Paul Vecchiali

Victor Schoelcher, l'abolition

Frankrijk 1998. Paul Vecchiali. Met o.a. François Marthouret, Ludmila Mikaël en Jacques Perrin.

Wonderboy

Duitsland​/​​Frankrijk 1994. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Fabienne Babe, Sam Djob, Kader Bouckhanef, Rüdiger Vogler en Jean-Marc Thibault.

Zwarte Maurice Maieux (Djob) is achttien en nog `maagd`. Hij slaapt met teddyberen. Zijn vader Marcel (Martial) is kreupel en een voormalig bokskampioen. Hij wil dat Maurice profbokser wordt, maar Maurice droomt van het conservatorium en hoopt violist te worden. Voor de ontmaagding van Maurice heeft Marcel een ideetje: blanke slet Nora Mouche (Babe) moet hem een paar kunstjes leren, maar nog voordat het tweetal het goddelijke moment kan consumeren, komt de echtgenoot van Nora binnengestormd en Maurice knalt hem per ongeluk in paniek neer. Met de politie in de buurt zit Maurice klem tussen zijn vader en Nora, die echter veel om hem geeft. Hij wordt bokser tegen wil en dank; het eerste is getruceerd, maar daarna wint hij gevecht na gevecht en leert hij van Nora te houden. Een film die de boksliefhebber niet zal kunnen bekoren omdat het bokswereldje slechts het decor vormt voor een buitenissig verhaal en de krachtmetingen meer op ballet lijken dan op een slachtersmatch. Serieuze kijkers zullen zich wellicht ergeren aan het gebrek aan logica van het scenario of de belachelijke plotwendingen, maar wie daar overheen stapt, kijkt naar een off-beat film met een wat bizar verhaal dat echter charmant en boeiend is. Het scenario is van regisseur Vecchiali, Brigitte Hantke en Frédérick Leroy, die zijn eigen, gelijknamige, boek bewerkte. Het camerawerk is van Georges Strouvé.

Du sueur et du sang

Duitsland​/​​Frankrijk 1994. Thriller van Paul Vecchiali. Met o.a. Kader Boukhanef, Sam Djob en Fabienne Babe.

Zwarte Maurice Maieux (Djob) is achttien en nog `maagd`. Hij slaapt met teddyberen. Zijn vader Marcel (Martial) is kreupel en een voormalig bokskampioen. Hij wil dat Maurice profbokser wordt, maar Maurice droomt van het conservatorium en hoopt violist te worden. Voor de ontmaagding van Maurice heeft Marcel een ideetje: blanke slet Nora Mouche (Babe) moet hem een paar kunstjes leren, maar nog voordat het tweetal het goddelijke moment kan consumeren, komt de echtgenoot van Nora binnengestormd en Maurice knalt hem per ongeluk in paniek neer. Met de politie in de buurt zit Maurice klem tussen zijn vader en Nora, die echter veel om hem geeft. Hij wordt bokser tegen wil en dank; het eerste is getruceerd, maar daarna wint hij gevecht na gevecht en leert hij van Nora te houden. Een film die de boksliefhebber niet zal kunnen bekoren omdat het bokswereldje slechts het decor vormt voor een buitenissig verhaal en de krachtmetingen meer op ballet lijken dan op een slachtersmatch. Serieuze kijkers zullen zich wellicht ergeren aan het gebrek aan logica van het scenario of de belachelijke plotwendingen, maar wie daar overheen stapt, kijkt naar een off-beat film met een wat bizar verhaal dat echter charmant en boeiend is. Het scenario is van regisseur Vecchiali, Brigitte Hantke en Frédérick Leroy, die zijn eigen, gelijknamige, boek bewerkte. Het camerawerk is van Georges Strouvé.

L'impure

Frankrijk 1992. Romantiek van Paul Vecchiali. Met o.a. Marianne Basler, Françoise Lebrun, Ian Stuart Ireland, Agnès Seelinger en Amadeus August.

Parijs 1933. Basler is mannequin bij een bekende mode- ontwerpster. Ze is een onafhankelijke, cynische jonge vrouw zonder illusies. Tijdens een modeshow in Longchamp ontmoet ze de rijke Engelsman Ireland, met wie ze een verhouding begint. Uit hun relatie wordt een zoontje geboren. Een jaar later ontdekt Basler vlekken op haar huid. Een arts stelt melaatsheid vast. Hij raadt haar een behandeling aan in een lepra-kolonie op de Fiji- eilanden. Groots aangepakt romantisch drama over een individualistische vrouw die door haar ziekte de ingetogenheid van het leven leert kennen. Driestuiver-bewerking (met groot budget: opgenomen op Cuba) van de roman van Guy des Cars, door Jacques Espagne en Vecchiali. Het camerawerk van Roger Dorieux is spectaculairder dan het verhaal.

Vous êtes folle Imogène

Frankrijk 1991. Misdaad van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Dora Doll en Hugues Quester.

Een van de avonturen van de vrouwelijke detective Imog[KA2]ene (Lavanant) met een scenario van Christian Biegalski en Eric Kristy, in een vrije bewerking naar het werk van Charles Exbrayat, waarin zij zich in een onderzeeboot bevindt die door het water van de...Seine vaart! Zoals altijd in deze serie wint de komedie het van het politiedrama. De regisseur kon het talent waarvan hij in ROSA LA ROSE, FILLE PUBLIQUE en andere films blijk gaf niet benutten, want hij moest zich richten naar een even produktieve als middelmatige romanschrijver. Toch amuseert de kijker zich evengoed wel, mede dankzij het aangename en geestige spel.

Imogène contre-espionne

Frankrijk 1991. Avonturenfilm van Paul Vecchiali. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Françoise Thuries.

In een ultrageheime Franse dienst waar nieuwe wapens ontwikkeld worden, Top Secret Interarmes, werden enkele moorden gepleegd, terwijl enkele mensen tevens spoorloos verdwenen. Bovendien werden de plannen gestolen van nieuwe wapens. Imog[KA2]ene (Lavanant) krijgt van haar overste de opdracht in deze dienst te infiltreren als spionne om zo de zaak te onderzoeken. Ze merken niet dat een bizar personage, dat een beetje van hen verwijderd staat, hun gesprek volgt met een gevoelige microfoon. Als kolonel komt Imogène aan het hoofd van deze belangrijke dienst. Een voorspelbaar komisch spionage- avontuur met een humor die op het peil staat van een derderangs stripverhaal voor kinderen van rond de vijf jaar. Lavanant overacteert op genante manier en de haar omringende acteurs trachten duidelijk om ter slechtst te spelen. Waardeloze rommel waaraan de kijker zich enkel kan ergeren. Een laagtepunt in deze al niet bepaald hoog scorende reeks. Geschreven door Daniel Goldenberg. Fotografie van Georges Strouve.

Le front dans les nuages

Frankrijk 1990. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Dannielle Darrieux, Annie Girardot en Bruno Devoldère.

De bewerking van de roman van Henry Troyat van de Académie Française. Eerst gaat het om een studiovoorstelling voor twee personen. Twee oude vrijsters, die hoewel ze elkaars tegenpool vormen vriendinnen zijn, bewonen een groot appartement. Vervolgens zijn er drie personages, wanneer een van de kamers aan een verleidelijke jongeman is verhuurd. Vanaf dan verandert de enigszins satirische komedie zoetjes aan in een drama. Een prima aanpak van deze bedompte, bijna muffe geschiedenis van de cineast Vecchiali. Het is hem tevens gelukt te voorkomen dat Girardot zich aanstelt, voorwaar geen geringe prestatie.

La tendresse de l'araignée

Frankrijk 1990. Thriller van Paul Vecchiali. Met o.a. Bernadette Lafont, Julie Brochen, Lyece Boukhitine en Stanislas Caree de Malberg.

Voor- en tegenspoed van een geëmancipeerde jonge vrouw die met haar amoureuze gedrag vijandigheid en wraaklust opwekt. De regisseur, die speelfilms heeft gemaakt zoals ROSE LA ROSE, FILLE PUBLIQUE, heeft zijn sterk ontwikkelde gevoel voor originaliteit in deze film moeten temperen, maar hij heeft het toch goed ervan afgebracht door de alledaagse plot ondergeschikt te maken aan de schildering van de personages, die ofwel ontroerend ofwel verontrustend zijn. Lafont speelt een onverwachte rol in deze film.

Coeur de hareng

Frankrijk 1990. Misdaad van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Nicolas Silberg, Anouk Ferjac, Dora Doll en Roger Pigaut.

Bewerking van de door Pierre Lesou geschreven roman uit de collectie Série noire. Het verhaal gaat over een op zijn retour zijnde pooier, en over inbraak en valstrikken. Ongetwijfeld goed uitgevoerd, maar deze film heeft niet het niveau van Vecchiali's beste produkties voor het witte doek. Overtuigende vertolking.

Les jurés de l'ombre

Frankrijk 1989. Mysterie van Paul Vecchiali. Met o.a. Patrick Fierry, Laura Morante, Nicolas Silberg en François Chaumette.

Misdadigers dringen bij een advocate binnen om bepaalde documenten te stelen. Zij raakt gewond en haar zevenjarige kind word vermoord. Vanaf dat moment zijn zij en haar man, een journalist, beurtelings jagers en prooi. Er volgt een serie moorden. Op basis van dit klassieke thema maakte Vecchiali een miniserie waarin vooral de karakters en de gedragingen belicht worden. Het verhaal is ondergeschikt gemaakt aan de beklemmende, mysterieuze sfeer. Uitstekende acteerprestaties.

Le Café des Jules

Frankrijk 1988. Film noir van Paul Vecchiali en Jacques Nolot. Met o.a. Jacques Nolot, Brigitte Roüan en Patrick Raynal.

Een sinister caf[KA1]e zoals zovele waar de stamgasten veel drinken en op Christiane, een vriendin, wachten. Dan duikt David plotseling op die wel bij Christiane in de smaak valt, tot grote woede van de vaste bezoekers. David moet `s nachts vluchten om te voorkomen dat hij afgetuigd wordt, terwijl de stamgasten Christiane verkrachten. Net zo sinister als het decor. Is het omdat er twee regisseurs zijn - waaronder Nolot van wie niemand tot nu toe ooit gehoord had en die ook het scenario schreef en een van de hoofdrollen speelt (en duidelijk teveel hooi op zijn vork heft genomen) - dat de film zo innerlijk verdeeld overkomt wat betreft de zwarte humor en het keiharde naturalisme? Deze keer is Vecchiali aan zijn doel voorbij geschoten.

Encore/Once More

Frankrijk 1988. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Louis Rolland, Florence Giorgetti, Pascale Rocard, Nicolas Silberg en Patrick Raynal.

Een man ontdekt op middelbare leeftijd dat hij homofiel is. Hij verlaat zijn vrouw en beleeft een stormachtige romance. Hij ontdekt dan dat hij AIDS heeft en zal sterven. Genadeloos en zakelijk verfilmd. De film is onderverdeeld in tien stukken, afgebakend door de verjaardagen van Louis tussen 1978 en 1987. Opnamen met vaste camera-opstelling, de opzettelijk theaterachtige behandeling en de komische intermezzi zorgen er voor dat de tragiek niet pathetisch wordt. Toont uitstekend hoe scherp de waarneming is van de nuchtere humanist Vecchiali.

Trous de mémoire

Frankrijk 1985. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Françoise Lebrun en Paul Vecchiali.

Twee ex-geliefden ontmoeten elkaar op een door hen veel bezochte plek. Dialogen en monologen volgen elkaar op in een tijdsbestek van maar liefst zés uur. Fascinerend maar ook irritant vanwege de alledaagse dialogen; net een bewegende beeldroman. De bedoeling van de regisseur, beslag te leggen op de tijd en die te willen stoppen, is duidelijk, maar welke bioscoop gaat er nu zo'n lange film vertonen? En welk publiek gaat er naartoe?

Rosa la Rose, fille publique

Frankrijk 1985. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Marianne Basler, Jean Sorel, Pierre Cosso, Laurent Lévy en Catherine Lachens.

In de wijk van de Parijse Hallen vlucht Rose weg in een mythische droomwereld en het kost haar tenslotte haar leven. Dit is echter geen goede voorstelling van een film, gewijd aan nostalgie en mythen, en die je meeneemt op een geheimzinnige tocht in een zowel uitgestippelde als gedroomde wereld. Het geheel is poëtisch en boeiend, dankzij de overtuigingskracht van de regisseur.

En haut des marches

Frankrijk 1983. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Danielle Darrieux, Hélène Surgère, Françoise Lebrun, Nicholas Silberg en Giselle Pascal.

Een vrouw wier echtgenoot als Pétain-sympathisant na WOII is gedood, keert na jaren terug in Toulon om zich te wreken op degenen die haar destijds uit haar huis verdreven, maar confrontaties met haar zuster en nicht doen haar aan zichzelf twijfelen. De dwarse en marginale regisseur - een levenslange fan van Darrieux - geeft zijn idool de rol van zijn eigen moeder en wordt daarvoor beloond met opmerkelijk spel. De episodische opbouw van losse ontmoetingen en gesprekken geeft ook aan het spel van de andere actrices meer dramatiek dan de tekst aandraagt en het fantasierijke muzikaal intermezzo door Darrieux past wel in het eerbetoon, maar is inhoudelijk misplaatst. Het politiek revisionisme is in deze film interessant en discutabel.

L' Archipel des amours

Frankrijk 1982. Drama van Paul Vecchiali, Jacques Frenais, Gérard Frot-Coutaz, Michel Delahaye en Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Jean-Claude Drouot, Françoise Fabian, Christine Fersen en Dénise Gence.

Deze episodenfilm, een manifestatie van een collectief rond Vecchiali van in de bioscoopmarge opererende acteurs als een demonstratie van eensgezindheid, schiet zijn doel voorbij omdat de formule juist de verschillen in kwaliteit en talent benadrukt. Lang niet elke filmer heeft de vereiste puntigheid voor dit korte bestek, hoewel de bijdrage van Frot-Coutaz een scenaristisch meesterstukje is met een reeks van parallel-intriges in een beperkt aantal minuten. De geestigste sketch is die van Davila, nota bene over de besmettelijkheid van platjes. Treilhous episode over een keutelig-ruziënd oud echtpaar tegen de absurde achtergrond van winters Lourdes met alle verwijzingen naar bedevaart-toerisme en -commercie viel als afzonderlijke film in diverse prijzen. De belangeloze medewerking van prominente toneel-acteurs zorgt soms voor andere boeiende momenten.

C'est la vie

Frankrijk 1980. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Chantal Delsaux, Jean-Christophe Bouvet, Cécile Clairval, Ingrid Bourgoin en Hélène Surgère.

Een gescheiden vrouw zoekt in haar isolement steun bij haar ex-schoonmoeder, die een troost-programma op de radio heeft. Ze laat zich op advies van een vriendin het hof maken door een toneelspeler, maar krijgt genoeg van zijn bezitsdrang en kiest voor verantwoordelijkheid voor zichzelf en haar kinderen. Een filmexperiment dat in vier dagen werd opgenomen in een gestileerd decor. Zowel om financi[KA3]ele redenen als in de hoop op intensief spontaan acteren van de acteurs. De film geeft een satirisch beeld van vrouwen onderling, die het voor elkaar allemaal veel beter weten, de invloed van de massa-media, de ondoordachte veeleisendheid van de mannen, maar wordt verstoord door overbodige franje: musical-inlassen, referenties aan andere films, en (foeilelijke) kleur-experimenten. De film is afwisselend interessant en ergerlijk, óók omdat hij, ondanks de goedgeschreven dialoog, een abominabele en nauwelijks verstaanbare geluidskwaliteit heeft.

Corps à coeur

Frankrijk 1979. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Nicolas Silbert, Madeleine Robinson, Myriam Mézières en Béatrice Bruno.

Eenvoudige auto-monteur die makkelijk succes heeft bij de vrouwen in een Parijse voorstad wordt verliefd op een sjieke vooraanstaande weduwe van middelbare leeftijd, die nog maar korte tijd te leven heeft en zijn liefde accepteert, ondanks verzet en afweer in beider omgeving. Dit melodrama in de vroegere volkse filmtraditie zet zonder ironie heftige emoties tegenover een onpersoonlijke moderne samenleving, maar verliest aan overtuigingskracht door het liefdespaar ook nog binnen een schilderachtige microkommos te plaatsen van aan oude scenario's van Prévert ontleende personages die alleen filmcitaten blijven en geen eigen bestaansrecht krijgen. Centrale tragische romance heeft een grote overtuigingskracht, maar is niet voor ieders smaak.

La Machine

Frankrijk 1977. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Sonia Savange, Monique Mélinand, Philippe Chemin en Danielle Gain.

Een gefrustreerde jongeman zoekt enige aanhankelijkheid bij jonge meisjes, maar vermoordt vanwege haar schrikreactie een achtjarige in paniek. Hij wordt gearresteerd en verhoord door politie en psychiaters. De media storten zich ook op de zaak, en tenslotte wordt hij ter dood veroordeeld en naar het schavot gebracht. Vecchiali geeft zijn gebruikelijke, gestileerde melodrama`s op voor klinische, gedetailleerde en op feiten gebaseerde films, die effectief het Franse justiti[KA3]ele apparaat en de doodstraf bevechten, zonder veel psychologische uitdieping van de moordenaar te geven (hoe goed Bouvet die rol ook speelt, vooral in zijn onverwacht pleidooi tijdens de rechtszaak).

Les Pornocrates

Frankrijk 1976. Documentaire van Jean-François Davy. Met o.a. Claudine Beccarie, Béatrice Harnois, Jack Gatteau, Jean-Christophe Bouvet en Carmelo Petix.

De regisseur die zelf na het floppen van zijn debuutfilm noodgedwongen porno ging regisseren (en met de verdiensten daarvan artistieke films produceerde) interviewt geroutineerde en debuterende porno-acteurs en -actrices, bioscoopbezoekers en - ouvreuses, filmcritici, laat zichzelf interviewen en geeft ook een uitgebreide kijk op opnamen en momenten daartussen. De film biedt een halfhartig alibi om in naam van 'sociologische interesse' een fikse dosis porno te consumeren en is tegelijk een verontschuldiging en rechtvaardiging van de maker zelf. De scènes op de filmset laten zowel verrassende rivaliteit en sterallures zien als kneuterige gezelligheid.

Change pas demain

Frankrijk 1975. Mysterie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Myriam Mezières, Jean-Christope Bouvet, Sonia Savange en Liza Braconnier.

Vrouwelijke politicus met een ministerkandidatuur wordt gechanteerd met gefilmde seks-escapades van haar zoon en schakelt daarom een vrouwelijke detective in. Als diens assistente/levensgezellin wordt vermoord, verandert haar opdracht in een persoonlijke wraakneming; ze rolt tenslotte een organisatie van ex-OAS-leden op. Curieuze en geslaagde poging om detective-genre te vertalen in vrouwelijke termen en om de [KL]hard-core [KLE]-porno functioneel te integreren in `normale cinema`. Amusant om alle stereotiepen nu door vrouwen gespeeld - en daarmee verrassend geparodieerd - te zien, terwijl de porno zowel gepresenteerd wordt volgens morele vooroordelen (gedoe in morsig zwart-wit, de chantage-films), als met bevrijdende vanzelfsprekendheid in de handeling zelf.

Femmes, femmes

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Hélène Surgère, Sonia Savange, Michel Duchaussoy, Michel Delahaye en Noël Simsolo.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.

Femmes Femmes

Frankrijk 1974. Komedie van Paul Vecchiali. Met o.a. Michel Duchaussoy, Sonia Saviange en Hélène Surgère.

Twee werkloze actrices die ooit met dezelfde regisseur getrouwd waren, wonen samen en dromen van de carri[KA2]ere die ze nooit gehad hebben. Ze komen steeds ge[KA3]isoleerder te staan in hun volksbuurt en de economische nood wordt steeds groter. Dan blijkt hun ex-echtgenoot overleden te zijn en zijn weduwe komt melden dat ze in het testament worden genoemd. Deze merkwaardige tragikomedie combineert de folklore van de pittoreske buurtbewoners met gestileerd rollenspel van de uitgerangeerde heldinnen. De film weet in opmerkelijke losse sc[KA2]enes (vaak met één enkele camera-instelling) heel veel duidelijk te maken, maar vervalt in onnodige herhaling. Hierdoor werkt ook de bizarre en uitbundige verve van de hoofdrolspeelsters op den duur meer irritant dan aanstekelijk. In de beste momenten is de film niettemin zeer oorspronkelijk en de aandacht waard.

Albert Camus

Frankrijk 1974. Documentaire van Paul Vecchiali en Cécile Clairval.

Een warm en uitgebreid gedocumenteerd portret van de schrijver. Zijn belangrijkste werken (Le mythe de sisyphe, La peste, Les justes, L'homme révolté, Caligula, etc.) worden geplaatst tegen het decor van de ontwikkeling die Camus doormaakte en de omstandigheden die hem de inspiratie verschaften. Daarnaast worden er fragmenten gespeeld of voorgelezen. Paul Vecchiali gaat met name diep in op Camus' dubieuze relatie met Algerije. Een hele waardevolle, fijngevoelige en intelligente produktie. De montage voorziet de beste filmische getuigenis van Camus van structuur.

L' Etrangleur

Frankrijk 1970. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Jacques Perrin, Eva Simonet, Julien Guiomar, Paul Barge en Nicole Courcel.

Een man die als kind een lustmoord heeft gezien, wurgt als volwassene vrouwen om hen uit hun lijden te verlossen, maar wordt gevolgd door een misdadiger die de slachtoffers berooft. Hij neemt telefonisch contact op met de inspecteur om zijn naam te zuiveren. Een jonge lerares biedt zich bij de politie aan om als lokvogel voor de moordenaar te dienen en verstoort daarmee de gegroeide vertrouwensrelatie. Deze tegendraadse verfilming van een misdaadscenario offert suspense bewust op aan de schildering van een tragisch nachtuniversum en is vooral aanleiding voor een reeks boeiende vrouwenportretten, hoewel Perrin de aandoenlijkheid van de wurger wat al te zeer aandikt.

Les Ruses du diable

Frankrijk 1965. Drama van Paul Vecchiali. Met o.a. Geneviève Thénier, Jean-Claude Drouot, Danielle Ajoret, Roger Blin en Nicole Courcel.

Een meisje uit de provincie heeft een kleurloos bestaan in een Parijs` atelier. Regelmatige post met 100 francs-biljetten van een onbekende brengt kleur in haar leven, maar een kortstondige idylle, teleurstellende terugkeer in haar geboorteplaats en be[KA3]eindiging van de geldzendingen brengen haar tot zelfmoord. Ex-criticus Vecchiali probeert in zijn debuut (en volgende films) terug te grijpen naar volkse romantiek en (melo)dramatiek van de vooroorlogse film in een moderne, afstandelijker vorm, maar het resultaat is hier meer curieus dan overtuigend.

En haut des marches

Frankrijk​/​​Zwitserland 1083. Paul Vecchiali. Met o.a. Françoise Lebrun, Hélène Surgère en Danielle Darrieux.

Een meisje uit de provincie heeft een kleurloos bestaan in een Parijs` atelier. Regelmatige post met 100 francs-biljetten van een onbekende brengt kleur in haar leven, maar een kortstondige idylle, teleurstellende terugkeer in haar geboorteplaats en be[KA3]eindiging van de geldzendingen brengen haar tot zelfmoord. Ex-criticus Vecchiali probeert in zijn debuut (en volgende films) terug te grijpen naar volkse romantiek en (melo)dramatiek van de vooroorlogse film in een moderne, afstandelijker vorm, maar het resultaat is hier meer curieus dan overtuigend.