacht aan haar zou besteden. Als H[KA1]el[KA2]ene `s nachts last krijgt van hevige buikkrampen wordt hun buurman Docteur Derberle (Perrin) erbij geroepen. Hij verstoort de betrekkelijke rust van het tweetal en van hun teruggetrokken bestaan. Een vrij getrouwe, bekorte bewerking van de roman van Emile Zola over een hartstochtige driehoeksverhouding, waarin een tiener de eerste viool speelt. Het spel is sereen en de aankleding van de film (decors en kostuums) is schitterend, maar het scenario van Pierre Dumayet is oppervlakkig en gaat niet in op de sociale context van Zola. Het camerawerk van André Néau is mooi. 16:9.

Les Cordier, juge et flic : Un si joli témoin

Frankrijk 1995. Drama van Yves Amoureux. Met o.a. Pierre Mondy, Bruno Madinier, Charlotte Valandrey, Céline Pallas en Pierre Cosso.

Nathalie Larrieu (Pallas) wordt door rechter Bruno Cordier (Madinier) gehoord in verband met een roofmoord op een juwelier. Zij wordt ervan verdacht medeplichtige te zijn van haar minnaar Claude Rougeron (Cosso), die werd opgesloten. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om onder de tafel van de rechter een revolver te verstoppen. Het wapen moet Claude toelaten uit het justitiepaleis te ontsnappen. Claude slaagt hierin en samen met Nathalie verstopt hij zich in een vluchthuis. Claude wil vervolgens uitwijken naar Brazili[KA3]e met Fred (Cornillac), zijn Legioen-gabber. Het probleem is echter Nathalie en haar zoontje. Commissaris Cordier (Mondy) heeft snel in de smiezen dat Nathalie`s tien-jarig zoontje Robin (Martel) de sleutel vormt die onderzoek tot goed einde moet brengen. Ondanks vrij banaal plot en dialogen (van Françoise Bourdin, naar door Alain Page geschreëerde personages, vrij vlotte CORDIER-aflevering met spectaculaire achtervolgings-finale.

Grand bonheur

Frankrijk 1993. Komedie van Hervé Le Roux. Met o.a. Charlotte Léo, Pierre Gérard, Pierre Berriau, Christine Vouilloz en Lucas Belvaux.

De vrolijke wederwaardigheden aan de hand van een aantal portretjes van zeven studenten aan de Parijse film- en tv- academie, hun liefdes, kameraadschappelijkheden en een eindrevue vlak voor de grote vakantie. Zo is er de romantische Caroline (L[KA1]eo) die haar bed nooit met dezelfde vent deelt; en verder de zachtaardige Judith (Canto) die op oudere mannen valt, Paul (Berriau) de eeuwige dromer en filmer, Charly (Richard), een blondje dat een ex-vriendinnetje van een kameraad bang maakt, de ironische Philippe (G[KA1]erard) en het stel Luc (Belvaux) en Nanou (Vouilloz), would-be scenarioschrijvers. Als ze zich niet in hun stamcafé bevinden, brengen ze de tijd door in de bioscoop of ze maken de buurt onveilig. Het debuut van Le Roux, die zijn eigen scenario schreef, mag zeker geslaagd genoemd worden al is het laatste uur teveel van het goede. In het jaar 2000 bracht de Frans-Duitse cultuurzender ARTE een opnieuw gemonteerde versie op de tv van 87m, die we van harte aanbevelen. De film is vooral geschikt voor cinefielen, theater-en filmstudenten en een ieder die een warm gevoel kan opbrengen voor het grote witte doek of de kleine huisbioscoop. Het camerawerk is van Antoine Roch.

Parpaillon

Frankrijk 1992. Komedie van Luc Moullet. Met o.a. Rémy Martin, Catherine Michaud, Frank Getreau, Leny Sellan en Brigitte Canaan.

Het is weer zover. Zoals elk jaar verzamelt een zootje wielertoeristen zich voor de traditionele beklimming aan de voet van de 2.632m hoge Col de Parpaillon in de Franse Alpen. Voor enkelen is het de eerste keer, anderen hebben al meer ervaring. Sommigen komen om te kijken, weer anderen willen bekeken worden. Er zijn er zelfs die verliefd worden. Sportiviteit is geen algemene regel. Arm en rijk zijn deze dag gelijk. Een gekke komedie, waarin de beklimming van de berg enkel dient als kapstok voor een sociale satire. Soms doet de film wat teveel denken aan Jacques Tati, die duidelijk de inspiratiebron is. Moullet schreef ook het scenario, naar Parpaillon, ou à la recherche de l'homme à la pompe d'Ursus van Alfred Jarry. Achter de camera stond Jean-Jacques Flori.

Conte d'hiver

Frankrijk 1992. Komedie van Éric Rohmer. Met o.a. Charlotte Véry, Frédéric van den Driessche, Michel Voletti, Hervé Furic en Ava Loraschi.

Felicie kan maar niet kiezen tussen haar twee minnaars, de onverstoorbare Max en de intellectuele Loic. Wat haar leven nog gecompliceerder maakt is het feit dat ze eigenlijk hoopt op de hereniging met een geliefde die ze vier jaar eerder door een misverstand uit het oog verloor en van wie ze een kind heeft. De besluiteloze hoofdpersoon zal sommigen op de zenuwen werken, maar het is moeilijk weerstand bieden aan Rohmers immer ontwapenende morele vertellingen. De regisseur (geboren 1920) mag dan op leeftijd zijn, zijn lichtvoetige komedies geven blijk van een vertederend, geduldig inzicht in het getob van jonge mensen met liefde en zeden. Tweede uit het vierluik 'Contes des quatre saisons'.

Drôles d'occupations

Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Alain Boudet. Met o.a. Louis Ducreux, Annie Legrand, François Greze, Danielle Chinsky en Jean Pignol.

Een serie, gemaakt ter gelegenheid van het feit dat de WO II in 1990 vijfenveertig jaar geleden was met een origineel scenario van Christian Watton. Een verrader in de provincie geeft tijdens de Bezetting een joodse familie aan, die er tot dan toe goed in was geslaagd zich schuil te houden. Vanaf dat moment volgt de ene afschuwelijke gebeurtenis na de ander. Een goede reconstructie van de sfeer van angst en wantrouwen die toen heerste. Zelfverzekerde acteurs.

Battling le Ténébreux

Frankrijk 1989. Komedie van Louis Grospierre. Met o.a. Thierry Tremouroux, Manuel Gélin, Bernard Brieux, Claudia Butenuh en Jean-Pierre Jorris.

Een bewerking van een roman van Alexandre Vialatte over een drietal middelbare scholieren in een kleine provinciestad en hun leuke en minder leuke belevenissen met een jonge Duitse kunstenaar, naar wie ze alledrie bijzonder veel verlangen. Een oppervlakkige regie, waarin de kwaliteiten van de schrijver niet zijn terug te vinden, ondanks goed spel van de jonge, weinig bekende acteurs.

Les Pyramides bleues

Mexico​/​​Frankrijk 1988. Drama van Arielle Dombasle. Met o.a. Omar Sharif, Pedro Armendáriz jr, Hippolyte Girardot, Pascal Greggory en Pierre Vaneck.

Dombasle, actrice (voor Eric Rohmer) en regisseuse (CHASSE- CROISE, op een hele onnozele manier vertrouwelijk ), verfilmde in Mexico de geschiedenis van een hele rijke man die het niet kan verdragen dat zijn dochter, waar hij zeer veel van houdt, hem verlaat om non te worden. Bijna krankzinnig geworden probeert hij op alle mogelijke manieren om haar terug te krijgen. Uiteraard treft men invallen en vondsten aan in een even angstwekkende als surrealistische barokstijl maar de maakster slaagt er niet in zich te bevrijden van de overweldigende invloed van Buñuel. En wat te verwachten van een dergelijke 'casting'? Een erg ambitieuze film, die veel te moeilijk was voor degene die hem heeft bedacht. Ook bekend als PARADISE CALLING.

Les Exploits d'un jeune Don Juan

Italië​/​​Frankrijk 1987. Komedie van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Claudine Auger, Serena Grandi, Marina Vlady, Fabrice Josso en François Perrot.

Verfilming van de erotische roman van Apollinaire. Een moeilijke en gewaagde onderneming die goed gelukt is: de scenarioschrijvers Carrière en Fleischmann hebben er geen pornofilm van gemaakt. Mingozzi brengt voortdurend de kunst van de suggestie in praktijk, hetgeen enigszins de pit aan het originele werk ontneemt met inbegrip van het vrijgevochten woordgebruik. Wat rest is een eerlijke poging zonder banaliteiten en met enkele venijnige kanttekeningen aan het adres van de burgerij anno 1914.

La Brute

Frankrijk 1987. Thriller van Claude Guillemot. Met o.a. Xavier Deluc, Assumpta Serna, Jean Carmet, Rosette en Georges Claisse.

Verfilming van een roman van Guy des Cars. De film volgt het boek dat met deze namaakschrijver bijgenaamd 'Guy des Cares' heeft afgeraffeld. We kunnen deze film geen cijfer 0 geven als je let op het spel van Carmet. Ook Crauchet is altijd even doeltreffend in een onmogelijke rol. Deze debuutfilm doet het ergste vrezen voor de toekomst.

L'iniziazione

Frankrijk​/​​Italië 1987. Drama van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Fabrice Josso, Serena Grandi, Claudine Auger, Marina Vlady en Rosette.

Roger (Josso) is zeventien en komt na drie jaar universitaire studie weer thuis. Zijn moeder woont in een groot landhuis met twee bediendes, zijn tante en zuster. Later komen ook zijn vader en oudere zus plus een Engelse gouvernante. Roger leert het landleven kennen, met seks als het enige middel tegen verveling. De oorlog breekt uit en alle mannen moeten in militaire dienst. Roger is de enige overgebleven man in het huis en de sexy Ursula (Grandi), een van de bediendes, wijdt hem in de liefde in. Daarna volgen de andere vrouwen, behalve zijn moeder. De terugkeer van de mannen is tragikomisch, in die zin dat allen een lichaamsdeel of een oog verloren hebben. Het acteren is in orde en de seksscènes zijn smaakvol.

Blessure

Frankrijk 1985. Misdaad van Michel Gérard. Met o.a. Florent Pagny, Patricia Millardet, Boris Bergman, Riton Liebman en Rosette.

Na een aantal weinig ambitueuze komische films regisseert Gérard een politiefilm. Het gaat om achtervolgingen, moorden, vechtpartijen, drugstransport, anonieme grote bazen, schofterige huurmisdadigers, enz. De film heeft echter nog iets origineels: de dialogen zijn vrij geïmproviseerd door de acteurs wat een zekere levendigheid en spontaniteit geeft. Er is nog hoop.

Pauline à la plage

Frankrijk 1983. Komedie van Eric Rohmer. Met o.a. Amanda Langlet, Arielle Dombasle, Pascal Greggory, Féodor Atkine en Rosette.

Derde film in Rohmers reeks 'Comédies et proverbes' speelt zich af in een Normandisch badplaatsje waar de vijftienjarige Pauline (Langlet) en haar zojuist gescheiden nicht Marion (Dombasle) een korte vakantie doorbrengen. Marion trekt de aandacht van een oude vlam én van een oudere, cynische man. Pauline ontmoet een leuke jongen van haar eigen leeftijd. De wensen en verlangens, de relationele misverstanden en het onophoudelijke gefilosofeer van de personages over de liefde worden in de bekende Rohmer-stijl verbeeld: geestig maar bedaard, teder en bitterzoet.

Le Crime d'amour

Frankrijk 1981. Drama van Guy Gilles. Met o.a. Macha Méril, Richard Berry, Jacques Penot, Piéral en Manuel Gélin.

Een jonge paranoïapatiënt doet alsof hij een moord gepleegd heeft om de aandacht van de pers op zich te vestigen en een boek in de gevangenis te kunnen schrijven. Hij belandt uiteindelijk in een inrichting. Gilles heeft een film gemaakt die zich constant op de grens van droom en werkelijkheid bevindt, maar die niet tot een synthese kan komen zoals in de films van Buñuel of Saura. Hij is ijverig en nauwkeurig te werk gegaan, maar soms is het resultaat moeizaam. Een film die de kijker niet koud laat dankzij enkele intens lyrische momenten.

Chassé-Croisé

Frankrijk 1981. Drama van Arielle Dombasle. Met o.a. Pascal Greggory, Arielle Dombasle, Pierre Clémenti, Alexandra Stewart en Nathalie Guérin.

Een jonge man vermoordt een jonge vrouw zonder dat de relatie tussen hen duidelijk wordt. De film is zonder enige betekenis; hij is een samenraapsel waarin de invloed van Rivette, Rohmer, Borgès, Hugo Santiago en niet te vergeten Buñuel merkbaar is, maar vraag niet hoe. De filmmaker heeft ongetwijfeld ideeën maar elk talent ontbreekt. Tussen de figuranten ontwaren we Eric Rohmer, Roman Polanski en anderen. Een belachelijk, pretentieus en snobistisch werkstuk.

La vie comme ça

Frankrijk 1978. Drama van Jean-Claude Brisseau. Met o.a. María Luisa García, Marie Rivière, Lucien Plazanet, Jacques Serres en Bernard Tiphaine.

Heredia en Rivière wonen samen in een klein appartement sinds ze met studeren gestopt zijn. Heredia vindt werk in een bedrijfje dat chemische produkten maakt. Zo maakt ze kennis met het leven van een loontrekkende en de gewelddadige, soms brutale sfeer van de grote stad. Wanneer een jonge typiste ontslagen wordt, omdat ze weigerde te werken in het troosteloze archief van een jong kaderlid, neemt Heredia haar verdediging op zich. Tevergeefs, maar na deze 'heldendaad' wordt Heredia gevraagd om vakbondsafgevaardigde te worden. Ze wordt inderdaad verkozen. Het leven van een jong meisje uit bourgeoiskringen die kennis maakt met de realiteit van de late jaren zeventig. Brisseau toont zich reeds in deze debuutfilm een meester in het tekenen van een sombere sfeer in een gewelddadig kader. Hij schreef zelf het scenario. Een deprimerende film die lang blijft nazinderen.