Marathoninterview winter 2020

Linda Polman (Amstelveen, 1960) maakte in 2008 internationale furore met De Crisiskaravaan, over de donkere achterkant van humanitaire hulpoperaties in oorlogsgebieden.

Eerder schreef ze het veelgeprezen ‘k Zag Twee Beren, over de VN-vredesmissies in Rwanda, Somalië en Haïti. Ze was lange tijd correspondent in West-Afrika, haar stukken verschenen in De Groene Amsterdammer, de Volkskrant, NRC Handelsblad, The Guardian en Granta, De Militaire Spectator en Wordt Vervolgd.

In 2019 deelde ze met Niemand wil ze hebben een nieuwe tik uit. Daarin beschrijft Polman hoe westerse regeringen al tachtig jaar weeklagen over het lot van vluchtelingen maar de grenzen intussen potdicht houden. Van de eerste grote Europese conferentie over het vluchtelingenvraagstuk in 1938 aan het Meer van Genève tot aan de kampen op de Griekse eilanden: steeds weer blijkt dat niemand ‘ze’ wil hebben. Harde conclusies, maar Polman laat het er niet bij zitten. ‘Ik zie het als mijn taak om te laten zien wat er gebeurt.’

En om het debat over asiel en migratie een beetje bij te sturen, bracht ze voor 2021 de Gutmensch Scheurkalender uit. Daarin belooft ze ‘elke dag zinnig advies, onthullende statistiek, historische context of een goede grap om u door de discussie heen te helpen’.

Hans Jaap Melissen kennen we als schrijver en als journalist, net als Linda Polman ook als oorlogsjournalist. Vaak on the road. Door Irak, door Syrië. Voor Eenvandaag, Trouw, NTR en VPRO. En een van zijn wapenfeiten: acht jaar geleden was hij journalist van ’t jaar.

Pieter Omtzigt (Den Haag, 1974) geldt als de pitbull onder de Nederlandse parlementariërs. Ruim 17 jaar is hij al Tweede Kamerlid voor het CDA.

Afgelopen jaar deed hij van zich spreken door nipt achter Hugo de Jonge te eindigen bij de chaotisch verlopen lijsttrekkersverkiezingen voor zijn partij; door opnieuw corruptie en machtsmisbruik aan de orde te stellen in Malta en – vooral - door zich vast te bijten in de pijnlijke toeslagenaffaire bij de Belastingdienst.

Toch is hij binnen het CDA niet altijd door iedereen op handen gedragen. Omtzigt laat zich er graag op voorstaan dat zijn belangrijkste taak als volksvertegenwoordiger is om de regering te controleren - óók als die bestaat uit bewindslieden uit zijn eigen partij. Sommigen vinden hem te eigengereid. 

Omtzigt studeerde econometrie in Groot-Brittannië en in Italië, waar hij in 2003 in Florence promoveerde aan het European University Institute. Als Kamerlid pendelt hij op en neer tussen Den Haag en Enschede. In die laatste stad woont hij samen met zijn echtgenote Ayfer Koç, die fractievoorzitter is van het CDA in de Enschedese gemeenteraad. Zij hebben samen vier dochters.

Eric Arends is journalist en presentator bij radioprogramma’s Bureau Buitenland (VPRO) en Argos (Human/VPRO). Daar maakte hij onder meer reportages over de Italiaanse maffia in Nederland en de affaire rond oud-Transavia-piloot Julio Poch.

Eerder werkte hij bij de Volkskrant, waar hij onder andere portretterende interviews maakte voor Volkskrant magazine (Hans Teeuwen, Adelheid Roosen, Rudi Carrell e.a.) en correspondent was in Italië.

Arends is nieuwsgierig naar de aard van Omtzigt: waar komt zijn enorme vasthoudendheid uit voort en hoe onafhankelijk kan hij zijn als lid van een regeringspartij die zich uiteindelijk moet voegen naar de afspraken in de coalitie? Verder: houden we de rechtsstaat nog overeind? Maar ook: waarmee krijgen we hem dansend op de tafel?

In de Nederlandse hiphopwereld overstijgt de naam Kees de Koning (Landsmeer, 1971) die van zo’n beetje alle artiesten die hij vertegenwoordigt. Slechts zijn voornaam is genoeg om te weten wie je bedoelt.

De Koning was dan ook in 1995 oprichter van het belangrijkste hiphoplabel van Nederland, Top Notch, thuis van artiesten als De Jeugd Van Tegenwoordig, Typhoon, Ronnie Flex en Frenna.

De Koning is dus een gevierd ondernemer, maar hij begon zijn carrière als mediamaker, onder meer bij het legendarische VPRO-programma Dutch Masters, het eerste hiphopprogramma op de Nederlandse radio. Zo is hij altijd een creatief uitgever van muziek gebleven, gepassioneerd voor de hiphopcultuur, zijn nek uitstekend voor jonge artiesten.

Dit jaar keerde hij deels terug naar zijn roots: nadat hij een stap terug deed in de dagelijkse leiding van zijn bedrijf nam hij dit jaar studio Desmet in Amsterdam over. 

Atze de Vrieze werkt sinds 2006 bij de VPRO, onder meer bij muziekredactie 3voor12 en cultuurprogramma Nooit Meer Slapen. Eerder tekende hij voor marathoninterviews met hoogleraar neerlandistiek Geert Buelens, columnist Arthur van Amerongen en burgemeester Femke Halsema.

Atze de Vrieze kent Kees de Koning als een bevlogen ondernemer die verder gaat het simpelweg uitbrengen van muziek, maar die ook ideeën heeft over de maatschappij en geen blad voor de mond neemt.

Tofik Dibi (Vlissingen, 1980) is van Marokkaanse afkomst. Namens Groenlinks was hij tussen 2006 en 2012 lid van de Tweede Kamer. Sinds oktober 2018 is hij bestuursadviseur van het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West.

Daarnaast schrijft hij voor tv, film en theater, waaronder het succesvolle Melk & Dadels. De vertaling van zijn debuut Djinn komt binnenkort uit in de Verenigde Staten.

Dit jaar verscheen van hem de roman Het monster van wokeness. Met een Twitteraccount én temperament bindt de woke hoofdpersoon Kawtar online de strijd aan tegen ongelijkheid. Binnen een mum van tijd groeit ze uit tot Nederlands meest invloedrijke activist. De prijs die ze daarvoor moet betalen ziet ze echter niet aankomen.

In Djinn, uit 2015, ging Dibi in op zijn achtergrond, zijn politieke carrière en zijn verborgen gehouden homoseksualiteit.

Journalist en NRC-columnist Clarice Gargard houdt zich bezig met alles dat met (hedendaags) verzet en onrechtvaardigheid te maken heeft.

Politicus en schrijver Tofik Dibi kent ze al jaren oppervlakkig, maar ze wil graag meer weten over zijn persoonlijke ontwikkeling na turbulente jaren in het publieke oog en hoe hij denkt over de staat van de Nederlandse politiek en activisme anno 2020.