Pascale Roberts

Un homme presque idéal

Frankrijk 2003. Komedie van Christiane Lehérissey. Met o.a. Stéphanie Lagarde, Pascal Légitimus en Pascale Roberts.

À L'attaque !

Frankrijk 2000. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Ariane Ascaride, Pierre Banderet, Frédérique Bonnal, Patrick Bonnel en Jacques Boudet.

La ville est tranquille

Frankrijk 2000. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Alexandre Ogou en Pierre Banderet.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Marie Fransson: Positif

1999. Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Alberto Gimignani, Pascale Roberts en Alicia Alonso.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Marie Fransson : Positif

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Alicia Alonso, Pascale Roberts, Alberto Gimigniani, Emmanuelle Meyssignac en François Toumarkine.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Chili con carne

Frankrijk 1999. Komedie van Thomas Gilou. Met o.a. Antoine de Caunes, Valentina Vargas, Gilbert Melki, Jean-Yves Lafesse en Tara Romer.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Marie Fransson : Un silence si lourd

Frankrijk 1998. Drama van Jean-Pierre Prévost. Met o.a. Alicia Alonso, Pascale Roberts, Alberto Gimignani, Emmanuelle Meyssignac en François Toumarkine.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Les pédiatres

Frankrijk 1998. Drama van Daniel Losset. Met o.a. Bernard Yerlès, Pierre Martot, Pascale Roberts, Patrick Raynal en Christine Reinhart.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Le pianiste

Spanje​/​​Frankrijk 1998. Drama van Mario Gas. Met o.a. Serge Reggiani, Laurent Terzieff, Pere Ponce, Jordi Mollà en Pauline Galvez.

Huurmoordenaar of hoer, dat lijken zowaar de enige carrièremogelijkheden voor de arbeidersklasse in Guédiguians bittere portret van werkende armelui in en rond Marseille. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren tachtig zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L’Estaque, zijn vervallen geboortegrond aan de noordzijde van Marseille. In La ville est tranquille is het wederom zijn vrouw Ascaride als centrale figuur (net als in César-winnaar Marius et Jeannette) in een aantal treurige stadsverhalen over werkloosheid, drugs, racisme, eenzaamheid, corruptie en geweld. Met de zon als lichtpunt.

Marius et Jeannette

Frankrijk 1997. Drama van Robert Guédiguian. Met o.a. Ariane Ascaride, Gérard Meylan, Laetitia Pesenti, Pascale Roberts en Jacques Boudet.

Een alleenstaande moeder met uitgesproken ideeën over een socialistische heilstaat wordt tijdens het stelen van verf - om haar povere huisje op te knappen - betrapt door een norse bewaker. Liefde gloort maar de strijd om het dagelijkse marginale bestaan bemoeilijkt de omgang. Socialistenkind Guédiguian (1953) draait sinds begin jaren 80 zijn maatschappelijk geëngageerde films met dezelfde acteurs, schrijvers en technici in arbeidersstad L'Estaque, zijn armlastige geboortegrond even ten noorden van Marseille. Marius et Jeannette schippert tussen zijn hunkering naar een kameraadschappelijke toekomst en een geromantiseerde kindertijd.

Maigret: Maigret et le Liberty Bar

Frankrijk 1997. Misdaad van Michel Favart. Met o.a. Bruno Cremer, Pascale Roberts, Françoise Christophe, Jeanne Goupil en Marina Golovine.

Aan de Côte d'Azur wordt in 1954 William Brown, een rentenier van Australische afkomst, vermoord. Commissaris Maigret (Cremer) komt er snel achter dat aardig wat mensen uit Browns entourage een of ander geheim te verbergen hebben. In eerste instantie twee 'vriendinnen' van Brown, Madame Martini (Christophe) en haar dochter Gina (Goupil), Mado (Roberts) van de Liberty Bar en het hoertje Sylvie (Golovine). Cremer als de vermaarde commissaris, die deze keer zijn werkterrein aan de Rivièra heeft, is zowel nonchalant als scherpzinnig. De legendarische menselijkheid van Maigret-Cremer en de schitterende authenticiteit van Roberts overschaduwen enkele zwakheden in het scenario van Bernard Marie naar de roman 'Liberty Bar' (1932) van Georges Simenon.

Mélanie

Frankrijk​/​​België 1996. Drama van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Michel Duchaussoy, Pascale Roberts, Marie Matheron, Marion Ducamp en Alexis Tomassian.

Aan de Côte d'Azur wordt in 1954 William Brown, een rentenier van Australische afkomst, vermoord. Commissaris Maigret (Cremer) komt er snel achter dat aardig wat mensen uit Browns entourage een of ander geheim te verbergen hebben. In eerste instantie twee 'vriendinnen' van Brown, Madame Martini (Christophe) en haar dochter Gina (Goupil), Mado (Roberts) van de Liberty Bar en het hoertje Sylvie (Golovine). Cremer als de vermaarde commissaris, die deze keer zijn werkterrein aan de Rivièra heeft, is zowel nonchalant als scherpzinnig. De legendarische menselijkheid van Maigret-Cremer en de schitterende authenticiteit van Roberts overschaduwen enkele zwakheden in het scenario van Bernard Marie naar de roman 'Liberty Bar' (1932) van Georges Simenon.

La mère de nos enfants

Frankrijk 1996. Komedie van Jean-Louis Lorenzi. Met o.a. Stéphane Freiss, Sophie Broustal, Antoine Duléry, Deborah Epstein en Pascale Roberts.

Aan de Côte d'Azur wordt in 1954 William Brown, een rentenier van Australische afkomst, vermoord. Commissaris Maigret (Cremer) komt er snel achter dat aardig wat mensen uit Browns entourage een of ander geheim te verbergen hebben. In eerste instantie twee 'vriendinnen' van Brown, Madame Martini (Christophe) en haar dochter Gina (Goupil), Mado (Roberts) van de Liberty Bar en het hoertje Sylvie (Golovine). Cremer als de vermaarde commissaris, die deze keer zijn werkterrein aan de Rivièra heeft, is zowel nonchalant als scherpzinnig. De legendarische menselijkheid van Maigret-Cremer en de schitterende authenticiteit van Roberts overschaduwen enkele zwakheden in het scenario van Bernard Marie naar de roman 'Liberty Bar' (1932) van Georges Simenon.

Noël et après...

Frankrijk 1995. Komedie van Daniel Vigne. Met o.a. Valérie Kaprisky, Katharine Böhm, François Bernheim, Salomé Stévenin en Romain Deroo.

De elf-jarige Denis (Deroo) is blij dat hij met zijn ouders tijdens de kerstvakantie mee mag naar Senegal. Op het laatste moment gaat het echter niet door. Zijn moeder C[KA1]ecile Crozet (Kaprisky) kan niet weg want ze moet voor haar stichting een Oost-Europees vluchtelingengezin opvangen. Met zijn vader (Bernheim) kan Denis ook niet mee want die moet werken. De jongen is zo ontgoocheld dat hij de moeder Maria (B[KA3]ohm) en haar tien-jarige dochtertje Katia (Stévenin), die tijdelijk bij hen komen inwonen, reeds haat voordat ze gearriveerd zijn. Van haar kant heeft Katia al evenzeer de pest aan haar gedwongen verblijf. Voorspelbaar drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van het kerstgebeuren. Dus weten we reeds vooraf dat beide kinderen uiteindelijk beste maatjes zullen worden. Het spel van de twee jeugdige acteurs is echter hartveroverend en brengt een licht in het oversentimentele scenario van Jean-Claude Isbert en Pierre Colin Thibert. Achter de camera stond Flore Thulliez.

Double peine

Frankrijk 1995. Thriller van Thomas Gilou. Met o.a. Laura Favali, Jean-Claude Leguay, Michel Galabru, Pascale Roberts en Pascale Pouzadoux.

De vijfendertigjarige Leguay is scenarist met schrijversblok. Hij wordt door zijn producenten de laan uitgestuurd. Op zijn zwerftocht ontmoet hij de vijfentwintigjarige Favali, die achtenveertig uur penitentiair verlof kreeg. Ze heeft reeds vijf jaar gevangenis achter de rug en nog twee jaar te gaan. Aanvankelijk heeft Leguay medelijden met het meisje, dat echter stapelverliefd op hem wordt. Ze laat hem niet meer los, steelt zijn brieventas, achtervolgt hem overal en valt uiteindelijk zijn vrienden lastig. Conventionele suspense-film die misschien iets had kunnen worden indien een Polanski aan het roer had gestaan, maar in de handen van Gilou ontbreekt alle innerlijke spanning die zou moeten ontstaan tussen beide hoofdpersonages. Favali is een pittige meid, maar Leguays acteerprestatie is erg zwak. Gilou en Philippe David schreven het scenario. Dominique Gentil stond achter de camera. Formaat 16/9. Stereo.

Un soleil pour l'hiver

Frankrijk 1993. Komedie van Laurent Carceles. Met o.a. Patachou, Philippe Caroit, Alix De Konopka, Pascale Roberts en Laura Favali.

Guillaume (Caroit) presenteert als zeer goed betaald model herenkleding voor een toonaangevende couturier. Na een uitputtende fotosessie bedenkt hij dat hij nog cadeaus moet kopen voor zijn vrienden bij wie hij kerstavond gaat vieren. Op weg naar een chique warenhuis klampt de haveloze C[KA1]eline (Patachou), hem aan. Ze is zeventig en houdt zich staande met bedelen. In zijn haast geeft Guillaume haar een biljet van vijfhonderd Franc, een zogenaamde Pascal (bijna honderd euro). Céline, die de koude kerstnacht niet buiten wil doorbrengen, laat hem niet meer gaan. Guillaume, die haar niet van zich kan afschudden, besluit haar mee te nemen naar zijn vrienden. Een hartverwarmend modern kerstsprookje waarin een oude vrouw, die 'ridder te voet is', over meer geestelijke rijkdom blijkt te beschikken dan mensen met een dikke bankrekening. Patachou, de legendarische zangeres van het cabaret, speelt haar rol met enthousiasme waardoor je het originele, maar soms zwakke, scenario van Alain Leblanc probleemloos slikt. Het camerawerk is van Maurice Giraud.

L'instit: Tu m'avais promis...

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Drama van Michel Favart. Met o.a. Gérard Klein, Cathérine Aymerie, Victor Moati, Isabelle Renauld en Romain Deroo.

Klein is aangetrokken als leraar in een streek die zwaar getroffen is door de werkloosheid. Dit probleem uit zich ook in de klas, waar een grote kloof is tussen kinderen met werkende en werkloze ouders. De kleine Moati, wiens moeder werkloos is, heeft zijn karatelessen moeten opgeven en hij heeft geen geld om een warme maaltijd in de schoolkantine te kopen. Uit wanhoop gaat zijn moeder eerst bedelen, dan zelfs stelen. Klein neemt de zaak erg ter harte. Sentimenteel melo komt niet overtuigend over, maar het beeld dat van het dorpsleven is indrukwekkend realistisch. Stroperig scenario van Pierre Paquet, in beeld gebracht door Jean Rozenbaum.

Aux marches du palais: Le juge est une femme

Frankrijk 1993. Misdaad van Serge Leroy. Met o.a. Florence Pernel, Anthony Delon, Florence Darel, François Perrot en Pascale Roberts.

Pernel werd zojuist benoemd tot onderzoeksrechter. Haar eerste belangrijke zaak betreft chirurg Delon, die van dood door nalatigheid wordt beschuldigd. Darel, tweelingzus van het slachtoffer helpt rechter Pernel de ingewikkelde kluwen van intriges en leugens rond haar zus te ontrafelen. Onderhoudende, klassiek opgebouwde psychologische thriller, die voortkabbelt zonder ooit echt spannend te worden, maar evenmin verveelt. Delon levert een prestatie als de verdachte chirurg waarop vader Delon echt trots kan zijn.

Le lien du sang

Zwitserland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1989. Drama van Pierre Lary. Met o.a. Ludmila Mikaël, Iliana Lolitch, Bruno Madinier, David McIllwraith en Micheline Presle.

Op achttienjarige leeftijd verneemt Nadia dat ze geadopteerd is. Ze vindt haar echte moeder terug en treedt bij haar in dienst als `babysitter` zonder haar ware herkomst te onthullen. Stukje bij beetje vertelt de moeder haar over haar dramatische verleden, dat zij ver weg had gestopt. Pierre Lary heeft dit moeilijke thema op tactvolle en subtiele wijze aangepakt. Voor de kijker zal niet alles wat er op het scherm gebeurt steeds even helder zijn, met name vanwege de zeer beladen dialogen en monologen. Desondanks moet worden toegegeven dat Mikael zich bewonderenswaardig heeft ingeleefd in de persoon van deze moeder, die al vroeg zo door het leven werd getekend. (Geselecteerd door de jury van het Festival van Monte Carlo).

Tout l'or du Professeur

Frankrijk 1988. Misdaad van Steno. Met o.a. Michel Constantin, Bud Spencer, Mylène Demongeot, Denis Karvil en Pascale Roberts.

Constantin zit in de gevangenis voor een overval waarvan de buit nooit werd teruggevonden. De verzekeringsmaatschappij plaatst Spencer in dezelfde cel in de hoop uit te vinden waar het gestolen goud zich bevindt. Tijdens hun ontsnapping vermoordt Constantin hun medevluchters in koelen bloede. Degelijk in beeld gebracht door de Italiaan Steno, alias Stefano Vanzina.

Carte de presse

Frankrijk 1988. Avonturenfilm van Michel Favart. Met o.a. Marc Chapiteau, Myriem Roussel, Anne Fontaine, Nicolas Silberg en Pascale Roberts.

Deze film bestaat uit vier episoden over de komische en dramatische belevenissen van een stel journalisten die zich opwerpen als amateur-detectives. Ze blijken echter professioneel genoeg om een moord op te lossen, een zeer gecompliceerde spionage-affaire te ontraadselen, een bende afpersers op te rollen etcetera. Kortom, wie avontuur wil, wordt op zijn wenken bediend. Het doet een beetje denken aan Kuifje, maar de scenario- en dialogenschrijver Besson weet handig een verhaaltje in elkaar te zetten. De journalisten zijn sympathiek en vooral de toon van de film is goed: niet somber maar ironisch en brutaal.

Le grand chemin

Frankrijk 1987. Familiefilm van Jean-Loup Hubert. Met o.a. Anémone, Richard Bohringer, Christine Pascal, Antoine Hubert en Vanessa Guedj.

Frankrijk, 1959. Zwangere Parisienne Claire vertrouwt haar negenjarige spruit Louis even toe aan vriendin Marcelle en echtgenoot Pelo op het platteland nabij Nantes. Aldaar maakt Louis met spring-in-'t-veld Martine quantumsprongen in levenskennis. Deze warme, melancholieke en deels autobiografische opgroeifilm sprankelt door het spel der kleine en grotere acteurs. Bijrol van Christine Pascal (1953-1996) als Louis' moeder. Césars voor Anémone en Bohringer. Hubert schreef 26 jaar later voor weekblad L'Express een beknopt 'Hoe het verder ging'. De Hollywoodherverfilming Paradise ontbeert de levensechtheid van het origineel.

Fucking Fernand

Frankrijk 1987. Oorlogsfilm van Gérard Mordillat. Met o.a. Thierry Lhermitte, Jean Yanne, Marie Laforêt, Martin Lamotte en Charlotte Valandrey.

Bewerking van de gelijknamige roman van Walter Lewino waarin tegen de achtergrond van de Duitse bezetting in Frankrijk, een schatrijke blinde de liefde wil leren kennen samen met een criminele slager die ontsnapt is uit de gevangenis. Het is vreselijk en met een verwoestende humor... Met een mise-en- scène die de roman min of meer reduceert tot een soort werktekening. Conclusie: je kunt beter het boek lezen. Scenario van regisseur Mordillat, Jean Aurenche en Véra Belmont.

Double face

Frankrijk 1986. Thriller van Serge Leroy. Met o.a. Bernard-Pierre Donnadieu, Catherine Alric, Monique Chaumette, Pascale Roberts en Mainwenn Le Besco.

Zware jongen Donadieu kruipt als deserteur van het Vreemdelingenlegioen na een zwaar auto-ongeval in de huid van iemand anders en tracht een nieuw leven op te bouwen met Alric als barjuffrouw, maar ook dat loopt falikant mis. Eerste filmhoofdrol van uitstekende Donadieu (later blikvanger in Nederlandse thriller SPOORLOOS van George Sluizer).

Brigade des moeurs

Frankrijk 1984. Erotiek van Max Pecas. Met o.a. Thierry de Carbonnières, Gabrielle Forest, Christian Barbier, Jean-Marc Maurel en Phify Malecki.

Somber verhaal van travestieten, moordenaars, heldinnen, prostitu[KA1]ee`s en politieagenten dat nergens op slaat; maar ja, er valt toch niets anders van Max Pecas te verwachten? Bruut geweld en `gore` (vuiligheid), zoals dat tegenwoordig heet in Frans-Engels koeterwaals, zijn troef. De vertolking is onevenwichtig, het geheel is ongeloofwaardig en heeft weinig met de titel te maken die eigenlijk behoort tot een serie goedkope en vulgaire stationsromannetjes.

Aldo et Junior

Frankrijk 1984. Komedie van Patrick Schulmann, Gilles Legrand en Bertrand Delpierre. Met o.a. Aldo Maccione, Andréa Ferréol, Riton Leibman, Louis Rego en Sylvie Nordheim.

De film is een bewerking van het Junior album van Wolinski. Helaas is de film niet trouw gebleven aan het album door zijn vergezochte humor; ondanks een aangenaam begin. De rest van het verhaal rammelt aan alle kanten en het is des te meer bedroevend daar Patrick Schulmann de maker is van de opmerkelijke komedie ZIG-ZAG STORY. Zelfs een paar goede scènes kunnen de film niet redden.

Surprise Party

Frankrijk 1983. Familiefilm van Roger Vadim. Met o.a. Caroline Cellier, Michel Duchaussoy, Robert Hossein, Mylène Demongeot en Maurice Ronet.

Een groep middelbare scholieren organiseert alvast een feestje om het nog te behalen succes van hun eindexamen te vieren, hetgeen voor sommigen uitmondt in een eerste verkenning op het terrein van de liefde en seks. Vadim - ooit koploper in de filmerotiek - loopt amechtig achter bij de bioscoopmode van tienerseks in een ouwelijke en vrij gluurderige optiek. Voor de oudere generatie is dit een aangenaam weerzien met sterren van weleer, zoals Ronet in zijn laatste rol. De jonge held wordt gespeeld door de zoon van de regisseur (en van Catherine Deneuve).

Prends ton passe-montagne, on va à la plage

Frankrijk 1982. Komedie van Eddy Matalon. Met o.a. Florence Giorgietti, Daniel Prévost, Artus de Penguern, Pierre-Olivier Scotto en Sabine Paturel.

Komedie tegen de achtergrond van een instituut voor therapeutische behandeling met zeelucht en een overwerkte directeur. Deze komedie bevat dezelfde geestigheid als de belachelijke titel. Een echt 'snoepje' op z'n Frans: geen enkel tempo, mislukte pogingen tot grappig zijn, waardeloze regie en tekort aan komische situaties. De acteurs lachen om hun eigen woordspelingen en jammer genoeg zijn zij de enigen. Geen enkele sensualiteit zoals je toch kan verwachten bij zo'n onderwerp.

Si ma geule vous plait...

Frankrijk 1981. Komedie van Michel Caputo. Met o.a. Valérie Mairesse, Bernadette Lafont, Michel Galabru, David Pontemoli en Pascale Roberts.

In tegenstelling tot haar vriendinnen wordt een meisje van seksuele ervaringen koud noch warm en hoopt met rekwisieten uit de seks-shop en via contact-advertenties daar verandering in te brengen. Uiteenlopende, maar steeds teleurstellende ervaringen, tot ze met een Italiaan die al die tijd beschikbaar was het gewenste orgasme beleeft. Deze porno-regisseur probeert zijn entree in de offici[KA3]ele cinema met een `komedie-net-tegen-het-randje`, maar het geringe aantal en de veel te lamlendige grappen maken er een ergerlijke mislukking van, die alleen verbaast door de medewerking van acteurs die bewezen hebben anders en veel beter te kunnen. (Het volstrekt seksistische scenario werd door vrouwen geschreven)

Pour la peau d'un flic

Frankrijk 1981. Misdaad van Alain Delon. Met o.a. Alain Delon, Anne Parillaud, Michel Auclair, Daniel Ceccaldi en Jean-Pierre Darras.

Voor zijn regiedebuut koos aartsconservatief Delon, verbazingwekkend recalcitrant, een roman van de immer strijdbare communist en genre-innovator Jean-Patrick Manchette (1945-1995). Het boek Que d'os! en de adaptatie van Delon en Christopher Frank verschillen dus enigszins. Niettemin past de solide misdaadthriller, voorzien van enkele gepeperde scènes, naadloos in de Delon-filmografie van hardgekookte noir à la française. Als geroyeerd rechercheur werkt privédetective Choucas (Delon zelf) zich met de opsporingsklus van een verdwenen blind meisje flink in de nesten. Parillaud, later fenomenaal als verliefde huurmoordenares in Nikita, is het sexy pruillipje van dienst en het Oscar Benton-nummer 'Bensonhurst blues' werd een surprisehit.

3 hommes à abattre

Frankrijk 1980. Actiefilm van Jacques Deray. Met o.a. Alain Delon, Dalila Di Lazzaro, Pierre Dux, Michel Auclair en Pascale Roberts.

's Avonds onderweg naar een hoogniveaupartijtje bevrijdt beroepspokeraar Michel Gerfaut een zwaargewonde man uit een auto en levert hem af bij het dichtstbijzijnde hospitaal. Vanaf dat moment is hij schietschijf. Bewerking in Delon-Deray-stijl van Le petit bleu du côte ouest (Série Noire nummer 1714 uit 1976) van querulant noir-communist Jean-Patrick Manchette kijkt niet op een executie meer of minder. Di Lazzaro is seks op benen, Dux hoogst amusant-vilein als kattenverzotte groot-entrepreneur die over lijken gaat. Enerverende achtervolgingsscène op de Parijse Périférique, voorhamerslotakte, Claude Bolling-muziek. Gemaakt door kerels, voor kerels.

Le Beaujolais nouveau est arrivé

Frankrijk 1978. Komedie van Jean-Luc Voulfow. Met o.a. Jean Carmet, Michel Galabru, Rabah Loucif, Pierre Mondy en Pierre Bertin.

Relatief frisse Franse komedie met Garmet en Galabru als twee levensgenieters die ieder jaar uitkijken naar de nieuwe Beaujolais. Hun buurtcafé sluit echter en ze zien zich verplicht hun Beaujolais zélf te gaan halen. Op hun tocht ontmoeten ze een gastarbeider en een handelsreiziger in stropdassen. Het viertal zal allerlei mild-komische avonturen meemaken alvorens op hun bestemming te arriveren. Filmisch conventioneel, maar met innemende vertolkingen en geestige dialogen.

Les Mal partis

Frankrijk 1975. Drama van Jean-Baptiste Rossi. Met o.a. France Dougnac, Olivier Jallageas, Marie Dubois, Jean Gaven en Pascale Roberts.

In 1944 leert een scholier op een jezu[KA3]ietencollege een jonge ziekenhuisnon kennen, die meer geleid wordt door haar plichtsbesef dan door een echte roeping; vergeefs verzet ze zich tegen de ontluikende gevoelens ten aanzien van de jongen. Rossi ( = thrillerschrijver Sébastien Japrisot) maakte dit regiedebuut met de verfilming van een roman die hij als adolescent schreef. De film heeft een naïeve romantiek, die overtuigend wordt gemaakt in het aarzelende spel van de hoofdrollen, maar de vormgeving legt de effecten er veel te dik op. Sober geacteerde bijrollen neutraliseren hun stereotiepen.

L'incorrigible

Frankrijk 1975. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Geneviève Bujold, Julien Guiomar, Capucine en Andréa Ferréol.

Onverbeterlijk, dat is Victor Vauthier (Belmondo), een charmante oplichter die onmiddellijk na vrijlating uit de gevangenis weer plannen maakt om op een handige manier aan geld te komen. Hij komt onder supervisie te staan van de niet minder charmante reclasseringsambtenaar Marie-Charlotte (een prima Bujold). De bedrieger besluit een triptiek van El Greco te stelen uit het Senlis museum, waar Charlotte's vader curator is. Vijfde en laatste samenwerking tussen regisseur De Broca en Belmondo is een matig geestige film waarin de ster onder meer in travestie te zien is.

La Rage au poing

Frankrijk 1974. Misdaad van Eric Le Hung. Met o.a. Gilles Chevalier, Françoise Dorner, Tony Gatlif, Patrick Jeantet en Philippe Lavot.

Naar een oorspronkelijk idee van Tony Gatlif: dit idee is nauwelijks oorspronkelijk te noemen, want het gaat om het beschrijven van de afpersing, agressie, listen en uiteenlopende gewelddadigheden van een bende straatjongeren in de Parijse voorsteden. Alledaags gegeven en helemaal afgezaagd wat betreft de plaats waar het zich allemaal afspeelt. Andere regisseurs hebben dit onderwerp met veel meer vernuft, diepgang en scherpte aangepakt. Hier hebben we te maken met een twijfelachtig bijprodukt, dat voorspelbaar eindigt in een bloedbad. De clichématige typetjes worden gespeeld door jonge, slecht geregisseerde acteurs.

Dupont Lajoie

Frankrijk 1974. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Jean Carmet, Ginette Garcin, Jean-Pierre Marielle, Pascale Roberts en Pierre Tornade.

Een Parijse caf[KA1]ehouder brengt met zijn gezin de vakantie door op een camping waar de dochter van een bevriend echtpaar zijn begeerte wekt. Hij verkracht haar en vermoordt het meisje daarna in paniek. De verdenking en de agressie richten zich onmiddellijk op de Arabische gastarbeiders zodat de dader vrijuit gaat. De film blijft aanvankelijk in gemoedelijke ongeintoon van een burgerlijke klucht (met uit dat genre bekende acteurs), waardoor de doorbraak van de frustratie, agressie en racisme vervolgens des te harder aankomt. Carmet belichaamt in de titelrol al die aspecten ideaal.

Le permis de conduire

Frankrijk 1973. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Pascale Roberts, Jacques Jouanneau, Maurice Biraud en Sandra Julien.

Een bewoner van een voorstad maakt promotie naar een Parijs' hoofdkwartier en moet leren autorijden. Tot hij zijn rijbewijs heeft moet hij een appartement in het centrum huren. Zijn doordeweekse vrijgezellenbestaan leidt tot ongezochte slippertjes, maar de ergste complicaties komen door zijn onhandigheid achter het stuur. De komische mogelijkheden van het scenario zijn binnen een halfuur opgebruikt, zodat het voor de rest voorspelbare herhalingen zijn. De acteurs spelen met animo en niet al te vet. Deze film over de auto als het symbool van potentie ontstond overigens tijdens de olie-crisis.

Friends

Verenigd Koninkrijk 1971. Romantiek van Lewis Gilbert. Met o.a. Sean Bury, Anicée Alvina, Pascale Roberts, Sady Rebbot en Ronald Lewis.

Het veertien-jarige weesmeisje Alvina ontmoet in Parijs de zoon (Bury) van een zakenman. Pa heeft nooit tijd voor zoonlief. De jongen maakt met het meisje een ritje in de auto en uit angst voor zijn vader vlucht hij met haar naar een huisje in de Camargue. Hij gaat werken in de wijngaarden en het meisje wordt zwanger. Poëtisch maar gekunsteld melodrama van twee jonge mensen die de wereld der volwassenen trachten te ontvluchten. De film werd degelijk gemaakt, maar kan geen ogenblik overtuigen. Toen bijzonder populair vooral dank zij de muziek van Elton John, maar zelfs dat element is nu zijn charme verloren. Het kunstmatige scenario is het werk van Jack Russell en Vernon Harris, die zich baseerden op een verhaal van regisseur Lewis. Andrew Winding stond aan de camera. Kreeg in 1974 een vervolg: PAUL AND MICHELLE.

Bruno, où le père de dimanche

België 1969. Drama van Louis Grospierre. Met o.a. Roger Hanin, Marika Green, Pascale Roberts en Jacques Lippe.

Een echtscheidingsdrama dat, gezien het latere succes van dergelijke films, zijn tijd ver vooruit was. Hanin is de vader die tijdens een driedaagse vakantie met zijn twaalfjarig zoontje opnieuw de genegenheid van het kind probeert te winnen.

Un dröle de colonel

Frankrijk 1968. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Pascale Roberts, Jean Lefebvre en Jean Yanne.

Een echtscheidingsdrama dat, gezien het latere succes van dergelijke films, zijn tijd ver vooruit was. Hanin is de vader die tijdens een driedaagse vakantie met zijn twaalfjarig zoontje opnieuw de genegenheid van het kind probeert te winnen.

Un drôle de colonel

Frankrijk 1968. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Jean Yanne, Jean Lefebvre, Pascale Roberts, Maria Pacôme en Michel Galabru.

Britse gangsters willen een stripteasedanseres inschakelen bij hun inbraken, maar merken dat een mysterieuze concurrent hen steeds voor is. Ze willen hem voor één keer voor zijn, door een legerkolonel en diens Hindoestaanse bediende - die ze van een Indiase diamant willen beroven - te gijzelen. Door vervolgens in de huid van de kolonel en diens bediende te kruipen willen ze hun rivaal ontmaskeren en uitschakelen. De mogelijkheden voor een onderhoudende misdaadkomedie werden verwaarloosd ter wille van vermoeiende leukdoenerij, waarmee de Fransen het 'typisch Britse' op de hak proberen te nemen. Scenario van de regisseur en Jacques Vilfrid. Camerawerk van Willy Gricha.

Peking Blonde

1967. Nicolas Gessner. Met o.a. Mirielle Darc, Pascale Roberts, Claudio Brook en Edward G. Robinson.

Britse gangsters willen een stripteasedanseres inschakelen bij hun inbraken, maar merken dat een mysterieuze concurrent hen steeds voor is. Ze willen hem voor één keer voor zijn, door een legerkolonel en diens Hindoestaanse bediende - die ze van een Indiase diamant willen beroven - te gijzelen. Door vervolgens in de huid van de kolonel en diens bediende te kruipen willen ze hun rivaal ontmaskeren en uitschakelen. De mogelijkheden voor een onderhoudende misdaadkomedie werden verwaarloosd ter wille van vermoeiende leukdoenerij, waarmee de Fransen het 'typisch Britse' op de hak proberen te nemen. Scenario van de regisseur en Jacques Vilfrid. Camerawerk van Willy Gricha.

La Blonde de Pékin

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Italië 1966. Komedie van Nicolas Gessner. Met o.a. Mireille Darc, Claudio Brook, Edward G. Robinson, Françoise Brion en Giorgia Moll.

Jonge vrouw met geheugenverlies wordt geïdentificeerd als geliefde van Chinese geleerde. Russische en Amerikaanse geheim-agenten willen haar aan het praten krijgen, Chinezen willen haar laten zwijgen. Spionage-komedie heeft de nodige actie maar concentreert zich vooral op de billen van Darc - met geheimzinnige tatoeering - die hoe fraai ook weinig expressief zijn. Aandeel van veteraan Robinson is gereduceerd tot edelfiguratie.

Le Commissaire mène l'enquête

Frankrijk 1965. Misdaad van Fabien Collin en Jacques Delile. Met o.a. Paul Frankeur, Claude Cerval, Pascale Roberts, Jacques Dacqmine en Dany Carrel.

Gebaseerd op de tv-films met sketches rondom Frankeur als commissaris Reboux. De producenten besloten er een bioscoopfilm van te maken door drie sketches zo goed en zo kwaad als het ging achter elkaar te plakken. In de eerste plaatst een vrouw die zich wil wreken op haar echtgenoot een bom in zijn auto. Dan moet zij echter zelf instappen. In de tweede ontmaskeren een paar vrolijke agenten de persoon die elke nacht geheimzinnige leuzen op de muur van de slaapkamer van een pasgetrouwd stel kladt. In de derde zoeken twee jonge echtelieden naar een manier om van elkaar af te komen, om een erfenis op te kunnen strijken en met hun ware liefde verder te kunnen. Elke keer komt alles op z'n pootjes terecht. Goede acteurs maar geen enkele diepgang. De film flopte in Frankrijk zo ernstig, dat hij nimmer over de grenzen is gekomen.

Compartiment-tueurs

Frankrijk 1965. Thriller van Costa-Gavras. Met o.a. Yves Montand, Michel Piccoli, Simone Signoret, Catherine Allégret en Jacques Perrin.

Bij aankomst van de slaaptrein van Marseille naar Parijs blijkt een van de passagiers vermoord. In de wagon waren slechts vijf andere passagiers, voor de permanent verkouden inspecteur Grazziani (Montand) moet het dus een peulenschil zijn de zaak op te lossen. Maar dan wordt een van de vijf verdachten ook vermoord. En daarna nog een. Dit debuut van Costa-Gavras is een behoorlijk spannende thriller met een absolute topcast, maar haalt het niet bij zijn latere politiek geladen films als Z (1969), État de siège (1972) en Missing (1982). Naar het boek van Sébastien Japrisot.

Weiße Fracht für Hongkong

Duitsland 1964. Avonturenfilm van Helmuth Ashley. Met o.a. Horst Frank, Maria Perschy, Dietmar Schönherr, Brad Harris en Dorothee Parker.

Avontuurlijke krimi, destijds in Ultrascope in beeld gebracht, over het dubbelleven van een zakenman, die zwarte handel drijft met drugs en een grote slag beraamd. Een warrig verhaal wordt met veel lawaai en geweld uitgesmeerd maar met weinig zin voor vertelkunst. Scenario van Werner P. Zibaso. Camerawerk van Klaus von Rautenfeld.

Relaxe toi, chérie

Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Jean Boyer. Met o.a. Fernandel, Sandra Milo, Jean-Pierre Marielle, Yvonne Vlech en Jean Lefebvre.

Een jarenlang stabiel huwelijksgeluk wordt bedreigd als de vrouw aan de mode van de psychoanalyse gaat meedoen en overtuigd raakt dat de standvastigheid en trouw van haar wederhelft vreselijke trauma's verbergen. De man stemt in met een zogenaamde groepssessie waarbij aan de analyticus zelf de meeste steken los blijken. Deze nogal flauwe boulevardklucht heeft een slaafse en lusteloze filmversie gekregen waarbij Marielle als de pedante zieleknijper de ster Fernandel overtreft.

Le Bon roi Dagobert

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Pierre Chevalier. Met o.a. Fernandel, Gino Cervi, Marthe Mercadier, Pascale Roberts en Darío Moreno.

Een jongetje moet als strafwerk een opstel maken over Koning Dagobert en fantaseert dan avonturen van de vorst die echter de trekken aanneemt van zijn vader, en die ten strijde trekt tegen zijn verraderlijke broer die zich in Reims wil laten kronen. Gul denkt hij zijn vader vijf concubines toe. Deze anachronistische komedie - waarbij Mata-Hari opduikt in de zevende eeuw - blijft ondanks vijf scenarioschrijvers steken in de uitwerking van het kansrijke idee. De fantasieloze regie laat alles over aan typeringen van de beproefde komieken, maar alleen Cowl als pietluttige beul is in een te kort optreden ècht leuk.

Le Bluffeur

Frankrijk 1963. Misdaad van Sergio Gobbi. Met o.a. Paul Guers, Dany Carrel, Félix Marten, Pascale Roberts en Roland Lesaffre.

Na een celstraf wil een gangster een nieuwe slag slaan, maar hij wordt tegengewerkt door zijn vroegere medeplichtigen die hij in de steek had gelaten. De politie verdenkt hem van door hèn gepleegde inbraak, maar kan niets bewijzen en gebruikt de rivaliteit om de nog overlevenden van de gangsteroorlog te arresteren. Deze low-budget gangster-film heeft een vlot begin, maar dan slaat het scenario onbegrijpelijk op hol. De opnamen in de straten van Parijs geven de scènes de suggestie van realiteit, die door soms bar slechte spelprestaties weer teniet wordt gedaan.

Dragées au poivre

Frankrijk​/​​Italië 1963. Komedie van Jacques Baratier. Met o.a. Guy Bedos, Sophie Daumier, Jean Babilée, Jean-Paul Belmondo en Francis Blanche.

Jonge filmgekken proberen d.m.v. een verborgen camera uitwassen van het Parijse leven te betrappen voor een cinéma vérité-documentaire. Deze episodische komedie persifleert moderne/modieuze filmgenres, maar mengt daar al te veel opgeklopte flauwiteiten doorheen, vooral in de vermoeiende uitbundige activiteiten van de filmploeg zelf. Wel een aantrekkelijke sterbezetting met uitschieters van Signoret-Belmondo in een zgn. prostituée-legionair-smartlap en van Vitti-Vadim in een MARIENBAD-parodie.

Le couteau dans la plaie

Frankrijk​/​​Italië 1962. Misdaad van Anatole Litvak. Met o.a. Anthony Perkins, Sophia Loren, Gig Young, Jean-Pierre Aumont en Pascale Roberts.

Knappe Italiaanse Loren hoort tot haar grote opluchting dat haar jaloerse echtgenoot Perkins om het leven kwam bij een vliegtuigongeluk. Tot haar verbazing echter staat hij plotseling weer op de stoep. Hij overleefde het ongeval en wil nu dat zij de treurende weduwe speelt om het verzekeringsgeld los te krijgen. Vergezocht hysterisch melodrama over een onwaarschijnlijke poging een verzekeringsmaatschappij op te lichten. Litvak probeert Perkins de krankzinnigheid mee te geven die hem beroemd maakte met PSYCHO, maar de hand van de meester ontbreekt hier duidelijk. Bovendien zit hij opgescheept met het ongeloofwaardige scenario van Peter Viertel en Hugh Wheeler. In beeld gebracht door Henri Alekan. Een oorspronkelijk in het Engels opgenomen Frans- Italiaanse co-productie.

Les Loups dans la bergérie

Frankrijk 1960. Drama van Hervé Bromberger. Met o.a. Jean Ba, Pierre Mondy, Pascale Roberts, Françoise Dorléac en Dominique Dieudonné.

Een groep voortvluchtige bankrovers verbergt zich in een heropvoedingscentrum en gijzelt de leiding. De pupillen hebben aanvankelijk bewondering voor de bravoure van de 'zware jongens', maar zijn toch solidair met de leiding en slagen erin de gangsters aan de politie uit te leveren. De combinatie van sociaal drama en misdaadthriller biedt boeiende observaties naast opgeklopte en onwaarschijnlijke sensatie, maar houdt in elk geval de spanning erin.

Le Sicilien

Frankrijk 1958. Komedie van Pierre Chevalier. Met o.a. Fernand Raynaud, Pascale Roberts, Raymond Devos, Marcel Bozzuffi en Jean-Roger Caussimon.

Een couturier die op weg is naar een Parijse modeshow wordt aangezien voor een moordenaar die gangsters in dezelfde trein moet liquideren. Een gangsterliefje palmt hem in, maar als het misverstand uitkomt, krijgt hij alle partijen achter zich aan. Het tientallen malen eerder gebruikt gegeven had toch nog een onderhoudende komedie kunnen opleveren, als de regisseur enig vakmatig benul had gehad. In de slonzige opvolging van willekeurige beelden doen de acteurs maar raak.

Quand la femme s'en mêle

Frankrijk 1957. Misdaad van Yves Allégret. Met o.a. Edwige Feuillère, Jean Servais, Bernard Blier, Sophie Daumier en Jean Debucourt.

Gangster heeft de vrouw van oude makker afgepikt die niettemin een beroep op hem komt doen om een vijand uit de weg te ruimen. Eigenmachtig optreden van de vrouw leidt tot het gewenste resultaat, maar ook tot hun arrestatie. Prominente rolbezetting en regisseur voor middelmatig scenario, dat welkome zwarte humor meekreeg. Debuutrollen van Delon (opvallend slecht) en Crémer.

Marchands de filles

Frankrijk 1957. Misdaad van Maurice Cloche. Met o.a. Georges Marchal, Agnès Laurent, Daniela Rocca, Kai Fischer en Jacques Dynam.

Een onervaren meisje gaat uit geldnood in een bar werken, die een centrum is van handel in blanke slavinnen. Ze laat zich nietsvermoedend naar Buenos Aires sturen, waar de rivaliteit tussen gangsterbendes en de tijdige overkomst van haar vriend haar redding worden. Deze zogenaamd waarschuwende film geeft de knokscènes meer ruimte dan de zonde, maar laat de handeling in een vacuüm spelen waarbij familie, politie en overheid geen enkele verantwoordelijke rol lijken te spelen.

Ces dames préfèrent le mambo

Frankrijk 1957. Drama van Bernard Borderie. Met o.a. Lino Ventura, Eddie Constantine, Lise Bourdin, Jacques Castelot en Pascale Roberts.

Goedgemutst politiedrama waarin Eddie Constantine zich ontpopt als een joviale avonturier nadat hij is ontslagen uit de Amerikaanse marine vanwege drugsgebruik. In de Golf van Mexico wordt hij aangenomen als kapitein om toeristen rond te varen. Maar Eddie vermoedt dat er meer speelt wanneer de boot wordt bevolkt door heren met pistolen en bijpassende galgentronies. Terwijl Eddie wordt vermaakt door een schare schaars geklede dames ontdekt hij de ware toedracht van de bootreis. Met muziek van Aznavour.

Ces dames prèferent le mambo

Frankrijk 1957. Misdaad van Bernard Borderie. Met o.a. Eddie Constantine, Lise Bourdin, Pascale Roberts, Véronique Zuber en Jacques Castelot.

Een kapitein die wegens drugsgebruik uit dienst werd ontslagen, is nu een zwervende avonturier die zich ophoudt in een sjieke jachthaven, waar hij een paspoort probeert te bemachtigen. Hij ontpopt zich als Lemmy Caution die zo een smokkelkomplot probeert op te rollen. Deze met veel geld gemaakte, maar ook nogal voorspelbare 'Eddie-film' heeft een opvallend slechte bijrol van Ventura als de krachtpatsende gangsterhulp. Van het muzikale vermaak die de titel en de medewerking van Aznavour op de geluidsband beloven, komt weinig terecht.

L' Homme et l'enfant

Italië​/​​Frankrijk 1956. Misdaad van Raoul André. Met o.a. Eddie Constantine, Juliette Gréco, Folco Lulli, Grégoire Aslain en Michèle Philippe.

Een Amerikaanse oud-strijder is directeur van een Franse cosmetica-fabriek. Na de ontvoering van zijn pleegdochtertje ontdekt hij, dat met zijn parfum verdovende middelen worden meegesmokkeld en komt hij ook nog een handel in blanke slavinnen op het spoor. Deze Eddie-film begint serieuzer dan gewoonlijk en geeft hem vaderliefde als de voornaamste motivatie, maar komt al gauw uit bij de standaardformule vol knokpartijen. Als zodanig iets onderhoudender dan gemiddeld, al toont Gréco weinig animo als femme fatale.

Les mömes

Frankrijk. Patrick Volson. Met o.a. Anissa Stili, Pascale Roberts en Charles Aznavour.

Een Amerikaanse oud-strijder is directeur van een Franse cosmetica-fabriek. Na de ontvoering van zijn pleegdochtertje ontdekt hij, dat met zijn parfum verdovende middelen worden meegesmokkeld en komt hij ook nog een handel in blanke slavinnen op het spoor. Deze Eddie-film begint serieuzer dan gewoonlijk en geeft hem vaderliefde als de voornaamste motivatie, maar komt al gauw uit bij de standaardformule vol knokpartijen. Als zodanig iets onderhoudender dan gemiddeld, al toont Gréco weinig animo als femme fatale.