Xavier Carniaux

Une journée d'Andrei Arsenevitch

Frankrijk 1999. Documentaire van Chris Marker.

Takeshi Kitano - Shinshutsu Kibotsu

Frankrijk​/​​Japan 1999. Documentaire van Jean-Pierre Limosin. Met o.a. Takeshi Kitano en Shiguehiko Hasumi.

Les Renoir ou l'esprit d'une famille

Frankrijk 1999. Documentaire van Claude-Jean Philippe. Met o.a. Henri Cartier-Bresson, Françoise Giroud, Pierre-William Glenn, Maya Picasso en Alain Renoir.

David Cronenberg: I Have to Make The Word Be Flesh

Frankrijk​/​​Canada 1999. Documentaire van André S. Labarthe. Met o.a. David Cronenberg en Serge Grünberg.

Philippe Garrel, artiste

Frankrijk 1998. Documentaire van Françoise Etchegaray.

HHH - Portrait de Hou Hsiao-Hsien

Taiwan​/​​Frankrijk 1997. Documentaire van Olivier Assayas. Met o.a. Hou Hsiao-hsien, Chu T'ien-wen, Wu Nien-Jen, Chen Kuo-Fu en Kao She.

Georges Franju, le visionnaire

Frankrijk 1997. Documentaire van André S. Labarthe.

The Flickering Flame

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1996. Documentaire van Ken Loach.

De Santis et Moretti : Citoyens et cinéastes

Frankrijk 1995. Documentaire van Andrea Martini. Met o.a. Giuseppe de Santis en Nanni Moretti.

Voor Giuseppe De Santis (1917) is film altijd politiek geweest. Vanaf zijn doorbraak met RISO AMARO (1950) waren al zijn films doordrongen van sociale thema`s, steeds gebracht in een volkse stijl. Hij maakte nooit een geheim van zijn Marxistische sympathie[KA3]en, maar zijn kritische films werden zelden met open armen ontvangen door linkse kringen. De enige hedendaagse cineast voor wie hij bewondering oogst is Nanni Moretti (1953), die evenals hij een cinema beheerst die met beelden spreekt. Naast scenario en regie neemt Moretti meestal ook de hoofdrol voor zijn rekening. Zo controleert hij het hele proces van het filmmaken. Hij beschouwt het maken van een film belangrijker dan het bedrijven van politiek. Ook zijn films zijn doordrongen van linkse idealen, maar dan op een moderne manier, niet het oubollige Leninisme of Stalinisme. Het portret van twee eigenzinnige cineasten die onverbloemd praten over hun politieke idealen en de invloed hiervan op hun werk. De documentaire is minder geschikt voor de gemiddelde filmliefhebber, maar wie meer wil weten over de krachten die deze twee boegbeelden van de Italiaanse film drijven zal zeker aangenaam geboeid worden. Martini baseerde zich op een idee van Hélène Mochiri. De montage was in handen van Hélène Chambon. Achter de camera namen Fabio Cianchetti en Marco Di Castri plaats.

Alain Cavalier - 7 chapitres, 5 jours, 2 pièces-cuisine

Frankrijk 1995. Documentaire van Jean-Pierre Limosin.

Gedurende vijf dagen filmde Limosin de eigenzinnige Franse cineast Alain Cavalier (geboren als Alain Fraiss[KA1]e in 1931) in zijn woning, temidden van foto`s, dozen celluloid en zeldzame boeken. De cineast, die bezeten is van de fotografie, licht zijn persoonlijke visie op film toe. Zo zijn we getuige van hoe een aantal van zijn bekendste sc[KA2]enes ontstaan zijn. Zelfs het opsteken van een sigaret of het openen van een venster zijn voor hem belangrijke rituelen die tot in de details bestudeerd worden. Hij is zeker geen veelfilmer. Tussen zijn debuutfilm, LE COMBAT DANS L`[KA4]ILE (1962), en de verwezenlijking van deze documentaire ligt 33 jaar en in die periode draaide hij welgeteld elf films. Deze documentaire is zeker niet geschikt voor de gemiddelde filmliefhebber. Het is een puur didactisch document dat vooral technisch gevormde filmstudenten zal aanspreken. Limosin schreef zelf het scenario. Voor de montage werd beroep gedaan op Danielle Anezin en Thierry Demay. Fotografie is van Jean-Marc Fabre.

Robert Bresson, ni vu ni connu

Frankrijk 1994. Documentaire van François Weyergans. Met o.a. Robert Bresson, François Wyergans en Métilde Weyergans.

Fran[KA10]cois Weyergans blikt terug op een gesprek dat hij had met cineast Robert Bresson in 1965 voor het programma [KL]Cin[KA1]eastes de notre temps[KLE]. Hierin praat Bresson over zijn films en zijn literair werk. Hij verklaart wat voor hem het verschil uitmaakt tussen [KL]cin[KA1]ema[KLE] (de grote spektakelfilms met grote sterren) en [KL]Cin[KA1]ematographe[KLE] (de filmkunst waarin de maker een stuk van zichzelf legt). Een film wordt geboren in het hoofd van de cineast, sterft tijdens het schrijven en wordt terug tot leven gewekt op de pellicule met een minimum aan dialogen en een maximum aan expressie. Bresson belicht ook nog zijn bewondering voor Jean Cocteau met een fragment uit LE TESTAMENT D`ORPHEE. Van Bresson zelf wordt het gesprek ge[KA3]illustreerd door sc[KA2]enes uit PICKPOCKET (o.a. de schitterende stationssc[KA1]ene) en LE PROCES DE JEANNE D`ARC (met de verbranding van Jeanne). Tot slot maakt Weyergans een balans op van het [KL21]uvre van Bresson (14 films), terwijl Métilde Weyergans fragmenten leest uit de filmdialogen. Weyergans schreef zelf het scenario en Camille Bordais-Resnais was verantwoordelijk voor de montage. De opnamen uit 1965 zijn van Jean Limousin en Marc Jusseaume, deze uit 1994 van Raymond Depardon. Interessant voor cinefielen.