De hele aflevering is niet meer terug te kijken vanwege rechtenbeperkingen. De losse gesprekken zijn hieronder wel nog beschikbaar.

Haar hele carrière opereert ze al in de voorhoede van nieuwe technologie en probeert ze de achterkant van technologie te tonen. Job Cohen doopte haar tijdens zijn burgemeesterschap in Amsterdam tot ‘de moeder van de creatieve industrie’.

The Matrix (1999) sloeg in als een bom in de science fiction-wereld. Deels vanwege de dystopische toekomstbeelden in een tijd waarin (digitale) machines en het internet de huiskamer binnendrongen, deels vanwege een innovatieve filmtechniek: bullet time. Centraal in het verhaal staat Neo, een hacker die ontdekt dat ‘onze’ wereld een illusie is en dat in werkelijkheid mensen worden gebruikt als biobrandstof voor robots die over de aarde heersen. Marleen Stikker laat de bekende scène van de rode en blauwe pil zien: het moment dat Neo moet kiezen: óf alles te weten komen over hoe de wereld echt werkt (met de bijkomstigheid dat hij zal moeten strijden tegen het kwaad), óf de herinnering aan de Matrix vergeten om terug te gaan naar zijn oude leven in de simulatie. The Matrix kreeg in 2003 nog twee vervolgfilms.

All Watched Over by Machines of Loving Grace is een 3-delige documentaire serie van Adam Curtis voor de BBC. Hij wilde aantonen dat computers de mensheid niet bevrijd hebben, maar slechts ons beeld van de wereld versimpelen. Voor Marleen Stikker is dit fragment uit de eerste aflevering, waarin een menigte door een ‘gezamenlijk bewustzijn’ met tientallen mensen tegelijkertijd één spelletje Pong speelt, heel treffend, want ondanks dat het er indrukwekkend uitziet werden er meteen grote conclusies getrokken. Dit experiment zou een wereld schetsen waarin mensen complete individuele vrijheid hebben en er zonder centrale regulering toch orde ontstaat. Stikker wil laten zien hoe alomtegenwoordig deze californian ideology is.

The Internet’s Own Boy vertelt het levensverhaal van de jonge internetpionier en activist Aaron Swartz. Naast zijn bijdrage aan Creative Commons en Reddit wist hij in 2012 het omstreden wetsvoorstel SOPA tegen te houden, wat de openheid van het internet in gevaar zou brengen. Dat lukte, maar omdat hij wettelijk gezien de database van JSTOR, waar wetenschappelijke publicaties liggen opgeslagen, illegaal gehackt had, werd hij voor het gerecht gesleept. Nog voor de rechtszaak begon pleegde hij zelfmoord. Stikker laat een fragment zien waarin naar voren komt hoe Aaron Swartz al vraagtekens zette bij hoe overheden omspringen met onze online privacy, nog ver voordat Edward Snowden en andere whistleblowers de vermoedens van Swartz wisten te bewijzen. Marleen Stikker vindt het onbegrijpelijk hoe de politiek de vervolging van dit soort voorlopers van technologische ontwikkelingen faciliteert; zij zijn de dupe van een wetssysteem dat achterloopt. De documentaire was maandag 13 augustus te zien op 2doc.nl.

Het lied Die Moritat von Mackie Messer is oorspronkelijk geschreven door dichter en theaterschrijver Bertolt Brecht, gecomponeerd door Kurt Weill, en komt uit het Duitse theaterstuk Die Dreigroschenoper. In dit fragment wordt het lied voorgedragen door Gisela May. Marleen Stikker is door haar moeder Gerda Meijerink, een bekend Duits vertaalster, opgegroeid met Duitse liederen - in het bijzonder het werk van Brecht.

David Bohm was een Amerikaanse natuurkundige die een theorie rondom dialoog ontwikkelde. Hij bracht deze theorie ook in praktijk door een specifieke gespreksvorm te ontwikkelen: de Bohmian Dialogue. Het basisprincipe is dat een constructief (groeps)gesprek het doel heeft om tot een gezamenlijk begrip te komen, en niet te vervallen in een strijd om je eigen gedachten bevestigd te horen. Stikker laat dit fragment zien omdat Bohm je anders laat denken over denken. Het is volgens haar belangrijk om goed stil te staan bij het proces van ‘denken’, aangezien we bij het creëren van kunstmatige intelligentie bezig zijn om een zelfdenkende entiteit te bouwen.

De Spaanse documentaire Alcaldessa volgt Ada Colau tijdens de verkiezingscampagne voor het burgemeesterschap van Barcelona 2015. Ze begon als activiste die streed tegen uitzetting uit huizen als gevolg van de economische crisis en is tegenwoordig de eerste vrouwelijke burgemeester van deze stad. In de film zijn fragmenten van haar videodagboek verweven waarin ze vertelt over haar innerlijke strijd: ze is bang om te worden wat ze zo vaak heeft bekritiseerd. In dit fragment beschrijft ze zichzelf als party crasher, de vrouw die het mannenbolwerk openbreekt. Voor Marleen Stikker roept haar verhaal de vraag op in hoeverre het mogelijk is om een systeem van binnenuit te veranderen zonder opgeslokt te worden door datzelfde systeem.

Simone Giertz (1990) is een Zweedse vlogger en succesvol op Youtube. Ze bouwt in haar eigen woorden ‘shitty robots’: machines die een eenvoudige dagelijkse taak zouden moeten overnemen maar daar vrijwel altijd in falen. Sterker nog, ze maken meer kapot dan wanneer je ze niet zou gebruiken. In dit fragment wordt ze geïnterviewd door Wired. Marleen sluit haar ideale televisieavond af met Simone Giertz vanwege haar ongecompliceerde wil om gewoon te beginnen met bouwen en omdat ze niet bang is om te falen. Dit leerproces staat centraal bij de zogenaamde maker movement, waar Stikker volledig achter staat. Ook wil ze hiermee laten zien dat technologie niet zo moeilijk hoeft te zijn. Niet om het zelf te maken, en niet om het te begrijpen.