Elisabeth Depardieu

Mischka

Zwitserland​/​​Frankrijk 2002. Drama van Jean-François Stévenin. Met o.a. Jean-Paul Roussillon, Jean-François Stévenin, Rona Hartner, Salomé Stévenin en Pierre Stévenin.

Ceci est mon corps

Frankrijk​/​​Portugal 2001. Rodolphe Marconi en Rodolphe Marconi. Met o.a. Elisabeth Depardieu, Louis Garrel en Jane Birkin.

Depardieu... le regard des autres

Frankrijk 2000. Documentaire van Catherine Jivora en Pierre-André Boutang. Met o.a. Le Dœuff, Nathalie Baye, Claude Berri, Michel Blanc en Bertrand Blier.

Intime conviction

Frankrijk 1997. Thriller van John Lvoff. Met o.a. Rosemary Le Vaullée, Didier Sandre, Elisabeth Depardieu, Julie Depardieu en Philippe Duclos.

Bouge !

Frankrijk 1997. Musical van Jérôme Cornuau. Met o.a. Ambre Boukebza, Patrick Forster-Delmas, Bernard Le Coq, Léa Drucker en Edouard Montoute.

Les aveux de l'innocent

Frankrijk​/​​België 1996. Komedie van Jean-Pierre Améris. Met o.a. Bruno Putzulu, Elizabeth Depardieu, Michèle Laroque, Julia Maraval en Jean-François Stévenin.

Le garçu

Frankrijk 1995. Drama van Maurice Pialat. Met o.a. Elisabeth Depardieu, Fabienne Babe, Dominique Rocheteau, Antoine Pialat en Géraldine Pailhas.

Le Garcu heeft iets weg van een 'home movie' op bioscoopformaat, een ogenschijnlijke willekeurig gemonteerde compilatie van fascinerende 'tranches de vie' uit het leven van een gescheiden stel (Depardieu en Palhas) en hun 4-jarige spruit ('gespeeld' door het zoontje van de regisseur). Pialat wekt met zijn bijna documentaire stijl van filmen de suggestie dat de alledaagse werkelijkheid -het 'gewone leven' buiten beeld- even belangrijk is als 'het verhaal' in de film. Een van de centrale gebeurtenissen uit Le Garcu -de dood van Depardieu's vader (gespeeld door Claude Davy)- wordt al even 'alledaags' in beeld gebracht: geen emotionele close-ups van een stervende man maar een paar op afstand gefilmde -hier en daar bijna tragikomische- scenes waarin een zenuwachtige Depardieu soms moeite heeft om z'n lachen in te houden.

La rivière Espérance

Frankrijk 1995. Josée Dayan. Met o.a. Manuel Blanc, Carole Richert, Claire Nebout, Pascal Greggory en Jean-Claude Drouot.

Tv-fresco in negen delen, naar de gelijknamige trilogie van Christrian Signol, met centraal het leven en de vele dramatische gebeurtenissen van een familie van binnenvaartschippers op de Dordogne, in de tweede helft van de 19e eeuw. Liefde, passies, haat, ambities, hoop, mislukkingen, menselijk lijden en min of meer avontuurlijke ondernemingen vormen de ingredi[KA3]enten van een familiekroniek [KA2]a la Fran[KA10]caise. De handeling begint in het jaar 1832 wanneer de dertien-jarige Benjamin Donnadieu (Wiik), net als zijn vader en grootvader, met een sleepboot hout gaat vervoeren van de bovenloop van de Dordogne naar de laagvlakte - precies te zijn van Souillac naar Libourne. De jongen hoopt later onder de knoet van Ars[KA2]ene Lombard (Verley), de grote baas, en voor eigen rekening te kunnen varen. Zeven jaar later slaagt de inmiddels volwassen Benjamin (nu gespeeld door Blanc) erin een nieuwe afzetmarkt voor het hout te vinden. De toekomst ziet er stralend uit en Benjamin stapt fier in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft ook een `verboden` relatie met Marie Paradou (Richert) en hij wordt weggestuurd voor een harde opleiding bij de marine. De zwangere Marie is wanhopig en twijfelt tussen haar liefde voor Benjamin en een verstandshuwelijk (met materi[KA3]ele zekerheid) die de notarisklerk Alexandre Duthil (Gr[KA1]eggory) haar en haar kind kan bieden. Benjamin gaat zich later met het vervoer van ondermijnende republikeinse geschriften bezighouden. Een gepland trac[KA1]e van de spoorlijn tot Souillac betekent een nekslag voor de schippers. Opvallend mooie landschappen van de P[KA1]erigord, Corr[KA2]eze en vooral van de Dordogne maken dit lange epos van de Isra[KA3]elische generaalsdochter Dayan (zij speelt zelf een rolletje) het volgen waard. Zij liet zich duidelijk inspireren door het oeuvre van John Ford. Bij het geheel kwamen negentig acteurs, honderd figuranten en een technische ploeg van 45 personen te pas. Scenaristen zijn Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella, die eerder al voor de tv de hit JALNA maakten. Drouot - van oorsprong een Belg en waar is de tijd van THIERRY LA FRONDE, Frankrijks populairste serie! - is een robuuste vijftiger, de familiepatriarch Victorien en vader van Benjamin, met madame Depardieu als zijn tv-echtgenote Elina.

Chassés-croisés

Frankrijk 1995. Romantiek van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Zabou Breitman, Marc Duret, Isabelle Nanty, Christophe Odent en Laurence Masliah.

Na lang aarzelen wil muzikant Romain (Duret) er eindelijk werk van maken. Zijn vrouw Nina (Zabu) wil al geruime tijd een kind maar hij aarzelde steeds, bang voor de verantwoordelijkheid. Een zwangere zangeres (Lazlo) met wie hij werkte heeft hem overtuigd. Juist op het moment dat hij Nina het goede nieuws wil melden ontdekt hij iets dat hem doet vermoeden dat ze hem bedriegt. De volgende dag moet ze voor haar werk naar Amsterdam en Romain maakt van de gelegenheid gebruik om verdere bewijzen van haar ontrouw te zoeken. Zo ontdekt hij dat ze niet enkel niet in Amsterdam is, maar dat ze zelfs Parijs niet heeft verlaten. Een spel van toevalligheden en spelingen van het lot, dat wordt opgekrikt door de vinnige dialogen en het natuurlijke enthousiasme van Zabou. Alec Medieff en Elisabeth Depardieu schreven het scenario en Acacio De Almeida stond achter de camera.

Steffie ou la vie à mi-temps

Frankrijk 1991. Drama van Joël Séria. Met o.a. Jane Goupil, Patrick Bouchitey, Elisabeth Depardieu en Elisabeth Macocco.

Scenarioschrijver Chris is zijn nieuwe appartement aan het inrichten wanneer hij op de trap twee verpleegsters tegenkomt. Zij dragen een brancard met zijn bovenbuurvrouw erop, die net een zelfmoordpoging heeft gedaan. Rondom dit gegeven ontspint zich een moeizaam en ingewikkeld verhaal. De inventieve en non- conformistische (CHARLIE ET SES DEUX NENETTES) maar commercieel ongelukkige regisseur Séria schijnt het witte doek in 1981 vaarwel te hebben gezegd. Zoals gewoonlijk ontbreken er intriges in zijn film en beschrijft hij vooral zijn boeiende, onconventionele personages. Veelzeggend is dat hij voor de hoofdrol in deze film weer zijn favoriete actrice heeft gekozen: Goupil, die buitengewoon raadselachtig is in een sfeer van rozegeur en prikkeldraad. De opbouw van deze tv-film komt overeen met die van zijn eerdere films.

Manon des sources

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Italië 1986. Drama van Claude Berri. Met o.a. Emmanuelle Béart, Yves Montand, Daniel Auteuil, Hippolyte Girardot en Elisabeth Depardieu.

In de voorganger Jean de Florette (1986) erft stadsmens Jean een boerderij in de Provence, waar zijn akelige buren hem het leven onmogelijk maken. Manon des sources begint een paar jaar later. De dochter van Jean (Béart) is inmiddels herderin in de heuvels. Bij toeval ontdekt ze de ware toedracht achter de dood van haar vader. Ze besluit wraak te nemen. Een van de prachtige elementen van Manon des sources is het decor: het ruwe, weidse, droge landschap van de Provence dat afwisselend mooi, lelijk, lieflijk en vijandig oogt en het gekonkel van de mensen nietig maakt.

Jean de Florette

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Italië 1986. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Yves Montand, Gérard Depardieu, Daniel Auteuil, Elisabeth Depardieu en Margarita Lozano.

Stadsmens Jean de Florette (Depardieu) erft een landgoed in de Provence en verhuist met vrouw en dochter Manon (Ernestine Mazurowna) naar de boerderij. Maar buurboeren Le Papet (Montand) en Galignette (Auteuil) azen zelf op het stuk grond en proberen hem geniepig en achterbaks beentje te lichten. Het acteerwerk van vooral Depardieu, Montand en Auteuil is geïnspireerd en komt optimaal tot zijn recht op de sissend hete gronden van Zuid-Frankrijk. Sterk psychologisch drama naar een roman van Marcel Pagnol. Al snel verscheen een vervolg: Manon des sources.

On ne meurt que deux fois

Frankrijk 1985. Misdaad van Jacques Deray. Met o.a. Michel Serrault, Charlotte Rampling, Xavier Deluc, Elisabeth Depardieu en Gérard Darmon.

Deze bewerking is Robin Cooks boek totaal niet trouw, en is tot het uiterste vereenvoudigd ten behoeve van het grote publiek, zodat alle personages verbasterd zijn. Had de regisseur een origineel scenario gebruikt dan was de kritiek minder negatief geweest. De handeling gaat over inspecteur Serrault, die een moord onderzoekt waarbij Rampling betrokken is. Hij wordt verliefd op haar en als hij ontdekt dat zij in bed ligt met haar broer Deluc, onbrandt er een strijd tussen de twee mannen, waarop Rampling haar broer doodt. Scenario van de regisseur en Michel Audiard. Camerawerk van Jean Penzer.

L' Amour ou presque

Frankrijk 1985. Komedie van Patrice Gautier. Met o.a. Jean-François Balmer, Jean-Pierre Kalfon, Elisabeth Depardieu en Hippolyte Girardot.

Deze eerste film van Patrice Gautier is volledig mislukt. In het vage scenario bevindt de hoofdpersoon zich, wegens averij aan zijn boot, op een plaats uit zijn verleden. Hij herleeft alles. Armzalige regie. De vertolkers doen hun best, maar de casting is rampzalig.

Le Tartuffe

Frankrijk 1984. Komedie van Gérard Depardieu. Met o.a. Gérard Depardieu, François Périer, Paule Annen, Yveline Ailhaud en Elisabeth Depardieu.

Bewerking van Jacques Lassalle`s bewerking van het toneelstuk van Moli[KA2]ere over de arme sloeber Tartuffe, die onder de vleugels van de steenrijke Orgon (Périer) komt, hem zijn erfgenaam maakt en wil dat zijn dochter met hem trouwt. De alomvertegenwoordigheid van Depardieu in de titelrol lijkt bedoeld om een ster van hem te maken. Hij heeft zich heel trouw gehouden aan Moliére's schrift en geest, maar heeft daarentegen de afstand tussen het toneel en het publiek bewust weggelaten en het is dan alsof men niet meer naar een toneelstuk kijkt. Dat is echter een betwistbaar standpunt. Toch een goede prestatie, die prachtig gefilmd is. Het camerawerk is van Pascal Marti. Mono.