projectieprins

Terwijl ik me volstouw met viskoekjes en loempia’s staar ik wat door het raam van mijn favoriete Thaise snackbar op de Zeedijk. Het uitzicht op fietsvrezende toeristen wordt verstoord door de vitrine van een ouderwetse parfumerie aan de overkant. Waar normaliter afgeprijsde parfums onhandig staan opgestapeld, is dit keer het hele raam compleet afgeplakt met één grote poster. Daarop prijst een sexy vrouw met strakke kaak en elegante desinteresse een luchtje aan.

Ik probeer haar blik te vangen. Maar vanuit welke hoek ik ook kijk, ze lijkt dwars door me heen te kijken. Alsof ze een boze ijskoningin is bij wie ik – en de rest van het Zeedijkse voetvolk – nooit in de gratie zal komen. Het beeld is zoals vele andere reclames, alleen de naam van het parfum is opvallend: Narciso.

Narciso is de Spaanse versie van Narcissus, de mythologische knapperd die niemand zag staan behalve zijn spiegelbeeld. Volgens Freud, die de term narcisme in de psychoanalyse introduceerde, is een narcist iemand die bemind wil worden, maar zelf niet kan beminnen. Hij is de vleesgeworden onbereikbaarheid. Dat maakt de narcist niet per se een leuk iemand. Maar hij is wel goed voor de parfumomzet.

De totale desinteresse van de narcist raakt aan de onzekerheden van de ander en doet hem twijfelen. Ben ik te dik? Te lelijk? Te onsuccesvol? Waarom zie je me niet staan?
De narcist spiegelt zo ons slechte zelfbeeld. Maar in plaats van dat we dat doorhebben, ontbrandt er een vurig verlangen in ons. We maken van de narcist een projectieprins: we willen verlost en gezoend worden door diegene die het slechte zelfbeeld in eerste instantie bij ons opriep. Sterker nog: hoe onbereikbaarder iemand is, hoe geiler diegene voor ons wordt. 

En dus droomt de hele wereld weg bij Ryan Gosling die in Drive nul emoties toont, word ik echt wild van de bozige look van Michiel Huisman en gillen meisjes voor hun leven bij een optreden van de ongenaakbare Bieber. In de hoop dat één knipoog hen bevestigt in hun bestaan.