Bill Monroe

Tycus

Verenigde Staten 2000. Drama van John Putch. Met o.a. Dennis Hopper, Peter Onorati, Finola Hughes, Chick Vennera en Sarah Dalton.

Le nouveau monde

Frankrijk 1995. Muziek van Alain Corneau. Met o.a. Nicolas Chatel, Sarah Grappin, James Gandolfini, Alicia Silverstone en Guy Marchand.

Na D-Day in 1944 zijn de Amerikanen nog lang in Frankrijk gebleven, omdat ze vreesden dat het land dat door WO II verdeeld was geraakt, door de communisten omvergeworpen zou worden en in de schoot van Stalin zou belanden. Pas rond 1960 verdwenen hun bases uit het landschap. Regisseur Corneau groeide op in Orleans, zo`n 125 km ten Zuiden van Parijs, waar 14.000 GI`s gestationeerd waren. De film is een min of meer autobiografisch verhaal (waarvoor Corneau samen met Pascal Quignard het scenario schreef naar diens roman [KL]L`occupation am[KA1]ericaine[KLE]) dat in 1952 begint. De Amerikanen met hun Coca-Cola cultuur maken indruk op de jonge Patrick Carrion en zijn vriendinnetje Marie-Jos[KA1]e Vire; ze zijn beiden rond de tien en beginnen te dromen van de V.S. Vooral de muziek raakt hen sterk, door de glitter en glans van de rijke soldaten. Tegen 1960 zijn Marie-Jos[KA1]e en Patrick op weg naar de volwassenheid: Patrick interesseert zich te weinig voor zijn studie op school en valt voor een blonde Amerikaanse stoot, Trudy Wadd (Silverstone). Hij sluit vriendschap met een sergeant Will Caberra (Gandolfini) van de US Army, die hem de liefde voor de jazz bijbrengt. Marie-Jos[KA1]e duikt uiteindelijk met Will tussen de lakens. Het camerawerk van Williams Lubtchansky is uiterst doeltreffend: hij werkte met drie camera`s; de muziek is heel goed - gouwe ouwe uit die tijd van Buddy Holly, Bill Haley, Paul Anka, Neil Sedaka, Jimmy Reeves, Bill Monroe, Brenda Lee en Miles Davis zijn op de geluidsband te horen, terwijl er live-optredens te horen (en te zien zijn) van Trotignon, Benny Golson, Thelonius Monk, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Bobby Timons en James Henckis. De rekwisieten die voor de sfeer en het tijdsbeeld moeten zorgen inclusief kostuums, haarstijlen en classic cars, zijn dik voor mekaar. Wie een muzikale jazz-show op het witte doek wil zien krijgt waar voor zijn geld en neemt het soms buiten Frankrijk moeilijk te bevatten verhaaltje, dat stijf staat van de clichés op de koop toe. De cast laat te wensen over en dat komt omdat ze meer ervaring hebben met het spelen op muziekinstrumenten dan het afleveren van drama voor de camera. De 52-jarige regisseur Corneau, die een behoorlijk oeuvre op zijn naam heeft staan, heeft sterkere films afgeleverd.

High Lonesome: The Story of Bluegrass Music

Verenigde Staten 1994. Documentaire van Rachel Liebling. Met o.a. Bill Monroe, Mac Wiseman, Ralph Stanley, Lester Flatt en Earl Scruggs.

Via interviews en zeldzame oude opnamen wordt de geschiedenis van de Amerikaanse bluegrass-muziek in kaart gebracht. De belangrijkste grondlegger en uitvoerder van deze melodieuze, in de 20ste eeuw ontstane synthese van jazz, folk en gospel, is Bill Monroe, een onberispelijke musicus die nog steeds optreedt. Hij wordt geïnterviewd en de camera volgt hem naar de vervallen hut waar hij als kind opgroeide. De film bevat tevens opmerkelijke concertopnames, waaronder een onbedoeld hilarisch 'psychedelisch' portret van Lester Flatt en Earl Scruggs die rond 1965 voor een hippiepubliek optreden. De film is duidelijk met liefde gemaakt en benadrukt het goede gevoel en de kameraadschap onder de bluegrass-artiesten. Regisseuse Liebling wist voor ze aan deze film begon niets van bluegrass en zelfs kijkers die normaal niet naar deze muziek luisteren, zullen haar nieuwsgierigheid en plezier meevoelen. Het scenario is van regisseuse Liebling. Het camerawerk is van Buddy Squires en Alan Moore.