Spijt: gevoel dat je iets niet had moeten doen. Voorbeeld: ‘Ik heb er spijt van dat ik tegen je gelogen heb.’ Als ik eerlijk benWil je dat ik eerlijk ben? Dit komt niet zo goed over. De mensen moeten je beweegredenen snappen. Nu denken ze toch: Ze lult erom heen. Goed. Dank je. Dat was mijn innerlijke stem die me de goede kant probeert op te sturen. Beetje te laat. Ik heb nog tien minuten. Eerst komt er een fanfare in de uitzending en dan ben ik. Kan er hier geen raam open? Ik krijg het benauwd. Zucht anders even.- Zuchten? Ja gewoon zuchten. Doe nu maar. Zo. (zucht) Ik start alvast de band. Dan kan ik zelf horen of het geloofwaardig klinkt. Nu? Ja. NU. Wacht, dat gaat te snel. Help me. Je moet eerst begrip kweken voor je situatie. Je wordt door iedereen, de hele wereld, gelyncht, aan de schandpaal genageld. Niemand die meer op jouw hand is. Dat komt omdat je niet eerlijk overkomt. Niet als jezelf. Je hebt een valse identiteit aangenomen. Je hebt honderden, nee miljoenen, mensen om de tuin geleid. Ze moeten toch eerst weten wie de echte jij is. Die liet ik toch net zien? De mensen moeten je zo niet. Zeker als je zegt dat je geen spijt hebt. Alsjeblieft. Je hebt nog vijf minuten. Begin maar met praten. Gewoon wat er in je opkomt. Lieve luisteraar. Is dat wat? Als dat in je opkomt, dan is het dus goed. Lieve luisteraar. Ik weet niet wie jij bent. Ik weet niet hoe je eruit ziet. Jij niet niet wie ik ben. Jij weet niet hoe ik eruit zie. We beginnen bij nul. Ik zal me jou voorstellen. En dan zal ik mijzelf voorstellen. Ik stel me jou voor als een kritische luisteraar. Je beschouwt jezelf als links in het politieke spectrum. Genoeg te eten. Soms ga je naar theater of naar een cultureel evenement. Jij bent niet zo iemand die ze iets wijs kunnen maken. Je kunt best meepraten in het publieke debat over de waarheid. Hoe er een gapend gat is ontstaan tussen de realiteit en dat wat we geloven dat waar is. Maar steeds vaker voel je jezelf erin geluisd. En dat is ook zo. Ik was het. Ik luisde je erin. Het begon onschuldig. De meeste ander moeders die ik ken hebben een kookblog. Of een bakblog. Of een vlogje over de kinderen. Saai vind ik dat. Ik begon te schrijven, satirische nieuwsberichten. Niets op deze site is waar. Dat schreef ik eronder in de disclaimer. Maar dat maakte helemaal niets uit. De eerste keer geloofde ik zelf niet dat het geloofd werd. De tweede keer werd ik binnen de eerste minuut al twaalf keer gedeeld. Het werkte als een olievlek. Hoe belachelijker hoe beter. Ze klikten nog steeds op like. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Soms deed ik mezelf voor als een conservatieve Amerikaan uit de Midwest Of als een blonde huismoeder uit Nieuw-Vennep. Er is iets gebeurd met de mensen en ik begrijp het nog steeds niet. Je zou denken dat mensen in de loop der tijd slimmer worden. Misschien zit het in het eten. Word je van te veel suiker en koolhydraten niet alleen dik maar ook dom. Dit soort dingen mag je niet hardop zeggen natuurlijk. Voor je het weet heb je iemand beledigd. Bijvoorbeeld met de zin dat je van teveel suiker dik wordt. Wat gewoon een feit is. Dat maakt helemaal niets meer uit. Feiten kunnen ook beledigend zijn. Feiten kun je creëren. Je krijgt zelfs heel veel geld voor het creëren van de juiste feiten. Ik leefde er goed van. Mijn advertentiekosten stegen iedere week. Eindelijk heb ik een huis. Na de crisis moest ik alles doen wat ik kon om mijn kinderen te onderhouden. Ik werkte als schoonmaker en als afwashulp. Soms leefden we van voedselbonnen. Mijn favoriete deel was altijd om de mensen te laten zien dat het grap is. Het werden er alleen te veel, ik kon ze niet meer bijhouden. Heb ik spijt? Kan ik spijt hebben van wat anderen geloven? Ik wilde alleen maar laten zien hoe krankzinnig we zijn.
“Of ik spijt heb?” Spijt. Ja, wat is dat? Wacht ik zoek het op.