Terwijl in de bioscopen met veel succes de documentaire over het leven van de jonggestorven Amy Winehouse draait, toont IDFA een film over krachtvrouw Janis Joplin. De Texaanse blueszangeres belandde in de jaren zestig vanuit haar behoudende thuisstad Port Arthur – waar excentriciteit keihard bestraft werd – in het epicentrum van de ontploffende popcultuur. En San Francisco omarmde juist alles wat vreemd was. Janis: Little Girl Blue is een fraai gemaakt standaardwerk over de zangeres met explosief archiefmateriaal.
De jaren zestig spelen toch al een centrale rol in het idfa-programma. Naast Netflix-producties over Keith Richards (Under the Influence) en Nina Simone (What Happened, Miss Simone?), is een portret (Mavis!) te zien van gospel/soulzangeres Mavis Staples, met daarin veel aandacht voor de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King. Ook wordt een film vertoond over Boudewijn de Groot (Come Closer), wiens carrière in zijn nadagen beland is. Artiesten als Emmylou Harris en Joe Henry blikken in We’re Still Here: Johnny Cash’s Bitter Tears Revisited terug op een klassiek album, Bitter Tears van Johnny Cash uit 1964, een conceptplaat over de indianen in de vs.
Bijzonder is de film Miss Sharon Jones! over de gelijknamige soulzangeres die pas de laatste tien jaar de wereld rondreist maar sterk geïnspireerd is door het klassieke soulfundament dat in de jaren zestig gelegd werd door met name James Brown. Ze past binnen een reeks soulartiesten op leeftijd die dankzij het New Yorkse Daptone label de erkenning krijgen waar ze niet meer op hadden gerekend. Bij Jones (59) werd anderhalf jaar geleden lymfklierkanker geconstateerd. De film volgt haar indrukwekkende strijd terug naar het podium.
