Judith Magre

Un mauvais garçon

Frankrijk 2020. Misdaad van Xavier Durringer. Met o.a. Richard Anconina, Isabelle Renauld, Alexandre Desrousseaux, Rachid Hafassa en Judith Magre.

Du vent dans mes mollets

Frankrijk 2012. Komedie van Carine Tardieu. Met o.a. Isabella Rossellini, Agnès Jaoui, Denis Podalydès, Juliette Gombert en Isabelle Carré.

Het negenjarige, aandoenlijke buitenbeentje Rachel (Gombert) heeft heel wat te stellen met haar goedbedoelende maar wereldvreemde moeder (Jaoui) en introverte vader (Podalydès), die als kind de Shoah heeft overleefd. Bezoeken aan een kinderpsychiater (Isabella Rossellini) moeten uitkomst bieden, in een film die niet wil kiezen tussen drama en komedie; kleurrijk sprookje en coming of age; huwelijksdrama en tijdsdocument (de film is gesitueerd in de jaren tachtig). Veel droogkomische dialogen, pijnlijke situaties en fraai verbeelde droombeelden, maar op den duur zo quirky dat je er jeuk van krijgt.

Quand l'amour s'emmêle

Frankrijk 2010. Romantisch drama van Claire de la Rochefoucauld. Met o.a. Emmanuelle Devos, Jean-Pierre Lorit, Zacharie Chasseriaud, Eloïse Parramore en Judith Magre.

In deze kleine televisiefilm over grote gevoelens spiegelen twee liefdes elkaar op een originele wijze. Wanneer weduwnaar Gérard (Lorit) de geparkeerde auto van gescheiden moeder Sophie (Devos) vakkundig ruïneert, laat hij netjes zijn adres achter. Tezelfdertijd leren Gérards puberzoon Victor (Chasseriaud) en Louise, Sophies tienerdochter (Parramore), elkaar tijdens een schooluitstapje kennen. Op een luchtige manier schetsen scenarist Eric Assous en filmmaakster De la Rochefoucauld een beeld van hedendaagse alleen opvoeders en hun kroost. Goed spel, met name van Devos.

La folle histoire d'amour de Simon Eskenazy

Frankrijk 2009. Drama van Jean-Jacques Zilbermann. Met o.a. Antoine de Caunes, Mehdi Dehbi, Elsa Zylberstein en Judith Magre.

Tien jaar geleden worstelde de Joodse klarinettist Simon Eskenazy in L'homme est une femme comme les autres met homoseksualiteit en verstandshuwelijk. Nu zien we hem in een nieuwe levensfase: na lange tijd duiken zijn ex en zoon weer op. Daarnaast moet hij zijn relatie met zijn bedlegerige moeder en Naïm, een Algerijnse travestiet, zien te onderhouden. Complexe familieverwikkelingen in een lichtvoetig drama, verlevendigd door Simons traditionele muziek. Acteur De Caunes kent men in Frankrijk ook als de stem van Lucky Luke in de gelijknamige animatieserie.

Le menteur

Frankrijk 2004. Drama van Philippe de Broca. Met o.a. Eric Métayer, Jean-Luc Bideau en Judith Magre.

Voor liefhebbers van de populaire Franse cinema blijft Philippe de Broca (1933-2004) voor eeuwig verbonden met uitbundige Jean-Paul Belmondo-avonturenkomedies als L'homme de Rio en Les tribulations d'un Chinois en Chine. Zo aanstekelijk en kostbaar als De Broca's bioscoopsuccessen uit de jaren zestig en zeventig waren, zo onderkoeld en voordelig gemaakt is zijn late tv-werk. In Le menteur is hoofdredacteur Richard (Métayer) een pathologische leugenaar die graag werk, verantwoordelijkheid en conflict uit de weg gaat. Eén na laatste regie van de levenskunstenaar die ook piloot was.

Nathalie

Frankrijk​/​​Spanje 2003. Drama van Anne Fontaine. Met o.a. Fanny Ardant, Emmanuelle Béart, Gérard Depardieu, Judith Magre en Wladimir Yordanoff.

Gecompliceerd Frans relatiedrama: gyneacologe Catherine (Ardant) vraagt prostituee Marlène (Béart) om tegen betaling contact te leggen met haar vreemdgaande man Bernard (Depardieu). Na afloop moet Marlène - die zich voor deze gelegenheid Nathalie laat noemen - verslag doen van de manier waarop Bernard avances maakt. Het scenario bevat naast de hoer en de bedrogen echtgenote nog enkele andere vrouwen. Maar die staalkaart van vrouwenrollen blijft geconstrueerd en staat een meeslepend verloop in de weg. De verrassend bedoelde ontknoping, die zich snel en gemakkelijk laat raden, helpt ook niet.

Le pique-nique de Lulu Kreutz

Frankrijk 2000. Drama van Didier Martiny. Met o.a. Philippe Noiret, Carole Bouquet, Niels Arestrup, Stéphane Audran en Michel Aumont.

Gecompliceerd Frans relatiedrama: gyneacologe Catherine (Ardant) vraagt prostituee Marlène (Béart) om tegen betaling contact te leggen met haar vreemdgaande man Bernard (Depardieu). Na afloop moet Marlène - die zich voor deze gelegenheid Nathalie laat noemen - verslag doen van de manier waarop Bernard avances maakt. Het scenario bevat naast de hoer en de bedrogen echtgenote nog enkele andere vrouwen. Maar die staalkaart van vrouwenrollen blijft geconstrueerd en staat een meeslepend verloop in de weg. De verrassend bedoelde ontknoping, die zich snel en gemakkelijk laat raden, helpt ook niet.

Montparnasse-Pondichéry

Frankrijk 1994. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Miou-Miou, Yves Robert, André Dussollier, Jacques Perrin en Judith Magre.

Aangemoedigd door een nieuwe wet laat de veertig-jarige ongehuwde moeder en behangontwerpster Miou-Miou zich inschrijven aan de universiteit, om alsnog een diploma te halen. De studie wordt een flop en na een ruzie laat ze haar vriend zitten. Ontmoedigd zwerft ze door de straten. Ze komt terecht in metrostation Montparnasse. Hier ontmoet ze de zeventig-jarige ex- musicus Robert. Samen beleven ze de crisis in hun leven, en er bloeit een romantische relatie op. Poëtische liefdesgeschiedenis verteld met een grote dosis relativerende humor. Uit elke situatie, hoe uitzichtloos ook, kan iets nieuws, iets fascinerends groeien. Uitstekend spel van Miou-Miou en regisseur Robert. De laatste schreef het scenario, samen met Frédéric Lasaygues. Robert Alazraki stond in voor het camerawerk.

La petite fille

Frankrijk 1994. Drama van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Werkeloze architecte Zabou woont met man en twee kinderen in een nette wijk. Ze zouden een modelgezin kunnen vormen, ware het niet zijn dat Zabou haar greep op de werkelijkheid langzaam maar zeker verliest en naar de fles grijpt. De enige die het merkt is haar dertien-jarige dochtertje. Haar man, geoloog van beroep, is dikwijls van huis en merkt de eenzaamheid van zijn vrouw niet op. Intimistische bewerking van een delicaat probleem, veroorzaakt door drie zeer actuele elementen: werkeloosheid, eenzaamheid en alcohol. Zabou zet haar personage zeer aangrijpend neer, maar ook het dochtertje, Voisin, is bijzonder ontroerend. Salomé schreef het scenario, in samenwerking met Bruno Dega. Voor de fotografie stond Jacques Guérin in.

La grande fille

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Mathilde (Zabou), een zevenendertig jarige werkloze architecte betrekt met haar gezin een luxueus appartement in de betere wijk van de voorstad. Alles lijkt koek en ei te zijn in dit wereldje, maar Mathilde verliest langzamerhand haar greep op het leven en vlucht weg in de alcohol. Zonder dat ze het echt beseft kan ze niet meer leven zonder drank en de enige die dit lijkt op te merken is haar dertien-jarig dochtertje Marion (Voisin). Haar man Fran[KA10]cois (Charmetant), is geoloog en brengt veel tijd door in het buitenland. Zijn lange afwezigheden zorgen voor nog meer onstabiliteit in het leven van Mathilde en als hij thuis is merkt François de wanhoop van zijn vrouw niet eens op. Een gezin staat op het punt in elkaar te storten en dit alles wordt gezien vanuit het standpunt van Marion, die met heel wat vragen blijft zitten die ze niet begrijpt. Een interessant perspectief om dit probleem te benaderen, maar de opbouw van het verhaal is niet altijd even logisch. Zabou levert een goede prestatie, maar de jonge Voisin is toch moeiteloos de ster van de film. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jacques Guérin.

Rhésus Roméo

Frankrijk 1993. Drama van Philippe Le Guay. Met o.a. Isabelle Pasco, Anthony Delon, Philippe Clévenot, Judith Magre en Philippe Laudenbach.

Kapster Jo[KA3]elle (Pasco) stelt zich als donor beschikbaar om ruggemerg af te staan voor een kankerpati[KA3]ent. Ze belooft daarbij absolute anonimiteit in acht te nemen. Zij mag niet weten voor wie het merg bestemd is. Haar nieuwsgierigheid overwint echter en ze slaagt erin het dossier in te kijken. De zieke is Arnaud (Delon) en ze besluit de jongeman op te zoeken. Wanneer ze de knappe verschijning ziet, raakt ze op slag smoorverliefd. Vergezocht en ongeloofwaardig melodrama rond een verboden liefde. De acteurs doen hun best om het scenario van regisseur Le Guay (hier in zijn tv-debuut) en Lou Jeunet wat op te vijzelen, maar slagen er slechts gedeeltelijk in. Fotografie van Pierre Novion.

Le dernier Lien

Frankrijk 1991. Thriller van Joyce Buñuel. Met o.a. Christophe Malavoy, Olivia Brunaux, Judith Magre, Jean-Marie Winling en Jean-Louis Tribes.

Frank Orsini (Malavoy), die als onderhoudstechnicus op de Eiffeltoren werkt, wordt door zijn collega's 'de koorddanser' genoemd vanwege zijn kracht, zijn handigheid, zijn evenwichtsgevoel en zijn minachting voor hoogtevrees. Op een bleke herfstochtend ziet hij een totaal verwarde maar zeer knappe bezoekster. De vrouw intrigeert en verontrust hem tegelijkertijd. Hij besluit met haar op te trekken, waarna een reeks vreemde en onrustbarende verwikkelingen volgt. Het werk van deze regisseur is normaal gesproken niet meer dan een slap aftreksel van de prestaties van haar man Juan. Zij verbaast en verrukt ons deze keer door de mysterieuze sfeer die ze weet op te bouwen, door handig te manoeuvreren tussen droom en werkelijkheid waarvoor zelfs de grote Luis Bunuel zich niet geschaamd zou hebben. Terwijl Brunaux op subtiele wijze de rol van de verstrooide jonge vrouw speelt, vertolkt Malavoy een zeer aangrijpend personage, en hij is voor geen kleintje vervaard! Vervreemdende opnamen van Parijs onder heel wat merkwaardige invalshoeken. Meer opmerkelijk dan

La milliardaire

Frankrijk 1991. Jacques Ertaud. Met o.a. Nicole Courcel, Judith Magre, Bernard Fresson, Klaus Grundberg en Philippe Rouleau.

Men zou deze produktie als `zakenfilm` kunnen betitelen. De film verhaalt over de talrijke verwikkelingen rond het personage van de miljardaire Ir[KA2]ene Aubrac (Courcel) en heeft als hoofdthema Geld met een grote G: race om een industrieel imperium, redding van een bedreigde holding, duistere financiële operaties, tussenkomst van een 'Zuid-Amerikaanse' dictator, vertrouwde raadsmannen op de achtergrond, verloren contracten, etc.. Deze hele santekraam werd geregisseerd door een ex-cineast die een zeer invloedrijke tv-maker is geworden: men heeft hem dus de nodige middelen gegeven, maar het is niets meer dan een handige fabrikatie. Zeker, miljardairs bestaan, maar in een tijd dat het openbare bod voor overname van bedrijven in de mode is, zal deze film een groot, niet erg ontwikkeld publiek trekken. Degenen die daarentegen verstand hebben van zaken doen, lopen een grote kans in lachen uit te barsten, zo is alles in deze miniserie teruggebracht naar stereotiepen. Wij hebben het sterke vermoeden dat de Franse socialistische regering achter de politieke afstandsbediening van deze produktie zit. De acteurs zijn goed, dus laten we barmhartig zijn en zeggen dat de film bijna GEMIDDELD is.

La Milliardaire: Quand la fiction rejoint la sinistre réalité!

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Jacques Ertaud. Met o.a. Nicole Courcel, Judith Magre, Bernard Fresson en Klaus Grunberg.

Godzijdank het laatste deel van de serie [KL]La Milliardaire[KLE]. De eigenaar van een chemische fabriek maakt in het grootste geheim gifgas voor een dictator uit het Midden- Oosten. Hij heeft besloten met de produktie te stoppen, maar de tiran bedreigt hem met de dood, en er blijft nog maar [KA1]e[KA1]en oplossing over: de verkoop van zijn fabriek. De onnozelheid (of het cynisme) bij Antenne 2 is dusdanig, dat deze tv-zender het klaarspeelde deze onzin in een tijd dat de Golfoorlog volop gaande was uit te zenden. Tja, en de acteurs kunnen er ook niets meer aan veranderen. Minder dan

Inventaires

Frankrijk 1991. Experimenteel van Jacques Renard. Met o.a. Florence Giorgetti, Judith Magre en Edith Scob.

Van oorsprong gaat het om een toneelstuk van Philippe Minyana waarin, in het kader van een tv-spelletje dat in een supermarkt wordt gedaan, drie vrouwen hun levensverhaal vertellen. Bijzonder is dat het toevallige publiek - deze tv-film is zomaar op een dag in een winkel opgenomen - werd uitgenodigd om deel te nemen aan deze belevenis. Het is een idee maar dat is niet genoeg, gezien de weinig verheffende teksten. Noch de voormalige filmer, die het dus niet heeft gered, noch de actrices staan ter discussie. Het is gewoon mislukt.

La peau du rôle

Frankrijk 1990. Misdaad van Guy Jorré. Met o.a. Jacques Debary, Marc Eyraud en Judith Magre.

Op een ochtend wordt het lichaam van een acteur, die de rol van Polonius in HAMLET zou spelen, gevonden. Hij is doodgestoken. Commissaris Cabrol (Debary), terzijde gestaan door zijn trouwe inspecteur M[KA1]enardeau (Eyraud) leidt een moeilijk onderzoek. Een klassieke misdaadfilm, gelijk aan bijna alle andere uit deze serie.

La double inconstance

Frankrijk 1990. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Pierre Cassel, Evelyne Dandry, Danielle Lebrun en Judith Magre.

Verfilming van het voor toneel geschreven meesterwerk van Marivaux (1723). Bij het knippen en monteren van deze film is de ruimte uitstekend benut. De regisseur is een oude rot in het vak, die als het ware in het theater is geboren. Verpletterend acteerwerk, dat zeer goed de gekunstelde stijl van Marivaux' werk weergeeft.

La campagne de Cicéron

Frankrijk 1990. Drama van Jacques Davile. Met o.a. Judith Magre, Tonie Marschall, Michel Gautier, Sabine Haudepin en Jacques Bonnafé.

Davile, die in 1979 de Jean Vigo-prijs voor zijn eerste lange speelfilm CERTAINES NOUVELLES ontving, filmt over het geheel genomen weinig want dit is zijn derde speelfilm in tien jaar. `La campagne` is de naam van het afgelegen huis in de Corbi[KA2]eres - opmerkelijk in beeld gebracht door Jean-Bernard Menoud - waar een groep stedelingen die op een of andere manier iets met de muziekwereld te maken hebben hun vakantie doorbrengt. De regisseur, een veelzijdig man, beschrijft de ontwikkeling in de onderlinge verhoudingen, die uitloopt op een moord. Maar in feite houdt deze film waarin iedereen (heel erg) zijn ziel blootlegt voortdurend het midden tussen een drama en een aardigheidje. Onevewnwichtig maar boeiend.

L'huissier

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Georges Wilson, Pierre Tornade, Judith Magre en Jean-Paul Roussillon.

In de dertiger jaren is deurwaarder Malicorne (Serrault) ergens in Frankrijk zo gewetensvol dat hij niet geaarzeld zou hebben zijn eigen meubelen in beslag te nemen, als dat noodzakelijk zou zijn geweest! Natuurlijk heeft hij zo niet alleen maar vrienden gemaakt. Aan het einde van een enorme zwelgpartij sterft hij en verschijnt hij voor de heilige Petrus, die hem tot zijn grote verbijstering naar de hel stuurt. De beschermheilige van de deurwaarders, Sint Yves, neemt het voor hem op en God neemt dan de uiteindelijke beslissing. Het onderwerp is niet interessant, maar zoals altijd bij deze regisseur zijn de beschrijvingen van de kleurrijke personages en de tussen satire en folkore te plaatsen geestige dialogen dat wel. Met zijn trouwe bondgenoot Serrault in topvorm zal dit pretentieloze werkje van Tchernia heel wat andere produkties overleven en op een waardige manier oud worden.

S'il vous plaît chauffeur

Frankrijk 1988. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Daniel Ceccaldi, Catherine Rich, Pierre Tornade, Nicole Croisille en Robert Rimbaud.

De eerste film uit de serie La belle Anglaise. Allerlei avonturen van een onafhankelijke chauffeur van 'Grande Rémise' die zijn Rolls laat rijden voor mensen die van luxe houden. Soms heeft hij vreemde klanten. Een van hen, die hij afhaalt bij de poort van de Santé-gevangenis, waar de man net vijf jaar heeft uitgezeten, bezorgt hem veel last. Niet onaardig, meer dankzij de goede acteurs dan het zeer middelmatige script.

L' Enfance de l'art

Frankrijk 1988. Familiefilm van Francis Girod. Met o.a. André Dussollier, Anne-Marie Philipe, Hubert Gignoux en Judith Magre.

Het dagelijks leven van een twaalftal leerlingen van de Parijse Toneelschool gedurende hun laatste studiejaar. Girod heeft met de jonge schrijver Yves Dangerfield, die zijn leerling was terwijl hij zelf lesgaf op deze school, een erg interessant scenario uitgewerkt, vol herinneringen en anekdotes. Het dient gezegd te worden dat alle acteurs eveneens leerlingen of oud- leerlingen van het instituut zijn. Terwijl hij met (wisselend) geluk alle genres aanroert, construeert de regisseur een gevoelige kroniek die om beurten maf en wreed is, over hen die zowel in het leven als in de kunst trachten te slagen: wat helemaal niet eenvoudig is. Kortom, een Entrée des Artistes anno 1988.

Spirale

Frankrijk 1987. Film noir van Christopher Frank. Met o.a. Richard Berry, Claire Nebout, Tchéky Karyo, Jean Bouise en Béatrice Camurat.

Een somber verhaal van een waanzinnige liefde in het licht van de C[KA4]ote d`Azur opgedist door Frank. Nogal vermoeiend voortbordurend op het klassieke (en afgezaagde) thema van de mens die meegesleept wordt in een helse spiraal. Lang zo goed niet als het gelijksoortige VERTIGO van Hitchcock. Een film die gemaakt is over een valse wereld eigen aan deze regisseur die -in zijn derde film - opnieuw bewijst dat hij een betere schrijver dan cineast is omdat het moeilijk is te geloven in de intrige en de personages, die bovendien vaag zijn.

Un coeur de marbre

Frankrijk 1986. Komedie van Stéphane Kurc. Met o.a. Jenny Arasse, Patrick Chesnais, Fanny Cottençon, Judith Magre en Olivier Hemon.

S[KA1]ebastien (Chesnais) is diepgeschokt en ontroostbaar na de dood van zijn vrouw, die bij een stompzinnig ongeluk omkwam. Zij was ook zijn belangrijkste medewerkster aan het hoofd van hun kleine begrafenisonderneming. Maar uitendelijk pakt hij de draad van zijn leven toch weer op. Een persoonlijk verhaal, dat een gevoelige en aandachtige beschrijving van de provinciale zeden en gewoonten koppelt aan wezenlijke karakters met diepgang.

Vive la sociale!

Frankrijk 1983. Drama van Gérard Mordillat. Met o.a. François Cluzet, Robin Renucci, Elizabeth Bourgine, Jean-Yves Dubois en Yves Robert.

Een in een communistisch gezin opgegroeide jongeman begint een catering service en wordt steeds meer besmet met bourgeois- idealen. Deze half satirische tragikomedie laat de proletarische anti-held naadloos door heden en recent verleden bewegen in een groeiend besef van middelmaat en is een van de zeldzame Franse films die het arbeidersmilieu laat zien. De humoristische observaties van de in het Sovjet-communisme gestagneerde oudere generatie, maar ook van mei 1968 als een middenstandsrevolte maken deze film met goed spel en een flitsende vormgeving, tot een meer dan veelbelovend debuut.

Salut j'arrive

Frankrijk​/​​Duitsland 1982. Komedie van Gérard Poteau. Met o.a. Pierre Jolivet, Christiane Krüger, Michèle Grignon, Michel Galabru en Judith Magre.

Een jongeman trekt na zijn dienstplicht bij een ex-vriendin in met de afspraak dat ze elk hun eigen leven zullen leiden. Ondanks de pogingen van de ouders van het meisje om ze weer te koppelen, werken ze zich ieder voor zich in de amoureuze nesten tot ze ontdekken dat ze verliefd op elkaar worden. Deze succesvolle film met `caf[KA1]e-th[KA1]e[KA4]atre`-groepen onderscheidt zich meer door spontaan spel, dan door de oorspronkelijkheid van de kluchtintrige. Navolging hiervan (met name VIENS CHEZ MOI, J'HABIE UNE COPINE) met de traditionele komieken, resulteert in afgetrapte, volstrekte middelmaat.

La Cavale

Frankrijk 1980. Drama van Michel Mitrani. Met o.a. Juliet Berto, Jean-Claude Bouillon, Olga Georges-Picot, Geneviève Page en Catherine Rouvel.

Twee jonge inbrekers worden gearresteerd en trouwen met elkaar tijdens hun voorarrest. Als de man tot een twee keer zo lange straf als de vrouw wordt veroordeeld, zet deze hem tijdens de kerstdagen aan tot een gezamenlijke ontsnappingspoging, die door een goedbedoelende bewaakster mislukt. Deze film naar de autobiografische roman van Albertine Sarrazin, probeert een niet-sensationeel beeld van het dagelijkse leven in een vrouwengevangenis te geven, maar overtuigt te weinig door de reeks van al te mooie en chique actrices. Berto imponeert in de hoofdrol door zijn emotionele inzet. Miou-Miou debuteerde.

Je vais craquer

Frankrijk 1980. Komedie van François Leterrier en François Letterier. Met o.a. Christian Clavier, Nathalie Baye, Maureen Kerwin, Marc Porel en Anémone.

Een geslaagde marketing-specialist en huisvader heeft literaire ambities die worden aangewakkerd door een ontmoeting met een oude vriend die inmiddels filmacteur is. Hij stort zich gretig in het artistieke 'wereldje', maar incasseert de ene afgang na de andere, terwijl er van zijn roman ook niets terecht komt. Cartoonist Gérard Lauzier die kunstluizen en salonrevolutionairen tot doelwit kiest, bedacht het effectief, venijnig scenario dat meer aansluit bij de Italiaanse dan bij de Franse satire-traditie. De regie is al te vlak, maar niet storend, ook niet voor het animo van de acteurs.

Genre masculin

Frankrijk 1980. Komedie van Jean Marboeuf. Met o.a. Michel Galabru, Jean-Pierre Darras, Jean-Marc Thibault, Patrick Laval en Michel Vitold.

Vier mannen, teleurgesteld over het leven dat ze leiden, ontmoeten elkaar regelmatig in hun stamcafé. Daar vertellen ze elkaar hun dromen en hun drang naar een leven met meer actie. Hun discussies eindigen altijd hetzelfde: hoe moeilijk het is om man te zijn.

Rien ne va plus

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Jacques Villeret, Roland Blanche, Evelyne Bouix, Patrick Chesnais en Eva Darlan.

Een 12-episodenfilm, met Villeret in de hoofdrol, over de modieuze uitwassen van de samenleving: van ecologie, psycho-analyse, ziekenhuisbureaucratie tot en met alternatief politieoptreden. De schrijver van absurde toneelkomedies maakt zijn regiedebuut met een serie op film gezette moppen, waaraan de clou òf ontbreekt òf onmiddellijk voorspelbaar is. Leuk is het in ieder geval niet. De dikke komiek Villeret heeft talent, maar zijn veelzijdigheid wordt te hoog aangeslagen, zodat de verschillende creaties niet meer worden dan verkleedpartijen.

L'associé

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Hongarije 1979. Komedie van René Gainville. Met o.a. Michel Serrault, Claudine Auger, Catherine Alric, Judith Magre en Mathieu Carrière.

Dreutelige zakenman Julien (Serrault) verzint een zelfverzekerde compagnon in de hoop de handel aan te wakkeren. Het verzinsel werkt zo goed dat zijn vrouw verliefd wordt op de daadkrachtige hersenschim en zoonlief de verzonnen compagnon als vader wil. Een aardige satire met nostalgische bruinoranje beelden van zakendoend Parijs eind jaren 70. Gebaseerd op Roberto Roberti's Il socio invisible (1939), op zijn beurt gedestilleerd uit het geestige Chileense boekje El socio van Jenaro Prieto. In de VS werd de materie opnieuw gedraaid als The Associate, maar dan met een zwarte vrouw (Whoopi Goldberg) die opklimt dankzij haar gefingeerde witte partner.

Mon coeur est rouge

Frankrijk 1976. Drama van Michèle Rosier. Met o.a. Françoise Lebrun, Jean Opousteguy, Geneviève Mnich, Françoise Vatel en Hermine Karagheuz.

Een enqu[KA4]etrice voor een reclamebureau heeft tijdens een werkdag een reeks ontmoetingen met vrouwen (en mannen) uit uiteenlopende maatschappijlagen, ieder met een verschillende problematiek. `s Avonds gaat zij naar een feestelijke demonstratiebijeenkomst van een feministengroep. Door de episodische opbouw laat deze film in kleine onnadrukkelijke details treffende portretten zien. Die worden tot een groter geheel verbonden door de opgewekte vanzelfsprekendheid van Lebrun als `autonome vrouw` die ook aardig met (aardige) mannen omgaat, in een losse, spontane vormgeving. Alles gaat echter totaal de mist in door het slot over het feministencollectief dat als groep elke overtuigingskracht mist die alle individuen daarvoor wel hadden. Die scène is opeens ook belabberd amateuristisch gefilmd, ondanks het feit dat Bruno Nuytten achter de camera stond.

Toute une vie

Frankrijk​/​​Italië 1974. Historische film van Claude Lelouch. Met o.a. Marthe Keller, André Dussollier, Charles Denner, Carla Gravina en Charles Gérard.

De voor elkaar bestemde joodse erfgename en een filmregisseur ontmoeten elkaar pas aan het eind van de film die in 1914 bij hun grootouders is begonnen. Dit overzicht van deze eeuw in bijpassende filmstijlen (zwijgend, zwartwit, kleur) werd een ambitieuze mislukking door al te simpele verbindingen tussen privé-verwikkelingen en het wereldgebeuren. Het lef van Lelouch dwingt op zijn minst bewondering af. De ingekorte versie was overigens een succes in Amerika.

Les guichets du Louvre

Frankrijk 1974. Drama van Michel Mitrani. Met o.a. Christian Rist, Christine Pascal, Henri Garcin, Judith Magre en Michel Auclair.

Kort voor La Grande Rafle van 16 juli 1942, de razzia waarin de nazi's in samenwerking met de politieprefectuur zo'n 13.000 Parijse Joden zullen oppakken, tracht student Paul leeftijdgenote Jeanne van een wisse dood te redden. Eerste Franse fictiefilm over die inktzwarte donderdag schematiseert en melodramatiseert Roger Boussinots autobiografische werk waarop het verhaal is gebaseerd. Charismatisch en kwetsbaar actrice Pascal (1953-1996) springt eruit als Jeanne, de enige in de Joodse Marais-wijk die Pauls vluchtpleidooien ter harte neemt. Garcin vertolkt de Duitse schrijver/oorlogschroniqueur/legerofficier Ernst Jünger.

Un Peu de soleil dans l'eau froide

Frankrijk 1972. Drama van Jacques Deray. Met o.a. Claudine Auger, Marc Porel, Bernard Fresson, Barbara Bach en Judith Magre.

Een depressieve journalist gaat bij familie in de provincie logeren en wordt verliefd op een getrouwde bourgeoise die hem volgt naar Parijs. Terug in zijn oude leventje wordt de geliefde een blok aan zijn been en verzandt hun relatie in de sleur. De middelmatige roman van Françoise Sagan werd als scenario iets meer uitgediept en kreeg een attente en elegante filmvorm. Grootste zwakte is het nukkig acteren van de jonge Porel, waardoor de definitief fatale aanhankelijkheid van zijn minnares wezenloos wordt.

Papa les petits bateaux

Frankrijk 1972. Misdaad van Nelly Kaplan. Met o.a. Sheila White, Michel Bouquet, Sydney Chaplin, Michael Lonsdale en Judith Magre.

Een niet al te uitgeslapen groep gangsters kidnapt een miljonairsdochter, die niet alleen uitzonderlijk lastig blijkt te zijn, maar met raffinement haar ontvoerders tegen elkaar weet uit te spelen. De burleske gangsterkomedie heeft een scenario als vele andere, maar de temperamentvolle rol van de jonge Britse White en het karikaturale tegenspel van de gewoonlijk serieuzere acteurs geven er de nodige jeu aan.

Les Petits Bateaux Papa

Frankrijk 1972. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Jean Paredes, Judith Magre, André Valardy, Michael Lonsdale en Michel Bouquet.

Een niet al te uitgeslapen groep gangsters kidnapt een miljonairsdochter, die niet alleen uitzonderlijk lastig blijkt te zijn, maar met raffinement haar ontvoerders tegen elkaar weet uit te spelen. De burleske gangsterkomedie heeft een scenario als vele andere, maar de temperamentvolle rol van de jonge Britse White en het karikaturale tegenspel van de gewoonlijk serieuzere acteurs geven er de nodige jeu aan.

La Promesse

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1968. Komedie van Paul Feyder en Robert Freeman. Met o.a. Jacqueline Bisset, Giselle Pascal, Pierre Zimmer, Jean-François Maurin en Marc Porel.

Een in zichzelf gekeerde wees groeit op bij oom en tante. Wanneer een jonge Engelse komt logeren stelt oom haar als een dochter van een krijgsmakker voor maar in werkelijkheid is zij zijn minnares. Evenals andere mannen in de omgeving voelt de jongen zich tot haar aangetrokken en denkt door taalverwarring dat ze hem mee naar Engeland wil nemen. De poging tot poëtische sfeer blijft niet meer dan dat, maar in de Fransgesproken versie is kleine Maurin - één uit een groot gezin van acterende kinderen, de oudste is Patrick Dewaere - overtuigend en ècht ontroerend.

Bouche cousue

Frankrijk 1960. Misdaad van Jean Boyer. Met o.a. Darry Cowl, Judith Magre, Fernand Sardou, Jacques Hilling en Sacha Pitoëff.

Een man die bewusteloos en zwaar gewond op straat wordt aangetroffen, wordt met spoed geopereerd. Hij heeft geen papieren bij zich, en als hij ijlt praat hij over zeldzame juwelen. Verpleger Martin (Cowl) neemt alles op en gaat op jacht, maar hij is niet de enige! Parodie op het gangstergenre, met talrijke bekende wendingen en een serie gags die even mechanisch zijn als de zich herhalende, hakkelende humor van Cowl. Als Boyer (1901- 1965) al meer waard is dan zijn reputatie (CIRCONSTANCES ATTENUANTES) doet vermoeden, dan moet toch worden vastgesteld dat het werk uit de laatste periode van zijn leven ronduit povertjes is.

Signé Arsène Lupin

Frankrijk​/​​Italië 1959. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Robert Lamoureux, Alida Valli, Yves Robert, Jacques Dufilho en Roger Dumas.

Nadat hij zich als vlieger tijdens WO I heeft onderscheiden, neemt Arsène Lupin de diefstallen weer op en ontdekt toevallig dat gestolen schilderijen uit één serie bij elkaar de sleutel bevatten voor een bergplaats van Gulden- Vliesschatten. Deze onderhoudende avonturenkomedie mist de sfeer en ironie van de door Becker geregisseerde eerste deel, terwijl Robert de ijdele Lamoureux in zijn vermommingskunsten niet steeds in bedwang heeft. Het scenario is geschreven door Jean-Paul Rappeneau, Yves Robert en Robert Lamoureux. Het camerawerk is van Maurice Barry.

Le Travail c'est la liberté

Frankrijk 1959. Komedie van Louis Grospierre. Met o.a. Raymond Devos, Gérard Séty, Sami Frey, Jacques Dufilho en Judith Magre.

Vanwege een staking van Parijse vuilnismannen moet het afval worden opgehaald door een drietal gevangenen die van hun tijdelijke vrijheid profiteren om orde op zaken in hun privé-leven te stellen. Dit pakt voor de bigamist onder hen nogal gecompliceerd uit. Het aardige is de betere regie, hoewel theaterkomiek Devos in een van zijn zeldzame filmische uitstapjes een dwarse humor demonstreert.

Montparnasse 19

Frankrijk 1958. Biografie van Jacques Becker. Met o.a. Lilli Palmer, Gérard Philipe, Anouk Aimée, Lino Ventura en Lea Padovani.

De tuberculeuze schilder Modigliani drinkt de verbittering over zijn miskenning weg in de kroegen van Montparnasse. De toewijding van een verliefde jonge vrouw uit gegoede familie, en zijn verhuizing naar het Zuiden van Frankrijk, komen voor zijn gezondheid te laat, en hij is nog maar net gestorven, als de kunsthandelaren zijn doeken voor een prikje komen wegkopen. Het door en voor Max Ophuls ontwikkeld scenario werd na diens dood overgedragen aan Becker. Het resultaat is een intelligente, smaakvolle en voortreffelijk geacteerde film die nooit echt indringend wordt (maar zich positief blijft onderscheiden van de gemiddelde kunstenaarsbiografie).

Les amants

Frankrijk 1958. Drama van Louis Malle. Met o.a. Jeanne Moreau, Jean-Marc Bory, Alain Cuny, Judith Magre en Michèle Girardon.

Jeanne Moreau speelt de getrouwde vrouw en moeder Jeanne Tournier die vreemd gaat en daar niet voor wordt gestraft. Zo'n gegeven bleek eind jaren vijftig goed voor veel morele verontwaardiging, misschien nog meer dan het suggestief gefilmde liefdesspel van Jeanne en minnaar Bernard (Bory). Hun verliefdheid vormt het centrale deel van de film, goed voor een sfeervol hees voiceovercommentaar van Moreau: 'Liefde kan zomaar opeens ontstaan, en op dat moment is er geen plaats meer voor schaamte of terughoudendheid.' Malle bouwt Les amants, zijn tweede film met Jeanne Moreau, elegant op met fraaie, lange scènes waarin Moreau voluit kan schitteren. Op de geluidsband muziek van Brahms.

Le Sicilien

Frankrijk 1958. Komedie van Pierre Chevalier. Met o.a. Fernand Raynaud, Pascale Roberts, Raymond Devos, Marcel Bozzuffi en Jean-Roger Caussimon.

Een couturier die op weg is naar een Parijse modeshow wordt aangezien voor een moordenaar die gangsters in dezelfde trein moet liquideren. Een gangsterliefje palmt hem in, maar als het misverstand uitkomt, krijgt hij alle partijen achter zich aan. Het tientallen malen eerder gebruikt gegeven had toch nog een onderhoudende komedie kunnen opleveren, als de regisseur enig vakmatig benul had gehad. In de slonzige opvolging van willekeurige beelden doen de acteurs maar raak.

Cargaison blanche

Frankrijk 1957. Drama van Georges Lacombe. Met o.a. Françoise Arnoul, Georges Rivière, Renée Faure, Jean-Claude Brialy en Jean-Claude Michel.

Een journalist wordt gedood bij zijn onderzoek naar de handel in blanke slavinnen, waarna een vrouwelijke collega zijn werk voortzet en als barmeisje solliciteert in een verdachte nachtclub. Een eigentijds bewerkte remake van LE CHEMIN DE RIO blijft niettemin gedateerd, maar het resultaat is een onderhoudende B-film met een rolbezetting van meer dan gemiddelde kwaliteit.

L'homme à l'imperméable

Italië​/​​Frankrijk 1956. Komedie van Julien Duvivier. Met o.a. Fernandel, Bernard Blier, Edith Georges, Judith Magre en Claude Sylvain.

Een musicus wil tijdens de afwezigheid van zijn echtgenote een hoertje bezoeken, maar treft haar vermoord aan. Om het slippertje voor zijn vrouw geheim te houden gaat hij niet naar de politie, maar hij krijgt wel een chanteur achter zich aan, terwijl er steeds meer lijken op zijn pad komen. Deze komische bewerking van de roman van James Hadley Chase Tiger by the tail is een van de betere Fernandel-films, waarbij de grappen de spanning niet ondermijnen. Scenario van René Barjavel en regisseur Duvivier. Fotografie van Robert Hubert.

Papa, maman, la bonne et moi

Frankrijk 1954. Komedie van Jean-Paul Le Chanois. Met o.a. Robert Lamoureux, Nicole Courcel, Gaby Morlay, Fernand Ledoux en Madeleine Barbulée.

Een werkloze jonge advocaat kan niet aan een huwelijk denken, dus brengt hij zijn geliefde als dienstbode onder in zijn ouderlijk huis. Deze vriendelijke komedie over de verwikkelingen in een bourgeois-gezin onthoudt zich van al te dolle kluchteffecten, maar kabbelt daardoor ietwat sloom voort zodat het dwaas optreden van De Funès als excentrieke buurman zeer welkom is. Het ironisch commentaar van de held steunt al te zeer op verbale spitsvondigheden.

Village magique

Frankrijk​/​​Italië 1953. Komedie van Jean-Paul Le Chanois. Met o.a. Robert Lamoureux, Lucia Bosé, Carla del Poggio, Walter Chiari en Judith Magre.

Een Franse architect zal met zijn verloofde de vakantie doorbrengen op Sicilië, maar tijdens zijn gescheiden van haar ondernomen treinreis leert hij een Italiaanse kennen voor wie tijdens het verblijf de liefde groeit, ondanks het verzet van de verloofde. De film onderscheidt zich van de gebruikelijke vakantiepret door zijn melancholieke ondertoon, maar is ondanks aantrekkelijke locaties en acteurs te vaag-oppervlakkig om veel indruk te maken.

L' Esclave

Frankrijk 1952. Drama van Yves Ciampi. Met o.a. Daniel Gélin, Eleonara Rossi-Drago, Barbara Laage, Gérard Landry en Louis Seigner.

Een jonge componist heeft na een ongeval aan een verblijf in een ziekenhuis een morfine-verslaving overgehouden, maar komt daar dankzij zijn echtgenote overheen. De zenuwen voor de premi[KA2]ere van zijn symfonie doen hem weer naar de morfine grijpen en hij wordt opgenomen voor een ontwenningskuur. Deze uitdrukkelijk niet sensationele en in zijn per se waardige opzet zelfs wat dorre film, krijgt authenticiteit door het spel van G[KA1]elin (die later in zijn autobiografie onthulde dat hij in deze periode echt met drugsverslaving te kampen had).