Poker Face: verfrissend eerbetoon aan klassieke detectiveserie Columbo

Poker Face, de nieuwe serie van Rian Johnson (Knives Out), is geen ‘whodunit’ maar een ‘how catch ‘em’. Iedere aflevering van deze detectiveserie draait niet om de vraag wie de moord heeft gepleegd – dat zien we namelijk in de eerste vijftien minuten gewoon gebeuren - maar om hoe hoofdpersoon Charlie Cale (Natasha Lyonne), een soort wandelende leugendetector, de moordenaar vervolgens ontmaskert.

En dat is even wennen. Wij seriekijkers zijn de afgelopen jaren flink geconditioneerd door de misdaadshows op onze streamers. We weten hoe een moordplot zich behoort te ontvouwen, dat een moordzaak iedere aflevering beetje bij beetje, stukje voor stukje, moet worden opgelost – door de detectives op het scherm én door ons. Dat Poker Face de misdaad van meet af aan laat zien, heeft daardoor haast iets bevreemdends. Wat moeten we met de overgebleven tijd doen (de meeste aflevering duren bijna een uur) als we geen moord hoeven op te lossen?

Het antwoord dat Poker Face daarop geeft, is: Natasha Lyonne. Na die eerste vijftien minuten komt de actrice in beeld. En net als in Russian Doll heeft Lyonne, met haar rokerige stem, grote zonnebrillen en truckers hat, genoeg charisma om onze aandacht vast te houden. Dus mogen wij kijkers achterover zakken, terwijl Charlie, een voormalig casinomedewerker met een haast bovennatuurlijke gave om leugens te bespeuren, de puzzelstukjes op de juiste plek weet te leggen.

Vaak houdt dit in dat ze in een fijne monoloog een van de vele bekende gastacteurs (Adrian Brody, Chloë Sevigny, Nick Nolte) vertelt hoe die de moord heeft gepleegd. Een onderdeel dat niet anders kan worden opgevat dan een hommage aan de originele ‘how catch ‘em’-serie Columbo.

Sowieso is Poker Face een eerbetoon aan deze klassieke detectiveserie met Peter Falk (Johnson keek de serie tijdens een COVID-lockdown) en de televisie van de jaren zeventig. Van de gele letters waarmee de namen van de acteurs in het begin in beeld komen tot het feit dat de serie een zogenaamde ‘moord van de week’-vorm heeft en alle afleveringen qua verhaal vrijwel op zichzelf staan, op een enkel doorlopend draadje na. Episodische televisie heet dat. Ook zo’n klassieke formule die we als moderne seriekijker bijna niet meer gewend zijn.

Poker Face is dan ook geen serie om te bingen, maar juist televisie die je moet uitspreiden. Zoals we vroeger tv keken. Iedere week één aflevering, wellicht zelfs. De tien afleveringen zijn niet ‘puntje van je stoel’-spannend, ze zijn niet echt enerverend of urgent – en ook niet altijd even geloofwaardig. Maar het is toch zeer aangenaam om Lyonne’s Charlie keer op keer een moordenaar te zien ontmaskeren, zoals alleen zij – en Columbo – dat kunnen.