Carole Richert

Je hais les vacances

2007 | Komedie

Frankrijk/België 2007. Komedie van Stéphane Clavier. Met o.a. Stéphane Freiss, Carole Richert, Clémence Lassalas en Stéphane De Groodt.

'Jottem, vakantie!' is een feestelijke constatering, maar even zo vaak de opmaat tot bonusstress en deceptie. In de pretentieloze tv-komedie Je hais les vacances keert het stel Freiss/Richert ten derde male terug als echtpaar dat diverse alledagproblemen van een doorsnee gezin tegemoet treedt. Dat voor deze episode een vakantie op Corsica geprogrammeerd staat, maakt het gedoe er niet minder op: zomerverliefdheden in tropische melkchocolade en onvoorziene calamiteiten zorgen voor voldoende werk aan de gezins- en relatiewinkel. Opnieuw geschreven door Jean-Luc Goossens.

Je hais les parents

2006 | Komedie

België/Frankrijk 2006. Komedie van Didier Bivel. Met o.a. Stéphane Freiss, Carole Richert, Daniel Prévost, Danièle Lebrun en Clémence Lassalas.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Allons petits enfants

2005 | Drama

Frankrijk 2005. Drama van Thierry Binisti. Met o.a. Carole Richert, Oscar Copp, Annie Girardot en Bernard-Pierre Donnadieu.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Penn sardines

2004 |

Frankrijk 2004. Marc Rivière. Met o.a. Charlotte Valandrey, Vincent Winterhalter en Carole Richert.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Je hais les enfants!

2003 | Komedie

Frankrijk 2003. Komedie van Lorenzo Gabriele. Met o.a. Clémence Lassalus, Carole Richert en Stéphane Freiss.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Un weekend pour le dire

2002 |

Frankrijk 2002. Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Béatrice Agenin, Carole Richert en Gerald Rinaldi.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Amant de mes rêves

2002 | Komedie

Frankrijk 2002. Komedie van Christian François. Met o.a. Christophe Odent, Bruno Slagmulder en Carole Richert.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Un cadeau : la vie

1999 | Drama

België/Frankrijk/Zwitserland 1999. Drama van Jacob Berger. Met o.a. Carole Richert, Laurent Bateau, Bernard Verley, Edgard Givry en Noémie Kocher.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Un cadeau : La vie

1999 | Drama

België/Zwitserland/Frankrijk 1999. Drama van Jacob Berger. Met o.a. Carole Richert, Laurent Bateau, Bernard Verley, Francine Bergé en Edgar Givry.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Six Pack

1999 | Misdaad

Frankrijk 1999. Misdaad van Alain Berbérian. Met o.a. Richard Anconina, Chiara Mastroianni, Frédéric Diefenthal, Carole Richert en Jonathan Firth.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Un cadeau de la vie

1998 |

Frankrijk 1998. Jacob Berger. Met o.a. Bernard Verley, Laurent Bateau en Carole Richert.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Tous les papas ne font pas pipi debout

1998 | Komedie, Drama

België/Frankrijk 1998. Komedie van Dominique Baron. Met o.a. Natacha Lindinger, Carole Richert, Marina Vlady, Corentin Mardaga en Fanny Valette.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Marion du Faoüet : Chef de voleurs

1997 | Misdaad, Historische film

Polen/Frankrijk 1997. Misdaad van Michel Favart. Met o.a. Carole Richert, Laurent Malet, Bruno Todeschini, François Mathouret en Vincent Winterhalter.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

Marion Du Faouët, chef des voleurs

1997 |

Frankrijk 1997. Michel Favart. Met o.a. Bruno Todeschini, Laurent Malet en Carole Richert.

Ik haat ouders. De titel laat weinig aan de verbeelding over. In de televisiefilm passeren maar liefst vier ouders de revue, onder één dak. Bruno en Florence (Freiss en Richert) hebben nauwelijks tijd voor elkaar vanwege hun vier jonge kinderen. Het wankele evenwicht raakt verstoord als zijn moeder - met een arm in het gips - en haar vader - met liefdesverdriet - bij het zestal intrekt. Uiteraard bijten opa en oma zich vast in de opvoeding van de kleinkinderen, tot groot ongenoegen van middelste generatie. Je hais les parents heeft het hart op de goede plaats met een weldadige mengeling van venijn en genegenheid.

La rivière Espérance

1995 |

Frankrijk 1995. Josée Dayan. Met o.a. Manuel Blanc, Carole Richert, Claire Nebout, Pascal Greggory en Jean-Claude Drouot.

Tv-fresco in negen delen, naar de gelijknamige trilogie van Christrian Signol, met centraal het leven en de vele dramatische gebeurtenissen van een familie van binnenvaartschippers op de Dordogne, in de tweede helft van de 19e eeuw. Liefde, passies, haat, ambities, hoop, mislukkingen, menselijk lijden en min of meer avontuurlijke ondernemingen vormen de ingredi[KA3]enten van een familiekroniek [KA2]a la Fran[KA10]caise. De handeling begint in het jaar 1832 wanneer de dertien-jarige Benjamin Donnadieu (Wiik), net als zijn vader en grootvader, met een sleepboot hout gaat vervoeren van de bovenloop van de Dordogne naar de laagvlakte - precies te zijn van Souillac naar Libourne. De jongen hoopt later onder de knoet van Ars[KA2]ene Lombard (Verley), de grote baas, en voor eigen rekening te kunnen varen. Zeven jaar later slaagt de inmiddels volwassen Benjamin (nu gespeeld door Blanc) erin een nieuwe afzetmarkt voor het hout te vinden. De toekomst ziet er stralend uit en Benjamin stapt fier in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft ook een `verboden` relatie met Marie Paradou (Richert) en hij wordt weggestuurd voor een harde opleiding bij de marine. De zwangere Marie is wanhopig en twijfelt tussen haar liefde voor Benjamin en een verstandshuwelijk (met materi[KA3]ele zekerheid) die de notarisklerk Alexandre Duthil (Gr[KA1]eggory) haar en haar kind kan bieden. Benjamin gaat zich later met het vervoer van ondermijnende republikeinse geschriften bezighouden. Een gepland trac[KA1]e van de spoorlijn tot Souillac betekent een nekslag voor de schippers. Opvallend mooie landschappen van de P[KA1]erigord, Corr[KA2]eze en vooral van de Dordogne maken dit lange epos van de Isra[KA3]elische generaalsdochter Dayan (zij speelt zelf een rolletje) het volgen waard. Zij liet zich duidelijk inspireren door het oeuvre van John Ford. Bij het geheel kwamen negentig acteurs, honderd figuranten en een technische ploeg van 45 personen te pas. Scenaristen zijn Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella, die eerder al voor de tv de hit JALNA maakten. Drouot - van oorsprong een Belg en waar is de tijd van THIERRY LA FRONDE, Frankrijks populairste serie! - is een robuuste vijftiger, de familiepatriarch Victorien en vader van Benjamin, met madame Depardieu als zijn tv-echtgenote Elina.

The Night and the Moment

1994 | Romantiek, Familiefilm, Historische film, Erotiek, Komedie

Italië/Frankrijk/Verenigd Koninkrijk 1994. Romantiek van Anna Maria Tato. Met o.a. Willem Dafoe, Lena Olin, Miranda Richardson, Jean-Claude Carrière en Carole Richert.

De makers hoopten een fraaie, erotisch getinte kostuumfilm te maken met sterren van formaat, maar vergaten dat casting ook zijn eigen rol speelt. Als de rollen niet (bij elkaar) passen, worden de slaagkansen gering. Daarbij geeft regisseuse Tato, die samen met Jean-Claude Carri[KA2]ere het scenario schreef, weinig inhoud aan de film. Het is een lange liefdesaffaire tussen een schrijver van prikkelende verhalen (Dafoe) en een markiezin (Olin). Dafoe werd ooit streng en langdurig gestraft voor zijn sexy literatuur met wat we in flashbacks terugzien en meebeleven. Olin is niet alleen ongeschikt voor de rol, maar ze doet een merkbare poging om dit te lang voor de kijker te verbergen, hetgeen irritant werkt. De bijrollen zijn beter dan de hoofdrollen, maar die kunnen de film niet dragen. Zelfs Ennio Morricone's muziek is niet wat we van hem gewend zijn. De fotografie is van Giuseppe Rotunno. Dolby- geluid.

Les nuiteux

1994 | Misdaad

Bulgarije/Frankrijk/Duitsland 1994. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. François Marthouret, Roland Blanche, Carole Richert, Bernard Ballet en Alain Ganas.

Inspecteur Blanche heeft de leiding over een onrustig district, ergens buiten het centrum. Jeugdbendes maken hier het leven onveilig, maar voor de administratieve diensten is het de buurt waar ze minder geschikte elementen heen kunnen promoveren, en Blanche zit dan ook opgescheept met een waardeloos zootje agenten. Wanneer na een ondervraging een jonge misdadiger dood in zijn cel wordt aangetroffen, gaan commissaris Marthouret en plaatsvervanger Richert erheen om uit te zoeken wat er is gebeurd. Deprimerend beeld van het werk van nachtpatrouilles die in een wetteloze buurt de misdaad trachten in te tomen en daarbij hardhandig durven op te treden. Veel nieuws heeft de film niet te zeggen, maar hij werd met zorg gemaakt. Bernard Stora en Claudine Vergnes baseerden hun scenario op een verhaal van Mathieu Fabiani. Jean-Pierre Aliphat stond achter de camera.

Charlemagne

1994 | Historische film, Biografie

Duitsland/Italië/Frankrijk 1994. Historische film van Clive Donner en Franco Maria Salamon. Met o.a. Christian Brendel, Lino Capolicchio, Gilles Gaston-Dreyfus, Xavier Philippe Deluc en Paolo Bonacelli.

Bij de dood van Pepijn de Korte in 768 wordt zijn rijk verdeeld onder de broers Karel (Brendel) en Karolman (Tavernier). Karolman, de jongste zoon van Pepijn, krijgt het beste deel maar smeedt toch een komplot tegen zijn broer Karel. Hij zoekt een echtgenote van stand en breekt daarom met zijn jeugdliefde Richert. Onder invloed van zijn moeder, Berthe met de Grote Voet (Duperey), trouwt Karel met Ermengarde (Cavallari), de dochter van Diederik (Girone), koning van de Lombarden. In de slag bij Roncevaux verliest Karel zijn vriend Roeland (Deluc) - de legende van het Roelandslied zou van die gebeurtenis dateren - maar hij slaagt er wel in de Saksen, aangevoerd door Widukind (Griem), te onderwerpen en tot het christendom te bekeren. Aan het eind wil Karel, nu het Frankische imperium is uitgebreid, een kanaal laten graven van het noorden tot de Zwarte Zee, om zo zijn hele rijk te kunnen bevaren. Paus Leo (Capolicchio) kroont hem tot keizer en hij zal voortaan als Karel de Grote door het leven gaan. De Britse regisseur Donner, die in 1973-74 al een soortgelijk epos, gesitueerd in ongeveer dezelfde tijd opnam (ALFRED THE GREAT, met David Hemmings), was niet in staat er iets indrukwekkends van te maken. Dat komt o.a. door het slechte scenario van Marcel Jullian, Jack Russell en Vittorio Bonicelli, een oerslechte post- synchronisatie (Franse, Italiaanse en Duitse acteurs) en een gebrek aan geld. Gefilmd in Hongarije. Hoewel het persbericht gewag maakt van 3.500 figuranten, zijn er bij veldslagen hooguit twee dozijn paarden en een vijftigtal manschappen te zien. Wij wisten ook niet dat Karel en de zijnen in de 8e eeuw zwembroeken droegen bij het baden. De oplettende kijker vindt nog meer storende details. Hoofdrolspeler Brendel, afkomstig van het Franse toneel, met slechts twee films op zijn naam, is opvallend houterig. Wordt soms in drie delen uitgezonden, die resp. getiteld zijn: LE PRINCE, LE ROI en L'EMPEREUR.

L'enfant en héritage

1992 |

Frankrijk 1992. Josée Dayan. Met o.a. Patrick Bouchitey, Bruno Todeschini en Carole Richert.

Bij de dood van Pepijn de Korte in 768 wordt zijn rijk verdeeld onder de broers Karel (Brendel) en Karolman (Tavernier). Karolman, de jongste zoon van Pepijn, krijgt het beste deel maar smeedt toch een komplot tegen zijn broer Karel. Hij zoekt een echtgenote van stand en breekt daarom met zijn jeugdliefde Richert. Onder invloed van zijn moeder, Berthe met de Grote Voet (Duperey), trouwt Karel met Ermengarde (Cavallari), de dochter van Diederik (Girone), koning van de Lombarden. In de slag bij Roncevaux verliest Karel zijn vriend Roeland (Deluc) - de legende van het Roelandslied zou van die gebeurtenis dateren - maar hij slaagt er wel in de Saksen, aangevoerd door Widukind (Griem), te onderwerpen en tot het christendom te bekeren. Aan het eind wil Karel, nu het Frankische imperium is uitgebreid, een kanaal laten graven van het noorden tot de Zwarte Zee, om zo zijn hele rijk te kunnen bevaren. Paus Leo (Capolicchio) kroont hem tot keizer en hij zal voortaan als Karel de Grote door het leven gaan. De Britse regisseur Donner, die in 1973-74 al een soortgelijk epos, gesitueerd in ongeveer dezelfde tijd opnam (ALFRED THE GREAT, met David Hemmings), was niet in staat er iets indrukwekkends van te maken. Dat komt o.a. door het slechte scenario van Marcel Jullian, Jack Russell en Vittorio Bonicelli, een oerslechte post- synchronisatie (Franse, Italiaanse en Duitse acteurs) en een gebrek aan geld. Gefilmd in Hongarije. Hoewel het persbericht gewag maakt van 3.500 figuranten, zijn er bij veldslagen hooguit twee dozijn paarden en een vijftigtal manschappen te zien. Wij wisten ook niet dat Karel en de zijnen in de 8e eeuw zwembroeken droegen bij het baden. De oplettende kijker vindt nog meer storende details. Hoofdrolspeler Brendel, afkomstig van het Franse toneel, met slechts twee films op zijn naam, is opvallend houterig. Wordt soms in drie delen uitgezonden, die resp. getiteld zijn: LE PRINCE, LE ROI en L'EMPEREUR.

Tous les matins du monde

1991 | Biografie, Drama, Romantiek

Frankrijk 1991. Biografie van Alain Corneau. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean-Pierre Marielle, Anne Brochet, Guillaume Depardieu en Caroline Silhol.

Drama naar de gelijknamige roman van Pascal Quignard, met in de hoofdrol Gérard Depardieu als basse de viole Marin Marais, die aan het hof van Lodewijk XIV als hofmuzikant op Versailles werkt. In flashbacks vertelt een vergrijsde Depardieu over zijn jeugdjaren en zijn rivaliteiten. De jonge Marais wordt gespeeld door Depardieu's zoon Guillaume. Dit juweeltje over barokke muziek is indrukwekkend in beeld gebracht met een spel van licht en schaduw in de stijl van de toenmalige schilder Georges de la Tour. De beeldvoering, de taal en de muziek zorgen voor een meeslepend melancholische sfeer. Genomineerd voor maar liefst elf Césars, waarvan er drie werden verzilverd (Beste Film, Beste Regisseur en Beste Acteur).

Cherokee

1991 | Mysterie, Romantiek

Frankrijk 1991. Mysterie van Pascal Ortega. Met o.a. Bernadette Lafont, Roland Blanche, Gérard Desarthe, Alain Fromager en Daniel Rialet.

In deze film draait alle actie om een mysterie: is er een erfgenaam (en zo ja, waar?) voor het prachtige aan zee gelegen huis dat de naam Ferro draagt? Geen echte detective, maar een beschrijving van een reeks personages die we veeleer bij Jean- Pierre Mocky zouden verwachten: twee zeer verschillende broers (de ene een bedachtzame zakenman en de andere een onverbeterlijke romantische dromer), een directrice van een afdeling juridische zaken, een nogal originele oom en een grote, dikke, brute vrouw met een hart van goud. Verwarrende en altijd lichtelijk onrealistische sfeer. Er moet wel gezegd worden dat Frankrijk ons altijd veel te bieden heeft op het gebied van nieuwe regisseurs met een flinke dosis inventiviteit!

Papa ne veut pas que je t'épouse

-1 |

. Patrick Volson. Met o.a. J. Storélu, Carole Richert en Martin Lamotte.

In deze film draait alle actie om een mysterie: is er een erfgenaam (en zo ja, waar?) voor het prachtige aan zee gelegen huis dat de naam Ferro draagt? Geen echte detective, maar een beschrijving van een reeks personages die we veeleer bij Jean- Pierre Mocky zouden verwachten: twee zeer verschillende broers (de ene een bedachtzame zakenman en de andere een onverbeterlijke romantische dromer), een directrice van een afdeling juridische zaken, een nogal originele oom en een grote, dikke, brute vrouw met een hart van goud. Verwarrende en altijd lichtelijk onrealistische sfeer. Er moet wel gezegd worden dat Frankrijk ons altijd veel te bieden heeft op het gebied van nieuwe regisseurs met een flinke dosis inventiviteit!

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2007	Je hais les vacances
2006	Je hais les parents
2005	Allons petits enfants
2004	Penn sardines
2003	Je hais les enfants!
2002	Un weekend pour le dire
2002	Amant de mes rêves
1999	Un cadeau : la vie
1999	Un cadeau : La vie
1999	Six Pack
1998	Un cadeau de la vie
1998	Tous les papas ne font pas pipi debout
1997	Marion du Faoüet : Chef de voleurs
1997	Marion Du Faouët, chef des voleurs
1995	La rivière Espérance
1994	The Night and the Moment
1994	Les nuiteux
1994	Charlemagne
1992	L'enfant en héritage
1991	Tous les matins du monde
1991	Cherokee
-1	Papa ne veut pas que je t'épouse

name

email

mijn instellingen