Een ander thema is spiritualiteit. Als je dacht dat de jonge generatie nuchter met de poten in de klei staat, think again. Als de wereld een grote bende is, kun je het misschien ook maar beter hogerop zoeken. Misschien is er dan toch meer tussen en hemel en aarde en biedt dat hoop. Lucas Garvey presenteert een mystieke wereld van animisme, met handgemaakte objecten en wezens die er kleurrijk, vrolijk en prettig betoverend uitzien. Zijn werk is ook performatief (al was hij er helaas zelf niet toen wij langs toerden), dus met een beetje geluk ziet u de ontwerper in actie met toverspreuken en verbroken vloeken, interacterend met zijn gepresenteerde magische wereld.
Sidonie Devienne is een christen. Je kunt met het doodverklaren van God het kind met het badwater weggooien, maar wat doe je met de universele menselijke behoefte aan contemplatie? Heb je daar een yogamat voor nodig, of kunnen kerkelijke rituelen een uitkomst bieden? Devienne ontwierp een installatie met een meditatieve (biecht?)stoel, keramische rozenkransen, gebedsstenen, amuletten en een contemplatieve door kaarslicht verwarmde veertjesmobiel. Hiermee komt ze elke morgen tot rust voordat de hectische dag begint.
Een ander thema dat ons opviel is ‘de rekbare mens’. Het leven van de homo ludens wordt zelfs opgerekter dan we dachten: een aantal stoere in elkaar gelaste met rood fluweel beklede voorwerpen van menselijk formaat, verbeelden speeltoestellen voor volwassenen. In Playgrounds Can Age Too gebruikt Maria Murphy het concept van spelen dat evolueert met de leeftijd. Als kind klim je in bomen en schommel je in een speeltuin, maar naarmate je ouder wordt, spelen speelse elementen hopelijk nog wel een rol in bijvoorbeeld seks en dans, maar vaak smoren de sociale verwachtingen de spontane nieuwsgierigheid en het plezier in de kiem. Met dit project brengt de ontwerper de speeltuinen terug in ons dagelijks leven en laat die met ons meegroeien.
Matti Paffen rekt de mens zelf op, of beter gezegd diens kleding. Haar outfits groeien ook mee: longlast fashion! Tear to Wear is de titel van haar collectie die bestaat uit gemoduleerde kledingstukken die zijn ontworpen om gescheurd te worden. Dragers kunnen de gestikte stof opentrekken en ruimte creëren voor hun met de jaren veranderende lichaam.
Een mens heeft ook meubels nodig. Als het aan Emma Batsheva Cohen ligt, decoreren we onze huizen niet met wegwerpmeubels maar met duurzame meegroeimeubels. De ontwerper gebruikt het pricipe ‘Bal Tash'rit’ dat 'niet verspillen' betekent. Haar innovatieve systemische ontwerpmethode is als een Meccano-doos voor volwassenen: met talloze stukjes plantaardig gelooid leer in mooie, geometrische patronen, kun je zelf je modulaire meubels bouwen zonder verspilling van materiaal en zonder ook maar een spijker te gebruiken. Je begint met een bord en vaas van leer, maar in een houten frame kun je ook op ambachtelijke wijze een stoel of tafel vervaardigen, en zo je hele interieur in elkaar puzzelen dat je in elke fase van je leven kunt aanpassen.
Wij zijn onder de indruk van de academie. Niet alleen omdat de projecten van bachelors en masterstudenten opmerkelijk goed verzorgd en overzichtelijk gepresenteerd zijn, maar ook omdat er nadrukkelijk niet wordt weggekeken van de grimmige realiteit waarin we verkeren, zware thema’s niet worden geschuwd en de verbeelding gelukkig ook volop wordt gebruikt om alternatieve werelden te scheppen.
