Claude Brasseur

L'étudiante et Monsieur Henri

Frankrijk 2015. Komedie van Ivan Calbérac. Met o.a. Claude Brasseur, Guillaume de Tonquédec, Noémie Schmidt, Frédérique Bel en Thomas Solivérès.

Un autre monde

Frankrijk 2011. Historische film van Gabriel Aghion. Met o.a. Dominique Blanc, Niels Schneider, Claude Brasseur, Samuel Labarthe en Mati Diop.

Historisch drama speelt zich af op het ten oosten van Madagascar gelegen eiland La Réunion. Na de afschaffing van de slavernij in 1848, werden immigranten uit India op de suikerplantages te werk gesteld. In 1915 arriveert de jonge Louis (Schneider) op het eiland, op zoek naar de familie die hij niet kent. Tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog - ver weg maar nadrukkelijk aanwezig - beginnen de sociale structuren binnen de eilandgemeenschap te veranderen. Interessant vanwege het perspectief vanuit 'een andere wereld'.

L'oncle de Russie

Frankrijk 2006. Drama van Francis Girod. Met o.a. Claude Brasseur, Marie-José Nat, Mathieu Bisson en Thomas Chabrol.

Oude rot Brasseur, met zijn zeemanskop en grofkorrelstem van eredivisiekroegtijger, kreeg voor deze tv-film een karakterrol met uitbouwmogelijkheden. En hij benut ze. Gaston Boissac verdween tijdens WO II achter het prikkeldraad van een STALAG in chaotisch Rusland. Het einde van de oorlog bracht hem geen bevrijding: de communistische dictatuur hield hem vast achter het IJzeren Gordijn. Zijn familie heeft sindsdien nooit meer een levensteken van hem vernomen. Met Gorbatsjov, Glasnost en 1989 dient zich voor de ontwortelde zeventiger de verlate terugkeer aan naar zijn Franse geboortedorp. Eén oorlogsverhaal, symbool voor duizenden andere, opgetild door zijn charismatische hoofdrolspeler.

J'invente rien

Frankrijk 2006. Komedie van Michel Leclerc. Met o.a. Kad Merad, Elsa Zylberstein, Claude Brasseur en Patrick Chesnais.

Paul (Merad) is overtuigd werkloos, een man die vol passie een zakje pistachenoten kan sorteren op dichte en open noten. Zijn vrouw Mathilde (Zylberstein) zorgt voor een schamel inkomen met schilderwerk. Op een dag neemt Paul zich voor om slapend rijk te worden met een handzame uitvinding. Het wordt 'la poignette', de boodschappentasjesdrager, volgens Paul het ideale object om de liefde van zijn vrouw in alle hevigheid te doen oplaaien. J'invente rien is een koddige komedie ten top over de geneugten van liefde, loyaliteit en luiheid. Overigens wordt Pauls uitvinding al sinds mensenheugenis gebruikt om touwen aan te trekken, bijvoorbeeld op zeilschepen.

Malabar Princess

Frankrijk 2004. Komedie van Gilles Legrand. Met o.a. Jacques Villeret, Claude Brasseur, Michèle Laroque en Jules-Angelo Bigarnet.

Komedie en drama gaan huppelend hand in hand in deze fascinerende film waarin de achtjarige Tom (Bigarnet) zoekt naar zijn moeder op en rond de alpengletsjer Bossons, tegen de hellingen van de Mont Blanc. Zijn moeder is waarschijnlijk verdwenen in een scheur in het ijs maar Tom is niet overtuigd van haar dood. Tijdens zijn verblijf bij opa Gaspard (Villeret) komt hij in contact met garagehouder Robert (Brasseur) die - met behulp van dynamiet - speurt naar de vermeende schat aan boord van de 'Malabar Princess', een vliegtuig dat in 1950 werd opgeslokt door de gletsjer na een crash met de Mont Blanc. De crash is non-fictie.

Soraya

Italië​/​​Duitsland 2003. Biografie van Lodovico Gasparini en Lodovico Gasperini. Met o.a. Anna Valle, Erol Sander, Mathilda May, Anja Kruse en Marco Vivio.

Nadat de Engelsen en de Sovjets Iran hadden bezet in 1941 uit angst voor collaboratie met nazi-Duitsland trad de sjah af en volgde zijn zoon Mohammed Reza Pahlevi (Sander) hem op. Reza ging nog even door als playboy zolang de geallieerden de lakens in het land uitdeelden. Nadat de Russen zich in 1946 als laatsten hadden teruggetrokken begon de sjah met een pro-westers beleid en moest hij nog even met hulp van zijn westelijke beschermers een opstand van zijn premier afslaan. Het werd tijd voor deze begeerde vrijgezel om te trouwen en voor nakomelingen te zorgen. De zuster (May) van de sjah woonde in Berlijn, waar zij Soraya Bakhtiari (Valle), die een Perzische vader en een Duitse moeder had, in 1949 uitnodigde voor een ontvangst, en de boodschap overbracht dat de sjah haar wilde ontmoeten. De in Keulen geboren Soraya wilde toneelspeelster worden en ging aarzelend en pas na hevig aandringen van haar vader naar Iran. Het was liefde op het eerste gezicht tussen haar en de sjah, maar helaas had Soraya een broze gezondheid. Ze werd ernstig ziek, maar trouwde de sjah in 1950 toen ze enigszins hersteld was en het gewaad van zestien kilo kon dragen. Hun geluk zou echter van korte duur zijn, omdat bleek dat Soraya geen kinderen kon krijgen. De sjah liet zich van haar scheiden, Soraya ging in Parijs wonen, kreeg een vorstelijke alimentatie, zette haar eerste schreden op de planken en ging voor de camera staan. Hoewel ze een oogverblindende verschijning was, kwam het niet tot een carrière als actrice. Ze ontmoet de Italiaanse regisseur Franco Indovina, en beleeft een romance met hem, maar helaas sterft hij in een vliegtuigongeluk, vlak voordat zij zouden gaan trouwen. Ze leidde geen onplezierig leven, maar ze ging om met de verkeerde mensen, die tot de steenrijken behoorden. In 2001 stierf ze in Parijs. Hoofdrol Valle is niet slecht, wordt gesteund door adequate bijrollen, maar over de echte Soraya kom je door het gedramatiseerde en sentimentele scenario van Jacqueline Feather en David Seidler naar een idee van Umberto Marino tamelijk weinig te weten. De definitieve biopic moet nog gemaakt worden. Het camerawerk is van Fabio Zamarion. Wordt meestal in twee delen uitgezonden.

Chouchou

Frankrijk 2002. Komedie van Merzak Allouache. Met o.a. Merzak Allouache, Gad Elmaleh, Alain Chabat, Roschdy Zem en Claude Brasseur.

Travestietenkluchten vergen een speciaal gevoel voor humor; zowel van maker als publiek. Conférencier/filmacteur Elmaleh en regisseur Allouache (Bab El-Oued City) wisten blijkbaar waar ze met Chouchou ('Lievelingetje') aan begonnen, want de film kraakte in Frankrijk de kassa's. Elmaleh is de even Marokkaans-joodse als homoseksuele titelfiguur die in Parijs naar zijn neef gaat zoeken en zich aanvankelijk uitgeeft voor een politiek vluchteling uit Chili. Het gestuntel, de verkleedpartijtjes, innuendi en stroom van voornamelijk flauwe woordgrappen vormen het kruidenbuiltje in deze stevig doorgekookte soep van sketch-achtige scènes. Logisch, want Elmaleh speelde het personage Chouchou met groot succes in zijn one-man shows.

Le lait de la tendresse humaine

België​/​​Frankrijk 2001. Drama van Dominique Cabrera. Met o.a. Patrick Bruel, Marilyne Canto, Dominique Blanc, Bruno Salvador en Sergi López.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Toreros

Frankrijk​/​​Spanje 2000. Drama van Eric Barbier. Met o.a. Olivier Martinez, Claude Brasseur, Sergi López, Maribel Verdú en Olivier Gourmet.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Saint-Cyr

België​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 2000. Historische film van Patricia Mazuy. Met o.a. Isabelle Huppert, Jean-Pierre Kalfon, Simon Reggiani, Jean-François Balmer en Anne Marev.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Véga : Anouchka

Frankrijk 1999. Komedie van Laurent Heynemann. Met o.a. Claude Brasseur, Brigitte Roüan, Clotilde Baudon, Anne-Marie Polster en Christophe Raûlt.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Vega: Julien

Frankrijk 1999. Laurent Heynemann. Met o.a. Clotilde Baudon, Brigitte Roüan en Claude Brasseur.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Vega: Anouchka

Frankrijk 1999. Laurent Heynemann. Met o.a. Clotilde Baudon, Brigitte Roüan en Claude Brasseur.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

Le plus beau pays du monde

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1999. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Claude Brasseur, Marianne Denicourt, Jean-Claude Adelin, Jacques Bonnaffé en Didier Bezace.

Een zomerse dag in de Jura. Jonge moeder Christelle (Maryline Canto) doet haar baby in bad. Plotseling staat ze op en rent het huis uit. De camera blijft achter en registreert hoe het water onder de badkamerdeur uitloopt. De openingsscène van Le lait de la tendresse humaine grijpt direct naar de strot. Net zoals het leven Christelle naar de strot grijpt. Haar echtgenoot (Patrick Bruel) kan zich nauwelijks verplaatsen in haar somberte. Samen met familie en vrienden gaat hij op zoek naar Christelle die ondertussen haar heil heeft gezocht bij de buurvrouw. Cineast Dominique Cabrera maakte eerder een documentaire over depressie (Demain et encore demain) en laat in deze speelfilm zien dat zij het onderwerp en het filmmedium tot in de puntjes beheerst. Haar uitgelezen personages bewegen zich in een scherp contrasterende wereld van zonlicht en warmte, blindelings op zoek naar liefde en naar elkaar. Een hartverwarmende film over 'het onstuitbare leven dat ons begeleidt en soms alleen achterlaat', aldus de maker.

La débandade

Frankrijk 1999. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Claude Berri, Fanny Ardant, Alain Chabat, Claude Brasseur en Danièle Lebrun.

Het moest er van komen: een film over Viagra. Berri en Ardant spelen een al jaren gelukkig getrouwd paar dat in de problemen komt wanneer de man zich tot het potentieverhogende wondermiddel wil wenden. De komedie met prima acteurs, van de regisseur van onder andere het tweeluik Jean de Florette en Manon des sources, wil maar niet echt geestig worden. (RdL/VPRO Gids)

La Taule

Frankrijk 1999. Komedie van Alain Robak. Met o.a. Claude Brasseur, Olivier Martinez, Bernard Le Coq, Saïd Taghmaoui en Gilbert Melki.

Het moest er van komen: een film over Viagra. Berri en Ardant spelen een al jaren gelukkig getrouwd paar dat in de problemen komt wanneer de man zich tot het potentieverhogende wondermiddel wil wenden. De komedie met prima acteurs, van de regisseur van onder andere het tweeluik Jean de Florette en Manon des sources, wil maar niet echt geestig worden. (RdL/VPRO Gids)

Fait d'hiver

Frankrijk 1999. Drama van Robert Enrico. Met o.a. Charles Berling, Claude Brasseur, Jean-François Stévenin, Michel Duchaussoy en Beatrice Palme.

Het moest er van komen: een film over Viagra. Berri en Ardant spelen een al jaren gelukkig getrouwd paar dat in de problemen komt wanneer de man zich tot het potentieverhogende wondermiddel wil wenden. De komedie met prima acteurs, van de regisseur van onder andere het tweeluik Jean de Florette en Manon des sources, wil maar niet echt geestig worden. (RdL/VPRO Gids)

La capitale du monde

Frankrijk 1998. Eric Barbier. Met o.a. Maribel Verdú, Claude Brasseur en Olivier Martinez.

Het moest er van komen: een film over Viagra. Berri en Ardant spelen een al jaren gelukkig getrouwd paar dat in de problemen komt wanneer de man zich tot het potentieverhogende wondermiddel wil wenden. De komedie met prima acteurs, van de regisseur van onder andere het tweeluik Jean de Florette en Manon des sources, wil maar niet echt geestig worden. (RdL/VPRO Gids)

Le Juste : Sonate pour Juliette

Frankrijk 1997. Drama van Franck Apprédéris. Met o.a. Claude Brasseur, Margot Abascal, Jean Franval, Tania Sourseva en Jean-Pierre Moulin.

Het moest er van komen: een film over Viagra. Berri en Ardant spelen een al jaren gelukkig getrouwd paar dat in de problemen komt wanneer de man zich tot het potentieverhogende wondermiddel wil wenden. De komedie met prima acteurs, van de regisseur van onder andere het tweeluik Jean de Florette en Manon des sources, wil maar niet echt geestig worden. (RdL/VPRO Gids)

L'autre côté de la mer

Frankrijk​/​​Argentinië 1997. Komedie van Dominique Cabrera. Met o.a. Claude Brasseur, Roschdy Zem, Marthe Villalonga, Agoumi en Catherine Hiegel.

Een oude Franse fabrieksbaas (nestor Claude Brasseur) verlaat noodgedwongen zijn geliefde Algerijnse kuststad Oran voor een oogoperatie in Parijs. De man die hem daar de ogen moet openen blijkt een Algerijnse chirurg met een diepgewortelde afkeer tegen het Noord-Afrikaanse land. Ziedaar de spanningsboog van parabel over onbestemde heimwee en gezwollen thuis-symboliek. Gelukkig is het duo Claude Brasseur en Roschdy Zem uitermate innemend, zodat ontstemming over de dunne inhoud gemakkelijk verdwijnt. Gemaakt door Dominique Cabrera, de bejubelde cineaste die op haar vijfde van geboorteland Algerije naar Frankrijk verhuisde.

Le juste : Un homme debout

Frankrijk 1995. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Claude Brasseur, Amélie Pick, Jean-Pierre Moulin, Tania Sourseva en Marc Chapiteau.

Na een ernstige professionele blunder die hij niet kan verwerken verlaat Inspecteur Brasseur het politiekorps en trekt zich terug in een Franciscanerklooster. Drie jaar later wordt hij priester gewijd. Sindsdien woont en werkt hij in Marseille, waar hij zich hoofdzakelijk bekommert om de kansarme jongeren. Wanneer zijn werk eindelijk vruchten begint af te werpen duikt een ex- gedetineerde op. Deze onthult voor de jongeren het verleden van Brasseur, met als gevolg dat deze zich van de priester afwenden. Eerste aflevering van een reeks met priester-detective Simon, verpersoonlijkt door Brasseur. Ondanks de poging om sociale kritiek in het verhaal te verwerken blijft het allemaal toch maar aan de oppervlakte. Erg origineel is het scenario van Tito Topin en Sylvie Simon al evenmin. Yves Dahan blikte het in. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Le juste : Les enfants de l'amour

Frankrijk 1995. Drama van Franck Apprédéris. Met o.a. Claude Brasseur, Amélie Pick, Jean-Pierre Moulin, Tania Sourseva en Hafid Fedaouche.

Er is weer heel wat werk aan de winkel in dit tweede avontuur van [KL]Le juste[KLE] Simon, ex-politieman u priester in Marseille. Hij ontfermt zich over een dakloze knaap die op heterdaad betrapt werd toen hij enkele doosjes sardienen stal voor zijn zieke moeder. Dan moet hij bemiddelen tussen een Franse jongeman en de Marokkaanse familie van het meisje waarop hij verliefd is en bovendien helpt hij nog de zevenentwintigjarige Camille (Pick) die op zoek is naar haar moeder door wie ze als kind in de steek gelaten werd. Je zou voor heel wat minder reeds een stapeltje zakdoeken natwenen. Hoe Brasseur ook zijn best doet hij kan niet optornen tegen het suikerzoete scenario van Sylvie Simon. Yves Dahan stond achter de camera. Nicam Stereo.

Les ténors

Frankrijk 1994. Komedie van Francis De Gueltzl. Met o.a. Claude Brasseur, Martin Lamotte, Valeria Cavalli, Jean-Pierre Castaldi en Daniel Gélin.

Brasseur speelt Henry Pompians, inspecteur der belastingen in ruste. Hij heeft in zijn leven zo veel te maken gehad met de wet dat hij gemakkelijk kan doorgaan voor een advocaat. Als een zekere [KA1]Etienne Chortin het slachtoffer wordt van een oplichterijtje en hij toevallig getuige is, biedt hij zich aan als diens raadsman. Van het een komt het ander; Chortin en Pompians worden compagnons en samen bouwen ze een firma op met een honderdtal medewerkers, die het Justice Pour Tous (Gerechtigheid Voor Iedereen) heet en ze halen heel vaak het gelijk voor een grote schare van klanten. Het huwelijk van Chortin lag in het slop en hij hoopt zijn vrouw te imponeren met het succes zodat hij haar kan heroveren. Dat lijkt te lukken, maar op een dag moet Pompians pleiten voor de rechtbank en hij krijgt een inzinking. Chortin denkt dat hij het kan overnemen en valt door de mand. Als hij in de handboeien bij de rechter van instructie zit en om zijn raadsman Pompians roept, helpt men hem uit de droom: Pompians was nimmer lid van de orde der advocaten. Niemendallerige klucht die aardig gespeeld en gedragen wordt door de ervaren Brasseur. Het scenario is van regisseur De Gueltzl en de beelden zijn van Jean-Bernard Avrouet.

Délit mineur

Frankrijk 1994. Drama van Francis Girod. Met o.a. Caroline Cellier, Claude Brasseur, Niels Arestrup, Christopher Thompson en Anne-Marie Philipe.

De jonge Crépeau houdt zielsveel van zijn moeder en is verdrietig omdat ze hem verwaarloost voor mannen die haar niet waard zijn. Haar man, Arestrup, zit in een midlife-crisis en wordt met de dag drankzuchtiger en gewelddadiger. Het lijkt wel of hij zijn grote intelligentie aanwendt om haar te vernietigen. Crépeaus misprijzen slaat om in haat, en die wordt steeds heviger. Een vergezocht drama over relatieproblematiek. Girod en Michel Grisolia schreven een scenario dat gelukkig niet verdrinkt in eindeloze dialogen en waarin de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Wel verwachten zij te veel goedgelovigheid van de kijker. William Lubtchansky stond achter de camera. Dolby Stereo.

Un, deux, trois soleil

Frankrijk 1993. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Anouk Grinberg, Myriam Boyer, Olivier Martinez, Marcello Mastroianni en Jean-Michel Noirey.

Regisseur en scenarist Bertrand Blier (Merci la vie) filmde in de straten van multiraciaal Marseille een surreële schets van het innerlijk behang van tiener Victorine (Grinberg) met wijlen Mastroianni als sympathieke vader. Grinberg haalde alles uit de kast om schijnbaar leeftijdsloos haar bevindingen met liefde, seks en dood te verbeelden. Bliers experimentele werk werd rijkelijk bekroond met vele Europese filmprijzen waaronder de Grand Prize of the European Academy in Venetië. De Algerijnse raï-goeroe Khaled kreeg een César en, eveneens in Venetië, een Gouden Osella voor zijn originele filmmuziek

A Linha do horizonte

Portugal 1993. Drama van Fernando Lopes. Met o.a. Luis Santos, Nicolau Breyner, Miguel Guilherme, Antonio Valero en Ana Padrao.

Regisseur en scenarist Bertrand Blier (Merci la vie) filmde in de straten van multiraciaal Marseille een surreële schets van het innerlijk behang van tiener Victorine (Grinberg) met wijlen Mastroianni als sympathieke vader. Grinberg haalde alles uit de kast om schijnbaar leeftijdsloos haar bevindingen met liefde, seks en dood te verbeelden. Bliers experimentele werk werd rijkelijk bekroond met vele Europese filmprijzen waaronder de Grand Prize of the European Academy in Venetië. De Algerijnse raï-goeroe Khaled kreeg een César en, eveneens in Venetië, een Gouden Osella voor zijn originele filmmuziek

Le souper

Frankrijk 1992. Historische film van Edouard Molinaro. Met o.a. Claude Rich, Claude Brasseur, Ticky Holgado, Yann Collette en Stéphane Jobert.

Na het stuk van Jean-Claude Brisville 600 keer in het theater te hebben gespeeld, zetten Brasseur en Rich hun personages Fauché en Talleyrand nu voor de camera neer: twee begaafde, machtige en moedige mannen uit de Franse geschiedenis. We zien ze op een avond in 1815, na Napoleons nederlaag bij Waterloo, in een adembenemend duel: ze nemen een beslissing over het lot van hun land. Een schitterend verbaal steekspel, sober en eenvoudig in scène gezet. Als Talleyrand sleepte Rich de César voor beste acteur in de wacht.

Le souper

Frankrijk 1992. Drama van Edouard Molinaro. Met o.a. Michel Piccoli, Claude Brasseur, Claude Rich, Ticky Holgado en Yann Collette.

Na het stuk van Jean-Claude Brisville 600 keer in het theater te hebben ­gespeeld, zetten Brasseur en Rich hun personages, Joseph Fauché en Charles Maurice de Talleyrand-Périgord, nu voor de camera neer: twee begaafde, machtige en moedige mannen uit de Franse geschiedenis. We zien ze op een avond in 1815, na Napoleons nederlaag bij Waterloo, in een adembenemend duel: ze nemen een beslissing over het lot van hun land, Fauché als minister verantwoordelijk voor de politie, Talleyrand als de premier. Een schitterend verbaal steekspel, sober en eenvoudig in scène gezet. Als Talleyrand sleepte Rich de César voor beste acteur in de wacht.

Sale comme un ange

Frankrijk 1991. Drama van Catherine Breillat. Met o.a. Claude Brasseur, Lio, Nils Tavernier, Roland Amstutz en Claude Jean-Philippe.

Inspecteur van politie Deblache (Brasseur) is boven de vijftig, ongetrouwd en vindt vrouwen eigenlijk maar lastig. Af en toe maakt hij een nummertje met een prostitu[KA1]ee. Hij voelt zich niet fit en denkt dat hij kanker heeft, maar in feite is hij een pessimistische hyperchonder. Zijn jongere collega, de macho Th[KA1]eron (Tavernier), is net getrouwd met Barbara (Lio), maar hij gaat vreemd met iedereen en alles van het vrouwelijke geslacht dat hij op zijn weg tegenkomt. Hoewel Barbara een ijskoude is, voelt Deblache zich tot haar aangetrokken. De inspecteur heeft geen vrienden, behalve een informant, Manoni (Philippe). Langzaam maar zeker krijgt de onderwereld in de gaten wie de verklikker is en de grond wordt tamelijk heet onder de voeten van Manoni. Deblache geeft opdracht aan Th[KA1]eron om bij Manoni in te trekken, zodat hij kan afrekenen met het tuig dat het waagt op te dagen. Deblache besluit Barbara een bezoekje te gaan brengen, nu haar man afwezig is. Deblache overweldigt Barbara die aanvankelijk tegenstribbelt, maar het uiteindelijk lekker vindt en de volgende dag terugkomt om meer. Tweede speelfilm van Breillat die het vak als scenarioschrijfster leerde (uiteraard schreef ze hiervoor het scenario) met openhartige seksscènes, zonder dat het een exploitatiewerkje is geworden. Ze laat op originele wijze zien hoe mannen vrouwen kunnen misprijzen en hoe het zwakke geslacht zich laat pakken - in deze film gaat het over de verhouding tussen een rijpere man en een veel jongere vrouw. Uitstekend spel van alle hoofdrollen. Camerawerk van Laurent Dailland.

Eaux troubles

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Alain Bonnot. Met o.a. Claude Brasseur, Michel Vitold, Christine Dejoux, Jean-Laurent Cochet en Jean-Paul Tribout.

Bewerking van een roman van Bernard Alliot door Michel Leviant. Deze tv-film buit op haastige, schematische en primaire wijze de Perestrojka uit met deze niet te pruimen geschiedenis over verschillende met elkaar botsende partijen inclusief de KGB rond een elektronica-ingenieur die zich aan vage en duistere activiteiten wijdt! Er wordt een helicopter neergehaald met een raket en iemand beschikt over honderdduizend dollar aan Judaspenningen. Het ergste is nog dat men zich nooit in de U.R.S.S waant met al die Franse acteurs. En dan te bedenken dat deze ex-cineast (nog een...) debuteerde met een film (UNE SALE AFFAIRE) die heel veel beloofde! Slechter dan

Le prix du silence

Frankrijk 1990. Mysterie van Jacques Ertaud. Met o.a. Claude Brasseur, Xavier Deluc, Anne Gautier, Jean-Christophe Lebert en Victor Garrivier.

Een klein stadje aan de Atlantische kust in 1945. Pierre Crozade (Brasseur), een verzetsstrijder van het eerste uur, heeft zijn plaats weer ingenomen als directeur van een fabriek. Aangezien zijn vrouw door de nazi's is vermoord, woont hij samen met een meisje waar hij zielsveel van houdt. Hij verbergt een geheim dat beetje bij beetje aan het licht zal komen, naarmate het kundige scenario naar het verhaal van Marianne Lewis- Schreiber zich ontwikkelt. De prestigieuze ex-filmregisseur Ertaud weet hoe hij sfeer moet creëren en beschikt over een opmerkelijke technische virtuositeit. Als je dan ook nog Brasseur voor je zaak weet te winnen, is de partij wel beklonken! Tamelijk

La plus belle nuit du cinéma

Frankrijk 1990. Drama van Michel Denisot. Met o.a. Gérard Lanvin, Béatrice Dalle, Roger Hanin, Jacques Villeret en Michel Galabru.

Een bloemlezing van de Franse cinema? Ja, maar het dienstdoende genie heeft het in zijn hoofd gehaald om scènes uit een heleboel bekende films door hedendaagse acteurs te laten spelen. Zo wordt bijvoorbeeld een scène uit HÔTEL DU NORD van Marcel Carné gespeeld door Lanvin en Dalle en een andere scène, uit LES PARAPLUIES DE CHERBOURG, door Birkin en Souchon enzovoort. Het lijkt aanvankelijk een origineel idee, maar na het zien van het resultaat blijkt het een doodgeboren kindje. Bovendien is deze film volledig overbodig: de mensen zien veel liever de originelen! En de scène uit HIROSHIMA MON AMOUR is volstrekt belachelijk.

La double inconstance

Frankrijk 1990. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Pierre Cassel, Evelyne Dandry, Danielle Lebrun en Judith Magre.

Verfilming van het voor toneel geschreven meesterwerk van Marivaux (1723). Bij het knippen en monteren van deze film is de ruimte uitstekend benut. De regisseur is een oude rot in het vak, die als het ware in het theater is geboren. Verpletterend acteerwerk, dat zeer goed de gekunstelde stijl van Marivaux' werk weergeeft.

L'argent

Frankrijk 1990. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Claude Brasseur, Miou-Miou, Michel Galabru, Jean-Pierre Bisson en Anna Gaelina.

Een verfilming over de corrupte bankdirekteur uit de beroemde roman van Emile Zola. Geen afgewogen geheel, want Jacques Rouffio schetst zijn personages in een agressieve, ongenuanceerde stijl en wel zodanig, dat de belangwekkende naturalistische inhoud van dit meesterwerk tot een karikatuur verwordt. Fantastisch spel en dito tijdsreconstructie.

Dancing Machine

Frankrijk​/​​Spanje 1990. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Alain Delon, Claude Brasseur, Patrick Dupond, Tonya Kinzinger en Marina Saura.

In een dansstudio zijn drie danseresjes omgekomen door uitputting - daartoe gedreven door de sinistere Delon of door drugs, gepusht door de verraderlijke danser Dupond. Saura, Delons jaloerse ex, tipt inspecteur Brasseur, die een onderzoek instelt. Hij benadert Delons prot[KA1]eg[KA1]ee Kinzinger, die er niets van weten wil, totdat ook zij aan haar veeleisende meester gaat twijfelen en denkt dat die de kwade genius is. De afloop is onverwacht en die te onthullen, zou dit eentonige Delon-vehikel nog meer bederven. Naar een idee van Marc Cerrone (die ook de muziek componeerde) en samen met Didier Decoin, Loup Durand, Alain Delon en bestsellerschrijver Paul-Loup Sulitzer (die beloond werd met een klein rolletje) het scenario in elkaar draaiden. De FAME-achtige choreografie is van Redha en de fotografie is van José-Louis Alcaine.

Radio Corbeau

Frankrijk 1989. Misdaad van Yves Boisset. Met o.a. Claude Brasseur, Pierre Arditi, Christine Boisson, Evelyne Bouix en Julien Bukowski.

Een clandestiene radiozender stelt onophoudelijk het schaamteloze gedrag uit het heden en verleden van dorpsbewoners aan de kaak. Aanvankelijk vindt men het wel leuk, maar als er te veel vuile was wordt buiten gehangen, waar iedereen bij betrokken is, laaien de hartstochten op en er breken gewelddadigheden uit. De politie moet tussen beiden komen. Gelukkig komt er een soort Kuifje op de proppen en ook Zorro arriveert. Nogmaals stelt de geëngageerde filmer Boisset de samenleving verantwoordelijk, maar in dit dieptepunt hebben we te maken met een nogal wild tekeer gaande camera die allerlei cliché's in beweging brengt. RADIO CORBEAU steekt ook magertjes af bij de beroemde film LE CORBEAU van H.G. Clouzot. Scenario van Alain Scoff en regisseur Boisset. Ook bekend als MAKING WAVES.

L'union sacrée

Frankrijk 1989. Misdaad van Alexandre Arcady. Met o.a. Richard Berry, Patrick Bruel, Bruno Cremer, Claude Brasseur en Marthe Villalonga.

Twee politieagenten (Berry en Bruel) die een onderzoek moeten leiden, verschillen in alles van elkaar. Met name het feit, dat de een joods is en de ander van Arabische afkomst, speelt hen parten. Hun onderlinge verhouding ligt moeilijk, maar zij slagen erin het religieuze fanatisme te bestrijden. Enige kritiek op het uitgangspunt, het tegenover elkaar plaatsen van deze twee personen omdat ze aan eenzelfde onderzoek werken, is misschien terecht. Er is sprake van een goed uitgedacht script en prachtige rollen voor de uitstekende acteurs. Scenario van regisseur Arcady, Daniel Saint-Hamont en Pierre Aknine. Het camerawerk is van Robert Alazraky.

L'orchestre rouge

België​/​​Frankrijk​/​​Italië 1989. Oorlogsfilm van Jacques Rouffio. Met o.a. Claude Brasseur, Daniel Olbrychski, David Warrilow, Dominique Labourier en Etienne Chicot.

Een opmerkelijke, bijna letterlijke bewerking naar Gilles Perrault, die overigens scenario en dialogen schreef ofwel de geschiedenis van het meest efficiënte spionagenetwerk uit WO II, waarnaar deze film is genoemd. Zorgvuldige tijdsreconstructie en overtuigende personages maar zonder het niveau van een meesterwerk te bereiken want Rouffio - een talentvol persoon die zich met wisselend resultaat met van alles en nog wat bezighoudt - heeft de inhoud van het boek niet in een eigen, nieuwe taal weten om te zetten. Desondanks is er een in meer dan één opzicht spannende film uitgerold. Er is ook een tv- bewerking gemaakt van 170m. Het camerawerk is van Pierre William Glenn.

Claude Brasseur

België 1989. Biografie van Arlette Vincent.

Een portret dat tegelijkertijd zelfportret is, van Claude Brasseur. Hoewel het zelfportret heel interessant is, is deze tvproduktie van zorgelijke kwaliteit. Maar de filmliefhebber zal het heel leuk vinden om de sc[KA2]enes uit DESCENTE AUX ENFERS (Francis Girod), LA BOUM (Claude Pinoteau), LE LEOPARD (Jean- Claude Sussfeld) en LA GUERRE DES POLICES (Robin Davis) nog eens te kunnen zien, hetgeen het eindresultaat brengt op het niveau van

Dandin

Frankrijk 1988. Komedie van Roger Planchon. Met o.a. Claude Brasseur, Daniel Gélin, Zabou Breitman, Nelly Borgeaud en Jean-Claude Adelin.

De klucht (met serieuze ondertoon) van Moli[KA2]ere in een bewerking van een toneelregisseur van wie het de eerste lange speelfilm is. Planchon is zonder twijfel bang geweest het verwijt te krijgen `gefilmd theater` te maken. Resultaat: de camera`s (vier stuks!) zwenken om en om alsof ze de draaiziekte hebben en de sint-vitus dans aan het doen zijn. Teveel geluid en teveel opgewondenheid, ook om zo moeilijke scènes luchtiger te maken. Dit belangrijke voorbehoud daargelaten, wordt in DANDIN door alle acteurs schitterend gespeeld en briljant door Brasseur in de hoofdrol. En men vindt er de geest van Molière helemaal in terug.

Taxi Boy

Frankrijk 1986. Komedie van Alain Page. Met o.a. Claude Brasseur, Richard Berry en Charlotte Valandrey.

Scenarioschrijver Page heeft bij deze film voor het eerst de regie in handen genomen en hij is nauwelijks overtuigend. Het verhaal is onsamenhangend over een duistere figuur, die onderdak krijgt van een taxi boy en zijn dochter opzoekt, die in een snackbar werkt. De dialogen zijn zwaar, de humor is suffig en de vrekkigheid is behoorlijk realistisch in een goor Parijs. Dit zijn de ingrediënten van een moeizame, oppervlakkige en dramatische komedie.

La gitane

Frankrijk 1986. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Claude Brasseur, Valérie Kaprisky, Martin Lamotte, Stéphane Audran en Clémentine Célarié.

Bankfiliaalchef Hubert Durieux is permanent omsingeld door aandachteisende dames. Wanneer hij zich echter door knappe zigeunerin Mona zijn klassieke Citroën Traction Avant laat ontfutselen, schiet Huberts stressniveau pas serieus in het rood. Pijnlijk ongrappige klucht van De Broca (L'homme de Rio, Cartouche) stapelt flutgrap op prutscène. Brasseur schmiert, Kaprisky slaapwandelt en de resterende cast struikelt de film in en uit. Curieus genoeg geschreven door Jean-Loup Hubert, de latere parelkweker van Le grand chemin en À cause d'elle. Pluspunt: de muziekfalderietjes van Claude Bolling.

Descente aux enfers

Frankrijk 1986. Misdaad van Francis Girod. Met o.a. Claude Brasseur, Betsy Blair, Hippolyte Girardot, Sophie Marceau en Sidiki Bakaba.

Bewerking in de stijl SERIE NOIRE van de roman van David Goodis die zich heel gelukkig heeft laten inspireren door TIRER SUR LE PIANISTE van François Truffaut. De personages zijn zonder mededogen en heel levensecht afgeschilderd. Tegen een achtergrond van karikaturen spelen zich de laatste jaren van Gilles Béhat en anderen af. Een opmerkelijk thema met geweldig camerawerk van Charlie van Damme en een stevig geconstrueerd scenario van Jean-Loupe Dabadie en Francis Girod.

Cycle Claude Brasseur: Descente aux enfers

Frankrijk 1986. Drama van Francis Girod. Met o.a. Claude Brasseur, Betsy Blair, Sophie Marceau en Gerald Rinaldi.

Bewerking in de stijl SERIE NOIRE van de roman van David Goodis die zich heel gelukkig heeft laten inspireren door TIRER SUR LE PIANISTE van François Truffaut. De personages zijn zonder mededogen en heel levensecht afgeschilderd. Tegen een achtergrond van karikaturen spelen zich de laatste jaren van Gilles Béhat en anderen af. Een opmerkelijk thema met geweldig camerawerk van Charlie van Damme en een stevig geconstrueerd scenario van Jean-Loupe Dabadie en Francis Girod.

Palace

Frankrijk​/​​Duitsland 1985. Oorlogsfilm van Edouard Molinaro. Met o.a. Joachim Hansen, Daniel Auteuil, Claude Brasseur, Gudrun Landgrebe en Jean-Pierre Castaldi.

De film gaat over twee broers, allebei Frans soldaat, die zich in een Duits krijgsgevangenenkamp bevinden. Terwijl de ene zich aan de omstandigheden aanpast en er het beste van probeert te maken blijft de andere een vechter die zich tegen vriendschappelijke betrekkingen met de vijand verzet. Hierdoor komt ook hun onderlinge relatie in het spanningsveld van broederlijke lotsverbondenheid en ideologische strijd terecht. Scenario van Alain Godard en de regisseur. Camerawerk van Michael Epp.

Les rois du gag

Frankrijk 1985. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Michel Serrault, Gérard Jugnot, Thierry Lhermitte, Macha Méril en Mathilda May.

Ondanks zijn succes als tv-komiek, is Ga[KA1]etan (Serrault) niet erg gelukkig met zijn reputatie van populaire kluchtspeler, dat in tegenstelling tot zijn collega's. Hij doet dan ook zaken met een zogenaamd 'intellectuele' en pretentieuze cineast die bovendien middelmatig is. Het gevolg is een algehele mislukking en het scheelt weinig of Gaétan pleegt zelfmoord, maar hij wordt gered door zijn vroegere collega's en besluit weer als komiek te gaan werken. Zidi leek veelbelovend met LES RIPOUX maar hier vervalt hij weer in zijn gewoonlijke moeilijk verteerbare hansworsterijen. Verre van het niveau van Monty Python! Scenario van regisseur Zidi, Michel Fabre en Didier Kaminka. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

Les loups entre eux

Frankrijk 1985. Avonturenfilm van José Giovanni. Met o.a. Claude Brasseur, Bernard-Pierre Donnadieu, Gérard Darmon, Niels Arestrup en Jean-Hugues Anglade.

Giovanni en J. Schmitt maakten een bewerking van hun eigen roman. Eigenlijk maakt Giovanni al twintig jaar dezelfde film met als verandering dat hij door de jaren heen zijn aandacht steeds meer legt bij het landschap in plaats van de stereotype personages.

Le Jeu de l'amour et du hasard

Frankrijk 1985. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Danièle Lebrun, Jean-Pierre Cassel en Claude Brasseur.

Het gaat uiteraard om het wereldberoemde meesterwerk van Marivaux (1730). Navertellen is eigenlijk niet nodig want het thema, een aantal onmogelijke liefdes, is verre van nieuw. Maar de constructie is geniaal. Het uitgangspunt van deze vooral psychologische en ietwat romantische komedie met een nostalgisch tintje, is de subtiele afwisseling van verstand en gevoel. Oude rot in het tv-vak Bluwal weet de ruimte te benutten en het statische van toneel te vermijden. Briljant spel.

Détective

Frankrijk​/​​Zwitserland 1985. Mysterie van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nathalie Baye, Johnny Hallyday, Claude Brasseur, Laurent Terzieff en Jean-Pierre Léaud.

Vermakelijk staaltje plotloze anti-genrecinema van Jean-Luc Godard (À bout de souffle, Pierrot le fou). Terwijl in het Parijse Hôtel Concorde Saint Lazare een moordzaak speelt, kruisen de slingerpaden van een dozijn figuren elkander. En ook weer niet. Godards idee van een grotepublieksfilm, een door drie cameramensen briljant gefotografeerd cinefielenfeestje, bruist en ontregelt. De hoofdrollen worden gespeeld door onder meer Nathalie Baye en Johnny Hallyday, een piepjonge Julie Delpy speelt een bijrol. Voor liefhebbers van onnavolgbare Franse cinema.

Souvenirs, souvenirs

Frankrijk 1984. Komedie van Ariel Zaïtoun. Met o.a. Christophe Malavoy, Pierre-Loup Rajot, Gabriel Lazure, Claude Brasseur en Marlène Jobert.

Rego (Malavoy) een popster, probeert naam te maken in die wereld en dat lukt hem, ondanks wat moeilijkheden en vijandelijkheden. Het verhaal is niet het meest interessant. Deze film beweert een Franse AMERICAN GRAFFITI te zijn, die de sfeer van de `dolle dwaze` (?) jaren 1960-70 generatie moet doen herleven. Muziek aan alle kanten dus en dat zal alle Rock 'n Roll fanaten en twintigers van die tijd wel bevallen. Een sympathieke maar naïeve film, voor deze generatie die nog steeds op haar eigen Jacques Becker wacht. Scenario van Daniel Saint-Hamont en regisseur Zeitoun.

Le Léopard

Frankrijk 1984. Avonturenfilm van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Claude Brasseur, Dominique Lavanant, Marius Weyers, Max Magy en Nini Crépon.

Een romanschrijfster en een ex-commandant beleven ongelooflijke avonturen. Ze reizen van Parijs naar Afrika op zoek naar een geheimzinnige organisatie. Een soort stripverhaal dat verfilmd werd door een weliswaar niet geniale, maar toch vakkundige regisseur. Goede opnamen van Afrika en mooie stunts, zoals een locomotief die een auto in de kreukels rijdt. Aardige muziek. Scenario van regisseur Sussfeld en Alain Riou.

Signes extérieurs de richesse

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Monnet. Met o.a. Claude Brasseur, Josiane Balasko, Jean-Pierre Marielle, Charlotte de Turckheim en Roland Giraud.

De confrontatie tussen een rijke mondaine dierenarts en een jonge belastinginspectrice. Een veel te mager thema voor een inconsequente en slappe komedie maar dat geldt voor alle films van deze regisseur tot nu toe. Bovendien speelt Balasko op een irriterende, aangezette manier en de overige acteurs slagen er evenmin in deze film van de onbeduidendheid te redden. Scenario van Alain Godard en de regisseur. Muziek van niemand minder dan Johnny Halliday in samenwerking met Pierre Billon en Eric Bouad.

Signes Exterieurs De Richesse

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Monet. Met o.a. Josiane Balasko en Claude Brasseur.

De confrontatie tussen een rijke mondaine dierenarts en een jonge belastinginspectrice. Een veel te mager thema voor een inconsequente en slappe komedie maar dat geldt voor alle films van deze regisseur tot nu toe. Bovendien speelt Balasko op een irriterende, aangezette manier en de overige acteurs slagen er evenmin in deze film van de onbeduidendheid te redden. Scenario van Alain Godard en de regisseur. Muziek van niemand minder dan Johnny Halliday in samenwerking met Pierre Billon en Eric Bouad.

La crime

Frankrijk 1983. Misdaad van Philippe Labro. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Claude Brialy, Jean-Louis Trintignant, Dayle Haddon en Gabrielle Lazure.

Een politie-commissaris probeert tegen beter weten in de moord op een advocaat in het Parijse Palais des Justices op te lossen, ondanks de corruptie, het bedrog en de geheimhouding in de hogere kringen en bij zijn eigen collega`s. Het niet al te geloofwaardige scenario van Jean-Patrick Manchette (waaraan regisseur Labro meeschreef) kreeg een sterke, afwisselend doeltreffende en spectaculaire regie van specialist Labro. Deze laat in de uitgelezen rolbezetting de personages met een zwierige knipoog acteren, waardoor de aandacht geboeid en geamuseerd wordt vastgehouden, boven de talrijke vraagtekens uit. Naar het oorspronkelijke scenario van Jacques Labib. De fotografie is van Pierre William Glenn.

T'es heureux? Moi, toujours....

Frankrijk 1982. Komedie van Jean Marboeuf. Met o.a. Dominique Labourier, Denis Manuel, Claude Brasseur, Guy Marchand en Jacques Chailleux.

De weduwe van een weinig succesvolle cineast doorkruist de provincie met haar 'toverscherm' om de vertelsels van haar echtgenoot te tonen. Gedurende haar trektocht door dorpen en landschappen heeft ze verscheidene verhoudingen. Zoals bij alle films van Marbeauf gaat het hier om een persoonlijk relaas, dat echter onder economisch minder moeilijke omstandigheden is opgenomen dan BELLE ORDURE of LA VILLE DES SILENCES. Het gehele eerste deel is goed geslaagd en bevat zeldzaam rake typeringen. Maar het vervolg verkrijgt helaas het meer pittoreske karakter van een natuurprogramma. Jammer, want dit portret van een vrije vrouw blijft ontroerend.

Légitime violence

Frankrijk 1982. Misdaad van Serge Leroy. Met o.a. Claude Brasseur, Véronique Genest, Thierry Lhermitte, Roger Planchon en Michel Aumont.

Een weekend-uitstapje van een bourgeois-familie loopt uit op een tragedie als - op de huisvader na - alle leden worden neergeschoten door een trio voortvluchtige gangsters. De overlevende wil zich wreken op de schuldigen; hij komt in contact met een mysterieus genootschap voor zelfverdediging, dat hem bij zijn speurtocht behulpzaam zal zijn. Zeer goed spel en een gespannen vormgeving nemen niet weg dat het vigilante-karakter van de film - ondanks kritische kanttekeningen - nogal bedenkelijk is. Jean-Patrick Manchette en Patrick Laurent bewerkten een idee van Véra Belmont.

La Boum 2

Frankrijk 1982. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Sophie Marceau, Claude Brasseur, Brigitte Fossey, Denise Grey en Pierre Cosso.

Familiekroniek naar La boum die zoveel succes heeft geoogst. Zoals bijna altijd leidt het maken van een vervolg op een succesfilm tot een oppervlakkig en oninteressant product, waarbij in dit geval komedie wordt verward met nonchalance en familieproblemen met clichés. De film speelt zich af in de welgestelde kringen en de werkelijke problemen van het leven worden ontweken. Het verhaal begint tijdens een vakantie in Zuid- Duitsland en de vijftien-jarige heldin Marceau keert terug naar Parijs. Feest, gejubel en zelfs oma krijgt zin om te hertrouwen.

Josépha

Frankrijk 1982. Drama van Christopher Frank. Met o.a. Miou-Miou, Claude Brasseur, Bruno Cremer, Catherine Allégret en Pierre Vernier.

Een middelmatig begaafd acteursechtpaar heeft een onopvallende carrière in de provincie, tot de man met zomaar een slippertje hun liefde ondergraaft. Zij vindt nieuw geluk en stabiliteit bij een solide weduwnaar, als haar ex-partner als invaller een Shakespeare-rol krijgt. Ze helpt hem door de generale repetitie en de succesvolle première heen, maar de liefde blijkt over. De scenarioschrijver bewerkte een eigen roman voor dit filmdebuut; hij geeft een treffend kijkje achter de toneelschermen en in de typische spanningen en onzekerheden van acteurs, die extra reliëf krijgen door het nuchtere onbegrip van Crémer als de weduwnaar. Zeer goede spelregie, hoewel Brasseur als Othello onvoldoende is om zijn latere succes te rechtvaardigen. De optelsom van alle kwaliteiten leverde een film op die net te weinig ambitieus is en een effect geeft van déjà-vu.

Guy de Maupassant

Frankrijk 1982. Biografie van Michel Drach. Met o.a. Claude Brasseur, Jean Carmet, Miou-Miou en Simone Signoret.

Successchrijver-uit-ennui en aartspessimist De Maupassant, in 1891 via de syfilis onderweg naar de waanzin, beschouwt twee jaar voor hij zal sterven zijn jeugd, literaire carrière en grote passie: vrouwen. Met sterspelers bestrooid, door Philippe Rousselot chique gefotografeerd uittreksel van een woelig schrijversleven is uiteindelijk een lege huls. Een verklede Brasseur met jubelsnor is daarnaast nog geen Guy de Maupassant; kennelijk had regisseur noch titelvertolker er veel goesting in. Pluspunt: de belle époque-zwier van Georges Delerues muziek. Let op Catherine Frot in een van haar eerste rolletjes.

Une affaire d'hommes

Frankrijk 1981. Misdaad van Nicolas Ribowski en Nicolas Ribovsky. Met o.a. Claude Brasseur, Jean-Louis Trintignant, Jean Carmet, Jean-Paul Roussillon en Patrice Kerbrat.

Parijzenaars van middelbare leeftijd vinden in zondagse amateur-wielrennerij vriendschap zonder sociale verschillen. Als de vrouw van een aannemer tijdens hun wekelijkse rit wordt vermoord, blijkt dat de aannemer een 'tweede leven' voor zijn makkers verzwegen heeft. De gevoelens van de politiecommissaris worden verdeeld tussen loyaliteit en zijn twijfel aan het ijzeren alibi van zijn sportvriend. Het ingenieuze en oorspronkelijke thrillerscenario kreeg van debutant Ribowski een wat vlakke regie, maar geeft de acteurs boeiende rollen. Scenario van Georges Conchon. Camerawerk van Jean-Paul Schwartz.

Quando la coppia scoppia

Italië 1981. Komedie van Steno. Met o.a. Enrico Montesano, Claude Brasseur en Dalila Di Lazzaro.

Een politieke karikaturist van een Romeinse krant, getrouwd en met een dochter, besluit zijn vrouw te verlaten en alleen door het leven te gaan. Hij wordt echter hoe langer hoe jaloerser wanneer zijn dochter een geheime ontmoeting tussen haar moeder en een onbekende man arrangeert. Montesano is een kundige komiek en zijn spel en dat van de overige acteurs maakt meer van deze film dan je op grond van het middelmatige script zou verwachten.

L'ombre rouge

Frankrijk 1981. Thriller van Jean-Louis Comolli. Met o.a. Claude Brasseur, Jacques Dutronc, Nathalie Baye, Andréa Ferréol en Maurice Risch.

Een Fransman die verantwoordelijk is voor de wapentoevoer aan de communistische Republikeinen tijdens de Spaanse Burgeroorlog wordt gearresteerd door de Gestapo, maar later geruild tegen een door de Sovjetunie gevangen nazi-agent. Zijn twijfel sindsdien over de exclusieve levering van wapens aan communisten en niet aan andere tegenstanders van Franco maakt hem verdacht in Moskou en resulteert in een persoonlijke tragedie. Het scenario biedt een interessante politiek-historische reconstructie, maar de film blijft aan een stijlvol en sfeervol getekende buitenkant en verwaarloost de complexiteit van de aangestipte conflicten. Het opmerkelijke spel van de hoofdrollen werkt daardoor bijna averechts, omdat het accent nog meer op de particuliere dramatiek komt te liggen.

Une robe noire pour un tueur

Frankrijk 1980. Drama van José Giovanni. Met o.a. Annie Girardot, Claude Brasseur, Jacques Perrin, Renaud Verley en Didier Sauvegrain.

Een advocate slaagt er niet in haar cliënt van de doodstraf te redden. Hij ontsnapt uit de gevangenis en zij verbergt hem bij een vriend, terwijl ze alsnog bewijzen voor zijn onschuld probeert te vinden. Dit pleidooi tegen de doodstraf wordt vertroebeld door een overmaat van melodramatische toevalligheden en nevenintriges. De acteurs doen hun best in rollen die ze al te vaak hebben gespeeld, waardoor ze clichés van zichzelf blijven. De overtuigingskracht van de regisseur redt in al zijn naïviteit de film toch van de vlakke middelmaat. Scenario van regisseur Giovanni en Monique Lange. Camerawerk van Jean-Paul Schwartz.

Une Langouste au petit déjeuner

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Giorgio Capitani. Met o.a. Claude Brasseur, Claudine Augier, Janet Agren, Geoffrey Coppleston en Enrico Montesano.

Een komedie vol persoonsverwisselingen, afkomstig van een overijverige oude rot in het vak die van alles en nog wat heeft gemaakt: drama's, geschiedenisfilms, komedies, westerns etc. Een vakkundig man die geen ambities koestert. Deze pretentieloze komedie beoogt niet meer dan te ontspannen en doordat zij steeds aan de oppervlakte blijft wordt dat doel bereikt. Een echt consumptie-artikel.

La boum

Frankrijk 1980. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Sophie Marceau, Claude Brasseur, Brigitte Fossey, Denise Grey en Bernard Giraudeau.

Ongeacht de puike thrillers die hij in zijn carrière draaide, blijft laatbloeier Pinoteau in Frankrijk voor eeuwig de regisseur-van-La-boum-met-Sophie-Marceau. Daarop is de immer goedgehumeurde vakman terecht fier. Want deze in tandem met Gérard Oury's dochter Danièle Thompson geschreven film is de Franse tienerklassieker tout court. De tijdloze plot draait rond de veertienjarige Vic en haar holderdebolder door opgroei- en kalverliefdesland, en openbaart het tomeloze talent van de ontwapenende ingénue Marceau. Brasseur en Fossey zijn sterk als ouders en in nevenrollen duiken bekende gezichten op. De lichtvoetige Vladimir Cosma-soundtrack is even aanstekelijk als de filmaffiche. Hartverwarmend.

La banquière

Frankrijk 1980. Drama van Francis Girod. Met o.a. Romy Schneider, Jean-Louis Trintignant, Jean-Claude Brialy, Marie-France Pisier en Claude Brasseur.

Romy Schneider is weer eens soeverein in La banquière, een van haar laatste films voordat ze op 43-jarige leeftijd overleed. Ze speelt Emma Eckhert, een biseksuele dame die scenarist-regisseur Girod modelleerde naar de historische Française Marthe Hanau. Emma doet in speculaties en is in 1929 een rijke bankierster. Met een hoge populariteit, maar ook met veel vijanden uit de hoek van de nouveau riche. La banquière is in luxueuze settings en sepia-teinten opgenomen en extra verrijkt met een Ennio Morricone-soundtrack. Naast Schneider staat de Franse ster Trintignant (Il conformista) pal als haatdragende rijkaard Horace Vannister.

La guerre des polices

Frankrijk 1979. Drama van Robin Davis. Met o.a. Claude Brasseur, Marlène Jobert, Claude Rich, François Périer en Jean-François Stévenin.

Rivaliteit tussen politiecommissaris Jacques Fush (Brasseur) en een collega Ballestrat (Rich) van de anti-terreurbrigade leidt tot de ontsnapping van een terrorist en de dood van een agent, waarna ze van hogerhand bevel krijgen tot samenwerking. Niettemin blijven ze elkaar dwarszitten, tot een commissaris van deze brigade een staatsvijand weet te doden, alvorens zelf te sneuvelen. Gedegen, maar niet opmerkelijk scenario, dat op ware gebeurtenissen is geïnspireerd en daarbij kritische kanttekeningen plaatst, kreeg verrassend gespannen vormgeving met indringende beelden in een nerveuze montage, waardoor de film verfrissend afwijkt van de gemiddelde policier. Briljant spel van Brasseur en Rich als de rivalen. Het scenario is van Jean-Marie Guillaume, Jacques Labib, Patrick Laurent, Jean-Patrick Manchette en regisseur Davis. Het camerawerk is van Ramón F. Suárez. Eastmancolor, Mono.

Ils sont grands ces petits

Frankrijk 1979. Avonturenfilm van Joël Santoni. Met o.a. Catherine Deneuve, Claude Brasseur, Claude Piéplu, Jean-François Balmer en Eva Darlan.

De dochter van een verdwenen geleerde is uit haar huis gezet door grondspeculanten en zoekt onderdak bij een jeugdvriend, een uitvinder, wiens miniatuur-robots ze gebruiken om een ondernemer onschadelijk te maken. De dynamische combinatie Deneuve-Brasseur plus een zeer vermakelijke robot die niet onderdoet voor collega's uit STAR WARS kunnen het op één idee steunend scenario niet tot burleske hoogten tillen, zodat de film een optelsom van vermakelijke scènes blijft zonder ondersteunende verhaaltrant.

Au revoir, à lundi

Canada​/​​Frankrijk 1979. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Miou-Miou, Claude Brasseur, Frank Moore, Carole Laure en David Birney.

Vriendinnen die samenwonen in Montreal hebben er genoeg van de door-de-weekse liefjes van getrouwde mannen te zijn. Met nieuwe betrouwbaarder lijkende minnaars gaan ze elk hun eigen weg, maar ook dat valt tegen. Spontaan spel van de actrices, maar de Franse regisseur vergaapt zich wat al te zeer aan de Canadese sneeuwlandschappen.

Aragosta a colazione

Italië​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Giorgio Capitani. Met o.a. Enrico Montesano, Claude Brasseur, Janet Agren, Claudine Auger en Silvia Dionisio.

Een huis-aan-huis verkoper ziet tijdens zijn werk een oude schoolvriend terug die juist een slippertje wil maken met een stewardess. De vroegtijdige terugkeer van de echtgenote noodzaakt de verkoper en de minnares om gehuwden te spelen, als tijdens een sjiek diner de vrouw van de verkoper zich als serveerster presenteert. Met vaart maar zonder originaliteit gemaakte boulevardklucht - die tijdens de soiree schaamteloos THE PARTY plagieert - geeft komisch talent van Montesano uitbundige kansen, maar laat zijn goede tegenspelers in de kou staan.

Une histoire simple

Frankrijk 1978. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Romy Schneider, Bruno Cremer, Claude Brasseur, Arlette Bonnard en Roger Pigaut.

Meedeinend op de tweede feministische golf van de jaren zeventig maakte schrijver-regisseur Sautet met zijn favoriete actrice Romy Schneider deze 'vrouwenfilm' over een einddertiger die na haar scheiding en een affaire op geheel eigen wijze richting aan haar leven geeft. Schneider, die met Sautet eerder ondermeer César et Rosalie, Mado en Les choses de la vie maakte, heeft een prachtrol, onderscheiden met een César. Ze wordt omgeven door andere prima acteurs, zoals Eva Darlan als Anna. De film werd genomineerd voor een Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

L'état sauvage

Frankrijk 1978. Drama van Francis Girod. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Claude Brasseur, Jacques Dutronc, Doura Mané en Michel Piccoli.

In een recent gedekolonialiseerde Afrikaanse staat heeft een Française haar minnaar verlaten voor een zwarte politieke leider, wat woede en wantrouwen bij blank en zwart teweegbrengt. Bekroonde roman van Georges Conchon werd door hem zelf voor de film bewerkt met Francis Girod, en geeft een overtuigend beeld van chaos, opportunisme en hoogoplopende emoties van de situatie, zonder uitgesproken politieke stellingname. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

L'argent des autres

Frankrijk 1978. Drama van Christian de Chalonge. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Claude Brasseur, Michel Serrault, Catherine Deneuve en Juliet Berto.

Bankemploy[KA1]e Henri Rainier (Trintignant) krijgt een financieel schandaal in de schoenen geschoven en wordt ontslagen. Het geld van kleine spaarders blijkt echter misbruikt te zijn om een tekort van een belangrijke klant aan te zuiveren. Een film naar ware gebeurtenissen die een boeiend beeld geeft van niet onmiddellijk voorstelbare machinaties. Goed spel van iedereen, met een verrassend 'gewone' rol van Deneuve als Cécile Rainier, de loyale echtgenote. Het scenario is van Pierre Dumayet en regisseur De Chalonge naar de roman van Nancy Markham. Het camerawerk is van Jean-Louis Picavet. Meervoudig bekroond. Eastmancolor.

L' Argent Des Autres

Frankrijk 1978. Drama van Christian de Chalonge. Met o.a. Claude Brasseur, Michel Serrault en Jean-Louis Trintignant.

Bankemploy[KA1]e Henri Rainier (Trintignant) krijgt een financieel schandaal in de schoenen geschoven en wordt ontslagen. Het geld van kleine spaarders blijkt echter misbruikt te zijn om een tekort van een belangrijke klant aan te zuiveren. Een film naar ware gebeurtenissen die een boeiend beeld geeft van niet onmiddellijk voorstelbare machinaties. Goed spel van iedereen, met een verrassend 'gewone' rol van Deneuve als Cécile Rainier, de loyale echtgenote. Het scenario is van Pierre Dumayet en regisseur De Chalonge naar de roman van Nancy Markham. Het camerawerk is van Jean-Louis Picavet. Meervoudig bekroond. Eastmancolor.

Ils Sont Grands, Ces Petits

Frankrijk 1978. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Claude Piéplu, Claude Brasseur en Catherine Deneuve.

Bankemploy[KA1]e Henri Rainier (Trintignant) krijgt een financieel schandaal in de schoenen geschoven en wordt ontslagen. Het geld van kleine spaarders blijkt echter misbruikt te zijn om een tekort van een belangrijke klant aan te zuiveren. Een film naar ware gebeurtenissen die een boeiend beeld geeft van niet onmiddellijk voorstelbare machinaties. Goed spel van iedereen, met een verrassend 'gewone' rol van Deneuve als Cécile Rainier, de loyale echtgenote. Het scenario is van Pierre Dumayet en regisseur De Chalonge naar de roman van Nancy Markham. Het camerawerk is van Jean-Louis Picavet. Meervoudig bekroond. Eastmancolor.

Nous irons tous au paradis

Frankrijk 1977. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Claude Brasseur, Guy Bedos, Victor Lanoux en Danièle Delorme.

Vier vrienden hebben allemaal zo hun problemen, vooral met vrouwen. Verteller en hoofdpersonage Etienne vindt een foto waarop zijn vrouw een onbekende man omhelst en verder zijn er complicaties met moeders, bazinnen, uit de kast komen en het naderen van de middelbare leeftijd. Ze kopen een rustig leuk weekendhuisje, dat, als een luchtvaartstaking afgelopen is, vlak bij de startbaan van een druk vliegveld blijkt te liggen. Vervolg op de hit 'Un eléphant ça trompe énormément', minder leuk maar kreeg toch César-nominaties voor script en beste film.

Monsieur Papa

Frankrijk 1977. Komedie van Philippe Monnier. Met o.a. Claude Brasseur, Julien Reboul, Nathalie Baye, Eva Darlan en Catherine Lachens.

Voorspelbare, sentimentele komedie met Brasseur als een gescheiden man die zich samen met zijn tienjarig zoontje door het huishouden moet zien te slaan. Het ventje krijgt problemen op school en papa wordt uiteraard verliefd op de mooie lerares die komt kijken wat er scheelt. Het is allemaal niet onaardig gedaan, en iedereen is verschrikkelijk sympathiek, maar de hele film blijft voorspelbaar en melig. Scenario Jean-Pierre Poiré naar het boek van Patrick Cavin. Het camerawerk is van Edmond Sechan.

Un éléphant ça trompe énormément

Frankrijk 1976. Komedie van Yves Robert. Met o.a. Jean Rochefort, Danièle Delorme, Anny Duperey, Guy Bedos en Victor Lanoux.

Étienne (Rochefort) is een gelukkig getrouwde man, in tegenstelling tot z'n vrienden, die allemaal vreemdgaan. Maar op een dag raakt hij geheel in de ban van een fotomodel (Delorme): hij moet en zal haar ontmoeten en het hof maken. Levendige komedie van acteur-regisseur Robert, die ook onder meer het tweeluik La gloire de mon père en Le château de ma mère op zijn naam heeft staan. Film kreeg een vervolg, Nous irons tous au paradis, en een Amerikaanse remake, The Woman in Red, die het overigens niet haalde bij het origineel.

Le grand escogriffe

Frankrijk​/​​Italië 1976. Komedie van Claude Pinoteau. Met o.a. Yves Montand, Claude Brasseur, Agostina Belli, Valentina Cortese en Aldo Maccione.

Een oplichter met vernuftige ideeën die in de praktijk vaak misgaan, wil de baby van een miljonairsechtpaar kidnappen en strikt een oude makker en een werkeloze actrice om voor de ouders door te gaan. De te verwachten fantasierijkheid van Montand blijkt niet uit het scenario, zodat hij en zijn partners zich overmatig moeten uitsloven om de film een schijn van luchtigheid te geven. Regisseur Pinoteau is in andere genres meestal veel beter op dreef. Michel Audiard en de regisseur bewerkten de roman van Rennie Airth tot scenario. Jean Collomb deed het camerawerk.

Barocco

Frankrijk 1976. Mysterie van André Téchiné. Met o.a. Isabelle Adjani, Gérard Depardieu, Marie-France Pisier, Jean-Claude Brialy en Julien Guiomar.

Intriges en corruptie tijdens een verkiezingscampagne vormen de achtergrond voor een bezeten liefde van Laure (Adjani) die haar dode geliefde Samson doet herleven in de persoon van zijn moordenaar (dubbelrol van Depardieu). De ondoorzichtige plot is bijzaak. De film is grotendeels opgenomen in Amsterdam dat door de camera werd getransformeerd in een expressionistisch decor. De toespelingen op andere films zijn in de briljante vormgeving perfect geïntegreerd. Het scenario is van Marilyn Goldin en regisseur Téchiné. Het camerawerk is van Bruno Nuytten. Eastmancolor, Mono.

Attention les yeux!

Frankrijk 1976. Komedie van Gérard Pirès. Met o.a. Claude Brasseur, Christine Dejoux, André Pousse, Guy Marchand en Jean-Pierre Darras.

Een idealistische jonge regisseur wordt door zijn producenten genoodzaakt om een 'artistiek verantwoorde porno-film' te maken. Het satirische kijkje in de keuken kon venijniger en in een hoger tempo, maar de acteurs hebben aanstekelijk plezier in hun rollen.

Le guêpier

Frankrijk​/​​Italië 1975. Komedie van Roger Pigaut. Met o.a. Claude Brasseur, Marthe Keller, Gabriele Ferzetti, John Steiner en Vittorio Sanipoli.

Brasseur is een gouwdief en een gokker. De onderwereld dwingt hem in de trein Lausanne-Dijon een koffer met geld te stelen. Keller is een hebzuchtige cabaretzangeres die in geldnood verkeert en ook achter de koffer aanzit. Ze is Brasseur te vlug af. Hij legt haar uit dat het geld naar de gangsters moet, maar zij wil geen afstand doen van de buit. Na allerlei achtervolgingen komt het geld toch in handen van de gangsters die elkaar stuk voor stuk neerknallen. Brasseur trekt zich terug in zijn huis in de Provence en Keller voegt zich bij hem. Deze onderhoudende misdaadkomedie biedt wat het scenario (André G. Brunelin) betreft weinig verrassingen, maar de hoofdrollen worden met aanstekelijke animo vervuld.

L'Agression

Italië​/​​Frankrijk 1975. Misdaad van Gérard Pirès. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Claude Brasseur, Michèle Grellier, Franco Fabrizi en Milena Vukotic.

Een man wiens vrouw en dochtertje door onbekenden bij de autoweg zijn gedood, gaat samen met zijn schoonzuster op zoek naar de schuldigen. Hij denkt ze te herkennen, heeft geen bewijzen en wil persoonlijk wraak nemen. Een Franse variant op Amerikaanse vigilante-films is even bedenkelijk als zijn Amerikaanse voorbeelden, maar onderscheidt zich door goed spel, vooral een verrassend dynamische Deneuve, die even uit de kleren gaat.

Il faut vivre dangereusement

Frankrijk 1975. Misdaad van Claude Makovski. Met o.a. Annie Girardot, Claude Brasseur, Sydne Rome, Hans Christian Blech en Mylène Demongeot.

Een privé-detective merkt dat zijn opdracht - bewijzen verzamelen tegen een overspelige echtgenote - een dekmantel is om hem in een ander bedenkelijk zaakje te gebruiken. Een reeks moorden is het gevolg. Een ongewone misdaadfilm die ernst en parodie afwisselt, maar in beiden de juiste toon treft, goed gespeeld door Brasseur en Girardot als zijn kordate vriendin. Scenario van regisseur Makovski, Nelly Kaplan en Claude Veillot naar de roman Les suicides du printemps van Raymond Marlot.

Les seins de glace

Frankrijk​/​​Italië 1974. Thriller van Georges Lautner. Met o.a. Mireille Darc, Alain Delon, Claude Brasseur, Nicoletta Machiavelli en Fiore Altoviti.

Scenarioschrijver François (Brasseur) ontmoet op het strand een hoogblonde beeldschone vrouw, die toevallig sprekend lijkt op de hoofdpersoon van het script waar hij mee bezig is. Hij valt als een blok voor deze Peggy (Darc), maar hoort van haar schimmige advocaat (Delon) dat ze een duister en gewelddadig verleden heeft. Interessante thriller, waarvoor Lautner de roman Someone is Bleeding van Richard Matheson tot scenario bewerkte. Belangrijkste minpunt is de hoofdrol van Darc, producent Delons toenmalige vlam, die te weinig diepgang aan haar personage geeft.

Gli Eroi

Duitsland​/​​Spanje​/​​Frankrijk​/​​Italië 1973. Oorlogsfilm van Duccio Tessari. Met o.a. Rod Steiger, Rosanna Schiaffino, Rod Taylor, Claude Brasseur en Terry-Thomas.

In 1943 associeert een Franse zwarthandelaar (Brasseur) zich met een Amerikaanse luitenant (Taylor) om een geldsmokkel door de woestijn vanuit Oran te organiseren waar ze echter gevangen worden genomen door een Duits detachement. De Duitse kapitein (Steiger) hecht meer aan de geldbuit dan aan nazi-ideologie, maar een Rode-Kruisverpleegster en vervolgens een Brits hoofd van inlichtingendienst zijn iedereen te slim af. Een komedie waar hebzucht alle tegenstanders gelijkschakelt, kreeg een langademige regie, met ongehinderde schmiere van ster-bezetting. Ook bekend als LES ENFANTS DE CHOEUR en THE HEROES.

Bel ordure

Frankrijk 1973. Jean Marboeuf. Met o.a. Bulle Ogier, Claude Brasseur, Jean Rochefort, Andréas Voutsinas en Fernand Guiot.

Goochelaar werkt in morsige nachtclub waar ook zijn vriendin als zangeres optreedt. Politie-inspecteur wil hem bekentenis afdwingen, hoewel hij niets op zijn geweten denkt te hebben. Reeks gebeurtenissen verstoort evenwicht in artiestenwereldje waarbij alleen de zangeres doorbreekt naar succes. Nachtclubpodium wordt afspiegeling van de maatschappij in gestileerde satire die aantal verrassende kwaliteiten heeft, behalve duidelijkheid.

Une belle fille comme moi

Frankrijk 1972. Komedie van François Truffaut. Met o.a. Bernadette Lafont, Claude Brasseur, Charles Denner, Guy Marchand en Philippe Léotard.

Buitenbeentje in het oeuvre van Truffaut. Lafont is een mannenverslindster die haar vader een handje heeft geholpen bij diens overlijden en die na haar verblijf in een verbeteringsgesticht op zoek gaat naar nieuwe prooien. Een jonge socioloog redt haar uit die gevangenis door haar onschuld met behulp van opnames van een amateurfilmer te bewijzen, maar belandt er zelf in door haar, terwijl zij carrière gaat maken als gevierd zangeres. Cynisch, erotisch en toch teder. De film werd bij zijn eerste release slecht onthaald, maar is sindsdien uitgegroeid tot een cult-film. Regisseur Truffaut en Jean-Loup Dabadie schreven het scenario naar de roman van Henry Farrell, getiteld Such A Gorgeous Kid Like Me. Pierre- William Glenn deed de fotografie.

Un Cave

Frankrijk 1972. Misdaad van Gilles Grangier. Met o.a. Claude Brasseur, Marthe Keller, André Weber, Henri Carcin en Pierre Tornade.

Kruimeldief belandt in één cel met gangster die hem niet alleen helpt ontsnappen, maar ook vertelt over medeplichtigen voor wier misdaden hij moet opdraaien. Na dood van gangster gebruikt dief die informatie om zich door middel van chantage te verrijken. Met routine gemaakte verfilming van degelijk scenario geeft Brasseur gelegenheid om rol van slimme underdog met humor in te vullen.

The Heroes

1972. Duccio Tessari. Met o.a. Rosanna Schiaffino, Claude Brasseur en Rod Steiger.

Kruimeldief belandt in één cel met gangster die hem niet alleen helpt ontsnappen, maar ook vertelt over medeplichtigen voor wier misdaden hij moet opdraaien. Na dood van gangster gebruikt dief die informatie om zich door middel van chantage te verrijken. Met routine gemaakte verfilming van degelijk scenario geeft Brasseur gelegenheid om rol van slimme underdog met humor in te vullen.

Le viager

Frankrijk 1971. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Michel Galabru, Jean-Pierre Barras, Rosy Varte en Claude Brasseur.

Een familie koopt het huis van een bejaarde tegen lijfrente in de veronderstelling dat hij binnen enkele jaren gestorven zal zijn. In plaats daarvan gaat het met iedereen vervolgens economisch steeds slechter, terwijl de oude baas steeds vitaler wordt. Een simpel gegeven werd met rake situatiehumor en leuke spelprestaties een pittige komedie waaraan Asterix- auteur René Goscinny ook meeschreef. Een fraaie rol van Serrault als uitgekookte grijsaard, ondanks de weinig overtuigende bejaardengrime. Het scenario is van regisseur Tchernia en René Goscinny. Het camerawerk is van Jean Tournier.

Trop petit, mon ami

Frankrijk 1970. Misdaad van Eddy Matalon. Met o.a. Michael Dunn, Jane Birkin, Bernard Fresson, Claude Brasseur en André Pousse.

Een dwerg die als bediende in een casino werkt, bereidt sinds jaren een coup voor, als wraak tegen de mensheid. De dochter van de bankier die hij wil beroven, wordt van haar kostschool gehaald, gewurgd en vervangen door een dubbelgangster. De roman van James Hadley Chase kreeg een chaotische scenariobewerking waarop de debuterende regisseur geen enkele greep heeft, zodat de acteurs moedeloos aanmodderen en het publiek heel snel de draad en de interesse kwijtraakt. Jammer voor Dunn, die in de hoofrol beter verdiende.

La Chasse royale

Tsjechoslowakije​/​​Frankrijk 1969. Drama van François Leterrier. Met o.a. Sami Frey, Claude Brasseur, Ludmila Mikaël, Suzanne Flon en Jean Champion.

Een jongeman laat zich door zijn vriend van zijn liefdesverdriet afleiden door met hem op jacht te gaan. Een jonge vrouw die in een kasteel in de bossen woont, verwijt hem wreedheid jegens de dieren, waarna er conflicten in het jachtgezelschap ontstaan en er een gewapend treffen met stropers komt. Tenslotte vertrekt hij samen met het meisje. Deze symbolische fabel, waarin de jacht vergeleken wordt met de veroveringsdrang in de liefde, en de prooi verwisselbaar is (stropers i.p.v. wild), kreeg een curieuze, tegendraadse vormgeving, met een dynamische handeling, statische fotografie en enscenering. Ook daardoor is de film wel interessant maar nauwelijks meeslepend.

Catherine, il suffit d'amour

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1968. Avonturenfilm van Bernard Borderie. Met o.a. Olga Georges-Picot, Roger Van Hool, Claude Brasseur, Horst Frank en Francine Bergé.

Parijs wordt in de 15e eeuw verdeeld in een strijd tussen de Bourgondiërs en de Armagnacs. Tegen die achtergrond beleeft Catherine amoureuze en andere avonturen die haar van de gevangenis tot aan het hof van hertog Philippe brengen. Een poging van de regisseur om na de ANGELIQUE-serie met een verwante film te komen heeft dezelfde aanpak en een hoofdrolspeelster die mooier is en beter acteert, maar het succes en de vervolgen bleven onverklaarbaar uit. Het scenario is van regisseur Borderie en Antoine Tudal naar een roman van Juliette Benzoni. Het camerawerk is van Henri Persin en Gilles Donneau.

Un homme de trop

Frankrijk 1967. Drama van Costa-Gavras. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Michel Piccoli, Charles Vanel, Bruno Cremer en Gérard Blain.

Een verzetsgroep bevrijdt twaalf ter dood veroordeelden uit de gevangenis, maar er blijkt er één méér te zijn die misschien wel een verrader is die zo in de ondergrondse wil infiltreren. Deze spannende oorlogsthriller met een topbezetting snijdt een aantal morele vraagstukken aan, zonder aan die discussie zijn spectaculaire karakter te offeren.

Le Chien fou

Frankrijk 1966. Misdaad van Eddy Matalon. Met o.a. Claude Brasseur, Dany Carrel, Maurice Chevit, Howard Vernon en Olivier Hussenot.

Een werkloze beraamt met twee lotgenoten een inbraak bij een juwelier, waarbij ondanks de zorgvuldige voorbereiding van alles misgaat. Een nachtwaker wordt gedood en één van de inbrekers raakt zwaar gewond, waarna tussen de anderen een conflict ontstaat: kunnen ze wel of niet naar een dokter? Dit simpele misdaaddrama houdt meer vast aan de logica dan gewoonlijk, waardoor deze debuutfilm van tv-regisseur erg verrassingsloos wordt, zonder dat dat gecompenseerd wordt door een gespannen vormgeving of psychologische uitdieping. Een goede rol van Brasseur als enige kwaliteit.

Du rififi à Paname

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1966. Misdaad van Denys de La Patellière. Met o.a. Jean Gabin, Nadja Tiller, Georges Raft, Gert Fröbe en Claudio Brook.

Een bende van internationale goudsmokkelaars wordt belaagd door een concurrerende bende die de contacten in Londen en München ombrengt. De Franse gangsterbaas wordt bij een aanslag gered door een jonge Amerikaan die hij prompt als lijfwacht aanstelt, maar die in werkelijkheid een politieman is. Opmerkelijke rolbezetting is voornaamste attractie in zowel warrig als weinig verrassend scenario van Auguste Le Breton dat mat geregisseerd werd.

Don Juan ou le festin de Pierre

Frankrijk 1965. Historische film van Marcel Bluwal. Met o.a. Michel Piccoli, Claude Brasseur en Anouk Ferjac.

Het blijspel in vijf bedrijven van Molière Dom Juan werd door Bluwal in de vrije natuur gefilmd voor een tv-uitzending, die de geschiedenis is ingegaan als het schoolvoorbeeld van de bewerking van een klassiek theaterstuk voor het kleine scherm. Mooi spel van de hoofdrollen; de indrukwekkende locatie is in Salines d'Arc-et-Senans. De decors werden gebouwd door Claude Nicolas Ledoux.

Lucky Jo

Frankrijk 1964. Komedie van Michel Deville. Met o.a. Eddie Constantine, Françoise Arnoul, Pierre Brasseur, Georges Wilson en Christiane Minazzoli.

Christopher ‘Lucky Jo’ Jowett (Constantine) heeft helemaal niet zo veel geluk, vinden zijn vrienden, met wie hij een bende vormt. Want elke keer als hij meegaat met een klus wordt iemand gearresteerd. Nadat Jowett zelf een tijdje de petoet in moet, willen ze daarom niets meer met hem te maken hebben. En dan worden ze ook nog beschuldigd van een overval en een moord die door een andere bende zijn gepleegd. Prima misdaadfilm, vaak grappig, soms best bruut. Maar dat laatste wordt dan weer gecompenseerd door een glansrol van de charmante cockerspaniël Sécotine.

La Bonne occase

Frankrijk 1964. Komedie van Michel Drach. Met o.a. Francis Blanche, Claude Brasseur, Jacques Charrier, Darry Cowl en Edwige Feuillère.

Tweedehands DS wisselt voortdurend van eigenaar en is decor en aanleiding voor reeks van komische sketches. Cabaretachtige humor wisselt per sc[KA2]ene van toon en niveau (tien scenarioschrijvers), maar film heeft in elk geval tempo en laat naast overbekende komieken niet in dit genre gespecialiseerde acteurs zien met soms verrassend resultaat.

Bande à part

Frankrijk 1964. Komedie van Jean-Luc Godard. Met o.a. Louisa Colpeyn, Danièle Girard, Anna Karina, Sami Frey en Claude Brasseur.

Een jong drietal wil aan een kleurloos bestaan ontsnappen door belastingfraudegeld te stelen en naar Zuid-Amerika te reizen. Amoureuze rivaliteit tussen de twee mannen en onhandigheid hebben zowel komische als tragische gevolgen. Deze misdaadintrige is voor Godard niet meer dan een aanleiding voor een reeks van briljante of melancholieke scènes die beter geslaagd zijn dan in sommige van zijn pretentieuze films.

Peau de banane

Frankrijk 1963. Komedie van Marcel Ophüls. Met o.a. Jeanne Moreau, Jean-Paul Belmondo, Gert Froebe, Alain Cuny en Jean-Pierre Marielle.

Een vrouw die financieel benadeeld is door oplichters verzint een wraakactie en schakelt haar ex-echtgenoot in om haar fortuin terug te krijgen. Deze misdaadkomedie mist oorspronkelijkheid, maar had een - voor 1963 - verrassende combinatie van Moreau en Belmondo in humoristische rollen.

La Soupe aux poulets

Frankrijk 1963. Drama van Philippe Agostini. Met o.a. Jean Servais, Françoise Spira, Gérard Blain, Claude Brasseur en Guy Bedos.

De weduwe van een heroïnesmokkelaar stelt een politie-inspecteur aansprakelijk voor de dood van haar man en dringt zich, voorzien van nitroglycerine, zijn bureau binnen om zich te wreken. Tijdens het wachten op de komst van de inspecteur loopt de spanning gevaarlijk op, terwijl hij ondertussen de echte moordenaar probeert te arresteren. Deze roman van Ed MacBain werd effectief naar Frankrijk verplaatst en boeit door de genuanceerde karaktertekening, waaraan de toch wel bekende spectaculaire actie is opgeofferd. Onderdrukte spanningen op het politiebureau worden beklemmend vastgehouden, met een goede centrale rol van de jong overleden Spira.

Il Terrore dei mantelli rossi

Italië​/​​Spanje​/​​Frankrijk 1963. Avonturenfilm van Mario Costa. Met o.a. Tony Russel, Scilla Gabel, Jacques Dacqmine, Yves Vincent en Nerio Bernardi.

Een Middeleeuws Joegoslavisch dorp wordt geterroriseerd door gemaskerde bendes. De bedreigde hertog kan steun krijgen van een corrupte legeraanvoerder die in ruil met zijn dochter wil trouwen. Deze avonturenfilm is met vaart gemaakt, waarbij tussen achtervolgingen te paard en gevechten opvallend weinig ruimte is voor spel- en dialoogscènes, wat in dit genre meestal een voordeel is.

Germinal

Hongarije​/​​Frankrijk 1963. Drama van Yves Allégret. Met o.a. Jean Sorel, Berthe Granval, Bernard Blier, Claude Brasseur en Lea Padovani.

Spoorwegarbeider is wegens socialistische overtuiging ontslagen en vindt nieuw werk in mijnen van Noord-Frankrijk. Slechte werkomstandigheden daar doen hem stakingsactie ontketenen die bloedig onderdrukt wordt. Meer zorgvuldig gereconstrueerd dan echt meeslepend sociaal pamflet naar roman van Zola. Opnamen in Hongarije geven overtuigend en indringend beeld van mijnen in vorige eeuw. Tragisch verlopende driehoeksverhouding - in boek zeer aannemelijk - werkt hier onnodig sentimenteel.

Dragées au poivre

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Jacques Baratier. Met o.a. Guy Bedos, Sophie Daumier, Jean Babilée, Jean-Paul Belmondo en Francis Blanche.

Jonge filmgekken proberen d.m.v. een verborgen camera uitwassen van het Parijse leven te betrappen voor een cinéma vérité-documentaire. Deze episodische komedie persifleert moderne/modieuze filmgenres, maar mengt daar al te veel opgeklopte flauwiteiten doorheen, vooral in de vermoeiende uitbundige activiteiten van de filmploeg zelf. Wel een aantrekkelijke sterbezetting met uitschieters van Signoret-Belmondo in een zgn. prostituée-legionair-smartlap en van Vitti-Vadim in een MARIENBAD-parodie.

The Elusive Corporal

Frankrijk 1962. Experimenteel van Jean Renoir. Met o.a. O.E. Hasse, Jean-Pierre Cassel, Claude Brasseur en Claude Rich.

Jonge filmgekken proberen d.m.v. een verborgen camera uitwassen van het Parijse leven te betrappen voor een cinéma vérité-documentaire. Deze episodische komedie persifleert moderne/modieuze filmgenres, maar mengt daar al te veel opgeklopte flauwiteiten doorheen, vooral in de vermoeiende uitbundige activiteiten van de filmploeg zelf. Wel een aantrekkelijke sterbezetting met uitschieters van Signoret-Belmondo in een zgn. prostituée-legionair-smartlap en van Vitti-Vadim in een MARIENBAD-parodie.

Les sept péchés capitaux

Frankrijk 1962. Komedie van Sylvain d' Homme, Philippe de Broca, Jacques Demy, Claude Chabrol en Edouard Molinaro. Met o.a. Jean-Pierre Aumont, Claude Brasseur, Jean-Claude Brialy, Jean-Pierre Cassel en Eddie Constantine.

Het nouvelle vague-antwoord op het onder dezelfde titel gemaakte zevenluik van de gearriveerde regisseurs uit de jaren vijftig geeft door het beperkt bestek de beroemde regisseurs, acteurs en schrijvers weinig speelruimte, waardoor het resultaat vlak en nauwelijks onderhoudend is. Een aardige sketch van Godard met Constantine, die zelfs te lui is om op de avances van een starlet in te gaan, en zowaar een uitschieter van Vadim, die een overspelrelatie laat stuk lopen op de verongelijkte hoogmoed van de gelieven ten aanzien van hun huwelijkspartners. Een gaaf klein verhaal dat de barokke ontsporingen van zijn lange films mist.

Le Caporal épinglé

Frankrijk 1962. Oorlogsfilm van Jean Renoir. Met o.a. Jean-Pierre Cassel, Claude Brasseur, O.E. Hasse, Claude Rich en Jacques Jouanneau.

Een van de laatste films uit het oeuvre van de Franse veelfilmer Jean Renoir (zoon van de bekende schilder) is deze gelaagde tragikomische oorlogsfilm in zwart-wit. Een groepje Franse soldaten wordt tijdens de Arbeitseinsatz aan het begin van WO II gevangengenomen en aan het werk gezet in daarvoor bedoelde kampen. Een van de gevangenen (mooi gespeeld door Frans acteericoon Jean-Pierre Cassel) onderneemt meerdere pogingen te ontsnappen. Een zowel erg komische als droevige vertelling, over kameraadschap in het leger, klassenverschil tussen soldaten en de absurditeiten van oorlog. Tikkeltje traag misschien voor moderne kijkers, maar wie geduld heeft wacht een bevredigende kijkervaring met prachtig slot. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Jacques Perret.

Les Menteurs

Frankrijk 1961. Thriller van Edmond T. Gréville. Met o.a. Dawn Addams, Jean Servais, Claude Brasseur, Francis Blanche en Roland Lesaffre.

Een rijkgeworden koloniaal plaatst een huwelijksadvertentie waarop een vrouw van middelbare leeftijd met haar volwassen zoon reageert. In werkelijkheid heeft ze zich twintig jaar ouder gemaakt en is de jongen haar minnaar. De geloofwaardigheid en de ontknopingen in het gezochte verhaal - naar roman van Fr[KA1]ed[KA1]eric Dard - worden ondermijnd door Addams (en haar grimeur) door een zo doorzichtige vermomming dat de bedrogen held zeer bijziend moet zijn om erin te trappen. De onbedoelde humor is amusanter dan de opzettelijke ironie.

Les Ennemis

Frankrijk 1961. Edouard Molinaro. Met o.a. Roger Hanin, Pascale Audret, Dany Carrel, Claude Brasseur en Michel Vitold.

Functionaris van Sovjetambassade duikt onder, met medeneming van geheime code, en wordt daarom gezocht door agenten van Franse geheime dienst die Russische collega's vóór willen zijn. Spionage-avontuur voor tijd van JAMES BOND kan geen midden vinden tussen actie en parodie, hoewel ironie in scenario ook niet sterk is. In plaats van op spanning concentreert regie zich op formele virtuositeit die weinig indruk maakt en acteurs nauwelijks kansen geeft.

La Bride sur le cou

Frankrijk 1961. Komedie van Jean Aurel en Roger Vadim. Met o.a. Brigitte Bardot, Michel Subor, Jacques Riberolles, Josephine James en Claude Brasseur.

Een fotomodel probeert geliefde - die een rijke Amerikaanse boven haar verkiest - jaloers te maken met een andere man, maar wordt echt verliefd op de plaatsvervangende partner. Deze simpele komedie vol onnodige en onwaarschijnlijke complicaties was een eigen produktie van Bardot die de debutant Aurel liet vervangen door Vadim (die in zijn films zelden gevoel voor humor etaleert en hier minder dan ooit). Nu bekende namen bij de bijrollen geven de film enige curiositeitswaarde, naast het animo van Bardot die de flauwiteiten ook niet redt.

Les yeux sans visage

Frankrijk​/​​Italië 1960. Horror van Georges Franju. Met o.a. Pierre Brasseur, Alida Valli, Juliette Mayniel, Edith Scob en François Guérin.

Na een auto-ongeval is het gezicht van de dochter van een chirurg volledig verminkt. Samen met zijn assistente lokt hij jonge vrouwen in zijn kliniek om hun gezichtshuid op het meisje te transplanteren, operaties die steeds mislukken. Interessante horrorfilm combineert een stijlvol visuele aanpak in de traditie van het expressionisme met een niet nadrukkelijke, klinische benadering van de echte gruweleffecten. (Resultaat: flauwvallers in de bioscoop). Een opmerkelijk geslaagde en oorspronkelijke genrefilm. Regisseur Franju maakte eerder geruchtmakende documentaires, waaronder Le sang des bêtes, over een slachthuis in Parijs.

Les Distractions

Italië​/​​Frankrijk 1960. Misdaad van Jacques Dupont. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Alexandra Stewart, Claude Brasseur, Sylva Koscina en Eva Damien.

Een persfotograaf ontdekt dat een voortvluchtige autodief zijn oude dienstmakker is. Hij bezorgt hem een schuilplaats, maar terwijl de fotograaf de ontsnappingsmogelijkheden naar Spanje onderzoekt, denkt de misdadiger in de steek te zijn gelaten en raakt in paniek. Deze onhandige debuutfilm met een warrig scenario lonkt - niet alleen door de aanwezigheid van Belmondo - te duidelijk naar A BOUT DE SOUFFLE en blijft daar nòg duidelijker ver bij achter. Alleen curieus om de bezetting in jongere jaren.

Rue des prairies

Frankrijk 1959. Drama van Denys de La Patellière. Met o.a. Jean Gabin, Marie-José Nat, Claude Brasseur, Roger Dumas en Renée Faure.

Een arbeider heeft drie kinderen van wie één zoon het gevolg is van een buitenechtelijke verhouding van zijn overleden vrouw, maar niettemin zijn favoriet is. De andere dochter en zoon komen maatschappelijk goed terecht, al tonen ze weinig affectie voor hun vader, maar zijn lieveling raakt op het slechte pad. Dit gezins-melodrama krijgt van Gabin meer oprechtheid dan het verdient, maar Dumas als de voorkeurszoon heeft zo'n onaangename uitstraling dat het in hem gestelde vertrouwen voor de toeschouwer hoogst onwaarschijnlijk is. Scenario van Michel Audiard en de regisseur, naar een roman van René Lefèvre. Camerawerk van Louis Page.

La Verte moisson

Frankrijk 1959. Drama van François Villiers. Met o.a. Pierre Dux, Claude Brasseur, Jacques Perrin, Dany Saval en Marie-France Boyer.

Oudere leerlingen van een provinciaal lyceum nemen het initiatief om in 1943 de Kommandantur op te blazen. De Gestapo neemt mensen in gijzeling die de leerlingen met gestolen wapens proberen te bevrijden waarna ze zelf gearresteerd worden. Deze op authentieke feiten uit het scholierenverzet geïnspireerde film werd in de uitwerking een nogal oppervlakkig heldhaftig oorlogsavontuur, ook omdat de meeste jonge acteurs niet echt tegen de eisen van hun rollen blijken opgewassen.

Le Pays d'où je viens

Frankrijk 1956. Fantasy van Marcel Carné. Met o.a. Françoise Arnoul, Gilbert Bécaud, Madeleine Lebeau, André Gabriello en Gaby Basset.

Een jongeman komt op kerstavond in een dorpje aan waar hij ontdekt een uiterst verlegen dubbelganger te hebben die zich niet durft uit te spreken tegenover het meisje van wie hij houdt. In diens plaats maakt hij verkleed als kerstman bij haar zijn opwachting en wint haar (en haar broertje en zusje) met cadeaus, grappen en liedjes waarmee hij het terrein effent voor zijn dubbel. Dit simpele sprookje is een verrassend lichtgewicht voor Carné, maar niet zonder charme. Het beperkt acteertalent van Bécaud wordt met de dubbelrol te zwaar getaxeerd, maar hij brengt zes eigen chansons.