Edith Heerdegen: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Die Ortliebschen Frauen

1980 | Drama

Duitsland 1980. Drama van Luc Bondy. Met o.a. Edith Heerdegen, Elisabeth Stepanek, Libgart Schwarz, Klaus Pohl en Enzi Fuchs.

Een weduwe blijft achter met drie dochters en een gehandicapte broer die uiteindelijk door de oudste zuster voorgoed in de kelder wordt gestopt. Een onevenwichtige uitwerking maar goed spel.

Der Stoff, aus dem die Träume sind

1972 | Komedie, Thriller

Duitsland 1972. Komedie van Alfred Vohrer. Met o.a. Herbert Fleischmann, Paul Neuhaus, Edith Heerdegen, Hannelore Elsner en Konrad Georg.

Vakkundig wordt de superkitsch over mensen die gevangenen zijn van Het Grote Raderwerk des Levens door Vohrer in beeld gebracht. Naar de gelijknamige roman van Johannes Mario Simmel, door Manfred Purzer tot scenario bewerkt. Camerawerk van Charly Steinberger.

Nicht nur zur Weihnachtszeit

1970 | Drama, Familiefilm

Duitsland 1970. Drama van Vojtech Jasny. Met o.a. Edith Heerdegen, René Deltgen, Peter Ehrlich, Rolf Becker en Edeltraut Elsner.

Bij het aftuigen van de kerstboom barst tante Heerdegen in een onbedaarlijk geschrei uit, dat alleen nog maar gestopt kan worden door het opnieuw optuigen van de groene denneboom. Naar Heinrich Bölls boze en bijtende satire op de kritiekloze massa, die slaafs de burgerlijk-maatschappelijke conventies opvolgt. Dit tv-spel spreekt zeker niet iedereen aan. De kostuums werden verzorgd door Helga Pinnow, de decors zijn van Gerd Kraus en het camerawerk is van Jaroslav Kucera.

Gottes zweite Garnitur

1967 | Drama

Duitsland 1967. Drama van Met o.a. Monika Madras, Jimmy Powell, Joachim Mock, Peter Paul en Edith Heerdegen.

Bewerking van het toneelstuk naar de gelijknamige roman van Willi Heinrich dat door Nicolaus Richter op de planken geregisseurd was en door hoofdrol Verhoeven voor de tv tot scenario bewerkt werd, die eveneens de regie aanpaste. Het verhaal gaat over een Duits gezin dat in de buurt van de grens met het voormalige oostblok woont en gehoor geeft aan de oproep om een eenzame Amerikaanse soldaat voor de kerstdagen in huis te halen als vorm van dankbaarheid tegenover de bevrijder- beschermer. Hun verbazing is groot als de zwarte sergeant John Baako (Powell) op de proppen komt. Niemand uit het gezin voelt zich op zijn gemak, behalve a.s. schoondochter Claire (Madras), die onbevangen tegenover John staat. Baako heeft het niet gemakkelijk, want ook in het leger wordt hij gediscrimineerd. Terwijl de familie Fehringer zich vernederd voelt en de sfeer om te snijden is, besluiten Claire en John een frisse neus te gaan halen. Dit eindigt in Parijs, waar het tweetal in bed duikt. John krijgt lucht van het feit dat hij naar Vietnam moet en besluit, zonder het aan Claire te zeggen, te deserteren en onder te duiken in het stadje, waar Claire haar laatste tentamens aan de universiteit moet afleggen. Dan spoort verloofde Fred het paar op. Hoewel de film verschrikkelijk gedateerd is door gebeurtenissen, die niet meer bestaan - het einde van de Vietnamoorlog en de Koude Oorlog - en zwaar op de hand is, behandelt hij het brandende thema van vooroordelen en rassendiscriminatie, waardoor hij nog steeds actueel is. De spelprestaties zijn goed. Verhoeven was van 1933 tot 1944 tijdens het duizend-jarige rijk van de nazi`s (dat slechts twaalf jaar duurde) zakelijk leider van Theater Schiffbauerdamm in Berlijn en je kunt dus bepaald niet stellen dat hij zich openlijk tegen het fascisme verzette of het grondig afkeurde.

Orden für die Wunderkinder

1963 | Komedie

Duitsland 1963. Komedie van Rainer Erler. Met o.a. Karl Heinz Schroth, Edith Heerdegen, Hans J. Dietrich, Robert Meyn en Herta Konrad.

`Oberregierungsrat` Ziegler (Schroth) - van huis uit huwelijksmakelaar (lees: -zwendelaar) - zit in een bejaardentehuis na zijn 'pensionering' en vertelt aan een medebewoonster hoe hij 'carrière' heeft gemaakt door handig in te spelen op menselijke hoogmoed door de 'kleren van de keizer' te verkopen en in te spelen op het ontzag voor gezag met een Hauptmann von Köpenickachtige 'lintjesregen'. Deze maatschappelijke satire - eigenlijk een raamvertelling - steekt heerlijk de draak met een stukje Duitse mentaliteit. De film werd bekroond met de Prix Italia in 1964. Het scenario is van regisseur Erler, naar een idee van W.P. Zibaso. Het camerawerk is van Werner Kurz.