Dominique Labourier

La sainte famille

Frankrijk 2017. Komedie van Marion Sarraut. Met o.a. Stanley Weber, Mathilde Ollivier, Dominique Labourier, Gérard Desarthe en Jean-Baptiste Anoumon.

Un crime très populaire

Frankrijk​/​​België 2008. Misdaad van Didier Grousset. Met o.a. Guy Marchand, Dominique Labourier en Jean-Michel Tinivelli.

Les blessures assassines

Frankrijk 2001. Misdaad van Jean-Pierre Denis. Met o.a. Sylvie Testud, Julie-Marie Parmentier, Isabelle Renauld, Dominique Labourier en Jean-Gabriel Nordmann.

Thérèse et Léon

Frankrijk 2000. Claude Goretta. Met o.a. Florence Vignon, Dominique Labourier en Claude Rich.

Les enfants du printemps : Les feuilles mortes

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Les enfants du printemps : Les copains d'abord

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Les enfants du printemps : En haut de l'affiche

Frankrijk 1999. Komedie van Marco Pico. Met o.a. Pierre Arditi, Dominique Labourier, Michel Aumont, François Cluzet en Jean-Claude Dreyfus.

Le temps retrouvé

Frankrijk​/​​Italië 1999. Drama van Raoul Ruiz. Met o.a. Catherine Deneuve, Marcello Mazzarella, John Malkovich, Pascal Greggory en Marie-France Pisier.

Une femme d'honneur

Frankrijk 1996. Misdaad van Marion Serraut. Met o.a. Corinne Touzet, François-Eric Gendron, Yves Beneyton, Pierre-Marie Escourrou en Franck Capillery.

Les Cordier, juge et flic : Cécile, mon enfant

Frankrijk 1996. Drama van Marion Sarraut. Met o.a. Pierre Mondy, Charlotte Valandrey, Bruno Madinier, Antonella Lualdi en Dominique Labourier.

La fête des pères

Zwitserland​/​​België​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Claude Rich, Dominique Labourier, Laure Duthileul, Henri Garcin en Pascal Elso.

De Franse schrijver Louis Galissier (Rich) moet in Duitstalig Zwitserland een lezing houden. Het is niet de eerste keer en Louis weet wat hem te wachten staat. Voor hem is het een ritueel. Maar ditmaal vergist hij zich, want niets verloopt zoals gebruikelijk. Een toevallige ontmoeting met Nicole (Duthileul), een vroegere liefde, doet zijn plannen in het honderd lopen. Het thema of óók schrijvers goede vaders kunnen zijn wordt in de waagschaal gelegd door Nicole, die Louis met zijn neus op de feiten drukt: hij heeft nooit tijd voor haar en haar kind willen maken. Dit klinkt goed en plausibel, maar het is daarom nog geen goede film. Verhaeghe slaat de plank mis: de personages werden te weinig gemotiveerd en missen diepgang. Dit laatste ligt aan het scenario van regisseur Verhaeghe, dat hij samen samen met Jean-Marc Roberts schreef naar de roman van François Nourissier. Het camerawerk is van Roland Dantigny.

La rêverie

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Dominique Labourier, Micheline Boudet, Popeck, Boris Terral en Agnès Seelinger.

De 43-jarige Labourier is voor de eerste keer, sinds haar scheiding vijf jaar geleden, weer verliefd. Terral is echter amper 25, minder intellectueel en leeft veel eenvoudiger dan zij. Labourier is zich maar al te zeer bewust van de kloof die hen scheidt en denkt eraan hun relatie te beëindigen. De enige met wie ze over haar gevoelens durft te praten is haar assistente, die haar tracht op te vrolijken met haar cynische humor. Het laatste taboe op emotioneel gebied: een vrouw is verliefd op een jongen die haar zoon zou kunnen zijn. Mireille Lanteri vertelt het verhaal met een geamuseerde blik, maar kan toch niet verhinderen dat het sentimentele zoetigheid wordt. Ervin Sanders zette het om in beelden.

Les chemins de l'exil ou les dernières années de Jean-Jacques Rousseau

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1991. Biografie van Claude Goretta. Met o.a. François Simon, Didier Haudepin, Martine Chevalier, Dominique Labourier en Roland Bertin.

Het licht ontvlambare duo Hill/Spencer wint in een autorace in Spanje een pompeuze strandbuggy. Lastig delen maar voordat ze eruit zijn (de klassieke Hill/Spencer bier+hotdog wedstrijd) wordt het ding vernield door mafiosi. Voldoende reden voor de vechtjassen om flink kwaad te worden en een nieuwe wagen te eisen van de Don, die wordt bijgestaan door een geniale Pleasence als geflipte Duitse adviseur. Veel te weinig op de buis, deze onvolprezen rechttoe, rechtaan spaghetti knokfilms van Terence Hill en Bud Spencer.

L'enfant bleu

Canada 1990. Drama van Yvan Butler. Met o.a. Dominique Labourier, Jean-Luc Bideau en Hervé Rey.

Een aangrijpend verhaal over de consequenties voor het gezin als een kind met een hartkwaal dreigt dood te gaan.

Condorcet: Naissance d'un Républicain

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Soutter. Met o.a. Pierre Arditi, Pascale Rocard, Daniel Gélin, Jacques Dufilho en Bulle Ogier.

Tweede deel van een trilogie, gewijd aan Condorcet (1741- 1794) oftewel de jaren van 1789 tot 1792, waarin hij zich voor de zaak van de Revolutie inzet, terwijl hij een gematigde opstelling inneemt. Hij stuit ditmaal echter op een eerste mislukking. Al zijn vrienden behalve hij worden gekozen, want in de ogen van de derde stand blijft hij de markies Condorcet. Getuigt van dezelfde kwaliteiten Un homme des Lumières plus dat er deze keer nieuwe personages opduiken.

L'orchestre rouge

België​/​​Frankrijk​/​​Italië 1989. Oorlogsfilm van Jacques Rouffio. Met o.a. Claude Brasseur, Daniel Olbrychski, David Warrilow, Dominique Labourier en Etienne Chicot.

Een opmerkelijke, bijna letterlijke bewerking naar Gilles Perrault, die overigens scenario en dialogen schreef ofwel de geschiedenis van het meest efficiënte spionagenetwerk uit WO II, waarnaar deze film is genoemd. Zorgvuldige tijdsreconstructie en overtuigende personages maar zonder het niveau van een meesterwerk te bereiken want Rouffio - een talentvol persoon die zich met wisselend resultaat met van alles en nog wat bezighoudt - heeft de inhoud van het boek niet in een eigen, nieuwe taal weten om te zetten. Desondanks is er een in meer dan één opzicht spannende film uitgerold. Er is ook een tv- bewerking gemaakt van 170m. Het camerawerk is van Pierre William Glenn.

Clémence Aletti

Frankrijk 1989. Misdaad van Dominique Labourier. Met o.a. Jacques Denis, Bernard Le Coq, Jean-Marc Thibault, Robert Rivard en Charlotte Maury.

Het uigangspunt vormt de moord op een rechter-commissaris en zijn jonge zoon in Toulon. Zijn zuster Cl[KA1]emence, politiecommissaris in Parijs, stort zich op de opsporing van een bende terroristen en het schaduwen brengt haar in Rome en Montr[KA1]eal. Geloofwaardigheid is niet de sterkste kant van deze bruisende serie met het aantal wendingen van een stripverhaal, door de televisieregisseur voortvarend en zonder oog voor de realiteit afgehandeld. Erg ontspannend op voorwaarde dat er niet te veel eisen worden gesteld. Labourier (Clémence) is ontroerend.

État de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi, Philippe Léotard en Dominique Labourier.

Langdradige geschiedenis over de problematische liefdes van een staatssecretaris, een vrouwelijke president-directeur en een bankier. Zij vinden elkaar weer, verlaten elkaar, vinden elkaar weer, enz. De regisseur heeft een dergelijk thema in een modern jasje willen steken door het in een sociaal-politieke context te plaatsen. Maar de personages en de situaties zijn zo stereotiep dat het geheel nauwelijks geloofwaardig aandoet. De acteurs doen alles om er wat van te maken, maar het wordt maar niet aannemelijk. ETAT DE GRACE laat de kijker onverschillig; van Rouffip zijn we beter gewend.

Sauve-toi Lola

Canada​/​​Frankrijk 1986. Drama van Michel Drach. Met o.a. Carole Laure, Sami Frey, Jeanne Moreau, Dominique Labourier en Robert Charlebois.

Een serieus onderwerp want het gaat om het van dag tot dag bijgehouden verslag van een behandeling die acht vrouwen in het ziekenhuis tegen kanker krijgen: sommigen sterven, anderen niet. Een moeilijk onderwerp dat Drach correct heeft aangepakt, ook al vallen enkele tussengevoegde komische momenten - zonder twijfel om de sfeer wat minder sinister te laten zijn - teveel uit de toon, met betrekking tot waar het om gaat in de film. Deze scènes lijken duidelijk achteraf toegevoegd terwijl het spel eerder wat wisselvallig van kwaliteit is. Het totaal komt niettemin sympathiek over.

L'état de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi en Dominique Labourier.

De man is weinig productief en zijn oeuvre prettig ongrijpbaar, maar Jacques Rouffio (Violette & François) weet altijd het maximum uit zijn sterke rolbezettingen te halen. Zo ook in deze, min of meer tussen de genres opererende liefdesgeschiedenis. Daarin zet de stiekeme affaire tussen een socialistische minister en een gehuwde succesonderneemster hun levens op scherp. De film, een soms ietwat soaperige middenmoter, heeft last van typisch Frans salonsocialisme. Casting van het iets-te-mooie-mensenkoppel Garcia/Frey doet natuurlijk aan hun spel niets af. Warme composities van Philippe Sarde.

T'es heureux? Moi, toujours....

Frankrijk 1982. Komedie van Jean Marboeuf. Met o.a. Dominique Labourier, Denis Manuel, Claude Brasseur, Guy Marchand en Jacques Chailleux.

De weduwe van een weinig succesvolle cineast doorkruist de provincie met haar 'toverscherm' om de vertelsels van haar echtgenoot te tonen. Gedurende haar trektocht door dorpen en landschappen heeft ze verscheidene verhoudingen. Zoals bij alle films van Marbeauf gaat het hier om een persoonlijk relaas, dat echter onder economisch minder moeilijke omstandigheden is opgenomen dan BELLE ORDURE of LA VILLE DES SILENCES. Het gehele eerste deel is goed geslaagd en bevat zeldzaam rake typeringen. Maar het vervolg verkrijgt helaas het meer pittoreske karakter van een natuurprogramma. Jammer, want dit portret van een vrije vrouw blijft ontroerend.

La passante du Sans-Souci

Frankrijk​/​​Duitsland 1982. Oorlogsfilm van Jacques Rouffio. Met o.a. Romy Schneider, Michel Piccoli, Helmut Griem, Maria Schell en Mathieu Carrière.

In 1934 vlucht een vrouw met haar joodse pleegzoontje uit Berlijn naar Parijs, waar haar pogingen om haar echtgenoot uit het concentratiekamp te bevrijden uitmonden in een tragedie. Bijna vijftig jaar later herkent de pleegzoon in een Zuid-Amerikaanse ambassadeur de verantwoordelijke nazi van destijds. De scène waarin een huilende Schneider luistert naar het vioolspel van haar 12-jarige pleegzoon is verreweg het meest aangrijpende moment in deze mooie film. Geen biografie laat onvermeld dat de jongen haar herinnerde aan haar eigen zoontje David die kort tevoren was verongelukt. De film werd dan ook aan David (en zijn vader) opgedragen.

La revanche

Frankrijk 1981. Komedie van Pierre Lary. Met o.a. Annie Girardot, Victor Lanoux, Claude Rich, Dominique Labourier en Catherine Alric.

Een schrijfster van misdaadromans is getrouwd met een politieman die de inspiratie voor haar boeken zelf opeist. Uit wraak beraamt ze met twee vriendinnen, die hun partners ook veel te verwijten hebben, een bankroof. Deze feministische komedie komt niet van de grond door de al te makkelijke effecten en de stereotiepe personages. Girardot en Lanoux maken nog iets van hun rollen, de overige acteurs zijn totaal ongeloofwaardig. Scenario van Jacques Kirsner.

Chère inconnue

Frankrijk 1980. Drama van Moshé Mizrahi. Met o.a. Jean Rochefort, Simone Signoret, Delphine Seyrig, Dominique Labourier en Geneviève Fontanel.

De al wat oudere, gehandicapte Gilles Martin (Rochefort) wordt verzorgd door zijn inwonende zuster Louise (Signoret). Dan begint hij een correspondentie met een onbekende vrouw, op wie hij langzaam maar zeker verliefd wordt. Wat hij niet weet is dat deze penvriendin zijn zuster is, die wél weet dat Gilles haar brieven beantwoordt, en verbaasd is over de tedere kant die ze in haar broer ontdekt. Regisseur Mizrahi en Signoret werkten eerder samen in het fraaie La vie devant soi. Ook Chère inconnue is geslaagd te noemen, door het uitstekende spel van de hoofdrolspelers.

Les Chemins de l'exil

Verenigd Koninkrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1978. Biografie van Claude Goretta. Met o.a. François Simon, Dominique Labourier, Didier Haudepin, Roland Bertin en Michel Berto.

Na een schandaal rond de publikatie vanEmile wordt de filosoof Jean-Jacques Rousseau uit Frankrijk verbannen en brengt hij zijn oude dag door in Pruisen, Engeland en Zwitserland, waar zijn conflicten met de kerk en zijn levensstijl en concubinaat geleidelijk resulteren in achtervolgingswaan. Deze helder gemaakte, didactische film in de stijl van Rossellini's latere werk heeft een opmerkelijk oog voor detail. Het spel van Simon en Labourier, als zijn levensgezellin, is genuanceerd maar het trage tempo en het uitleggerige commentaar over Rousseau's socialistische maatschappijvisie zullen niet ieders aandacht weten vast te houden.

Le diable dans la boîte

Frankrijk 1977. Pierre Lary. Met o.a. Jean Rochefort, Dominique Labourier, Michael Lonsdale, Micheline Presle en Bernard LeCocq.

Een werknemer in een grote onderneming wordt onverwachts ontslagen en komt in verzet door zijn eigen bureau te bezetten. Hij krijgt voor zijn directeuren onaangename publiciteit en medestanders bij de collega's. Knappe en niet al te komische aangezette acteursprestaties in actuele satire waarmee assistent van Buñuel goed debuteert.

Le Diable Dans La Boite

Frankrijk 1977. Drama van Pierre Lary. Met o.a. Dominique Labourier, Michel Blanc, Michael Lonsdale en Jean Rochefort.

Een werknemer in een grote onderneming wordt onverwachts ontslagen en komt in verzet door zijn eigen bureau te bezetten. Hij krijgt voor zijn directeuren onaangename publiciteit en medestanders bij de collega's. Knappe en niet al te komische aangezette acteursprestaties in actuele satire waarmee assistent van Buñuel goed debuteert.

Monsieur Albert

Frankrijk 1976. Drama van Jacques Renard. Met o.a. Philippe Noiret, Dominique Labourier, Patrick Chesnais, Suzanne Flon en Catherine Lachens.

Een kleine oplichter heeft zich ge[KA3]installeerd in een noordelijk mijnplaatsje. Hij dringt zich tussen een mede- oudstrijder uit Algerije en een ongehuwde moeder in. Het besef van zijn eigen middelmatigheid na de zoveelste mislukking maakt hem tijdens een carnavalsoptocht tot moordenaar. Een zowel door het milieu als de personages ongewoon regiedebuut waarin Noirets goedmoedige imago in het absolute tegendeel wordt omgekeerd (zodat het publiek afknapte of wegbleef). Niettemin is hij verontrustend overtuigend, terwijl ook de andere acteurs zich authentiek integreren in de plaatselijke bevolking. Niet geheel evenwichtig in de combinatie van volkse vrolijkheid als verpakking van uitzichtloze verveling met morsige kleine privédrama's. Toch opmerkelijk omdat in de film níét op de personages wordt neergekeken.

Les Conquistadores

Frankrijk 1976. Drama van Marco Pauly. Met o.a. Gérard Desarthe, Dominique Labourier, Yves Alfonso, Féodor Atkine en Richard Boringer.

Een mislukte musicus en componist stelt zijn vrouw verantwoordelijk voor het stuklopen van hun huwelijk. Hij vlucht in zijn fantasie om een opera over de conquistadoren te kunnen schrijven. Zijn vrouw verlaat hem. Een ambitieuze beschrijving van hoe een eenzame man met claustrofobische angsten langzamerhand gek wordt. Daarnaast heeft de maker ook nog een fantasie-droomwereld geschapen. Helaas doet de film onbeholpen aan, vervalt hij in herhalingen en zijn er voortdurend stijlwisselingen. Tot op heden was dit de eerste en laatste film van Marco Pauly. Verder is het vermelden waard dat talrijke medespelers die toen nog jong en praktisch onbekend waren later carrière hebben gemaakt.

Jonas qui aura 25 ans en l'an 2000

Zwitserland​/​​Frankrijk 1976. Komedie van Alain Tanner. Met o.a. Jean-Luc Bideau, Myriam Boyer, Jacques Denis, Roger Jendly en Dominique Labourier.

Door toevallige omstandigheden kruisen in Gen[KA2]eve de levens van acht verschillende personages elkaar, die ieder op hun manier een eigen vorm proberen te vinden voor hun gefrustreerd idealisme ten aanzien van een nieuwe maatschappij. Conflicten en teleurstellingen blijven niet uit, maar de hoop voor de toekomst wordt gevestigd op de geboorte van een baby in een `ecologisch` boerengezin. Het aanstekelijk samenspel van de ideale rolbezetting geeft de film een lichte toon die hem uittilt boven de theoretisch-onderwijzende uitgangspunten en de nadrukkelijke vervreemdingseffecten (als de afwisseling van zwartwit en kleur), zonder dat die vrolijkheid de zinnigheid van de diverse probleemstellingen verdoezelt. Het scenario is van regisseur Tanner en John Berger. Het camerawerk is van Renato Berta.

Pas si méchant que ça

Zwitserland​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Claude Goretta. Met o.a. Gérard Depardieu, Marlène Jobert, Dominique Labourier, Philippe Léotard en Michel Robin.

Komedie met rasacteur Gérard Depardieu die met zijn befaamde gevoel voor urgentie een jonge erfgenaam van een sukkelige meubelhandel neerzet op het verstilde Zwitserse platteland. Om zijn personeel te kunnen betalen slaat hij aan het roven. Tijdens deze helft van zijn dubbelleven loopt hij postlokettiste Nelly (Jobert) tegen het lijf die haar saaie bestaan maar al te graag inlevert voor een leven van criminaliteit. Gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Céline et Julie vont en bateau

Frankrijk 1974. Experimenteel van Jacques Rivette. Met o.a. Juliet Berto, Dominique Labourier, Bulle Ogier, Marie-France Pisier en Barbet Schroeder.

Bibliothecaresse wordt uit een al te kalm bestaan gelokt door een goochelaarster - zoals Alice door het konijn in ALICE IN WONDERLAND - en meegesleept in reeks van denkbeeldige avonturen, waarbij ze met name ingrijpen in intriges van twee vrouwen om de gunst van een weduwnaar die diens kleine dochtertje naar het leven staan, waarbij ze zelf voor de anderen onzichtbaar blijven en het kind redden door het mee te nemen in hun wereld. Volstrekt unieke komedie gebruikt fantastisch uitgangspunt als aanleiding om verschillende soorten fictie te parodiëren en te relativeren en actrices die zelf aan het scenario meewerkten, kans tot aanstekelijk spontaan spel te geven. Daardoor wordt herkenbaar Parijs verrassende wonderwereld, waarin illusies even snel worden opgebouwd als afgebroken.

Les yeux fermés

Frankrijk 1972. Santoni en Joël Santoni. Met o.a. Gérard Desarthe, Dominique Labourier, Lucien Raimbourg, Marcel Dalio en Jean Carmet.

Bibliothecaresse wordt uit een al te kalm bestaan gelokt door een goochelaarster - zoals Alice door het konijn in ALICE IN WONDERLAND - en meegesleept in reeks van denkbeeldige avonturen, waarbij ze met name ingrijpen in intriges van twee vrouwen om de gunst van een weduwnaar die diens kleine dochtertje naar het leven staan, waarbij ze zelf voor de anderen onzichtbaar blijven en het kind redden door het mee te nemen in hun wereld. Volstrekt unieke komedie gebruikt fantastisch uitgangspunt als aanleiding om verschillende soorten fictie te parodiëren en te relativeren en actrices die zelf aan het scenario meewerkten, kans tot aanstekelijk spontaan spel te geven. Daardoor wordt herkenbaar Parijs verrassende wonderwereld, waarin illusies even snel worden opgebouwd als afgebroken.

Beau masque

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Bernard Paul. Met o.a. Dominique Labourier, Luigi Diberti, Gaby Sylvia, Jean-Claude Dauphin en Evelyne Dress.

Een fabrieksarbeidster en tevens militant vakbondslid woont samen met een Italiaanse melkboer die het activisme van zijn vriendin met moeite accepteert. Bij een staking en protestdemonstratie neemt hij toch deel en wordt door de politie gedood. De roman van Roger Vailland uit jaren vijftig kreeg actuelere filmbewerking die in al te simplistische propaganda voor de Communistische Partij vervalt en daarnaast nogal overbodige idyllische scènes heeft. Labourier is opmerkelijk in de film een die breed publiek dat hij wil bereiken, te zeer onderschat, maar toch innemende en oprechte kwaliteiten heeft.

Ça n'arrive qu'aux autres

Frankrijk​/​​Italië 1971. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Catherine Allégret, Benoît Ferreux, Danièle Lebrun, Dominique Labourier en Serge Marquand.

Na het verlies van hun dochtertje sluit een echtpaar zich op in hun woning en houdt de buitenwereld letterlijk en figuurlijk op afstand om met gesloten ramen en bij kaarslicht geheel in hun verdriet op te gaan. Als het overlevingsinstinct weer boven komt moeten ze het leven dat is doorgegaan, opnieuw ontdekken. De autobiografische elementen in het scenario van de regisseuse -die zelf twee jaar eerder haar negen maanden oude baby verloor -maakt de film niet overtuigender, door een al te decoratieve aanpak. De emotionele inzet van Deneuve week destijds verrassend af van haar onderkoelde imago. (Overigens wordt het dochtertje in de film 'gespeeld' door een jongetje.) Camerawerk van William Lubtchansky.

Les Yeux fermés

Frankrijk 1971. Drama van Joël Santoni. Met o.a. Gérard Desarthe, Lorraine Rainer, Jean Carmet, Marcel Dalio en Dominique Labourier.

Een acteur komt na een tournee depressief in Parijs terug en schaft zich een donkere bril aan waarmee hij voor blinde speelt. Geleidelijk aan wordt spel ernst en wil hij echt niets meer zien. De film heeft formele onhandigheid van een debuut en een gering budget, maar boeit door het scenario en de spelprestaties.

Les Camisards

Frankrijk 1970. Drama van René Allio. Met o.a. Jean Bouise, Jacques Debary, Gérard Desarthe, Dominique Labourier en François Marthouret.

Na het Edict van Nantes wordt de Franse protestanten opgedragen van hun geloof afstand te doen, waarna ze zich formeren in kleine verzetsgroepen die na een strijd van drie jaar tegen de koninklijke dragonders worden geëlimineerd. Sobere historische reconstructie ziet af van spektakel en legt accent op ideologische dialogen. Opmerkelijke fotografie maakt film meer dan geïllustreerde geschiedenisles.

Camarades

Frankrijk 1970. Drama van Marin Pierre. Met o.a. Melec, Juliet Berto, Dominique Labourier, André Julien en Yan Giguel.

Een handarbeider gaat naar Parijs om aan de willekeur van zijn baas te ontsnappen en in de hoop op maatschappelijke verbetering via een kantoorbaan. Hij raakt werkloos, wordt meegesleept in de revoltes van 1968 en ontdekt de noodzaak van solidariteit en politiek engagement in het marxisme. Deze zogenaamde strijdfilm verwerkt theorieën van Bertolt Brecht door gezongen inlassen en plaatst de situatie in een breder internationaal verband door de personages een projectie van LA HORA DE LOS HORNOS te laten bijwonen. Het in zijn simpelheid toch genuanceerde scenario en het spontane acteren zorgden ervoor dat de film geen didactisch traktaat is geworden, waardoor hij - hoewel inmiddels gedateerd - een schoolvoorbeeld blijft voor het militante genre.

Le Petit théâtre de Jean Renoir

Frankrijk 1969. Komedie van Jean Renoir. Met o.a. Nicolas Fornicola, Minny Monti, Pierre Olaf, Marguerite Cassan en Jacques Dynam.

Deze laatste, voor televisie gemaakte film van Renoir bestaat uit vier losse episodes van wisselend niveau. De bijdrage van Moreau bestaat uitsluitend uit het zingen van een nostalgisch chanson. De laatste sketch LE ROI D'YVETOT waarin de kleurloze Carmet tegelijk beste vriend van echtgenoot en minnaar van vrouw wordt, evenaart in ironie en melancholie Renoirs beste werk.

Eugénie Grandet

. Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Dominique Labourier, Alexandra London en Jean Carmet.

Deze laatste, voor televisie gemaakte film van Renoir bestaat uit vier losse episodes van wisselend niveau. De bijdrage van Moreau bestaat uitsluitend uit het zingen van een nostalgisch chanson. De laatste sketch LE ROI D'YVETOT waarin de kleurloze Carmet tegelijk beste vriend van echtgenoot en minnaar van vrouw wordt, evenaart in ironie en melancholie Renoirs beste werk.