Larbi Doghmi: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Le vent de la Toussaint

1990 | Drama

Frankrijk 1990. Drama van Gilles Béhat. Met o.a. Etienne Chicot, Michel Albertini, Lydia Andréi, Patrick Bouchitey en Eva Darlan.

November 1954, Algerije. Dokter Chicot, die in Vietnam gewerkt had, vestigt zich in de streek van Kabylie. Daar onmoet hij de Algerijn Albertini die hij nog uit Indo-China kent. Beide mannen respecteren elkaar. Diens dochter Andrei wordt op hem verliefd. De gevoelens zijn wederkerig. Als hij tegen de vader zegt dat hij met haar wil trouwen, schiet dat in het verkeerde keelgat. Op dat moment steekt de FLN de kop op en Albertini is hun locale man. Hij raadt Chicot aan het land te verlaten maar die gaat niet. Als het dorp wordt overvallen, staat Albertini voor een dilemma. De bekende, al zo vaak eerder getoonde feiten, inclusief de ertussen gemonteerde journaal-opnamen. Knap gefilmd en vlot in elkaargezet, maar deze film draagt werkelijk niets bij over dit thema, wat niet al bekend is, terwijl bepaalde hete hangijzers, zoals bijna altijd in Franse films, worden vermeden. Een te sterk geromantiseerde tijdsreconstructie. Na enkele voortreffelijke films (RUE BARBARE, 1983), heeft deze regisseur keer op keer weten te teleurstellen met matige scenario's. Voordeze film schreef hij dAt samen met Louis Gardel. De fotografie was in handen van Roland Bernard.

Noces de sang

1978 | Drama

Marokko 1978. Drama van Souhel Ben Barka. Met o.a. Irene Terzieff, Laurent Papas, Mohamed Habachi, Jamila en Larbi Doghmi.

Deze in het hedendaags Marokko gesitueerde bewerking van Bodas de sangre van Lorca, waarin een sociale outcast de hem ontzegde geliefde ontvoerd op de vooravond van haar huwelijk, met een fataal treffen met haar aanstaande. Het gegeven van de bloedbruiloft wordt gebruikt voor het tonen van het nog steeds bestaand kaste- en klassesysteem, waarbinnen de vrouw alleen als moeder en voedster haar plaats heeft en waar het breken met de traditie niet wordt getolereerd. De te artistieke regie geeft de personages - behalve de tragische held - echter nauwelijks een identiteit, zodat het maatschappijbeeld, noch Lorca's drama reliëf krijgen. Wel een opvallend gebruik van de kleur, dat ook weer een doel op zich wordt.