Pierre Arditi

Le premier venu

Frankrijk 2023. Michel Leclerc. Met o.a. Claire Keim, Makita Samba, Pierre Arditi, Baya Kasmi en Mohamed Seddiki.

La Belle Époque

Frankrijk 2019. Komedie van Nicolas Bedos. Met o.a. Daniel Auteuil, Guillaume Canet, Doria Tillier, Fanny Ardant en Pierre Arditi.

Het uitgebluste huwelijk van Victor (Auteuil) en Marianne (Ardant) krijgt mogelijk een nieuwe impuls wanneer hij bij een prijzig, maar tot in de puntjes georganiseerd rollenspel zijn eerste ontmoeting met Marianne, in een hippe bar in Lyon in 1974, nog eens over kan doen. Komisch drama van Bedos (die ook het scenario schreef) is prettig vilein, zegt ondertussen verstandige dingen over de liefde en ouder worden, en is lang niet zo voorspelbaar als je na bovenstaande plot misschien zou denken.

Coup de coeur

Frankrijk 2014. Drama van Dominique Ladoge. Met o.a. Pierre Arditi, Marie Bunel, Agnès Soral en Firmine Richard.

Hartchirurg ontdekt wat het is om een gewone patiënt te zijn,als hij op zijn beurt geopereerd moet worden aan zijn hart.

La danse de l'albatros

Frankrijk 2012. Komedie van Nathan Miller. Met o.a. Pierre Arditi, Caroline Silhol, Stéphanie Crayencour en Hubert Saint-Macary.

Degelijke komedie over de 55-jarige Thierry (Arditi), als ornitholoog gespecialiseerd in bedreigde diersoorten, die over zijn eigen sterfelijkheid begint te piekeren. Zijn beeldschone nieuwe liefde Judith (Silhol) aanbidt hem en houdt hem jong, maar het leeftijdsverschil tussen de twee - een kleine dertig jaar - zorgt voor verontruste blikken bij familie en vrienden. Gebaseerd op een toneelstuk van Gérald Sibleyras. Hubert Saint-Macary, in de rol van zwager Gilles, werd op het filmfestival van Luchon bekroond met de prijs voor beste acteur.

Vivace

Frankrijk 2010. Thriller van Pierre Boutron. Met o.a. Armelle Deutsch, Thomas Jouannet en Pierre Arditi.

Jong en zeer verliefd stel Pauline en Alex Charpentier verhuist van Parijs naar het platteland van de kuststreek Poitou-Charentes. Nieuwe buurman Gilles, een gepensioneerde bosbouwingenieur die door de buurt als zonderling wordt ervaren, geeft verwoede tuinierster Pauline een Braziliaanse woekerplant cadeau. Die neemt gaandeweg de hoofdrol over in deze voor Franse begrippen ongewone psychothriller met fantastiekelementen. Boutron, toch al geen maker van doorsnee, schetst een huwelijk dat door agressieve exotenflora langzaam wordt verstikt. De beminnelijke Arditi speelt contra zijn natuur knap een man met dubieuze motieven.

Bambou

Frankrijk 2009. Didier Bourdon. Met o.a. Eddy Mitchell, Pierre Arditi, Anne Consigny en Didier Bourdon.

Jong en zeer verliefd stel Pauline en Alex Charpentier verhuist van Parijs naar het platteland van de kuststreek Poitou-Charentes. Nieuwe buurman Gilles, een gepensioneerde bosbouwingenieur die door de buurt als zonderling wordt ervaren, geeft verwoede tuinierster Pauline een Braziliaanse woekerplant cadeau. Die neemt gaandeweg de hoofdrol over in deze voor Franse begrippen ongewone psychothriller met fantastiekelementen. Boutron, toch al geen maker van doorsnee, schetst een huwelijk dat door agressieve exotenflora langzaam wordt verstikt. De beminnelijke Arditi speelt contra zijn natuur knap een man met dubieuze motieven.

Coeurs

Frankrijk​/​​Italië 2006. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, Isabelle Carré, Laura Morante, Pierre Arditi en André Dussollier.

Net als Paris je t'aime, die andere romantische Parijse ensemblefilm uit 2006, schept de opzet van Coeurs verwachtingen die niet helemaal worden ingelost. Aan de basis ligt het toneelstuk Private Fears in Public Places van de Britse schrijver Alan Ayckbourn, dat door nouvelle-vague-veteraan Resnais, 84 inmiddels, werd verplaatst naar Frankrijk. Of het aan de vertaling ligt is moeilijk te zeggen, maar de diverse tragikomische verhaallijnen willen maar niet tot leven komen. Dat de film toch grote prijzen won (oa in Venetië) moet vooral te danken zijn aan het fraaie acteer- en camerawerk.

Aller-retour dans la journée

Frankrijk 2006. Pierre Sisser. Met o.a. Line Renaud, Pierre Arditi, Karine Belly, Isabelle Sadoyan en Alexandre Thibault.

Net als Paris je t'aime, die andere romantische Parijse ensemblefilm uit 2006, schept de opzet van Coeurs verwachtingen die niet helemaal worden ingelost. Aan de basis ligt het toneelstuk Private Fears in Public Places van de Britse schrijver Alan Ayckbourn, dat door nouvelle-vague-veteraan Resnais, 84 inmiddels, werd verplaatst naar Frankrijk. Of het aan de vertaling ligt is moeilijk te zeggen, maar de diverse tragikomische verhaallijnen willen maar niet tot leven komen. Dat de film toch grote prijzen won (oa in Venetië) moet vooral te danken zijn aan het fraaie acteer- en camerawerk.

Le parfum de la dame en noir

Frankrijk 2005. Komedie van Bruno Podalydès. Met o.a. Denis Podalydès, Pierre Arditi, Sabine Azéma, Jean-Noël Brouté en Olivier Gourmet.

Verfilming van een van de romans over journalist/speurneus Rouletabille van schrijver Gaston Leroux (Het spook van de opera). Met behulp van zijn rechterhand, fotograaf Sainclair, onderzoekt de held de dood van een illusionist en gaat op zoek naar zijn moeder, de vrouw in het zwart uit de titel, van wie hij zich alleen haar opvallende geur herinnert. Er gebeurt nog veel meer in dit overvolle avontuur, maar veel leuker dan de plot zijn de absurdistische bijrollen en prachtige decors, die doen denken aan de films van Jean-Pierre Jeunet.

L'insaisissable

Frankrijk 2004. Élisabeth Rappeneau. Met o.a. Pierre Arditi, Élodie Navarre en Michaël Cohen.

Verfilming van een van de romans over journalist/speurneus Rouletabille van schrijver Gaston Leroux (Het spook van de opera). Met behulp van zijn rechterhand, fotograaf Sainclair, onderzoekt de held de dood van een illusionist en gaat op zoek naar zijn moeder, de vrouw in het zwart uit de titel, van wie hij zich alleen haar opvallende geur herinnert. Er gebeurt nog veel meer in dit overvolle avontuur, maar veel leuker dan de plot zijn de absurdistische bijrollen en prachtige decors, die doen denken aan de films van Jean-Pierre Jeunet.

Julie, chevalier de Maupin

Frankrijk 2004. Avonturenfilm van Charlotte Brändström. Met o.a. Pierre Arditi, Pietro Sermonti, Sarah Biasini, Gottfried John en Sarah Biasini.

Verfilming van een van de romans over journalist/speurneus Rouletabille van schrijver Gaston Leroux (Het spook van de opera). Met behulp van zijn rechterhand, fotograaf Sainclair, onderzoekt de held de dood van een illusionist en gaat op zoek naar zijn moeder, de vrouw in het zwart uit de titel, van wie hij zich alleen haar opvallende geur herinnert. Er gebeurt nog veel meer in dit overvolle avontuur, maar veel leuker dan de plot zijn de absurdistische bijrollen en prachtige decors, die doen denken aan de films van Jean-Pierre Jeunet.

Pas sur la bouche

Frankrijk​/​​Zwitserland 2003. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Audrey Tautou, Isabelle Nanty, Pierre Arditi, Jalil Lespert en Sabine Azéma.

Overspel en misverstanden houden een welgestelde Parijse familie bezig, in een vederlichte muzikale komedie van de regisseur van de Auschwitz-documentaire Nuit et Brouillard en het zwaarwichtige meesterwerk Hiroshima mon amour.

Le mystère de la chambre jaune

België​/​​Frankrijk 2003. Mysterie van Bruno Podalydès. Met o.a. Denis Podalydès, Jean-Noël Brouté, Sabine Azéma, Pierre Arditi en Claude Rich.

In de vijfde filmadaptatie van Gaston Leroux' misdaadfeuilleton uit 1907 buigt reporter-speurneus Joseph Rouletabille (Podalydès) zich op Château du Glandier over de moordaanslag op Mathilde Stangerson (de immer verrukkelijke Azéma). De gele kamer waarin het delict heeft plaatsgegrepen blijkt van binnenuit hermetisch afgesloten en de dader spoorloos. Mysterie! Ondanks de lengte en de voor het genre nogal contraproducteve lolbroekerij biedt deze versie van de klassieke breinbreker topacteurs in fruitige rollen en fraaie 'Scope-composities van Christophe Beaucarne. Hetzelfde team tekende twee jaar later voor de evenwichtigere Rouletabille-film Le parfum de la dame en noir.

Tout va bien, c'est Noël

Frankrijk 2002. Drama van Laurent Dussaux. Met o.a. Marthe Keller, Pierre Arditi, Julien Boisselier, Charlotte Valandrey en Jérôme Robart.

In de vijfde filmadaptatie van Gaston Leroux' misdaadfeuilleton uit 1907 buigt reporter-speurneus Joseph Rouletabille (Podalydès) zich op Château du Glandier over de moordaanslag op Mathilde Stangerson (de immer verrukkelijke Azéma). De gele kamer waarin het delict heeft plaatsgegrepen blijkt van binnenuit hermetisch afgesloten en de dader spoorloos. Mysterie! Ondanks de lengte en de voor het genre nogal contraproducteve lolbroekerij biedt deze versie van de klassieke breinbreker topacteurs in fruitige rollen en fraaie 'Scope-composities van Christophe Beaucarne. Hetzelfde team tekende twee jaar later voor de evenwichtigere Rouletabille-film Le parfum de la dame en noir.

L'île bleue

Frankrijk 2001. Oorlogsfilm van Nadine Trintignant en Nadine Trintingant. Met o.a. Anouk Aimée, Evelyne Bouix en Pierre Arditi.

In de vijfde filmadaptatie van Gaston Leroux' misdaadfeuilleton uit 1907 buigt reporter-speurneus Joseph Rouletabille (Podalydès) zich op Château du Glandier over de moordaanslag op Mathilde Stangerson (de immer verrukkelijke Azéma). De gele kamer waarin het delict heeft plaatsgegrepen blijkt van binnenuit hermetisch afgesloten en de dader spoorloos. Mysterie! Ondanks de lengte en de voor het genre nogal contraproducteve lolbroekerij biedt deze versie van de klassieke breinbreker topacteurs in fruitige rollen en fraaie 'Scope-composities van Christophe Beaucarne. Hetzelfde team tekende twee jaar later voor de evenwichtigere Rouletabille-film Le parfum de la dame en noir.

La fausse suivante

Frankrijk 2000. Komedie van Benoît Jacquot. Met o.a. Isabelle Huppert, Sandrine Kiberlain, Mathieu Amalric, Pierre Arditi en Alexandre Soulié.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Les enfants du printemps : Les feuilles mortes

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Les enfants du printemps : Les copains d'abord

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Les enfants du printemps : En haut de l'affiche

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Le dernier plan

België 1999. Komedie van Benoît Peeters. Met o.a. Florin Piersic Jr., Manuela Servais, Mihai Dinvale, Pierre Arditi en Jean-Michel Jarre.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Un amour de cousine

Frankrijk​/​​België 1998. Romantiek van Pierre Joassin. Met o.a. Véronique Genest, Pierre Arditi, Henri Garcin, Philippe Mareuil en Christian Bujeau.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Le comte de Monte-Cristo

Frankrijk 1998. Avonturenfilm van Josée Dayan. Met o.a. Gérard Depardieu, Ornella Muti, Jean Rochefort, Pierre Arditi en Sergio Rubini.

In zijn verfilming van het Marivaux-stuk uit 1724 overtreft durfal Jacquot, veteraan-virtuoos in kostuumdrama, mise-en-scène en acteursregie, zichzelf. Op en om de bühne van een leeg theater herleeft de vileine list-en-bedrog-vertelling over een jonge aristocrate die zich als ridder vermomt om haar toegewezen echtgenoot te leren kennen. Deze blijkt een doortrapte opportunist. Vlammend acteursensemble, de spannende Kiberlain voorop, werd geniaal belicht en gefotografeerd door Romain Winding. Enige rekwisiet van betekenis is de lantaarn die van speler tot speler gaat. Een cinemasterclass in finesse, dynamiek en inventiviteit.

Hasards ou coincidences

Frankrijk​/​​Canada 1998. Drama van Claude Lelouch. Met o.a. Alessandra Martines, Laurent Hilaire, Pierre Arditi, Marc Hollogne en Véronique Moreau.

Fantast Lelouch is nog nooit betrapt op sympathie voor de inhoud en ook in deze film is vorm de aanjager. Romantisch is het wel, tenminste als je van reizen houdt en van Martines waar de camera als een krolse kat omheen draait. In haar vierde rol op rij voor Lelouch gaat ze met haar nieuwste aanbidder - met een camcorder als derde oog - naar Canada, Mexico, de VS en Zuid-Europa op zoek naar onder andere ijsberen, duikers en ijshockeyers. Pierre William Glenn, een Franse topfotograaf, is verantwoordelijk voor de schitterende cameravoering.

Une clinique au soleil

Frankrijk​/​​Duitsland 1997. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Rüdiger Vogler, Evelyne Bouix, Pierre Arditi, Julie Depardieu en Catherine Wilkening.

Fantast Lelouch is nog nooit betrapt op sympathie voor de inhoud en ook in deze film is vorm de aanjager. Romantisch is het wel, tenminste als je van reizen houdt en van Martines waar de camera als een krolse kat omheen draait. In haar vierde rol op rij voor Lelouch gaat ze met haar nieuwste aanbidder - met een camcorder als derde oog - naar Canada, Mexico, de VS en Zuid-Europa op zoek naar onder andere ijsberen, duikers en ijshockeyers. Pierre William Glenn, een Franse topfotograaf, is verantwoordelijk voor de schitterende cameravoering.

Un et un font six

Frankrijk 1997. Komedie van Franck Apprédéris. Met o.a. Pierre Arditi, Brigitte Fossey, Gilles Gaston-Dreyfuss, Vincent Lecoeur en Ludwig Briand.

Fantast Lelouch is nog nooit betrapt op sympathie voor de inhoud en ook in deze film is vorm de aanjager. Romantisch is het wel, tenminste als je van reizen houdt en van Martines waar de camera als een krolse kat omheen draait. In haar vierde rol op rij voor Lelouch gaat ze met haar nieuwste aanbidder - met een camcorder als derde oog - naar Canada, Mexico, de VS en Zuid-Europa op zoek naar onder andere ijsberen, duikers en ijshockeyers. Pierre William Glenn, een Franse topfotograaf, is verantwoordelijk voor de schitterende cameravoering.

Que la lumière soit !

Frankrijk 1997. Komedie van Arthur Joffé. Met o.a. Hélène de Fougerolles, Tchéky Karyo, Ticky Holgado, Pierre Arditi en Sergio Castellitto.

Fantast Lelouch is nog nooit betrapt op sympathie voor de inhoud en ook in deze film is vorm de aanjager. Romantisch is het wel, tenminste als je van reizen houdt en van Martines waar de camera als een krolse kat omheen draait. In haar vierde rol op rij voor Lelouch gaat ze met haar nieuwste aanbidder - met een camcorder als derde oog - naar Canada, Mexico, de VS en Zuid-Europa op zoek naar onder andere ijsberen, duikers en ijshockeyers. Pierre William Glenn, een Franse topfotograaf, is verantwoordelijk voor de schitterende cameravoering.

On connaît la chanson

Frankrijk 1997. Musical van Alain Resnais. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Pierre Arditi, André Dussollier, Agnès Jaoui en Sabine Azéma.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

Messieurs les enfants

Frankrijk 1997. Komedie van Pierre Boutron. Met o.a. Pierre Arditi, François Morel, Zinedine Soualeme, Catherine Jacob en Jean-Louis Richard.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

Le prix de l'espoir

Frankrijk 1997. Romantiek van Josée Yanne. Met o.a. Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Philippe Volter, Françoise Christophe en Jean-Louis Richard.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

L'atelier d'Alain Resnais

Frankrijk 1997. Documentaire van François Thomas. Met o.a. Pierre Arditi, Sabine Azéma, Jean-Pierre Bacri, Sylvette Baudrot en Renato Berta.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

Ciné club: Messieurs les enfants

Frankrijk 1997. Pierre Boutron. Met o.a. Zinedine Soualem, François Morel en Pierre Arditi.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

Passeur d'enfants : L'enfant de Soweto

Frankrijk​/​​Zuid-Afrika 1996. Drama van Franck Apprédéris. Met o.a. Pierre Arditi, Isabel Otero, John Indi, Sammy Sachet en Anton Decker.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

La passion de docteur Bergh

Frankrijk​/​​Duitsland 1996. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Pierre Arditi, Evelyne Bouix en Rüdiger Vogler.

De gevierde chirurg en kankerdeskundige dr. Werner Berg verliest zijn dochter die kanker heeft bij een operatie en besluit zich volledig te wijden aan het onderzoek naar kanker. Hij boekt grote successen maar een farmaceutische fabrikant ziet hierdoor de productie van zijn eigen medicijn in gevaar komen en probeert het werk van Berg te saboteren

Hommes, femmes, mode d'emploi

Frankrijk 1996. Drama van Claude Lelouch. Met o.a. Anouk Aimée, Bernard Tapie, Alessandra Martines, Fabrice Luchini en Pierre Arditi.

Boeiende komedie van Claude 'Une homme et une femme' Lelouche over verschillende soorten relaties, van pas ontluikende kalverliefde tot een vrouw die op haar tachtigste voor het eerst trouwt. In 1996 op het filmfestival van Venetië genomineerd voor een Gouden Leeuw. Lelouche, die in 1962 zijn eerste film regisseerde, maakte ook onder meer Les uns et les autres (1981). (IdH/VPRO Gids)

Dr. Berg - Nur das Leben zählt

Duitsland 1996. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Rüdiger Vogler, Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Julie Depardieu en Catherine Wilkening.

Boeiende komedie van Claude 'Une homme et une femme' Lelouche over verschillende soorten relaties, van pas ontluikende kalverliefde tot een vrouw die op haar tachtigste voor het eerst trouwt. In 1996 op het filmfestival van Venetië genomineerd voor een Gouden Leeuw. Lelouche, die in 1962 zijn eerste film regisseerde, maakte ook onder meer Les uns et les autres (1981). (IdH/VPRO Gids)

Une femme dans mon cœur

Frankrijk 1995. Komedie van Gérard Marx. Met o.a. Pierre Arditi, Michèle Laroque, Sam Karmann, Sarah-Laure Estragnat en Jean-Michel Noirey.

Christian (Arditi), directeur van een reclamebureau, draait een commercial in een ziekenhuis. Hier ontmoet hij Alice (Laroque), de vrouw die hij zeventien jaar geleden liet zitten. Ze is verpleegster en ze vallen opnieuw op elkaar. Alice wil echter niet meer met hem samenwonen. Enkele dagen later ontmoet hij Laura (Estragnat), Alice's dochter. Laura is gefascineerd van de nieuwe minnaar van haar moeder en kan niet helpen ook verliefd op hem te worden. Christian denkt dat Laura zijn dochter is, en Alice spreekt het niet tegen. Het is een poging om de Amerikaanse screwball comedy na te doen in Frankrijk met korte scènes en flitsende dialogen, maar na korte tijd zakt film als een pudding in elkaar. De oude komedies van Howard Hawks zijn toch een stuk beter, want die waren tenminste heel plezierig met personages om van te houden. Marie-Françoise Egret bewerkte haar eigen verhaal tot scenario met Sylvie Chauvet. Het camerawerk is van Jimmy Glasberg. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Une femme dans mon coeur

Frankrijk 1995. Komedie van Gérard Marx. Met o.a. Michèle Laroque, Pierre Arditi en Sarah-Laure Estragnat.

Christian (Arditi), directeur van een reclamebureau, draait een commercial in een ziekenhuis. Hier ontmoet hij Alice (Laroque), de vrouw die hij zeventien jaar geleden liet zitten. Ze is verpleegster en ze vallen opnieuw op elkaar. Alice wil echter niet meer met hem samenwonen. Enkele dagen later ontmoet hij Laura (Estragnat), Alice's dochter. Laura is gefascineerd van de nieuwe minnaar van haar moeder en kan niet helpen ook verliefd op hem te worden. Christian denkt dat Laura zijn dochter is, en Alice spreekt het niet tegen. Het is een poging om de Amerikaanse screwball comedy na te doen in Frankrijk met korte scènes en flitsende dialogen, maar na korte tijd zakt film als een pudding in elkaar. De oude komedies van Howard Hawks zijn toch een stuk beter, want die waren tenminste heel plezierig met personages om van te houden. Marie-Françoise Egret bewerkte haar eigen verhaal tot scenario met Sylvie Chauvet. Het camerawerk is van Jimmy Glasberg. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Les caprices d'un fleuve

Frankrijk​/​​Verenigde Staten 1995. Drama van Bernard Giraudeau. Met o.a. Bernard Giraudeau, Richard Bohringer, Anna Galiena, Roland Blanche en Raoul Billerey.

Bescheiden drama speelt zich af aan de Afrikaanse westkust, eind achttiende eeuw, waar de slavenhandel bloeit. Een blanke aristocraat voedt een 10-jarig slavenmeisje op als zijn eigen dochter, maar krijgt, naarmate ze ouder wordt, ook andere gevoelens voor haar. Wanneer zij en enkele andere slaven worden gekidnapt doet hij er alles aan haar terug te vinden. De fraaie, voor een César genomineerde fotografie van Jean-Marie Dreujou vormt een belangrijk pluspunt en verleent de (woestijn)landschappen een goudkleurige grandeur. De film werd deels in Senegal opgenomen. (RdL/VPRO Gids)

Le raison d'or

Frankrijk 1995. Joël Séria. Met o.a. Jean-Manuel Florensa, Cristiana Réali en Pierre Arditi.

Bescheiden drama speelt zich af aan de Afrikaanse westkust, eind achttiende eeuw, waar de slavenhandel bloeit. Een blanke aristocraat voedt een 10-jarig slavenmeisje op als zijn eigen dochter, maar krijgt, naarmate ze ouder wordt, ook andere gevoelens voor haar. Wanneer zij en enkele andere slaven worden gekidnapt doet hij er alles aan haar terug te vinden. De fraaie, voor een César genomineerde fotografie van Jean-Marie Dreujou vormt een belangrijk pluspunt en verleent de (woestijn)landschappen een goudkleurige grandeur. De film werd deels in Senegal opgenomen. (RdL/VPRO Gids)

Le hussard sur le toit

Frankrijk 1995. Historische film van Jean-Paul Rappeneau. Met o.a. Olivier Martinez, Juliette Binoche, Pierre Arditi, François Cluzet en Gérard Depardieu.

Ten tijde van de release de duurste film ooit gemaakt in Frankrijk, dit historische melodrama van Cyrano de Bergerac-regisseur Rappeneau. De film speelt zich af in 1832. Napoleon is van het toneel en er heerst een machtsvacuüm in Frankrijk, dat bovendien geteisterd wordt door verschrikkelijke cholera-epidemieën. Dit is het decor van een onmogelijke liefdesgeschiedenis tussen een Italiaanse avonturier (Martinez) en een getrouwde Franse adellijke dame (Binoche). Mooie mensen, fraaie kostuums, prachtige landschappen, aangrijpende beelden van de cholera-patiënten en -slachtoffers, maar Martinez slaagt er niet in om de film een ziel te geven.

Passeur d'enfants: L'enfant de Cuba

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Drama van Franck Apprédéris. Met o.a. Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Hervé Arthur Ratto, Carlos Cruz en Gretel Pequeno.

Tijdens de zomervakantie zet Bouix haar zes-jarig zoontje op het vliegtuig naar Cuba. Hij gaat naar zijn vader Cruz. Een maand later wacht ze in Parijs tevergeefs op het kind. Zijn vader heeft besloten dat hij in Havana moet blijven. Na een half jaar hebben alle juridische mogelijkheden om de jongen terug te krijgen niets opgeleverd. In haar vertwijfeling grijpt ze naar illegale middelen. Eerste in een reeks tv-films gemaakt in het kader van de rechten van het kind naar waargebeurde feiten. Door Josef Melnik en Paul Coudret te boek gesteld onder de titel Passeur d'enfants. Apprédéris en Alexandra Deman hebben hieruit de inspiratie geput voor hun strak gestructureerd scenario dat zowel pakkend als spannend overkomt. Goede vertolking. Yves Dahan filmde op locatie in Cuba.

La peau du chat

Frankrijk 1994. Komedie van Jacques Otmezguine. Met o.a. Pierre Arditi, Anne Canovas, Roger Mirmont, Bernard Pinet en Bernard Ballet.

Georges (Arditi) is een acteur die zowat alles aanneemt wat hem aangeboden wordt. Tussen de kleine jobs in en de lange periodes van werkloosheid heeft hij een pracht van een snor laten groeien. Op de vooravond van de vakanties wordt hem een rol aangeboden: deze van een kat in een provincie-theater. Ondanks het protest van zijn familie aanvaardt hij de rol en terwijl hij het masker van de kat op zet moeten zijn vrouw en kinderen zonder hem op reis. Een acteur moet kiezen tussen werk en gezin. Een alledaags probleem dat hier zonder veel enthousiasme uitgewerkt werd tot een doordeweekse dramatische komedie zonder veel diepgang. Jean-Claude Grumberg en Otmezguine baseerden het scenario op de roman La nuit tous les chats sont gris van Grumberg. Jean-Claude Aumont stond aan de camera.

L'affaire Dreyfus

Frankrijk​/​​België 1994. Historische film van Yves Boisset. Met o.a. Thierry Frémont, Pierre Arditi, Bernard-Pierre Donnadieu, Christian Brendel en Philippe Volter.

Tweedelige Frans-Belgische tv-film over de joodse Franse legerkapitein Dreyfus (Frémont) die in 1894 van spionage werd beschuldigd. Hij zou militaire geheimen aan de Duitsers hebben doorgegeven. Bij gebrek aan bewijzen laat het ministerie valse documenten verspreiden om Dreyfus te kunnen veroordelen. Zijn vrouw Lucie (Morante) en zijn broer (Volter) roepen de hulp van de pers in. In feite was het de Franse legerkommandant Charles Walsin Esterhazy (Arditi), overladen met schulden, die aan de Duitse autoriteiten voorstelde militaire inlichtingen te verkopen. Alles wordt in het werk gesteld om de zaak Dreyfus in de doofpot te houden en Esterhazy vrijuit te laten gaan. Diens proces is dan ook een farce, wat Emile Zola (Drouot) tot een woedend J`accuse inspireert. In 1899 komt de waarheid dan toch aan het licht en Dreyfus krijgt gratie (hij werd pas in 1906 in ere hersteld). Merkwaardig sterke tv-film, geschreven door Jorge Semprun en Boisset naar het boek L'affaire van Jean-Denis Bredin. Met zorgvuldige precisie worden de gebeurtenissen beschreven die leidden tot een der grootste crises van de Derde Republiek. Geslaagde epoque-reconstitutie met een schitterende rolbezetting, met o.m. Mesguich als Léon Blum, Demy als Marcel Proust en Berger als de Duitse majoor Von Schwarzkoppen. Enkele te lange en trage passages neem je er graag bij. Bekroond met de Nymphe d'argent op het festival van Monte Carlo in 1995. Camerawerk van Yves Dahan en Robert-Jacques Loiseleux. Het duurde overigens ruim honderd jaar voordat het Franse leger de dwaling van de valse beschuldiging offcieel erkende. Dreyfus stierf in 1935 in een zekere vergetelheid, maar zijn zaak is onlosmakelijk verbonden aan het door de autoriteiten georkestreerde antisemitisme.

Couchettes express

Frankrijk 1994. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Jacques Gamblin, Bernard Haller, Isabelle Renauld, Marc Citti en Gunilla Karlzen.

Gamblin is steward op de slaaptrein Parijs/Venetië. Hij moet kaartjes en identiteitsbewijzen van de reizigers in 'zijn' wagon ophalen. Op zekere dag vraagt een passagier, Haller, om bescherming. Hij lijdt aan een nog onbekende ziekte en hij is niet alleen op de vlucht voor geleerden die hem als proefkonijn willen gebruiken, maar ook voor Bonke, een handelaar in menselijke organen. Een misdaadkomedie met dramatische ondertoon. De film is een poging van alles over te brengen, maar slaagt bijna nergens in. Het rommelige scenario is van Béraud en Bernard Stora, die zich lieten inspireren door de roman La Maldonne des Sleepings van Tonino Benacquista. Alleen een talent als Haller weet de film enkele geslaagde momenten mee te geven. Camerawerk van Alain Levent.

Smoking/No Smoking

Frankrijk 1993. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Pierre Arditi, Peter Hudson en Sabine Azéma.

Uit acht toneelstukken van de Britse dramaturg Alan Ayckbourn, Intimate Exchanges,stelde Resnais twee opeenvolgende films samen, gespeeld door slechts twee acteurs. Azéma neemt vijf rollen voor haar rekening, Arditi vier, en Hudson is de vertelstem. Meervoudig bekroond. Vanavond deel I: Smoking.

Le raisin d'or

Frankrijk​/​​België 1993. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Pierre Arditi, Cristiana Réali, Bernard Pinet, Jean-Manuel Florensa en Daniel Villates.

Baron Arditi heeft een grondige afkeer aan werken, maar een groot hart voor zijn vrienden. Logisch dat hij overladen is met schulden. Terwijl de naburige kloosterlingen ploeteren in hun wijngaard, luistert de baron liever naar muziek en organiseert hij regelmatig uitbundige feesten. De onverwachte dood van de opzichter van zijn wijngaarden is dan ook een ware ramp, want zonder hen is er geen oogst. De baron stevent af op een regelrechte ramp. Zwakke komedie met morele ondergrond. Het cynisme dat Seria gewoonlijk kenmerkt, is hier verdwenen en vervangen door tedere humor die echter niet kan overtuigen. Seria's scenario stelde Yves Dahan in de gelegenheid om enkele mooie beelden te schieten van de wijngaarden van de Bordelais.

La petite apocalypse

Italië​/​​Polen​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Costa-Gavras. Met o.a. Pierre Arditi, Anna Romantowska, Maurice Bénichou, Carlo Brandt en Jacques Denis.

Een uit Polen geëmigreerde schrijver woont bij zijn ex- vrouw die getrouwd is met burgeois henry. De dromerige en gedesillusioneerde auteur verwisselt al grappenmakend een gloeilamp, waarna alles verandert. Henry en zijn depressieve vriend Jacques geloven dat het zelfmoord is, en besluiten van hem een held en martelaar te maken, zodat zijn dood dragelijk wordt en niet voor niets is geweest. Costa-Gavras die politieke films maakt, waagt zich deze keer op het komische vlak zonder dit helemaal in de vingers te hebben.

La femme et le pantin

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Spanje 1992. Romantiek van Mario Camus. Met o.a. Pierre Arditi, Maribel Verdú, José Manuel Cervino, Thierry Gimenez en Antonio Flores.

In een Parijse bar vertelt Matthieu (Arditi) aan zijn ex- chauffeur het romantische avontuur dat zijn leven vernietigde. Matthieu werd naar Spanje gezonden met de opdracht een gebouw op te knappen. Tijdens een wandeling ontmoet hij Estrella (Verd[KA1]u), een jonge, sensuele vrouw met een intrigerende schoonheid. Hoewel Matthieu twintig jaar ouder is dan Estrella, gaat hij voor haar volledig door de knie[KA3]en. Zij onderwerpt hem vervolgens aan haar grillen en maakt van hem een speelbal in een bijna onverdragelijke verhouding van aantrekken en afstoten. De vijfde verfilming van dit liefdesdrama, na Jacques de Banoncelli`s erotisch geladen gelijknamige film (1928) met Conchita Montenegro en Andr[KA1]e Conti, Joseph von Sternberg`s surrealistische THE DEVIL IS A WOMAN (1935) met Marlene Dietrich en Lionel Atwill, Julien Duvivier`s gelijknamige film (1958) met Brigitte Bardot en Antonio Vilar, en Luis Bu[KA6]nuel`s CET OBSCUR OBJECT DU D[KA1]ESIR (1977) met Carole Bouquet en Fernando Rey. Evenals Buñuel weet Camus gebruik te maken van de zwoele, verdorven sfeer die schitterend verpersoonlijkt wordt door Verdú, met Arditi als het gewillige, hulpeloze slachtoffer. Het scenario is van Jean-François Goyet en Edouard Niermans naar de roman van Pierre Louÿs. Het camerawerk is Jaume Peracaula en bevat stemmige, donkere beelden.

L'ombre

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1992. Thriller van Claude Goretta. Met o.a. Pierre Arditi, Jacques Perrin, Maurice Garrel, Gudrun Landgrebe en Julie Jézéquel.

Goretta verdiepte zich in de weinig glorieuze hedendaagse realiteit van Zwitserland, en had een vechtfilm op het oog. Het resultaat staat ver af van de hooggestemde verwachtingen van de kijker. Het scenario trapt onvermijdelijke open deuren in omtrent corruptie en macht en ontbreekt het in het bijzonder aan fijnzinnigheid. De kijker steekt niets op van dit verhaal over een prominent journalist en een brave documentaliste, die geconfronteerd worden met een gewelddadige werkelijkheid. Ondanks hun talent als acteurs, lijken Arditi en Perrin in deze armoedige politieke en maatschappelijke beschouwing op marionetten, die niet in staat zijn tot genuanceerd denken. Scenario van regisseur Goretta, Muriel Teodori en Efrem Camerin.

Plaisir d'amour

Frankrijk 1991. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Pierre Arditi, Françoise Fabian, Dominique Blanc, Cécile Sanz de Alba en Heinz Bennent.

De schrijver van kasteelromannetjes, Guillaume de Burlador (Arditi) - Willy voor intimi - wordt aangeworven als de huisleraar van de dertien-jarige Flo. Ze woont op het paradijselijke eiland Anatha. Als Willy aankomt, wordt hij ontvangen door drie aantrekkelijke, goedgeklede en wel verzorgde vrouwen van uiteenlopende leeftijd: Do (Fabian), een ouder familielid, Flo`s moeder Clo (Blanc) en haar zuster Jo (Sanz de Alba). Het kind zou opgehouden zijn in Spanje, maar in werkelijkheid bestaat ze niet. Alles wat de drie vrouwen van Willy willen, is dat hij regelmatig met hen tussen de lakens glijdt voor een stevige portie seks. Ze proberen Willy met allerlei trucs en geneugten te verleiden, maar hij is een echte romanticus en heeft een totaal andere voorstelling over de liefde. Ook de mythe dat Flo wél bestaat, houden ze in stand met listen en verzinsels totdat Willy hen ervan beschuldigt dat ze Flo gevangen houden. Dan bekennen ze dat ze haar als lokaas hebben voorgehouden. Regisseuse Kaplan heeft gezorgd voor een vlot tempo en ze laat de kijker van de ene grappige situatie in de andere rollen. In het scenario dat zij met Jean Chapot schreef heeft ze niet alleen allerlei hilarische toestanden gestopt, maar ook hele handige afleidingsmanoeuvres die de pret flink verhogen. Idem voor de uitstekende bijrollen van Bennent als de homoseksuele butler Raphaël of Dux als Cornelius, een grof gebekte bezoeker. Aanvankelijk een toneelklucht maar op de juiste manier voor de film bewerkt, optimaal het medium benuttend. Het camerawerk is van Jean-François Robin.

Les clés du paradis

Frankrijk 1991. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Gérard Jugnot, Pierre Arditi, Philippine Leroy-Beaulieu, Fanny Cottençon en François Perrot.

Bekend schrijver Arditi zit zonder inspiratie en vrouwen. Hij moet daarentegen hoge alimentaties betalen. Van arren moede gaat hij zijn sullige broer Cavaillac in Bretagne bezoeken. Die is leraar Frans en woont in een huis dat aan Arditi toebehoort. Al jarenlang belazert Arditi zijn broer door met diens kort gekapte kindvrouwtje tussen de lakens de duiken. De uitgebluste auteur stelt zijn broer voor om radicaal van plaats te wisselen: beroep, vrouw(en), huis etc. Zo gezegd zo gedaan en het te verwachten resultaat blijft zeker niet uit: Cavaillac krijgt groot succes als literator en Arditi's problemen worden steeds groter. Een muffe film, waaraan alleen de zeelucht van de Bretonse kust verfrissend is. Kijkbuisvoer, waarbij je niet naar de logica moet zoeken. Alexandre Jardin schreef het scenario, waarvoor regisseur Philippe De Broca ook op de credits vermeld staat en Jean-Marie Le Menier, deed de fotografie, waarschijnlijk het enige pluspunt van de film.

Vanille fraise

Frankrijk​/​​Italië 1990. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Arditi, Jacques Perrin, Riccardo Cucciolla, Giuseppe Cederna en Pino Quartullo.

Een rustig en tevreden stelletje, dat een kleine porceleinfabriek beheert, krijgt een gevaarlijke opdracht toevertrouwd, gericht tegen een bende terroristen. Ze moeten een schip - THE MALTESE FALCON (!) - dat geladen is met raketten, laten zinken. Zoals altijd komt G[KA1]erard Oury met een boertige klucht maar hij gaat deze keer de mist in met de bijzaken. Een ongeloofwaardig scenario (van hemzelf en Danièle Thompson) met een mengsel van potsierlijkheid en geweld als een parodie op de stijl van James Bond en vrijzinnige variaties op de eeuwige driehoeksrelatie. Het einde van het liedje is een smakeloze film van weinig niveau. Het is jammer dat er zulke prima acteurs meedoen. Achter de camera stond Luciano Tovoli.

Légitime défense

Frankrijk 1990. Misdaad van Claude Grinberg. Met o.a. Bulle Ogier, Bernard Fresson, Jean-marc Bory, Pierre Arditi en J.C. Bouvet.

Een scenario van de misdaadverhalenschrijver Paul Andr[KA1]eota. Een president-directeur geeft zichzelf de schuld van de (onopzettelijke) moord op een jonge toneelspeler, maar het onderzoek brengt veel meer verontrustends naar boven over iets, dat aanvankelijk onder de gemengde berichten in de krant thuis leek te horen. Goede spelprestaties.

Largo Desolato

Frankrijk 1990. Drama van Agnieszka Holland. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Blanc, Eva Darlan en Jean-Claude Dauphin.

De tragische geschiedenis van een dissidente schrijver die blootstaat aan de vervolgingen van het totalitaire regime in zijn land. In werkelijkheid is dit de verhulde autobiografie van de schrijver Vaclav Havel in de vorm van een toneelstuk, dat hier verfilmd is door een cineaste met een hoogontwikkeld gevoel voor ruimte, belichting en ritme. Bovendien weet zij uitstekend een dreigende, sombere en trieste sfeer op te wekken. Een zeldzaam voorbeeld van een geslaagde tv-verfilming van een toneelstuk.

Jane

Frankrijk 1990. Komedie van Claudine Guilmain. Met o.a. Maria Pacôme, Pierre Arditi, Catherine Samie, Michel Robbe en Jacques Crépineau.

De wederwaardigheden van een actrice in het boulevardgenre, die zowel een nieuw publiek probeert te veroveren als een nieuwe liefde. Geschreven door Maria Pac[KA4]ome die zichzelf de hoofdrol heeft gegeven (zoals gewoonlijk) waarin zij schaamteloos slecht spel neerzet (zoals gewoonlijk). Meer is er niet over deze produktie te zeggen, behalve dat Arditi er nog het beste van probeert te maken terwijl de aparte ideeën van filmregisseuse Guilmain op het kleine scherm helemaal niet overkomen.

Duo

Frankrijk 1990. Drama van Claude Santelli. Met o.a. Pierre Arditi, Evelyne Bouix, Denise Gence, Matthias Habich en Jean-Jacques Moreau.

Een bewerking van de roman van Colette met inbegrip van de onnavolgbare sensuele sfeer die zij weet te scheppen, waarin het noodlot en de humor (Senia in de rol van gekke pianist mag niemand missen) het tegen elkaar afleggen. Het is de zorgvuldige regie die het mogelijk maakt deze sfeer - hoewel iets te nadrukkelijk aanwezig - over te brengen. Uitstekend spel en mooie plaatjes van Jean Monsigny.

Condorcet: Un homme des Lumières

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Nadine Alari, Jacques Dufilho en Daniel Gélin.

Een trouwe bewerking van het boek van Elizabeth en Robert Badinter. De kindertijd, de jeugd en het debuut van de beroemde Franse filosoof en wiskundige (1743-1794). Deze eerste film loopt tot het jaar 1786, toen hij beroemd werd. Het was Alembert, die hem naar Parijs riep en introduceerde in de liberale gemeenschap van die tijd. Opmerkelijke tijdsreconstructie en talrijke boeiende personages. Er is grote zorg besteed aan de geloofwaardigheid, en de Zwitserse cineast brengt weet een groot deel van zijn talent voor zelfwaarneming op de tv over. Een enkel voorbehoud: Dufilho als Voltaire kan echt niet, alleen al vanwege zijn bouw!

Condorcet: Naissance d'un Républicain

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Daniel Gélin, Jacques Dufilho en Bulle Ogier.

Tweede deel van een trilogie, gewijd aan Condorcet (1741- 1794) oftewel de jaren van 1789 tot 1792, waarin hij zich voor de zaak van de Revolutie inzet, terwijl hij een gematigde opstelling inneemt. Hij stuit ditmaal echter op een eerste mislukking. Al zijn vrienden behalve hij worden gekozen, want in de ogen van de derde stand blijft hij de markies Condorcet. Getuigt van dezelfde kwaliteiten Un homme des Lumières plus dat er deze keer nieuwe personages opduiken.

Condorcet: Mort d'un républicain

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Nadine Alari, Jean-Marc Bory en Jacques Denis.

De laatste jaren van de filosoof Condorcet (1743-1794), ten tijde van de Revolutie. Ook zijn politieke rol als te gematigd republikein, ongetwijfeld om te ontsnappen aan de Terreur (en het 'voormalig markies'), tot aan zijn zelfmoord, komen aan bod. Een zorgvuldige en aandachtige regie van de Zwitserse cineast, die een hele boeiende Condorcet beschrijft, zeer genuanceerd gebracht door Arditi, op basis van het boek van Elizabeth en Pierre Badinter, met overigens eerstgenoemde als co-scenariste.

Suivez cet avion

Frankrijk 1989. Komedie van Patrice Ambard. Met o.a. Lambert Wilson, Isabelle Gélinas, Claude Piéplu, Clovis Cornillac en Maria Meriko.

De diverse wederwaardigheden van een al te perfectionistische werknemer. Zijn vrouw heeft hem verlaten en hij is het slachtoffer van een bezitterige moeder die hem laat volgen door een detective, terwijl ook één van zijn vrouwelijke collega's achter hem aanzit. Een tamelijk onbeduidende komedie, opgebouwd rond een te mager gegeven waaraan bovendien een onsamenhangend scenario ten grondslag ligt. Een paar goede ideeën die visueel niet altijd even goed benut werden.

Radio Corbeau

Frankrijk 1989. Misdaad van Yves Boisset. Met o.a. Claude Brasseur, Pierre Arditi, Christine Boisson, Evelyne Bouix en Julien Bukowski.

Een clandestiene radiozender stelt onophoudelijk het schaamteloze gedrag uit het heden en verleden van dorpsbewoners aan de kaak. Aanvankelijk vindt men het wel leuk, maar als er te veel vuile was wordt buiten gehangen, waar iedereen bij betrokken is, laaien de hartstochten op en er breken gewelddadigheden uit. De politie moet tussen beiden komen. Gelukkig komt er een soort Kuifje op de proppen en ook Zorro arriveert. Nogmaals stelt de geëngageerde filmer Boisset de samenleving verantwoordelijk, maar in dit dieptepunt hebben we te maken met een nogal wild tekeer gaande camera die allerlei cliché's in beweging brengt. RADIO CORBEAU steekt ook magertjes af bij de beroemde film LE CORBEAU van H.G. Clouzot. Scenario van Alain Scoff en regisseur Boisset. Ook bekend als MAKING WAVES.

Palace

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Blanc, Jean Carmet, Darry Cowl en Eva Darlan.

Dit gedrocht bestaat uit een aantal scenes waartussen de titel het enige verband vormt, aangezien ze zich in een etablissement met een aantal zeer gevarieerde en vooral seksueel provocerende attracties afspelen. De totale afwezigheid van een scenario kan niet goedgemaakt worden door de acteurs, die te goed zijn voor deze logge en vulgaire komedie. De auteur komt uit de wereld van het toneel of, om precies te zijn, het kleinkunsttheater, maar niets van wat hij op het witte doek of de TV geproduceerd heeft voegt ook maar iets aan zijn toneelwerk, dat hem terecht beroemd gemaakt heeft, toe. Daar komt dan nog eens de verschrikkelijk vlakke regie bij, waardoor de film meer weg heeft van een soort revue, waarin iedereen drie korte optredens doet om vervolgens weer te verdwijnen. Meer verbijsterend dan

Les grandes familles

Frankrijk 1989. Denys de La Patellière. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Piccoli, Roger Hanin, Anna Galiena en Renée Faure.

In feite een `remake` van de film uit 1958 van de regisseur zelf, toendertijd een immens commercieel succes. Het is een bewerking van de complexe trilogie ([KL]Les grandes familles, La chute des corps[KLE] en [KLE]Le rendez-vous aux enfers[KLE])over een puissant rijke familie, die fortuinen aan elkaar verspelen en op cynische wijze wraak op elkaar nemen worden die Maurice Druon de Prix Concourt opleverde. Deze tv-bewerking is beter dan de (wat trage, boodschapuitdragerige en nogal op Gabin afgestemde) bioscoopfilm. Hij blijft dichter bij het boek, is minder demagogisch en bevat omdat hij langer is een meer uitgewerkte karaktertypering. Een onpersoonlijke maar goede regie, want technisch is het allemaal heel goed uitgewerkt.

Les grandes familles

Frankrijk 1989. Edouard Molinaro. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Piccoli, Roger Hanin, Evelyne Bouix en Catherine Arditi.

Een tot in de puntjes uitgewerkte bewerking (door Maurice Druon zelf, Pierre Moustiers en de regisseur) van het succesvolle epos van de romancier Maurice Druon, die op realistische en meedogenloze wijze de heersende klasse in Frankrijk ten tijde van het interbellum (de periode tussen WO I en WO II) beschrijft. Denys de la Patelli[KA2]ere maakte in 1958 van deze roman al eens een (slechte) bewerking voor film. Deze plichtmatige versie lijdt aan wisselvallig spel en een gebrek aan persoonlijke stijl. Daarentegen zijn wel de sfeer en de mentaliteit van destijds goed weergegeven.

Le parfait amour

Frankrijk 1989. Mysterie van Jean-Pierre Marchand. Met o.a. Pierre Arditi, Christine Citti, Danièle Lebrun, Jean-Marc Maurel en Jean-Paul Bonnaire.

Marion (Citti) is een jonge avontuurlijke vrouw uit de provincie, die zich als dienstbode aanbiedt op een kasteel waarvan de sfeer haar uitstekend bevalt: een (te) verleidelijke en hoffelijke heer des huizes, een echt kasteel met vervallen torens, een groot park, wenteltrappen en ontoegankelijke kamers en heel wat (echte of ingebeelde?) mysteries voor een amateurdetective. Prachtige decors, betoverende buitenopnamen, verontrustende sfeer, boeiende personages, fraai acteerwerk, kortom: een zeldzaam goede tv-film.

L'épingle noire : Les sept figures

Frankrijk 1989. Komedie van Maurice Frydland. Met o.a. Pierre Arditi, Caroline Chaniolleau, Gérard Desarthe, Jean Bouise en Véronique Silver.

Eerste deel van de serie naar een in de beste indianenverhalentraditie geschreven romancyclus van Dominique Saint-Alban. Een jonge aristocraat van het platteland neemt op de avond van het bal ter gelegenheid van zijn verloving de benen omdat hij bang is voor het burgerlijke, ordelijke en vooral vreugdeloze leven dat hij in het verschiet ziet liggen. Hij gaat naar Parijs, waar hij in bakkerskleren door de straten zwerft, ondanks zichzelf meedoet aan een vechtpartij, half dood in de hoek van een flat wordt achtergelaten, wordt gevonden, kennismaakt met de mysterieuze figuren uit de titel van de film... oef! Het is kiezen of delen: een alternatief bestaat er niet in dit genre. Uitstekende regie en oogstrelende decors. Er wordt in de juiste toonaard geacteerd.

L'épingle noire : Le château du Taureau

Frankrijk 1989. Komedie van Maurice Frydland. Met o.a. Pierre Arditi, Catherine Chaniolleau en Victor Garricier.

Tweede deel van de serie. De jonge aristocraat Damien (Arditi) is in Parijs meubelmaker geworden. Uit liefde voor de mooie Lorraine (Chaniolleau) laat hij zich in met allerlei duistere zaakjes. Zo hoopt hij te worden opgepakt en opgesloten in het kasteel uit de titel, waar de vader van Lorraine (en van St[KA1]ephanie, want de actrice speelt een dubbelrol als tweeling) gevangen wordt gehouden. Zij is daar ook en heeft de griffier en de bewaker al voor haar zaak gewonnen. Damien belandt bij vader in de cel. Nu moet er nog worden ontsnapt... De regisseur mikt steeds weer op de populaire romantiek van die tijd, en zijn combinatie van het boertige en het melodramatische, van indianenverhaal en detective is uiteindelijk zelfs (enigszins) origineel te noemen.

Une vie comme je veux

Frankrijk 1988. Drama van Jean-Jacques Goron. Met o.a. Miou-Miou, Pierre Arditi, Vincent Lindon, Jean-Marc Thibault en Hito Jaulmes.

Laurence (Miou-Miou), 38 jaar, leidt een burgerbestaantje met haar twee kinderen en haar echtgenoot die afgevaardigde is, en voor wie de politiek alles is. Zij voelt zich in de steek gelaten en ontevreden met haar baantje van `ghost-writer` op een uitegeverij tot op het moment dat zij Arthur (Lindon) ontmoet, een verleidelijke jongeman die tien jaar jonger is dan zij. Uiteraard het eeuwige verhaaltje van de klassieke liefdesrelatie en de driehoeksverhouding. Deze televisieregisseur brengt in een dergelijk thema niets nieuws aan en stelt zich tevreden met het zich ondergeschikt maken aan de acteurs die - gelukkig maar - overtuigend en geloofwaardig zijn in een vrij gewoon scenario.

Un métier de Seigneur

Frankrijk 1988. Oorlogsfilm van Edouard Molinaro. Met o.a. Christopher Lee, Pierre Arditi, Annie Girardot, Evelyne Bouix en Alan Adair.

Een bewerking van de roman van Pierre Boulle over de belevenissen van een Franse schrijver in Frankrijk en Engeland tijdens WO II. Het vakmanschap van Molinaro blijkt uit de reconstructie van die periode.

Natalia

Frankrijk 1988. Oorlogsfilm van Bernard Cohn. Met o.a. Philippine Leroy-Beaulieu, Pierre Arditi, Ludmila Mikaël, Dominique Blanc en Gérard Blain.

Frankrijk onder de bezetting van de nazi`s. Natalia, dochter van ge[KA3]immigreerde Poolse joden, wordt de ma[KA4]itresse van een filmregisseur die haar valse papieren en een rol in zijn film bezorgt. Maar zij wordt herkend, aangegeven en naar een kamp gedeporteerd, waaruit zij na de oorlog weerkeert om te vernemen dat haar ouders en haar vriend dood zijn. Daarna is zij niet meer dan een menselijk wrak dat zich aan het leven vastklampt. Cohn, ex-filmrecensent en assistent van Bresson, heeft zonder twijfel veel van zichzelf en zijn herinneringen in zijn eerste speelfilm gestopt. De film is niet overal even sterk, omdat hij met details overladen is en een vaag scenario bevat (Cohn schrijft zijn eigen scenario's). Maar hij is wel boeiend en de mentaliteit van sommigen in deze periode wordt aan het licht gebracht en er wordt met veel overtuiging gespeeld.

Monsieur Vernet

Frankrijk 1988. Komedie van Pierre Sabbagh. Met o.a. Gérard Caillaud, Christiane Minazolli, Françoise Fleury, Maria Blanco en Pierre Arditi.

Oorspronkelijk was dit verhaal een roman, L'Ecornifleur van Jules Renard. Hijzelf maakte er in 1903 een toneelbewerking van voor het Théâtre Antoine. Sabbagh heeft alleen het toneelstuk verfilmd zonder enige notie van mise en scène. Blijven echter de kracht en de bittere ironie van Renard en de bevredigende acteerprestaties.

La passerelle

Frankrijk 1988. Thriller van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Pierre Arditi, Mathilda May, Jany Holt, Aurelle Doazan en Jean-Marie Marion.

Bewerking door Paul Berthier en regisseur Sussfeld van de roman Savage Holiday van Richard Wright die een magere structuur bevat en waarin uitsluitend de psychologie interessant is. Een totaal overbodig scenario, dat voornamelijk uit vulling bestaat, is het gevolg. Een tamelijk mat geheel maar in elk geval is de regisseur erin geslaagd vluchtige personages in een afgesloten ruimte neer te zetten, hetgeen dramatisch interessant is, en gelukkig worden ze door goede vertolkers gespeeld. Dit redt zijn film voor een deel. Het verhaal: een jonge vrouw probeert haar buurman zover te krijgen dat hij toegeeft het ongeluk van haar zoontje dat in coma ligt, te hebben veroorzaakt. Camerawerk van Robert Fraisse.

L'homme de pouvoir

Frankrijk 1988. Misdaad van Maurice Frydland. Met o.a. Pierre Arditi en Macha Méril.

Op zijn veertigste wordt Pierre Cerf-Lebrun minister. Dan ontstaat er een schandaal, waardoor de mensen zich van hem afkeren. Hij wordt ervan beschuldigd gevangenen te hebben gemarteld tijdens de oorlog in Algerije. Dit nogal naargeestige scenario zit goed in elkaar en de personages zijn overtuigend. De echte feiten over de Algerijnse oorlog worden echter achterwege gelaten.

Bonjour l'angoisse

Frankrijk 1988. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Pierre Arditi, Guy Marchand, Jean-Pierre Bacri en Bernard Fresson.

Michaud (Serrault), staflid bij een beveiligingsfirma, is verlegen en nogal angstig. Het idee dat hij ontslagen zou worden bezorgt hem depressies. Bovendien wordt hij gefotografeerd voor een bank, juist op het moment dat daar een overval wordt gepleegd. Er ontstaan allerlei komische verwikkelingen. Op een wrange en zeer overtuigende manier worden de dwaasheden van onze maatschappij getoond. Serrault vertolkt de hoofdrol uitstekend. Scenario van Marcel Gotlieb en regisseur Tchernia, die zijn eigen boek bewerkte. Camerawerk van Jean Tournier.

Pattes de velours

Frankrijk 1987. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Bouquet, Bernadette Lafont, Caroline Silhol en Roger Carel.

Als artsenbezoeker en bigamist leidt Paul-Emile Julien Poltergeist (!) een aangenaam leventje, maar de ellende begint wanneer zijn twee echtgenoten toevallig met elkaar kennis maken. Als één van de weinige cineasten is Nelly Kaplan in staat al het verwoestende talent dat zij op het witte doek bezit, ook op tv over te brengen, zoals in deze satirische tv-film over de tegenstrijdigheden van de seksualiteit. Het is duidelijk dat de acteurs, met Arditi in de rol van Poltergeist voorop, voor honderd procent haar vrienden en medeplichtigen zijn.

La petite allumeuse

Frankrijk 1987. Komedie van Danièle Dubroux. Met o.a. Roland Giraud, Pierre Arditi, Tanya Lopert, Alice Papierski en David Léotard.

Jean-Louis is 37 jaar, leraar en directeur van het kamp waar Camille, veertien jaar, haar vakantie doorbrengt. Hij laat zich door haar verleiden. Hij wordt zo de rivaal van Samuel, een van zijn voormalige leerlingen. De vader van Camille moet tussenbeide komen. (Het zijn niet meer dan kinderen...). Van dit modieuze en makkelijke thema heeft Dubroux een oppervlakkig werkje gemaakt omdat het scenario niet voldoende is uitgebuit. Een slaperige, volkomen tamme tragi-komedie, hoewel de acteurs nog hun best doen.

Flag

Frankrijk 1987. Misdaad van Jacques Santi. Met o.a. Richard Bohringer, Pierre Arditi, Julien Guiomar, Philippe Leroy en Anne Letourneau.

Doorsnee detectivefilm met traditionele, clichématige personages, die niet erg geloofwaardig overkomen, zoals een ontspoorde inspecteur of een simpelweg door misdadigers omgekochte chef van de anti-criminaliteitsbrigade! Even grof als onbeduidend want deze personages bezitten nauwelijks diepte. Maar Guiomar speelt heel expressief de baas van het speelhol en bordeel! Simon Michael-Tansou schreef samen met de regisseur het scenario. François Protat tekende voor de fotografie. Debuut van Santi, die het vak o.a. bij Claude Zidi leerde als regie-assistent.

De guerre lasse

Frankrijk 1987. Oorlogsfilm van Robert Enrico. Met o.a. Nathalie Baye, Christophe Malavoy, Pierre Arditi, Philippe Clévenot en Jean Bouise.

Wat doe je wanneer rondom je de terreur zichtbaar is van een zelfuitgeroepen afsplitsregering die collaboreert met een misantropenregime dat de wereld in een oorlog heeft gestort? Die gewetenskwestie wordt acuut voor industrieel Charles, tijdens WO II beneden de Vichy-demarcatielijn comfortabel conflictafzijdig. Totdat vieux copain en Résistance-man Jérôme binnenvalt met de mooie en getroebleerde artsenweduwe Alice, en alles uit de manipulatiekast haalt om een Joods gezin te redden. Sterk bezet drama met grijstonen en hartsvalkuilen, ouderwets behoedzaam geënsceneerd door genremeester Enrico (1931-2001).

Agent Trouble

Frankrijk 1987. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Catherine Deneuve, Richard Bohringer, Tom Novembre, Pierre Arditi en Dominique Lavanant.

Deze 26ste film van Jean-Pierre Mocky geeft een getrouwe weergave van de roman [KL]The Man who loved Zoos[KLE] van Malcolm Bosse. Het verhaal gaat over een tante die de moord op haar neef gaat wreken. De toon is op het eerste gezicht ijzig humoristisch, maar de neef, een charmante jongen, heeft de vijftig passagiers van een bus beroofd die hij dood aantrof in een sneeuwstorm. De film is een hommage aan Hitchcock (met name door de muziek). Er moet wel een toontje lager gezongen worden tegenover de virtuositeit van de 'meester.'

État de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi, Philippe Léotard en Dominique Labourier.

Langdradige geschiedenis over de problematische liefdes van een staatssecretaris, een vrouwelijke president-directeur en een bankier. Zij vinden elkaar weer, verlaten elkaar, vinden elkaar weer, enz. De regisseur heeft een dergelijk thema in een modern jasje willen steken door het in een sociaal-politieke context te plaatsen. Maar de personages en de situaties zijn zo stereotiep dat het geheel nauwelijks geloofwaardig aandoet. De acteurs doen alles om er wat van te maken, maar het wordt maar niet aannemelijk. ETAT DE GRACE laat de kijker onverschillig; van Rouffip zijn we beter gewend.

Suivez mon regard

Frankrijk 1986. Komedie van Jean Curtelin. Met o.a. Richard Berry, Patrick Bruel, Tom Novembre, Dominique Pinon en Zabou Breitman.

Deze film is eigenlijk een unieke onderneming en zou ook EEN DAG IN PARIJS kunnen heten: een opstopping onderweg naar het werk en een opstopping onderweg naar huis. Wel honderd acteurs verschijnen op het scherm, variërend van 15 sekonden tot 2 minuten, hoewel het geen sketches zijn: er is een eenheid van toon en sfeer. Diverse situaties worden kil en afstandelijk bestudeerd. De film doet aan PLAYTIME van Jacques Tati denken. Sommigen zullen het fascinerend vinden, anderen afschuwelijk. Ook bekend als JE HAIS LES ACTEURS.

Mélo

Frankrijk 1986. Drama van Alain Resnais. Met o.a. André Dussollier, Pierre Arditi, Fanny Ardant, Sabine Azéma en Jacques Dacqmine.

Publieksgeroezemoes. Een hand slaat de bladzijden van een theaterprogramma om. 'Montrouge, juni 1926.' Dan: doek op voor Henri Bernsteins drieakter over de verwoestende kracht van de liefde. In Resnais' bewerking van het boulevardmelodrama over twee bevriende violisten en de vrouw die alles verandert vloeit op sublieme wijze theater in film over. Het fantastische acteurstrio, de sprankeldialogen, Jacques Saulniers Art Déco-sets, de subtiele belichting en fotografie van Charles Van Damme - ziehier het summum van tijdloze elegantie in cinema. Dussoliers monoloog in de eerste akte is adembenemend.

L'état de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi en Dominique Labourier.

De man is weinig productief en zijn oeuvre prettig ongrijpbaar, maar Jacques Rouffio (Violette & François) weet altijd het maximum uit zijn sterke rolbezettingen te halen. Zo ook in deze, min of meer tussen de genres opererende liefdesgeschiedenis. Daarin zet de stiekeme affaire tussen een socialistische minister en een gehuwde succesonderneemster hun levens op scherp. De film, een soms ietwat soaperige middenmoter, heeft last van typisch Frans salonsocialisme. Casting van het iets-te-mooie-mensenkoppel Garcia/Frey doet natuurlijk aan hun spel niets af. Warme composities van Philippe Sarde.

Strictement personnel

Frankrijk 1985. Misdaad van Pierre Jolivet. Met o.a. Pierre Arditi, Jacques Penot, Caroline Chaniolleau, Jean Reno en Robert Rimbaud.

De gebroeders Jolivet hebben zich een weg gebaand als entertainers. Pierre Jolivet heeft nu op eigen kracht een ernstige soms tragische film gemaakt. Zelfmoord van de vader en geestelijke zelfmoord van de zoon wanneer die achter de ware aard van zijn familie komt. Ontgoochelende humor. Dit alles onder het mom van een thriller. Ondanks enige onhandigheid kan deze film het begin van een tweede carrière inluiden. Scenario van de regisseur.

Adieu Blaireau

Frankrijk 1985. Thriller van Bob Decout. Met o.a. Philippe Léotard, Annie Girardot, Jacques Pénot, Juliette Binoche en Amidou.

Als hij tot zijn nek in de gokschulden zit, sluit Gégé een contract als beroepsmoordenaar af. Hij is echter zo onhandig en gevaarlijk voor zichzelf, dat zijn werkgevers besluiten hem uit de weg te ruimen. Ondanks de liefde van een vrouw die hem weer hoop geeft wordt hij uiteindelijk na een moedige strijd voor zijn leven, toch vermoord. De inhoud van deze film is van weinig belang. De ergenis hierover verdwijnt nu en dan door de geraffineerd geschoten plaatjes.

Les Enfants

Frankrijk 1984. Drama van Marguerite Duras. Met o.a. Alexandre Bougosslavsky, Daniel Gélin, Tatiana Moukhine, Martine Chevalier en André Dussollier.

Ernesto, zoon van hele eenvoudige ouders, lijkt wel dertig jaar terwijl hij pas zeven is. Hij gaat niet vaak naar school, maar verwerft desondanks encyclopedische kennis op universitair niveau. Hij keert tenslotte terug tot de eenvoud van het alledaagse gezinsleven. Deze film straalt een enorme energie uit en is uit het leven van de personages gegrepen. Duras vervolgt, via hen, haar bittere en wanhopige monoloog gewijd aan onze eenzaamheid en suggereert de herleving van een tegenwoordig zeldzaam medeleven. Met fascinerende beelden geeft zij uiting aan haar obsessies.

L'amour à mort

Frankrijk 1984. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, Pierre Arditi, Fanny Ardant, André Dussollier en Jean Dasté.

Simon (Arditi) bezwijkt plotseling en wordt dood verklaard. Maar even later staat hij toch weer op. Sterker, deze ervaring maakt hem levenslustiger dan voorheen. Zijn geliefde, Elisabeth (Azéma), staat voor raadselen, en een bevriend stel probeert het incident religieus te duiden. Stylist Alain Resnais (Hiroshima mon amour) maakte een wat sombere, naar binnen gekeerde verhandeling over liefde en dood, waarbij de muziek van Hans Werner Henze grotendeels de sfeer bepaalt. In eigen land genomineerd voor vijf Césars, waaronder voor beste film en het camerawerk van Sacha Vierny.

Femmes de personne

Frankrijk 1984. Drama van Christopher Frank. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Marthe Keller, Caroline Cellier, Fanny Cottençon en Philippe Léotard.

Deze tegen het damesdrama aanleunende, traditioneel opgezette film gaat over drie vrouwen, die carrière gemaakt hebben in de medische wereld. Hierdoor zijn hun relaties met mannen in het slop geraakt. Dokter Keller is gescheiden en zoekt bevrediging in 'one night stands', wat dan weer onbevredigend werkt. Met Trintignant zou ze wel willen, maar dat lukt dan weer niet. Het huwelijk van haar collega Cellier staat op een laag pitje; die hoopt echter de vonk weer te doen overslaan naar haar uitgebluste echtgenoot Chesnais door aantrekkelijke receptioniste Etienne in zijn armen te duwen. Als assistente Cottençon door haar man verlaten wordt, wil zij zelfmoord plegen. Regisseur Frank schreef het scenario voor deze dramatische film; wellicht had hij dat aan de andere kunne moeten overlaten. Het spel van de hoofdrollen is evenwel goed: ze staan hun mannetje. Camerawerk van Jean Tournier.

La Vie est un roman

Frankrijk 1983. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Vittorio Gassman, Ruggero Raimondo, Geraldine Chaplin, Fanny Ardant en Pierre Arditi.

Een excentrieke graaf bouwt rond WO I een barok sprookjeskasteel om er een mystieke sekte in te herbergen. In het heden is het kasteel een kostschool, waar jaarlijks een symposium van utopisten wordt gehouden. Hun onderling strategisch spel - ook op amoureus terrein - leidt tot onvoorziene uitkomsten. Deze bizarre maar genoeglijke Resnais-film combineert romantische kitsch (als in de vroege seriefilm) met musical-, boulevardklucht- en sprookjeselementen. Ondanks de lichte toon van de 'spielerei' is de strekking pessimistisch : elke 'nieuwe mens-utopie' leidt onvermijdelijk tot repressie. Met humor geacteerd, vooral door de minder bekende namen in de rolbezetting.

Nestor Burma, detective de choc

Frankrijk 1982. Mysterie van Jean-Luc Miesch. Met o.a. Michel Serrault, Jane Birkin, Guy Marchand, Alain Bashung en Jean-Pierre Kalfon.

Een privédetective moet een popzanger van de verdenking van moord bevrijden en komt in een wespennest met onverwachte slachtoffers terecht, waarbij drugssmokkel aan het licht komt maar de jaloezie van de voormalige beschermster van het idool achter de misdaden blijkt te zitten. Deze parodistische en naar de eigen tijd overgebrachte versie van de romans van Léo Malet offert de sfeer en de psychologie van het origineel op aan een vermommingsvehikel voor Serrault, die zijn rol met verve speelt, maar onvoldoende gesteund wordt door absurde vondsten in de regie en het scenario. Een aantrekkelijke rolbezetting krijgt daardoor te weinig kans.

Mon oncle d'Amérique

Frankrijk 1980. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Gérard Depardieu, Nicole Garcia, Roger Pierre, Marie Dubois en Nelly Borgeaud.

Aan de hand van drie fictieve levenslopen giet Resnais de theorieën van neurochirurg-filosoof Henri Laborit (1914-1995) in een hoogst originele cinepuzzelvorm. Textielfabrieksdirecteur René, actrice Janine en schrijver-politicus Jean handelen allemaal zowel naar oerinstincten als naar maatschappelijke 'wetten' zoals door Laborit geponeerd. Deze worden geïllustreerd met rattenexperimenten. Geestoprekkende, veelbekroonde cinema van een meester. Voor het oorspronkelijke afficheontwerp tekende stripauteur Enki Bilal. Nevenrolletje van Catherine Frot, die later tot Frankrijks meest geliefde actrice zou uitgroeien.

Rape Of Love

1977. Yannick Bellon. Met o.a. Daniel Auteuil, Michele Simonnet, Alain Foures, Pierre Arditi en Nathalie Nell.

Aan de hand van drie fictieve levenslopen giet Resnais de theorieën van neurochirurg-filosoof Henri Laborit (1914-1995) in een hoogst originele cinepuzzelvorm. Textielfabrieksdirecteur René, actrice Janine en schrijver-politicus Jean handelen allemaal zowel naar oerinstincten als naar maatschappelijke 'wetten' zoals door Laborit geponeerd. Deze worden geïllustreerd met rattenexperimenten. Geestoprekkende, veelbekroonde cinema van een meester. Voor het oorspronkelijke afficheontwerp tekende stripauteur Enki Bilal. Nevenrolletje van Catherine Frot, die later tot Frankrijks meest geliefde actrice zou uitgroeien.

L' Amour violé

Frankrijk 1977. Drama van Yannick Bellon. Met o.a. Nathalie Nell, Alain Fourès, Michèle Simonnet, Pierre Arditi en Daniel Auteuil.

Integere themafilm over verkrachting, vrij nadrukkelijk geregisseerd maar gezien het belanghebbende thema toch interessant. Nell speelt het slachtoffer dat na de eigenlijke verkrachting ook nog eens af te rekenen krijgt met de onverschilligheid van het gerecht, de reactie van haar verloofde en de onmacht om het gebeuren psychologisch te verwerken. Ook bekend als PLAISIRS D'AMOUR en VIVRE ENSEMBLE POURTANT.

Le Funambule

Frankrijk 1974. Experimenteel van Serge Poljinsky. Met o.a. Pierre Arditi, Danièle Delange, Michel Heulin, Pierre Douglas en Denise Scala.

Een man probeert zich van alle normen te bevrijden en verwerpt de algemeen geaccepteerde maatschappelijke 'waarden'. Het idee is aardig maar de verwezenlijking is minder. Omdat de film is samengesteld uit scènes zonder duidelijk onderling verband, ontstaat een als los zand aan elkaar hangend geheel, voornamelijk verwarrend. Deze film van de onbekend gebleven regisseur werd bekroond maar niet vertoond. Komt vandaag de dag nogal traag over, hoewel soms vanwege de stijl interessant.

Blaise Pascal

Italië​/​​Frankrijk 1972. Biografie van Roberto Rossellini. Met o.a. Pierre Arditi, Rita Forzano, Christian Aleny, Giuseppe Addobbati en Bernard Rigal.

Een zorgvuldig uitgewerkte biografie van de Franse filosoof (1623-1662), die alleen de jaren van 1639 (aankomst in Rouaan met zijn vader) tot 1654 (mystieke verlichting) bestrijkt. De andere jaren zijn overgeslagen, tot aan vier sc[KA2]enes die zijn dood beschrijven. Een sober, mystiek en strak werk, hoewel soms `een beetje vlak in vergelijking met andere projecten van Rossellini in hetzelfde genre` (Jill Forbes), wat waar is. Toch is deze film in niets pedant of dogmatisch.

Alyse et Chloé

Frankrijk 1970. Drama van René Gainville. Met o.a. Katrin Jacobsen, Michèle Girardon, Christian Kerville, Karyn Balm en Ella Pebrin.

Een fotomodel heeft een ongecompliceerde verhouding met een jongeman tot de lesbische directrice van een reclamebureau haar verleidingskunsten op het meisje loslaat. Dit onaangename sensatiewerkje heft regelmatig het waarschuwende vingertje, maar stoort zich daar zelf niet aan.

La grande collection: La femme et le pantin

. Mario Camus. Met o.a. José Manuel Cervino, Marible Verdu en Pierre Arditi.

Een fotomodel heeft een ongecompliceerde verhouding met een jongeman tot de lesbische directrice van een reclamebureau haar verleidingskunsten op het meisje loslaat. Dit onaangename sensatiewerkje heft regelmatig het waarschuwende vingertje, maar stoort zich daar zelf niet aan.