Johannes Brahms

Maestro, Maestro! : Herbert von Karajan

Duitsland​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Oostenrijk​/​​Australië​/​​Nederland 1999. Documentaire van Patricia Plattner. Met o.a. Peter Boeckmann, Ines Clouzot, Fritz Dolezal, Dietrich Gerhard en Michel Glotz.

La patinoire

Italië​/​​België​/​​Frankrijk 1999. Komedie van Jean-Philippe Toussaint. Met o.a. Tom Novembre, Mireille Perrier, Marie-France Pisier, Bruce Campbell en Dolorès Chaplin.

Sour Grapes

Verenigde Staten 1998. Komedie van Larry David. Met o.a. Steven Weber, Craig Bierko, Matt Keeslar, Karen Sillas en Robyn Peterman.

Maxim Vengerov: The Soul Of The Violin

Verenigd Koninkrijk 1998. Documentaire van Simon Broughton. Met o.a. Maxim Vengerov, Edward Seckerson, Ilkka Lehtonen, Larissa Vengarova en Galina Turchaninova.

Illuminata

Verenigde Staten 1998. Komedie van John Turturro. Met o.a. John Turturro, Katherine Borowitz, Christopher Walken, Susan Sarandon en Bill Irwin.

Vater wider Willen

Duitsland 1995. Familiefilm van Peter F. Bringmann. Met o.a. Christian Quadflieg, Suzanne von Borsody, Ulrike Panse, Silvie Gerold en Anna Schmidt.

Max Oldendorf (Quadflieg) is dirigent in M[KA3]unchen. Zijn vrouw Ingrid (Von Borsody) is onderzoekster aan de universiteit. Ze zijn gescheiden en hebben drie dochters: Gitti (Schmidt) is dertien, Marlene (Gerold) is zestien en Beatrice (Panse) is negentien en eerstejaars medicijnen. De meiden wonen bij moeder, hetgeen vader prima uitkomt om zijn aandacht te verdelen over een knappe, getalenteerde fluitiste Tanja Behrend (Brennicke) en buitenissige journaliste Eva Nori (Campbell). Ingrid krijgt de kans om een jaar naar het Andesgebergte in Zuid-Amerika te gaan voor onderzoek in Chili, omdat een collega ziek is geworden. Voor de kinderen wil ze het eigenlijk niet doen, maar Bea voorkomt nog net dat moeder afzegt. De drie meiden gaan naar hun vader, die volkomen onvoorbereid is op hun komst. De huishoudster zegt op, maar dat wordt gelukkig opgevangen door zijn schoonmoeder. Hoewel dirigent Oldendorf moet leren om de toon te zetten in zijn eigen kamerorkestje, dat op den duur zo goed is, dat de dochters niet meer weg willen tot grote teleurstelling van hun vroegtijdig teruggekeerde moeder. Dit leidt dan weer tot een toenadering met vader. Ouderwetse familiekomedie met muziekstukken die er goed bij gekozen zijn, van W.A. Mozart, Joseph Hayden, Joahnnes Brahms, Maurice Ravel, Fredéric Chopin, Ludwig van Beethoven, Franz Schubert en Carl Orff. Tv-uitzending van deze lange film, die meestal in drie delen wordt vertoond, trok zoveel kijkers in de dagen tussen Kerst en Nieuwjaar 1995, dat besloten werd een dertien-delige serie te maken, die in 1998 van start ging met een indrukwekkende lijst van nog veel meer interessante klassieke componisten w.o. Evard Grieg, Camille Saint-Saens, Richard Wagner, Georges Bizet, Carl Maria von Weber, Franz Liszt, G.F. Händel, Erik Satie, Felix Mendelssohn-Bartoldy, Giocchino Rossini, J.S. e.v.a. De rollen van Panse als Bea en Gerold als Marlene zijn in de tv-serie vervangen door Nina Bagusat en Rita Lengyel. Hoewel het verhaal van Herbert Lichtenfeld en Henriette Piper van dik-hout-zaagt-men-planken is, is de vermenging met de muziek, origineel en verheft het geheel. Spelprestaties en regie zijn heel behoorlijk.

Parting Glances

Verenigde Staten 1986. Drama van Bill Sherwood. Met o.a. John Bolger, Richard Ganoung, Steve Buscemi, Adam Nathan en Patrick Tull.

Twee homo's die lange tijd hebben samengewoond brengen hun laatste 24 uur samen door voordat de één voor zijn werk uit New York vertrekt. Een eerlijk, intelligent drama, bescheiden van opzet. De bijfiguren - waaronder een Aids-patiënt - zijn boeiender dan de beide hoofdrollen. Het scenario is van de regisseur, camerawerk van Jack Laskus.

Il Mistero di Oberwald

Italië 1979. Drama van Michelangelo Antonioni. Met o.a. Monica Vitti, Franco Branciaroli, Paolo Bonacelli, Luigi Di en Poggi.

Een revolutionair complot stuurt een dubbelganger van de jong overleden vorst naar de rouwende koningin-weduwe, waarna de wederzijdse liefde beiden noodlottig wordt. Deze tv-opdracht naar Cocteaus toneelstuk en film l'aigle à deux tètes gaf Antonioni gelegenheid tot kleurexperimenten met videotechniek. De resultaten (met technische gebreken) zijn soms foeilelijk en vrijwel nooit functioneel voor deze romantische tragedie, die de regisseur qua inhoud duidelijk niet inspireerde; de mooie rol van Vitti blijkt dan ook verspilde moeite. Het formalisme is interessant voor filmstudenten, maar daarom niet minder mislukt.

Zahltag

Duitsland 1973. Misdaad van Hans Noever. Met o.a. André Rouyer, Harry Baer, Ingrid Caven, Karl Scheydt en Kerstin Dobbertin.

Het debuut van een vroegere documentaire-filmer en mede- oprichter van het 'Filmverlag der Autoren' over een geldroof die slecht afloopt. Noevers afstandelijke stijl lukte beter in zijn volgende film DIE FRAU GEGENŸBER.

Les Arpenteurs

Zwitserland 1972. Komedie van Michel Soutter. Met o.a. Marie Dubois, Jean-Luc Bideau, Jacques Denis, Jacqueline Moore en Michel Cassagne.

Een landopmeter neemt het aanbod van een verliefde man aan om een boodschap te bezorgen bij diens aanbedene. Maar hij treft in haar huis een andere vrouw aan die hij versiert. Als de persoonsverwisseling ontdekt wordt wil hij per se de bedoelde vrouw ook treffen, maar de twee vrouwen krijgen hem door en spannen tegen hem samen. Een poëtische en ironische verkenning van de geometrie van de liefde door de ten onrechte minst bekende Zwitserse filmvernieuwer, die voor de tv Harold Pinters werk regisseerde en diens onthullende en mysterieuze gebruik van quasi-banale dialogen heeft overgenomen binnen een authentiek-eigen stijl. Opmerkelijke spelprestaties en fraaie zwart-witfotografie.

L' Homme au cerveau greffé

Duitsland​/​​Spanje​/​​Frankrijk 1971. Drama van Jacques Doniol-Valcroze. Met o.a. Mathieu Carrière, Jean-Pierre Aumont, Michel Duchaussoy, Nicoletta Macchiavelli en Marianne Eggerickx.

Een neuroloog met een ernstige hartkwaal heeft een reeks onderzoeken gedaan over hersentransplantatie en doneert zijn eigen hersenen om het leven van een jonge automobilist te redden. Na de geslaagde operatie ontdekt zijn geest niet alleen zijn nieuwe lichaam, maar ook de hem onbekende levensomstandigheden van de jongeman. Het medisch experiment is het startpunt voor een interessant, vervreemd psychologisch drama dat een al te afstandelijke vorm kreeg.

Blondie

Verenigde Staten 1938. Komedie van

Het stripverhaal van Chic Young uit 1930 was in Amerika heel bekend bij bij het grote publiek; dus moest een Blondie-filmreeks wel een succes worden in 1938 - en die verwachting kwam uit. Columbia Pictures liet Richard Flournoy de strip bewerken tot scenario en slaagde erin acteurs te vinden die niet alleen geknipt waren voor de hoofdrollen, maar die ook precies op hun tegenhangers uit de strip leken. Penny Singleton, geboren in 1908 als Mariana Dorothy McNulty, blondeerde haar haar en bleek een perfecte keuze voor het spelen van de titelrol. Arthur Lake vond de rol van zijn leven als de stuntelige, maar sympathieke Dagwood `Dag` Bumstead. Larry Simms speelde de rol van Baby Dumpling en er werd een schattig hondje gevonden om Daisy te `spelen`. Karakterspeler Jonathan Hale was een briljante keuze voor de rol van Dagwood`s opvliegende baas J.C. Dithers. De nieuwsgierige Alvin Fuddle werd gespeeld door Danny Mummert en zijn moeder door Fay Helm als Mrs. Fuddle. De filmreeks beleefde twaalf jaar lang een gouden tijd en bestond uit 28 episoden. De eerste films waren het best - fris en origineel met veel slimme vondsten die handig verhulden dat de productiebudgets laag waren. Tegen 1946 herhaalden de afleveringen steeds dezelfde formule: ze werden voorspelbaar en de humor geforceerd. Als pluspunt in de reeks valt aan te merken dat er een zekere continu[KA3]iteit gehandhaafd werd tussen de verschillende episoden: Baby Dumpling groeit op, gaat voor het eerst naar school in de vierde film en laat zich Alexander noemen in de elfde film. Ook Cookie wordt geboren in de elfde film en Daisy krijgt jongen in de daaropvolgende film. Het feit dat Columbia in de reeks aankomende sterren uitprobeerde, zorgde ervoor dat de films terechtkwamen in de analen van de filmgeschiedenis; zo traden onder andere op: Rita Hayworth in BLONDIE ON A BUDGET, Glenn Ford in BLONDIE PLAYS CUPID en Larry Parks en Janet Blair in BLONDIE GOES TO COLLEGE. Andere toekomstige `namen` zoals Lloyd Bridges vormden een bijzonder buitenkansje voor karakterspelers met bekende gezichten, zoals Irving Bacon in de rol van de getergde postbode Mr. Beazley (hij stond aanvankelijk niet op de aftiteling; later gespeeld door Eddie Acuff en daarna door Dick Wessel), Jerome Cowan (die Jonathan Hale als Dagwood`s baas verving) en Jack Rice (die vooral bekend werd als Edgar Kennedy`s stierlijk vervelende zwager en een vergelijkbare rol speelt op Dagwood`s kantoor). Toen de reeks in 1966 voor het eerst op de Amerikaanse tv werd vertoond, knipte King Features Syndicate er de orginele begin-en eindtitels uit, maakte een herkenningsmelodie voor een tv-serie en monteerde de kortere films uit de reeks opnieuw tot een standaardduur van 75 minuten door sc[KA2]enes uit de film voor de hoofdafleveringen erin te plakken. Het camerawerk voor de eerste film was van Henry Freulich. Mono, Western Electric Mirrorphonic Recording. %WR%LS%WR%VTBLONDIE%VO%WR%WRBlondie (1938)%WRBlondie Meets the Boss (1939)%WRBlondie Takes a Vacation (1939)%WRBlondie Brings Up Baby (1939)%WRBlondie on a Budget (1940)%WRBlondie Has Servant Trouble (1940)%WRBlondie Plays Cupid (1940)%WRBlondie Goes Latin (1941)%WRBlondie in Society (1941)%WRBlondie Goes to College (1942)%WRBlondie`s Blessed Event (1942)%WRBlondie for Victory (1942)%WRIt`s a Great Life (1943)%WR Footlight Glamour (1943)%WRLeave It to Blondie (1945)%WRLife With Blondie (1946)%WRBlondie`s Lucky Day (1946)%WRBlondie Knows Best (1946)%WRBlondie`s Big Moment (1947)%WRBlondie`s Holiday (1947)%WRBlondie in the Dough (1947)%WRBlondie`s Anniversary (1947)%WRBlondie`s Reward (1948)%WRBlondie`s Secret (1948)%WRBlondie`s Big Deal (1949)%WRBlondie`s Hits the Jackpot (1949)%WRBlondie`s Hero (1950)%WRBeware of Blondie (1950)%WR%LS%WR.

Une histoire d'amour

Frankrijk 1934. Komedie van Max Ophüls. Met o.a. Magda Schneider, Georges Liebeneiner, Georges Rigaud, Simone Héliard en Abel Tarride.

Het scenario is identiek aan dat van de Duitse versie (zie LIEBELEI) met als enige verschil dat de speelduur 88m in plaats van 90m bedraagt; het is niet uitgesloten dat het ingekort is. De twee hoofdrolspelers zijn dezelfde, met dien verstande dat Wolfgang Liebeneiner in de begintitels opeens Georges heet. Joost mag weten waarom! Otto speelt weer de bijrol, terwijl andere acteurs van de originele versie en vooral Olga Tschechowa alleen maar gedubd zijn. Een paar extra decors. Iets minder dan het origineel en dat is logisch: we missen de Weense gezelligheid. De Franse acteurs zijn daarentegen niet minder overtuigend. De speelduur is die van een kopie uit de Cinemathèque van Lausanne.

Las Hurdes - Tierra sin pan

Spanje 1932. Documentaire van Luis Buñuel.

Onmiddellijk na be[KA3]eindiging van L`AGE D`OR begaf cineast Luis Bu[KA6]nuel zich naar zijn geboorteland Spanje om er een documentaire te draaien in de stijl van de sociale documentaire school, die we in ons gebied kennen van een Joris Ivens of een Henri Storck (zie hun BORINAGE-documentaire). In een onherbergzame bergstreek, geprangd tussen Sierra de la Peña en Sierra de Gata liggen een vijftigtal kleine dorpjes waarin, in de periode dat de film gedraaid werd, een tienduizend mensen woonden. Er was geen economische bedrijvigheid, dus heerste er armoede. Zelfs bij de Spanjaarden was de streek zo goed als onbekend. Het leven van de bewoners was hard en uitzichtloos. Ze woonden primitief, met soms tientallen in een kamer. Comfort kenden ze niet. Door gebrek aan hygiëne waren er veel zieken en kindersterfte was schering en inslag. Incest was er een doodgewone zaak, met als gevolg dat veel bewoners mismaakt waren. De enige tekenen van een zekere rijkdom was te vinden in de kerken. Een schrijnend document, dat een sterk contrast vormt met de openingsscène: een huwelijksfeest in een dorp juist voor Las Hurdes. Heel wat beelden uit deze film zullen voor eeuwig gegrift blijven in de herinnering van de meeste kijkers. Buñuel schreef zelf het scenario. Commentaar werd ingesproken door Pierre Unik. Fotografie is van Eli Lotar.