Jean-Marc Henchoz

Prison à Domicile

Frankrijk 1999. Komedie van Christophe Jacrot. Met o.a. Jean-Roger Milo, Ticky Holgado, Hélène Vincent, Marina Tomé en Elie Kakou.

Le danger d'aimer

Zwitserland​/​​Frankrijk 1998. Drama van Serge Meynard en Serge Maynard. Met o.a. Marianne Basler, Robin Renucci, Serge Hazanavicius, Serge Riaboukine en Marianne Anska.

L'instit : Le trésor de l'anse du bout

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​België 1998. Drama van Igaal Niddam. Met o.a. Gérard Klein, Mélisse Germé, Nina Gibert, Vanille Atier en Jean-Michel Ensfelder.

La paranthèse

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Louis Benoît. Met o.a. Philippe Volter, Natacha Lindinger, Emmanuelle Bach, Nils Tavernier en François Berléand.

Un été brûlant

Rusland​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Historische film van Jérôme Foulon. Met o.a. Claude Rich, Matthieu Rozé, Anne Roussel, Hélène de Fougerolles en Hélène Roussel.

Rusland 1905. De achttien-jarige Alexandre (Roz[KA1]e) is gezakt voor zijn eindexamen. Hij moet voor straf de zomervakantie doorbrengen bij zijn vader, graaf Ivan Petrov (Rich), op het buitenverblijf aan de Krim. Zo`n straf is dat ook weer niet, want tante Elena (H[KA1]el[KA2]ene Roussel) komt ook met haar twee knappe dochters Katia (Anne Roussel) en Natacha (De Fougerolles). Alexandre is heimelijk verliefd op zijn nicht Katia, maar krijgt tot zijn ontsteltenis te horen dat ze zich gaat verloven met Nicolai (Duléry). Na een tijdje begrijpt Alexandre dat het huwelijk geregeld werd door zijn vader, die al drie jaar de minnaar is van Katia. Een sfeervol beeld van de Russische aristocratie kort voor het uitbreken van de Russische revolutie. Opvallend is vooral de leegheid van het bestaan van de adel, die blijkbaar niets anders te doen heeft dan intrigeren. Rich domineert moeiteloos het beeld, maar de andere hoofdrollen leveren ook prima werk. Het scenario van Pascal Lainé, Laurent Dussaux, Rich en regisseur Foulon is gebaseerd op een roman van Eduard von Keyserling. Prachtige, nostalgisch stemmend camerawerk op locatie van Valéry Martynov.

Les chiens ne font pas les chats

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Ariel Zeitoun. Met o.a. Christian Charmetant, Natacha Amal, Sophie Desmarets, Romain Legrand en Claire Maurier.

Paul Lejeune (Charmetant) is journalist in de krantengroep die uitgegeven wordt door zijn moeder Charlotte (Desmarets). Zijn leventje als vrijgezel wordt echter eensklaps verstoord wanneer Judith (Amal) bij hem aanklopt. Ze heeft een zoontje, Samuel (Legrand). Deze is tien en werd geboren na een vluchtige relatie van Judith met Paul. Voorspelbare tragi-komedie die goed gespeeld wordt, maar die inhoudelijk weinig te bieden heeft. De personages worden nauwelijks uitgewerkt en hun motivatie is onbestaande. Louise Cochard baseerde haar scenario zeer vrij op de roman Lorsque l'enfant parait van Françoise Dolto en de fotografie was in handen van Philippe Pavans de Ceccatty.

Le dernier chant

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Claude Goretta. Met o.a. Michel Duchaussoy, Frédérique Meininger, Nathalie Quenard, Jean-François Balmer en Hélène Vincent.

1943. Toen Alberi (Duchaussoy), een oudere weduwnaar, de mooie jonge Emma (Quenard) voor de eerste maal ontmoette merkte hij haar nauwelijks op. Toch was het dank zij hem dat het meisje een baan aangeboden kreeg in de zoo van de stad. Dan wordt hij smoorverliefd op Emma waardoor hij zijn leven en zijn relatie met het meisje in vraag gaat stellen. Aangrijpend verhaal van een oude man die verliefd wordt op een jong meisje. Hoe moeten ouderen staan tegenover de jongeren, zeker wanneer deze confrontatie emotionele omvang krijgt? Duchaussoy speelt zijn rol met veel gevoel en kan door zijn charme overtuigen in dit personage van een Don Juan op zijn retour. Goretta en Pascal Lainé bewerkten de roman Le bon vieux et la belle enfant van Italo Svevo. Mooie fotografie van Dominique Brenguier. Stereo.

Pas si grand que ça !

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Komedie van Bruno Herbulot. Met o.a. Marianne Denicourt, Christophe Odent, Clément van den Bergh, Katia Douvalian en Marie Matheron.

Sinds hij gescheiden is van Camilla (Denicourt) mag Bruno (Odent) zijn zoontje Lucas (Van den Bergh) nog maar om de twee weken zien. Daar is hij niet mee akkoord. Tot groot genoegen van Lucas wint hij het vertrouwen van het kindermeisje Nina (Douvalian), zodat hij de dag, als Camilla werkt, met de jongen kan doorbrengen. Dit gaat goed tot Camilla zich zorgen begint te maken: Lucas zeurt niet meer over het feit dat hij zijn vader zo weinig mag zien. Ze neemt contact op met Bruno. Zwak relaas van de verhouding van een kind met zijn gescheiden ouders. Er zit veel meer in het scenario van Emmanuelle de Riedmatten, naar een idee van Francis Reusser, dan er door de regisseur uit gehaald werd. In zijn drang om het geheel licht verteerbaar te maken voor kinderen gaat hij veel te oppervlakkig te werk zodat hij naast zijn doel schiet. Achter de camera nam Guillaume Schiffman plaats.

No Man's Land

Zwitserland​/​​Frankrijk 1985. Misdaad van Alain Tanner. Met o.a. Hugues Quester, Myriam Mézières, Jean-Philippe Écoffey, Betty Berr en Marie-Luce Felber.

Een aantal figuren leidt een middelmatig en kleurloos bestaan aan beide zijden van de Frans-Zwitserse grens in de Jura. Allen dromen ervan iets te doen dat niet te verwezenlijken is. Om een beetje leven in de brouwerij te brengen gaan ze smokkelen en lopen ze in een valstrik. Het thema doet er weinig toe en het weinig interessante politieverhaaltje komt op de tweede plaats. Het wezenlijke van de film ligt - zoals altijd bij Tanner - immers in een schets vol toespelingen over mensen die het slachtoffer zijn van hun eenzaamheid en over hun onvermogen tot communiceren. Zij verkrijgen hierdoor een opmerkelijke diepgang in deze zeer pessimistische kroniek van het dagelijks bestaan.