'In a country ruled largely by man, not law, succession creates rare opportunities for political intrigue and policy change'.

Alvorens zijn Master en Phd. aan Harvard University te behalen studeerde Minxin Pei aan de SISU (Shanghai International Studies University ) in China. De politicoloog Pei doceerde tussen 1992 en 1996 aan Princeton University in de VS. Hij werd vooral bekend met zijn werk 'From Reform to Revolution: the Demise of Communism in China and the Soviet Union' (Harvard University Press, 1998). Sinds enige tijd is hij als senior associate in Washington D.C. verbonden aan het Carnegie Endowment dat zich inzet voor de bevordering van de internationale vrede. Als wetenschapper heeft Minxin Pei zich gespecialiseerd in China, Taiwan en Oost Azië. Zijn vele publicaties waren te lezen in internationaal gezaghebbende tijdschriften als Foreign Policy, Foreign Affairs, en China Quarterly. Ook publiceerde Pei onder andere in de New York Times, The Washington Post en The Herald Tribune. Naast de vele boeken die hij op zijn naam heeft staan is hij ook van tijd tot tijd als commentator te zien in BBC's World News.

China’s Trapped Transition: The Limits of Developmental Autocracy

In zijn laatste boek 'China’s Trapped Transition: The Limits of Developmental Autocracy' bekritiseert politicoloog Minxin Pei de drie meest gangbare verklaringen voor de groei en het succes van de Volksrepubliek China. De eerste is dat duurzame economische ontwikkeling uiteindelijk zal leiden tot een democratische samenleving. Maar wat Pei in het huidige China ziet is een republiek gebouwd op de restanten van het bewind van Mao: nog steeds zwaaait slechts één partij de scepter. Lokale partijbazen hebben het op regionaal niveau voor het zeggen en de belangrijkste beslissingen halen zelfs nooit het podium, want worden achter coulissen genomen. Als er al sprake is van democratie in China dan valt deze nog het beste te categoriseren als een schijndemocratie.

Dezelfde duurzame en gelijkmatige economische groei heeft volgens veel wetenschappers nog een ander pluspunt, namelijk de gedachte dat deze methode veel beter zou werken dan de zogenaamde ‘shock therapy’ zoals die werd toegepast in de voormalige Sovjet Republiek. Hoewel Pei niet zozeer deze stelling aanvalt, betoogt hij wel dat in het geval van zijn vaderland er op lange termijn van gelijkmatige economische groei geen sprake meer zal zijn. De Communistische Partij is verwikkeld in een permanente overlevingsstrijd en zal de economie immers altijd naar eigen goeddunken pogen aan te sturen om aan de macht te blijven, zo is de gedachte van Minxin Pei. Het derde standpunt dat om vanuit de duurzame economische groei uiteindelijk democratie te laten voortkomen men het beste vanuit een neo-autoritair regime kan starten, zint Pei tenslotte ook niet. Vanuit het klassieke credo ‘macht corrumpeert’ laat hij met voorbeelden uit de huidige politieke situatie van China zien dat deze reis er een is met vooralsnog een onbekende bestemming.

Door: Mitsuko Teiwes