Milan Dor: regie, scenario en productie.
Er zijn 8 films gevonden.

Een paard op het balkon

2012 | Jeugdfilm, Familiefilm

Oostenrijk 2012. Jeugdfilm van Hüseyin Tabak. Met o.a. Enzo Gaier, Nora Tschirner, Andreas Kiendl en Bibiane Zeller.

Hoe komt een paard nou op een balkon terecht? Met zo'n titel weet je meteen waar je aan toe bent: een maffe komedie. De tienjarige Mika (Gaier) treft een paard aan bij de buren, even later moet hij het dier zien te redden van de slacht. Lichtvoetig familieavontuur rond een jongen met autistische trekjes en een meisje dat hoopt ooit een Indiase prinses te worden. De in Duitsland geboren Tabak, kind van Turks-Koerdische ouders, maakte met Deine Schönheit ist nichts wert eerder een film rond een kind.

Villa Henriette

2004 | Familiefilm, Komedie

Australië​/​​Duitsland 2004. Familiefilm van Peter Payer. Met o.a. Hannah Tiefengraber, Cornelia Froboes, Nina Petri, Lars Rudolph en Branko Samarovski.

De kleine Marie woont in de idyllische Villa Henriette, een huis met karakter. Niets is er te gek: de waterkraan kan plotseling gaan spuiten of er valt een stuk plafond op je hoofd. Wanneer de villa verkocht gaat worden, wil Marie er een stokje voor steken.

Die Knickerbockerbande: Das sprechende Grab

1995 | Familiefilm, Horror

Oostenrijk 1995. Familiefilm van Marijan David Vajda. Met o.a. Rebecca Keeling, Mathias Rothammer, Aled Roberts, Olivia Hallinan en Julie Cox.

Lilo, Axel, Dominik en Poppi zijn vier onafscheidelijke kinderen die de Kniebroekenbende vormen. Ze beleven een lekker griezelig avontuur dat ook door de allerkleinsten bekeken mag worden (als ze tegen een beetje spanning kunnen). Het geheel blijft goedaardig en wordt nergens te angstaanjagend.

Die Ameisenstraße

1995 | Drama

Oostenrijk 1995. Drama van Michael Glawogger. Met o.a. Robert Meyer, Bibiane Zeller, Nikolaus Paryla, Monika Tajmar en Wolfgang Böck.

In de straat uit de titel, ergens in Wenen, staat het gebouw dat dateert uit ca 1880. De ouden van dagen, die er wonen zijn in de meerderheid. Er zijn ook kinderener en Oosteuropeanen, w.o. Poolse gastarbeiders en ontheemde Joegoslavi[KA3]ers. Iedereen blijkt een geheim, een eigenaardigheid of een merkwaardige gewoonte te hebben. Hoe het ook zij iedere bewoner is gehecht aan zijn stek. De eigenaar van het pand is een chique oude heer, die zijn bewoners met rust laat totdat hij komt te overlijden en zijn jonge neef het bezit erft. Er breken nieuwe tijden aan. Dat betekent dat het gebouw gerenoveerd moet worden, de huurders moeten ophoepelen en ieder appartement met een dikke winst moet worden verkocht. Hoewel de bewoners beslist niet in harmonie met elkaar leven, sluiten ze voor [KA1]e[KA1]en keer de rijen aaneen en gaan in verzet, dat in de finale zijn beslag krijgt. De gehele geschiedenis wordt met ironie verteld door Alfred Navratil (Meyer), een ambtenaar wiens job bestaat uit het bijhouden van statistieken. Hij heeft alles met grote precisie opgetekend. Een film die met oog voor detail gemaakt is en opgebouwd is uit kleine sketches, sommigen beter dan anderen, maar die aan het einde naadloos in elkaar overgaan. Met verve gespeeld, vooral door Meyer, en Zeller als Frau Gerhart een koopzieke vrouw, die van overbodige aankopen wordt afgeholpen door de arme, stelende Polen... Vaardig geregisseerd en heel plezierig om naar te kijken. Het camerawerk is van Jíri Stibr. De Weense muziek van Marcus Davy verhoogt de pret.

Internationale Zone

1994 |

Oostenrijk 1994. Milan Dor. Met o.a. Gunther Philipp, Peter Lohmeyer en David Steffen.

In de straat uit de titel, ergens in Wenen, staat het gebouw dat dateert uit ca 1880. De ouden van dagen, die er wonen zijn in de meerderheid. Er zijn ook kinderener en Oosteuropeanen, w.o. Poolse gastarbeiders en ontheemde Joegoslavi[KA3]ers. Iedereen blijkt een geheim, een eigenaardigheid of een merkwaardige gewoonte te hebben. Hoe het ook zij iedere bewoner is gehecht aan zijn stek. De eigenaar van het pand is een chique oude heer, die zijn bewoners met rust laat totdat hij komt te overlijden en zijn jonge neef het bezit erft. Er breken nieuwe tijden aan. Dat betekent dat het gebouw gerenoveerd moet worden, de huurders moeten ophoepelen en ieder appartement met een dikke winst moet worden verkocht. Hoewel de bewoners beslist niet in harmonie met elkaar leven, sluiten ze voor [KA1]e[KA1]en keer de rijen aaneen en gaan in verzet, dat in de finale zijn beslag krijgt. De gehele geschiedenis wordt met ironie verteld door Alfred Navratil (Meyer), een ambtenaar wiens job bestaat uit het bijhouden van statistieken. Hij heeft alles met grote precisie opgetekend. Een film die met oog voor detail gemaakt is en opgebouwd is uit kleine sketches, sommigen beter dan anderen, maar die aan het einde naadloos in elkaar overgaan. Met verve gespeeld, vooral door Meyer, en Zeller als Frau Gerhart een koopzieke vrouw, die van overbodige aankopen wordt afgeholpen door de arme, stelende Polen... Vaardig geregisseerd en heel plezierig om naar te kijken. Het camerawerk is van Jíri Stibr. De Weense muziek van Marcus Davy verhoogt de pret.

Indien

1993 | Komedie

Oostenrijk 1993. Komedie van Paul Harather. Met o.a. Josef Hader, Alfred Dorfer, Maria Hofstätter, Roger Murbach en Ursula Rojek.

In 1991 trokken de Oostenrijkse cabaretiers Josef Hader en Alfred Dorfer door hun land met de tweemansvoorstelling uit de titel. Ze hadden een gigantisch succes met hun verhaal over Heinzi B[KA3]osel (Hader), een oudere inspecteur van de Keuringsdienst voor waren, die met zijn jongere collega Kurt Fellner (Dorfer) diep in de Oostenrijkse provincie hotels en restaurants moet verrassen met een inspectiebezoek. De oude Bösel is een zwijgzame, oer-burgerlijke, kettingrokende ambtenaar, die weinig spreekt en verzot is op schnitzel, terwijl zijn jongere collega, een yup is van deze tijd. Het duo is zo verschillend van karakter dat het onbegrijpelijk is hoe het afdelingshoofd hen samen op pad heeft kunnen sturen. Geleidelijk echter groeien ze naar elkaar toe en zijn dan onafscheidelijk tot aan de dood toe als de jonge Kurt met een ongeneeslijke kanker in het ziekenhuis belandt. De verfilming van het theaterstuk leek een onwaarschijnlijke aangelegenheid, maar bij het uitkomen was de rolprent in eigen land een eclatant succes. In de versie die in Duitsland de bioscoop inging, zijn bepaalde dialogen in dialect ondertiteld. Het scenario is van regisseur Harather, Josef Hader en Alfred Dorfer naar het toneelstuk met een lach en een traan van Hader en Dorfer. Het camerawerk is van Hans Selikovsky. Meervoudig bekroond.

La mort d'Auguste

1992 | Drama

Italië​/​​Frankrijk 1992. Drama van Milan Dor. Met o.a. Leopoldo Trieste, Mario Colli, Gabriele Tinti, Maria Martina en Gertrud Roll.

Tijdens de avonddrukte in een Parijs restaurant krijgt de eigenaar, de bejaarde Paryla, een beroerte. Hij overlijdt ter plaatse. Zijn zoon en partner Trieste slaagt erin opschudding te voorkomen en voor de gasten verloopt de avond normaal. Spoedig verschijnen twee andere zonen, Colli en Tinti, die op Trieste neerkijken, om hun deel van de erfenis op te eisen. Zij vermoeden dat er flink wat te halen is. Alles draait om een bankkluis, waarvan de demente weduwe van Paryla het geheim kent. De inhoud van de brandkast blijkt teleurstellend. Naar het gelijknamige psychologische drama van Georges Simenon uit 1966. Eenvoudig verhaal rond een van Simenons favoriete mythen, de bankkluis. Sobere regie van deze door regisseur Dor bewerkte kwaliteitsintrige, met Italiaanse steracteurs en Vlaamse Van Mieghem in de rol van Sylvie.

Die grünen Fensterläden

1992 | Thriller

Oostenrijk 1992. Thriller van Milan Dor. Met o.a. Armin Müller-Stahl, Jessica Kosmalia, Herta Schell, Miriam Pioteny en Eduard Erne.

Wereldberoemde toneelspeler M[KA3]uller-Stahl ziet het zowel in zijn priv[KA1]e-leven als beroepsmatig niet meer zitten. De mededeling dat hij nog maar kort te leven heeft, is de druppel die de emmer doet overlopen. Hij wil een zijn leven lang gekoesterde droom waarmaken: een huis bezitten met groene luiken, het symbool van voorspoed en zekerheid. Naar [KL]Les volets verts[KLE], een psychologische roman van Georges Simenon uit 1950, die Henri-Georges Clouzot destijds (1950-1952) wilde verfilmen, wat uiteindelijk niet doorging. Deze tv-versie van de sombere psychologische studie mist ritme en emotie en wordt slechts gered door het knappe spel van Müller-Stahl.