Nino Rota

Arise! Walk Dog Eat Donut

Verenigde Staten 1999. Ken Kobland.

Les cent et une nuits de Simon Cinéma

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1994. Agnès Varda. Met o.a. Michel Piccoli, Marcello Mastroianni, Henri Garcin, Julie Gayet en Mathieu Demy.

Ter gelegenheid van Honderd Jaar Film maakte Varda een compilatie in combinatie met een filmverhaal met gastoptredens. Piccoli is de honderd jaar oude monsieur Simon Cin[KA1]ema, die een eenzaam bestaan voert in zijn kasteel. Hij is aan zijn rolstoel gekluisterd. Jonge schoonheid Gayet, studente aan de filmacademie wordt door hem ingehuurd om gedurende 101 dagen, telkens een dagje te besteden aan zijn herinneringen en bespiegelingen. Ze wordt overrompeld door alles wat met film te maken heeft: posters, memorabilia, (korte en lange) filmfragmenten (w.o. L`AGE D`OR, LADRI DI BICICLETTI, THE THIEF OF BAGDAD, ORPH[KA1]EE, UN CHIEN ANDALOU, THE WIND uit 1928, etc. etc.). Zijn vriend is Mastroianni, Garcin is zijn butler, Demy (de zoon van Varda en Jacques Demy) een produktie-assistent, die een romance beleeft met Gayet. Tot en met de naam op de credits van Schygulla langere optredens van de `acteur of actrice van de dag` en erna (vanaf Azema tot en met Toscan Du Plantier) cameo's, de z.g. 'steelse en stralende verschijningen'. Muziek van o.a. Max Steiner, Bernard Herrmann, Maurice Jarre, Michel Legrand, George Delarue, Francis Lai en Henri Mancini. Varda heeft in de prent al haar passie voor- en al haar ervaring met het filmvak gestopt van de laatste veertig jaar. Haar keuze is typisch continentaal Europees en zal bij haar eigen landgenoten de hartstochten het meeste doen oplaaien, al kan geen enkele cinefiel om dit eerbetoon aan de Tiende Muze heen. Camerawerk van Eric Gautier.

Federico Fellini: L'ultima intervista

Italië​/​​Verenigde Staten 1993. Documentaire van Damien Pettigrew.

Korte tijd voordat hij ziek werd, kreeg een Amerikaans/Italiaanse ploeg gelegenheid om een uitgebreid interview op film te zetten met de Italiaanse maestro. Er worden geen vragen gesteld. De enige die aan het woord komt is Fellini zelf. Hij vertelt over zijn jeugd, zijn eerste stappen in de filmwereld en zijn samenwerking met mensen als De Sica en Rossellini tot hij uiteindelijk toevallig debuteerde als regisseur. Hij praat onomwonden over de acteurs waarmee hij werkte en het gesprek wordt onderbroken door tekeningen van Fellini en fragmenten uit films als LA STRADA, LA DOLCE VITA en LA VOCE DELLA LUNA. 'In de studio voel ik me als God. Maar ik maak geen film in zeven dagen, dus ben ik een trage God', is een van de vele markante uitspraken die hij doet in dit boeiende interview dat uiteindelijk zijn testament zou worden. Fotografie was in handen van Jean-Claude Guidicelli.

The Godfather: Part III

Verenigde Staten 1990. Misdaad van Francis Ford Coppola. Met o.a. Al Pacino, Andy Garcia, Talia Shire, Eli Wallach en Diane Keaton.

De minste van de drie The Godfather-films, maar toch een interessante opvolger van de klassiekers uit de jaren zeventig, ook nu met de bekende thema's: geweld, verraad, corruptie en verscheurde familierelaties. Michael Corleone, in de herfst van zijn leven, hoopt eindelijk de familiezaakjes legitiem te maken, maar wordt toch gedwongen zijn toevlucht te nemen tot moord en corruptie. De zaken gaan goed mis wanneer Michaels heethoofdige neef het aanlegt met zijn dochter.
In 2020 zette Coppola, niet tevreden over dit deel, de schaar erin: hermontage Coda: The Death of Michael Corleone is tien minuten korter, kent onder meer een ander begin en einde en voelt veel meer als een epiloog in plaats van een direct vervolg. Precies zoals de film ooit bedoeld was. Het blijft de minste van de drie films, vooral door Coppola's keuze om zijn eigen dochter Sofia te casten als Maria Corleone, maar The Death of Michael Corleone is zonder meer een flinke verbetering.

Prova d'orchestra

Duitsland​/​​Italië 1978. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Balduin Baas, Ronaldo Bonacchi, Clara Colosimo, Elizabeth Labi en Ferdinando Villella.

Ge[KA3]ensceneerde reportage over repetities van een kamerorkest in een oude catacombe met ideale akoestiek. De interviewer (stem van Fellini) haalt ijdelheid en rivaliteit bij de musici naar voren die geleidelijk aan in verzet komen tegen de autoritaire dirigent. Als ook buiten de repetitieruimte de revolutie kennelijk uitbreekt, volgt het orkest temidden van het puin weer gedwee de Grote Leider die zijn aanwijzingen in het Duits schreeuwt. Merkwaardige en misplaatste didactische film waarbij de gelijkstelling van de dirigent aan Hitler nergens op slaat. De orkestleden zijn weer gerecruteerd uit Fellini's rariteitenkabinet wat amusant, maar niet verrassend is om naar te kijken. De overeenkomst tussen het musiceren in beeld en Rota's laatste compositie op geluidsband is puur toevallig.

Death on the Nile

Verenigd Koninkrijk 1978. Thriller van John Guillermin. Met o.a. Peter Ustinov, Bette Davis, Jane Birkin, David Niven en Mia Farrow.

Guillermin - die vier jaar eerder een enorme hit had met dé rampenfilm bij uitstek The Towering Inferno - pakt het hier wat subtieler aan. De verfilming van Agatha Christie's roman is zoals valt te verwachten nogal praterig, maar de uitstekende cast maakt veel goed. Ustinov - die deze rol nog vaak zou herhalen - speelt hier voor het eerst de arrogante maar intelligente Belgische detective Hercule Poirot. Hij is de man die tijdens een vaartochtje over de Nijl de moord op een rijke erfgename moet zien op te lossen.

The Godfather: A Novel for Television

Verenigde Staten 1977. Misdaad van Francis Ford Coppola. Met o.a. Marlon Brando, Al Pacino, Robert Duvall, James Caan en Diane Keaton.

4-delige miniserie. Speciale marathontelevisieversie van The Godfather en The Godfather: Part II, waarin de twee films chronologisch tot één geheel zijn versneden en waaraan overgebleven materiaal is toegevoegd dat in geen van beide bioscoopversies te zien was.

Ragazzo di borgato

Italië 1976. Komedie van Giulio Paradisi. Met o.a. Giacomo Piperno, Stafano Arquilla, Ennio Panosetti, Rita Tushingham en Nino Bignami.

Een scholier uit een sloppenwijk is lid van een jeugdbende en bedrevener in inbraak en diefstal dan zijn vader, die dan ook in de gevangenis belandt. Na zijn hechtenis gaat de vader de ideeën en opdrachten uitvoeren van zijn zoon, waardoor hij en zijn vrouw tot geslaagde middenstanders worden. Deze zwarte komedie over de omkering van gezagsverhoudingen binnen het gezin laat de sociale en morele aspecten te zeer buiten beschouwing, maar wordt dynamisch in beeld gebracht en met quasi-onschuldige flair gespeeld door Piperno als de jonge anti-held.

Il Casanova di Federico Fellini

Italië​/​​Verenigde Staten 1976. Biografie van Federico Fellini. Met o.a. Donald Sutherland, Tina Aumont, Cicely Browne en Carmen Scarpitta.

Een al wat oudere Casanova trekt door Europa van de ene amoureuze verovering naar de andere, en zoekt vergeefs erkenning voor zijn talenten als schrijver en filosoof. Fellini zei wat lichtvaardig tegen de producent een film over Casanova te willen maken, maar verdiepte zich pas in diens memoires ná het tekenen van de contracten. Hij maakt zijn weerzin tegen het personage tot onderwerp van de film, maar kenmerkt hem in de allereerste scène al zó compleet als zielloze neukmachine, dat hij er in het lange vervolg niets aan toe kon voegen. Opmerkelijke visuele vondsten kunnen de verveling onvoldoende compenseren.

Caro Michele

Italië 1976. Drama van Mario Monicelli. Met o.a. Mariangela Melato, Delphine Seyrig, Aurore Clément, Lou Castel en Marcella Michelangeli.

Een rebelse en enige zoon uit een bourgeoisgezin verlaat Italië, voor politieke strijd elders, maar blijft corresponderen en vraagt zijn moeder om voor zijn vriendin te zorgen, die een kind van hem heeft. Het meisje weigert zich aan de normen aan te passen en zoekt contact met andere relaties van Michele, tot het bericht komt dat hij gestorven is en de baby dus 'stamhouder' is. Opmerkelijke film naar roman-in-brieven van Natalia Ginzburg laat zonder karikaturen een mentaliteits- en generatiekloof zien in een verscheurde samenleving, met treffend en contrasterend spel in alle rollen rond de afwezige titelpersonage.

The Godfather: Part II

Verenigde Staten 1974. Misdaad van Francis Ford Coppola. Met o.a. Al Pacino, Robert De Niro, Diane Keaton, Robert Duvall en Talia Shire.

Dit tweede deel van Coppola's epische portret van de duistere zijde van de Amerikaanse Droom is een van de zeer zeldzame voorbeelden van een vervolg dat minstens even sterk is als het origineel. Coppola splitste het verhaal op in twee verhaallijnen. In de ene zien we hoe Michael (Pacino) - de nieuwe Godfather - steeds cynischer, ongevoeliger, en gewelddadiger wordt. In een parallelle montage volgen we Michaels vader Vito (ijzingwekkend gespeeld door De Niro), die aan het begin van de twintigste eeuw probeert zijn van Sicilië naar Amerika geëmigreerde familie te onderhouden.

I Sequestrati di Altona

Frankrijk​/​​Italië 1973. Drama van Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Maximilian Schell, Robert Wagner, Françoise Prévost en Roberto Massa.

Een Duitse grootindustrieel heeft keelkanker en wil zich met zijn zoon verzoenen. Zijn schoondochter ontdekt dat een oudere zoon in huis verborgen wordt gehouden, een ex-nazi die een reeks oorlogsmisdaden aan het Russische front beging. Het toneelstuk van Sartre onderging voor deze film zoveel bewerkingen dat van de strekking en het benauwende gevoel van opgeslotenheid niets overbleven. Dit pompeuze melodrama blijkt merkwaardig boeiend, ondanks de zowel voor eigen rollen als voor ensemble-spel fout gekozen sterren. Alleen grimmig goed spel van March en Prevost (als fanatieke dochter) die indruk wekken dat ze hun tekst begrijpen.

Amarcord

Italië​/​​Frankrijk 1973. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Puppella Maggio, Pupella Maggio, Armando Brancia, Magali Noël en Ciccio Ingrassia.

Is Amarcord het Italië van ooit of het Italië van nooitgeweest? In Fellini's semi-autobiografische meesterwerk over zijn geboorteplaats Rimini doet het er niet toe. Herinnering wordt nostalgische poëzie, waarheid verwaait in de tijd als het pluiszaadje van een paardenbloem. Niets anders dan de tragikomedie van het leven wordt bezongen in deze ultiem volkse, plotloze film over een kuststadje tijdens de fascistenjaren 30. De magische slinger van pittoreske scènes en personages werd glorieus gefotografeerd door Giuseppe Rotunno. 'Amarcord' betekent 'Ik herinner mij' in het streekdialect van Emilia-Romagna.

The Godfather

Verenigde Staten 1972. Misdaad van Francis Ford Coppola. Met o.a. Marlon Brando, Al Pacino, James Caan, Robert Duvall en Richard S. Castellano.

Destijds hadden de studiobonzen weinig fiducie in deze grimmige verfilming van Mario Puzo's maffia-epos, toch werd dit eerste deel in de inmiddels klassieke Godfather-trilogie een enorm succes. Marlon Brando maakte in zijn rol van godfather Don Vito Corleone een droom-comeback. Don Vito staat aan het hoofd van een machtige maffiafamilie en verbiedt een concurrerende familie heroïne te dealen in New York. Dit heeft een maffiaoorlog tot gevolg, waarin brave zoon Michael Corleone meegesleurd wordt. De film werd onderscheiden met drie Oscars, waaronder een voor Brando.

Roma

Frankrijk​/​​Italië 1972. Documentaire van Federico Fellini. Met o.a. Britta Barnes, Peter Gonzales Falcon, Fiona Florence, Pia de Doses en Marne Maitland.

Gereconstrueerde documentaire met impressies van Rome, van Fellini's eerste bezoek als provinciale jongeling tot en met zijn tegenwoordige tijd. De losse scènes zonder onderlinge structurering zijn spectaculair, fantasierijk en virtuoos gefilmd, en ook verrassend, niet door hun gelijkenis met de momenten en beelden uit eerdere Fellini-films. Bovendien wordt geen moment de indruk weggenomen dat het échte Rome mooier, paradoxaler, gekker, chaotischer is dan wat de regisseur in de studio heeft laten nabouwen en -spelen. De hoogst vermoeiende film krijgt dan ook een gepaste afsluiting met Magnani die tegen de camera zegt: Federico, ga asjeblieft slapen. Scenario van regisseur Fellini en Bernardino Zapponi. Camerawerk van Giuseppe Rotunno.

Film d'amore e anarchia

Italië 1972. Lina Wertmüller. Met o.a. Giancarlo Giannini, Mariangela Melato, Eros Pagni, Lina Polito en Pina Ciei.

Naïeve plattelander komt in jaren dertig naar Rome om vanuit verward anarchisme Mussolini te doden. De dagen vóór de geplande aanslag duikt hij onder in bordeel waar familielid sterattractie is. Waarschijnlijk beste film van Wertmüller, omdat periode en locatie ideaal zijn voor haar rumoerige en op vulgaire schilderachtigheid gerichte stijl. Politiek en dramatisch is film even warrig als de hoofdpersoon.

Waterloo

USSR​/​​Italië 1970. Historische film van Sergey Bondarchuk. Met o.a. Rod Steiger, Christopher Plummer, Orson Welles, Jack Hawkins en Virginia McKenna.

Met medewerking van het Russische leger gedraaid epos over de Slag bij Waterloo bevat de meest spectaculaire veldslagscènes ooit gefilmd. Het drama komt helaas minder overtuigend uit de verf door het schetsmatig scenario en ongetemde spel van Steiger - als een maniakale Napoleon met een potsierlijk Frans accent - en Welles als een bepruikte en bepoederde Lodewijk XVIII. Alleen Plummer geeft een superieure vertolking van de flegmatische Duke of Wellington. De film duurt iets meer dan twee uur, ongeveer de helft van de oorspronkelijke, naar verluidt verloren gegane versie. Nino Rota schreef de score.

I Clowns

Frankrijk​/​​Italië 1970. Komedie van Federico Fellini. Met o.a. Pierre Étaix, Annie Fratellini, Gustave Fratellini, Victoria Chaplin en Jean-Baptiste Thierrée.

Fellini zag in 1925 voor het eerst circusclowns en die traumatische ervaring (hij vond ze angstaanjagend) inspireerde hem tot deze documentaire in een periode dat het voortbestaan van het circus bedreigd wordt. Hij vraagt oude clowns of clowns uit oude families naar hun herinneringen en ervaringen. Bijna volledig nagespeelde reportage geeft Fellini de gelegenheid om zijn beeldfantasie de vrije loop te laten zonder dat hij ook nog een verhaal met pretenties hoeft te vertellen. De slotscène is verwant aan en bijna even meeslepend als de beroemde finale van OTTO E MEZZO.

Satyricon

Italië 1969. Historische film van Federico Fellini. Met o.a. Martin Potter, Hiram Keller, Max Born, Capucine en Alain Cuny.

Twee studenten in het oude Rome betwisten elkaar de gunst van een jonge slaaf. Samen beleven ze een reeks van avonturen waarbij gladiatoren en de minotaurus worden bestreden waarbij de een het leven en de ander zijn potentie verliest. De zeer vrije interpretatie van Fellini van geschriften van Petronius Arbiter geeft alle gelegenheid tot het opvoeren van zijn 'rariteitenkabinet' dat even verbluffend als op den duur afmattend is, bovendien de hoofdpersonen te vaak overwoekert. Niettemin een reeks treffende scènes tussen alle visuele rumoerigheid in, met een bevrijdende visie op een niet door een christelijke beschaving ingesnoerde seksualiteit. Scenario van regisseur Fellini, Bernardino Zapponi en Brunello Rondi. Camerawerk van Giuseppe Rotunno.

Romeo and Juliet

Verenigd Koninkrijk​/​​Italië 1968. Romantisch drama van Franco Zeffirelli. Met o.a. Leonard Whiting, Olivia Hussey, Michael York, John McEnery en Milo O'Shea.

Zeffirelli's versie van Shakespeares romantische tragedie steekt nog altijd met kop en schouders uit boven de soortgenoten vanwege de bijzonder naturelle verschijning van de hoofdrolspelers. Zeffirelli koos na een wereldwijde zoektocht uiteindelijk voor de zestienjarige Argentijnse Hussey en de zeventienjarige Brit Whiting en maakte daarmee de eerste filmbewerking met Romeo en Juliet in de juiste leeftijdscategorie, immers: 'She hath not seen the change of fourteen years'. Een goede keus: Hussey en Whiting verbeelden het verhaal met magistrale puurheid zonder ook maar een moment te verzwakken.

Histoires extraordinaires

Frankrijk​/​​Italië 1968. Horror van Roger Vadim, Louis Malle en Federico Fellini. Met o.a. Jane Fonda, Peter Fonda, Alain Delon, Brigitte Bardot en Katia Christine.

E.A. Poe-verfilmingen. Metzengerstein: een machtige en wulpse slotvrouwe wordt geobsedeerd door het paard van de ridder die ze niet in bed heeft weten te lokken. De lamlendige kitsch-verfilming moest een prikkel krijgen door de casting van Fonda's broer Peter als object van haar begeerte, zonder resultaat. William Wilson: een ijdele en wrede officier heeft een vriendelijke dubbelganger die hij doodt, waarna hij zelfmoord pleegt. Malles sketch treft de toon van het oorspronkelijke verhaal en heeft een spannende confrontatie Delon-Bardot. Toby Dammit: een geflipte steracteur komt naar Rome voor een film en wordt achtervolgd door de duivel in de gedaante van een klein meisje met bal. Fellini's sketch heeft met Poe niets te maken, maar is in kort bestek wel de beste van zijn latere films, vol verrassende en beklemmende visuele vondsten en een aangrijpend portret van zelfdestructie door Stamp.

The Taming of the Shrew

Verenigde Staten​/​​Italië 1967. Drama van Franco Zeffirelli. Met o.a. Elizabeth Taylor, Richard Burton, Cyril Cusack, Michael Hordern en Alfred Lynch.

De Italiaanse regisseur Zeffirelli is beroemd om zijn onorthodoxe en luxueus aangeklede Shakespeareverfilmingen. Zijn The Taming of the Shrew geniet nog extra bekendheid vanwege de hoofdrolspelers Taylor en Burton, die in deze film (net als in Who's Afraid of Virginia Woolf) een strijdend liefdeskoppel spelen. 'Het temmen van de feeks' is nooit een feministisch stuk geweest, maar Taylor als de zestiende-eeuwse Katarina laat zich niet zomaar temmen door Burtons Petruchio. Zeffirelli maakte het toneelstuk prachtig toegankelijk voor bioscoopgangers; met fysieke komedie, luisterrijke kleuren en ijzersterke acteurs.

Spara forte, più forte...non capisco!

Italië 1966. Komedie van Eduardo De Filippo. Met o.a. Marcello Mastroianni, Raquel Welch, Eduardo De Filippo, Guido Alberti en Leopoldo Trieste.

Een Napolitaanse beeldhouwer kan droom en werkelijkheid niet meer scheiden. Na een ontmoeting met een rijkaard, die bang voor een moordaanslag zegt te zijn, droomt hij dat zijn gehate buren de daders zijn en geeft ze vervolgens aan bij de politie. Deze op een succesvol volksstuk geïnspireerde film van De Filippo mist verve en fantasie in de regie om deze stof aannemelijk te maken. De voor de export ingelaste rol van Welch voegt zowel decoratie toe als overbodige extra-complicaties aan het bizarre verhaal. Het aardigste is nog De Filippo's eigen rol als de met explosieven experimenterende oom van de held, die communiceert via Morse-knallen.

Giulietta degli spiriti

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1965. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Giulietta Masina, Sandra Milo, Mario Pisu, Valentina Cortese en Sylva Koscina.

Een vrouw van middelbare leeftijd vermoedt dat haar echtgenoot haar bedriegt, en daardoor komen er erotische dromen en jeugdtrauma's bij haar boven. Fellini plakte typische mannenfantasieën rond de heldin die zelf nergens interessant wordt gemaakt. Masina loopt met verbaasde ogen en een dappere glimlach rond, terwijl de regisseur zich uitleeft in de aankleding en decors van zijn eerste speelfilm in kleur. Scenario van Fellini, Tullio Pinelli, Ennio Flaiano en Brunello Rondi. Camerawerk van Gianni Di Venanzo.

Otto e mezzo

Italië 1963. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Marcello Mastroianni, Anouk Aimée, Claudia Cardinale, Sandra Milo en Barbara Steele.

Mastroianni is filmregisseur Guido, die net een grote hit achter de rug heeft. Hij trekt zich terug in een rustoord om bij te komen, maar daar komt niets van terecht: niet alleen doet zijn producent alweer een beroep op hem, ook zijn vrouw en minnares eisen zijn aandacht. Terwijl Guido worstelt met zijn 'regisseursblok' verliest hij zich in herinneringen en fantasieën. Zeer persoonlijk werk van grootmeester Fellini die - na zijn eigen internationale succes La dolce vita - de balans van zijn carrière en persoonlijke leven opmaakt en het creatieve proces van het menselijk brein bestudeert. Zo worden beelden van een dansende prostituée op het strand, de overleden ouders van de regisseur, jeugdherinneringen aan een circus en een groep vrouwen die de regisseur met een zweep denkt te temmen, even logisch als onlogisch met elkaar verbonden. Bizar, sensueel vormgegeven drama werd onderscheiden met twee Oscars: voor beste niet-Engelstalige film en voor de kostuums van Piero Gherardi.

Mare matto

Frankrijk​/​​Italië 1963. Avonturenfilm van Renato Castellani. Met o.a. Gina Lollobrigida, Jean-Paul Belmondo, Tomas Milian, Eduardo Spararo en Vincenzo Mussolino.

Een gepensioneerde kapitein wordt door zijn kinderen naar een bejaardentehuis gestuurd, maar vlucht naar een vriend in een zeeliedenpension in Genua, die hem op een vrachtschip weet te plaatsen waar hij tijdens een storm zelf met de bemanning de wijnlading opdrinkt. de poging om actie en sociale kritiek te combineren met de kluchtige humor van sterke zeemansverhalen, leverde een nogal verwarrende film op met te sporadisch geslaagde momenten. De onttakelde Lollobrigida is een verrassing als pensionhoudster, waarmee niet gesteld is dat ze zich opeens als groot actrice ontpopt.

Il Gattopardo

Italië​/​​Frankrijk 1963. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Burt Lancaster, Alain Delon, Claudia Cardinale, Rina Morelli en Paolo Stoppa.

De patriarch (Lancaster) van een oude, adellijke familie op Sicilië ziet weemoedig toe hoe zijn neef (Delon) zich in 1860 aansluit bij de strijders van Garibaldi, en later ook nog trouwt met de dochter (Cardinale) van de burgemeester, al komt dat laatste goed uit, omdat ze weliswaar niet van adel is, maar wel schatrijk. Volgens regisseur Visconti is Il Gattopardo 'doortrokken van het gevoel van een naderende dood. De dood van een klasse, van een individu, van een wereld, van een mentaliteit, van bepaalde privileges.' Hij verwerkte het thema tot een klassieker en won er onder andere een Gouden Palm mee.

Mafioso

Italië 1962. Misdaad van Alberto Lattuada. Met o.a. Alberto Sordi, Norma Bengell, Ugo Attanasio, Lilly Bistrattin en Cinzia Bruno.

Een Siciliaan die in Milaan carrière heeft gemaakt ontdekt tijdens een vakantie in zijn geboortedorp dat hij zijn status eigenlijk dankt aan de voorspraak van een mafia-don. Deze eist nu als tegenprestatie dat hij zich naar de Verenigde Staten moet laten smokkelen om snel even een moord te plegen. Magnifieke, satirische zwarte komedie over mafia-vertakkingen in alle lagen van de maatschappij en halfhartig geschipper van een kleine burgerman. Glansrol voor acteur, zanger en komiek Alberto Sordi, die in eigen land maar liefst zeven keer de meest prestigieuze acteursprijs won (een record) en in Venetië een Gouden Leeuw ontving voor zijn gehele oeuvre.

L' Isola di Arturo

Italië 1962. Drama van Damiano Damiani. Met o.a. Reginald Kernan, Vanni de Maigret, Kay Meersman, Luigi Giuliani en Ornella Vanoni.

Een puber, wiens moeder in het kraambed stierf, adoreert zijn vader ondanks diens talrijke reizen waarbij hij zijn zoon alleen op het eiland achterlaat. Bij terugkeer van een reis heeft hij een zwanger kindbruidje bij zich, dat hij bij zijn zoon - die ongeveer even oud als haar is - achterlaat. De reizen blijken vanwege een homoseksuele verhouding te zijn met een dief, die later wordt gearresteerd. De vrouw van de dief redt hem van een dreigend schandaal, maar de ontgoochelde zoon verlaat het eiland. De dramatische confrontatie van jongeren met de weinig verheffende seksuele realiteit van de ouders is een geliefd Italiaans roman-thema, maar heeft bij de verfilming het nadeel dat de toeschouwer veel eerder dan de hoofdpersonen doorheeft wat er aan de hand is. Zo ook in deze overwegend fijngevoelige versie van Elsa Morantes roman, die alleen ècht overtuigt in de scène van de jongen en zijn stiefmoeder.

Boccaccio '70

Frankrijk​/​​Italië 1962. Komedie van Federico Fellini, Luchino Visconti, Mario Monicelli en Vittorio De Sica. Met o.a. Sophia Loren, Anita Ekberg, Romy Schneider, Peppino De Filippo en Silvio Bagolini.

Film met drie episoden.1. LE TENTAZIONI DEL DOTTOR ANTONIO. Een moraalprediker wordt verontwaardigd over een pikant reclamebord met de tien keer levensgrote Ekberg die in zijn overspannen dromen tot leven komt. Deze eerste film in kleur voor Fellini kondigt in klein bestek de gestileerde fantasie en verbeeldingen van later werk aan. Deze episode duurt 53m. 2. IL LAVORO. De echtgenote van een Romeinse aristocraat die door een callgirl-schandaal in opspraak komt, geeft een impuls aan het huwelijk door zich voortaan ook voor gunsten te laten betalen. De Visconti-sketch is een bitter meesterwerkje en de openbaring van Schneider als volwassen actrice. 3. LA RIFFA. De eigenares van een kermisschiettent wordt door haar broer hoofdprijs van een competitie gemaakt, maar de winnaar is niet degene op wie ze een oogje heeft. Rumoerige volksklucht met temperamentvolle Loren was destijds verrassend, maar werd door haar en De Sica sindsdien te vaak herhaald. De film was oorspronkelijk een vierluik, maar de niet onaardige sketch RENZO E LUCIA van Mario Monicelli over een pasgetrouwde arbeider in Turijn - zonder beroemde ster - werd geknipt. Die wordt soms meevertoond op tv. De oorspronkelijke versie was 190m; de in ons land uitgebrachte film: 165m (de drieluik!), maar de censuur in Duitsland bijvoorbeeld sneed daar nog eens 9m af, zodat de Duitse drieluik slechts 156m is. De producenten voegden het getal 70 aan de titel toe, omdat ze dachten dat de film niet vóór 1970 door de Italiaanse censuur zou komen. Scenario's van Giovanni Arpino, Italo Calvino, Tullio Pinelli, Enzo Flaiano, Suso Cecchi d'Amico en Cesare Zavattini. Camerawerk van Giuseppe Rotunno, Otello Martinelli en A. Nannuzzi.

Il Brigante

Italië 1961. Drama van Renato Castellani. Met o.a. Adelmo di Fraia, Serena Vergano, Francesco Seminario, Mario Ierard en Gianni Basile.

Soldaat keert van front terug in Calabrië en plaatst zich door inzet voor landbouwhervormingen en verliefdheid op verloofde van machtige hereboer buiten de wetten van de streek. Poging om neo-realisme nieuw leven in te blazen door één van voorlopers in het genre mislukt wegens gebrek aan dramatische overtuigingskracht, slecht spel van amateurspelers en al te schattige en overbodige vriendschap van held voor vertederend jongetje. Zeer lange film boeit geen moment, dwingt hooguit respect af voor goede bedoelingen.

Fantasmi a Roma

Italië 1961. Komedie van Antonio Pietrangeli en Antonioni Pietrangeli. Met o.a. Marcello Mastroianni, Vittorio Gassman, Belinda Lee, Sandra Milo en Eduardo De Filippo.

Een berooide edelman woont in een oud kasteel met de spoken van de libertijnse vroegere bewoners. Na zijn dood voegt hij zich bij hen en weet samen met hen de erfgenaam te helpen om het kasteel te redden van de afbraak. Vermakelijke en zorgvuldig gemaakte komedie geeft de sterke rolbezetting de kans tot uitbundig spel, omdat de spoken in hun commentaar en interventies niet worden gegeneerd door zichtbaarheid. Ook bekend als GHOSTS OF ROME.

Sotto dieci bandiere

Verenigd Koninkrijk​/​​Italië 1960. Avonturenfilm van Duilio Coletti en Silvio Narizzano. Met o.a. Van Heflin, Charles Laughton, Mylène Demongeot, John Ericson en Eleonora Rossi-Drago.

Een Duits oorlogsschip is tijdens de oorlog de Britse koopvaardijvloot in de Indische oceaan steeds te slim af, maar de kapitein neemt overlevenden aan boord en zet ze op neutraal gebied aan land, tot een Amerikaanse spion achter de code komt waarmee hij een schip identificeert. Deze film naar ware gebeurtenissen - naar een dagboek van kapitein B. Rogge - kreeg een spannende en vaak spectaculaire vorm, ondanks zinloze romantiek van de vrouwenrollen. De keuze voor Duitse helden werd geneutraliseerd door ze te laten spelen door Amerikaanse acteurs.

Rocco e i suoi fratelli

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Alain Delon, Renato Salvatori, Annie Girardot, Katina Paxinou en Spiros Focás.

Voor dit episodenverhaal greep Visconti terug op de thematiek van La terra trema (1948), maar hij stileerde Rocco e i suoi fratelli veel meer dan zijn neorealistische voorganger. De film vertelt de sage van een familie die de armoe van Zuid-Italië verruilt voor het geïndustrialiseerde Milaan. In elk van de episoden staat een van de vijf broers centraal, en telkens zijn we ongeveer een jaar verder. Visconti liet zich onder meer inspireren door Dostojevski's Idioot en Thomas Manns Joseph und seine Brüder (naar de Bijbel). Met muziek van Nino Rota.

Plein soleil

Frankrijk​/​​Italië 1960. Thriller van René Clément. Met o.a. Alain Delon, Maurice Ronet, Erno Crisa, Marie Laforêt en Frank Latimore.

Patricia Highsmiths The Talented Mr. Ripley als sublieme Franse film noir, door meestercameraman Henri Decaë vastgelegd in zwoele Zuid-Europese zomerplaatjes. Vrije jongen Tom Ripley (Delon) moet de losbollende playboyzoon van een rijke stinkerd terughalen naar de VS, maar het loopt goed fout. Clément toont Ripley als de gevaarlijk intelligente gek met nét dat vernislaagje van charme en verfijning om hem voor normaal en aimabel te laten doorgaan. Chansonnière Laforêt, hier in een bijrol, werd na de film een icoon van het variété française. Remake: The Talented Mr. Ripley (1999; Anthony Minghella).

La dolce vita

Italië​/​​Frankrijk 1960. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Marcello Mastroianni, Anita Ekberg, Anouk Aimée, Lex Barker en Yvonne Furneaux.

Journalist Marcello Rubini (Mastroianni) holt van de ene primeur naar het volgende schandaal, slaapt in een bordeel, bezoekt een intellectueel, alles te midden van de jetset van Rome. Hij weet zijn cynische afstandelijkheid te bewaren, maar hij ontdekt te laat dat hij van zichzelf en van het 'echte leven' is vervreemd. Een van de beste en in elk geval meest toegankelijke films uit Fellini's oeuvre, met spectaculaire, aangrijpende en vermakelijke episodes, waaronder de beroemde scène van Mastroianni en Ekberg in de Trevifontein. Gouden Palm in Cannes.

La grande guerra

Italië 1959. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Bernard Blier, Vittorio Gassman, Folco Lulli, Alberto Sordi en Silvana Mangano.

Enige niet zo heldhaftige soldaten proberen met alle mogelijke middelen tijdens WO I (1914-18) aan de dienst te ontkomen, maar worden toch naar het front gestuurd. Ze overleven, maar worden in Duitse uniformen die ze tegen de kou hebben aangetrokken door de vijand gevangen genomen en voor spionnen aangezien. Opmerkelijke tragikomedie vestigde door afwisseling van burleske en dramatische momenten nieuwe traditie. Portret van mentaliteitsverschillen binnen verschillende streken van Italië met reeks dialecten op geluidsband komt internationaal niet over, maar afgezien daarvan zijn film en acteursprestaties indringend genoeg. Bekroond met de Gouden Lleeuw op het festival van Venetië. Het scenario is van Agenore Incrocci, Furio Scarpelli, Luciano Vincenzoni en regisseur Monicelli. Het camerawerk is van Leonida Barboni, Roberto Gerardi, Giuseppe Rotunno en Giuseppe Serrandi.

Un Diga sul Pacifico

Italië​/​​Verenigde Staten 1958. Drama van René Clément. Met o.a. Silvana Mangano, Anthony Perkins, Richard Conte, Alida Valli en Nehemiah Persoff.

De weduwe van een westerse rijstplanter in Thailand overheerst haar zoon en dochter die nooit in de buitenwereld zijn geweest. De liefde betekent hun bevrijding en een opening naar een ander leven, maar na de verwoesting van de plantage door een tyfoon keert de zoon terug om de erfopvolging op zich te nemen. De autobiografische sleutelroman van Marguerite Duras (waarvan thema's in al haar latere werk terugkeren) kreeg een simplificerende verfilming in de stijl van Hollywood- familiedrama's, zowel door het scenario van Irwin Shaw als door Actors' Studio-discipelen in de rolbezetting. De Italiaans-Amerikaanse combinatie harmonieert niet, maar individuele scènes zijn boeiend en het kleurgebruik is opmerkelijk.

Giovani mariti

Italië​/​​Frankrijk 1958. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Gérard Blain, Antonioni Cifariello, Isabelle Corey, Franco Interlenghi en Sylva Koscina.

Vier jonge vrijbuiters in de provincie moeten verantwoordelijkheid in huwelijk en gezin leren dragen, maar vinden elkaar terug in herinneringen aan de ongebondenheid van vroeger. Nogal bittere situatieschets waarin de vrouwen uitsluitend gezien worden als stoorzenders in de mooie mannenvriendschap. Pier Paolo Pasolini schreef mee aan scenario.

Fortunella

Italië 1958. Komedie van Eduardo De Filippo. Met o.a. Giulietta Masina, Paul Douglas, Alberto Sordi, Franca Marzi en Aldo Silvani.

Een verkoopster op een rommelmarkt waant zich de dochter van een aristocraat bij wie haar moeder werkzaam is geweest. Ze is daardoor zeer ontvankelijk voor de verhalen van een aan lager wal geraakte intellectueel die veel van haar `vader` blijkt te weten. Op zijn sterfbed blijkt hij zelf familie van de prins te zijn en ontdekt zij dat die prins onmogelijk haar vader kan zijn. Het door Fellini geschreven scenario is al te zeer op maat gesneden van Masina`s na[KA3]ieve dromerijen en optimisme tegen de klippen op, zodat de interesse verschuift naar Douglas als de zonderling en Sordi als de goedwillende scharrelaar met wie de heldin verloofd is. (Rota's muziek werd opnieuw gebruikt voor THE GODFATHER).

Le notti di Cabiria

Italië​/​​Frankrijk 1957. Komedie van Federico Fellini. Met o.a. Giulietta Masina, Amedeo Nazzari, Franca Marzi, Dorian Gray en Aldo Silvani.

Ondanks teleurstellingen en vernederingen weet simpele Romeinse prostitu[KA1]ee Cabria (Masina) haar bravoure en goedgelovig optimisme te bewaren. Een ontmoeting met de verlegen boekhouder Oscar D`Onofrio (P[KA1]erier) leidt tot trouwplannen, maar als ze uit het `leven` is gestapt, blijkt hij het alleen op haar geld te hebben gemunt en haar daarvoor te willen ombrengen. Ook deze ontgoocheling wordt levensblij overwonnen. Deze succesvolle Fellini-film heeft minder dan andere uit de jaren 1950 de tijd doorstaan en overtuigt nu noch in zijn optimisme noch in de pittoreske milieutekening. Enkele treffende momenten en een sublieme rol van P[KA1]erier wegen niet op tegen de doorzichtige en irritante maniertjes van Masina die van haar echtgenoot een weinig kritische regie kreeg. Werd later bewerkt tot de musical SWEET CHARITY (1969) van Bob Fosse met Shirley Maclaine. Fellini`s versie doet soms ook naar zang en dans snakken om de langdradigheid te verluchten. Won (niettemin) de Oscar als Beste Buitenlandse Film en Beste Actrice voor Masima in Cannes. Het scenario is van Ennio Flaiano, Tullio Pinelli en Pier Paolo Pasolini. Het camerawerk is van Aldo Tonti en Otello Martelli, die niet op de aftiteling staat vermeld. Western Electric Sound System.

Le Notti bianche

Italië 1957. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Maria Schell, Marcello Mastroianni, Jean Marais, Clara Calamai en Dirk Sanders.

Een jongeman weerhoudt een meisje van zelfmoord dat vergeefs heeft gewacht op een huurder in een familiepension op wie ze een jaar eerder verliefd werd en die niet op de afspraak is verschenen. Hij spant zich in om haar nieuwe levensvreugde te bezorgen en lijkt daar eindelijk in geslaagd als de vroegere minnaar vertraagd tòch op afspraak verschijnt. Deze eigentijdse bewerking van Dostojevski's WITTE NACHTEN kreeg een mysterieuze, meer verstandelijke dan romantische aanpak van Visconti die Mastroianni zijn eerste serieuze rol gaf. Voorzichtige, aarzelende emoties worden boeiend neergezet en met de omgeving gecontrasteerd, al dikt Schell de aandoenlijkheid van de heldin met àl te gekunstelde effecten aan.

Il momento più bello

Frankrijk​/​​Italië 1957. Drama van Luciano Emmer. Met o.a. Marcello Mastroianni, Giovanna Ralli, Marisa Merlini, Riccardo Garrone en Bice Valori.

Een jonge arts is een vurig voorvechter van een methode van pijnloze bevalling, maar loopt stuk op het wantrouwen van collega's en superieuren. Intussen heeft een verliefde verpleegster samen met een bevriende vroedvrouw zijn theorieën met succes in praktijk gebracht en kan zij met geslaagde voorbeelden voor hem pleiten. De arts vraagt haar dankbaar ten huwelijk. Het toendertijd hete hangijzer wordt gepresenteerd in een clichématige dokter- en verpleegsterromantiek die echter door de acteurs met overtuiging wordt gespeeld en een boeiende samenhang krijgt in een documentaire benadering.

II Medico e lo stregone

Italië 1957. Drama van Mario Monicelli. Met o.a. Marcello Mastroianni, Vittorio De Sica, Alberto Sordi, Marisa Merlini en Lorella de Luca.

Een jonge arts komt in een klein dorpje waar de bevolking altijd een bijgelovig beroep heeft gedaan op een 'genezer' en van de diensten van de jonge arts geen gebruik wil maken. De verliefde huishoudster vraagt een liefdesdrank aan de genezer waardoor de arts bijna vergiftigd wordt, zodat hij de politie erbij haalt. Hoewel deze satire op tradities inmiddels gedateerd is, heeft de film vaart en uitbundige humor die de aandacht nog steeds vasthouden.

War and Peace

Verenigde Staten​/​​Italië 1956. Drama van King Vidor. Met o.a. Audrey Hepburn, Henry Fonda, Mel Ferrer, Vittorio Gassman en John Mills.

Niet op alle fronten even geslaagde verfilming van Leo Tolstoi's wijdlopige roman, waarin een jonge vrouw ervaart hoe oorlog haar leven radicaal verandert. Ondanks de leemtes in het scenario maken de sterrencast en de spectaculaire oorlogsscènes rond de opmars van Napoleon de film tot een boeiend kijkspel. Vidors director’s cut werd door de producenten grondig ingekort: van zijn vier uur bleven er een kleine drie over. Het fameuze duel tussen Bezukhov (Fonda) en Kuragin (Gassman) passeerde de censuur maar net. Hepburn excelleert als Natasja Rostov.

Londra chiama Polo Nord

Italië 1956. Oorlogsfilm van Duilio Coletti. Met o.a. Curd Jürgens, Dawn Addams, Folco Lulli, Albert Lieven en René Deltgen.

Het hoofd van de Duitse Abwehr in Nederland tijdens WO II is achter de Britse militaire code gekomen en weet door die kennis diverse vijandige spionnen in de val te lokken. De op feiten gebaseerde oorlogsfilm is onderhoudend gemaakt, al kost het, zoals in zoveel andere films van Coletti, moeite om positieve belangstelling op te brengen voor het vernuft van de 'foute partij'. De situering in Amsterdam met alle clichés en vergissingen van dien maakt de film voor ons tot een curiositeit.

Un Eroe di nostri tempi

Italië 1955. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Alberto Sordi, Giovanna Ralli, Franca Valeri, Tina Pica en Mario Carotenuto.

Een burgerman heeft een overdreven conformistisch verantwoordelijkheidsbesef, waardoor hij verwanten, collega's en tenslotte zichzelf in de problemen brengt. De gedweeheid waarmee hij zijn onschuld tegenover een valse beschuldiging tracht te bewijzen leidt tot zoveel blunders dat hij zich steeds verdachter maakt. In deze vroege satire, die vooruitloopt op de Italiaanse filmsuccessen van na 1960, speelt Sordi zijn eerste rol als schipperende angsthaas, een rol die later zijn standaardpersonage zou worden.

Probite

Italië​/​​Frankrijk 1955. Drama van Mario Monicelli. Met o.a. Mel Ferrer, Amedeo Nazzari, Lea Massari, Henri Vilbert en Eduardo Ciannelli.

Een jonge geestelijke keert na zijn opleiding als pastoor terug in zijn geboortedorp waar hij zijn invloed doet gelden om een jarenlange vete tussen twee families te beëindigen. De verliefdheid van één van de dochters op hem doet hem partijdig lijken, maar uiteindelijk weet hij een verzoening tot stand te brengen. De sobere aanpak van hoog oplopende emoties redt de film van drakerigheid, al komt acteur Ferrer dicht in de buurt van een houten Klaas. Temperamentvol debuut van Massari als het verliefde meisje.

La Bella di Roma

Italië 1955. Komedie van Luigi Comencini. Met o.a. Silvana Pampanini, Alberto Sordi, Paolo Stoppa, Antonio Cifariello en Luisella Beghi.

Een barmeisje, wier vriend in de gevangenis zit, probeert haar baas tot een huwelijk te strikken en eigenares van een pension te worden. Ze heeft echter n[KA1]og een aanbidder, die uit bijgeloof een kuisheidsgelofte heeft afgelegd en daarvoor nu bij paters en nonnen ontheffing zoekt. De vrijlating van de vriend maakt aan alle complicaties een einde. De komische rollen van Alberto Sordi en Paolo Stoppa wegen in deze post-neorealistische komedie op tegen het gebrek aan vitaliteit van Silvana Pampanini (in een voor Sophia Loren geschreven rol), al bevrijdt Comencini's regie haar van de meestal gekunstelde vamptrucjes.

Il bidone

Italië​/​​Frankrijk 1955. Komedie van Federico Fellini. Met o.a. Broderick Crawford, Richard Basehart, Franco Fabrizi, Lorella De Luca en Irene Cefaro.

Een drietal oplichters weet met allerlei trucs en vermommingen goedgelovige plattelanders geld afhandig te maken, maar wordt door het thuisfront de doelloosheid van hun onbekommerde bestaan steeds meer duidelijk gemaakt. Bij de laatste grote slag komt de aanvoerder om het leven. Fragmentarisch opgebouwde en verrassend sober gefilmde tragikomedie geldt als een van Fellini`s mindere films, maar blijkt bij herzien goed gebleven (of zelfs beter geworden). Geslaagde spelprestaties en rake, licht satirische milieu- typeringen. Het scenario is van regisseur Fellini, Ennio Flaiano en Tullio Pinelli. Het camerawerk is van Otello Martelli.

Musoduro

Italië​/​​Frankrijk 1954. Misdaad van Giuseppe Bennatti. Met o.a. Fausto Tozzi, Marina Vlady, Gérard Landry en Cosetta Greco.

De liefde voor hetzelfde meisje van een jachtopziener en een stroper drijft hun conflicten op de dramatische spits wanneer de eerste de stroper wil laten opdraaien voor een door hemzelf gepleegde moord. Dit simpele en volkse drama - door acteur Tozzi zelf geschreven - blijft redelijk onderhoudend, waarbij de gedateerdheid van aanpak nu een extra-curiositeitswaarde geeft.

Mambo

Italië​/​​Verenigde Staten 1954. Drama van Robert Rossen. Met o.a. Silvana Mangano, Michael Rennie, Vittorio Gassman, Shelley Winters en Katherine Dunham.

Een verkoopster - teleurgesteld in de hebzucht van haar minnaar die haar aan een verliefde graaf wil koppelen - maakt een snelle carrière bij het ballet van Dunham. Haar voortdurende amoureuze verwikkelingen leiden tot een tragedie, waarna ze zich volledig aan de danskunst wijdt. De Hollywood-regisseur Rossen, die op de zwarte lijst stond, probeert dit Mangano-vehikel, geïnspireerd op het succes van ANNA naar een observatie van het ballet-milieu te trekken. Het resultaat is meer bizar dan overtuigend, met een goede rol van Winters als de rancuneuze, mislukte danseres die venijnig intrigeert in haar organisatorische functie.

Le Due orfanelle

Italië​/​​Frankrijk 1954. Drama van Giacomo Gentilomo. Met o.a. Myriam Bru, Milly Vitale, Franco Interlenghi, André Luguet en Nadia Gray.

Eerste naoorlogse verfilming van het befaamde melodrama van Adolphe d'Ennery krijgt opera-achtig acteren op-zijn-Italiaans dat goed past bij de heftige emoties van het verhaal, maar bereikt niet de vanzelfsprekende overtuigingskracht van de versie uit 1932.

La strada

Italië 1954. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Anthony Quinn, Giulietta Masina, Richard Basehart, Aldo Silvani en Marcella Rovere.

Wellicht Fellini's ontroerendste film, over de jonge Gelsomina (Masina, de echtgenote van de regisseur) die door de knorrige boeienkoning Zampano (Quinn) van haar familie wordt gekocht om hem te assisteren bij zijn act. Haar opgeruimde gemoed maakt het zware zwervende bestaan nog enigszins draaglijk. En dan valt haar oog op een leuke acrobaat. Masina draagt de film met haar meisjesachtige onschuld, maar Quinn imponeert zeker ook als gevoelige bruut. Overgangsfilm tussen Fellini's eerdere neorealistische en zijn latere surreële werk. Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

La Navire delle donne maledette

Italië 1954. Drama van Raffaello Matarazzo. Met o.a. Kerima, Ettore Manni, Mai Britt, Tanja Webe en Elvy Lissiak.

Een meisje verdrinkt haar baby die haar aanstaande rijke huwelijk zou kunnen doorkruisen. Ze schuift de schuld op een nichtje, dat wordt veroordeeld en gedeporteerd. Ze wordt verscheept met een aantal echte misdadigsters, maar wordt uiteindelijk gered door een jonge advocaat, die verliefd op haar is geworden. Een bizar melodrama dat vooral aandacht schenkt aan de broeierige en explosieve scènes aan boord van het vrouwenschip. De veronderstelde gewaagdheid is inmiddels door vele andere films achterhaald, maar de hitsige sfeer blijft werkzaam.

Eterna femmina

Italië​/​​Frankrijk 1954. Komedie van Marc Allégret en Edgar G. Ulmer. Met o.a. Hedy Lamarr, Robert Beatty, Massimo Serato, Gérard Oury en Cathy O'Donnell.

Een society-schoonheid kan niet beslissen in welke vermomming ze naar een gekostumeerd bal zal gaan. Drie aanbidders suggereren, al naar gelang hun visie op haar, Geneviève van Brabant, keizerin Joséphine en Helena van Troye. Ze leeft zich in elk van de vorstinnen in, maar besluit toch haar eigen identiteit te zoeken. Deze verwarde, uit de hand gelopen produktie gebruikte zes schrijvers, twee regisseurs en een aantal cameralieden en werd uiteindelijk tot de helft van de oorspronkelijke lengte teruggebracht. De episodische opzet was nodig om de veelzijdigheid van de actrice Lamarr te demonstreren. Het resultaat toont alleen het tegendeel aan, maar ze blijft opmerkelijk decoratief. Ook bekend als: THE LOVE OF THREE QUEENS.

La Grande speranza

Italië 1953. Oorlogsfilm van Duilio Coletti. Met o.a. Renato Baldini, Lois Maxwell, Folco Lulli, Carlo Bellini en Aldo Bufi Landi.

Op zee geleverde strijd tijdens WO II brengt de betrokkenen in conflict voor wat betreft hun keuze tussen nationaal plichtsbesef en gevoelens van medemenselijkheid. De partijen zijn afwisselend elkaars bestrijders en helpers in de nood. Een oorlogsfilm met een meer humane dan pacifistische strekking, die wat merkwaardig overkomt omdat Coletti - die een hele reeks van verwante films maakte - niet kan nalaten een geïdealiseerde oorlogsheroïek te tonen. Dit maakt het toch al vrij geforceerde happy end niet geloofwaardiger.

L'ennemi public no. 1

Frankrijk​/​​Italië 1953. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Fernandel, Zsa Zsa Gabor, Nicole Maurey, David Opatoshu en Paolo Stoppa.

Een bijziende Amerikaan neemt per ongeluk de regenjas met de revolver van een door de politie gezochte gangster mee en wordt ook door een getuigenis van een vrouwelijke gangster belast. Met animo en zelfs tamelijk spectaculair gemaakte gangsterparodie werd in New York opgenomen, met kleurrijke bijrollen naast een goed op dreef zijnde Fernandel. Gabor is al lachwekkend zonder dat ze daar haar best voor behoeft te doen. Scenario van Michel Audiard en Jean Manse, naar een idee van Max Favalelli. Camerawerk van Armand Thirard.

L'ennemi public no 1

Frankrijk​/​​Italië 1953. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Alfred Adam, Zsa Zsa Gabor, Fernandel en Nicole Maurey.

Amusante Franse gangsterparodie, opgenomen in New York, over een vriendelijke, bijziende ex-winkelbediende (Fernandel) die wordt aangezien voor een vervaarlijke crimineel. In de bioscoop heeft hij per ongeluk de jas van een gezochte gangster meegenomen. In de metro haalt hij tot grote schrik van zijn medepassagiers een wapen uit de jas. Fernandel wordt gearresteerd en de politie maakt bekend dat ze staatsvijand nr. 1 te pakken hebben. Startsein voor de boeven en gangstermeisje Zsa Zsa om hun baas te bevrijden

I vitelloni

Italië​/​​Frankrijk 1953. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Franco Fabrizi, Franco Interlenghi, Alberto Sordi, Leonora Ruffo en Riccardo Fellini.

In een Italiaans kustplaatsje brengt een groepje werkeloze jongemannen hun tijd lummelend en zoekend naar vermaak door, tot een van hen moet trouwen met zijn zwangere vriendin. Verantwoordelijkheid voor werk en gezin leert hij met de nodige moeite dragen en ook zijn bevriende zwager neemt de eerste stappen naar een volwassener gedrag. Deze zedenkomedie met autobiografische elementen was de eerste belangrijke Fellini-film die met ironische observatie van personages en milieu het moralisme mist dat zijn beroemdere films uit de jaren 1950-60 nog wel eens ontsiert. Scenario van regisseur Fellini, Tullio Pinelli en Ennio Flaiano. Camerawerk van Otello Martelli, Luciano Trasatti en Carlo Carlini.

Lo sceicco bianco

Italië 1952. Drama van Federico Fellini. Met o.a. Alberto Sordi, Brunella Bovo, Leopoldo Trieste, Giulietta Masina en Ernesto Almirante.

Een pas getrouwde vrouw is verslingerd aan de wekelijkse fotostrip rond het romantische personage van de 'blanke sheik'. Een huwelijksreis naar Rome geeft haar de kans om haar idool te ontmoeten en zelf in een nieuwe fotoroman te figureren. De sheik blijkt een ijdele pantoffelheld zodat ze met meer realiteitsbesef terugkeert bij haar echtgenoot die ze in de steek had gelaten. Een milde satire op driestuiversromantiek dankt veel aan de geslaagde karikaturale titelrol van nog jonge Sordi. Het talent van Fellini manifesteert zich nog tamelijk voorzichtig.

La Regina di Saba

Italië 1952. Avonturenfilm van Pietro Francisci. Met o.a. Leonora Ruffo, Gino Cervi, Marina Berti, Gino Leurini en Isa Pola.

De koningin van Saba wordt verliefd op de zoon van Salomo zonder zijn identiteit te kennen. Als ze die ontdekt, besluit ze Jeruzalem aan te vallen, maar de overwinning van de liefde resulteert in een huwelijk en in vrede. Dit in de marge van het bijbelverhaal geschreven scenario resulteert in een geroutineerde spektakelfilm zonder diepgang, maar met nogal aangedikte bloederigheid.

Fanciulle di lusso

Italië 1952. Komedie van Pietro Musetta. Met o.a. Jacques Sernas, Susan Stephen, Anna-Maria Ferrero, Marina Vlady en Rossana Podestà.

Een arme studente komt met een beurs op een luxe Zwitserse kostschool, waar de vriendschap met een rijk meisje haar helpt om door het verwende en vijandige milieu geaccepteerd te worden, hetgeen ook voor beiden tot amoureuze belevenissen leidt. Ten slotte wordt het duidelijk dat het instituut allesbehalve pedagogisch functioneert. De gangbare internaatsintriges wisselen komedie, melodrama en vage pikanterieën nogal willekeurig af, maar het is aardig om pas later bekend geworden actrices aan het begin van hun loopbaan te zien in overigens erg zwart-wit voorgestelde personages.

Valley of Eagles

Verenigd Koninkrijk 1951. Actiefilm van Terence Young. Met o.a. Jack Warner, John McCallum, Nadia Gray, Antonio Margheriti en Mary Laura Wood.

In Lapland experimenteert een Zweedse dokter met een toestel dat geluid kan omzetten in kracht. Wanneer zijn vrouw en zijn assistent met de uitvinding aan de haal gaan, volgt een wilde jacht. De arenden uit de titel zijn getraind om mensen te doden. Opwindende achtervolgingen door het barre landschap doen deze film iets boven de middelmaat uitgroeien, maar naar het einde toe kan Young geen maat meer houden, zodat men het niet meer ernstig kan nemen. Scenario van regisseur Young naar een verhaal van Paul Tabori en Nat A. Bronsten. Camerawerk van Harry Waxman.

Era lui... si si

Italië 1951. Komedie van Vittorio Metz en Marcello Marchesi. Met o.a. Walter Chiari, Silvana Pampanini, Carlo Campanini, Isa Barzizza en Nyta Dover.

Een winkelier is een fan van Pampanini en heeft iedere nacht avontuurlijke dromen over haar, waarbij hij haar steeds verliest aan een jongeman, wiens dubbelganger in werkelijkheid bij hem komt solliciteren. Een psychiater lost zijn complexen ten aanzien van de employé op, waarna ook de dromen verdwijnen. Het uitgangspunt wordt opgeofferd aan revue-achtig aangedikte droomscènes, die door de regisserende schrijvers meer rumoerig-platvloers dan parodistisch zijn uitgebeeld. Voor de exportversie werden opnamen gemaakt van Loren als topless haremdame; in de geklede standaardversie is ze nagenoeg onzichtbaar.

Anna

Frankrijk​/​​Italië 1951. Drama van Alberto Lattuada. Met o.a. Silvana Mangano, Vittorio Gassman, Raf Vallone, Gaby Morlay en Jacques Dumesnil.

Een non in een ziekenhuis herkent vlak voor haar definitieve gelofte in een pati[KA3]ent de geliefde uit haar roerig verleden als nachtclubdanseres die haar rivaal heeft gedood. De toendertijd uiterst succesvolle film doseert met raffinement (melo-)dramatische gegevens en Mangano is op haar mooist, al zou ze pas later een goede actrice worden. (Haar zusters Patricia en Natascia figureren ook in de film en wie oplet, kan Sophia Loren - toen nog Lazzara -herkennen.)

Vita da cani

Italië 1950. Komedie van Mario Monicelli en Steno. Met o.a. Aldo Fabrizi, Gina Lollobrigida, Delia Scala, Tamara Lees en Nyta Dover.

De revuemeisjes van een provinciaal tourneegezelschap hebben weinig succes, maar vinden wel echtgenoten met wie ze al dan niet gelukkig worden. Een soubrette wil uit loyaliteit een kansrijk engagement bij een groot gezelschap afslaan, maar de directeur houdt haar grootmoedig voor dat ze het aanbod moet accepteren. Het treffende beeld van de theaterfauna met daarnaast het nodige particuliere wel en wee (dat soms melodramatisch wordt aangedikt) is óók interessant als jeugdwerk van mensen aan beide zijden van de camera, die sindsdien een grote carrière hebben opgebouwd.

E' piu facile che un camelo

Italië​/​​Frankrijk 1950. Familiefilm van Luigi Zampa. Met o.a. Jean Gabin, Mariella Lotti, Elli Parvo, Julien Carette en Antonella Lualdi.

Een zakenman verongelukt. Omdat hij een slecht gezinshoofd en een al even slechte werkgever is geweest, wordt hem de toegang tot de hemel ontzegd. Hij krijgt echter twaalf uur de tijd om iets goed te maken. De door hem ontslagen werknemer blijkt zijn weldaden niet waard te zijn, maar hij slaagt er wel in anderen gelukkig te maken en wordt alsnog uitverkoren. De film sluit aan bij het optimisme van het neo-realisme en toont Jean Gabin in zijn eerste rol als gezeten burger en huisvader.

Donne e briganti

Frankrijk​/​​Italië 1950. Avonturenfilm van Mario Soldati. Met o.a. Amedeo Nazzari, Maria Mauban, Jean Chevrier, Paolo Stoppa en Jacqueline Pierreux.

Boer ontdekt dat zijn stiefzuster buitenechtelijke dochter van koning van Napels is en die bij huwelijk forse bruidschat krijgt. Meisje is echter verliefd op een jeugdvriend die als Fra Diavolo held in verzet tegen de Franse invasie is geworden. De boer probeert zijn rivaal te doden en zichzelf tegenover de koning als echte Fra Diavolo voor te doen. Schermavonturen zijn niet al te spectaculair, maar met aanstekelijke humor in beeld gebracht en met animo geacteerd.

È primavera

Italië 1949. Romantiek van Renato Castellani. Met o.a. Elana Varzi, Mario Angioletti, Donato Donati, Irene Genna en Ernesto Gaione.

De bijrolspelers van deze in Florence opgenomen film bestaan uit amateurs die de hoofdrolspelers, de enige beroepsacteurs, bijstaan. Het gaat over een broodbezorger in Florence. Hij is een rokkenjager en heeft een vrouw in Catania, Sicilië en een andere in Milaan. Geloofwaardig vertolkt en de muziek is van Nino Rota die tientallen jaren later het thema voor de GODFATHER componeerde. Het scenario is van regisseur Castellani, Suso Cecchi d'Amico en Cesare Zavattini. Het camerawerk is van Tino Santoni.

Obsession

Verenigd Koninkrijk 1949. Misdaad van Edward Dmytryk. Met o.a. Robert Newton, Sally Gray, Naunton Wayne, Phil Brown en Michael Balfour.

Koelbloedige en berekenende dokter Newton betrapt zijn vrouw met een minnaar. Hij besluit hem uit de weg te ruimen en berooft de vrijer van zijn vrijheid, door hem in de kelder op te sluiten met de bedoeling hem koud te maken, als de ergste storm over zijn verdwijning geluwd is. Zijn plannen worden echter gedwarsboomd door een rechercheur van politie, die de vermissing aan een minutieus onderzoek onderwerpt. Een heel effectieve en spannende film; de finale is onverwacht. Scenario van Alec Coppel naar zijn roman A Man about a Dog. Camerawerk van C. Pennington Richards. Ook bekend als THE HIDDEN ROOM.

Sotto il sole di Roma

Italië 1948. Renato Castellani. Met o.a. Francesco Golisano, Liliana Mancini, Oscar Blando en Alberto Sordi.

In de naoorlogse sociale chaos komt een Romeinse jongen van gewoon kattekwaad tot zwarte handel en bijna beroepscriminaliteit, tot de dood van zijn ouders en de liefde van een buurmeisje hem tot inkeer brengen. Deze neo-realistische film is inmiddels gedateerd door de overmaat aan dramatische gebeurtenissen die de geloofwaardigheid ondermijnen, en vooral de op uiterlijke vorm gerichte regie geeft de optimistische strekking weinig overtuigingskracht mee.

Senza pietà

Italië 1948. Drama van Alberto Lattuada. Met o.a. Carla del Poggio, John Kitzmiller, Giulietta Masina, Pierre Claude en Folco Lulli.

In de economische en morele chaos van Livorno na WOII wordt een prostituée verliefd op een zwarte soldaat en krijgt te maken met racisme en vooroordeel. Om haar overtocht naar de VS te kunnen betalen probeert de soldaat de locale mafia op te lichten. Het melodramatische verhaal krijgt authenticiteit door de exacte milieutekening en doorlichting van de in geweld ontaardende, sociale verwarring. Fellini schreef mee aan het scenario.

Roma, città libera

Italië 1946. Drama van Marcello Pagliero. Met o.a. Andrea Checchi, Valentina Cortese, Vittorio De Sica, Nando Bruno en Gar Moore.

In de armoede van na-oorlogs Rome wonen twee jonge mensen in hetzelfde pension, aanvankelijk zonder elkaar te ontmoeten. Zij is noodgedwongen prostituée. Hij is in de leer gegaan bij een zakkenroller en heeft - onwetend - een collier gestolen van een dievenbende die nu achter hem aanzit. Tenslotte worden ze verliefd op elkaar en laten ze de gevaarlijke juwelen verdwijnen. De hoofdrolspeler uit ROME OPEN STAD regisseerde zelf de officieuze vervolgfilm die door de merkwaardig geplaatste humor vaker een parodie dan een sociaal drama lijkt. Historisch toch interessant.

Daniele Cortis

Italië 1946. Romantiek van Mario Soldati. Met o.a. Sarah Churchill, Vittorio Gassman, Gino Cervi, Evi Maltagliati en Gualtieri Tumiati.

Elena (Chrurchill), een aristocrate die getrouwd is met corrupte gouverneur (Cervi) ontmoet haar jeugdliefde Daniele Cortis (Gassmann) die bezig is met zijn politieke carrière. Ze blijft haar echtgenoot trouw, maar stimuleert de oude vlam in verwezenlijking van hun idealen. Dit kostuummelodrama moest met veel publiciteit Winston Churchill's dochter als filmactrice lanceren. Ondanks de zorgvuldige aanpak en zes maanden opnamen mislukte de opzet, hoewel de film met een betere hoofdrolspeelster nauwelijks boeiender zou zijn geweest. Het scenario is van Luigi Comencini en regisseur Soldati naar een verhaal van Antonio Fogazzaro, die werden bijgestaan door een heel team dat de dialogen schreef: Mario Bonfantini, Aldo De Benedetti, Diego Fabbrie, Ugo Lazzarini en Agostino Richelmy. Het camerawerk is van Domenico Scala en Václav Vich. Mono.

La miserie del signor Travet

Italië 1945. Drama van Mario Soldati. Met o.a. Carlo Campanini, Vera Carmi, Gino Cervi, Luigi Pavese en Paola Veneroni.

Een ambtenaar met een onbenullige positie is voor de tweede keer gehuwd met een mooie, oppervlakkige, spilzieke vrouw, die het bescheiden salaris verbrast aan wuftige zaken. Behalve geldzorgen wordt hij ook nog gekweld door een uitblijvende promotie en kan zijn dochter uit het eerste huwelijk de ware Jacob niet vinden. Als een wereldse hoge ambtenaar in het huis komt wonen, die zijn aantrekkelijke gade het hof maakt wordt hij steeds radelozer. Een juweeltje dat in Turijn rond 1860 speelt, waarvan schrijver-regisseur Soldati samen met Massimo Terzano het scenario schreef.

La Freccia nel fianco

Italië 1943. Drama van Alberto Lattuada. Met o.a. Mariella Lotti, Leonardo Cortese, Roldano Lupi, Liliana Laine en Enzo Billotti.

Een jonge vrouw loopt van huis weg om haar geliefde pianist te volgen, maar deze kiest uiteindelijk voor zijn muzikale carrière. Hoewel Alberto Moravia en Cesare Zavattini aan het scenario meewerkten, werd de film een gewone smartlap, met slechts enkele formeel geslaagde en psychologisch raak geobserveerde scènes.

Zaza

Italië 1942. Drama van Renato Castellani. Met o.a. Isa Miranda, Antonio Centa, Aldo Silvani en Ada Dondini.

Een gevierde music-hall artieste wordt verliefd op een zakenman die voor haar verzwijgt dat hij getrouwd is, waarna ze zich gedesillusioneerd volledig aan haar carrière gaat wijden. WOII verhinderde Miranda's medewerking aan Cukors Hollywood-verfilming van hetzelfde toneelstuk. In haar Italiaanse herkansing geeft Castellani alle aandacht aan de decoratieve 'fin-de-siecle' buitenkant en benadert zijn ster zo als Von Sternberg destijds Dietrich benaderde. Het resultaat is gekunsteld-fraai, maar zonder het temperament dat de simpele intrige genietbaar zou kunnen maken.