Soraya Pol regisseerde de aflevering 'Gewoon gek', waarin ze onderzoekt hoe verschillende zorgpioniers de GGZ op z'n kop zetten. Tijdens het maken ontmoette ze veel inspirerende mensen, maar één jonge vrouw, die kort na hun ontmoeting overleed, maakte een blijvende indruk.

Een van de zogenaamde 'wachtlijsters' die ik sprak, wilde oprecht aandacht voor haar strijd. Op het moment dat ik met deze vrouw in aanraking kwam, lag ze in het ziekenhuis. Ze was zo zwak. Zwak van het vechten en aan haar lot overgelaten.

Zo klonk ze niet toen ik haar aan de telefoon had. Ze klonk sterk en vastberaden. De GGZ moest en zou veranderen, anderen mocht nooit hetzelfde overkomen, anderen mochten nooit zo lang wachten bij de GGZ om geschikte hulp te krijgen.

Daarom wilde ze graag meedoen aan deze aflevering, waarin diverse mensen die op de wachtlijst staan worden geportretteerd. Zo kon ze eindelijk haar verhaal vertellen aan mensen die wel luisteren.

Ze zei tegen me: 'Het idee van het 'wachten' vind ik erg mooi. Ik kreeg kippenvel  toen je dat zei. Dat is zó passend. Ik ben ook aan het wachten... Ik merk dat het me goed doet dat er aandacht voor komt. Dáár ben ik zo hard voor aan het strijden geweest.'

'het klikte; misschien omdat ik haar als mens zag, en niet als patiënt'

Toen ze eenmaal uit het ziekenhuis was, ging ik bij haar langs. De paarse muren van haar woning gaven kleur aan haar bleke huid. Ja, ze was zwak. Maar alleen de sondevoeding verraadde dat. Tegenover mij zat een slimme en sterke vrouw. Een leeftijdsgenoot.

We spraken uren. Over de GGZ, over waarom ze hulp wilde, maar ook over het leven en over de liefde. Het klikte. Misschien omdat onze verjaardagen een dag schelen. Misschien omdat ik haar als mens zag, en niet als patiënt. Misschien omdat we allebei mensen waren, die geïnteresseerd waren in elkaar.

We bespraken haar deelname aan de aflevering en ik vertrok met een warm gevoel. De strijd die deze jonge vrouw vastberaden bleef leveren was schrijnend maar hoopvol. Ondanks het feit dat ze als te complex werd bestempeld door de GGZ, bleef ze vragen om hulp. Tien jaar lang werd ze van hulpverlener naar hulpverlener gestuurd. Niemand kon haar helpen. 

Niemand heeft haar kunnen helpen.