Daniel Moosmann

Titane

Frankrijk 1997. Komedie van Daniel Moosman en Daniel Moosmann. Met o.a. Valérie Mairesse, Ismaïla Meite, Stéphane Bault, Sébastien Chaudoul en César Choisi.

Les grandes personnes

Frankrijk 1995. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Caroline Tresca, Marc Duret, Bernard Crombey, Liliane Rovère en Sonia Vollereaux.

Lou (Tresca) en haar vriend Bertrand (Crombey) zijn uit elkaar. Lou denkt dat ze het nu wel alleen kan. Ze stort zich volledig in haar beroep, dat tevens haar hobby is. Ze mist slechts [KA1]e[KA1]en klein ding om echt gelukkig te zijn: een baby, maar dan voor haar alleen. Ze plaatst een advertentie in een huis-aan-huisblad voor een geschikte vader. Na heel wat interviews blijkt antiquair Antoine (Duret) de gelukkige. Hij komt een week per maand bij haar hokken als ze haar ovulatie heeft; net zo lang tot de zaak rond is. Maar dan staat Bertrand ineens voor de deur. Een komedie die het B.O.M-schap (Bewust Ongehuwde Moeder) op de korrel neemt. De grappen zijn langs de flauwe kant en de situaties voorspelbaar. Alleen Tresca slaagt erin om stralend over te komen. Olivier Dutaillis baseerde het scenario op zijn toneelstuk en schreef dat samen met Pierre Aknine. De camera werd gehanteerd door Jean-Claude Saillier.

Chambre 108

Frankrijk 1993. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Roland Giraud, Jean Carmet, Grace De Capitani, Jean Barney en Catherine Cyler.

Vrolijke ziekenhuisklucht met mopperpot Carmet, die door Giraud behendig de mond wordt gesnoerd. Maar Giraud is er zelf ook nog niet, want als hij eenmaal heeft geaccepteerd dat hij onder het mes moet, maakt hij zich zorgen over zijn vriendin De Capitani die een te wat innige band met de behandelende geneesheer onderhoudt. Dan is er Carmet nog... Zwanenzang van komediespeler Carmet, die op 20 april 1994 op 73-jarige leeftijd overleed na een lange, vruchtbare carrière die wat de film betreft, begon met LES ENFANTS DU PARADIS. Scenario van Gérald Aubert en camerawerk van Cyril Lathus.

Talkie-walkie : Paris by day

België​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Jacques Martial.

Lucie (Maltese) is verliefd op Mario (Scolca) en het is wederzijds. Dus waarom maken zij gedurende deze aflevering, gelukkig de laatste, van de serie de hele tijd ruzie? Het antwoord: om te voorkomen dat de kijker in slaap valt. Aan het eind gaan ze uit elkaar. Een reeks kinderachtigheden rond een rode draad die zo mager is dat hij steeds breekt, en waar bovendien steeds van wordt afgeweken. De regisseur slaapt bijna. Cassel komt nog even langs, net als in het eerste deel, Barbara a du punch, vermoedelijk om het kwakkelende moreel van de acteurs nieuw leven in te blazen. Deze saaie serie werd gedeeltelijk gefinancieerd door de RTBF.

Talkie-walkie : Manuel découvre la musique

België​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Mouss.

Manuel (Cherer), brommerkoerier, gaat een brief in Neuilly afgeven. Hij komt terecht in een geheimzinnige woning, waar alles, wezens en dingen, hem een sprong van tweehonderd jaar terug in de tijd doet maken. Om het niveau van deze serie op te schroeven, zijn er wat bovennatuurlijke elementen toegevoegd. Het is rommel, en de acteurs doen vergeefse pogingen de kijker in hun rollen te laten geloven. Aardig decor, maar je hoeft geen genie te zijn om een scène iets 18e eeuws te kunnen geven. De onvermijdelijke ster die de inmiddels sterk tegenstribblende kijker moet vasthouden is deze keer Manson. Tamelijk

Talkie-walkie : Ibrahim met les gaz

Frankrijk​/​​België 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Jacques Martial.

Ibrahim (Martial), lid van deze groep jonge Parijse brommerkoeriers, begeeft zich naar een luxe hotel om er een zogenaamde brief op te halen. Hij wordt ontvangen door een jonge, excentrieke vrouw, die hem hartstochtelijk omhelst alvorens hem een baby-chimpansee toe te vertrouwen. Een zogenaamd komische variatie op een mager thema, dat tot in het extreme wordt opgerekt. Onbekende acteurs, want Lavanant vervult slechts een gastrol. Na het eerste, amper middelmatige deel is dit tweede deel ronduit

Talkie-walkie : Barbara a du punch

België​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Mouss.

Vier jongens en twee meisjes van amper twintig jaar hebben een Walkie-talkie-club opgericht, waaraan de naam van deze serie is ontleend. Dit is het eerste deel. Als brommerkoeriers doorkruisen ze heel Parijs, terwijl ze onderling communiceren met genoemd apparaat. Scenario- en dialogenschrijver Daniel Goldenberg heeft zich niet erg ingespannen, en de regisseur heeft er moeite mee de uiteenlopende en ongelijkmatige sketches aan elkaar te knopen. Het lukt hem nèt. Een kort gastoptreden van Cassel. Met een beetje goede wil

Talkie-walkie

Frankrijk 1991. Familiefilm van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Pierre-Jean Cherer, Nadine Coll, Isabelle Maltese en Jacques Martial.

De avonturen en tegenslagen, veel te veel om na te vertellen, van een groep jonge studenten die, om wat bij te verdienen en/of hun studie te betalen, zich in Parijs en omgeving koeriersdiensten verrichten. Het is allemaal niet zo serieus bedoeld, hoewel ze soms een misdadiger of een vermoedelijke maar toch niet zo gevaarlijke moordenaar tegenkomen. Een film met misdaad- en griezelingrediënten, mysterie en grappen. Moosmann, een film- en tv-maker die van alles en nog wat aanpakt, filmt desondanks met een gevoel voor tempo en beschikt over redelijk veel technische know-how, terwijl hij een goede schets van sympathieke personages kan geven. In de eerste plaats bestemd voor een jongerenpubliek, maar ook volwassenen zullen er plezier aan beleven.

Talkie-Walkie : Max supervedette

Frankrijk 1991. Familiefilm van Daniel Moosmann. Met o.a. Michel Galabru, Mouss, Nathalie Cauvin, Jean-Pierre Cherer en Nadine Coll.

Een bekende regisseur neemt Max (Mouss) als ster in een reclamefilmpje. Vanaf dat moment wordt de acteur een modieuze superster, die zoals dat in Frankrijk dan gaat, overal, waar dan ook en hoe dan ook, het `super` of `hyper` erin moet helpen stampen. Er wordt er een overval gepleegd op de geldschieter van een grote bank, en Max wordt beschouwd als de hoofdverdachte. Deze mollige en bijziende jongeman, die zo vredelievend is, dat hij nog geen vlieg kwaad zou doen, zou een ster worden dankzij een reclamefilm? Scenarioschrijver Daniel Goldenberg brengt dit verhaal in de vorm van een parodie. De film- en tv-regisseur kent zijn vak goed (BIRIBI) en weet tenminste hoe een acteur als Galabru te begeleiden. Wanneer hij volledig vrijgelaten wordt, begint hij zich altijd aan te stellen, nu niet. Tweede deel van de serie Talkie-Walkie. Bijna

Mario révise

Frankrijk​/​​België 1991. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Nathalie Cauvin, Isabelle Maltese, Pierre-Jean Cherer, Bruno Scolca en Jacques Martial.

Mario (Scolca) zou graag pret maken met een jong meisje dat hij heeft ontmoet en dat ook niets liever wil. Maar hij moet kiezen tussen zijn examens en de lol. Een vreselijk dilemma, kortom, en hij kiest voor de lol, waarna het met zijn examens... Onbeduidend gegeven, zo goed en zo kwaad mogelijk uitgewerkt met een routineuze regie en steeds even platvloerse dialogen. Een (onvermijdelijke) optreden van een bekende ster (Mairesse), ongetwijfeld bestemd om de afvallige kijker vast te houden. Nogal

Julien Fontanes, magistrat : Mélanie sans adieu

Frankrijk 1988. Misdaad van Daniel Moosmann. Met o.a. Jacques Morel, Myriam Boyer, Pierre Maguelon, Victor Garrivier en Sheila O'Connor.

Een film gebaseerd op de serie Julien Fontanes, magistrat over het drama dat een ogenschijnlijk krankzinnige vrouw meemaakt. Puike verfilming aan de hand van het scenario van specialist Jean Cosmos, zelfs al heeft de ongebruikelijke regisseur Moosman net als vele anderen zijn persoonlijkheid bij de ingang van de studio moeten achterlaten, toen hij voor de televisie ging werken.

Les Fausses confidances

Frankrijk 1984. Komedie van Daniel Moosmann. Met o.a. Jean-Pierre Bouvier, Roger Coggio, Fanny Cottençon, Brigitte Fossey en Michel Galabru.

Trouwe bewerking van de komedie van Marivaux maar een beetje te naturalistisch. De productie haalt het niet bij de prachtige opnames van Etienne Becker die de lichtsterkte, het klimaat en de schilderachtige atmosfeer van Marivaux' tijdperk heeft kunnen nabootsen zoals die te zien zijn op de schilderijen van De la Tour en Watteau; een plezier voor het oog, en zo doen de speler de dramaturg nog enige eer aan.

Vertige pour un tueur

Frankrijk​/​​Italië 1969. Misdaad van Jean-Pierre Desagnat. Met o.a. Marcel Bozzuffi, Sylva Koscina, Michel Constantin, Marc Cassot en Daniel Moosmann.

Een killer weigert de opdracht een vriend te liquideren en moet onderduiken. Daarbij komt hij in contact met een echtpaar dat de moord op een hinderlijke zakenrelatie op hem wil afschuiven, waarna hij van meerdere kanten wordt belaagd. Deze middelmatige misdaadfilm waarin de zogenaamd verrassende ontknopingen lang van tevoren voorspelbaar zijn, onderscheidt zich alleen door de zeldzame hoofdrol van Bozzuffi die beter had verdiend.

Une Fille nommée Amour

Italië​/​​Frankrijk 1968. Drama van Sergio Gobbi. Met o.a. Marie-France Boyer, Annabella Incontrera, Daniel Moosmann, François Leccia en Romvald.

Een door een auto-ongeval verlamd geworden jonge vrouw observeert een naburige woning met een verrekijker en is zo getuige van een moord. Ze is bereid de voortvluchtige dader te verbergen op voorwaarde dat hij haar minnaar wordt. Deze psycho-thriller in de stijl van L`[KA1]ETRANGERE (met dezelfde regisseur en actrice) ontspoort door de loze pretenties met opgelegde symboliek en wazige droomscènes.