Henri Guybet

La braconne

Frankrijk 1996. Komedie van Serge Pénard. Met o.a. Guinal Barthélémy, Henri Guybet en Francis Perrin.

Rocca : Retour de flamme

Frankrijk 1994. Misdaad van Paul Planchon. Met o.a. Raymond Pellegrin, Souad Amidou, Jan Rouiller, Henri Guybet en Sylvain Rougerie.

Een eenvoudig gezinnetje wordt na een weekend-uitstapje om onbekende redenen uitgemoord door twee mannen. Alleen het kleine meisje Guillier kon ontkomen door zich te verbergen. Het meisje is in shocktoestand en Monsieur le commissaire Rocca (Pellegrin) vreest dat haar leven in gevaar is. In zijn scenario doet Jacques Barberi uit de doeken waarom deze familie-zonder-geschiedenis eraan moest geloven. Het trio, bestaande uit Pellegrin en zijn inspecteurs-assistenten Amidou en Rouillier, functioneert perfect en het meisje Guillier is onweerstaanbaar charmant. Jammer dat de ontknoping van dit dramatisch aandoend politie-onderzoek zo lang op zich laat wachten.

Rocca : Mortels rendez-vous

Frankrijk 1994. Misdaad van Paul Planchon. Met o.a. Raymond Pellegrin, Jan Rouiller, Henri Guybet, Fiona Gélin en Didier Sauvegrain.

Na een gewelddadige ruzie met haar man, verlaat Gélin samen met haar zoontje de echtelijke woning. Ze roept de hulp in van commissaris Pellegrin, die besluit moeder en kind bij hem thuis onder te brengen. Ondertussen onderzoekt Pellegrin een reeks geheimzinnige moorden, die veel op rituele slachtingen lijken. Enkele uitlatingen van Gélin geven de commissaris bepaalde aanwijzingen. Politiefilm met alle bekende ingrediënten, zonder verrassingen. Zou door een computer geschreven kunnen zijn. De acteurs leveren hun werk af zonder enig enthousiasme. Het scenario is van Margueritte Gourgue naar een roman van Marcel Jullian en Claude Brami. Het camerawerk is van Serge Palatsi.

La braconne

Frankrijk 1993. Drama van Serge Pénard. Met o.a. Francis Perrin, Henri Guybet, Maurice Baquet, Claude Brosset en Guinal Barthélémy.

Zo`n dikke veertig kilometer ten ZW van de Normandische havenplaats Caen lig het dorpje Livarot. WO II (1939-45) is voorbij en het leven probeert weer zijn normale patroon te hervatten. Jean (Barth[KA1]el[KA1]emy) wordt toevertrouwd aan zijn grootouders en leert zijn ooms Andr[KA1]e (Guybet) en Arthur (Fréon) van nabij kennen. André, die saai en serieus is, is burgemeester van het dorp. Arthur is een rokkenjager en een gewiekste stroper, die Jean gaat inwijden in zijn quasi illegale activiteiten. De twee broers kunnen elkaar niet luchten of zien en André loert op een kans om Arthur erbij te lappen, maar die is hem telkens te slim af. Het scenario is van Jean- Claude Pon[KA1]con, die zijn autobiografische streekroman bewerkte voor de film. Gemaakt met o.a. geld van de regio en terechtgekomen op de Franse thuisbuis via jongerenzender M6. Het camerawerk is van Jean-Claude Rivière.

Microbidon

Frankrijk 1989. Komedie van André Halimi. Met o.a. Juliette Mills, Henri Guybet, Christine Delaroche en Darry Cowl.

Een doodgewoon jong stel. De vrouw is postbode en baalt er steeds meer van het brood voor twee op de plank te moeten brengen. Haar echtgenoot, werkloze van beroep, pluist sedert een jaar tevergeefs de kleine advertenties uit. Hoe zal dat aflopen? Het maken van een komedie rond werkloosheid is al een vrij smakeloos uitgangspunt, maar dermate oppervlakkig werk, vol clich[KA1]es, gemeenplaatsen en irre[KA3]ele personages afleveren, slaat helemaal nergens op. Om over de onwaarschijnlijkheden (mooi appartement met groot, zonnig terras en wat dies meer zij) maar te zwijgen. Het stereotiepe acteerwerk maakt het ook niet goed. Erger dan

Allons voir si la rose

Frankrijk 1989. Mysterie van Bernard Toublanc-Michel. Met o.a. Dany Carrel, Henri Guybet, Danièle Evenou, Nathalie Courval en Yveline Brière.

Na met een onmogelijk budget vijf speelfilms te hebben gemaakt en volledig aan de aandacht van pers en publiek te zijn ontsnapt, is deze regisseur in 1976 naar de tv overgestapt, en daar heeft hij het in alle opzichten beter gedaan. Dit mysterieuze verhaal over een jonge vrouw die elke dag een rode roos onder haar ruitewisser vindt, terwijl ze toch al acht jaar een hechte relatie heeft met haar man, blijft boeien dankzij het stevige scenario, de spanningsopbouw en de nogal ondoorgrondelijke sfeer. Het einde is verrassend. Goed en geloofwaardig acteerwerk, terwijl je aan Carrel in haar jeugdige rol niet ziet dat ze al 53 is! Tamelijk

Zwei Supertypen in Afrika

Frankrijk​/​​Oostenrijk 1985. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Pierre Tornade, Darry Cowl, Roger Dumas, Philipp Ricci en Heinz Reincke.

Tijdens WO II achtervolgen twee Franse gendarmen een luitenant in bezet Noord-Afrika op verdenking van diefstal van kippen. Ze worden alle drie gearresteerd door de Duitse overheersers, maar ze weten te ontsnappen naar Londen, waar ze de eerste (!) vrije Fransen van De Gaulle worden. Opgeleid voor werk achter de linies komen ze terecht in de woestijn midden in een mijnenveld, waar ze door een bedouïne uitgered worden. Domme WO II-klucht voor de tv, waar weinig om te lachen valt. Het scenario is van regisseur Besnard, Jacques-Henri Marin en Richard Balducci. Het camerawerk is van Marcel Grignon. Franse titel: GÉNÉRAL...NOUS VOILÀ !.

À nous les garçons!

Frankrijk 1984. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Sophie Carle, Valérie Allain, Franck Dubosc, Jean-Noël Brouté en Eric Elososino.

Deze film behandelt de liefdesperikelen van jonge en minder jonge mensen met de nodige misverstanden en ruzies, maar het eind is goed, dus alles is goed. Geen vuiltje aan de lucht en iedereen is even aardig. Werkeloosheid en andere sociale problemen horen hier niet thuis... De jongeren van nu zullen zich zeker niet herkennen in dit produkt.

Le Cow-boy

Frankrijk 1984. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Aldo Maccione, Renée Saint-Cyr, Michel Beaune, Michel Peyrelon en Corinne Lorrain.

César Cappucino, een politie-inspecteur uit Nice die zowel onhandig als incompetent blijkt te zijn, krijgt te maken met drugshandelaren in de Chinese wijk van Parijs. Na diverse zotte verwikkelingen zet hij de bende buitenspel. Het onderwerp is aardig, maar het scenario en de dialogen van Georges Wolinski zijn zwak, de personages zijn stereotypen, Maccione maakt zichzelf keer op keer bespottelijk, en bovendien is het komische element nogal lomp.

Canicule

Frankrijk 1983. Misdaad van Yves Boisset. Met o.a. Lee Marvin, Miou-Miou, Victor Lanoux, Jean Carmet en Tina Louise.

Een voortvluchtige Amerikaanse killer duikt onder op het Franse platteland. Daar blijkt dat de perversies, de achterbaksheid en de hebzucht van de varkensfokkers-familie die hem herbergt, gevaarlijker zijn dan gangsters en politie. Ondanks al het betrokken talent werd het een teleurstellende film, waarin de zwaar aangezette, grove karikaturen de interesse en geloofwaardigheid ondermijnen. Het resultaat is dan ook niet de - mogelijk bedoelde - zwarte komedie. In deze hommage aan Marvins filmimago blijft in elk geval diens waardigheid intact, maar voor het overige steken de varkens positief af bij de acteurs. Scenario van Boisset, Jean Herman, Michel Audiard, Dominique Roulet en Serge Korber. Jean Boffety hanteerde de camera.

Ça va faire mal

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-François Davy. Met o.a. Bernard Menez, Daniel Ceccaldi, Henri Guybet, Caroline Berg en Kathie Briegel.

Een wanhopige filmproducent denkt het te kunnen redden met een pornofilm. Hij komt bovendien in het bezit van een lijk terwijl zijn vriendin een belastinginspecteur probeert af te leiden, die de boeken van de maatschappij wil doorkammen. Ten gevolge van een ongeluk belandt uiteindelijk het hele team in het paradijs alwaar de nieuwe regisseur God blijkt te zijn. Een dergelijke fabel had heel goed kunnen mislukken maar zelfs de overdreven komische uitlatingen lijken te werken omdat het hier een scherpe satire op filmwereld betreft (snobisme, verwaandheid, onbenulligheid, onbekwaamheid), die de regisseur heel goed kent.

Sandy

Frankrijk 1982. Komedie van Michel Nerval. Met o.a. Sandy Stevenson, Gary Moss, Michel Galabru, Luis Rego en Henri Guybet.

Nerval heeft naar alle waarschijnlijkheid de Franse tegenhanger van FAME van Alain Parker willen maken met deze kroniek van mislukte artiesten die alles doen om in de Parijse showbusiness door te dringen. Maar de film is mislukt door een rommelig en onsamenhangend scenario, erbarmelijke en slecht afgewerkte balletten, nutteloze sc[KA2]enes en volstrekt onge[KA3]inspireerde muziek...ondanks zes componisten! Overduidelijk amateurisme zowel wat betreft mise en sc[KA2]ene als interpretatie (Michel Galabru lijkt de enige beroeps). Kortom, het resultaat lijkt wel een (slechte) grap.

On n'est pas sorti de l'auberge

Frankrijk 1982. Komedie van Max Pécas. Met o.a. Jean Lefebvre, Bernadette Lafont, Yves Massart, Olivia Dutron en Henri Guybet.

Om een eventuele koper van hun herberg te overtuigen zetten Félix en Geneviève een ganse mise-en-scène in elkaar. Onverwachte en onwelkome gasten plus Momo, het hulpje in de keuken, zorgen voor de nodige verwikkelingen.

Les diplômés du dernier rang

Frankrijk 1982. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Michel Galabru, Marie Laforêt, Patrick Bruel, Philippe Manesse en Patrice Minet.

Deze film gaat over de fratsen die de studenten van een priv[KA1]e-instituut voor management in Oxford uithalen. Films over scholen doen het van tijd tot tijd, maar de meeste regisseurs bezondigen zich aan clich[KA1]es en karikaturen. Het is demagogisch en hypocriet: de studenten hekelen hun studie maar ze halen hun examens zonder problemen terwijl d[KA1]e (enige!) docent een complete domkop is. Kortom, de denkwijze uit de tijden van minachting, terwijl de werkelijkheid heel anders is.

Le cadeau

Italië​/​​Frankrijk 1982. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Pierre Mondy, Claudia Cardinale, Clio Goldsmith, Jacques François en Henri Guybet.

Overwerkte bankemploy[KA1]e Mondy gaat met vervroegd pensioen en krijgt van collega`s voor zijn vakantie een call-girl (Goldsmith) aangeboden als afscheidscadeau. Hiervan niet op de hoogte, gelooft hij dat ze echt op hem valt. Verkwikt door zijn avontuur gebruikt hij zijn nieuw-ontdekte veroveraarskwaliteiten om zijn huwelijk nieuw leven in te blazen. Deze redelijk onderhoudende boulevardkomedie wordt topzwaar gemaakt door een overvloed van uitermate flauwe nevenintriges. Mondy doet zijn rol in de wat scherper uitgevallen TÉLÉPHONE ROSE dunnetjes over; Cardinale als zijn echtgenote staat voor te grote gedeelten buiten spel, maar ze redt elke scène waarin ze voorkomt. Michel Lang bewerkte een toneelstuk van Vaime en Terzoli tot scenario. Daniel Gaudry deed het camerawerk.

Pétrole, pétrole !

Frankrijk 1981. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Catherine Alric, Henri Guybet en Charles Gérard.

Een onvoorstelbaar flauwe komedie die zogezegd inspeelt op het actuele thema van oliesjeiks die de benzineprijs naar hartelust manipuleren. Een Frans echtpaar wil dat monopolie doorbreken en begint de markt te overstelpen met goedkope benzine. Eén en ander is slechts een aanleiding om een aantal Franse olijkerds gehuld in witte gewaden van trappen te laten vallen, met taart te besmeuren en meer van dat fraais. Gezien het onmiskenbare potentieel van het thema een miskleun van jewelste.

Pourquoi pas nous?

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Berny. Met o.a. Aldo Maccione, Dominique Lavanant, Florence Giorgetti, Henri Guybet en Maurice Biraud.

Een vanwege loensheid schichtige boekverkoopster - wier zuster haar vergeefs aan de man probeert te brengen - komt letterlijk in botsing met een simpele beroepsworstelaar die verliefd op haar wordt. Ondanks ontwikkelings- en mentaliteitsverschillen en conflicten wint de liefde. Deze bijna poëtische, volkse komedie over kneusjes, die óók aanspraak op liefde en geluk maken, mist de bevlogenheid van haar beroemde vooroorlogse voorbeelden van dit genre, maar de innemende aanpak geeft de in middelmatige kluchtigheid getypeerde acteurs verrassende menselijkheid en humor. Naar de roman van Patrick Cauvin.

Les Matous sont romantiques

Frankrijk 1981. Komedie van Sotha. Met o.a. Henri Guybet, Patrice Minet, Philippe Manesse, Odette Laurent en Christine Dejoux.

Deze vlakke bewerking van de platte komedie van Sotha, beschrijft de relaties die drie `doorsnee`, (onbeduidende) Parijse stelletjes onderhouden. Het enige echte idee waarmee wordt gespeeld is te vinden op het vlak van kleur en zwart-wit. Een inconsequent scenario, aanstellerij en dialogen die zo onbeduidend zijn als maar kan. Deze acteurs-auteurs uit het theatercafé horen beslist niet thuis op het witte doek.

Le Jour se lève et les conneries commencent

Frankrijk 1981. Komedie van Claude Mulot. Met o.a. Maurice Risch, Jacques Legras, Henri Guybet, Michel Modo en Eva Harling.

Ze zijn altijd goed bij kas en hoeven niet te werken, want ze leven op de zak van hun vader of van zijn minnares; drie hufters die achter meisjes aanlopen en hufterige streken uithalen. Dat is alles. De film lijkt op z'n titel: om te huilen.

Le Bahut va craquer

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Nerval. Met o.a. Michel Galabru, Claude Jade, Dany Carrel, Darry Cowl en Robert Castel.

Een scholiere uit het arbeidersmilieu is zwanger gemaakt door een klasgenoot uit een bourgeoisgezin. De schoolleiding pleit de jongen vrij, maar wil het meisje verwijderen, wat resulteert in een protestactie van de leerlingen, die hun docenten gijzelen. Deze zoveelste Franse klucht over scholieren die hun leraren - terecht - het leven zuur maken, herhaalt de inmiddels overbekende grappen en typeringen, door steeds dezelfde acteurs. De aanzet tot een nog steeds funest doorwerkend standbewustzijn wordt onmiddellijk losgelaten voor een geïmproviseerd pop-concert en een algehele verzoening.

Le Chêne d'Allouville

Frankrijk 1980. Komedie van Serge Pénard. Met o.a. Bernard Menez, Jean Lefebvre, Henri Guybet, Pierre Tornade en François Dyrek.

Idiote dorpsklucht waarin de pastoor en de plaatselijke notabelen zich inspannen om de geplande aanleg van een autoweg door het dorp te verhinderen. Een en ander is niet naar de zin van de plaatselijke volksvertegenwoordiger die zakelijke belangen in de onderneming heeft en de burgemeester heeft omgekocht door hem het Légion d'Honneur te beloven. Beide partijen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan en het conflict bereikt een hoogtepunt als de pastoor wordt gearresteerd door de rijkswacht. Het scenario, hoewel niet bepaald spetterend origineel, biedt enige mogelijkheden die echter door regisseur Pénard enthousiast worden genegeerd ten voordele van het vertrouwde gooi- en smijtwerk. Lawaaierig en dom.

Ils sont fous ces Normands

Frankrijk 1980. Serge Pénard. Met o.a. Jean Lefebvre, Bernard Menez, Henri Guybet, Pierre Tornade en Philippe Nicaud.

Dorps gedoe dankzij een Normandische regisseur, die er in verscheidene films in is geslaagd zijn streek belachelijk te maken. Verwikkelingen rond een meer dan duizend jaar oude eik, die wordt bedreigd door de verbreding van een weg. Pénard staat voor Pijnlijk en, bovendien, wie is dan wel Alphonse Boudard, de maker van het scenario? Karikaturale personages, waaronder Menez in de hoofdrol van plattelander. Een produktie van Marcel Dassault. Meer valt er niet over te zeggen. De achterlijke titel komt in plaats van de vorige, LE CHÊNE D'ALLOUVILLE, waarvan is afgezien.

Est-ce bien raisonnable!

Frankrijk 1980. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Gérard Lanvin, Michel Galabru, Henri Guybet en Renée Saint-Cyr.

Een jonge misdadiger neemt een rechter van instructie zijn kleding en identiteitspapieren af en botst bij zijn ontsnapping uit het gerechtshof op een journaliste die op de rechter een beroep kwam doen voor een affaire waarover ze schrijft. Persoonsverwisseling leidt tot verwarrende complicaties. Ondanks de aantrekkelijke rolbezetting en bekwame regie is dit een nogal mat uitgevallen misdaadkomedie, waarbij het inzakkende tempo en de onvoldoende verrassingen, de opgewekte toon en geamuseerde interesse van de toeschouwer steeds meer gaan saboteren. Scenario van Jean-Marie Poiré.

Les Givrés

Frankrijk 1979. Komedie van Alain Jaspard. Met o.a. Sophie Daumier, Georges Claisse, Charles Gérard, Dora Doll en Henri Guybet.

Een stel Parijse idioten op skivakantie in de Franse Alpen, een gedroomd onderwerp voor een Franse komedie natuurlijk en regisseur Jaspard mist ook geen enkele kans: talloze valpartijen op ski's, brave vaders die wel eens een vakantiescharrel willen maken, sullen die zich in de kamer vergissen enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Les Charlots en délire

Frankrijk 1979. Komedie van Alain Basnier. Met o.a. Les Charlots, Henri Guybet, Charles Gérard, Sophie Deschamps en André Valardy.

De Charlots worden werkeloos en proberen een nieuwe baan te vinden. Rond dit povere idee weeft regisseur-scenarist Basnier een aantal anekdotes variërend van vulgair tot debiel waarin onze helden achtereenvolgens fakir, dirigent, taxichauffeur, gokker, gangster en ballonvaarder worden. Al de zevende film van de Charlots, en nog steeds niet om aan te zien.

Les Aventures de Guidon Futé

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Marie Durand. Met o.a. Alain Ganas, Isabelle Olivier-Lacamp, Sin May-Zao, Marie Desroche en Jacques Rougeon.

Onsamenhangende, debiele Franse komedie die ene Jean-Marie Durand niet alleen regisseerde, maar ook produceerde, schreef en, omdat hij blijkbaar toch niets beters te doen had, ook nog eens van muziek voorzag. Een home-movie dus, met de charme en de humor van een container rotte vis.

Le guignolo

Frankrijk​/​​Italië 1979. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Mirella D'Angelo, Carla Romanelli, Michel Galabru en Charles Gérard.

Een internationale kunstdief krijgt in het vliegtuig naar Venetië een koffertje in handen dat een microfilm bevat. Terwijl hij met een bevriende museumsuppoost zijn culturele diefstallen voortzet, zit zowel de Franse geheime dienst als een Arabische bende achter hem aan. Deze brengt ook nog aantrekkelijke dames in het spel. Zo mogelijk absoluut dieptepunt in Belmondo's filmcarrière, waarbij iedere fantasie is uitgeschakeld en alles alleen aanleiding is om hem talloze malen eerder vertoonde stunts en grappen met onuitstaanbare bravoure te laten uitvoeren. Bij deze ergernis dwingt zelfs zijn lenigheid op gevorderde middelbare leeftijd geen respect meer af. Regisseur en medespelers kijken passief toe. Scenario van Jean Herman. Camerawerk van Henri Decae.

Le Gagnant

Frankrijk 1979. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Phillippe Ruggieri, Odile Michel, Michel Galabru, Stéphane Audran en Henri Guybet.

Voorspelbare, fletse Franse komedie waarin een loodgieter de lotto wint en daardoor het meisje van zijn dromen kan veroveren. Was LE PION, de debuutfilm van Gion, nog min of meer fris, zijn tweede film onderscheidt zich in niets meer van dozijnen andere Franse kluchten. Te verwaarlozen.

Les Héros n'ont pas froid aux oreilles

Frankrijk 1978. Komedie van Charles Nemes. Met o.a. Gérard Jugnot, Daniel Auteuil, Anne Jousset, Roland Giraud en Henri Guybet.

Twee vrijgezellen pikken tijdens een uitstapje naar zee een liftster op. Het klikt tussen de drie en het meisje neemt haar intrek in hun appartement. Alles loopt heel vlot, tot ze toevallig ontdekken dat het meisje minderjarig is, thuis is weggelopen en door de politie wordt gezocht. Deze mild-ironische film onderscheidt zich van het gros van de Franse komedies door zijn charmante lichtvoetigheid, een oprecht respect voor zijn hoofdpersonages en uitstekende vertolkingen van een ploeg jonge acteurs, die ondertussen bijna allemaal zijn uitgegroeid tot belangrijke vedetten. In kleine bijrollen herkennen we trouwens ook nog Gérard Lanvin en Christina Clavier.

Le pion

Frankrijk​/​​Duitsland 1978. Christian Gion. Met o.a. Henri Guybet, Claude Jade, Claude Piéplu, Claude Dauphin en Maureen Kerwin.

Timide hulpleraar annex surveillant (een 'pion') heeft geen overwicht op zijn leerlingen en wordt door zijn collega's geminacht. Een in het geheim geschreven roman wordt gepubliceerd en krijgt de prestigieuze Prix Concours, waarna hij opeens in aanzien komt bij iedereen, inclusief de door hem in stilte beminde lerares Frans. Hij verkiest echter de moeder van zijn lastigste leerling. De humor van de film komt vooral door de scènes met rebelse scholieren, de satire op literair snobisme blijft in voor de hand liggende clichés steken. Hoewel hij geen literaire begaafdheid weet te suggereren, heeft Guybet - meestal in flauwe bijrollen - genuanceerde charme in de titelrol. Scenario van regisseur Gion. Camerawerk van Lionel Legros.

Ils sont fous ces sorciers

Frankrijk 1978. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Jean Lefebvre, Henri Guybet, Julien Guiomar, Daniel Ceccaldi en Renée Saint-Cyr.

Een vertegenwoordiger in visconserven wordt naar het eiland Mauritius gezonden om een exclusief contract voor bouillabaisse in blik te sluiten. Samen met een lid van zijn reisgezelschap doet hij een plasje tegen een afgodstotem, waardoor ze een vloek over zich afroepen. Een deskundige in paranormale verschijnselen probeert hen vervolgens van de verontrustende symptomen die zich bij hen voordoen af te helpen. Lautner promoveert in deze film de vaste bijrolspelers uit zijn vorige films naar de hoofdrollen: door de flauwiteiten in het scenario zijn zij en hijzelf vrijwel kansloos. Scenario van Norbert Carbonnaux.

Géneral...nous voilà!

Frankrijk 1978. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Darry Cowl, Roger Dumas, Henri Guybet, Pierre Tornade en Philippe Ricci.

Wat is er nóg dommer dan een Franse komedie? Antwoord: een Franse legerkomedie. In het genre gespecialiseerde zevenderangsacteurs, onder wie de werkelijk irritante Cowl, vechten nog maar eens tegen de nazi's en doen dat door regelmatig over voorwerpen te struikelen, tegen deuren te lopen, in modder te vallen en zich als Beotiërs te gedragen bij het zien van vrouwen. Vernederend voor alle betrokkenen, piijnlijk en vervelend voor de toeschouwer. Het scenario is van Jacques-Henri Marin, Richard Balducci en regisseur Besnard. Het camerawerk is van Marcel Grignon.

Chaussette-surprise

Frankrijk 1978. Komedie van Jean-François Davy. Met o.a. Anna Karina, Bernadette Lafont, Christine Pascal, Michel Galabru en Rufus.

Viertal excentrieke mannen komt als gevolg van hetzelfde auto-ongeluk op een ziekenzaaltje te liggen en zaait door gedrag en ideeën verwarring in het hospitaal. Ondertussen genieten wederhelften van drie van hen van een ongekende vrijheid. Regisseur probeert aan jarenlange porno-om-den-brode te ontsnappen met absurde kluchtigheid, maar wat talenten van het viertal ook zijn, in combinatie zijn ze geen nieuwe Marx Brothers. Ziekenhuisscènes worden daardoor rumoerige ongein, maar rustiger belevenissen van de vrouwen thuis hebben wel humor en charme.

122, Rue de provence

Frankrijk 1978. Drama van Christian Gion. Met o.a. Francis Huster, Nicole Calfan, Anicée Alvina, Jacques François en Henri Guybet.

Langdradige bordeelfilm over een luxueus huis van plezier waar in 1943 vooraanstaande Franse politici van hun buitenechtelijk stoeiplezier kwamen genieten. Twee mensen ontmoeten elkaar: hoertje Calfan uit de provincie, die met de eigenaar van het huis is getrouwd, en een liefdeloos bestaan heeft en Huster, die hoog op de maatschappelijke ladder is geklommen. Parijs is bezet door de nazi's. Proper en met de nodige produktiemiddelen gemaakt, maar stomvervelend. Ook bekend als ONE TWO TWO.

La septième compagnie au clair de lune

Frankrijk 1977. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Jean Lefebvre, Henri Guybet, Pierre Mondy, Jean Carmet en André Pousse.

Een melige soldatenkomedie waarin een stel Franse tweederangsacteurs grappig willen zijn door bijvoorbeeld Engels te spreken om zo een boer te doen geloven dat ze R.A.F.-piloten zijn. De maneschijnscènes werden overdag gedraaid en de militaire uitrusting is van plastic; dit om u duidelijk te maken dat het hier géén superproductie betreft. Scenario van Lamoureux en Jean Poiré. Camerawerk van Marcel Grignon.

La 7ieme Compagnie Au Clair De Lune

Frankrijk 1977. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Pierre Mondy, Henri Guybet en Jean Lefebvre.

Een melige soldatenkomedie waarin een stel Franse tweederangsacteurs grappig willen zijn door bijvoorbeeld Engels te spreken om zo een boer te doen geloven dat ze R.A.F.-piloten zijn. De maneschijnscènes werden overdag gedraaid en de militaire uitrusting is van plastic; dit om u duidelijk te maken dat het hier géén superproductie betreft. Scenario van Lamoureux en Jean Poiré. Camerawerk van Marcel Grignon.

Emmenez-moi au Ritz

Frankrijk 1977. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Maurice Ronet, Macha Méril, Marsha Grant, Tina Aumont en Valérie Mairesse.

Méril, Grant en Aumont, de drie ex-echtgenotes die van Ronet een belangrijk projectontwikkelaar hebben gemaakt, ontmoeten elkaar op een begrafenis en vatten sympathie voor elkaar op. Een redelijk geslaagde komedie.

On aura tout vu!

Frankrijk 1976. Erotiek van Georges Lautner. Met o.a. Pierre Richard, Miou-Miou, Jean-Pierre Marielle, Henri Guybet en Renée Saint-Cyr.

Een fotograaf heeft samen met een vriend een scenario geschreven waarvoor een producent interesse toont op voorwaarde dat ze het omwerken tot pornofilm. Ze hebben echter alle vrienden en kennissen al rollen in hun 'kunst-film' beloofd. De opheffing van de Franse censuur resulteerde in een pornogolf in de bioscoop en vervolgens in een reeks satires waarvan dit de leukste is, maar nog altijd niet leuk genoeg. De zoveelste variant op de naïviteit van Richard wordt vervelend.

Pas de problème!

Frankrijk 1975. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Miou-Miou, Bernard Menez, Jean Lefebvre, Henri Guybet en Anny Duperey.

Wanneer in het huis van Anita (Miou-Miou) een man binnenstrompelt en overlijdt, begint een reeks van vreemde situaties. Anita, juist vrij uit het gevang, verstopt het lijk in de kofferbak van de auto van Edmond, de vader van haar vriendje (Menez). Deze pakt onverwacht dezelfde auto om ermee naar Zwitserland te rijden. Comedy of errors van regisseur Lautner (Le Professionel, met Jean Paul Belmondo), moet het hebben van leuke acteurs (let op de jonggestorven Patrick Dewaere als barman), ohlala-momenten en charmante jaren zeventig-sfeer.

On a retrouvé la 7e compagnie

Frankrijk 1975. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Jean Lefebvre, Pierre Mondy, Henri Guybet, Robert Lamoureux en Pierre Tornade.

In dit tweede deel van een serie films weet een drietal Franse soldaten in mei 1940 de compagnie die ze waren kwijtgeraakt terug te vinden en van de Duitsers te bevrijden, maar ze vinden daarna ook hun kolonel die in zijn eentje de oorlog doorzet. Dezelfde voor de hand liggende soldatenkluchtigheid en domme onhandigheid die averechts succesvolle resultaten bereiken. Scenario van de regisseur, en Jean-Marie Poiré. Camerawerk van Marcel Grignon.

On A Retrouvee La 7e Compagnie

Frankrijk 1975. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Pierre Mondy, Henri Guybet en Jean Lefebvre.

In dit tweede deel van een serie films weet een drietal Franse soldaten in mei 1940 de compagnie die ze waren kwijtgeraakt terug te vinden en van de Duitsers te bevrijden, maar ze vinden daarna ook hun kolonel die in zijn eentje de oorlog doorzet. Dezelfde voor de hand liggende soldatenkluchtigheid en domme onhandigheid die averechts succesvolle resultaten bereiken. Scenario van de regisseur, en Jean-Marie Poiré. Camerawerk van Marcel Grignon.

Y a un os dans la moulinette

Frankrijk 1974. Komedie van Raoul André. Met o.a. Michel Galabru, Daniel Prévost, Paul Préboist, Darry Cowl en Marion Game.

'Komische' voorvallen van twee komedianten die werkzaam zijn als detective. André, een goede technicus, heeft zich sinds lang verlaagd tot het maken van slechte komedies, waarin groffe woordspelingen, afgezaagde grappen en alledaagsheid en vooral tevredenheid met zichzelf en deze 'typisch Franse' slechte stijl hoogtij vieren. Klunzig.

Le retour du grand blond... avec une chaussure rouge

Frankrijk 1974. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Pierre Richard, Mireille Darc, Jean Rochefort, Michel Duchaussoy en Jean Carmet.

In zekere zin het vervolg van LE GRAND BLOND AVEC UNE CHAUSSURE NOIRE. Bij een onderzoek naar de dood van een geheim agent valt de verdenking op een verstrooide musicus. Scenarioschrijver was Francis Veber.

La moutarde me monte au nez

Frankrijk 1974. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Pierre Richard, Jane Birkin, Claude Piéplu, Vittorio Caprioli en Henri Guybet.

Een verstrooide jonge leraar schrijft zowel politieke speeches voor zijn reactionaire vader als sensatiejournalistiek voor een bevriende ­reporter. De verwisseling van die teksten, gecombineerd met filmopnamen in de omgeving van het stadje waar hij woont, leiden tot een opeenhoping van complicaties. Een van de betere komedies van Richard, omdat in het script ruime aandacht is gegeven aan de personages om hem heen, zodat deze keer niet alle grappen gaan over zijn kenmerkende warrigheid. ­Caprioli is als temperamentvol film­regisseur bijvoorbeeld erg leuk.

Par ici la monnaie

Frankrijk 1973. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Robert Castel, Nathalie Courval, Michel Galabru, Ginette Garcin en Henri Guybet.

In een met afbraak bedreigde woning in een voorstad wonen kruimeldieven samen, die van hun buit nauwelijks kunnen rondkomen, tot de vrouw van hun aanvoerder bij de politie in dienst treedt en een grote coup voor hen mogelijk maakt: de installatie van een nep-tol op de autobaan. De scenario-schrijver van de GENDARME-films is als regisseur (nog) minder vindingrijk dan als auteur en het ensemble in plaats van één dragende hoofdrol biedt de acteurs geen speelruimte om er op eigen kracht nog wat van te maken.

O.K. patron

Frankrijk 1973. Komedie van Claude Vital. Met o.a. Jacques Dutronc, Mireille Darc, Axelle Abbadie, Michel Constantin en Francis Blanche.

De weduwe van een Franse mafioso zoekt een plaatsvervanger om een machtsovername door Amerikanen te voorkomen en strikt daartoe een jonge vertegenwoordiger in relikwie[KA3]en, die niet begrijpt wat hem overkomt. Dit vroege vehikel voor Dutronc als ster speculeert op diens nonchalante image als chansonnier. Hij brengt inderdaad een welkome lichtheid in deze logge en voorspelbare misdaadburleske. (Deze debuutfilm ontstond onder supervisie van George Lautner, met het merendeel van diens vaste acteurs, wat er alleen aan herinnert hoeveel vlotter hij zelf dit genre beheerst).

Les aventures de Rabbi Jacob

Italië​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Louis de Funès, Suzy Delair, Marcel Dalio, Claude Giraud en Renzo Montagnani.

Onderweg naar de bruiloft van zijn dochter krijgt de conservatieve, xenofobe zakenman Victor Pivert een auto-ongeluk en een aanvaring met Palestijnse gewapende strijders, waarna hij om het vege lijf te redden zich als rabbi verkleedt. Twee weken voor de première brak de Yom Kippoer-oorlog uit, wat deze komedie van Louis de Funès, waarin vrijmoedig allerlei beladen politieke onderwerpen aan worden gesneden, plotseling aardig controversieel maakte. Wie daar overheen kan stappen, kan genieten van een ouderwets leuke komedie, met een enorm hoge grapdichtheid.

Quelques messieurs trop tranquilles

Frankrijk 1972. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Nathalie Courval, Dani, Michel Galabru, Henri Guybet en Miou-Miou.

Een suf dorpje dat toeristenoord hoopt te worden krijgt een invasie van 'langharig tuig'. De beroering daarover wordt vergroot door een reeks van onverklaarbare misdaden en incidenten. Deze makkelijke parodie op dorpelingen enerzijds en hippies anderzijds, wordt op een geestiger plan getild door de misdaad-satire en bravoure van de rolbezetting. Scenario van Georges Lautner en Jean-Marie Poiré naar de roman van Alain Camille La nuit des grands chiens malades. Camerawerk van Maurice Fellous.

Les grands sentiments font les bons gueuletons

Frankrijk 1972. Komedie van Michel Berny. Met o.a. Michel Bouquet, Michael Lonsdale, Jean Carmet, Anicée Alvina en Anouk Ferjac.

In een appartementengebouw in een Parijse buitenwijk wordt bij de ene familie feest gevierd: de dochter gaat trouwen. Bij de buren wordt juist getreurd, oma is omgekomen bij een auto-ongeluk. Het is allemaal aanleiding voor stevig doordrinken door de vaders, die hun verdriet wegspoelen in de wijnkelder. Zwart-komische karakterschets van de middenklasse aan het begin van de jaren zeventig, met prima spel van gerenommeerde acteurs, maar aan het einde wel een tikje traag. Desondanks een mooi tijdsbeeld.