Bruiloft hoog in de Atlas

Dikke kans dat je dit leest terwijl ik me klaarmaak voor mijn bruiloft.

De zon straalt hier, hoog in het Atlasgebergte, de geboortestreek van mijn toekomstige schoonfamilie.

Alles zit mee volgens het weerbericht: een typische lentedag in december, precies zoals mijn aanstaande vrouw had beloofd.

Maar eigenlijk hoort het hier ijskoud te zijn, met dikke pakken sneeuw op de kleurrijke bergtoppen. Dat de zon nu zo fel schijnt, laat zien dat klimaatverandering zelfs tot de Noord-Afrikaanse ‘Alpen’ is doorgedrongen.

(tekst loopt verder onder kader)

De grootmoeder van mijn aanstaande echtgenote vertelde deze week over de barre winters die zij vroeger in het bergachtige Marokko meemaakte.

‘We zaten soms weken vast omdat de toegangswegen naar onze dorpen dichtgesneeuwd waren. Ik wou dat je kon zien hoe mooi het hier is wanneer de cederbomen besneeuwd zijn.’

Oma is het eerste familielid dat op een bezorgde toon spreekt over het verdwijnen van de vertrouwde kou. Onvrijwillig moet ik door haar woorden denken aan Donald J. Trump.

Klimaatverandering is een feit.

In het kabinet van Trump wordt weliswaar luidkeels ‘drill, baby, drill’ geroepen en willen ze niets weten van maatregelen tegen de klimaatcrisis, maar ze ontkennen niet dat de aarde afstevent op een ramp.

Of althans: ‘dat veranderende weersomstandigheden op lange termijn ernstige gevolgen hebben’.

Dat idee – dat ze iets van de naderende catastrofe erkennen – is op zichzelf al geruststellend.

Minder geruststellend zijn de oplossingen waarover zij nadenken.

(tekst loopt verder onder foto)

Al tijdens Trump I kreeg geo-engineering plotseling meer momentum. Het idee om zonlicht kunstmatig te dimmen en zo optimale weersomstandigheden te creëren, is niet nieuw. Maar het is Trump die de eerste voorzichtige plannen voor een door de overheid gefinancierd klimaatknutselpakket besprak.

In Brussel is men die Amerikaanse plannen niet vergeten.

Op verzoek van Ursula von der Leyen en haar beleidsmakers bracht een groep wetenschappelijke adviseurs deze maand een duidelijke aanbeveling uit: de EU zou zonne-geo-engineering moeten verbieden en zelfs een wereldwijd moratorium moeten nastreven.

Technieken zoals modificatie van zonnestraling (SRM) beperken de opwarming van de aarde door meer zonlicht weg van de aarde te reflecteren, bijvoorbeeld door wolken witter te maken of aerosolen in de stratosfeer te injecteren.

Zulke ingrepen hebben mogelijk rampzalige bijwerkingen. Denk aan het verstoren van regenpatronen, wat de voedselzekerheid ernstig kan bedreigen.

De weerpatronen raken misschien zo in de war dat we letterlijk van de regen in de drup terechtkomen.

Die gedachte bezorgt me op deze bijzondere dag flinke hartkloppingen.

Zijn wij mensen dom genoeg om onszelf met hypermoderne technologie terug naar de steentijd te knutselen? Of ligt mijn nervositeit gewoon aan het feit dat ik later vandaag in het huwelijksbootje stap?

Terwijl ik mijn trouwkleding aantrek, laat ik mijn gedachten afdwalen.

Stel je voor dat ik oma vandaag kon verrassen met sneeuw. Dat ik een paar kiloton aerosolen de lucht in kon schieten om de zon te dimmen. Zou dat niet geweldig zijn?

Eindelijk weer die romantisch besneeuwde Atlascederbomen voor oma op de trouwdag van haar kleinkind.

Ik fantaseer nog even door totdat mijn lieve moeder me mijn zonnebril komt brengen. ‘De zon schijnt gelukkig vandaag.’

Ze voegt er nog lief aan toe: ‘We hebben geluk.’

Tot volgend jaar,
Abdou