Guy Pion

D'amour et d'eau salée

Frankrijk 1996. Romantiek van Edwin Baily. Met o.a. Éric Berger, Nozha Khouadra, Virgile Bayle, Alain Teulil en Sophie D'Aulan.

La fête des pères

Zwitserland​/​​België​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Claude Rich, Dominique Labourier, Laure Duthileul, Henri Garcin en Pascal Elso.

De Franse schrijver Louis Galissier (Rich) moet in Duitstalig Zwitserland een lezing houden. Het is niet de eerste keer en Louis weet wat hem te wachten staat. Voor hem is het een ritueel. Maar ditmaal vergist hij zich, want niets verloopt zoals gebruikelijk. Een toevallige ontmoeting met Nicole (Duthileul), een vroegere liefde, doet zijn plannen in het honderd lopen. Het thema of óók schrijvers goede vaders kunnen zijn wordt in de waagschaal gelegd door Nicole, die Louis met zijn neus op de feiten drukt: hij heeft nooit tijd voor haar en haar kind willen maken. Dit klinkt goed en plausibel, maar het is daarom nog geen goede film. Verhaeghe slaat de plank mis: de personages werden te weinig gemotiveerd en missen diepgang. Dit laatste ligt aan het scenario van regisseur Verhaeghe, dat hij samen samen met Jean-Marc Roberts schreef naar de roman van François Nourissier. Het camerawerk is van Roland Dantigny.

Un ange passe

Frankrijk​/​​België 1994. Komedie van Guy Jorré. Met o.a. Roger Souza, Renée Faure, Jenny Clève, Annick Allières en Juliette Faber.

In een klooster waar nog acht oude nonnen verblijven, heerst een middeleeuws regime. De kloosterlingen zijn ervan overtuigd dat de buitenwereld hen al lang vergeten is. Tot ze bezoek krijgen van klusjesman Souza, die hen laat kennismaken met het opwindende leven buiten de kloostermuren. Saaie tragi-komedie over enkele oude kloosterzusters, die na jaren afzondering, opnieuw kennis maken met de buitenwereld en moeten vaststellen dat dit leven aan hen voorbij gegaan is. Het scenario is vrij gebaseerd op de in België zeer beruchte zaak van de 'Oude Klaren', een zaak die in de pers stukken boeiender was dan in deze draak. Voor de fotografie zorgde Alain Marcoen.

Krapatchouk

Spanje​/​​België​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Enrique Gabriel Lipschutz. Met o.a. Guy Pion, Piotr Zaitchenko, Ángela Molina, Oscar Ladoire en Didier Flamand.

Twee Oosteuropese seizoensarbeiders die voor een appel en een ei op een landbouwbedrijf hebben gewerkt, willen huiswaarts keren en belanden in Parijs. Op het station beklagen ze zich tegenover een ambtenaar van de Franse spoorwegen over het feit dat er geen trein teruggaat naar hun thuisland Prajevice in de voormalige Sovjetunie. Het land is echter op geen enkele landkaart terug te vinden. Het verbijsterde tweetal krijgt de hele bureaucratische rompslomp over zich heen als diplomaten en militairen koortsachtig proberen te achterhalen waar Prajevice ligt en of het wel echt bestaat. Debuterend schrijver-regisseur Lipschutz die de Chileense nationaliteit heeft, maakte zijn intelligente scenario al in 1985, maar toen hij eindelijk aan de verfilming van KRAPATCHOUK begon, was de satire (over een veranderend Europa, waarin een heel land zoekraakt) raker dan ooit. De kleine Pion en de hoog boven hem uittorenende Zaitsjenko, die wel wat weg hebben van Asterix en Obelix, verlevendigen het politieke gegeven met aanstekelijke slapstick. De klucht werkt wonderwel, tot aan het nogal simplistische einde. Het camerawerk is van Raoul Perez Cubero. Gefilmd in Brussel, Parijs en Madrid.

Krapatchouk

Spanje​/​​België​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Enrique Gabriel. Met o.a. Ángela Molina, Oscar Ladoire en Guy Pion.

Twee Oosteuropese seizoensarbeiders die voor een appel en een ei op een landbouwbedrijf hebben gewerkt, willen huiswaarts keren en belanden in Parijs. Op het station beklagen ze zich tegenover een ambtenaar van de Franse spoorwegen over het feit dat er geen trein teruggaat naar hun thuisland Prajevice in de voormalige Sovjetunie. Het land is echter op geen enkele landkaart terug te vinden. Het verbijsterde tweetal krijgt de hele bureaucratische rompslomp over zich heen als diplomaten en militairen koortsachtig proberen te achterhalen waar Prajevice ligt en of het wel echt bestaat. Debuterend schrijver-regisseur Lipschutz die de Chileense nationaliteit heeft, maakte zijn intelligente scenario al in 1985, maar toen hij eindelijk aan de verfilming van KRAPATCHOUK begon, was de satire (over een veranderend Europa, waarin een heel land zoekraakt) raker dan ooit. De kleine Pion en de hoog boven hem uittorenende Zaitsjenko, die wel wat weg hebben van Asterix en Obelix, verlevendigen het politieke gegeven met aanstekelijke slapstick. De klucht werkt wonderwel, tot aan het nogal simplistische einde. Het camerawerk is van Raoul Perez Cubero. Gefilmd in Brussel, Parijs en Madrid.

La porte d'or

Frankrijk 1989. Drama van MIchel Vianey. Met o.a. Gérard Klein, Laure Killing, Féodor Atkine, Maxime Leroux en Jean-Paul Comart.

Een bewerking van een roman van de Amerikaan H.L. Dugall. Een wanhopige man laat zich beschuldigen van een misdaad, waar een vrouw voor berecht en veroordeeld is. Ongewone suspense met onverwachtse wendingen. De eerste televisiefilm naar een detective van een regisseur voor wie het motief van de mislukking een obsessie is, die een persoonlijk tintje bevat. Hoewel zijn vertelling aan de ene kant lijkt te willen doorgaan met het plot en aan de andere kant de gemoedstoestand van de hoofdpersonen uitgebreid wil schetsen, houdt het ongebruikelijke en bijzondere accent de zaak overeind.

Des anges et des démons

België 1979. Maurice Rabinowicz. Met o.a. Guy Pion, Chantal Lempereur, Quentin Milo, Maurice Sévenant en Robert Delieu.

Over een regisseur die zijn toekomst aan het toneel wat positiever kan inzien, en stukje bij beetje uit de financiële problemen komt. Met dat uitgangspunt heeft de cineast een scherp en soms bitter tafereel van de omstandigheden willen schetsen, waarin de toneelspelers en artiesten in België verkeren. Hij heeft het over een trieste realiteit, die in dit land ongetwijfeld nog altijd heel actueel is, maar neemt er enrzijds onvoldoende afstand van, en anderzijds belet het feit dat hij de film voor de de officiële televisiezender RTBF maakte, een openlijke behandeling van het thema. Het blijft allemaal vriendelijk en aangepast.

Fausse sortie

België 1978. Drama van Pierre Joassin. Met o.a. Jacques Spiesser, Carina Barone, Liliane Vincent, Paul Clairy en Philippe Van Kessel.

Een jonge toneelspeler, zoon uit een gegoede familie, is in de watten gelegd door een bezitterige moeder en wordt nu overheerst door zijn regisseur. Hij tracht bij een jonge prostituée op de Avenue Louise van zijn complexen en frustraties af te komen. Twee cliché's in een klap, dus. De kijker interesseert zich geen moment voor deze vaag en vlak verfilmde en stomvervelende moeder-zoon-relatie. Bovendien is de wijk Louise de Brusselse tegenhanger van de Champs-Elysées in Parijs. Vandaar dan ook, dat de tippelaarsters zo keurig praten. Bespottelijk, maar de acteurs kunnen er niets aan doen, zolang er niemand achter de camera staat om hen aanwijzingen te geven. Nog veel minder dan

Une page d'amour

België 1977. Mysterie van Maurice Rabinowicz. Met o.a. Geraldine Chaplin, Sami Frey, Marcel Dalio, Éve Bonfanti en Quentin Milo.

Fran[KA10]cois (Frey), een man zonder verleden, is vanuit zijn raam getuige van de hardhandige opsluiting van een onbekende in een naburig psychiatrisch ziekenhuis. Er ontstaat een mysterieus contact met de gevangene, die zijn baas, directeur van een wapenfabriek, heeft gedood. Eenzelfde soort contact verbindt hem met een militant theatergezelschap, dat voor de bevrijding van de ingeslotene ijvert, maar vooral met Lise (Chaplin), wier geliefde hij wordt. Een interessant en origineel thema, verknald door de zware en eentonige regie en het niet als te vlotte tempo. Mooie beelden (Jean-Jacques Mathy) van een grijsgroen en schemerig Brussel. Deels gered door de Franse acteurs en Chaplin, die een raadselachtig personage neerzet.

Une leçon d'amour

Frankrijk​/​​België 1977. Drama van Maurice Rabinowicz. Met o.a. Geraldine Chaplin, Sami Frey, Quentin Milo, Guy Pion en Monette Loza.

Een langdradig en slaapverwekkend verhaal over een Brusselse advokaat die de dood vindt, nadat hij een in een kliniek opgesloten crimineel heeft vrijgekregen. Met bovendien enige ver gezochte verwikkelingen op het sentimentele vlak. Een samenraapsel dat meer dan eens tot melodrama vervalt. Slecht uitgewerkte situaties, die we al honderd keer eerder zagen. Bovendien zijn de acteurs praktisch aan zichzelf overgeleverd en laten zij gemakzuchtig spel zien. Hoe moeten we dan in deze geschiedenis geloven?

Le nosferat ou les eaux glacées de calcul égoïste

België 1974. Komedie van Maurice Rabinowicz. Met o.a. Maïté Nahyr, Veronique Peynet, Martine Bertrand, Guy Pion en Quentin Milo.

Een bourgeoisvampier, de Nosferat, alias Jack the Ripper, hervormt de burgerlijke zedelijkheid door haar puriteinse tegenspraken te verkleinen. Hij opent warempel de deur van een repressieve gezinsopvoeding voor het fascisme.