Hariri werd op 1 november 1944 geboren in de Libanese havenstad Sidon. Het eenvoudige Soennitisch gezin met drie kinderen waarin hij opgroeide, verliet hij na de middelbare school om Business Administration te studeren aan de Arabische Universiteit in Beiroet.
Rafik Bahaa Edine Hariri, 'self-made' miljardair, zakenmagnaat en premier, met een geschat vermogen van 3,8 milijard dollar.
Op 21-jarige leeftijd vertrok Hariri naar Saoedi-Arabië om in de bouwwereld te werken. Daar trouwde hij Nazik Audeh, de vrouw met wie hij uiteindelijk zeven kinderen zou krijgen.
In 1969 richtte Hariri zijn eigen bouwbedrijf op, CICONEST. Dankzij de ‘olie-boom’ van de jaren zeventig groeide dat bedrijf rap en werd Hariri in korte tijd een vooraanstaand bouwfiguur. In 1978 beloonde de koninklijke familie van Saoedi-Arabië de hoge kwaliteit van zijn ondernemersdiensten zelfs met staatsburgerschap en een benoeming tot Saoedisch afgezant in Libanon. Een jaar later richtte Hariri Oger International op in Parijs.
Hariri’s domein strekte zich uit tot het bankwezen, vastgoed, olie, industrie en telecommunicatie. In 1993 richtte hij in Beiroet zijn eigen televisiestation op: ‘Future TV.’ Hij had aandelen in verscheidene Libanese kranten en begon ook een eigen krant, ‘Al-mustaqbal’ (‘De Toekomst.’)
In 1992 keerde Hariri terug naar Libanon om premier te worden. Dit ambt vervulde hij tweemaal: van 1992 tot 1998 en later van 2000 tot 2004. Zijn ambitieuze plannen om geld te lenen voor de wederopbouw van Libanon ontvingen grote bijval van de Wereldbank. Hoewel deze plannen tot publieke schulden leidden, met stijgende rente een gehinderde groei als gevolg, wordt Hariri door vriend en vijand gezien als iemand die investeerde in Libanon op een moment dat weinigen dat aandurfden. Dankzij hem werden internationale investeringen aangetrokken en kon de economische heropbouw van zijn land beginnen.
Een ander punt van kritiek op zijn beleid betreft belangenverstrengeling; Hariri de zakenman was financieel gebaat bij de wederopbouw die hij zelf als politicus in gang zette.
Maar behalve een slim zakenman was Hariri ook een man die zich zowel politiek als sociaal inzette voor zijn land. Zo doneerde hij in 1982 twaalf miljoen dollar aan Libanese slachtoffers van de Israëlische invasie en was hij medefinancier van het Taif-akkoord, dat in 1989 het einde van de burgeroorlog beklonk.
Nadat hij in 2004 was afgetreden als premier, werd Hariri de leider van de oppositie die onder meer eiste dat de afspraken die in dat akkoord gemaakt waren, over terugtrekking van Syrische troepen uit Libanon, zouden worden nagekomen. Op 14 februari 2005 kwam hij om het leven bij een bomaanslag in het centrum van Beiroet. Zijn dood zette het begin in gang van een politiek transformatieproces, waarbij de oppositie de verkiezingen won en Syrië haar troepen terugtrok.