Christian Gion

Les Insaisissables

Frankrijk 2000. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Daniel Prévost, Dominique Guillo, Sébastien Thiery, Laurent Natrella en Andrée Damant.

Sup de Fric

Frankrijk 1992. Misdaad van Christian Gion. Met o.a. Jean Poiret, Anthony Delon, Cris Campion, Roland Giraud en Valérie Mairesse.

Rijkeluis-zoontje Delon, een verschrikkelijke nietsnut, en Campion, een computerhacker die geweerd is van officiële instituten, proberen directeur Poiret een koekje van eigen deeg te bezorgen door zijn business-school op te kopen met de door hem onderwezen technieken. Poiret heeft het door en zint op wraak, na eerst gechanteerd te zijn over een computervirus. De locatie is adembenemend en de bijrollen van Leroy als geldmagnaat en Saint- Cyr als de adellijke dame met aandelen, zijn goed, maar wat een aardige eigentijdse komedie had kunnen zijn, wordt verpest door slappe regie en het slechte scenario van Gion. Chique Poiret, acteur van grote klasse, hier in zijn laatste film. Camerawerk van Bernard Joliot en Michel Thiriet.

Le provincial

Frankrijk 1989. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Roland Giraud, Gabrielle Lazure, Michel Galabru, Maurice Vaudaux en François Rollin.

Een rijke Parijse kaasboer (Galabru), afkomstig uit een dorp in de Pyreneeën besteedt zijn geld aan een reclamefilmpje over zijn geboortestreek. Stadskat en producente met een aardig snuitje Lazure gaat het spotje draaien en ze wordt in raad en daad bijgestaan door plaatselijke berggids en weerkundig correspondent Giraud, die prompt verliefd wordt op haar. Galabru komt te overlijden en Giraud krijgt de zaak, die hij in zijn dorp voortzet. Lazure met haar arrogante, jaloerse vriend in het kielzog komt voor hem werken. Onbenullig liefdesverhaaltje met zoutloze grappen, dat hooguit een beetje ironisch is. Winnaar van de film: de toeristische plaatjes. Jean-Louis Richard schreef het scenario met regisseur Gion en het camerawerk is van Jean-Jacques Tarbes.

Pizzaiolo et Mozzarel

Frankrijk 1985. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Aldo Maccione, Beth Todd en Sidney Duteil.

Gion, ooit een ambitieuze regisseur, trakteert zijn publiek op een potsierlijke klucht à la Napolitana of à la Romana van de jaren 1950-1960. Echter wel geschikt voor Aldo Maccione die een dubbelrol speelt, namelijk die van Pizzaiolo die affaires heeft met de vrouwtjes op het strand van La Croisette aan de Franse Rivièra, en van Mozzarel, een Latijns- amerikaanse dictator, waarmee hij verwisseld wordt. Onzinnig scenario van Wolinski. Slechts de typisch Italiaanse komische elementen zorgen voor enige compensatie.

J'ai rencontré le Père Noël

Frankrijk 1984. Fantasy van Christian Gion. Met o.a. Karen Cheryl, Armand Meffre, Alexia Haudot, Eric Chapuis en Dominique Hulin.

In dit sprookje gaat de kleine Simon, samen met zijn vriendin Elodie, op zoek naar de kerstman in Lapland om hulp te vragen voor de bevrijding van zijn ouders die in Afrika(!) gevangen zitten. De bedoeling is schattig ware het niet dat het geheel een lelijke, fantasieloze en alledaagse mislukking is geworden waarvan de na-synchronisatie bovendien desastreus is. Als het publiek met de kinderen naar een kerstfilm wil, dan is het werk van Walt Disney verreweg de beste keus!

Le bourreau des cœurs

Frankrijk 1983. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Aldo Maccione, Anna-Maria Rizzoli, Jean Parédès, Jean-Claude Levis en Jole Silvani.

Rokkenjager Maccione heeft altijd al een beroemd acteur willen worden. Verder dan figurantenrolletjes heeft hij het echter nooit gebracht. Op een dag krijgt hij zijn kans als, stand-in voor een grillige, norse hoofdrolspeler. Met zijn natuurlijke charme wint hij de sympathie van de producer, die hem het produktiekapitaal toevertrouwt. Enkele kruimeldieven zijn echter uit op het geld. Oubollige, domme komedie die aan bloedarmoede lijdt. Op de mimiek van Maccione ben je vlug uitgekeken en meer heeft dit geval niet te bieden. Het werd bovendien nog amateuristisch gemaakt ook, terwijl je elke grap een half uur van te voren al ziet aankomen. Het weinig ter zake doende scenario werd geschreven door regisseur Gion, die betere dagen gekend heeft. Achter de camera stond Lionel Legros.

Les diplômés du dernier rang

Frankrijk 1982. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Michel Galabru, Marie Laforêt, Patrick Bruel, Philippe Manesse en Patrice Minet.

Deze film gaat over de fratsen die de studenten van een priv[KA1]e-instituut voor management in Oxford uithalen. Films over scholen doen het van tijd tot tijd, maar de meeste regisseurs bezondigen zich aan clich[KA1]es en karikaturen. Het is demagogisch en hypocriet: de studenten hekelen hun studie maar ze halen hun examens zonder problemen terwijl d[KA1]e (enige!) docent een complete domkop is. Kortom, de denkwijze uit de tijden van minachting, terwijl de werkelijkheid heel anders is.

Pétrole, pétrole !

Frankrijk 1981. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Bernard Blier, Catherine Alric, Henri Guybet en Charles Gérard.

Een onvoorstelbaar flauwe komedie die zogezegd inspeelt op het actuele thema van oliesjeiks die de benzineprijs naar hartelust manipuleren. Een Frans echtpaar wil dat monopolie doorbreken en begint de markt te overstelpen met goedkope benzine. Eén en ander is slechts een aanleiding om een aantal Franse olijkerds gehuld in witte gewaden van trappen te laten vallen, met taart te besmeuren en meer van dat fraais. Gezien het onmiskenbare potentieel van het thema een miskleun van jewelste.

Petrole Petrole

1981. Drama van Christian Gion.

Een onvoorstelbaar flauwe komedie die zogezegd inspeelt op het actuele thema van oliesjeiks die de benzineprijs naar hartelust manipuleren. Een Frans echtpaar wil dat monopolie doorbreken en begint de markt te overstelpen met goedkope benzine. Eén en ander is slechts een aanleiding om een aantal Franse olijkerds gehuld in witte gewaden van trappen te laten vallen, met taart te besmeuren en meer van dat fraais. Gezien het onmiskenbare potentieel van het thema een miskleun van jewelste.

Le Gagnant

Frankrijk 1979. Komedie van Christian Gion. Met o.a. Phillippe Ruggieri, Odile Michel, Michel Galabru, Stéphane Audran en Henri Guybet.

Voorspelbare, fletse Franse komedie waarin een loodgieter de lotto wint en daardoor het meisje van zijn dromen kan veroveren. Was LE PION, de debuutfilm van Gion, nog min of meer fris, zijn tweede film onderscheidt zich in niets meer van dozijnen andere Franse kluchten. Te verwaarlozen.

Le pion

Frankrijk​/​​Duitsland 1978. Christian Gion. Met o.a. Henri Guybet, Claude Jade, Claude Piéplu, Claude Dauphin en Maureen Kerwin.

Timide hulpleraar annex surveillant (een 'pion') heeft geen overwicht op zijn leerlingen en wordt door zijn collega's geminacht. Een in het geheim geschreven roman wordt gepubliceerd en krijgt de prestigieuze Prix Concours, waarna hij opeens in aanzien komt bij iedereen, inclusief de door hem in stilte beminde lerares Frans. Hij verkiest echter de moeder van zijn lastigste leerling. De humor van de film komt vooral door de scènes met rebelse scholieren, de satire op literair snobisme blijft in voor de hand liggende clichés steken. Hoewel hij geen literaire begaafdheid weet te suggereren, heeft Guybet - meestal in flauwe bijrollen - genuanceerde charme in de titelrol. Scenario van regisseur Gion. Camerawerk van Lionel Legros.

122, Rue de provence

Frankrijk 1978. Drama van Christian Gion. Met o.a. Francis Huster, Nicole Calfan, Anicée Alvina, Jacques François en Henri Guybet.

Langdradige bordeelfilm over een luxueus huis van plezier waar in 1943 vooraanstaande Franse politici van hun buitenechtelijk stoeiplezier kwamen genieten. Twee mensen ontmoeten elkaar: hoertje Calfan uit de provincie, die met de eigenaar van het huis is getrouwd, en een liefdeloos bestaan heeft en Huster, die hoog op de maatschappelijke ladder is geklommen. Parijs is bezet door de nazi's. Proper en met de nodige produktiemiddelen gemaakt, maar stomvervelend. Ook bekend als ONE TWO TWO.

Super Woman

Frankrijk 1976. Erotiek van Christian Gion. Met o.a. Claude Quemerais, Daniel Gardeux, Patrice Martin, Jean-Claude Sanchez en Jacques Gorrel.

Een (nep)arts draagt de elementen van het probleem van de travestieten (ernstiger dan dat van de homoseksuelen) aan, die vervolgens worden uitgewerkt. Zij vertellen over hun seksuele activiteiten en ook die van de schandknapen komen aan bod. Een zogenaamde documentaire, alleen maar bedacht om dit visueel en verbaal weinig appetijtelijke en ongeneerde geheel te kunnen maken. Er resteren tachtig minuten film, nadat de film de censuur was gepasseerd. 801 meter werd eruit weggesneden en 450 meter moest opnieuw worden opgenomen. Gion is een pseudoniem van Romain Pacy.

Le jardin des supplices

Frankrijk 1976. Avonturenfilm van Christian Gion. Met o.a. Roger Van Hool, Jacqueline Kerry, Tony Taffin, Jean-Claude Carrière en Isabelle Lacamb.

Een jonge arts vlucht in 1926 voor een cocaïne-schandaal naar China en wordt tijdens de bootreis verliefd op de dochter van een kolonialist. Via deze wordt hij in Kanton geïntroduceerd in het milieu van volledige corruptie, die van wapensmokkel tot seksuele uitspattingen en verfijnde martelpraktijken gaat. Een revolutie van de autochtone, uitgebuite bevolking maakt daar een einde aan. De roemruchte roman van Octave Mirbeau kreeg een averechtse scenariobewerking van Pascal Lainé, waardoor het nihilisme eerder reactionair dan revolutionair werkt, maar de vormgeving, met bordpapieren exotisme en erotische en sadistische scènes zonder enige suggestiviteit, maakt het literaire verraad compleet.

La grande blonde avec une petite chatte noire

Frankrijk 1976. Erotiek van Christian Gion. Met o.a. Catherine Duret, Joëlle Faguet, Cathy Reghin, Claude Cuvier en Alain Bastin.

Op basis van de stelling 'seksuele vrijheid wordt tot het uiterste doorgevoerd in een kleine gemeenschap' ontvouwt zich deze film waarin diverse onevenwichtige scènes met paringen in allerlei standjes elkaar afwisselen. Onzinnig en vervelend vanwege de banale verfilming door een regisseur die de in hem gestelde verwachtingen al snel niet kon inlossen. Zie Mallarmé: LA CHAIR EST TRISTE ET J'AI LU TOUS LES LIVRES.

C'est dur pour tout le monde

Frankrijk 1975. Christian Gion. Met o.a. Bernard Blier, Francis Perrin, Claude Piéplu, Bernard LeCocq en Caroline Cartier.

Een jonge arrivist slaagt erin zich te laten engageren door een groot reclamebureau, maar zijn onervarenheid en onbesuisde ideeën zorgen voor allerlei complicaties. Deze satire op het boerenbedrog van publiciteitscampagnes en de manipulatie van het marktmechanisme blijft in al te bekende, voor de hand liggende doelwitten steken en zoekt het voornamelijk in de komische typering die óók leuker had gekund.

Les couples du Bois de Boulogne

Frankrijk 1974. Erotiek van Bernard Legrand. Met o.a. Philippe Gasté, Anne Libert, Pierre Danny, Nanic Sordana en Pascale Arcia.

Een echtpaar uit de Franse provincie gaat voor een erfeniskwestie naar de Franse hoofdstad. In het bos uit de titel komen ze in aanraking met allerlei lieden die van seks bezeten zijn. De originele versie moet nog pittiger zijn, want de censuurcommissie heeft 357 meter geknipt. Sommige versies zijn nog korter en duren slechts 77m bijv. Overigens gewoon porno.