Michel Delahaye: regie, cast en scenario.
Er zijn 18 films gevonden.

La Comédie du Travail

1988 | Komedie, Erotiek

Frankrijk 1988. Komedie van Luc Moullet, Antonietta Pizzorno en Hassan Ezzedine. Met o.a. Roland Blanche, Sabine Haudepin, Henri Deus, Antonietta Pizzorno en Jean Abeille.

Het geromantiseerde verhaal dient slechts om een potsierlijke, absurde en komische allegorie te schetsen van de maatschappij waarin gewerkt wordt. Hierin de man die graag veel werkt om succesvol te zijn maar tot niets komt, de vrijwillige en gelukkige werkloze die desondanks prompt aangenomen wordt, de directeur van het arbeidsbureau wiens voornaamste zorg het is nooit te zorgen voor werk voor de werkzoekenden, de directeur van de bank die er een absolute regel van maakt elk verzoek om een lening te weigeren, etc. etc. Als dit de realiteit is, zou dat een ramp zijn oftewel Kafka op bezoek bij koning Ubu. Verbeeld op bovengenoemde wijze is het onweerstaanbaar!

Plaisirs

1982 | Erotiek, Komedie

Frankrijk 1982. Erotiek van Cyril Chardon. Met o.a. Marcel Dalio, Pierre Oudry, Mona Mour, Nanette Corey en Jean Mermet.

LA CHATTE SOUS UN DOIGT BRULANT (1974) opnieuw gemonteerd. Helaas vertegenwoordigt deze film, verknoeid door de censuur, zo`n beetje het ergste wat er is in dit genre. Maar het gaat ook om een buitengewoon vrijgevochten komedie met in dit genre onthutsend acteerwerk (Marcel Dalio!!), waarbij ook veel zorg is besteed aan de regie. Amusant, hoewel aanzienlijk ingekort.

L' Archipel des amours

1982 | Drama, Komedie, Experimenteel

Frankrijk 1982. Drama van Paul Vecchiali, Jacques Frenais, Gérard Frot-Coutaz, Michel Delahaye en Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Jean-Claude Drouot, Françoise Fabian, Christine Fersen en Dénise Gence.

Deze episodenfilm, een manifestatie van een collectief rond Vecchiali van in de bioscoopmarge opererende acteurs als een demonstratie van eensgezindheid, schiet zijn doel voorbij omdat de formule juist de verschillen in kwaliteit en talent benadrukt. Lang niet elke filmer heeft de vereiste puntigheid voor dit korte bestek, hoewel de bijdrage van Frot-Coutaz een scenaristisch meesterstukje is met een reeks van parallel-intriges in een beperkt aantal minuten. De geestigste sketch is die van Davila, nota bene over de besmettelijkheid van platjes. Treilhous episode over een keutelig-ruziënd oud echtpaar tegen de absurde achtergrond van winters Lourdes met alle verwijzingen naar bedevaart-toerisme en -commercie viel als afzonderlijke film in diverse prijzen. De belangeloze medewerking van prominente toneel-acteurs zorgt soms voor andere boeiende momenten.

Simone Barbès ou la vertu

1980 | Romantiek, Drama

Frankrijk 1980. Romantiek van Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Ingrid Bourgoin, Martine Simonet, Michel Delahaye, Noël Simsolo en Raymond Lefevre.

Simone Barb[KA2]es (Bourgoin), een ouvreuse in een porno- bioscoop, op Montparnasse troost een collega met liefdesverdriet, gaat met een lesbische vriendin naar een vrouwenclub en krijgt in de nacht een lift van een vereenzaamde croupier van middelbare leeftijd uit het casino, maar is te moe om aan zijn toenadering gevolg te geven. Deze met zeer weinig geld gemaakte debuutfilm geeft door minutieuze aandacht de morsige milieus en personages een vanzelfsprekend bestaansrecht zonder moralisme of sensatie. Boeiende observaties wegen ruimschoots op tegen het ontbreken van een echt verhaal. Alle mannenrollen worden gespeeld door filmcritici. Het scenario is van Michel Delahaye (die de rol van de versierder speelt) en regisseuse Treilhou. Het camerawerk is van Jean-Yves Escoffier. Eastmancolor, Mono.

C'est la vie

1980 | Drama, Musical, Experimenteel

Frankrijk 1980. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Chantal Delsaux, Jean-Christophe Bouvet, Cécile Clairval, Ingrid Bourgoin en Hélène Surgère.

Een gescheiden vrouw zoekt in haar isolement steun bij haar ex-schoonmoeder, die een troost-programma op de radio heeft. Ze laat zich op advies van een vriendin het hof maken door een toneelspeler, maar krijgt genoeg van zijn bezitsdrang en kiest voor verantwoordelijkheid voor zichzelf en haar kinderen. Een filmexperiment dat in vier dagen werd opgenomen in een gestileerd decor. Zowel om financi[KA3]ele redenen als in de hoop op intensief spontaan acteren van de acteurs. De film geeft een satirisch beeld van vrouwen onderling, die het voor elkaar allemaal veel beter weten, de invloed van de massa-media, de ondoordachte veeleisendheid van de mannen, maar wordt verstoord door overbodige franje: musical-inlassen, referenties aan andere films, en (foeilelijke) kleur-experimenten. De film is afwisselend interessant en ergerlijk, óók omdat hij, ondanks de goedgeschreven dialoog, een abominabele en nauwelijks verstaanbare geluidskwaliteit heeft.

Simone Barbes ou la vertu

1979 |

Frankrijk 1979. Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Michel Delahaye, Martine Simonet en Ingrid Bourgoin.

Een gescheiden vrouw zoekt in haar isolement steun bij haar ex-schoonmoeder, die een troost-programma op de radio heeft. Ze laat zich op advies van een vriendin het hof maken door een toneelspeler, maar krijgt genoeg van zijn bezitsdrang en kiest voor verantwoordelijkheid voor zichzelf en haar kinderen. Een filmexperiment dat in vier dagen werd opgenomen in een gestileerd decor. Zowel om financi[KA3]ele redenen als in de hoop op intensief spontaan acteren van de acteurs. De film geeft een satirisch beeld van vrouwen onderling, die het voor elkaar allemaal veel beter weten, de invloed van de massa-media, de ondoordachte veeleisendheid van de mannen, maar wordt verstoord door overbodige franje: musical-inlassen, referenties aan andere films, en (foeilelijke) kleur-experimenten. De film is afwisselend interessant en ergerlijk, óók omdat hij, ondanks de goedgeschreven dialoog, een abominabele en nauwelijks verstaanbare geluidskwaliteit heeft.

Le vieux pays où Rimbaud est mort

1977 |

Frankrijk​/​​Canada 1977. Jean-Pierre Lefebvre en Jean Pierre Lefebvre. Met o.a. Marcel Sabourin, Anouk Ferjac, Miryam Poyer, Roger Blin en Germaine Delbat.

Abel uit Quebec gaat terug naar het land van zijn voorouders, Frankrijk. Hij wil weten in hoeverre de Fransen veranderd zijn. Hij ontdekt in eerste instantie het Frankrijk van de toeristenfolders maar daarna wordt hij er, mede dankzij allerlei ontmoetingen en liefdesrelaties, getuige van hoe het echte Frankrijk leeft, lijdt en liefheeft. Hij ziet dan in hoezeer de verre verwanten in het 'Nieuwe Frankrijk' verwijderd zijn geraakt van het 'oude land'. De kijk van deze regisseur uit Quebec op de Parijse zeden is spits, vlijmscherp en soms keihard maar hij vermengt dit met onmiskenbare melancholie; zodoende een film met een geheel eigen accent. Ook bekend als CE VIEUX PAYS OÙ RIMBAUD EST MORT, RIMBAUD EST MORT en RIMBAUD EST MORT - LE VIEUX PAYS.

Le théâtre des matières

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Jean-Claude Biette. Met o.a. Sonia Saviange, Howard Vernon, Philippe Chemin, Martine Simonet en Brigitte Jacques.

Het thema is niet van belang en gemakkelijk in twee zinnen samen te vatten: de tegenspoed van een voormalig harpiste die toneelspeelster wil worden. Na desillusie op desillusie keert zij terug naar haar harp. Het enige dat telt is de filmstijl, die de minimalistische schoonheidsleer in zijn waarde herstelt. Het woord voert van begin tot eind de boventoon en het geheel doet enigszins denken aan Marguerite Duras. Een calvinistische mise- en-scène met kale en lege decors, waarin besluiteloze figuren heen en weer rennen en zich allerlei onbeduidende verwikkelingen voordoen. Biette valt in geen enkele categorie onder te brengen.

L' Aigle et la colombe

1977 | Drama, Erotiek

Frankrijk 1977. Drama van Claude Bernard-Aubert. Met o.a. Lisbeth Hummel, Vania Villers, Hélène Surgère, Pierre Londiche en Colette Teissèdre.

Een Amerikaanse studente werkt aan haar scriptie over het priv[KA1]e-leven van Adolf Hitler, als ze in M[KA3]unchen wordt ontvoerd door een groep neo-nazi`s, die vanuit een bunker een nieuwe coup voorbereiden. Aan de vooravond daarvan weet ze het gifgas, dat daartoe gebruikt zal worden, in de bunker te laten ontsnappen en met opoffering van haar eigen leven de wereld te redden. Merkwaardige politieke fabel, die enerzijds al te gemakkelijk doet voorkomen dat er sinds de jaren dertig niets veranderd is en anderzijds de waarschuwing verpakt in nogal wat seks en sensatie. (Ofwel de waarschuwing als alibi kiest voor diezelfde martelingen en orgieën.) Er wordt ook nog eens bedroevend slecht geacteerd.

Le doigt dans l'oeil

1975 | Erotiek, Komedie

Frankrijk 1975. Erotiek van Cyrille Chardon. Met o.a. Pierre Oudry, Marcel Dalio, Michel Delahaye, Anna Douking en Laurence Imbert.

Een jonge en aantrekkelijke priester volgt de oude pastoor van een leuk dorpje op. Hij wordt direct door de bewoners opgenomen, maar waarvoor heeft hij nu meer belangstelling: voor de zieltjes of voor de lichamen van zijn jonge vrouwelijke parochianen? Een film met belachelijke titels en een stompzinnig onderwerp, dat beledigend en oneerbiedig is. Dit moet trouwens een 16mm-film zijn die op gebrekkige wijze is overgezet op 35mm, waarmee het lelijke camerawerk verklaard is. Wat jammer om in dit erbarmelijk schunnige verhaal ook acteurs van het kaliber van Dalio te moeten zien meespelen! Ook bekend als LA CHATTE SUR UN DOIGT BRÛLANT.

Les couples du Bois de Boulogne

1974 | Erotiek, Komedie

Frankrijk 1974. Erotiek van Bernard Legrand. Met o.a. Philippe Gasté, Anne Libert, Pierre Danny, Nanic Sordana en Pascale Arcia.

Een echtpaar uit de Franse provincie gaat voor een erfeniskwestie naar de Franse hoofdstad. In het bos uit de titel komen ze in aanraking met allerlei lieden die van seks bezeten zijn. De originele versie moet nog pittiger zijn, want de censuurcommissie heeft 357 meter geknipt. Sommige versies zijn nog korter en duren slechts 77m bijv. Overigens gewoon porno.

Femmes, femmes

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Sonia Savange, Michel Duchaussoy, Michel Delahaye en Noël Simsolo.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.

Je sais rien mais je dirai tout

1973 |

Frankrijk 1973. Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Bernard Blier, Danièle Minazzoli, Nicole Jamet en Luis Rego.

Een telg uit een familie van wapenindustriëlen, militairen en prelaten is uit verzet sociaal werker geworden. De groep delinquenten die aan hem is toevertrouwd, blijkt de onderneming van zijn vader te willen beroven. Het intelligente en spottende scenario van Didier Kaminka, waaraan Richard meeschreef, bleef in Richards regie beneden het haalbare, maar is toch een van zijn betere films. Een prima vaderrol van Blier. Richards personage als wereldvreemde stuntel begint te vervelen. Camerawerk van Pierre Lhomme.

L' Albatros

1971 | Thriller

Frankrijk 1971. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Jean-Pierre Mocky, Marion Game, André LeGall, Paul Muller en Raphaël Delpard.

Een ontsnapte gevangene gijzelt, zonder te weten hoe belangrijk zijn slachtoffer wel is, de dochter van de Franse president. Die is in volle verkiezingsstrijd en probeert de gijzeling electoraal uit te buiten. Zijn tegenstrever doet dat ook, door te suggereren dat het meisje veeleer medeplichtige dan wel slachtoffer is. Een goed bedoelde, maar technisch stuntelige en gechargeerde politieke satire in thrillervorm. Muziek van Léo Ferré. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Marcel Weiss.

Camille ou la comédie catastrophique

1971 | Komedie

Frankrijk 1971. Komedie van Claude Miller. Met o.a. Juliet Berto, Philippe Léotard, Marc Chapiteau, Michel Delahaye en Francis Girod.

Tijdens WOI moeten twee soldaten, L[KA1]eotard en Chapiteau, een niet nader bepaalde post bemannen. Als uit het niets duikt op een dag een beeld van een meid op, Camille (Berto). Deze nodigt hen uit om volgende zondag bij haar ouders te komen eten. Daar maken ze kennis met een kompleet krankzinnig gezin, waarvan ze niet blijken los te komen. Een absurd-surrealistische komedie waarin geen logica terug te vinden is. Een kruising tussen Bunuel en de vroege Polanski, met een huiveringwekkend sadistisch einde. De acteurs benaderen hun rollen op de gekste manier, maar het werkt. Na deze korte film was Miller duidelijk rijp voor zijn eerste langspeler. Hij schreef zelf het scenario en Pierre William Glenn tekende voor de mooie fotografie.

Petit à petit

1970 | Drama

Frankrijk 1970. Drama van Jean Rouch. Met o.a. Damouré Zika, Ibrahima Dia, Illo Gaoudel, Safi Fage en Ariane Bruneton.

Twee Nigeriaanse ondernemers (Zika en Ibrahima) gaan voor zaken en ori[KA3]entatie naar Parijs. Ze willen in Nigeria een flatgebouw neerzetten om de bewoners flink af te leggen met de huur. Ze nemen een architect in de arm en gaan flats en hun bewoners in de lichtstad observeren. In feite vormt dit het raamwerk voor de regisseur om de westerse en Afrikaanse cultuur te laten contrasteren. Hij dikt dat nog eens aan door de losbollige Fage, danseres Bruneton en een clochard op te voeren; de heren nemen dit bonte trio mee naar Nigeria. De twee dames gaan zich algauw vervelen en krijgen heimwee; ze keren met de zwerver terug naar Frankrijk, terwijl het duo zakenvullers besluit terug te gaan naar de basis: de jacht en de visserij. Al is de film wat aan de lange kant (oorspronkelijk wilde de regisseur bijna twee keer zoveel!), is het toch een aardige en frisse satire over de botsing tussen twee culturen. Scenario en camerawerk van regisseur Rouch.

Le Frisson des vampires

1970 | Horror, Erotiek

Frankrijk 1970. Horror van Jean Rollin. Met o.a. Sandra Julien, Jean-Marie Durand, Dominique, Jacques Robiolles en Michel Delahaye.

Dit stuntelig werkje combineert seks, vampirisme, occultisme en psychedelische muziek tot een weinig boeiend geheel. Ook bekend als SEX AND THE VAMPIRE.

Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution

1965 | Film noir, Mysterie, Thriller, Sciencefiction, Experimenteel

Frankrijk​/​​Italië 1965. Film noir van Jean-Luc Godard. Met o.a. Eddie Constantine, Anna Karina, Akim Tamiroff, Howard Vernon en László Szabó.

Fascinerende melange van film noir, spionageverhaal en existentieel drama in science fiction-kader met als stoïcijnse spil Lemmy Caution. Onder het alziend haviksoog van rochelende Übercomputer Alpha 60 moet het personage uit de romans van Peter Cheyney als geheim agent op missie in het totalitaire Alphaville. Briljant verbeeldt en verklankt Godard het troosteloze bestaan in de Orwelliaanse technocratenmetropool, oftewel sixties-Parijs zonder oriëntatiepunten. Kunst is er uitgeroeid, liefde, tranen en de vraag 'Waarom?' zijn taboe. Behalve querulante genrepastiche vol filmgrapjes is deze modernistische oogstreling in zwart-wit Godards mooiste liefdesverklaring aan muze Karina. Gouden Beer, Berlijn 1965. Cameo van Jean-Pierre Léaud.