Antonio Vivaldi

Le bassin de J.W.

Frankrijk​/​​Portugal 1997. Komedie van João César Monteiro. Met o.a. João César Monteiro, Hughes Quester, Pierre Clémenti, Joana Azevedo en Graziella Delerm.

Fugueuses

Frankrijk 1995. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Irène Jacob, Nicole Garcia, Stéfano Dionisi en François Berléand.

In de trein Parijs-Lissabon wil Marina (Marie Trintignant) zich een snel nummer van haar begeleider Bruno (Gelin), die de zestig gepasseerd is, zich niet laten welgevallen. Hij slaat met zijn hoofd tegen de rand van de wasbak en is op slag dood. Marina verlaat de coup[KA1]e en ontmoet in een wagon verderop Prune (Jacob), die haar vertelt dat ze op weg is naar haar vader in Lissabon die ze in haar hele leven nog geen tien keer heeft gezien, om haar onuitstaanbare moeder Jeanne (Garcia) te ontvluchten. Marina en Prune liggen elkaar wel en ze zetten samen de reis voort. Bij het baden in Portugal verdrinkt Prune en neemt Marina haar identiteit aan en begint lieve brieven naar Jeanne te sturen, die het zaakje op een gegeven moment niet meer vertrouwt. Ondertussen is Marina, die dus nu Prune is, verliefd geworden op Prune`s halfbroer Eugenio (Dionisi). Uiteindelijk moet alles fout lopen. Het scenario van regisseuse Nadine Trintignant en Gilles Perrault bevat geen nieuwe stof, is tamelijk zwak en laat een aantal zaken onopgelost. Hierbij komen een aantal idiote dialogen direct in de camera en dat is heel erg jammer, want Marie Trintignant en Jacob beschikken allebei over veel talent om de kijker te boeien. Ze hadden derhalve een betere film verdiend. Het camerawerk van Acacio De Almeida bevat een aantal prachtige shots van het landschap en is in zijn totaliteit zeer aanvaardbaar. Er is dankbaar gebruik gemaakt van klassieke muziek (Mozart, Bruckner, Wagner, Vivaldi) die heel goed past en mooi klinkt.

Na Irtyshe

Rusland​/​​Frankrijk 1992. Historische film van Viacheslav Sorokin. Met o.a. Stepan Chaizov, Nikolai Pavlov, Viktor Gogolev en Elena Rufanova.

De film is gebaseerd op de roman met dezelfde titel van de Russische schrijver Sergej Pavlovitch Zalygin. Het speelt in een klein gehucht in Siberi[KA3]e omstreeks 1930 en het gaat over de collectivisering die door Stalin in 1929 werd gedecreteerd. Veel land van boeren werd toen onteigend. In een schuur van een boerderij, waar zich de boerin met haar drie kinderen bevindt, breekt brand uit. Het vuur werd aangestoken in opdracht van het hoofd van de kolchoze. De boer wordt bij de rechter van instructie geroepen en als staatsvijand en koelak (een 'kapitalistische' keuterboer met tenminste twee koeien in zijn bezit en een landarbeider in dienst) verbannen. Het scenario is van Jacques Baynac. Het camerawerk is van Nicolas Stroganov.

Histoires russes : Au bord de l'Irtych

Frankrijk​/​​Rusland 1992. Drama van Viatcheslav Sorokine. Met o.a. Nicolas Pavlov, Victor Khoziainov, Margarita Zvonareva, Elena Roufanova en E. Vajexin.

Siberi[KA3]e 1931. Door omstandigheden krijgt de Siberische boer Stepan (Pavlov) de zorg over een vrouw en haar drie kinderen. Hierdoor wordt hij door de overheid beschuldigd van steun aan de Koelaks, de rijke boeren die door Stalin als staatsvijanden bestempeld worden. Een drama dat zich afspeelt in een ons haast onbekend stukje Rusland met als onderwerp een al even weinig bekend historisch gegeven. De uitstekende sfeerschepping geeft het verhaal een zeer realistisch tintje. Jacques Baynac baseerde zijn scenario op de roman Na Irtyche van Sergueï Zaliguine. De camera was in handen van Nicolas Stroganov.

Canti

Frankrijk 1992. Drama van Manuel Pradal. Met o.a. Sébastien Nuzzo, Simon Reggiani, Agnès Jaoui, Irma Castera en Rosario Audras.

Cecco (Nuzzo) verblijft met zijn moeder (Marini) in een Italiaans kuststadje. Hij is een stille, zwijgzame, in zichzelf gekeerde jongeman die moeilijk contacten legt. Hij doet van alles om de verveling te verdrijven. Zijn moeder bezorgt hem een baan op een autokerkhof, maar ook daar houdt hij het niet lang uit. In het stadje loopt tevens de nietsnut Fulvio (Reggiani) rond in het gezelschap van twee zware jongens en Diamante (Jaoui) en Luna (Castera), twee meiden van lichte zeden die voor het levensonderhoud van het vijftal zorgen. Dan ontmoeten Cecco en Fulvio elkaar. Meer een opeenvolging van losse fragmenten over mensen die niets om handen hebben en hun tijd in ledigheid doorbrengen dan een afgerond verhaal. Waar de makers in slagen is de verveling te doen overslaan op de toeschouwer die geen moeite meer doet om het ingewikkeld zootje, barstensvol symboliek, te ontrafelen. Regisseur Pradal schreef zelf het scenario. Het enige levendige aan de film is de zwart-wit fotografie van Matthieu Poirot-Delpech, die geen gebruik maakt van een statief.

Polizeiruf 110: Das Treibhaus

Oost Duitsland 1991. Misdaad van Thomas Jacob. Met o.a. Günter Naumann, Gerd Preusche, Anna-Katharina Muck, Monika Hildebrand en Ralf Lindermann.

Hans Mutosch (Preusche) doet aangifte van de verdwijning van zijn vrouw Elke (Hildebrand). Zij is niet in Oberwiesenthal aangekomen, waar zij al enige jaren in d`r eentje vakantie houdt, omdat Hans met hun stiefdochter Heike (Muck) het huis verbouwt en ten laatste de kas in de tuin voltooit. Hauptkommissar Beck (Naumann) zit met een grote puzzel, want alles wat hij onderzoekt, eindigt in een dood spoor. Het scenario van Gabriele Kotte en Wolfgang Müller is weinig verrassend en de sleutel tot de verdwijning, waarbij een misdaad niet uit te sluiten valt, kan gezocht worden in de titel van deze 149ste aflevering. Ook zouden wij de amateurspeurders onder de kijkers ernstig in overweging willen geven om rekening te houden met de leeftijd van Heike. Het camerawerk is van Peter Krause. Hoewel geproduceerd in de DDR, werd deze tamelijk bloedeloze episode voor het eerst uitgezonden door de ARD in herenigd Duitsland.

Abrahams Gold

Duitsland 1990. Drama van Jörg Graser. Met o.a. Hanna Schygulla, Günther Maria Halmer, Daniela Schötz, Robert Dietl en Maria Singer.

Hunzinger, die een kroeg heeft in een klein dorpje in Beieren is een oud-nazi. Als het duidelijk wordt dat de jonge Lechner van joodse afkomst is, ontstaat een verbitterde vijandschap tussen de twee mannen, die tot een catastrofe leidt.

Venezia rosso sangue

Frankrijk​/​​Italië 1989. Mysterie van Etienne Périer. Met o.a. Vincent Spano, Wojtek Pszoniak, Isabel Russinova, Andréa Ferréol en Massimo Dapporto.

Het verhaal gaat over Goldoni als potentieel toneelschrijver. Hij vindt een financier voor zijn stuk, maar deze meacenas wordt vermoord door een gemaskerde man die een rode zakdoek bij het lijk achterlaat. Ook volgende financiers vinden op vergelijkbare wijze de dood en de Grootinquisiteur verdenkt de onschuldige auteur, die zelf bijna slachtoffer wordt. Venice is de ster van de film. Heerlijk camerawerk en prachtige kostuums, maar de film als geheel is onbevredigend, als moordmysterie en als romantische komedie. Ook kekend als: VENICE BLOOD RED.

The Four Seasons

Verenigde Staten 1981. Komedie van Alan Alda. Met o.a. Alan Alda, Carol Burnett, Len Cariou, Sandy Dennis en Rita Moreno.

Vier stadia van vriendschap tussen drie echtparen van middelbare leeftijd die samen met vakantie gaan. Geslaagd als komedie; met elan spelende, innemende rolbezetting, maar evenals zijn hoofdpersoon pretendeert de film serieuze zaken te bespreken, die echter wegebben na slechts de oppervlakte beroerd te hebben. Geschreven door Alda, die hiermee tevens zijn eerste speelfilm regisseerde.

Der da ist tot und der beginnt zu sterben oder wer die Idylle sucht, schafft neue Kolonien

Duitsland 1981. Documentaire van Peter Heller en Wolf Reuter.

Een film over een boven het Lago Maggiore gelegen Italiaans boerendorp, waar op één na alle bewoners verdwenen zijn. Het dorp is daarna ontdekt door Duitse en Zwitserse toeristen, die de leegstaande huizen voor bijna niets hebben gekocht. De functie van het dorp is totaal veranderd en de film is dan ook een protestfilm geworden tegen het internationale toerisme, dat de problemen van de mensen uit de stad transporteert naar idyllische gebieden.

La Terrazza

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Marcello Mastroianni, Serge Reggiani, Ugo Tognazzi en Jean-Louis Trintignant.

Het Romeinse soir[KA1]ee-leven verenigt kopstukken uit het culturele en maatschappelijke leven. De steeds wisselende benadering van dezelfde sc[KA2]ene maakt duidelijk hoe zeer ieder van de mannen van zijn oorspronkelijke idealen is vervreemd en aan het eind van hun Latijn is gekomen. De vrouwen hebben daarentegen hun praktische greep op de realiteit behouden, terwijl de jongeren alles met ironische scepsis bekijken. Deze sleutelfilm met zelfkritiek (met schrijvers, filmers, politici in eigen rollen naast de acteurs) heeft een veelkleurige structuur die herhalingen niet geheel vermijdt, maar een ingewikkeld tragi-komisch beeld geeft van een generatie en ondanks alle ontluistering de warmte van in stand gebleven vriendschap overdraagt. Het scenario is van regisseur Scola, Agenore Incorocci als Age en Furio Scarpelli. Het camerawerk is van Pasqualino De Santis. Technicolor. Stereo.

Sarah

Australië 1978. Familiefilm van Yoram Gross en Athol Henry.

In het speelfilmgedeelte vertelt Farrow dat er veel kinderen zijn, die lijden onder de oorlog. Sarah is één van hen. Haar verhaal wordt als tekenfilm verteld, afgewisseld met live- actionfragmenten van o.a. neerstortende vliegtuigen, bombardementen etc. Een dergelijk verhaal leent zich niet voor een tekenfilm. Bovendien is het tekenwerk slecht. Een misser zonder weerga. Ook bekend als THE SEVENTH MATCH.

Prinzessa na gorshine

USSR 1976. Familiefilm van Boris Rytsarev. Met o.a. Andrej Podoshan, Innokenti Smoktunovski, Alisa Freindlich, Irina Malysheva en Irina Jurevitsh.

De koning en de koningin zoeken een gemalin voor hun zoon, de kroonprins. Daartoe hangen ze een proclamatie aan de slotmuur. Tijdens een hevig onweer vraagt een jong meisje of ze mag schuilen. Ze beweert een prinses te zijn, maar ze wordt niet geloofd. Daarop moet de kroonprins het ganse land door om een geschikte bruid te vinden, maar de prinsessen die hij ontmoet, zijn te lui of te dom. Hij komt het prinsesje weer tegen, waarvan men niet geloofde dat zij van koninklijke bloede was. Nu moet ze het bewijzen: slapen op twintig matrassen, waaronder een erwt ligt. De volgende morgen zegt ze dat ze slecht geslapen heeft. Ze gingen trouwen en als ze nog niet dood zijn dan leven ze nog steeds lang en gelukkig. Aanwezigheid van trollen en andere mythologische figuren, de advertentie bij het slot en de prins die er op uit moet, maken het een typische, maar nog steeds genietbare sovjetbewerking van het bekende sprookje van Hans Christian Andersen De prinses op de erwt. Het scenario is van Felix Mironer. Het camerawerk was in handen van Vatshelav Yegorov en Alexander Matshilski.

Printsessa na goroshine

USSR 1976. Fantasy van Boris Ryzarew en Boris Rytsarev. Met o.a. Alisa Freindlich, Innokenti Smoktunowski, Andrej Podoschjan, Innokenti Smoktunovski en Irina Malysheva.

De koning en de koningin zoeken een gemalin voor hun zoon, de kroonprins. Daartoe hangen ze een proclamatie aan de slotmuur. Tijdens een hevig onweer vraagt een jong meisje of ze mag schuilen. Ze beweert een prinses te zijn, maar ze wordt niet geloofd. Daarop moet de kroonprins het ganse land door om een geschikte bruid te vinden, maar de prinsessen die hij ontmoet, zijn te lui of te dom. Hij komt het prinsesje weer tegen, waarvan men niet geloofde dat zij van koninklijke bloede was. Nu moet ze het bewijzen: slapen op twintig matrassen, waaronder een erwt ligt. De volgende morgen zegt ze dat ze slecht geslapen heeft. Ze gingen trouwen en als ze nog niet dood zijn dan leven ze nog steeds lang en gelukkig. Aanwezigheid van trollen en andere mythologische figuren, de advertentie bij het slot en de prins die er op uit moet, maken het een typische, maar nog steeds genietbare sovjetbewerking van het bekende sprookje van Hans Christian Andersen De prinses op de erwt. Het scenario is van Felix Mironer. Het camerawerk was in handen van Vatshelav Yegorov en Alexander Matshilski.

Allegro non troppo

Italië 1976. Muziek van Bruno Bozzetto. Met o.a. Maurizio Nichetti, Nestor Garney, Marialuisa Giovannini, Maurizio Michele en Maurizion Nicheti.

Een dirigent leidt een uit oude dames bestaand symfonie- orkest bij de uitvoering van werken van Debussy, Dvo[KA5]r[KA1]ak, Ravel, Sibelius, Vivaldi en Stravinsky, terwijl een tekenaar de muziek illustreert. Deze combinatie van tekenfilm en klassieke muziek herinnert aan Disney`s FANTASIA, maar Bozzetto breekt met animatietradities in zwarte humor en strip- achtige fabels en etaleert geen quasi-culturele pretenties. Helaas zijn de (in zwart-wit) geacteerde verbindende scènes met orkest en dirigent banaal en flauw. Op de geluidsband dirigeert Von Karajan. Het scenario is van regisseur Bozzetto, Guido Manuli en Maurizio Nichetti. Het camerawerk is van Mario Masini en Luciano Marzetti.

Pallieter

België​/​​Nederland 1975. Drama van Roland Verhavert. Met o.a. Eddie Brugman, Sylvia de Leur, Jacqueline Rommerts, Jan Decleir en Joris Driels.

Na Rolande Met De Bles en De Loteling wierp Verhavert zich op de verfilming van een nóg klassieker Vlaams boek: Felix Timmermans' Pallieter, en hij doet dit weer met vaart en fleurigheid. Pallieters zorgeloze leventje is ten einde als aan de horizon de industrie verschijnt.

Claro

Brazilië​/​​Italië 1975. Familiefilm van Glauber Rocha. Met o.a. Juliet Berto, Tony Scott, Luis Waldon, Bettina Best en Mackay.

Een film van Rocha, die over het hoofd werd gezien. Het speelt in Rome maar een scenario ontbreekt. Er werd van dag tot dag ge[KA3]improviseerd, met als gevolg een onsamenhangend geheel, maar dat is nog niet alles. Een Berto als onstuimige jonge hippie, die het er doorgaans beter vanaf brengt in haar acteerwerk, tiert deze hele rolprent lang (110 minuten!!) over imperialisme, drugs, stadsplanning en tegenstrijdigheden in het systeem. Echt interessant is het niet. Meer dan pijnlijk en het is intreurig te constateren hoe deze filmer in ballingschap al zijn talent is kwijtgeraakt en niets anders dan deze reeks verwensingen wist te verzinnen.

Prêtres Interdits

Frankrijk 1973. Drama van Denys de La Patellière. Met o.a. Robert Hossein, Claude Jade, Pierre Mondy, Claude Piéplu en Louis Seigner.

Een jonge dorpspastoor wordt verliefd op een jong meisje in de turbulente tijd v[KA1]o[KA1]or WO II. Hij treedt uit het ambt en moet haar meerderjarigheid afwachten voordat ze kunnen trouwen. Ze sterft tijdens de oorlog en hij gaat in het verzet samen met een bevriende abt die (ook) de kerkhiërarchie betwist. Hij sneuvelt en de abt brengt het na de bevrijding tot aartsbisschop, die jonge priesters echter de noodzaak van het celibaat moet voorhouden. Vlakke regie van een interessant en ingetogen gespeeld scenario, dat de celibaatskwestie en andere kerkvernieuwingen zinnig behandelt, al zou een korter tijdsbestek de duidelijkheid van de kritiek ten goede zijn gekomen.

Slaughterhouse Five

Verenigde Staten 1972. Sciencefiction van George Roy Hill. Met o.a. Michael Sacks, Ron Leibman, Eugene Roche, Sharon Gans en Valerie Perrine.

Naar de korte roman van Kurt Vonnegut [KL]Slaughterhouse-Five or The Children`s Crusade[KLE].Het speelt gedeeltelijk op een planeet (Trafalmadore) ergens in de ruimte, waar de hoofdpersoon Billy Pilgrim (Sacks) gevangen wordt door kleine groene aliens die hem (naakt) in een kooi in de dierentuin opsluiten. Anderzijds reist hij door de tijd en is hij de krijgsgevangene, die in 'Schlachthof V' tijdens het verschrikkelijke bombardement van Dresden in WO II gevangen zit.

L'enfant sauvage

Frankrijk 1969. Biografie van François Truffaut. Met o.a. Françoise Seigner, Pierre Fabre, Claude Miller, Annie Miller en Paul Ville.

In 1778 wordt in een bos een verwilderde vondeling gevangen genomen die dierlijke geluiden en bewegingen maakt. In een doofstommen-instituut is hij een curiositeitsattractie tot een jonge arts de taak op zich neemt hem met veel geduld en moeite te onderwijzen. Truffaut speelt zelf met een overtuigende soberheid Dr. Itard op wiens rapporten de film is geïnspireerd, en hij maakt als regisseur een ontroerend en indringend essay over de noodzaak tot pedagogische begeleiding en liefde. Nestor Almendros' zwart/wit-fotografie is schitterend.

Klavido na Čarodějnice

Tsjechoslowakije 1969. Historische film van Otakar Vávra. Met o.a. Vladimír Šmeral, Elo Romančik, Lola Skrbková, Eduard Cupák en Marie Nademlejnská.

Rond 1678 laat gravin Schukowa (Skrbkov[KA1]a) uit Bohemen een inquisiteur komen op verzoek van pastoor Schmidt (Cupák) om de heksen te bestrijden. De inquisiteur matigt zich algauw willekeur aan en arresteert een ieder die hem goed dunkt. De film is in feite een sleutelroman over het stalinistische schijnproces van Slánský in 1952 en de ongezouten kritiek op de Tsjechoslowaakse communistische partij die in 1948 de macht gegrepen had en vier jaar later zijn tegenstanders nog steeds uitschakelde met zuiveringen. Een vakkundig gemaakte film met thrillerelementen die zwaar op de hand is en na het vallen van de Berlijnse muur en de Tsjechoslowaakse tweedeling al zijn betekenis verloren heeft. Het scenario is van regisseur Vávra naar een roman van Václav Kaplický over de heksenprocessen van 1678-1695 en de rechtbankprotocollen uit 1952. Het camerawerk is van Josef Illík.

La Chinoise

Frankrijk 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Léaud, Juliet Berto, Michel Semeniako en Lex de Bruijn.

Een groep jongeren probeert de theorieën van Mao Tse Toeng op hun eigen situatie toe te passen: een filosofiestudente, een acteur, een boerenmeisje, een fysicus en een kunstschilder, beramen een aanslag op een hoge functionaris aan de universiteit. De film loopt profetisch ongeveer een jaar vooruit op de revolutie van 1968, maar is daardoor nu ook zeer gedateerd. Het accent op de verwarde ideologische uiteenzettingen houdt de aandacht moeilijk vast, ondanks de opmerkelijke fotografie en het verrassende kleurgebruik. Het scenario is van de regisseur Godard. Het camerawerk is van Raoul Coutard. Eastmancolor, Mono.

La Carrozza d'oro

Italië​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1952. Komedie van Jean Renoir. Met o.a. Anna Magnani, Duncan Lamont, Eduardo Spadaro, Paul Campbell en Riccardo Rioli.

De onderkoning van een Spaanse kolonie in het zeventiende- eeuwse Peru heeft een gouden koets gekocht, die met hetzelfde schip aankomt als een `commedia dell`arte` groep waarvan de ster zich reeksen aanbidders maakt, onder wie de vorst zelf, die haar de koets schenkt. Na vele intriges en rivaliteiten, gecompliceerd door de strijd tegen indianen, kiest ze echter toch voor het theater. Deze ironische variant op het thema vrouw-met- meer-dan- een-minnaar (als in LA REGLE DU JEU en ELENA ET LES HOMMES) is vooral Renoirs liefdesverklaring aan acteurs in het algemeen en Magnani in het bijzonder. Opmerkelijk van aankleding en kleurgebruik. Bewerking naar een toneelstuk van Prosper Mérimeé Le Carrosse du Saint-Sacrement door regisseur Renoir, Renzo Avanzo, Jack Kirkland en Giulio Macchi. Camerawerk van Claude Renoir en H. Ronald.