Wat nu?

Manifest van genoeg

door Eline Hesse

Ik ben de geprivilegieerde en de bevoorrechte.
Ik ben de 10 procent
Ik ben alles wat de vernietiging van de mensheid heeft veroorzaakt, en alles wat het kan oplossen.
Ik ben beter opgeleid, meer bevoorrecht dan 90 procent van deze planeet.
Niet eens, omdat ik daarvoor heb gekozen, maar door de wieg waarin ik geboren ben.
Ik sta voor je, een mens, een vrouw, een Homo Sapien,

Een millennial.
Lui, narcistisch en fan van avocado's.
Een sneeuwvlok die zal druipen met de zon.
Zelfingenomen: een Guttmensch.
Een kind van de jaren 90 en een puber van de financiële crisis.
een millennial.
 

Dus, wat kunnen we dan doen om beter te zijn voor onszelf, en de aarde die ons alles heeft gegeven?

Het gaf onszelf zelfs het idee van geld, een product van onze eigen verbeelding.
En we zijn erin geslaagd om collectief akkoord te gaan om deze mythe te geloven en rijkdom en machtige instellingen te genereren.

Door de financiële crisis en corona crisis hebben we geleerd hoe kwetsbaar dat systeem is.
 

Is de aandelenmarkt niets anders dan een spiegel voor onze hebzucht?

We moeten de oorzaak van onze ondergang onderzoeken, een moreel corrupt financieel systeem, dat werkt met een piramide van rendement,

dat ons dwingt om eindeloze groei te eisen met een domino-effect van vernietiging.

Dit systeem van rendement dwingt ons om te eisen en verslaafd te zijn aan het idee van eindeloze groei. Het idee dat de taart oneindig groter wordt.

Maar dit is niet waar, de taart KAN NIET eindeloos groter worden, alleen onze verbeelding kan dat.

Het is ons verlangen naar meer dat moet worden gestopt.
 

We bevinden ons op het punt waar een rijke oudere generatie moet beslissen in welke mate ze ECHT solidariteit met ons VOELEN voordat ze sterven.

Ze moeten zichzelf afvragen, welke planeet voor onze hun kinderen achterlaten?

En welke mogelijkheden en kapitaal ze ons geven om het te repareren.

Alleen al in de VS zal 68 miljard dollar overgaan van de babyboomers naar de millenniumgeneratie.

Een subliem cadeau voor sommige, maar ook een sublieme uitdaging.
Hoe gebruiken we hetzelfde kapitaal en dezelfde middelen, met verschillende idealen en instrumenten?

We moeten een nieuwe realiteit accepteren
Een realiteit waar klimaatverandering echt is
Waar kansenongelijkheid echt is
Onze kansen om een goed genoeg leven te hebben, anders zijn

De corona crisis heeft ons laten zien dat we meer dan ooit solidair moeten zijn met elkaar. Wij met onze ouders, en onze ouders met ons, en wij met alle toekomstige generaties.

Tegen mijn ouders moet we zeggen:
Ik hou van je, maar ik zal nooit worden zoals jij.
Ik kan nooit zijn zoals jij, en dat zal ik ook nooit worden.
En tegen onze kinderen moet we zeggen:

‘Ik geef je mijn liefde, maar niet mijn gedachten, want je hebt je eigen gedachten.”
En nee, je krijgt geen nieuwe kleding of speelgoed, je krijgt alleen tweedehands.

Ouders en kinderen, laten we samen een tafel bouwen waar we met elkaar kunnen praten. Met een kopje thee en een koekje.

Om deze bizarre decadente en hebzuchtige wereld tegen te gaan.
Luiden we de bel voor een nieuw tijdperk, een nieuwe rebellie, een nieuwe standaard, een tijdperk van Genoeg.
Want het meest radicale wat we kunnen doen, is stilstaan ​​en zeggen dat het genoeg is. Omdat deze aarde genoeg is.

 

Wat we hebben is genoeg.
We zijn genoeg.
Ik heb genoeg,
Ik ben genoeg,
We zijn genoeg.
Genoeg, genoeg, genoeg