Marco Ferreri

Depardieu... le regard des autres

Frankrijk 2000. Documentaire van Catherine Jivora en Pierre-André Boutang. Met o.a. Le Dœuff, Nathalie Baye, Claude Berri, Michel Blanc en Bertrand Blier.

Faictz ce que vouldras

Frankrijk 1994. Experimenteel van Marco Ferreri. Met o.a. Nor Eddin Abboud, Jezabelle Amato, Claude Antonini, Thierry Bois en Lili Cognard.

In opdracht van de Frans-Duitse zender ARTE gemaakt, door de Italiaanse regisseur van o.a. AMORE IN CITTÀ en LA GRANDE BOUFFE. Veel spektakel, veel geluid, straattheater, mysterie, weinig dialoog, geen verhaal. De beelden gaan na een tijd vervelen, waardoor je de knop omdraait of een ander kanaal opzoekt. Vermoeiend. Scenario van regisseur Ferreri. Camerawerk van Jacques Pamart.

Diario di un vizio

Italië 1993. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Jerry Calà, Sabrina Ferilli, Valentino Macchi en Cinzia Monreale.

Dit is waarschijnlijk een van de beste films van regisseur Ferreri sedert zijn LA GRANDE BOUFFE uit 1973. Het verhaal wordt via korte flitsen verteld door verkoper Benito (Cal[KA2]a). Hij leest voor uit zijn dagboek, dat zijn eenzame leven en tot mislukken gedoemde liefdes beschrijft. Hij woont op goedkope kamers en kan leven van het venten van reiniginsmiddelen voor closetpotten in hotels. Hij heeft voortdurend terloopse affaires met allerlei soorten vrouwen van alle leeftijden, ondanks zijn seksueel onverzadigbare vriendin, Luigia (Ferilli), die stripteasedanseres is. Ze houden van elkaar, hoewel zij veel ruziën en de liefde bedrijven en regelmatig uit elkaar gaan. Benito's leven wordt nog uitputtender wanneer het dagboek meer ruimte gaat innemen, tot er helemaal niets meer van hem overblijft. Een film die het uitschot en de gewone man in het zonnetje zet. Ook bekend als DIARY OF A MANIAC.

La casa del sorriso

Italië 1991. Romantiek van Marco Ferreri. Met o.a. Ingrid Thulin, Dado Ruspoli, Vincenzo Cannavale, Francesca Antonelli en Elisabeth Kaza.

De meest ingetogen film van Ferrari, deze liefdesgeschiedenis tussen zeventigjarigen in een bejaardentehuis. Een onconventionele en bijna banale komedie over een eigenzinnig oudje, Adeline, wier zoon gestorven is. Haar schoondochter is er met de erfenis vandoor en Adeline zit zonder een cent. Ze wordt verliefd op iemand uit het tehuis, Andrea, en ze beleven hun liefde in de beslotenheid van een kampeerauto, die het eigendom is van ruimdenkende zwarte gastarbeiders. Pijnlijk is dat het de artsen en het personeel van het tehuis allemaal niets kan schelen. Het eind is een raadsel. Ook bekend als HOUSE OF SMILES.

La carne

Italië 1991. Erotiek van Marco Ferreri. Met o.a. Francesca Dellera, Philippe Léotard, Petra Reinhardt, Farid Chopel en Gudrun Gundlach.

Paolo (Castellito) is een dromer, op zoek naar het goddelijke. Francesca (Dellera) is een romige vrouw, sterk, onafhankelijk. Hun - volgens Paolo - `Heilig Samengaan` is puur lijfelijk: er wordt uitsluitend gevrijd en gevreten. Als Francesca er genoeg van krijgt en verder wil trekken, rijgt Paolo haar aan zijn slagersmes. Hij eet zijn goddelijke vrouw bij stukjes en beetjes op, waarbij een verband gelegd wordt met de communie. Deze absurde, maar typische Ferreri-film (hij maakte ook LA GRANDE BOUFFE) toch nog voor enig schandaal zorgde tijdens het festival van Cannes, mist de overtuiging en de zeggingskracht van zijn voorgaande werk, zoals LA DERNIÈRE FEMME en blijft daardoor leeg als de getoonde verhouding. Het scenario is van Liana Betti en de regisseur. Doelmatig en vakkundig gefotografeerd door Ennio Guarnieri.

Los Negros también comen

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Italië 1989. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Juan Diego, Maruschka Detmers, Michele Placido en Michel Piccoli.

De humanitaire expeditie met de naam `Angeles Azules` (Blauwe Engelen) bestaat uit twaalf Europeanen en zes vrachtwagens. Deze trekken beladen met voedsel door Afrika om de honger van de inheemse zwarte bevolking te verzachten. Deze komedie is typerend voor Marco Ferreri en is gebaseerd op een script dat door hemzelf en Rafael Azcona geschreven werd, zoals bijna altijd het geval is bij zijn films. Voorbehouden aan de trouwe aanhangers van deze eigenaardige en zich herhalende cineast.

Y'a bon les Blancs

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1988. Avonturenfilm van Marco Ferreri. Met o.a. Maruschka Detmers, Michele Placido, Juan Diego, Michel Piccoli en Jean-François Stévenin.

Het verhaal van een groep goed bedoelende, maar naïve Europeanen, die met een actie genaamd 'Blue Angels' voedsel brengen naar het hart van Afrika om een primitieve stam te voeden. Het draait erop uit dat ze door de stam worden opgegeten. Placido levert goed spel en Detmers is beeldig, maar de film faalt als satire over de mens uit de consumptiemaatschappij die in een onderontwikkelde omgeving terecht komt. Fraai camerawerk, maar een saaie film.

Banchetto di Platone

Frankrijk​/​​Italië 1988. Historische film van Marco Ferreri. Met o.a. Philippe Léotard, Irene Papas en Lucas Belvaux.

In de villa van Agatone zijn de belangrijke filosofen en geleerden uitgenodigd om te komen spreken ter ere van de Godin der Liefde. De film is interessant in het opzicht dat de kijker een idee krijgt over de analyse van het onderwerp dat de menselijke geest waarschijnlijk het meest beizghoudt. Zeker geen commerciële film en slechts voer voor denkers. Goed spel tegen mooie decors.

I love you

Italië​/​​Frankrijk 1986. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Christopher Lambert, Eddy Mitchell, Agnès Soral, Anémone en Flora Barillaro.

Ferreri beschouwt provocatie als een van de schone kunsten en vertelt ditmaal het verhaal van een man die verliefd is op een... sleutelhanger die het gezicht van een vrouw heeft en hem bedriegt met anderen. Uiteindelijk verdrinkt de fetisjt zich in zee. Achter deze geschiedenis die over een wat 'dwaze gewoonte' lijkt te gaan, tekent zich het gebruikelijke pessimisme van de maker af, die bezeten is van personen die zichzelf vernietigen. Helaas mist het scenario vindingrijkheid en blijft het ergens halverwege steken, zodat de belangstelling van de filmliefhebber afneemt. Ook al is deze soms hartstochtelijke film niet overal even sterk, toch kan worden gesproken van een uitstekende prestatie. In elk geval niet een van de betere films van Ferreri.

Die Zukunft heisst Frau

Duitsland 1984. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Hanna Schygulla, Ornella Muti, Niels Arestrup en Ute Cremer.

Anna en Gordon hebben besloten geen kinderen te nemen, uit angst voor een atoomoorlog. Dan ontmoeten ze Malvina, een jonge vrouw die zwanger is. Tussen de drie ontstaat een intensieve verhouding, die het rustige en geordende leven van het echtpaar in de war brengt.

Storia di piera

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1983. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Marcello Mastroianni, Isabelle Huppert, Hanna Schygulla, Tanya Lopert en Angelo Infanti.

Eugenia (Schygulla), de vrouw van professor Lorenzo (Mastroianni), etaleert naar de maatstaven van de Italiaanse provincie in de jaren 1950 een uitdagende seksuele vrijheidsbeleving. Wanneer ze dat niet doet, verblijft ze steeds in psychiatrische inrichtingen. Ze betrekt haar twaalf-jarige dochter Piera (Gr[KA3]uhn) in haar affaires; deze pleegt als een volwassen actrice (Huppert) incest met haar demente vader en troost haar moeder in de kliniek. Door de opmerkelijke rol van Schygulla als de moeder raakt de vraag of zij een positieve of funeste invloed op haar dochter heeft (actrice Pierra degli Esposito wier autobiografie het startpunt was) op de achtergrond. Het slotbeeld van de twee naakte vrouwen aan het strand is Ferreri's handelsmerk, meer dan dat het in dramatisch opzicht iets verduidelijkt of oplost. Het scenario is van regisseur Ferreri, Piera Degli Esposti en Dacia Maraini naar het verhaal van deze laatste twee en bovengenoemde autobiografie. Het camerawerk is van Ennio Guarnieri. Eastmancolor, Mono.

Storie di ordinaria follia

Italië​/​​Frankrijk 1981. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Tanya Lopert, Ornella Muti en Ben Gazzara.

Eugenia (Schygulla), de vrouw van professor Lorenzo (Mastroianni), etaleert naar de maatstaven van de Italiaanse provincie in de jaren 1950 een uitdagende seksuele vrijheidsbeleving. Wanneer ze dat niet doet, verblijft ze steeds in psychiatrische inrichtingen. Ze betrekt haar twaalf-jarige dochter Piera (Gr[KA3]uhn) in haar affaires; deze pleegt als een volwassen actrice (Huppert) incest met haar demente vader en troost haar moeder in de kliniek. Door de opmerkelijke rol van Schygulla als de moeder raakt de vraag of zij een positieve of funeste invloed op haar dochter heeft (actrice Pierra degli Esposito wier autobiografie het startpunt was) op de achtergrond. Het slotbeeld van de twee naakte vrouwen aan het strand is Ferreri's handelsmerk, meer dan dat het in dramatisch opzicht iets verduidelijkt of oplost. Het scenario is van regisseur Ferreri, Piera Degli Esposti en Dacia Maraini naar het verhaal van deze laatste twee en bovengenoemde autobiografie. Het camerawerk is van Ennio Guarnieri. Eastmancolor, Mono.

Storia di ordinaria follia

Frankrijk​/​​Italië 1981. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Ben Gazzara, Ornella Muti, Susan Tyrrell, Tanya Lopert en Roy Brocksmith.

Een aan de zelfkant levende, alcoholische dichter wordt verliefd op een prostitu[KA1]ee die hem er bovenop probeert te helpen, maar die na zijn ergste aanval zich op de meest drastische manier van de liefde afsluit. Stof van Charles Bukowski geeft Ferreri gelegenheid om zijn thema`s in een ander milieu en decor te plaatsen (Amerikaanse West Coast), maar de literaire afkomst lijkt eerder een beperking dan een stimulans, ook in het spel van Gazzara dat geen echte eenheid van toon heeft. Niettemin een boeiende film, met een schokkend optreden van Muti. Het scenario is van regisseur Ferreri, Sergio Amidei en Anthony Foutz naar de roman van Bukowski Erection, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness. Het camerawerk is van Tonino Delli Colli.

Chiedo asilo

Italië​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Roberto Benignini, Dominique Laffin, Luca Levi, Girolamo Marzano en Chiara Moretti.

Een jonge kleuterleider laat zijn leerlingen in een betonwijk van Bologna hun eigen gang gaan en trekt daar lessen uit voor zichzelf en andere volwassenen. Hij neemt hen en zijn zwangere vriendin mee naar de vrije natuur van haar Siciliaanse geboortedorp, maar kan de verantwoordelijkheid niet aan en pleegt zelfmoord door een jongetje met zelfmoordneigingen bewust de zee in te volgen. Deze derde film in successie die eindigt met zelfmoord van de man, terwijl de vrouw met een baby achterblijft is symptomatisch voor Ferreri's 'optimisme' dat de nieuwe mens alleen een ontwikkelingskans krijgt na de dood van de oude mens. De ongeforceerde registratie van de kleuters en het spontaan daarop inspelen van de clowneske Benignini geven de film een ongekende warmte die de strekking des te wranger maakt. Het scenario is van Gerard Brach en regisseur Ferreri met medewerking van Benigni. Het camerawerk is van Pasquale Rachini. Eastmancolor, Mono. Ook bekend als PIPICACADODO.

Reve De Singe

Frankrijk​/​​Italië 1978. Familiefilm van Marco Ferreri. Met o.a. Mimsy Farmer, James Coco, Gail Lawrence (Abigail Clayton), Marcello Mastroianni en Gérard Depardieu.

Een jonge kleuterleider laat zijn leerlingen in een betonwijk van Bologna hun eigen gang gaan en trekt daar lessen uit voor zichzelf en andere volwassenen. Hij neemt hen en zijn zwangere vriendin mee naar de vrije natuur van haar Siciliaanse geboortedorp, maar kan de verantwoordelijkheid niet aan en pleegt zelfmoord door een jongetje met zelfmoordneigingen bewust de zee in te volgen. Deze derde film in successie die eindigt met zelfmoord van de man, terwijl de vrouw met een baby achterblijft is symptomatisch voor Ferreri's 'optimisme' dat de nieuwe mens alleen een ontwikkelingskans krijgt na de dood van de oude mens. De ongeforceerde registratie van de kleuters en het spontaan daarop inspelen van de clowneske Benignini geven de film een ongekende warmte die de strekking des te wranger maakt. Het scenario is van Gerard Brach en regisseur Ferreri met medewerking van Benigni. Het camerawerk is van Pasquale Rachini. Eastmancolor, Mono. Ook bekend als PIPICACADODO.

Ciao maschio

Frankrijk​/​​Italië 1978. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Gérard Depardieu, James Coco, Marcello Mastroianni, Geraldine Fitzgerald en Gail Lawrence.

Een Fransman in New York werkt als belichter bij een feministische theatergroep. Daarnaast heeft hij nog een baantje in een wassenbeeldenmuseum, helpt hij de bejaarden in zijn wijk en zorgt hij voor een toevallig gevonden aapje. De dood van het beestje en de zwangerschap van zijn vriendin doen hem in een crisis belanden, waarbij hij later met het museum - symbool van de westerse beschaving - in vlammen opgaat. Ferreri's cultuurpessimisme krijgt hier een extra-dimensie door de achtergrond van de Newyorkse stadsrand aan de Hudson-oever. Daar woont een treffende verzameling verstotelingen die zichzelf hebben overleefd, hoewel de vrouwen wel overlevingsinstinct hebben en wellicht 'de nieuwe mens' zullen baren. Prachtige rollen van Depardieu, Mastroianni en Fitzgerald compenseren de zwartheid van de film met warmte en ontroering. Het scenario is van regisseur Ferreri, Gerard Brach en Rafael Azcona. Het camerawerk is van Philippe Sarde. Ook bekend als BYE BYE MONKEY.

L' Ultima Donna

Italië 1976. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. David Biffani, Ornella Muti, Renato Salvatori, Michel Piccoli en Zouzou.

Een Fransman in New York werkt als belichter bij een feministische theatergroep. Daarnaast heeft hij nog een baantje in een wassenbeeldenmuseum, helpt hij de bejaarden in zijn wijk en zorgt hij voor een toevallig gevonden aapje. De dood van het beestje en de zwangerschap van zijn vriendin doen hem in een crisis belanden, waarbij hij later met het museum - symbool van de westerse beschaving - in vlammen opgaat. Ferreri's cultuurpessimisme krijgt hier een extra-dimensie door de achtergrond van de Newyorkse stadsrand aan de Hudson-oever. Daar woont een treffende verzameling verstotelingen die zichzelf hebben overleefd, hoewel de vrouwen wel overlevingsinstinct hebben en wellicht 'de nieuwe mens' zullen baren. Prachtige rollen van Depardieu, Mastroianni en Fitzgerald compenseren de zwartheid van de film met warmte en ontroering. Het scenario is van regisseur Ferreri, Gerard Brach en Rafael Azcona. Het camerawerk is van Philippe Sarde. Ook bekend als BYE BYE MONKEY.

La Dernière femme

Frankrijk​/​​Italië 1975. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Gérard Depardieu, Ornella Muti, Zouzou, Michel Piccoli en Renato Salvatori.

Een werkloze ingenieur is met zijn zoontje door zijn feministische vrouw verlaten. Hij wordt verliefd op een verzorgster in de cr[KA2]eche van zijn baby, die in de daaruit volgende verhouding steeds meer groeit in haar moederrol en zich uiteindelijk gaat verzetten tegen de seksualiteit die haar tot een object maakt. De man die zijn bestaansrecht als vader en als minnaar heeft verloren, castreert zichzelf. Indringende tragedie plaatst de personages tegen onpersoonlijke nieuwbouw en maakt aannemelijk dat de hoofdpersoon (met volledige inzet door Depardieu gespeeld) zich alleen nog kan bewijzen door middel van zijn geslacht. Dat hij als fallocraat verzet oproept, maar zelf zijn ergste slachtoffer is, maakt Ferreri's pessimisme over het failliet van de gangbare relatie-structuren genuanceerd en beangstigend overtuigend.

Touche pas à la femme blanche

Italië​/​​Frankrijk 1974. Western van Marco Ferreri. Met o.a. Catherine Deneuve, Marcello Mastroianni, Michel Piccoli, Philippe Noiret en Bertrand Tavernier.

Ferreri liet in een bouwput van de gesloopte Hallen de slag bij Little Big Horn naspelen met Mastroianni als Generaal Custer. Een bijtend commentaar op Amerikaans imperialisme komt door de cartoonachtige benadering niet geheel over, maar de acteurs hebben aanstekelijk plezier in hun absurde rollen. Scenario van Ferreri en Rafaël Azcona. Camerawerk van Etienne Becker.

La grande bouffe

Italië​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Marcello Mastroianni, Philippe Noiret, Ugo Tognazzi, Michel Piccoli en Andréa Ferréol.

Vier welgestelde mannen van middelbare leeftijd besluiten zichzelf dood te eten. Ferreri brengt het vreetfestijn nauwgezet in beeld. La grande bouffe was bij zijn première op het festival van Cannes onmiddellijk controversieel. De film werd ofwel beschouwd als de meest walgelijke en decadente film uit de Franse geschiedenis of als een effectieve, brutale en radicale aanval op het establishment. Naar verluidt wilde Catherine Deneuve, nadat ze de film met haar verloofde Mastroianni (een van de hoofdrolspelers) had gezien, weken lang niet meer met hem spreken.

Liza

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Catherine Deneuve, Marcello Mastroianni, Corinne Marchand, Michel Piccoli en Dominique Marcas.

Een man heeft zich uit de consumptiemaatschappij en het huwelijk teruggetrokken op een onbewoond eiland in de Middellandse Zee met als enig gezelschap zijn hond. Een jonge bourgeoise maakt tijdens een cruise ruzie met haar gezelschap en komt op het eiland overnachten. Geïntrigeerd blijft ze langer en weigert uiteindelijk te vertrekken. Ze doodt de hond en neemt diens slaafse aanhankelijkheid aan om zich onmisbaar te maken. Deze filosofische fabel over de onmogelijkheid om aan de maatschappij te ontsnappen kreeg een opmerkelijke spanning in een bijna rituele strijd om afhankelijkheid en isolement door de hoofdrolspelers, waarbij Deneuve verrassend afstand neemt van haar sjiek en koel imago.

La cagna

Frankrijk​/​​Italië 1972. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Marcello Mastroianni en Catherine Deneuve.

Verhaal over een man en een vrouw op een verlaten eiland in de Middellandse Zee, hun afwijzing van de 'beschaafde' wereld en hun zinloze dromen. Zoals altijd bij Ferreri hebben man en vrouw het moeilijk met elkaar. Ze ontwikkelen een wonderlijke verhouding als meester en knecht. Prachtig spel van Mastroianni en Deneuve. Zij houden de aandacht van de kijker vast, in een soort minimal-film die zonder hen oervervelend zou zijn geweest.

L' Udienza

Italië 1971. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Enzo Janacci, Claudia Cardinale, Vittorio Gassman, Michel Piccoli en Ugo Tognazzi.

Een brave burgerman wil om niet-onthulde redenen een audiëntie bij de paus, maar loopt stuk op de bureaucratie en de verdenkingen van het Vaticaan. Een prostituée met connecties onder de hooggeplaatsten probeert zijn voorspraak te zijn, maar iedereen houdt hem voor een gevaarlijke gek. Na weken vergeefse inspanning sterft hij voor de deuren van de Sint Pieterskerk. Deze Kafkaiaanse satire op een verstikkend systeem mist de kracht van Ferreri's andere films omdat de hoofdpersoon niet interessant wordt. Rake karikaturen van beroemde bijrolspelers als conservatieve en kwasi-progressieve prelaten. Het scenario is van regisseur Ferreri en D. Matelli. Het camerawerk is van Mario Vulpiani.

Vent d'Est

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1970. Western van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gian Maria Volonté, Anne Wiazemsky, Götz George, Allen Midgette en Daniel Cohn-Bendit.

Een ideologische [KL]spaghetti-western[KLE], waarin uiteenlopende revolutionairen - Indiaan, arbeider, intellectueel, vrouwen - bij elkaar komen nadat het leger bloedig de orde heeft hersteld in de nederzetting (symbool van het Parijs van 1968). De film, een eerste poging van Godard om direct politiek in een bioscoopfilm te integreren, is een zowel interessante als irritante mislukking, wegens de eindeloos lange standpuntverwoordingen, die ondanks scenariomedewerking van Cohn- Bendit niets nieuws naar voren brengen. Godarts visuele flair leidt tot een aantal frappante beelden, maar de acteurs blijven ledepoppen, die geen notie hebben van wat ze moeten doen.

Perché parage per essere felici!

Italië 1970. Documentaire van Marco Ferreri.

Regisseur Ferreri reist door de Verenigde Staten langs verschillende hippiegemeenschappen. Dit intelligente en goed gedocumenteerde verslag van de bijzondere hippiecultuur, opbloeiend in de tweede helft van de jaren 1960-70, is een must voor wie jong was in de tijd van flower-power, liefde en vrede. Voor hen die te jong of nog niet geboren waren is het een nuttige documentaire om meer te begrijpen van deze tijd met een nieuwe cultuur, die veel veranderingen teweegbracht. Veranderingen die nu als gewoon beschouwd worden. Concertfragmenten, beelden van communes, interviews en volop goede muziek, met inbegrip van Richie Havens klassieker 'Freedom'. Ook bekend als WHY PAY TO BE HAPPY!

Porcile

Frankrijk​/​​Italië 1969. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Franco Citti, Ninetto Davoli, Marco Ferreri en Alberto Lionello.

Voor de ontgoocheling na de mislukte revolutie van 1968 kenmerkend zwartgallige film plaatst een kannibalistische rebel in een onbestemd verleden naast een bourgeois-jongen die zich passief verzet tegen de Duitse consumptiemaatschappij in zijn liefde voor varkens die hem tenslotte opvreten. Het ontbreken van poëzie en lyrische bevlogenheid geeft de film een dor-theoretisch karakter, die misschien interessante denkstof aandraagt, maar nauwelijks boeiend is om naar te kijken. De indruk van uitgeblustheid wordt nog versterkt door het ledenpop-achtig optreden van de Franse hoofdrolspelers.

Il Seme dell'uomo

Italië 1969. Sciencefiction van Marco Ferreri. Met o.a. Marco Margine, Anne Wiazemsky, Annie Girardot, Rada Rassimov en Maria Teresa Piaggio.

Na een kennelijke kernoorlog zijn er nog maar enkele overlevenden, waaronder een jong stel dat de militaire bureaucratie ontvlucht voor de eenzaamheid van een idyllisch stukje strand. De man gaat steeds meer objecten verzamelen voor zijn Museum van de Menselijke Beschaving. Zij weigert echter bij te dragen aan de constante zelfdestructie van de beschaving door zich voort te planten. Hij weet haar met een list toch zwanger te maken, met symbolisch explosieve gevolgen. Deze tijdens de kater van de mislukte 1968-revolte ontstane film is zeker niet Ferreri`s meest overtuigende werkstuk; het nadrukkelijk pessimistisch betoog wordt echter vol visuele verrassingen en met bizarre humor gebracht (Girardot als de kordate indringster in de paradijselijke situatie wordt door Wiazemsky gedood en als gegrilde boutjes aan haar echtgenoot geserveerd)

Dillinger è morto

Italië 1968. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Michel Piccoli, Annie Girardot, Anita Pallenberg, Gigi Lavagetto en Carlo Petrillo.

Een man treft 's avonds zijn vrouw met migraine in bed aan, maakt zelf zijn eten klaar en vindt in keukenla een oude revolver. Rituele one-man-show van Piccoli - met zeer incidenteel tegenspel - gaat steeds meer fascineren tot en met de onverwachte, bevrijdende finale. Scenario van regisseur Ferreri. Camerawerk van Mario Vulpiani.

L' Harem

Italië 1967. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Carroll Baker, Gastone Moschin, Renato Salvatori, William Berger en Michel Le Royer.

Een vrouw verdeelt haar aandacht over drie uiteenlopende minnaars die ieder voor zich aan andere behoeften voldoen, en een homoseksuele vertrouweling. Haar onvermogen om hen anders dan in een beperkte object-rol te zien leidt eerst tot rivaliteit en dan tot saamhorigheid, waarmee ze haar gevieren tijdens vakantie van een rots laten tuimelen. Satire op seksisme en opgelegde rolpatronen over en weer, krijgt geleidelijk aan steeds tragischer dimensies die minder overtuigen dan Ferreri's latere werk, omdat de film pas tijdens de opnamen van commerciële opdracht naar persoonlijke aanpak groeide. Daarom vooral belangwekkend als breekpunt in zijn filmoeuvre.

Corrida!

Italië 1966. Documentaire van Marco Ferreri en Luigi Malerba.

Het stieregevecht is een onderdeel van de traditionele Spaanse cultuur, dat moeilijk te veranderen is ondanks de regelmatige aanklacht tegen het wrede en gewelddadige karakter ervan. De vraag rijst of het hier wel echt om een sport gaat, hoe populair ook, of dat het meer een overgeleverde rite is dan wel een wreed macho spektakel is. Deze uitstekende documentaire vertelt over de geschiedenis van het stieregevecht en haar melodramatische, sentimentele, tragische, avontuurlijke en van tijd tot tijd ook komische gebeurtenissen. Er zijn vele beroemde en gedenkwaardige stieregevechten gehouden met bekende matadors zoals Doninguin, Manuolo Vasquez, Chamaco, Belmonte, de legendarische Manolete en de fenomenale Manuel Benitz, bekend als El Cordobes. Grote beroemdheden die stieregevechten bijgewoond hebben zijn; prins Rainier tezamen met Grace Kelly, Gina Lollobrigida en Ingrid Bergman.

The Man With The Balloons

1965. Marco Ferreri.

Het stieregevecht is een onderdeel van de traditionele Spaanse cultuur, dat moeilijk te veranderen is ondanks de regelmatige aanklacht tegen het wrede en gewelddadige karakter ervan. De vraag rijst of het hier wel echt om een sport gaat, hoe populair ook, of dat het meer een overgeleverde rite is dan wel een wreed macho spektakel is. Deze uitstekende documentaire vertelt over de geschiedenis van het stieregevecht en haar melodramatische, sentimentele, tragische, avontuurlijke en van tijd tot tijd ook komische gebeurtenissen. Er zijn vele beroemde en gedenkwaardige stieregevechten gehouden met bekende matadors zoals Doninguin, Manuolo Vasquez, Chamaco, Belmonte, de legendarische Manolete en de fenomenale Manuel Benitz, bekend als El Cordobes. Grote beroemdheden die stieregevechten bijgewoond hebben zijn; prins Rainier tezamen met Grace Kelly, Gina Lollobrigida en Ingrid Bergman.

Marcia nuziale

Frankrijk​/​​Italië 1965. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Ugo Tognazzi, Shirley Anne Field, Alexandra Stewart, Gaia Germani en Catherine Faillot.

Een episodefilm, I. Na een dag werken wil een man met zijn onwillige echtgenote de liefde bedrijven, maar is te vermoeid als hij tenslotte zijn zin krijgt. II. Een Amerikaans echtpaar op visite discussieert in groepsverband over seksuele hygiëne, waarna de man in de keuken zijn gastvrouw verleidt. III. Een echtpaar laat hun rastekkel paren met de tekkel van kennissen na een uitvoerig rituele voorbereiding. IV. In 1984 is seksuele jaloezie uitgebannen, omdat iedereen opblaaspoppen heeft als partners die zonder complicaties kunnen worden uitgewisseld. Hoewel de lijn van Ferreri's andere films tegen oneigenlijke rolpatronen in het huwelijk wordt doorgetrokken, blijft dit vierluik wel erg aan de ironische oppervlakte. Tognazzi, in de rol van vier verschillende hypocriete echtgenoten, blijft een genoegen om te zien.

L'uomo dei cinque palloni

Italië​/​​Frankrijk 1965. Experimenteel van Marco Ferreri. Met o.a. Marcello Mastroianni, Catherine Spaak, William Berger, Sonia Romanoff en Antonio Attoviti.

Een snoepfabrikant laat als reclamestunt kinderballonnetjes verspreiden. Hij raakt geobsedeerd door de vraag hoever een ballon kan worden opgeblazen zonder te knappen. Niets en niemand biedt een bevredigend antwoord en hij pleegt zelfmoord. Deze bizarre voorstudie van DILLINGER E MORTO - een film waarin onnutte acties tot een indringender ritueel werden gemaakt - moest jaren op distributie wachten en werd tussentijds nog ingekort tot een sketch van OGGI, DOMANI, DOPPODOMANI. Belangwekkend in relatie tot Ferreri's latere films, maar niet echt overtuigend. Scenario van Ferreri en Rafael Ascona. Camerawerk van Aldo Tonti.

Controsesso

Italië 1965. Komedie van Franco Rossi, Marco Ferreri en Renato Castellani. Met o.a. Nino Manfredi, Ugo Tognazzi, Anna-Maria Ferrero en Dolores Wettach.

Deze film bevat drie verhalen, gewijd aan de seks en zijn problemen; het eerste verhaal gaat over een echtpaar dat ter stimulatie cocaïne probeert, het tweede over een leraar en zijn vroegrijpe leerling; het laatste deel gaat over een musicus die naarstig zijn vrouwelijke manager probeert te versieren. Er is af en toe flink wat te lachen, maar regie en spel zijn onevenwichtig.

Casanova 70

Italië​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Marcello Mastroianni, Virna Lisi, Michèle Mercier, Marisa Mell en Margaret Lee.

Een Navo-officier is impotent, behalve wanneer de amoureuze situatie levensgevaarlijke risico's met zich meebrengt. Hij mint een leeuwentemster in de piste, vrouwen van jaloerse echtgenoten en komt tenslotte voor de rechter op beschuldiging van moord. De spottende omkering van de mythe van de 'latin lover' toont het romantische idool Mastroianni niettemin in een serie pikante situaties, die de film onderhoudend, maar slechts bij vlagen echt leuk maken. Het gedeelte met Ferreri als wantrouwende ega van Mell is een hoogtepunt.

La donna scimmia

Italië​/​​Frankrijk 1964. Drama van Marco Ferreri en Vittorio De Sica. Met o.a. Annie Girardot, Ugo Tognazzi, Achille Majeroni, Filippo Pompa Marcelli en Linda de Felice.

Een kermisexploitant stuit op een van top tot teen behaarde vrouw en laat haar optreden als aapvrouw. Om zijn broodwinning veilig te stellen trouwt hij met haar. Ondanks de extreme personages is deze zowel grimmige als gevoelige film een studie over rolpatronen waarin echte emoties geen kans krijgen. (In Ferreri's versie sterft vrouw in kraambed, waarna man voortaan met haar mummie op tournee gaat, óók omdat hij haar niet blijkt te kunnen missen.) De producenten lieten De Sica echter happy ending filmen waar ze bij de bevalling alle beharing verliest zodat de echtgenoot zelf moet gaan werken).

The Conjugal Bed

1963. Marco Ferreri. Met o.a. Walter Giller, Ugo Tognazzi en Marina Vlady.

Een kermisexploitant stuit op een van top tot teen behaarde vrouw en laat haar optreden als aapvrouw. Om zijn broodwinning veilig te stellen trouwt hij met haar. Ondanks de extreme personages is deze zowel grimmige als gevoelige film een studie over rolpatronen waarin echte emoties geen kans krijgen. (In Ferreri's versie sterft vrouw in kraambed, waarna man voortaan met haar mummie op tournee gaat, óók omdat hij haar niet blijkt te kunnen missen.) De producenten lieten De Sica echter happy ending filmen waar ze bij de bevalling alle beharing verliest zodat de echtgenoot zelf moet gaan werken).

L'ape regina

Italië​/​​Frankrijk 1963. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. Marina Vlady, Ugo Tognazzi, Walter Giller, Linda Sini en Riccardo Fellini.

Een veertig-jarige rokkenjager besluit op aandrang van de pastoor eindelijk te trouwen. Hij kiest een deugdzame jonge vrouw uit tot zijn bruid, die na het huwelijk per se een kind wil hebben en hem seksueel volledig uitput, terwijl ook de kerk aandringt op het nakomen van de echtelijke verplichtingen. Als ze zwanger is, laat ze hem nog eenmaal in haar bed toe en dat wordt hem fataal. Een harde en vermakelijke satire op de rolpatronen in het huwelijk en de Italiaanse dubbele moraal kreeg een ideale rolbezetting in de vindingrijke regie en het scenario van regisseur Ferreri dat hij schreef met Rafael Azcona, Diego Fabbri, Massimo Franciosa en Pasquale Festa Campanile naar het verhaal van Goffredo Parise. Het camerawerk is van Ennio Guarnieri. Mono.

Los Chicos

Spanje 1960. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. Joaquín Zarzo, Alberto Giménez en José Sierra.

De film beschrijft het dagelijks leven van vier adolescenten die behoren tot verschillende sociale milieus. Dit is de minst geslaagde van de films die Marco Ferreri in Spanje realiseerde; op zich is het toch een goede film.

El cochecito

Spanje 1960. Komedie van Marco Ferreri. Met o.a. José Isbert, José Luis Lopéz Vázquez, Maria Luisa Ponte, José A. Bepe en Pedro Porcel.

Een krasse zeventiger voelt zich bij zijn bevriende leeftijdgenoten buitengesloten omdat ze allemaal in een rolstoel zitten. Zijn familie weigert voor de gezonde vader een invalidewagen te kopen, zodat hij aan het moorden slaat om zijn doel te bereiken. De film, die Ferreri's internationale reputatie vestigde, reikt verder dan zwarte humor en satire alleen. Hij toont bejaarden als niet-functionele outcasts in een prestatiegerichte maatschappij.

El Pisito

Spanje 1958. Drama van Marco Ferreri. Met o.a. José Luis López Vasquez, Maria Carillo, Concha López, José Cordero en Andrea Moro.

Een jongeman in woningnood trouwt met een tachtig-jarige vrouw in de hoop zo haar flatje te zullen erven. Het Spaanse speelfilmdebuut van Ferreri - naar een verhaal van Rafael Azcona, die zijn vaste scenarioschrijver zou blijven - toont reeds de paradoxale humor plus de combinatie van genadeloze satire en mild begrip die zijn latere films zouden blijven kenmerken.

La Spiaggia

Italië​/​​Frankrijk 1954. Drama van Alberto Lattuada. Met o.a. Martine Carol, Raf Vallone, Clelia Matania, Mario Carotenuto en Carlo Romano.

Een prostituée die als weduwe met haar kind de vakantie doorbrengt in een chique badplaats, wordt beschimpt als de waarheid uitkomt, tot een miljonair naar haar gunsten dingt en iedereen weer bij haar in het gevlei wil komen. De destijds doeltreffende aanval op de dubbele moraal heeft met de jaren veel scherpte verloren, maar blijft een boeiende milieuschets. Komt het door de regie of de Italiaanse nasynchronisatiestem dat Carol beter lijkt te acteren dan ze ooit heeft gedaan.

Amore in città

Italië 1953. Drama van Cesare Zavattini, Dino Risi, Francesco Maselli, Carlo Lizzani en Alberto Lattuada. Met o.a. Silvio Lillo, Caterina Rigoglioso, Maresa Gallo en Ugo Tognazzi.

Eerste (en tevens enige) deel van het 'film-magazine' The Spectator. Zes episodes, geregisseerd door zeven cineasten, over het moderne Italiaanse leven. In Attempted Suïcide laat Michelangelo Antonioni een aantal mensen vertellen waarom ze zelfmoord willen plegen. In het vierde deel, Fellini's Marriage Agency, onderzoekt een journalist undercover een huwelijksbureau.

Bufere

Frankrijk​/​​Italië 1952. Drama van Guido Brignone. Met o.a. Jean Gabin, Silvana Pampanini, Serge Reggiani, Carla del Poggio en René Lefèvre.

Een chirurg wordt verliefd op een doortrapte trapezewerkster en offert gezin en carrière hieraan op. Zijn echtgenote krijgt bij een poging om de rivale tot andere gedachten te brengen een bijna fataal ongeval en moet geopereerd worden door haar man, die daardoor tot inkeer komt. Dit typisch Italiaanse melodrama, waarin de burgermoraal triomfeert, ontleent enige meerwaarde aan het spel van Jean Gabin en Serge Reggiani - als trapezist - maar het optreden van Silvana Pampanini als femme fatale is ronduit belachelijk.