Thrillerserie 1899 doet qua geheimzinnigheid niet onder voor Netflixhit Dark

Hierdoor groeide het vertrouwen van Netflix, evenals de bereidheid om veel geld uit te trekken voor nieuwe projecten van Odar en Friese, die zich onlangs exclusief aan de streamingdienst verbonden. Het achtdelige 1899 speelt zich af aan boord van een groot migrantenschip dat eind negentiende eeuw van Londen naar New York vaart. Op het schip bevinden zich voornamelijk passagiers die worstelen met traumatische ervaringen, zoals uitbuiting en misbruik, en in Amerika een beter leven hopen te vinden. De Amerikaanse Droom als wondermiddel dat alle problemen hopelijk kan laten verdwijnen.

Maar die droom wordt al snel een regelrechte zeenachtmerrie. Tijdens de tocht duikt er een verloren gewaand passagiersschip op dat enkele maanden daarvoor zou zijn vergaan. Het geheimzinnige vaartuig roept veel vragen op en de bemanning begint zich steeds meer zorgen te maken, maar de wanhopige emigranten willen onder geen beding rechtsomkeert maken. Welke ellende er ook huist in dat schip, erger dan thuis kan het volgens de meeste passagiers niet zijn. Maar de doorgewinterde thrillerkijker voelt dan al aan: dat kan wel degelijk. En inderdaad, al snel volgen de mysterieuze voorvallen elkaar razendsnel op, waardoor het schip steeds meer weg krijgt van een varend spookhuis.

Dat laatste is een bewuste keuze, vertelt Odar. ‘1899 is geen sociaal-politiek drama, maar Jantje en ik zijn wel romantici die geloven in één wereld, een plek zonder onoverbrugbare verschillen tussen mensen. Dat idee wilden we in deze serie verwerken en daarom hebben we al die culturen samengebracht op één groot schip. Vervolgens konden we observeren wat er precies gebeurt als de passagiers zich realiseren dat ze allemaal in hetzelfde schuitje zitten en niet in honderden eigen wereldjes leven.’

‘In het beginstadium van het schrijfproces dacht ik weleens: fuck, wat een stom idee om al die talen en culturen bijeen te brengen!’ vult Friese aan. ‘Maar tegelijkertijd wilden we ook gewoon graag met een groot internationaal team werken, zodat we ook eens konden ervaren hoe zoiets zou uitpakken.’ Odar: ‘Ik vond het juist wel een fijne uitdaging om met verschillende culturen te werken, vooral omdat je erg veel leert van acteurs met een andere achtergrond. Spaanse acteurs pakken scènes bijvoorbeeld heel anders aan dan Deense of Kantonese, die vaak iets ingetogener spelen. Het was ook boeiend om te zien hoe liefde of geweld in verschillende culturen nét iets anders tot uiting komt.’ Met een knipoog: ‘Al heb ik natuurlijk wel geprobeerd om er een Duits sausje overheen te gieten.’

Zoals we van Friese en Odar gewend zijn, valt er ook in 1899 weer genoeg te puzzelen en te griezelen. Maar hoe houdt Friese zelf eigenlijk het overzicht in haar scripts, met al die rookgordijnen? ‘Het gaat er vooral om hoeveel informatie je precies weggeeft en op welk moment je dat doet. Wij hebben altijd een helder verhaal, van A tot Z, maar we verstrekken het niet altijd in die volgorde. Het is geen kwestie van een spelletje spelen met de kijker: we vinden het vooral belangrijk dat het tegelijkertijd mysterieus en vermakelijk blijft.’ Friese glimlacht: ‘En soms moet er daarom gewoon een F voor een B, want we willen het de kijker natuurlijk ook weer niet té makkelijk maken.’